Wolf Eyes - I Am A Problem: Mind In Pieces

 Trip Metal: Σχεδον αυτοσαρκαζομενος ορισμος της μουσικης των Wolf Eyes απο τον ιδιο τον John Olson σε αυτη τη θρυλικη συνεντευξη. Απο τοτε, το TM μεταλλαχθηκε σε ενα ιντερνετικο νεολογισμο που απο την αναπαραγωγη εχει χασει το αρχικο του νοημα. Εγινε σλογκαν με trademark, meme, μοναδα μετρησης καιλας με hashtag, μεθοδος ανορθοδοξου marketing και τελικα, απ' οτι ακουω στο I Am A Problem, ενα καινουργιο μουσικο ειδος.
 Το δευτερο συνθετικο του τιτλου δικαιολογει μονο την εισαγωγη της μπαντας στο roster της Third Man, γιατι κατα τα αλλα ο δισκος μοιαζει με προιον συγκροτημενης σκεψης, κατι που δεν πρεπει να εχει ειπωθει ξανα για οτιδηποτε προερχεται απο τους Wolf Eyes. Ισως αυτη τη φορα να εχουν αναπτυξει και μια διεστραμμενη 'pop' ευαισθησια, με σαφεις διαχωριστικες γραμμες μεταξυ των οποιων εισαγωγων και οποιων ρεφραιν. Ακομα μια παγκοσμια πρωτια. Σ' αυτο βεβαια βοηθανε τα riffs του Crazy Jim που ενω θυμιζουν δεκαδες διαφορετικα μεταξυ τους πραγματα, θα αντισταθω στο πειρασμο να τα απαριθμησω γιατι θα χαλασω το ενα και μοναδικο συμπερασμα. To Ι Αm A Problem ειναι ο πρωτος Trip Metal δισκος στην ιστορια και απο δω και περα ολοι οι υπολοιποι θα συγκρινονται αυτοματα με αυτον. Αν φυσικα υπαρξουν.

I Am A Problem: Mind In Pieces CD/CS/LP (Third Man Records - 2015)

Bourbonese Qualk - 1983-1987

 Κατι ανεξηγητο με κρατουσε μακρια απο τους Bourbonese Qualk, ενω διαθετουν ολα τα εχεγγυα για να ψαρωσω με μια μπαντα. Παραλληλη δραση με μεγαλα ονοματα, αναφορες στα υστερογραφα και στους αστερισκους της ιστοριας του ταδε ιδιωματος, σπιτικες παραγωγες και μια ανταγωνιστικοτατη ατζεντα, ανταξια των Crass. Ο μοναδικος ανθρωπος που επεμενε να ασχοληθω ηταν ο Mr. Schwarz, μεχρι που σταματησε να με συμβουλευει οταν ειδε πως το κεφαλι μου παραμενει αγυριστο. Τωρα το γυρισα στην αντιθετη κατευθυνση για να το χτυπησω στο τοιχο.

 Το 1983-1987 συλλαμβανει τον ηχο αυτης της κρουσης που ειναι τοσο ευρυς, ωστε αναδρομικα η ταμπελα industrial να φαινεται τοσο λιγη και αναγκαζομαι να επιστρατευσω τους ελαφρως πιο εκνευριστικους χαρακτηρισμους punk funk και proto-techno για να καταλαβαινομαστε. Αδιαμφισβητητα, τουλαχιστον τα μισα κομματια της διπλης συλλογης κινουνται πανω στον ηχο της Mix-Up περιοδου των Cabaret Voltaire, χωρις ομως αυτο να σημαινει πως η μπαντα δεν εχει χαρακτηρα, ιδιαιτερα απο το σημειο που σταματαει να αυτογκετοποιειται μεσα στα cut-ups και τα samples. Απο κει και περα, κολλανε πανω σου σα βδελλα με το Sweat It Out (το καλυτερο κομματι που δεν εγραψαν ποτε οι Skinny Puppy), το Pogrom -που εκλεψαν απροκαλυπτα οι Raime για περαιτερω obscure credit-, το Dream Decade με την Ike Yard παγωμαρα και το εκπληκτικα αγχωτικο Head Stop που ειναι φτιαγμενο για να μπαινει σε καθε mix του Secret Thirteen. Μοναδικη ελλειψη της συλλογης? Αυτο. 

Bourbonese Qualk 1983-1987 CD/2xLP (Mannequin - 2015)

Coil - The Angelic Conversation (Instrumental)

 "Love is too young to know what 

                                    conscience is,

Yet who knows not conscience

                                   is born of love."

- Sonnet 151, William Shakespeare -

The Angelic Conversation (Instrumental) CD (Threshold Archives - 2015)

Popol Vuh - Agape-Agape, Love-Love

 Φανταζομαι πως η κυκλοφορια ενος δισκου που λεγεται Agape-Agape, Love-Love στις αρχες της δεκαετιας του Material Girl και του Money For Nothing ειναι απο μονη της ενα 12ιντσο κωλοδαχτυλο, ιδιαιτερα αν συλλογιστουμε πως τετοιες εκφρασεις ειχαν καταδικαστει απο τη pop κουλτουρα σαν γραφικες και παρωχημενες. Δεν αντιλεγω, και γω βγαζω καντηλες οταν σκεφτομαι σαλβαρια και νταουλια στη λασπη η ακομα και τη Βαλτετσιου τα σαββατοκυριακα. Αλλα εδω αναφερομαι σε κατι Αλλο, σε κατι που θα επηρρεασει καποια χρονια αργοτερα το neofolk και το new weird america, μαζι με το Forever Changes και το Hangman's Beautiful Daughter. Στανταρ.

 Ανεκαθεν οι Popol Vuh ειχαν ξεκαθαρες αναφορες στη πνευματικοτητα -λιγο πριν το new age τουρλουμπουκι των συγχρονων τους- και φροντιζαν να την αναπαραστησουν με πομπωδη τροπο. Εδω ομως ο Fricke προσεγγισε το concept ταπεινα, χωρις moog και καιλες, με ακουστικα mantras τελετουργικου χαρακτηρα που θα εκτιμηθηκαν ιδιαιτερως στην εποχη τους μονο απο τον Tibet και τον Stapleton. Κανω επισημη εκκληση στη Wah Wah να κανει αμεσα επανακυκλοφορια. Δεν ειμαστε τωρα για 50αρικα. Oι Charalambides και οι Six Organs Of Admittance τα 'χουν σκασει σιγουρα προ πολλου. 

Agape-Agape, Love-Love LP (Uniton - 1983)

Κ.Κ. Null - Plasmagma

  Ενα πολυ μεγαλο μερος της ευθυνης για την εισαγωγη του ιαπωνικου no wave στην απο δω πλευρα, εχει αποδοθει δικαιωματικα στις συλλογαρες Dead Tech της θρυλικης Dossier. Τα δυο volumes συνεστησαν στο δυτικο ακροατηριο τους Boredoms, τους Ruins και τους Hijokaidan, πολυ πριν o Zorn ξεκινησει τα πηγαινελα στο Τοκυο και το Wire βαφτισει τη φαση Japanoise. 

 Αν λοιπον θεωρησουμε το Dead Tech κατι σαν το ιαπωνικο αντιστοιχο του No New York, τοτε ο Kazuyuki Kishino αναλαμβανει το ρολο του Brian Eno, εφοσον εκανε τις παραγωγες και το πουσαρισμα του ιδιωματος σε fanzines και περιοδικα της εποχης. Με μια ματια στο βιογραφικο του, καταλαβαινεις το λογο. Ενα κατεβατο απο συνεργασιες με ονοματα που ειτε ηδη ξερετε, ειτε εχετε αναγκη να μαθετε.

 Απο τοτε εχουν μεσολαβησει Πολλες κυκλοφοριες του Κ.Κ. Νull απο τις οποιες αγνοω ενα τεραστιο ποσοστο τους, οποτε εδω ασχολουμαστε συγκεκριμενα με το Plasmagma επειδη αυτο ετυχε να πεσει στα χερια μου. Τα τρια tracks της κασετας ενω ειναι θορυβωδη, σε καμμια περιπτωση δε διαθετουν το παροξυσμο που εχω ακουσει στο παρελθον απο το καλλιτεχνη. Θα μπορουσα να πω πως αποδιδουν ηλεκτρακουστικα (?) τη τζαπανιλα, αν στο μεσοδιαστημα δε πλακωναν βαρυγδουπα ρυθμικα μερη και κατι αψυχολογητα IDM μπινελικια απο το πουθενα. Οι συγκρισεις με τον Eno σταματουν καπου εδω, επειδη το Plasmagma ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο τo Lux. Chance meeting on a laptop. 

Plasmagma CS (Video Nasties - 2015)

Junko - The Void

  Ειλικρινα δε περιμενα ποτε πως θα προλαβαινα να ακουσω κατι ακομα πιο ακραιο απο τη δευτερη πλευρα του Sleeping Beauty. Πιστευα πως ο 21ος αιωνας ειναι καλυμμενος στη κατηγορια 'Γαμω το σπιτι σου μωρη τρελη' και πως το ωστικο κυμα του θα απορροφηθει πολυ αργοτερα, αν οχι ποτε. Κι ομως, η Junko ξεπερναει το αξεπεραστο 13 χρονια μετα για να βαλει τα τσουτσεκια στη θεση τους. 

 Ομως το πιο τρομαχτικο στην υποθεση του The Void δεν ειναι η αρχεγονη Τσιριδα, ουτε η δευτερη πειραγμενη πλευρα του δισκου, ασχετα και αν ειναι πολυ κοντα στις συνεργασιες της κυριας Hiroshige με τον Mattin. Ο πραγματικος τρομος ερχεται με τη συνειδητοποιηση πως ολοκληρο το 20λεπτο Full Void ειναι μια one-take ηχογραφηση. Δε διεκρινα cuts, οποτε αυτοματα η Junko μπαινει στη λιστα με τα προστατευομενα ειδη προς εξαφανιση, πανω απο την Adris Hoyos και τη Mariah Carey. 

The Void LP (Erratum - 2015)

Gnaw Their Tongues - Abyss Of Longing Throats

 Για τον Ολλανδο Mories, η ανθρωποτητα εχει ξεπερασει κατα πολυ την ημερομηνια ληξης της και πλεον αυτοκανιβαλιζεται για να συντηρηθει. Καμμια εκπληξη μεχρι εδω, οι μισοι ανθρωποι που ξερω μοιραζονται τις ιδιες πεποιθησεις, με η χωρις σοβαροτητα. Απο τη στιγμη ομως που αυτες οι πεποιθησεις αισθητικοποιουνται, ας φροντισουν να ειναι το ιδιο νοσηρες με το μιασμα του Gnaw Their Tongues. 

 Αν και ο ηχος του Abyss Of Longing Throats ειναι ελαφρως καθαροτερος -και εν τελει κολακευει το τελικο αποτελεσμα-  το project διατηρει αγερωχα τις ανθρωποαπωθητικες ιδιοτητες του, με ολα τα κομφορ των εσχατολογικων αναφορων, των αδιακοπων samples ταινιων τρομου και της βαθυτατης πατιλας των προηγουμενων δισκων. Ομως αυτο που με εξεπληξε πραγματικα ειναι το πως το album με εβαλε στο κλιμα του, παρα τη τρεχουσα αδιαφορια μου για τη μουσικη. Γι' αυτο και μονο, ενιωσα την αναγκη να το ποσταρω εδω, ασχετα και αν αυριο μου τη βαρεσει και δε θελω να ξανακουσω τιποτα στη ζωη μου. Τωρα οσον αφορα τους επιδοξους μηδενιστες μισανθρωπους του σκοτους που παιζουν τριγυρω, θα τους συμβουλευα να κανουν μια ακροαση επειδη μεχρι τωρα το μονο που καταφερνουν ειναι να θυμιζουν τη Σοραγια Μοντενεγκρο.

 File Under: Γαμωπαναγιο εμεσμα απειρου καλλους. 

Abyss Of Longing Throats CD (Crucial Blast - 2015)

Stephen O'Malley - Gruidés

  Ενω ακομα δεν εχω ανιχνευσει τους λογους που δε πολυσυμπαθω τον Stephen O'Malley, αυτος θα με διαψευσει με τον ενα η τον αλλο τροπο. Αν μη τι αλλο, εχω πεσει στη μουργα του Black One, εχω προσκυνησει το ατονικο σκατιδι των Khanate, εχω δει το αληθινο φως του V των KTL. Παρ' ολα αυτα, ακομα δεν. Και μαλλον η γνωμη μου δε θα αλλαξει ουτε με το Gruidès. 
 Ο δισκος κυκλοφορησε πριν λιγες μερες μεσω του label των Demdike Stare. Αυτο το γεγονος απο μονο του δε λεει τοσα για την ιδια τη μουσικη, αλλα για την επικονιαση της μιας αισθητικης πανω στην αλλη. Το ποιος γονιμοποιησε ποιον δε με ενδιαφερει (τοσο) επειδη το album θα εξακολουθουσε να ειναι εκπληκτικο ακομα και αν εβγαινε στη Sacred Bones.  

 Κατα τη διαρκεια της συνθεσης, η 35μελης ορχηστρα που ανελαβε την εκτελεση μπαινει σε βαθυ Niblock-mode αποηχων και δυσαρμονιας, με ξαφνικους τονισμους απο κρουστα πανω στις στιγμες που το μυαλο του ακροατη γινεται πουρες. Καποιος πολυ πιο εξυπνος απο μενα θα χαρακτηριζε το Gruidès ποιητικα 'Αιωνιο Τωρα' η κατι τετοιο πολυ ψαγμενο. Εγω δε διαθετω το χαρισμα του λογου και θα θα πω 'Καλα ε γαμαει, αλλα δε τονε μπορω τον O'Malley'.

Gruidès LP (DDS - 2015)

Esplendor Geométrico + Hijokaidan - E.G.Kaidan

 Θελω να γνωρισω αυτη τη στιγμη το τυπο που συνελαβε την ιδεα του E.G.Kaidan. Αυτον που μετα απο πολλες ωρες σκεψης, πεταξε την ιδεα στο τραπεζι και οι αλλοι συμφωνησαν. Θελω να του σφιξω το χερι για το παραναλωμα που συμβαινει τωρα στο σπιτι μου.

 Στη πραγματικοτητα ομως, το cd δεν ακουγεται. Με το να βαζεις τη Junko να λυσσαει μεσα σε ενα αυστηρα συγκεκριμενο βιομηχανικο πλαισιο η να χαωνεις τη μετρονομια των Geometrico δε καταφερνεις και πολλα. Στη πρωτη περιπτωση μειωνεις το εφε της προσκρουσης και στη δευτερη χανεις μια πολυ καλη ευκαιρια να κοπανηθεις. Δε προκειται να το ξανακουσω συντομα, αλλα του απονειμω με ολο μου το σεβασμο το βραβειο ΔΕΝΑΚΟΥΓΟΜΑΙ 2015. 

E.G.Kaidan CD (Alchemy Records / Geometrik / Suezan Studio -2015)

Hermann Kopp / Daktari Lorenz / John Boy Walton - Nekromantik O.S.T.

  Οπως ειχα γραψει και εδω, θεωρω πως το Nekromantik ουσιαστικα ειναι ενα καταραμενο love story, παρα το σχεδον τριαντακονταετες πλασαρισμα του σαν μια ευρωπαικη grindhouse σαπιλα. Αντιλαμβανομαι πως το φιλοθεαμον κοινο που μπορει να διαβαζει αυτες τις γραμμες να με λυντσαρει δημοσια για τη βλασφημια μου, αλλα λυπαμαι. Το soundtrack της ταινιας δε με αφηνει να δω κατι αλλο περα απο τη συγκεκριμενη αναγνωση.

 Οι τρεις συνθετες του αναλαμβανουν με πληρη επιτυχια το αδιανοητα δυσκολο χρεος της συναισθηματικης ταυτισης του θεατη με το πρωταγωνιστη, επιστρατευοντας μια γκαμα στυλιστικων αλλα αντι αλλων. Ο Daktari Lorenz προσφερει το κεντρικο theme της ταινιας με τη midi μεγαλοπρεπεια των Residents στα 80s ντουζενια τους, ο John Boy Walton παιζει πιανιστικα κατι μεταξυ Wim Mertens και Γιωργου Χατζηνασιου και ο Hermann Kopp ακουγεται σα τη δυσλεκτικη διασκευη του Weeping των TG. Απλα ακουστε το Supper.
 Παραδοξως, ολο το παραπανω ακουγεται εξισου ευχαριστα και εκτος ταινιας, αλλα απ' οσο ξερω κανεις δεν ειπε οχι σε λιγες παραπανω στιγμες νεκροφιλιας στη ζωη του. Ποσο μαλλον οταν απο πισω παιζεται το Ménage À Trois. 

Nekromantik LP & 7" (One Way Static - 2015)

Iugula-Thor - Opera

  Το Opera του Iugula-Thor ανηκει στη κατηγορια των albums που κυκλοφορησαν σε κασετα καπου μεσα στα 90s, δεν ακουσε ποτε κανενας, αγγιξαν τον εμπορικο πατο αλλα κατα περιεργο τροπο, ενας μεγαλος αριθμος ανθρωπων (συνηθως πολυ μεγαλυτερος απο τις κοπιες της εκδοσης) θα το αναφερει στα threads με τα παραγνωρισμενα του εκαστοτε ειδους. 

 Αυτη η αναλογια θα κλονιστει απο τη προσφατη επανακυκλοφορια του σε cd με τις ευλογιες του Rita και το καινουργιο artwork του Wertham. Ο δισκος στεκεται αναμεσα στο διαπεραστικο καφριλικι των Ιταλων και στα μπουμπουνητα της μεγαλης Mother Savage Noise Productions σχολης, βαφτιζοντας peakαρισμενα samples καθολικων υμνων σε proto-HNW βοθρο. Οταν τα πραματα πανε κατα διαολου, τεινουν να ακουγονται σα το Α Visit To Dogland των C93 σε remix απο καποιον πολυ ψαγμενο shoegaze τυπα που δε ξερουμε ακομα, αλλα θα ανακαλυψουμε πρωτοι στο Corrupted Delights και ολοι θα λετε πωπω ποσο γαματοι ειμαστε. 

Opera CD
(Old Europa Cafe / Elettronica Radicale Edizioni / Lake Shark HN - 2015)

Kerridge - Always Offended Never Ashamed

  Η πρωτη ακροαση του Always Offended Never Ashamed εγινε πριν κανα εξαμηνο εντελως διεκπεραιωτικα σε λαθος χρονο, με ακομα πιο λαθος διαθεση, οποτε αφησε πισω του αδιαφορες εντυπωσεις και μια ελαφρως ξυνισμενη μουρη. Αμεσως τοποθετηθηκε στα πιο ψηλα ψηφιακα ραφια του σκληρου, διπλα στα υποψηφια προς διαγραφη.
 Για τη δευτερη ευκαιρια, φροντισα να εξασφαλισω καλυτερες συνθηκες με επιεικια, ορεξη για διαλογο και ενα αστραφτερο χαμογελο που απο τη στιγμη που πατησα play, αρχισε να αντιστρεφεται στραβωμενο. Το album ηταν υπεροχο. Αυτο που εφταιγε ηταν οι προσδοκιες μου για ενα A Fallen Empire Vol. 2 και οχι o Kerridge που εκανε πληρες ηχητικο reboot.
 Χωρις να ανηκει σε καποιο συγκεκριμενο ειδος, ο δισκος εχει αισθητικα κοινα με την εκκενωση ηχου των Emptyset καθως και με τη sound art brut των Aanipaa, των οποιων το ονομα δε θα καταφερω να γραψω σωστα, ακομα και με copy paste. Σε αυτη τη περιπτωση δε φταιω εγω αλλα το html του γαμωblogger. Καποιος αλλος, θα ειχε καμπουριασει το project απο το βαρος της ιδιας του της σκατιλας, αλλα εδω το παραστημα κρατιεται ευθυτενες με το κηδεμονα βαρβατων beats που σκανε σε σημεια που δε θα επρεπε να υπαρχουν. Να μη ξεχασω επισης να αναφερω και τη προσθηκη φωνητικων, που ενω δε βγαζεις λεξη, καταλαβαινεις πως η σεροτονινη του Kerridge ειναι εξαντλημενη και θα κανει ο,τι μπορει για να σου συμβει το ιδιο.

Always Offended Never Ashamed 2xLP (Contort Records - 2015)

John Wiese - Deviate from Balance

Εισαγωγικό κείμενο για σημαντικό δίσκο αγαπημένου καλλιτέχη: Ξεκίνα από βιωματική εμπειρία. Επέλεξε τον αγαπημένο σου δίσκο του. Πλάσε ένα στόρι για τις συνθήκες που το πρωτοάκουσες. Βγάλε πεντέξι χρόνια από την ιστορία, ίντερνετ έχουμε, δεν θα πάρει χαμπάρι η roula_pap και ο giorgos_hatzi. Εναλλακτικά θυμήσου την πρώτη φορά που είδες συναυλία του και γράψε για το πόσο σε άλλαξε η εμπειρία. Θα πιάσει, θα διαβαστεί, θα αρέσει. Το πρόβλημα είναι πως με μερικούς τύπους σαν τον John Wiese, οι έννοιες "δίσκος" (πόσο μάλλον "σημαντικός δίσκος"), "συναυλία" και "αγαπημένος" είναι κάπως στη σφαίρα του σχετικού. Αν δεν είσαι εκείνος ο ήρωας που του έλειπαν μόνο τέσσερα από τα εκατό εφτάιντσα της αντίστοιχης έκθεσης, μια μειοψηφία -ας πούμε- του ακροατηρίου, δε μπορώ να δω εύκολα τον τρόπο. Ίσως χρειαστεί να μείνεις στην αίσθηση που σου αφήνει το μικρό κομμάτι του έργου με το οποίο έχεις έρθει σε τριβή, σε συνδυασμό με τη βαρύτητα του ονόματός του δημιουργού. Γιατί απαραίτητα μικρό; Γιατί δεν πρέπει να έχει υπάρξει διάστημα άνω των είκοσι ημερών, από τα τέλη των 90's ως σήμερα, όπου ο Wiese να μην έχει μια νέα κυκλοφορία.

Οπότε η αίσθηση αυτή, ποια είναι η αίσθηση αυτή, είναι απλή, είναι πως ο John Wiese είναι κάτι σαν τον ηθικό αυτουργό, τον οργανωτικό κρίκο, τον άτυπο θεωρητικό της μεγάλης έκρηξης του αμερικάνικου noise που ετοιμαζόταν σιγά σιγά στα τέλη των 90's, και παρουσιάστηκε σε πλήρες μέγεθος στα 00's. Έβγαλε εκατοντάδες κυκλοφορίες ως John Wiese και Sissy Spacek, υπήρξε περιστασιακό μέλος των Bastard Noise και Smegma, έκανε δεκάδες συνεργασίες, είχε ιδιαίτερη αγάπη για video installations, zine art και χαοτικό grindcore. Και όπως συμβαίνει με αρκετούς συμμετέχοντες της ιδιάζουσας περιγραφείσας φάσης, έρχεται κάποια στιγμή που μεγαλώνεις ηλικιακά, και από noise dude γίνεσαι sound artist, οπότε -όπως θα λέει και στο κείμενο- μεγαλώνεις και καλλιτεχνικά ίσως. Ανάθεμα και αν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς χρονικά, αλλά από ένα σημείο και μετά ο Wiese πειραματίστηκε ακόμα περισσότερο, και αυτό μπορούσε ως σήμερα να αποτυπωθεί περισσότερο στα live του παρά στη δισκογραφία του, η οποία ουδεμία έκπτωση έκανε στην ακρότητά της προς χάριν της τέχνης, πανάθεμά την και την τέχνη.

Σήμερα γιατί άλλαξε αυτό; Γιατί ο Wiese μάζεψε υλικό από πολλές εμφανίσεις του και τις κυκλοφόρησε σε διπλό δίσκο με τίτλο Deviate from Balance, με ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο να πλαισιώνει το concept και ένα ωραίο βίντεο να το προμοτάρει. Του πήρε -όπως ο ίδιος λέει- πολλά χρόνια για να αποφασίσει ποια κομμάτια θα χρησιμοποιήσει και τη σειρά που θα τα βάλει στον δίσκο ώστε να υπάρχει υποτυπώδης συνοχή. Δέκα κομμάτια από δέκα διαφορετικά sets του, διάρκειας ογδόντα λεπτών, που βρίσκουν τον Wiese να μην είναι τόσο minimal μεν, να παρουσιάζει δε μια ιδιαίτερη αστάθεια στον αχνό μουσικό πυρήνα του κάθε κομματιού. Φοράει τα κονκρέτ του γενικώς. Τα free του. Τα brotzmannικά του. Τα tape music του. Τα extreme του απουσιάζουν από την εικόνα. Συμμετέχουν οι Smegma, o C. Spencer Yeh, o Oren Ambarchi, ο Joe Preston, o Pete Swanson και πραγματικά πολλοί άλλοι. Το κομμάτι Cafe OTO όπου παίζει με το δίδυμο Ikue Mori/Maja Ratkje και στο σαξόφωνο τον Evan Parker, είναι ένας ατέλειωτος Spunk όλεθρος που με φέρνει στα όρια μου, και αυτός ο ήχος δε χάνεται εντελώς στη συνέχεια, όταν η Ratkje φεύγει από το πλάνο. Για παράδειγμα η δεύτερη εκτέλεση του Segmenting Process που κλείνει τον δίσκο, είναι οριακά ήχος βαθιάς Rune Grammofon. Σε ηχητική σύγκριση, διαβάζω στο ίντερνετ πως κόσμος βρήκε στο Deviate from Balance μεγάλη συγγένεια με το Miseri Lares του Valerio Tricoli. Είναι σωστό αυτό. Αν κλείσουμε όμως το κείμενο, με την αίσθηση που αφήνει ένα Deviate from Balance, είναι πως ο John Wiese έβγαλε το δικό του Modern Jester. Αυτό από μόνο του είναι για μένα αρκετό για να περιγράψει τα πάντα.

Deviate from Balance 2xLP (Gilgongo Records - 2015)

Snuff - III

 Για να γινουν πλεον δυο αναρτησεις μεσα σε μια εβδομαδα, πρεπει να παιζει πολυ σημαντικος δισκογραφικος λογος σε αμεση σχεση με τον ελευθερο χρονο μας. Επειδη ομως ειμαστε απιστευτα busy, με δεκαδες επαγγελματικες και κοινωνικες υποχρεωσεις να ξεχειλιζουν το προγραμμα μας, εσεις θα θεωρησετε πως αυτη τη στιγμη σας κανουμε τεραστια χαρη, οποτε στο τελος του post θα αναγκαστειτε να πειτε και ευχαριστω.

 Το ΙΙΙ των Snuff εχει το τακτ ενος εφαψια νεαντερταλ σε περιοδο ζευγαρωματος, με τις καυλοφωναρες των δυο μελων να ανταλλαζουν καθηκοντα με τη λυσσα των Bloodyminded. Αν και τα κομματια ειναι μικροτερης διαρκειας, τα χιτακια τυπου Male Supremacy και Hail Black Rapists λειπουν για να προβληθει το κλιμα που υποννοει το εξωφυλλο. Μουχλα, τρομοκρατια, σκατοσυνη και καλοκαιρακι 2015.

Υ.Γ. Πολλες καρδουλες στη MoLLy για το link.

III CD (Filth & Violence / Untergeschoss - 2015)

Grunt - Myth Of Blood

 Πισω απο καθε τι μεγαλο, σχηματιζεται ενας ακομα μεγαλυτερος μυθος που επιβεβαιωνει τη θεση του στην ιστορια. Η μυθολογια και το συναισθημα της επικοινωνει με ενα τροπο που τα επιχειρηματα και η λογικη αδυνατουν να κανουν. Ετσι, οταν περασουν 200 χρονια, σας εχω θαψει ολους και κυβερνω το γνωστο και αγνωστο προς το παρον συμπαν, θα φροντισω να περασω το Myth Of Blood στους απογονους σας σαν το ανεπισημο θαυμα της εναπομεινουσας ανθρωποτητας. 

 Οπως καταλαβατε, η ψυχραιμια εχει φυγει κλωτσηδον απο αυτη την αναρτηση. Ειναι ανεπιθυμητη. Ακομα και να ηθελα να ειμαι πιο αντικειμενικος, δε με αφηνουν οι επι μερους λεπτομερειες, οπως το organ στο δευτερο μισο του ομωνυμου κομματιου, τα στραγγαλισμενα φωνητικα του εισαγωγικου Black Flag η την ηλεκτρικη καρεκλα του Interrogation Paranoia. Για πρωτη φορα στα χρονικα, ο Grunt θυμιζει συνειδητα κατι αλλο εκτος απο τον εαυτο του, σα να κανει ενα φορο τιμης στο προσφατο παρελθον του industrial συνεχους (πρωτο GO, Ex. Order, Survival Unit, ακομα και Halthan) για να συρραψει ενα μελλοντικο classic. Λειτουργει υπεροχα υπο συνθηκες πιεσης, κατα προτιμηση στο δρομο, με νταλα ηλιο και τσιτα νευρα. 

Myth Of Blood CD/LP (Freak Animal - 2015)