V/A - Epicurian Escapism II

 Η συλλογη Epicurian Escapism κυκλοφορησε το 2013 με αφορμη το ομωνυμο φεστιβαλ, παρουσιαζοντας την πολυπλευρη προσεγγιση των συμμετεχοντων πανω στο συγχρονο (post) industrial. Απο τοτε οι εξελιξεις ηταν ραγδαιες και τα ονοματα ανεβοκατεβηκαν την κλιμακα δημοφιλιας, με κορυφαιο παραδειγμα τον Trepaneringsritualen που αυτη τη στιγμη που μιλαμε απολαμβανει τα σαλονια των μεγαλων εταιριων.
 Oι υπολοιποι καλλιτεχνες παρουσιαζουν αυτο που ξερουν καλυτερα, με τους Ke/Hil σε ψυχροπολεμικο mode, τον Αnemone Tube σε δυο ελλειπτικα drones χωρις τρελες εκπληξεις, Post Scriptvm σε απονερα του Grey Eminence και Dieter Müh να μεγαλουργουν στο εικοσαλεπτο Bethlehem.

 The exemplary curated second volume of the infamous Epicurian Escapism compilations showcases a diverse roster of artists that serves both as a treat for the initiated and an introduction for the newcomer. If I had to pick only one track, I would get Dieter Müh's Bethlehem, which is an glorious mindfuckery in the vein of Maeror Tri and Unveiled. Luckily I don't have to.

Epicurian Escapism II CD (The Epicurian / Silken Tofu / Peripheral - 2013)

H.Ö.H - Palava Kuljettaja

 Μυστηριωδες φινλανδικο project με αρκετες κασετες στο βιογραφικο του, τοποθετημενες μεθοδικα μεσα στην τρεχουσα δεκαετια, ετσι ωστε να διατηρηθει η ανωνυμια του. Το Palava Kuljettaja εκμεταλλευεται τη συμβιβασμενη πιστοτητα της μαγνητικης ταινιας σε σημειο που ο ακροατης δυσκολευεται να ξεχωρισει το εργο απο το μεσο, με πρωτη και κυρια αναφορα το Oxide του Chop Shop, χωρις τις μηχανορραφιες. Ενω τα εξι ατιτλα κομματια του album αποτελουνται μονο απο υποτυπωδεις λουπες και βραχεα κυματα, στο συνολο της δουλειας ενυπαρχει μια Filth & Violence συνιστωσα που αδυνατω να καταδειξω. Ισως να φταιει η τιποτενια xerox εξωφυλλαρα, μπορει και η ιδια η καταγωγη του project, ακομα και η προσφατη συλλογη στη Freak Animal. Παντως θα συνεχισω την ερευνα, με την κασετα στο auto reverse.

 Raw tape music made in the most unsophisticated way. H.Ö.H bypasses any "artistic" associations that usually plague these jams with boring concepts and goes straight into the texture of the ferric tape. Most of the time Palava Kuljettaja is drenched in shortwave signals, but the rudimentary loops and their abrupt stops are the stars of the show. In a different setting, I would be saying that the whole thing sounds like a Conet Project remix by William Burroughs, but Finns do it better anyway.  

Palava Kuljettaja CS (Self Released - 2017)

Alfarmania & Proiekt Hat - Flugornas Herrar

 H προσωνυμια "Αρχοντας των Μυγων" (Flugornas Herrar) που συνοδευει τον Βελζεβουλ μεσα στους αιωνες, ετυμολογειται στη χριστιανικη περιφρονητικη παραφραση του ονοματος του μεσανατολικου θεου Βααλ. Οι Φιλισταιοι τον λατρευαν με το ονομα Βααλ-Ζεμπουμπ που σημαινε "Αρχοντας του Υψηλου Οικου". Mε το περασμα του χρονου, δαιμονοποιηθηκε στα γριμορια ως η προσωποποιηση του μιασματος, ειτε με τερατωδεις απεικονισεις και υψηλη θεση στην ιεραρχια της κολασεως, ειτε ως συνωνυμος του Σατανα.

 The follow-up of Mardrömd Dödsström is a bottomless pit of sonic gunk, a sticky unidentified substance poured inside your tape deck. Flugornas Herrar means 'The Lord Of The Flies' in swedish, so you better prepare yourself for some serious occult-ridden death industrial of the highest order. Each track bleeds into the next and you can actually hear their undercurrents beneath the murk, if you're not locked into a random tribal rhythm or a dying synth pattern that managed to escape from the thick textures. These are the outer reaches of psychedelic music, albeit an inwards-looking one.

Flugornas Herrar CS (Styggelse - 2017)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Tεταρτη, 24 Ιανουαριου 

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

I took a record of pretty music,

now I'm putting it to you straight from Hell.

Ζητωκραυγες εδω

Grunt - Castrate The Illusionist

 Choir Of Corpses 

If only they could have been able to grasp

what it meant to bow down in front of virtues of modern ideals

former ivory towers transformed into reeking piles of feces.

Embracing the enemies

drift and mutate into service of new religion

finding delights in the most loathsome things

furtherance of own personal hell.

Choir of corpses unable to see their own reality

that waits only few steps ahead

singing the hymns of new religions of man.

Howling with broken voices, smiling with fractured jaws

sacrifices never too great - Lure of collective martyrdom.

Castrate The Illusionist CD/LP (Freak Animal - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Πεμπτη, 21 Δεκεμβριου.

Απο τις 21.00 και μετα.

Στο Boiler.

Dance to the beat of the living dead.

Περαιτερω λεπτομερειες εδω. 

The 10 Achievements Of 2017

 Αν το 2016 ηταν το Funhouse, νομοτελειακα το 2017 ηταν το Raw Power, o διδυμος κοινωνιοπαθης αδερφος, η υπερχειλιση του βοθρου, η καταργηση των οποιων κανονων, η τελευταια σταγονα σκατοσυνης. Αυτος ο υπερθετικος εφαρμοστηκε και στη μουσικη, με δεκαδες δισκαρες να σκανε απο παντου, εναντια στα γραφικα ζωα που επιμενουν στο αντιθετο. Επομενως σφιγγουμε τα δοντια για το επικειμενο Metallic KO καθως χειροκροτουμε τα παρακατω επιτευγματα. 

 You won't need any other best of list this year. This is the real shit, the perfect companion to your decline, with all the bases covered, from metal junk abuse to serotonin depleted loops, through some blood-curdling vocal acrobatics and a hefty dose of psychoactive folk music. Ladies and gentlemen, the following are the most Corrupted Delights you could find in 2017.

1. The New Blockaders - Etudes De Rien (Coherent States)
2. William Basinski - A Shadow In Time (Temporary Residence Ltd.)
3. Pan Daijing - Lack (Pan)
4. V/A - Noise War (Audio Dissection / Industrial Recollections)
5. The Grey Wolves - Exit Strategy (Tesco Organisation)
6. Tony Conrad - Ten Years On The Infinite Plain (Superior Viaduct)
7. Aaron Dilloway - The Gag File (Dais)
8. Diamanda Galás - All The Way (Intravenal Sound Operations)
9. Stratos Bichakis - Greek Ethno Music Location Recordings (V I S)
10. Broken English Club - The English Beach (L.I.E.S.)

Suicide - First Rehearsal Tapes

Suicide was never supposed to be entertainment.

- Alan Vega - 

First Rehearsal Tapes LP (Superior Viaduct - 2017)

Incapacitants - Survival Of The Laziest

 Καθε δισκος των Incapacitants εχει το προνομιο να θεωρειται αυτοματα ο καλυτερος δισκος τους χωρις να γινει εστω μια ακροαση, ποσο μαλλον οταν μιλαμε για τη δισκογραφικη επιστροφη του dynamic duo στην Alchemy μετα απο 10 χρονια. Οποτε η σημερινη μερα θα ξεκινησει επισημα τη στιγμη που θα πατησω play στο Survival Of The Laziest για να επιβεβαιωσω ακομα μια φορα το παραπανω συμπερασμα. 

 You can never have enough Incapacitants in your life. That's not some kind of hyperbole for the sake of it, even if Incapacitants are all about exaggeration. It is the fundamental postulate among noiseheads, at least the self-respecting ones. So, download their latest shriekfest immediately and listen to the Truth.  

Survival Of The Laziest CD (Alchemy Records - 2017)

The Grey Wolves - Exit Strategy

 There's nothing left except the recordings. You still love us. We will always hate you. This will be the last TGW album.

Exit Strategy CD/LP (Tesco Organisation - 2017)

K2 - The Rust

 Bαριεμαι απιστευτα να κατσω να γραψω το παραμικρο, οποτε θα υποκριθειτε πως διαβασατε κατι παρα πολυ πρωτοτυπο και θα ειμαστε ολοι ευχαριστημενοι.  

When it comes to prolific artists, the question of quality over quantity inevitably arises, especially if the nature of the music is improvised. In K2's case, you can't tell if his constant output is following a pattern or he just goes berserk over his gear, but if you are anally retentive you can hear the edits and the cuts, pretty much like a Holger Czukay production on bath salts. So, is this edited material considered an improv or just an open-ended composition? And last but not least, why the hell did I choose The Rust instead of Metal Dysplasia or Molekular Terrorism?
 The answer is simplistic and bypasses any logical argument, so spare your ifs and buts. I chose The Rust because it slays. You can't ignore it  by any means, due to its shrill mastering that goes straight into the forbidden Pulse Demon territory, instigating one of the most vivid examples of antagonism between the artist and his audience. It's safe to say that you'll spend hours counting the numerous edits, as well as trying to figure out how the fuck is this record out of the canonical status that it rightly deserves.

The Rust CD (Kinky Musik Institute - 1996)

Heinz Hopf - Gothenburg

 Με το που ανοιξεις το λιτο αλλα κομψοτατο digifile του Gothenburg, σε καλωσοριζει ενα τεραστιο PURE HARSH NOISE για να ξεκαθαριστουν οι οποιες αμφιβολιες για το περιεχομενο του. Οι Dan Johansson (Sewer Election) και Matthias Andersson (Arv & Miljö) βγαζουν απωθημενα που δεν επιτρεπονται στα προσωπικα τους project.
 Tο ντουετο προσκυναει τα εικονισματα των ηρωων του, οποτε το ξυλο πεφτει μεταξυ Mother Savage Noise Productions, Incapacitants και Lasse Marhaug / Jazkamer / Testicle Hazard, οποτε μη διανοηθειτε να το χασετε αν θελετε να ειστε ευπροσδεκτοι εδω μεσα.

Y.Γ. Εδω πρεπει να ευχαριστησω δημοσια τον Νικολα Genital Grinder για το δωρο του!

 Heinz Hopf blast their way with a full frontal assault of pedal abuse with a heavy physical presence. When they don't go for an impeccable Mother Savage Noise Productions sound, they pay respects to the almighty Incapacitants summoning a huge wall of squelching feedback or they confront Lasse Marhaug in his own game with a beefed-up barrage of sound. It's been a while since I put myself in front of a harsh noise record and this one removed the gunk out of my system like a palate cleanser. So good.

Gothenburg CD (Triangle / Outcry Records / Random Monster - 2013)

Oneohtrix Point Never - Good Time O.S.T.

 To τυρι που σκεπασε με την παροδο του χρονου ιδιωματα οπως το new age, το prog, την pop των 80ς, την italo disco και τα cult soundtracks εχει αρχισει να λιωνει. Απο τη μια η κουλτουρα των επανεκδοσεων που ξεθαψε ο,τι εχει πανω απο 100 views στο youtube και απο την αλλη η μετα-ειρωνικη προσεγγιση της νεοτερης γενιας καλλιτεχνων σε οτιδηποτε "αντικουλ", αποδομησε την εννοια του guilty pleasure. Ποτε δεν πιστευα σ' αυτες τις μαλακιες, εχουμε ηδη πολλους λογους να αυτομαστιγωνομαστε, ας μην το κανουμε και για τη μουσικη.
 Γι' αυτο αλλωστε συμπαθησα τον Daniel Lopatin απ' την αρχη της καριερας του. Η αγαπη του για τον (εξωραισμενο μεσω internet) πολιτισμικο πατο ειναι ειλικρινης, εκτος και αν δεν καταφερα να διακρινω το μειδιαμα του πισω απο το Rifts και το Returnal. Ομως, ακομα και να υπηρχε, στο Good Time εχει εξαφανιστει.
 Το album προφανως χρησιμοποιει κωδικες των soundtracks των 80ς και των 90ς, που πλεον θεωρουνται τα αποσυναγωγα παιδια της κινηματογραφικης μουσικης. Αλλα ακομα και τα ενοχλητικα samples απο τους διαλογους της ταινιας, καταλαμβανουν στρατηγικο χωρο στα ανεβοκατεβασματα της αφηγησης του Oneohtrix Point Never, που κινειται μεταξυ Aνω Midnight Express και Κατω Escape From New York. Παρ' ολα αυτα, συνεργαστηκε με τον Iggy Pop στο πανεμορφο The Pure And The Damned, κερδισε το βραβειο μουσικης επενδυσης στις Καννες και εβαλε τη μουρη του Robert Pattinson σ' αυτο το blog. Τι αλλο πια.

I've always liked Daniel Lopatin's music since Day 1 and I followed him through his peaks and valleys, be it the watery synths of his earlier experiments, the digital sterilization of Returnal, even the preset mash-up of R Plus Seven, which was annoying in a charming way, but I didn't expect something like Good Time.

 As far as I know, the movie is an indie crime drama, which explains why the director picked Lopatin for the scoring. Oneohtrix Point Never's music was always full of cinematic snippets, slowed down beyond recognition. Now, in his most ambitious record so far, everything is where is supposed to be in a hi-fi manner, without losing face to his oldtime fans. He removed his usual tongue-in-cheek moments - his quirks if you will - by letting moody sequencers take the lead. He even transformed himself, from a casual synth dude into a winner of the Cannes soundtrack awards.

Good Time CD/2xLP (Warp - 2017)

Phase Fatale - Redeemer

 Aγχος.

 A few years back, electronic music was looking straight into the future for inspiration. Now, the current producers are gazing back to the past, even though it's projected through the lens of a random tumblr account. In the case of Phase Fatale - the nom de plume of Hayden Payne - the blurred relics and artifacts are the industrial electronics and leather-clad EBM of the mid-to-late 80s.
 Redeemer sounds like a panic attack. The rigid programming makes you move involuntarily, but despite the awkwardness caused by your random tics, you think you look like a badass. You don't. But at least you're enjoying something that has the seal of approval from Corrupted Delights. 

Redeemer CD/LP (Hospital Productions - 2017)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Tεταρτη, 25 Οκτωβριου.

Απο τις 21.00 και μετα.

Στο Boiler.

Very Little Fun.

Παρουσιες και απουσιες εδω.