Xordox - Neospection

 Το ολοκαινουργιο ψευδωνυμο του JG Thirlwell παραπεμπει καρφωτα στον Τελικο Κακο ενος coin-op απο το συμπαν του Stranger Things η ακομα και το ονομα του πρωταγωνιστη της πιο sci-fi ειτιλας που δεν γυριστηκε ποτε. Xordox λοιπον, με το αρχικο Ζητα να εκφερεται επιθετικα. Οπως ακριβως στο Lazer. 

 Ωστοσο, η νοσταλγια του Foetus για τα παραλληλα, αισθητικοποιημενα 80s φαινεται να εχει σταθερες βασεις, πραγμα που δεν θα ελεγα ποτε για τα synthwave σκατα που πνιγουν τα recommendations του youtube. Aν μη τι αλλο, εχει δει το Tron. Αλλωστε η κινηματογραφικοτητα της μουσικης του ηταν ανεκαθεν προφανης, απο την ανακατασκευη των Brainticket μαζι με Nurse With Wound, μεχρι το κορυφαιο Ectopia ως Steroid Maximus. Οποτε καταχωρουμε το Neospection στα top soundtracks του ετους 1983, ασχετα και αν δεν ειναι soundtrack, ασχετα και αν εμεις ηδη διανυουμε ενα κανονικοτατο 2017. Χωρις παραλληλες πραγματικοτητες και μαλακιες.

The cinematic experience of Neospection shows JG Thirlwell's retro-futuristic side, recalling Tangerine Dream's Risky Business era, John Carpenter and Brad Fiedel combined with a slight twist of a mutant EBM strain. Xordox creates a parallel, neon-drenched 80s universe with unashamedly vintage synth chords and arpeggiated basslines that move the whole thing into a tense sci-fi battle. Destination: Infinity indeed.      

Neospection CD/LP (Editions Mego - 2017)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Πεμπτη, 22 Ιουνιου

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

Harsh Noise Folk / Crimewave / Balearic drone / Aleatoric Syrtaki

Ξεδιαντροπο spam: εδω

Happy 7th Birthday Corrupted Delights!

Corrupted Delights: Χαιρομαι μονος μου since 2010.

Tony Conrad - Ten Years Alive On The Infinite Plain

 O Tony Conrad ειχε δηλωσει ευθαρσως πως θελει να εξολοθρευσει τη μουσικη συνθεση. Δυστυχως δεν προλαβε να τα καταφερει στη διαρκεια της ζωης του, παντως αφησε πανω της ουλες που δεν επουλωθηκαν ποτε. Αυτη η επιθετικοτητα εκφραστηκε με τον πιο τραχυ και στραβωμενο βομβο που βγηκε ποτε μεσα απο βιολιστικα εντοσθια, για να διαπερασει τα σημαντικοτερα κρανια αυτου του πλανητη. Η λιστα τους ειναι τεραστια αλλα και αντιστροφως αναλογη με τη δισκογραφια του ιδιου, που εμεινε για δεκαετιες στο ραφι λογω νομικου κολληματος με τον La Monte Young. Επομενως, καθε δισκος του Conrad ειναι αναγκαιος, ποσο μαλλον οταν αναφερομαστε σε ακυκλοφορητη συνεργασια με Laurie Spiegel και Rhys Chatham απο το 1972.
 Για να περιοριστει ο ογκος του Ten Years Alive On The Infinite Plain, πρεπει απαραιτητα να παιχτει στο mute. Αλλιως το βουητο του υπερχειλιζει τα ηχεια χωρις να προσπαθει στο ελαχιστο. Οσο ο Conrad διανυει με σταθερη ταχυτητα το expressway to yr skull, o ΓΔΟΥΠΟΣ της Spiegel ειναι ικανος να πεταξει τη βελονα απο το πικαπ. Θα το διαπιστωσω οταν παρω επιτελους το δισκο. Προς το παρον βολευομαι μια χαρα με το mp3. Σκατα στους audiophiles. 

 You can never have enough Tony Conrad in your life. So, Superior Viaduct provides us with an unreleased recording, back from 1972, but I can assure you that Ten Years Alive On The Infinite Plain could have been recorded yesterday or -even better- tomorrow.  His enormous sound pisses all over the Bullshit Boring Drone Bands (as Emeralds put it mildly) around, that's why you need to crank this up and bow to His Majesty.

Ten Years Alive On The Infinite Plain 2xCD/2xLP (Superior Viaduct - 2017)

K2 / Yasuhito Fujinami - s/t

 Απορω με τους ανθρωπους που τρωνε σουβλακια στις 9 το πρωι. Το πεπτικο τους συστημα λογικα εχει κατασκευαστει απο πυριμαχα υλικα αγνωστης προελευσης, με γαλβανιζε σωληνωσεις και γαστρικα οξεα δεκαψηφιας περιεκτικοτητας σε χλωρινη. Κατι αντιστοιχο θα σκεφτονται και αυτοι για μενα οταν μαθουν πως επιλεγω συνειδητα να ακουσω αυτο το split. Οποιαδηποτε στιγμη της ημερας.
 Κι ομως η κατασταση δεν ειναι τοσο υπερβολικη οσο φανταζεστε απο τα ονοματα των συμμετεχοντων. Δεν χρειαζονται ακουστικα βαρηκοιας, ουτε ανοξειδωτα νευρα. Ειδικα η πλευρα του Yasuhito Fujinami deathindustrial-ιζει ολοσωστα και παραδειγματικα. Toυ δινω 3 χρονια για να γινει Μεγαλος.
 Στη δευτερη πλευρα, ο K2 μπαινει σε λειτουργια Αstro/KK Null για 30 λεπτα. Συμπεριλαμβανεται ο χρονος πλυσης και στυψιματος. Αλλα και παλι, τα σουβλακια στις 9 το πρωι ειναι ακραια.

 In the classic split release fashion, this tape pairs a veteran with a newcomer and the latter exceeds my expectations. Fujinami's side is brilliant, with three tracks that challenge the japanoise tag, since he relies heavily on mournful drones that resemble a twisted version of the Malignant sound, rather than the archetypal bright screeches of the genre. This guy will go places. Τrust me.
 On side B, Κ2 has a KK Null epiphany, with a 30 mins spacey improvisation of some sort. While the track builds gradually in intensity, the climax never comes and I was left with a huge question mark above my head. Τhat's quite remarkable in its own right.

P.S. A big thanks to Mr. Schwarz for the link!

K2 / Yasuhito Fujinami CS (Self Released - 2017)

Aaron Dilloway - The Gag File

 Το οτι περασαν ηδη πεντε χρονια απο το Modern Jester ειναι απο μονο του ενα αξιοσημειωτο γεγονος και θα ημουν διατεθειμενος να το αναλυσω σε περιπτωση που το καινουργιο album του Aaron Dilloway δεν ηταν απο μονο του ενα αξιοσημειωτο γεγονος. Οι λουπες του Gag File παρανοουν το αρχικο νοημα των ηχογραφησεων τους πολυ πιο επιθετικα απο τον προκατοχο του, σε ενα παραληρημα μασημενου industrial και αντεστραμμενης ψυχεδελειας. Χωρις πολλα-πολλα, top 10 απο τωρα.

 My favourite tape mangler returns with his most aggressive set of nauseating loops since Bad Dreams. The Gag File transmutes pre-war blues and bar ambience recordings into sinister industrial vignettes by regurgitating their original context. While you can't help but think of Non, Prick Decay and Merzbow's Pornoise era as scattered references, Dilloway's fingerprints are so unique that will place him again in the top ten lists. If you wanna be amazed, scared and amused in equal measures, you should listen to it asap.

The Gag File LP (Dais Records - 2017)

Danae Stefanou & Michalis Moschoutis - Crease

  Επειδη ο αυτοσχεδιασμος δεν ειναι το φορτε μου, καταληγω να μεταφραζω τη γλωσσα του εκαστοτε εγχειρηματος σε μια διαλεκτο που μπορω να κατανοησω. Ετσι, στα αυτια ενος εξοικοιωμενου ακροατη με το χωρο του improv, η συνεργασια της Δαναης Στεφανου και του Μιχαλη Μοσχουτη θα ειναι ενα απταιστο παραδειγμα πιανιστικων και κιθαριστικων μεταπραξεων. Φυσικα, η δικη μου αντιληπτικη ικανοτητα δεν φτανει μεχρι εκει, οποτε εισπραττω το Crease σαν μια εκπληκτικη παραφραση των πρωιμων New Blockaders σε πιθανη μανουρα με τον Derek Bailey. Ναι, ειναι τοσο καλο.

I first came across the term 'instant composition' in a Can interview, where the band described their modus operandi. The phrase stuck into my mind, but at the time I couldn't care less for such things so I flipped the page and continued to live in absolute ignorance.
 Some years later, I found myself inside the wonderful and frightening world of experimental music -whatever that means- but still couldn't grasp the concept of Can's method, because in my tiny mind improvisation began at the end of composition or something like that.
 Crease reminds me of Dimensions Of Dialogue by Jan Svankmajer, more than anything else. Ok, sometimes it has the aura of The New Blockaders or even Organum for that matter, but the ebb and flow between Stefanou and Moschoutis uses the same stop-motion harsh language with the Czech filmmaker. Their interaction is captured by a glorious lo-fi recording, which magnifies the physicality of every sound and keeps the angularity of the project intact. And at last, I gοt what the fuck means 'instant composition' and I'm so happy about it.

Crease CS (Coherent States - 2017)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 2

 "How happy is the blameless vestal's lot!

The world forgetting, but the world forgot.

Eternal sunshine of the spotless mind!

Each pray'r accepted and each wish resign'd"

- Alexander Pope, Eloisa To Abelard - 

Everywhere At The End Of Time - Stage 2 LP
(History Always Favours The Winners - 2017)

Wolf Eyes - Undertow / Right In Front Of You

 O Kiwiknorr τα λεει εδω πολυ καλυτερα απ' οσο θα μπορουσα εγω, οποτε το μονο που συμπληρωνω ειναι PSYJAZZ AF.

 It ain't easy to be a Wolf Eyes fan. You have to be there 24/7, tracking the numerous releases of an ever-expanding discography of a band, which is in a middle of a constant flux of ideas and influences. But it's fun AF. The squad plays a grim mutation of industrial, dub and electronics, while their internet personas are all over the place, with a humour that would make El Duderino laugh out loud. If you can't come in terms with this contradiction, well, you're missing the point. And the fun.
 So even though Undertow and its sibling, Right In Front Of You is damp and reeks of rotten smell, (something like Stare Case playing at the same time with Regression), you can't help but have fun with it, a four-letter word among the scene. I can't find a bigger compliment than this.

Undertow CD/LP (Lower Floor Music - 2017)
Right In Front Of You CD (Lower Floor Music - 2017)