Room 506 - Drop Out

 Ηταν θεμα χρονου μεχρι να βγει στην επιφανεια η υφερπουσα γκοθια που ρεει κατω απο τα ποδια του techno και των παραφυαδων του, γιατι τοσο καιρο ολο διαβαζω για μαυρα κορακια με νυχια γαμψα και το μονο που ακουω ειναι κακεκτυπα του Love's Secret Domain με παραπανω μποτα. 

 O Ancient Methods γνωριζει πολυ καλα πως η Nico ηταν ειναι και θα ειναι η Αρχετυπικη Goth Βασιλισσα του Σκοτους, οσo blackest θα ειναι τα blacks που θα προκυψουν στη πορεια της μουσικης ever, οσες νεες φρεσκες και ταξιδιαρικες ΜΟΥΣΙΚΕΣ θα ακουσετε ποτε, οποτε δειχνει στη πιτσιρικαρια ποσα απιδια χωραει ο σακος. Samples απο Chelsea Girls και Sagen Die Gelehrten, ρυθμος απο μπετον αρμε, ντου, ξυλο, πειθαρχια, υπνωτισμος. 

Υ.Γ. Οι ευχαριστιες για το ξεστραβωμα πανε στη Murder Me Slowly. 

Drop Out 12" (Self Released - 2015)

She Spread Sorrow - Rumspringa

  Εδω και τρεις εβδομαδες ενοχλουμαι απο μια κολλημενη τριχα στο φαρυγγα μου. Πρεπει να βρισκεται στα ενδοτερα της υπερωας, στο ανωτατο σημειο του ουρανισκου, εκει που μπορω να τη νιωσω αλλα δε μπορω να τη δω. Πιθανοτατα την εχω καταπιει αφου δοκιμασα οτιδηποτε μπαινει σε ποτηρι. Κι ομως, κατα τη διαρκεια της μερας, η γλωσσα μου θα σκαλιζει συνεχως το σημειο και αν τολμησω να ξεχαστω, θα φροντισει να μου θυμισει πως εχω γινει αθελα μου ξενιστης σε ενα ξενο σωμα η εστω στην ιδεα του. 

 Υποψιαζομαι πως η Ιταλιδα Alice K. υποφερει απο κατι αντιστοιχο, κρινοντας παντα απο την εμβρυακη σταση στο εξωφυλλο του ντεμπουτου της καθως και απο τα φωνητικα, τα οποια εχουν την αιγλη απειλητικων μηνυματων σε τηλεφωνητη εικοσαετιας. Το προβλημα της αντικατοπτριζεται και στο μουσικο μερος του Rumspringa που μου θυμισε τα περασμενα μεγαλεια της Sewer Goddess και τα πιο πεσμενα μερη της Puce Mary. Οσον αφορα τη Pharmakon που αναφερει το δελτιο τυπου της Cold Spring, θα συμφωνησω, αρκει να ξυρισει πρωτα το κεφαλι της και να φαει καμμια δεκαρια τουφες.  

She Spread Sorrow - Rumspringa CD (Cold Spring - 2015)

The 10 Endless Loops Of 2015

 Φτασαμε αισιως στο τρισκαταρατο σημειο του ψυχαναγκαστικου απολογισμου της χρονιας, εκει που θα αναγκαστεις να επιλεξεις κατι, αρα κατα συνεπεια θα αφησεις κατι αλλο πισω. Εχω ακουσει πως αυτο κανουν οι υπευθυνοι ενηλικες οποτε μιμητικα θα προσπαθησω να ανταπεξελθω. Ιδου λοιπον οι 10 δισκοι που παιχτηκαν σε μονιμο repeat στο αρχηγειο του Corrupted Delights. Ηδη νιωθω ωριμοτερος.

1. Grunt - Myth Of Blood (Freak Animal)
2. John Carpenter - Lost Themes (Sacred Bones)
3. Kerridge - Always Offended Never Ashamed (Contort Records)
4. Bourbonese Qualk - 1983-1987 (Mannequin)
5. Iron Fist Of The Sun - We Can Yield Our Own Footsteps (Cold Spring)
6. Mob - Heolstor (More Mars)
7. Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T. (Death Waltz / One Way Static)
8. Wolf Eyes - I Am A Problem: Mind In Pieces (Third Man Records)
9. LR & Puce Mary - The Female Form (Posh Isolation)
10. The New Blockaders - Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism (Klanggalerie)

Iron Fist Of The Sun - We Can Yield Our Own Footsteps

 Ο υβριδικος ηχος του We Can Yield Our Own Footsteps κλονιζει συθεμελα τη τεχνοφοβικη αποψη μιας μεγαλης μεριδας συγχρονων power electronics καλλιτεχνων που ισχυριζεται πως τα πολλα-πολλα εξομαλυνουν τις αιχμηρες γωνιες του ιδιωματος. Ομως ο Iron Fist Of The Sun χρησιμοποιει τη τεχνολογια για να ακονισει ο,τι περισσευει, με μια διαυγεια που σπανια συνανταμε σε αντιστοιχους δισκους.
 Καταρχην, το μουσικο μερος φερνει πιο πολυ σε ηλεκτρακουστικη συνθεση, ασχετα και αν οι λουπες παραμενουν τραχιες και τα μπασα μπουκωνουν το χωρο με παραπανω ενταση, οπως στο Cold Wet Skin που κυριολεκτικα τριζει τζαμια. Στο Trapped In Amber ακουμε τις τελευταιες ανασες ενος σιδερενιου πνευμονα καθως γινεται σταδιακα σμπαραλια απο ψηφιακη παραμορφωση, ενω το εναρκτηριο Pride ξεκιναει σα δυσοιωνο soundtrack για να καταληξει σε ενα βουβο οργασμο αρνητικοτητας. Η καθαροτητα της παραγωγης σε κανει να νιωθεις πως ο Lee Howard ψιθυριζει στο αυτι σου και αυτη η εγγυτητα γινεται εξαιρετικα αβολη οταν παταει τις κραυγες, ακομα και οταν κρυβεται πισω απο 500 φιλτρα, οπως στη καυλαντα του Born Of Snake.
 H industrial κουλτουρα ειναι ακομα πολυ ερωτευμενη με το παρελθον της και δε την αδικω στο ελαχιστο. Απλα χρειαζεται κι αλλους δισκους σαν αυτον για να της δειξουν νεες κατευθυνσεις.

We Can Yield Our Own Footsteps CD/LP (Cold Spring - 2015)

Wolf Eyes - I Am A Problem: Mind In Pieces

 Trip Metal: Σχεδον αυτοσαρκαζομενος ορισμος της μουσικης των Wolf Eyes απο τον ιδιο τον John Olson σε αυτη τη θρυλικη συνεντευξη. Απο τοτε, το TM μεταλλαχθηκε σε ενα ιντερνετικο νεολογισμο που απο την αναπαραγωγη εχει χασει το αρχικο του νοημα. Εγινε σλογκαν με trademark, meme, μοναδα μετρησης καιλας με hashtag, μεθοδος ανορθοδοξου marketing και τελικα, απ' οτι ακουω στο I Am A Problem, ενα καινουργιο μουσικο ειδος.
 Το δευτερο συνθετικο του τιτλου δικαιολογει μονο την εισαγωγη της μπαντας στο roster της Third Man, γιατι κατα τα αλλα ο δισκος μοιαζει με προιον συγκροτημενης σκεψης, κατι που δεν πρεπει να εχει ειπωθει ξανα για οτιδηποτε προερχεται απο τους Wolf Eyes. Ισως αυτη τη φορα να εχουν αναπτυξει και μια διεστραμμενη 'pop' ευαισθησια, με σαφεις διαχωριστικες γραμμες μεταξυ των οποιων εισαγωγων και οποιων ρεφραιν. Ακομα μια παγκοσμια πρωτια. Σ' αυτο βεβαια βοηθανε τα riffs του Crazy Jim που ενω θυμιζουν δεκαδες διαφορετικα μεταξυ τους πραγματα, θα αντισταθω στο πειρασμο να τα απαριθμησω γιατι θα χαλασω το ενα και μοναδικο συμπερασμα. To Ι Αm A Problem ειναι ο πρωτος Trip Metal δισκος στην ιστορια και απο δω και περα ολοι οι υπολοιποι θα συγκρινονται αυτοματα με αυτον. Αν φυσικα υπαρξουν.

I Am A Problem: Mind In Pieces CD/CS/LP (Third Man Records - 2015)

Bourbonese Qualk - 1983-1987

 Κατι ανεξηγητο με κρατουσε μακρια απο τους Bourbonese Qualk, ενω διαθετουν ολα τα εχεγγυα για να ψαρωσω με μια μπαντα. Παραλληλη δραση με μεγαλα ονοματα, αναφορες στα υστερογραφα και στους αστερισκους της ιστοριας του ταδε ιδιωματος, σπιτικες παραγωγες και μια ανταγωνιστικοτατη ατζεντα, ανταξια των Crass. Ο μοναδικος ανθρωπος που επεμενε να ασχοληθω ηταν ο Mr. Schwarz, μεχρι που σταματησε να με συμβουλευει οταν ειδε πως το κεφαλι μου παραμενει αγυριστο. Τωρα το γυρισα στην αντιθετη κατευθυνση για να το χτυπησω στο τοιχο.

 Το 1983-1987 συλλαμβανει τον ηχο αυτης της κρουσης που ειναι τοσο ευρυς, ωστε αναδρομικα η ταμπελα industrial να φαινεται τοσο λιγη και αναγκαζομαι να επιστρατευσω τους ελαφρως πιο εκνευριστικους χαρακτηρισμους punk funk και proto-techno για να καταλαβαινομαστε. Αδιαμφισβητητα, τουλαχιστον τα μισα κομματια της διπλης συλλογης κινουνται πανω στον ηχο της Mix-Up περιοδου των Cabaret Voltaire, χωρις ομως αυτο να σημαινει πως η μπαντα δεν εχει χαρακτηρα, ιδιαιτερα απο το σημειο που σταματαει να αυτογκετοποιειται μεσα στα cut-ups και τα samples. Απο κει και περα, κολλανε πανω σου σα βδελλα με το Sweat It Out (το καλυτερο κομματι που δεν εγραψαν ποτε οι Skinny Puppy), το Pogrom -που εκλεψαν απροκαλυπτα οι Raime για περαιτερω obscure credit-, το Dream Decade με την Ike Yard παγωμαρα και το εκπληκτικα αγχωτικο Head Stop που ειναι φτιαγμενο για να μπαινει σε καθε mix του Secret Thirteen. Μοναδικη ελλειψη της συλλογης? Αυτο. 

Bourbonese Qualk 1983-1987 CD/2xLP (Mannequin - 2015)

Coil - The Angelic Conversation (Instrumental)

 "Love is too young to know what 

                                    conscience is,

Yet who knows not conscience

                                   is born of love."

- Sonnet 151, William Shakespeare -

The Angelic Conversation (Instrumental) CD (Threshold Archives - 2015)

Popol Vuh - Agape-Agape, Love-Love

 Φανταζομαι πως η κυκλοφορια ενος δισκου που λεγεται Agape-Agape, Love-Love στις αρχες της δεκαετιας του Material Girl και του Money For Nothing ειναι απο μονη της ενα 12ιντσο κωλοδαχτυλο, ιδιαιτερα αν συλλογιστουμε πως τετοιες εκφρασεις ειχαν καταδικαστει απο τη pop κουλτουρα σαν γραφικες και παρωχημενες. Δεν αντιλεγω, και γω βγαζω καντηλες οταν σκεφτομαι σαλβαρια και νταουλια στη λασπη η ακομα και τη Βαλτετσιου τα σαββατοκυριακα. Αλλα εδω αναφερομαι σε κατι Αλλο, σε κατι που θα επηρρεασει καποια χρονια αργοτερα το neofolk και το new weird america, μαζι με το Forever Changes και το Hangman's Beautiful Daughter. Στανταρ.

 Ανεκαθεν οι Popol Vuh ειχαν ξεκαθαρες αναφορες στη πνευματικοτητα -λιγο πριν το new age τουρλουμπουκι των συγχρονων τους- και φροντιζαν να την αναπαραστησουν με πομπωδη τροπο. Εδω ομως ο Fricke προσεγγισε το concept ταπεινα, χωρις moog και καιλες, με ακουστικα mantras τελετουργικου χαρακτηρα που θα εκτιμηθηκαν ιδιαιτερως στην εποχη τους μονο απο τον Tibet και τον Stapleton. Κανω επισημη εκκληση στη Wah Wah να κανει αμεσα επανακυκλοφορια. Δεν ειμαστε τωρα για 50αρικα. Oι Charalambides και οι Six Organs Of Admittance τα 'χουν σκασει σιγουρα προ πολλου. 

Agape-Agape, Love-Love LP (Uniton - 1983)

Κ.Κ. Null - Plasmagma

  Ενα πολυ μεγαλο μερος της ευθυνης για την εισαγωγη του ιαπωνικου no wave στην απο δω πλευρα, εχει αποδοθει δικαιωματικα στις συλλογαρες Dead Tech της θρυλικης Dossier. Τα δυο volumes συνεστησαν στο δυτικο ακροατηριο τους Boredoms, τους Ruins και τους Hijokaidan, πολυ πριν o Zorn ξεκινησει τα πηγαινελα στο Τοκυο και το Wire βαφτισει τη φαση Japanoise. 

 Αν λοιπον θεωρησουμε το Dead Tech κατι σαν το ιαπωνικο αντιστοιχο του No New York, τοτε ο Kazuyuki Kishino αναλαμβανει το ρολο του Brian Eno, εφοσον εκανε τις παραγωγες και το πουσαρισμα του ιδιωματος σε fanzines και περιοδικα της εποχης. Με μια ματια στο βιογραφικο του, καταλαβαινεις το λογο. Ενα κατεβατο απο συνεργασιες με ονοματα που ειτε ηδη ξερετε, ειτε εχετε αναγκη να μαθετε.

 Απο τοτε εχουν μεσολαβησει Πολλες κυκλοφοριες του Κ.Κ. Νull απο τις οποιες αγνοω ενα τεραστιο ποσοστο τους, οποτε εδω ασχολουμαστε συγκεκριμενα με το Plasmagma επειδη αυτο ετυχε να πεσει στα χερια μου. Τα τρια tracks της κασετας ενω ειναι θορυβωδη, σε καμμια περιπτωση δε διαθετουν το παροξυσμο που εχω ακουσει στο παρελθον απο το καλλιτεχνη. Θα μπορουσα να πω πως αποδιδουν ηλεκτρακουστικα (?) τη τζαπανιλα, αν στο μεσοδιαστημα δε πλακωναν βαρυγδουπα ρυθμικα μερη και κατι αψυχολογητα IDM μπινελικια απο το πουθενα. Οι συγκρισεις με τον Eno σταματουν καπου εδω, επειδη το Plasmagma ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο τo Lux. Chance meeting on a laptop. 

Plasmagma CS (Video Nasties - 2015)

Junko - The Void

  Ειλικρινα δε περιμενα ποτε πως θα προλαβαινα να ακουσω κατι ακομα πιο ακραιο απο τη δευτερη πλευρα του Sleeping Beauty. Πιστευα πως ο 21ος αιωνας ειναι καλυμμενος στη κατηγορια 'Γαμω το σπιτι σου μωρη τρελη' και πως το ωστικο κυμα του θα απορροφηθει πολυ αργοτερα, αν οχι ποτε. Κι ομως, η Junko ξεπερναει το αξεπεραστο 13 χρονια μετα για να βαλει τα τσουτσεκια στη θεση τους. 

 Ομως το πιο τρομαχτικο στην υποθεση του The Void δεν ειναι η αρχεγονη Τσιριδα, ουτε η δευτερη πειραγμενη πλευρα του δισκου, ασχετα και αν ειναι πολυ κοντα στις συνεργασιες της κυριας Hiroshige με τον Mattin. Ο πραγματικος τρομος ερχεται με τη συνειδητοποιηση πως ολοκληρο το 20λεπτο Full Void ειναι μια one-take ηχογραφηση. Δε διεκρινα cuts, οποτε αυτοματα η Junko μπαινει στη λιστα με τα προστατευομενα ειδη προς εξαφανιση, πανω απο την Adris Hoyos και τη Mariah Carey. 

The Void LP (Erratum - 2015)

Gnaw Their Tongues - Abyss Of Longing Throats

 Για τον Ολλανδο Mories, η ανθρωποτητα εχει ξεπερασει κατα πολυ την ημερομηνια ληξης της και πλεον αυτοκανιβαλιζεται για να συντηρηθει. Καμμια εκπληξη μεχρι εδω, οι μισοι ανθρωποι που ξερω μοιραζονται τις ιδιες πεποιθησεις, με η χωρις σοβαροτητα. Απο τη στιγμη ομως που αυτες οι πεποιθησεις αισθητικοποιουνται, ας φροντισουν να ειναι το ιδιο νοσηρες με το μιασμα του Gnaw Their Tongues. 

 Αν και ο ηχος του Abyss Of Longing Throats ειναι ελαφρως καθαροτερος -και εν τελει κολακευει το τελικο αποτελεσμα-  το project διατηρει αγερωχα τις ανθρωποαπωθητικες ιδιοτητες του, με ολα τα κομφορ των εσχατολογικων αναφορων, των αδιακοπων samples ταινιων τρομου και της βαθυτατης πατιλας των προηγουμενων δισκων. Ομως αυτο που με εξεπληξε πραγματικα ειναι το πως το album με εβαλε στο κλιμα του, παρα τη τρεχουσα αδιαφορια μου για τη μουσικη. Γι' αυτο και μονο, ενιωσα την αναγκη να το ποσταρω εδω, ασχετα και αν αυριο μου τη βαρεσει και δε θελω να ξανακουσω τιποτα στη ζωη μου. Τωρα οσον αφορα τους επιδοξους μηδενιστες μισανθρωπους του σκοτους που παιζουν τριγυρω, θα τους συμβουλευα να κανουν μια ακροαση επειδη μεχρι τωρα το μονο που καταφερνουν ειναι να θυμιζουν τη Σοραγια Μοντενεγκρο.

 File Under: Γαμωπαναγιο εμεσμα απειρου καλλους. 

Abyss Of Longing Throats CD (Crucial Blast - 2015)

Stephen O'Malley - Gruidés

  Ενω ακομα δεν εχω ανιχνευσει τους λογους που δε πολυσυμπαθω τον Stephen O'Malley, αυτος θα με διαψευσει με τον ενα η τον αλλο τροπο. Αν μη τι αλλο, εχω πεσει στη μουργα του Black One, εχω προσκυνησει το ατονικο σκατιδι των Khanate, εχω δει το αληθινο φως του V των KTL. Παρ' ολα αυτα, ακομα δεν. Και μαλλον η γνωμη μου δε θα αλλαξει ουτε με το Gruidès. 
 Ο δισκος κυκλοφορησε πριν λιγες μερες μεσω του label των Demdike Stare. Αυτο το γεγονος απο μονο του δε λεει τοσα για την ιδια τη μουσικη, αλλα για την επικονιαση της μιας αισθητικης πανω στην αλλη. Το ποιος γονιμοποιησε ποιον δε με ενδιαφερει (τοσο) επειδη το album θα εξακολουθουσε να ειναι εκπληκτικο ακομα και αν εβγαινε στη Sacred Bones.  

 Κατα τη διαρκεια της συνθεσης, η 35μελης ορχηστρα που ανελαβε την εκτελεση μπαινει σε βαθυ Niblock-mode αποηχων και δυσαρμονιας, με ξαφνικους τονισμους απο κρουστα πανω στις στιγμες που το μυαλο του ακροατη γινεται πουρες. Καποιος πολυ πιο εξυπνος απο μενα θα χαρακτηριζε το Gruidès ποιητικα 'Αιωνιο Τωρα' η κατι τετοιο πολυ ψαγμενο. Εγω δε διαθετω το χαρισμα του λογου και θα θα πω 'Καλα ε γαμαει, αλλα δε τονε μπορω τον O'Malley'.

Gruidès LP (DDS - 2015)

Esplendor Geométrico + Hijokaidan - E.G.Kaidan

 Θελω να γνωρισω αυτη τη στιγμη το τυπο που συνελαβε την ιδεα του E.G.Kaidan. Αυτον που μετα απο πολλες ωρες σκεψης, πεταξε την ιδεα στο τραπεζι και οι αλλοι συμφωνησαν. Θελω να του σφιξω το χερι για το παραναλωμα που συμβαινει τωρα στο σπιτι μου.

 Στη πραγματικοτητα ομως, το cd δεν ακουγεται. Με το να βαζεις τη Junko να λυσσαει μεσα σε ενα αυστηρα συγκεκριμενο βιομηχανικο πλαισιο η να χαωνεις τη μετρονομια των Geometrico δε καταφερνεις και πολλα. Στη πρωτη περιπτωση μειωνεις το εφε της προσκρουσης και στη δευτερη χανεις μια πολυ καλη ευκαιρια να κοπανηθεις. Δε προκειται να το ξανακουσω συντομα, αλλα του απονειμω με ολο μου το σεβασμο το βραβειο ΔΕΝΑΚΟΥΓΟΜΑΙ 2015. 

E.G.Kaidan CD (Alchemy Records / Geometrik / Suezan Studio -2015)

Hermann Kopp / Daktari Lorenz / John Boy Walton - Nekromantik O.S.T.

  Οπως ειχα γραψει και εδω, θεωρω πως το Nekromantik ουσιαστικα ειναι ενα καταραμενο love story, παρα το σχεδον τριαντακονταετες πλασαρισμα του σαν μια ευρωπαικη grindhouse σαπιλα. Αντιλαμβανομαι πως το φιλοθεαμον κοινο που μπορει να διαβαζει αυτες τις γραμμες να με λυντσαρει δημοσια για τη βλασφημια μου, αλλα λυπαμαι. Το soundtrack της ταινιας δε με αφηνει να δω κατι αλλο περα απο τη συγκεκριμενη αναγνωση.

 Οι τρεις συνθετες του αναλαμβανουν με πληρη επιτυχια το αδιανοητα δυσκολο χρεος της συναισθηματικης ταυτισης του θεατη με το πρωταγωνιστη, επιστρατευοντας μια γκαμα στυλιστικων αλλα αντι αλλων. Ο Daktari Lorenz προσφερει το κεντρικο theme της ταινιας με τη midi μεγαλοπρεπεια των Residents στα 80s ντουζενια τους, ο John Boy Walton παιζει πιανιστικα κατι μεταξυ Wim Mertens και Γιωργου Χατζηνασιου και ο Hermann Kopp ακουγεται σα τη δυσλεκτικη διασκευη του Weeping των TG. Απλα ακουστε το Supper.
 Παραδοξως, ολο το παραπανω ακουγεται εξισου ευχαριστα και εκτος ταινιας, αλλα απ' οσο ξερω κανεις δεν ειπε οχι σε λιγες παραπανω στιγμες νεκροφιλιας στη ζωη του. Ποσο μαλλον οταν απο πισω παιζεται το Ménage À Trois. 

Nekromantik LP & 7" (One Way Static - 2015)

Iugula-Thor - Opera

  Το Opera του Iugula-Thor ανηκει στη κατηγορια των albums που κυκλοφορησαν σε κασετα καπου μεσα στα 90s, δεν ακουσε ποτε κανενας, αγγιξαν τον εμπορικο πατο αλλα κατα περιεργο τροπο, ενας μεγαλος αριθμος ανθρωπων (συνηθως πολυ μεγαλυτερος απο τις κοπιες της εκδοσης) θα το αναφερει στα threads με τα παραγνωρισμενα του εκαστοτε ειδους. 

 Αυτη η αναλογια θα κλονιστει απο τη προσφατη επανακυκλοφορια του σε cd με τις ευλογιες του Rita και το καινουργιο artwork του Wertham. Ο δισκος στεκεται αναμεσα στο διαπεραστικο καφριλικι των Ιταλων και στα μπουμπουνητα της μεγαλης Mother Savage Noise Productions σχολης, βαφτιζοντας peakαρισμενα samples καθολικων υμνων σε proto-HNW βοθρο. Οταν τα πραματα πανε κατα διαολου, τεινουν να ακουγονται σα το Α Visit To Dogland των C93 σε remix απο καποιον πολυ ψαγμενο shoegaze τυπα που δε ξερουμε ακομα, αλλα θα ανακαλυψουμε πρωτοι στο Corrupted Delights και ολοι θα λετε πωπω ποσο γαματοι ειμαστε. 

Opera CD
(Old Europa Cafe / Elettronica Radicale Edizioni / Lake Shark HN - 2015)