Bizarre Uproar - Dekadenz

 "If rape or arson, poison or the knife

has wove no pleasing patterns in the stuff

of this drab canvas we accept as life -

It is because we are not bold enough!"

- The Flowers Of Evil, Charles Baudelaire - 

Dekadenz CD (Filth & Violence - 2016)

Ashtray Navigations - Glasgow

 Το τελευταιο καιρο ψαχνω τροπους για να πουλησω τη ψυχη μου. Εδω και 37 χρονια εχει αποδειχθει ψιλοαχρηστη, κανει μια δουλεια που θα μπορουσα καλλιστα να κανω και μονος, χωρις τις υποχρεωσεις που οφειλω να εχω απεναντι σε μια αφηρημενη εννοια. Δυστυχως οι τροποι αγοραπωλησιας που ανακαλυψα ειναι ελαφρως ψιλικατζιδικοι, οι οροι ανταλλαγης δε προσφερουν στο ελαχιστο αυτα που ζηταω, οποτε προς το παρον συνεχιζω να σκαλιζω. Θελω να πουλησω, οχι να ξεπουληθω.

 Η παραπανω υπαρξιακη κρισαρα ηρεμει αυτοματα οταν πιανω στα χερια μου το Glasgow των Ashtray Navigations, ενα εκπληκτικης αισθητικης lathe-cut εφταιντσο της νεοσυστατης Coherent States. Η επιφοιτηση σκαει εις διπλουν. Εκτος απο το μουσικο μερος, το οποιο ουσιαστικα ειναι μια δυσοιωνη post-industrial raga που βραζει μυαλα και βουλωνει τις οποιες μαλακισμενες σκεψεις με τη καταλληλη ενταση, ειδα μεσω των πολυαγαπημενων παιδιων του label πως δε χρειαζεται να ξεπουλησεις τιποτα σε κανεναν. Μπορεις ομως να διοχετευσεις καυλα και ενεργεια πανω σε μια εξαιρετικα περιορισμενης κυκλοφοριας φετα πολυανθρακικου πλαστικου και να χαραξεις πανω της ενα μεγαλο μερος της ψυχης σου. Και αληθεια σας λεω, ακουγεται τελεια. Buy now or regret later ρε καργιολη. 

Glasgow 7" (Coherent States - 2015)

Gagarin Kombinaatti - 83-85

  Πριν τη συσταση των Pan(a)Sonic, o Mika Vainio εργαζοταν σε σφαγειο, τη πιο industrial δουλεια που θα μπορουσε να κανει καποιος, μετα το λατομειο και το videoclub, ενω παραλληλα επαιζε στους uber ultra ομπσκιουραδες Gagarin Kombinaatti, ενα τριο που προφανως ακουγε τα κερατα του και δε περνουσε παρα πολυ καλα στη ζωη του. Για περαιτερω πληροφοριες σας παραπεμπω στο εξωφυλλο της κυκλοφοριας. 

 Η συλλογη 83-85 μαζευει τις μοναδικες διασωθεισες ηχογραφησεις των Φινλανδων που κοιμουνται με Kollaps και ξυπνανε με Ecstacy Under Duress, αλλα στην υπολοιπη διαρκεια της μερας πειραζουν τα βραχεα καποιου σαπιου ραδιοφωνου, βαζουν μικροφωνα επαφης σε τοπικα εργοταξια και παιζουν solo black & decker για να αποτυπωσουν με ακριβεια το περιβαλλοντα χωρο τους. Μουσικα δε βρισκω τη παραμικρη σχεση με Pan Sonic. Εννοιολογικα, μιλαμε για το ιδιο ακριβως πραμα. Κατεβαζετε τωρα. 

83-85 2xLP (Puu - 2015)

Händer Som Vårdar - Interiors

 Ακομα ενα project της Posh Isolation με ονομα που νιωθεις αμηχανα να προφερεις οταν το παιζεις ιστοριας με το τι ακους αυτο το καιρο. Συνηθως αποφευγω να απαντησω η απλα θα ξεμπερδεψω λεγοντας ΡΟΚ, πραγμα που δεν απεχει εξωφρενικα απο τη πραγματικοτητα. 

 Ο Σουηδος Händer Som Vårdar (κατα κοσμον Henrik Soderstrom) ακουγεται συνειδητα μουδιασμενος σε ολοκληρη τη διαρκεια του Interiors με αμελητεες διακυμανσεις μεταξυ των πιο ζαπρε στιγμων του Arv & Miljo και του Vegas Fountain των Damien Dubrovnik. Η κατασταση αποκταει ενδιαφερον στο τελευταιο track της κασετας, αλλα παραμενει αναιμακτη για τα γουστα μου. Καθολου ροκ εκ μερους του. Δε πειραζει, γλυτωνω και την αμηχανια του namedropping. Επιφυλασσομαι μεχρι την επομενη κασετα.

Interiors CS (Posh Isolation - 2016)

David Bowie - Blackstar

 Καθε πρωι του σωτηριου ετους 1984, ακολουθουσα μια συγκεκριμενη τελετουργια πριν παω σχολειο. Μετα το πλυσιμο-ντυσιμο-ξενερωμα, ετρωγα πρωινο μπροστα σε μια τηλεοραση panzerικων προδιαγραφων και παρακολουθουσα μεσα απο το γαρδελικο μαλλι μια betamax με videoclips που ειχε στειλει ο πατερας μου απο την αλλη ακρη της γης. Απ' οσο θυμαμαι, το playlist ηταν εκπληκτικο, αλλα εντυπωση μου ειχαν κανει τρια συγκεκριμενα κομματια, που για να τα βγαλεις πλεον απο μεσα μου χρειαζεται ψυχικη μικροχειρουργικη. Wild Boys των Duran Duran, Careless Whisper του George Michael και το China Girl του Bowie. Χωρις να ξερω γρι αγγλικα, ειχα μαθει τους στιχους του τελευταιου εξ ακοης και μαλιστα μπορω να τους τραγουδησω ακομα και τωρα αλλα δε προκειται να σας παραχωρησω τετοιο προνομιο χωρις ανταλλαγμα. 

 Ε μετα τα γνωστα, εφηβεια, πατιλα, σπυρακια, Cure, Bauhaus και υπαρξιακο δραμα που ψιλοδικαιολογειται οταν εχεις τις παραπανω προσλαμβανουσες αλλα θελω να πιστευω πως αλλαξαν πολλα απο τοτε, εκτος απο τα σπυρακια και τον Bowie. Με τον ενα η τον αλλο τροπο με εχει συνοδεψει στη μεχρι τωρα ζωη μου, με το ιδιο του το εργο που λατρευω, με αυτους που επηρρεασε και αγαπαω, με αυτους που θα επηρρεασει και λογικα θα γουσταρω και με τις εκατονταδες αποτυχημενες προσπαθειες για να βγαλω στο μπασο το Secret Life Of Arabia. Στραβωσα και μονο που το θυμηθηκα. 

 Κανονικα αυτο το κειμενο θα επρεπε να αναφερεται αποκλειστικα στο Blackstar και να μη γινεται με αφορμη το θανατο του Σημαντικοτερου David που γνωρισε η μουσικη, αλλα θα το ανεβαζα ουτως η αλλως επειδη ειναι δισκαρος. Αλλωστε τα 9/10 των groups που εχει ποσταρει ανα καιρους αυτο το blog οφειλουν την υπαρξη τους σε αυτον τον ανθρωπο. Somebody Up There Likes Him. 

Blackstar CD/LP (ISO / Sony - 2015)

U.S. Steel Cello Ensemble - Bitter Suites

 Στο ακουσμα της εκφρασης sound art τρεχω μακρια, επειδη την εχω συνδυασει με ανεκφραστα πλινκ πλονκ απο εξισου ανεκφραστους μουσικους - με συγχωρειτε, εννοουσα καλλιτεχνες - που δε με αφορουν. Η σχεση μας θα μπορουσε να ονομαστει και αμοιβαια, αν δεν υπηρχε η Ono, ο Cage η ο Bertoia, οι οποιοι κατω απο συγκεκριμενες συνθηκες διαθεσης, θα ορκιζομουν πως εγιναν τεραστιοι μονο και μονο για να πεσω εγω πανω τους. 

 Στα παραπανω ονοματα, θα εβαζα και τους U.S. Steel Cello Ensemble, αν το Bitter Suites δεν ηταν τοσο γκαυλα, με το γαμμα να προεξεχει για να ακουστει σα προτροπη, οποτε εξ ορισμου δε καθεται καλα διπλα τους. Η ιστορια λεει πως ο Robert Rutman, ενας Γερμανος καλλιτεχνης με σπουδες στα εξωτερικα, κατασκευασε στα μεσα του 70 μεταλλικες εγχορδες ιδιοκατασκευες που τοποθετηθηκαν σε γκαλερι της Νεας Υορκης για τη μυηση των επισκεπτων στην ιδιαζουσα sound art. Αυτο ομως που ισχυει στη πραγματικοτητα ειναι το εξης: ο Robert Rutman, ενας μαγκας με υπεροχα σπασμενη μουρη, κατασκευασε στα μεσα του 70 μεταλλικες εγχορδες ιδιοκατασκευες που ο ηχος τους μπορει να παρομοιαστει μονο με βομβαρδισμο απο Stuka που στο πιλοτηριο καθεται ο David Jackman. Οι πιστοι των Organum θα παθουν μουνοπλακα. Οι υπολοιποι δε με αφορουν. 

Y.Γ. Καρδουλες στη Molly για ακομα μια φορα.

Bitter Suites LP (Holidays Records - 2013)

Room 506 - Drop Out

 Ηταν θεμα χρονου μεχρι να βγει στην επιφανεια η υφερπουσα γκοθια που ρεει κατω απο τα ποδια του techno και των παραφυαδων του, γιατι τοσο καιρο ολο διαβαζω για μαυρα κορακια με νυχια γαμψα και το μονο που ακουω ειναι κακεκτυπα του Love's Secret Domain με παραπανω μποτα. 

 O Ancient Methods γνωριζει πολυ καλα πως η Nico ηταν ειναι και θα ειναι η Αρχετυπικη Goth Βασιλισσα του Σκοτους, οσo blackest θα ειναι τα blacks που θα προκυψουν στη πορεια της μουσικης ever, οσες νεες φρεσκες και ταξιδιαρικες ΜΟΥΣΙΚΕΣ θα ακουσετε ποτε, οποτε δειχνει στη πιτσιρικαρια ποσα απιδια χωραει ο σακος. Samples απο Chelsea Girls και Sagen Die Gelehrten, ρυθμος απο μπετον αρμε, ντου, ξυλο, πειθαρχια, υπνωτισμος. 

Υ.Γ. Οι ευχαριστιες για το ξεστραβωμα πανε στη Murder Me Slowly. 

Drop Out 12" (Self Released - 2015)

She Spread Sorrow - Rumspringa

  Εδω και τρεις εβδομαδες ενοχλουμαι απο μια κολλημενη τριχα στο φαρυγγα μου. Πρεπει να βρισκεται στα ενδοτερα της υπερωας, στο ανωτατο σημειο του ουρανισκου, εκει που μπορω να τη νιωσω αλλα δε μπορω να τη δω. Πιθανοτατα την εχω καταπιει αφου δοκιμασα οτιδηποτε μπαινει σε ποτηρι. Κι ομως, κατα τη διαρκεια της μερας, η γλωσσα μου θα σκαλιζει συνεχως το σημειο και αν τολμησω να ξεχαστω, θα φροντισει να μου θυμισει πως εχω γινει αθελα μου ξενιστης σε ενα ξενο σωμα η εστω στην ιδεα του. 

 Υποψιαζομαι πως η Ιταλιδα Alice K. υποφερει απο κατι αντιστοιχο, κρινοντας παντα απο την εμβρυακη σταση στο εξωφυλλο του ντεμπουτου της καθως και απο τα φωνητικα, τα οποια εχουν την αιγλη απειλητικων μηνυματων σε τηλεφωνητη εικοσαετιας. Το προβλημα της αντικατοπτριζεται και στο μουσικο μερος του Rumspringa που μου θυμισε τα περασμενα μεγαλεια της Sewer Goddess και τα πιο πεσμενα μερη της Puce Mary. Οσον αφορα τη Pharmakon που αναφερει το δελτιο τυπου της Cold Spring, θα συμφωνησω, αρκει να ξυρισει πρωτα το κεφαλι της και να φαει καμμια δεκαρια τουφες.  

She Spread Sorrow - Rumspringa CD (Cold Spring - 2015)

The 10 Endless Loops Of 2015

 Φτασαμε αισιως στο τρισκαταρατο σημειο του ψυχαναγκαστικου απολογισμου της χρονιας, εκει που θα αναγκαστεις να επιλεξεις κατι, αρα κατα συνεπεια θα αφησεις κατι αλλο πισω. Εχω ακουσει πως αυτο κανουν οι υπευθυνοι ενηλικες οποτε μιμητικα θα προσπαθησω να ανταπεξελθω. Ιδου λοιπον οι 10 δισκοι που παιχτηκαν σε μονιμο repeat στο αρχηγειο του Corrupted Delights. Ηδη νιωθω ωριμοτερος.

1. Grunt - Myth Of Blood (Freak Animal)
2. John Carpenter - Lost Themes (Sacred Bones)
3. Kerridge - Always Offended Never Ashamed (Contort Records)
4. Bourbonese Qualk - 1983-1987 (Mannequin)
5. Iron Fist Of The Sun - We Can Yield Our Own Footsteps (Cold Spring)
6. Mob - Heolstor (More Mars)
7. Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T. (Death Waltz / One Way Static)
8. Wolf Eyes - I Am A Problem: Mind In Pieces (Third Man Records)
9. LR & Puce Mary - The Female Form (Posh Isolation)
10. The New Blockaders - Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism (Klanggalerie)

Iron Fist Of The Sun - We Can Yield Our Own Footsteps

 Ο υβριδικος ηχος του We Can Yield Our Own Footsteps κλονιζει συθεμελα τη τεχνοφοβικη αποψη μιας μεγαλης μεριδας συγχρονων power electronics καλλιτεχνων που ισχυριζεται πως τα πολλα-πολλα εξομαλυνουν τις αιχμηρες γωνιες του ιδιωματος. Ομως ο Iron Fist Of The Sun χρησιμοποιει τη τεχνολογια για να ακονισει ο,τι περισσευει, με μια διαυγεια που σπανια συνανταμε σε αντιστοιχους δισκους.
 Καταρχην, το μουσικο μερος φερνει πιο πολυ σε ηλεκτρακουστικη συνθεση, ασχετα και αν οι λουπες παραμενουν τραχιες και τα μπασα μπουκωνουν το χωρο με παραπανω ενταση, οπως στο Cold Wet Skin που κυριολεκτικα τριζει τζαμια. Στο Trapped In Amber ακουμε τις τελευταιες ανασες ενος σιδερενιου πνευμονα καθως γινεται σταδιακα σμπαραλια απο ψηφιακη παραμορφωση, ενω το εναρκτηριο Pride ξεκιναει σα δυσοιωνο soundtrack για να καταληξει σε ενα βουβο οργασμο αρνητικοτητας. Η καθαροτητα της παραγωγης σε κανει να νιωθεις πως ο Lee Howard ψιθυριζει στο αυτι σου και αυτη η εγγυτητα γινεται εξαιρετικα αβολη οταν παταει τις κραυγες, ακομα και οταν κρυβεται πισω απο 500 φιλτρα, οπως στη καυλαντα του Born Of Snake.
 H industrial κουλτουρα ειναι ακομα πολυ ερωτευμενη με το παρελθον της και δε την αδικω στο ελαχιστο. Απλα χρειαζεται κι αλλους δισκους σαν αυτον για να της δειξουν νεες κατευθυνσεις.

We Can Yield Our Own Footsteps CD/LP (Cold Spring - 2015)

Wolf Eyes - I Am A Problem: Mind In Pieces

 Trip Metal: Σχεδον αυτοσαρκαζομενος ορισμος της μουσικης των Wolf Eyes απο τον ιδιο τον John Olson σε αυτη τη θρυλικη συνεντευξη. Απο τοτε, το TM μεταλλαχθηκε σε ενα ιντερνετικο νεολογισμο που απο την αναπαραγωγη εχει χασει το αρχικο του νοημα. Εγινε σλογκαν με trademark, meme, μοναδα μετρησης καιλας με hashtag, μεθοδος ανορθοδοξου marketing και τελικα, απ' οτι ακουω στο I Am A Problem, ενα καινουργιο μουσικο ειδος.
 Το δευτερο συνθετικο του τιτλου δικαιολογει μονο την εισαγωγη της μπαντας στο roster της Third Man, γιατι κατα τα αλλα ο δισκος μοιαζει με προιον συγκροτημενης σκεψης, κατι που δεν πρεπει να εχει ειπωθει ξανα για οτιδηποτε προερχεται απο τους Wolf Eyes. Ισως αυτη τη φορα να εχουν αναπτυξει και μια διεστραμμενη 'pop' ευαισθησια, με σαφεις διαχωριστικες γραμμες μεταξυ των οποιων εισαγωγων και οποιων ρεφραιν. Ακομα μια παγκοσμια πρωτια. Σ' αυτο βεβαια βοηθανε τα riffs του Crazy Jim που ενω θυμιζουν δεκαδες διαφορετικα μεταξυ τους πραγματα, θα αντισταθω στο πειρασμο να τα απαριθμησω γιατι θα χαλασω το ενα και μοναδικο συμπερασμα. To Ι Αm A Problem ειναι ο πρωτος Trip Metal δισκος στην ιστορια και απο δω και περα ολοι οι υπολοιποι θα συγκρινονται αυτοματα με αυτον. Αν φυσικα υπαρξουν.

I Am A Problem: Mind In Pieces CD/CS/LP (Third Man Records - 2015)

Bourbonese Qualk - 1983-1987

 Κατι ανεξηγητο με κρατουσε μακρια απο τους Bourbonese Qualk, ενω διαθετουν ολα τα εχεγγυα για να ψαρωσω με μια μπαντα. Παραλληλη δραση με μεγαλα ονοματα, αναφορες στα υστερογραφα και στους αστερισκους της ιστοριας του ταδε ιδιωματος, σπιτικες παραγωγες και μια ανταγωνιστικοτατη ατζεντα, ανταξια των Crass. Ο μοναδικος ανθρωπος που επεμενε να ασχοληθω ηταν ο Mr. Schwarz, μεχρι που σταματησε να με συμβουλευει οταν ειδε πως το κεφαλι μου παραμενει αγυριστο. Τωρα το γυρισα στην αντιθετη κατευθυνση για να το χτυπησω στο τοιχο.

 Το 1983-1987 συλλαμβανει τον ηχο αυτης της κρουσης που ειναι τοσο ευρυς, ωστε αναδρομικα η ταμπελα industrial να φαινεται τοσο λιγη και αναγκαζομαι να επιστρατευσω τους ελαφρως πιο εκνευριστικους χαρακτηρισμους punk funk και proto-techno για να καταλαβαινομαστε. Αδιαμφισβητητα, τουλαχιστον τα μισα κομματια της διπλης συλλογης κινουνται πανω στον ηχο της Mix-Up περιοδου των Cabaret Voltaire, χωρις ομως αυτο να σημαινει πως η μπαντα δεν εχει χαρακτηρα, ιδιαιτερα απο το σημειο που σταματαει να αυτογκετοποιειται μεσα στα cut-ups και τα samples. Απο κει και περα, κολλανε πανω σου σα βδελλα με το Sweat It Out (το καλυτερο κομματι που δεν εγραψαν ποτε οι Skinny Puppy), το Pogrom -που εκλεψαν απροκαλυπτα οι Raime για περαιτερω obscure credit-, το Dream Decade με την Ike Yard παγωμαρα και το εκπληκτικα αγχωτικο Head Stop που ειναι φτιαγμενο για να μπαινει σε καθε mix του Secret Thirteen. Μοναδικη ελλειψη της συλλογης? Αυτο. 

Bourbonese Qualk 1983-1987 CD/2xLP (Mannequin - 2015)

Coil - The Angelic Conversation (Instrumental)

 "Love is too young to know what 

                                    conscience is,

Yet who knows not conscience

                                   is born of love."

- Sonnet 151, William Shakespeare -

The Angelic Conversation (Instrumental) CD (Threshold Archives - 2015)

Popol Vuh - Agape-Agape, Love-Love

 Φανταζομαι πως η κυκλοφορια ενος δισκου που λεγεται Agape-Agape, Love-Love στις αρχες της δεκαετιας του Material Girl και του Money For Nothing ειναι απο μονη της ενα 12ιντσο κωλοδαχτυλο, ιδιαιτερα αν συλλογιστουμε πως τετοιες εκφρασεις ειχαν καταδικαστει απο τη pop κουλτουρα σαν γραφικες και παρωχημενες. Δεν αντιλεγω, και γω βγαζω καντηλες οταν σκεφτομαι σαλβαρια και νταουλια στη λασπη η ακομα και τη Βαλτετσιου τα σαββατοκυριακα. Αλλα εδω αναφερομαι σε κατι Αλλο, σε κατι που θα επηρρεασει καποια χρονια αργοτερα το neofolk και το new weird america, μαζι με το Forever Changes και το Hangman's Beautiful Daughter. Στανταρ.

 Ανεκαθεν οι Popol Vuh ειχαν ξεκαθαρες αναφορες στη πνευματικοτητα -λιγο πριν το new age τουρλουμπουκι των συγχρονων τους- και φροντιζαν να την αναπαραστησουν με πομπωδη τροπο. Εδω ομως ο Fricke προσεγγισε το concept ταπεινα, χωρις moog και καιλες, με ακουστικα mantras τελετουργικου χαρακτηρα που θα εκτιμηθηκαν ιδιαιτερως στην εποχη τους μονο απο τον Tibet και τον Stapleton. Κανω επισημη εκκληση στη Wah Wah να κανει αμεσα επανακυκλοφορια. Δεν ειμαστε τωρα για 50αρικα. Oι Charalambides και οι Six Organs Of Admittance τα 'χουν σκασει σιγουρα προ πολλου. 

Agape-Agape, Love-Love LP (Uniton - 1983)

Κ.Κ. Null - Plasmagma

  Ενα πολυ μεγαλο μερος της ευθυνης για την εισαγωγη του ιαπωνικου no wave στην απο δω πλευρα, εχει αποδοθει δικαιωματικα στις συλλογαρες Dead Tech της θρυλικης Dossier. Τα δυο volumes συνεστησαν στο δυτικο ακροατηριο τους Boredoms, τους Ruins και τους Hijokaidan, πολυ πριν o Zorn ξεκινησει τα πηγαινελα στο Τοκυο και το Wire βαφτισει τη φαση Japanoise. 

 Αν λοιπον θεωρησουμε το Dead Tech κατι σαν το ιαπωνικο αντιστοιχο του No New York, τοτε ο Kazuyuki Kishino αναλαμβανει το ρολο του Brian Eno, εφοσον εκανε τις παραγωγες και το πουσαρισμα του ιδιωματος σε fanzines και περιοδικα της εποχης. Με μια ματια στο βιογραφικο του, καταλαβαινεις το λογο. Ενα κατεβατο απο συνεργασιες με ονοματα που ειτε ηδη ξερετε, ειτε εχετε αναγκη να μαθετε.

 Απο τοτε εχουν μεσολαβησει Πολλες κυκλοφοριες του Κ.Κ. Νull απο τις οποιες αγνοω ενα τεραστιο ποσοστο τους, οποτε εδω ασχολουμαστε συγκεκριμενα με το Plasmagma επειδη αυτο ετυχε να πεσει στα χερια μου. Τα τρια tracks της κασετας ενω ειναι θορυβωδη, σε καμμια περιπτωση δε διαθετουν το παροξυσμο που εχω ακουσει στο παρελθον απο το καλλιτεχνη. Θα μπορουσα να πω πως αποδιδουν ηλεκτρακουστικα (?) τη τζαπανιλα, αν στο μεσοδιαστημα δε πλακωναν βαρυγδουπα ρυθμικα μερη και κατι αψυχολογητα IDM μπινελικια απο το πουθενα. Οι συγκρισεις με τον Eno σταματουν καπου εδω, επειδη το Plasmagma ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο τo Lux. Chance meeting on a laptop. 

Plasmagma CS (Video Nasties - 2015)