Happy Birthday Corrupted Delights. Again!

Ω ναι!

Carter Tutti Void - Transverse

 Θα αναγνωριζα τη μετρονομια του Chris Carter ακομα και αν ηταν χωμενη στο βαθος ξεπεσμενου αιγαιοπελαγιτικου bar που παιζει τριτοκοσμικα eurobeat και βρωμαει μπομπες και ξερατα. Ποσο μαλλον οταν προσφερει παλμο στις σιδηροβεργες του Transverse, ενα δισκο που σπρωχνεται απο label, blogs, mailorders και παρατρεχαμενους σαν techno/not techno, αλλα αποτελει τη motorik εξελιξη των TG. Mαλλον ετσι το εισπραττω εγω. Τα κομματια του δισκου διατηρουν σταθερο ρυθμο, οριζοντια κινηση και μουδιασμενη διαθεση, ενω πανω απο τα κεφαλια του ακροατηριου πετουν απειλητικα πυραυλοι V2 (Schneider?). Υπνωτισμενος χορος πανω στα χαλασματα του συγχρονου πολιτισμου.

Transverse CD/LP (Mute - 2012)

Never Say When: 30 Years Of Broken Flag

 Εφοσον βγηκα ζωντανος και με σωας τας φρενας απο αυτο το τριημερο, μπορω να πω με σιγουρια πως ειμαι ικανος να επιβιωσω σε περιπτωση χημικου πολεμου. Και αυτο σας το λεει ενα μυγιαγγιχτο ανθρωπακι ετσι. Μεσα στο απαραδεκτο hostel απεκτησα αντισωματα για ολες τις γνωστες και αγνωστες ασθενειες που παιζουν στο πλανητη. Ομως παρα τη ταλαιπωρια και την ανοθευτη κουραση, η απιστευτη παρεα, η guinness και o ΘΟΡΥΒΟΣ, οδηγησε το ωραιοτερο δωρο που μου εχουν κανει ποτε (aka αυτο το ταξιδι) σε εμπειρια ζωης.

1η μερα.

 Sewer Election/Treriksroset: Γνησιο pedal noise, κατι σα tribute στον M.S.B.R., με λιγοστα scrap τσιριγματα. Η φαση εληξε με τον Carlsson πανω στα μπλιμπλικια του. Ευγε.

 Le Syndicat: Ενα απο τα set που δε πολυκαταλαβα. Καμμια σχεση με το βοθρο του πρωτων δισκων τους. Τυχαια laptop electronics που μαλλον δε ξεμπλεκονται ευκολα. 

 Con-Dom: Απο εδω και περα το festival ξεκινησε για μενα. Ο Dando εχει τη σκηνικη παρουσια ενος Iggy Pop χωρις τους κοιλιακους, τις φλεβες στο κουτελο του Peter Brotzmann και τα αυτια ενος hobbit. Ο ηχος ηταν αξεπεραστος με τα γνωριμα υποβρυχια φωνητικα να γινονται ενα με τους παλμους που τριζουν το πατωμα. Τρομος. 

 Skullflower: Οι συχνες στασεις στο bar και στο merchandise σταματουν για να κανω το απαραιτητο προσκυνημα στο Matthew Bower. Η ασκητικη φιγουρα του (ηρωινομανης μοναχος με surfer dude διαφευγουσες) φοραει χοντρο στρατιωτικο jacket μεσα στην αφορητη ζεστη. Αποφευγει καθε οπτικη επαφη με το κοινο. Για το πρωτο 15λεπτο, το group επικαλειται τη περιοδο του Malediction αλλα μη παιρνετε και πολυ στα σοβαρα αυτα που γραφω. Ημουν πολυ εκστασιασμενος για να θυμαμαι. Στο δευτερο μερος του set, o Bower πιανει μικροφωνο, ισως και μετα απο 25 χρονια για να ξεκινησει τη proper βουτια στα βαθια. Κατι σαν Pure χωρις τo ritual. Θα χρειαστει να παραφρασω το group για να περιγραψω τι εγινε στο κεφαλι μου. Drowned in a pool of shit. 
 Ramleh (PE Set): Μια απο τις καλυτερες εμφανισεις του τριημερου, αν και αυτο δε θα επρεπε να προκαλει καμμια εκπληξη. Η ιστορικοτητα του group ειναι αδιαμφισβητητη και εκεινη τη μερα δικαιολογησαν το γιατι. Πισω απο τα τρεμαμενα synths κρεμιοταν ενας πανυψηλος και σαφως τρακαρισμενος Mundy. H γοητεια των Ramleh βρισκοταν ανεκαθεν στην αμηχανη απογνωση που εξεπεμπαν καθως απεφευγαν τη παραδοσιακη ερμηνεια του alpha male που κυνηγαει θηραματα και ευτυχως δεν αλλαξε τιποτα μετα απο σχεδον 30 χρονια. Θα τους θυμαμαι για αλλα τοσα. 

2η μερα

 Kleistwahr: 15λεπτη solo εμφανιση του Mundy, σαφως πιο επιθετικη αλλα το ιδιο μαζεμενη. Ο τυπος πρεπει να μενει σε bunker και να εχει σοβαρα θεματα αγοραφοβιας αφου μετα απο καθε set εξαφανιζεται. 

 Lettera 22: 180 μοιρες μακρια απο τη δισκογραφικη τους δουλεια. Το ηχητικο αντιστοιχο ενος καυγα 45 μεθυσμενων Ιταλων εξω απο σχολη πολεμικων τεχνων. Σε κανουν συμμαχο με το καλημερα. 

 M.T.T.: Δε θυμαμαι και πολλα, μαλλον δε θα μου εκαναν και τρελη εντυπωση. 

 J.F.K.: Καυλιαρικο noise-rock, δυο κιθαρες-μπασο-drum machine-γιναμε. Απαιτω την αμεση κυκλοφορια του live σε lp. Πιο κοντα σε Amphetamine Reptile παρα σε Broken Flag. 

 Black Sunroof!: Voltiguers με Cindytalk. Μια μαυρη τρυπα ομορφιας. O Gordon Sharp κερδιζει τα βλεμματα αλλα για λαθος λογους. Οταν κοιταξεις πισω απο τη παρενδυτικη περσονα, βλεπεις ενα ευθραυστο πλασμα με pencil δερματινη φουστα και balls the size of Texas. 

 Grunt: Αισθητικη υπερβαση. Βρισκομαστε υπο το καθεστως Aspa. Καθε κινηση, καθε ηχος, καθε ανασα ειναι ενα προμελετημενο εγκλημα. Το εχω βουλωσει και απλα ακουω.

 Esplendor Geometrico: Το πρωτο live των Ισπανων στην Αγγλια εξελιχθηκε σε rave. Γνωριζουν αψογα τη τεχνη του ρυθμου και ακριβως γι' αυτο μερικοι τους εθαψαν στα forums σα σκατενιο EBM. Εγω παλι περασα αψογα.
 Consumer Electronics: Εχω ενα μικρο κολλημα με Whitehouse. Οποτε μη περιμενετε να γινω αντικειμενικος για το γλοιωδες show του αξιοτιμου κυριου Best. Το μουνι. Με το που βγηκε στη σκηνη ξεκινησε τα μπινελικια. Εμεινε ημιγυμνος, ετριβε τις ρωγες του, το καυλι του, απεφευγε μπουκαλια, εφτυνε το κοινο, μπηκε στο πιο σιχαμενο -αρα και πιο ταιριαστο- ρολο για τη περισταση. Προτεινω σε οσους θαυμαζουν μεσηλικες rock'n'roll stars που τραγουδανε χιλιοπαιγμενες μπαλαντες για ζευγαρωμα με ξεκουμπωτα πουκαμισα και γραμμωμενους κοιλιακους, να τρεξουν στο επομενο live των Consumer Electronics. Bonus της βραδιας: οι καυλαντες του κωλογερου με τη Sarah Froelich. Παιζει να ηταν και η καλυτερη συναυλια της ζωης μου. Θα αποφασισω πιο ψυχραιμα αλλη στιγμη. Τωρα θελω να τη θυμαμαι ετσι. 

3η μερα

 Tommi Keranen: Δυστυχως μπηκα στο venue 10 λεπτα μετα την εναρξη. Αυτη ειναι αλλωστε και η μερα που το σωμα μου γινεται κουρελι απο τη κουραση. Με καλυτερη διαθεση νομιζω πως θα ειχα εκτιμησει περισσοτερο τις καφριλες του. Κατι σαν προσγειωμενος Astro.

 Vortex Campaign: Αν δεν ειχα ακουσει το split με Coil και TNB θα γουσταρα. Free/improv/noise/τιποτα μπροστα σε ενα κοινο που ζεχνει αντριλα. Εχασαν τρελη ευκαιρια. 

 Putrefier: Περισσοτερο Mark Durgan. Live concrete electronics. Καθ'ολη τη διαρκεια ειχα ενα τεραστιο ερωτηματικο πανω απο το κεφαλι μου.

 Sigillum S: Η ατμοσφαιρα βαρυνε αποτομα. Το group εχτισε σιγα-σιγα ενα κινηματογραφικο death industrial μνημειο απο ψηφιακη μαζα και μακαβρια video projections. Δεος. 

 Giancarlo Toniutti: Επρεπε να βγαλω το σκασμο. Με επιασε ακατασχετη παρλα. Παρ'ολα αυτα ο Toniutti εδειξε πως δεν εχει μεινει κολλημενος στο παρελθον. Φανταστειτε τον Daniel Menche μεσα σε κρεματοριο. Υπεροχος.

 Club Moral: Ο art αερας του ντουετου δεν ευδοκιμησε. Σε καποιο αλλο πλαισιο θα ηταν headliners. O Danny Devos βουτουσε το κεφαλι του σε ενα κουβα με νερο ενω προσπαθουσε να απαγγειλει κατι για ενα "prelude to a motocycle accident". Μετα ετρωγε λουλουδια, τα βαραγε στα μουτρα του και στη συνεχεια βουτηξε στο κοινο για μια ακρως πειστικη μιμηση επιληπτικης κρισης. 

 Ramleh (rock set): Ειμαι ψοφιος. Νεκρος. Και λιγο ζαλισμενος. Αποφασιζω να κατσω στο πατωμα. Ακομα θυμαμαι τις δονησεις στα πελματα μου. Το κοινο δε ξετρελαθηκε. Θα τους εβλεπα να κοπανιουνται. 

 The New Blockaders: Εφυγα πριν βγουν. Ναι. Το εκανα. Δε το μετανιωσα. Προτιμησα το μυθο απο τη πραγματικοτητα.  Τα κανω κατι τετοια στον εαυτο μου. Δε ξερω γιατι. Οπως δε ξερω γιατι εκατσα να γραψω ολα τα παραπανω. Δε προσφερουν τιποτα σε κανενα. Δεν αφορουν κανενα. Τα κανω κατι τετοια στον εαυτο μου. Never Say When. 

Phil Blankenship - Phil Blankenship Plays Criminally Insane

 Στο περσινο top ten του Aaron Dilloway, το Phil Blankenship Plays Criminally Insane καταλαμβανει τις 9 πρωτες θεσεις. Καθολου ασχημα, ιδιαιτερα οταν δειτε πως στη δεκατη βρισκεται το Lulu. Δε καταλαβαινω αν αυτο σημαινει κατι για τους Loutallica, παντως η-ηχογραφηση-ενος-obscure-mid-'70s-slasher-κατευθειαν-απο-λιωμενη-VHS κατι μου εκανε. Το site της Troniks το προτεινει ανεπιφυλακτα στους fans του τρομου, προειδοποιωντας χαρακτηριστικα πως 'This Is Not A Noise Record'. Θα ξεμπερδευε πιο γρηγορα με ενα 'An Essential Corrupted Delight'. 

Phil Blankenship Plays Criminally Insane CD
(Troniks / Saxon Gregory Productions - 2011)

Costes - Terminator Moule

 29 songs against the ugly stinking cunt

Terminator Moule CD (Costes Cassette - 1992)

Fuck It

 Thanks to the new and shiny copyright laws, Megaupload has just been shut down and charged for piracy crimes. Every single file uploaded here has been deleted and I just can't afford that much time to do this shit all over again. As a side effect, Corrupted Delights will go into hibernation until further notice. For the time being, I allow you to check all the other blogs, but I'm afraid that it won't feel the same.

Lenhart Tapes - Tape Music #2

 Ο Omar Souleyman χορευει πυρριχιο με το Steven Stapleton. Η Jihad κανει b-boying στα Βαλκανια. Οι Συριανοι Sufi ρουφανε ναργιλεδες με τον Aaron Dilloway. Oι Master Musicians Of Joujouka παιζουν e-bow με τους People Like Us. To classic Le Mystere De Voix Bulgares διασκευαζεται απο πανηγυριωτικα κλαρινα. Τι σκατα γινεται στο Tape Music #2. Tι σκατα συμβαινει στο κεφαλι του Σερβου Vladimir Lenhart. Γιατι καποιος δεν εχει φιλοτιμηθει να τον κλεισει σε ενα υπογειο με ενα κασονι red bull και να κυκλοφορει ο,τι βγαινει απο τα τεσσερα walkmans του. Θελω κι αλλο. Τωρα.

Υ.Γ. Εδω οφειλω να ευχαριστησω το φιλο Newnowaver για τις οπως παντα out there προτασεις του!

Tape Music #2 CS (No Basement Is Deep Enough - 2011)

Dig!

Dr. Anton Newcombe. Ο ανθρωπος με τις ωραιοτερες φαβοριτες στο μουσικο στερεωμα μετα στο Σταματη Κοκοτα. Η ιδιοφυια με το ατσαλενιο οσχεο. Η ενσαρκωση του rock'n'roll, οταν αυτο μαθαινε σιταρ, φορουσε γουνινα καπελα και κοτλε παντελονια. Ενα θρασυτατο μουνοπανο που μανουριαζει με ολοκληρο το συμπαν και πανω απ' ολα με τη παρτη του. Το τελευταιο αυθεντικο ζαμπον που τσουλαει ο,τι βρει. Θα ανταλλαξει τη μανα του για ενα μπουκαλι κρεας. Αψογο υλικο για rockumentary. 

 Το Dig! παρακολουθει αυτον και τους Brian Jonestown Massacre στη προσπαθεια τους για επιβιωση στο σαρκοφαγο κοσμο της μουσικης βιομηχανιας καθως ο Anton βρισκεται στον δικο του. Αν παρακαμψετε τις δεκαδες κωμικοτραγικες φασεις που προκυπτουν απο τη στενομυαλια και την αρνηση του Newcombe να πατροναριστει στο προτυπο του MTV, θα βρεθειτε μπροστα σε μαθηματα σταρχιδισμου. 

'I'm not for sale. The Beatles were for sale.'

- Anton Newcombe -

Dig! DVD (Directed By Ondi Timoner - 2005)

Xenophobic Ejaculation - Vala

The KKK took my ice cream away

 'Ατυχης αποδειχθηκε η εμπνευση μιας οικογενειακης επιχειρησης στις ΗΠΑ να δημιουργησει ενα κοστουμι για να διαφημισει τα παγωτα της. 

 Οπως μπορειτε να δειτε και στη παρακατω φωτογραφια, η κουκουλα της μασκοτ μοιαζει αρκετα με αυτες που φορουν τα μελη της διαβοητης ρατσιστικης οργανωσης Ku Klux Klan.

 Οι ιδιοκτητες της επιχειρησης , η οποια βρισκεται σε πολυσυχναστο δρομο, συνειδητοποιησαν μετα απο δυο μηνες οτι η μασκοτ που τοποθετησαν απεναντι απο το κασταστημα τους δε βοηθησε ιδιαιτερα στις πωλησεις. 

 Οι οδηγοι που περνουσαν απο το σημειο, νομιζαν οτι προκειται για διαδηλωτη της KKK και αντι να σταματουν, επιταχυναν.'

(Δε σας τρολλαρω. Ολοκληρο το αρθρο εδω)

Vala 2xCS (Filth & Violence - 2011)

Aural Fit - II

 Οι Ιαπωνες αν μπορουσαν θα εβαζαν θορυβο ακομα και στο φαγητο τους, ποσο μαλλον στα free/noise/rock/jazz/improv/prog/ο,τι σχηματα τους. Γι' αυτο τους αγαπαμε και τους σεβομαστε και τους ζηλευουμε. Α ναι, και για την ανοχη και ενθαρρυνση στο cosplay. Σημερα ηθελα να βγω στο δρομο ντυμενος Astro Boy και ντρεπομουν.  Που ζουμε.

 Οι Aural Fit δε τρωνε τετοιες κολλες. Παιζουν την in-the-red PSFικη φορμουλα με τη στολη των High Rise στα clubs του Tokyo και δεν ενοχλειται κανεις. Oι συνθεσεις ειναι λιγο πιο πολυπλοκες απο οσο αντεχει ο μεσος καφρος αλλα δεν εχουμε και πολλους τετοιους εδω μεσα. Πολιτισμος. Κριμα.

II CD (P.S.F. Records - 2008)

Little Fyodor - Boyd Rice Presents: The Very Best Of Little Fyodor's Greatest Hits!

 Για το Boyd Rice, το rock'n'roll πεθανε τη στιγμη που σοβαρευτηκε, εμαθε τεταρτο ακορντο και προβληματιστηκε με κατι παραπανω απο τις αρχικες του προθεσεις. Το εφηβικο sex εγινε συζυγικος ερωτας, τα ναρκωτικα συνταγογραφηθηκαν, η ιδια η μουσικη εγινε επαγγελμα. 

 Ετσι εξηγειται το ενδιαφερον του Rice για το παρανοικο προσωπο του Little Fyodor. Ο συνονοματος του Dostoyevsky νομιζει πως παιζει νευρασθενικο post-punk τυπου Devo και Talking Heads, αλλα αυτο που μοιραζεται μαζι μας ο Boyd ειναι ο,τι πιο παρτα εχει συμβει στο rock'n'roll απο το καιρο των Trashmen. 

Boyd Rice Presents: The Very Best Of Little Fyodor's Greatest Hits! CD
(Discriminate Audio - 2005)

Plague Mother - Obsessions

 Διχασμενη προσωπικοτητα. Δεν εξηγειται αλλιως το χασμα μεταξυ του Roman J. Leyva και του Plague Mother. Ο πρωτος ειναι ευχαριστος και ευγενικος, τρελαινεται για μπλα-μπλα, γαμω τα παιδια ρε. Το alter ego του ειναι ενας δημοσιος κινδυνος που βγαζει τα απωθημενα του παιζοντας βρωμικο PE επιπεδου Snuff με βιαιο feeback αλα Dominator. Πολυ ευκολα μπορω να φανταστω το υλικο του στη Filth & Violence η στη True Force/Pain Electronics. Δωστε του δυο χρονια. Ενω τα fanzines και τα forums θα τον προσκυνουν, εσεις θα παρακολουθειτε το πανικο με το εκνευριστικο υφος του ξερολα.

P.S. I would like to thank Roman for sharing this killer with us. Keep them coming!

Obsessions CS (Atavistic Transformations - 2011)

V/A - Broken Flag: A Retrospective 1982-1985

 "E οχι πατερα. Η αληθεια βρισκεται στη Broken Flag". Μονο τα παραφρασμενα λογια του Γιωργου Πετροχειλου στο 'Χουλιγκανς' αποδιδουν στο μεγιστο αυτο που ξεχυλιζει απο εδω μεσα. Ωμη αληθεια για τα ΠΑΝΤΑ, μεσα απο τα ματια καμμιας 20αριας πιτσιρικαδων με οξυμενη αντιληψη και απεγνωσμενες φωνες.

 Το πενταπλο κουτι της Vinyl On Demand εριξε φως στη παραγνωρισμενη ιστορια του ιστορικου label. Κατα συνεπεια, το ενδιαφερον των νεων θορυβαδων μετατεθηκε απο τους Wolf Eyes στους Ramleh, η κασετα αντικατεστησε το cd-r, τα synths εξαφανισαν τα laptops, το αρχικο νοημα της εξελιξης χαθηκε στη μεταφραση. 

 Χθες εξασφαλισα δυο εισιτηρια για το τριημερο event του Μαιου. Μολις εστειλα τα χρηματα και πηρα το ok, χορευα με το σωβρακο σα το Πετροχειλο στο 3:11 του παρακατω video. Χεστηκα για την εξελιξη.

Broken Flag: A Retrospective 1982-1985 5xLP (Vinyl On Demand - 2007)

Freaks

 "I have an important message to deliver to all the cute people all over the world. If you're out there and you're cute, maybe you're beautiful. I just want to tell you somethin' -there's more of us ugly motherfuckers than you are, so watch out."

- Frank Zappa - 

Freaks DVD (Directed By Tod Browning - 1932)

Bill Orcutt - How The Thing Sings

 How The Thing Sings? Οπως και η προηγουμενη δισκαρα του Orcutt. Σα τα σπασμενα νυχια ενος voodoo child με τενοντιτιδα πανω στο πινακα της μυθιστοριας των blues. Αυτο πρεπει να ειναι το μοναδικο νουμερο της Editions Mego που ακουγεται φτιαγμενο απο ανθρωπινα χερια ασχετα και αν η ικανοτητα και η ταχυτητα τους δεν ειναι αντιπροσωπευτικη. Το album ηχογραφηθηκε one-take στο σπιτι του Lonesome Cowboy Bill. Η τοποθετηση μικροφωνων εγινε στα γρηγορα απο τον Εκπτωτο. Το συμβολαιο περιλαμβανει τεχνικη υποστηριξη.

How The Thing Sings CD/LP (Editions Mego - 2011)