Mauthausen Orchestra - They Never Learn

Η πρωτη επανακυκλοφορια της κασετας They Never Learn του 1985, κοπηκε περυσι σε 250 βινυλιακες κοπιες, φερνοντας παλι στο προσκηνιο το ιταλικο cult project Mauthausen Orchestra. Τα αρχαικα power electronics του Pierpaolo Zoppo υμνησαν τη διαστροφη, τις σεξουαλικα μεταδιδομενες ασθενειες, τα βασανιστηρια και τα εγκληματα πολεμου (οπως αλλωστε καθε PE artist που σεβοταν τον εαυτο του στα μεσα του '80) μεσα σε ενα μουντο και γκριζο περιβαλλον, γεματο απο τις αναθυμιασεις του Maurizio Bianchi και των Ramleh. 

They Never Learn LP (Trash Ritual - 2009)
(The link is removed by request)

Pest - Desecration

Μουαχαχα! Ταπεινα ανθρωπαρια! Θα υποφερετε αιωνια! Η μηδαμινη ζωη σας εχει την ιδια αξια με ενα σκουληκι! Μουαχαχα! Ακουστε το Desecration των Σουηδων Pest και  προσκυνηστε την ανιερη νεκριλα τους πριν ερθει ο χαμερπης Αρχοντας και σας μαζεψει σπιτι του! Εγω παντως το ακουω καθως ξεσκονιζω την μπερτα που βρισκεται στη ντουλαπα και απλωνω corpse paint στα μουτρα μου, αλλα αποφευγω επιμελως την επαφη με το ενοχλητικο σπυρακι κατω απο το πηγουνι μου, επειδη το μονο unholy πραγμα που θα απoκομισω απο αυτη τη διαδικασια, ειναι μια trve necro ενοχλητικη φαγουρα. Μουαχαχα!

Desecration CD (No Colours - 2003)

L'Acephale - Mord Und Totsclag

Μιζερο, καμπουριασμενο και κακιασμενο lo-fi black metal απο το αμερικανικο one-man band, L'Acephale.  O ηχος του group οφειλει την μισανθρωπη υπαρξη του στο Filosofem, στους Akitsa και στον θεο της πατιλας, Striborg (που λατρευω να ακουω πινοντας αναψυκτικα) δηλαδη κατεβαζοντας το Mord Und Totsclag να περιμενετε μεγαλες συνθεσεις, γρεζι και πριμα παραγωγη. Καθως το ακουω γραφοντας αυτο το αγουροξυπνημενο κειμενο, το ποδι μου τρεμοπαιζει, τα δοντια μου ειναι σφιγμενα και το ξυνισμενο μουτρο μου κανει grim-ατσες. Ειμαι ετοιμος για πρωτη μερα δουλειας μετα απο μια εβδομαδα αδειας. Αποστολη εξετελεσθη.

Mord Und Totsclag CD (Aurora Borealis - 2007)

William S. Burroughs - Real English Tea Made Here

H 3πλη ανθολογια του ιδιοφυους αμερικανου συγγραφεα William S. Burroughs, Real English Tea Made Here εξαφανιστηκε απο τα εικονικα ραφια των διαδικτυακων δισκοπωλειων σε χρονο dt. Συνελλεγε τα ακυκλοφορητα collages και cut-ups του αντι-ηρωα της λογοτεχνιας, καθως και καποια spoken word αποσπασματα του ιδιου απο το Naked Lunch και το Junky. To effect που προκαλειται απο την 3ωρη ακροαση αυτων των cd, πρεπει να ειναι παρομοιο με την ενδοφλεβια χορηγηση οπιουχων. Ο εγκεφαλος τιθεται σε εκγρηγορση και τα αντανακλαστικα παραχωρουν την θεση τους στη πληρη καταστολη. Δυστυχως, η συνταγογραφηση της συλλογης δεν ειναι πλεον δυνατη (out-of-print εδω και 3 χρονια) για αυτο εκμεταλλευτειτε τη νοθευμενη MP3  εκδοση στο μαυρο εμποριο του Corrupted Delights.

Real English Tea Made Here 3xCD (Audio Research Editions - 2007)

Keiji Haino - Black Blues Electric Version

Ο μυθος των blues θελει τον Robert Johnson να πουλαει την ψυχη του στον Σατανα, με ανταλλαγμα τα αμεσα μαθηματα κιθαρας. Το θρυλικο σταυροδρομι βρισκεται πλεον στο DNA καθε κιθαριστα και η πληρης απομακρυνση του ειναι σχεδον αδυνατη. Ο Iαπωνας θρυλος Keiji Haino καταγραφει την επιπονη αυτη διαδικασια στο Black Blues, αποδομωντας την αφρο-αμερικανικη μουσικη παραδοση, καθως ριχνει πανω της την τοξικη σκια του. Το μελαγχολικο μπλε αντικαθισταται απο το απολυτο μαυρο και οι αγωνιωδεις κραυγες στο See That My Grave Is Kept Clean συναγωνιζονται σε υπαρξιακη ενταση τις αντιστοιχες της Diamanda Galas. Εδω δεν εχουμε να κανουμε με μια τελευταια επιθυμια, αλλα με τις ικεσιες ενος νεκρου που ζηταει ματαια το μεριδιο του στην αιωνια ηρεμια.

Black Blues Electric Version CD (Le Disques Du Soleil Et De L'Acier - 2004)

Mutant Ape - Erotic Yorkshire

Tα πρωινα κυκλοφορει ελευθερος με το ονομα George Proctor και τρεχει ολομοναχος το απιστευτα ενδιαφερον label/mailorder Turgid Animal που εξιδικευεται σε καθε λογης τουαλετοharshιλων και αντικοινωνικων HNW απο την Γηραια Αλβιωνα. Tα βραδια, μπαινει στα private booths των τοπικων sex-shops και μεταμορφωνεται στον harsh noise υπερανθρωπο, Mutant Ape. To Erotic Yorkshire ειναι ισως το πιο φιλοδοξο album του. Ξεβραστηκε απο τα εγκατα της Ecstatic Peace (καθως ο θειος Thurston δηλωνει fan) σε τριψηφιο αριθμο βινυλιων και καλυπτει ολη τη γκαμα της παθολογικης φαντασιας του Proctor. Η αναγκαια, καθημερινη δοση σαπιλας μολις χορηγηθηκε επιτυχως.

Erotic Yorkshire LP (Ecstatic Peace - 2009)

Death In June - Peaceful Snow/The Maverick Chamber

Ο Douglas Pearce εκτος απο την ακουστικη κιθαρα του, αφηνει και μουστακι. Συνοδευει ΑΥΤΗ τη φωνη, με σπαραξικαρδιες πιανιστικες μελωδιες και καταφερνει για αλλη μια φορα να ποδοπατησει την οποια διαθεση μου. Παντα θα τα καταφερνει. Ακομα και αν παιζει με ukelele. Το πανεμορφο 7ιντσο Peaceful Snow κυκλοφορησε πριν 2 μηνες και δειχνει τις αλλαγες στον ηχο και στο προσωπο του κυριου Death In June. Οσοι πιστοι προσελθετε.

Peaceful Snow/The Maverick Chamber 7" (Extremocidente - 2010)

Michael Siegel - The Sounds Of The Junkyard

Το πρωτο industrial noise album? H απενεχοποιηση του θορυβου? Ηχητικη καταγραφη για ακαδημαικους λογους? Πολιτικο σχολιο πανω στην αντικατασταση του εμψυχου εργατικου δυναμικου απο υπολειτουργικο εξοπλισμο? Η πιο επιτηδευμενη προσπαθεια για την αποπροσωποποιηση του ηχου απο την πηγη του? Οτι και αν ισχυει, το ιστορικο The Sounds Of The Jynkyard του αμερικανου field recordist Michael Siegel θα στρογγυλοκαθεται στη δισκοθηκη μου ως ενα πραγματικα weirdo αποκτημα. O ευγλωττος τιτλος του δισκου δεν χωραει αμφιβολιες για το περιεχομενο. Συλλαμβανει μηχανες επι το εργον και απολαμβανει τις επαναληψεις, τις εκρηξεις και τις δυσλειτουργιες τους. Σε καποιο πιθανο blindfold test, ανετα θα ειχα μπερδεψει στιγμες του με Vivenza, με Neubauten, με Knurl, με Merzbow, με Hanatarash. Καθολου ασχημα για κατι που ηχογραφηθηκε το 1964. 

The Sounds Of The Junkyard LP/CS (Smithsonian Folkways - 1964/1994)

Work/Death - Tender Comrades

Oι θρυμματισμενες μελωδιες που πατιναρουν πανω στην ευθραυστη επιφανεια θορυβων και βομβων του Tender Comrades ειναι σπαρακτικες. Οχι επειδη διαλεγουν την ευκολη λυση του ψυχολογικου εκβιασμου, αλλα επειδη εχουν πληρη επιγνωση της μοιρας τους. Γνωριζουν πως ανα πασα στιγμη το εδαφος μπορει να υποχωρησει κατω απο τα ποδια τους και να χαθουν στη ληθη. Το ντεμπουτο album του ιδιοφυους one-man project Work/Death, παρουσιαζει τη πιο ευαισθητη πλευρα του μετα-βιομηχανικου ηχου σε ενα πραγματικα πολυεπιπεδο εργο συναισθηματικης ωριμοτητας και μελαγχολικης ομορφιας. 

Tender Comrades CD (Semata Productions - 2010)

The Velvet Underground - Norman Dolph Acetate

Εχοντας δουλεψει σε κεντρικο δισκοπωλειο, μπορω να πω με σιγουρια πως το μεγαλυτερο μερος του αγοραστικου κοινου ειναι παντελως ανιδεο. Απο τη μια βρισκονται οι ω-τοσο-ενημερωμενοι-hipsters που βιαζονται να αναδειξουν τα Χ τσουτσεκια των πολυεθνικων ως το next-big-thing για το μελλον της μουσικης και μετα συμπεριφερονται λες και τσακωσαν το παπα απο τα αρχιδια. Απο την αλλη, υπαρχουν οι καταδικασμενοι γραφικοι που θα συνεχιζουν να αγοραζουν τους ιδιους δισκους "αναφορας", σε ολα τα πιθανα format, με καθε πιθανο digital remastering και θα κοιτανε με απεχθεια καθε καινουργια ταση, λεγοντας πως η μουσικη σταματησε το '69, το '77, το '85. Που θελω να καταληξω λοιπον. Θα προτεινα στους πρωτους να κατεβασουν το Norman Dolph Acetate των Velvet Underground (η αυθεντικη μιξη της μπανανας, πριν τη σπιλωσουν οι εταιριαρχες που εκλιπαρουσαν για ραδιοφωνικα hits) για να βγαλουν το free press πουρι απο τα αυτια τους και να ανακαλυψουν απο που προερχονται ΟΛΑ οσα ακουνε. Οσο αφορα τους δευτερους, τους λυπαμαι πραγματικα. Το ψηφιακα αποστειρωμενο μουσικο περιβαλλον τους θα βγαλει καντηλες αν ερθει σε επαφη με κατι τοσο ωμο, τοσο αληθινο, τοσο μεγαλειωδες.

Norman Dolph Acetate LP (Bootleg - 1966)

V/A - Nyrkki Ja Kyrpä II

Δεν ξερω τι σκατα τρωνε και πινουν οι Φινλανδοι η ποια ειναι η κοινωνικοπολιτικη κατασταση εκει πανω και ειναι γεματοι απο τοσο ανοθευτο ΜΙΣΟΣ. Ο,τι και αν εχω ακουσει απο το label Filth & Violence σφυζει απο αρρωστια. True αρρωστια, που θα κανει ακομα και τον πιο φρικαρισμενο grindcorα να χαρισει ολους τους δισκους του στο Χαμογελο Του Παιδιου και μετα να ενταχθει στους Γιατρους Χωρις Συνορα. Η συλλογη Nyrkki Ja Kyrpa II (αγγλιστι Fist And Cock)  αποτελει ενα ατυπο οδηγο προς ναυτιλομενους στα αφιλοξενα power electronics χωρικα υδατα της εν λογω χωρας. Θελετε ενδεικτικα ονοματα? Bizarre Uproar, Last Rape, Snuff, Sick Seed, Sadistic Bliss, Mania... Να τα συνοδεψω με αντιπροσωπευτικους τιτλους? Hail Black Rapists, Retarded Ejaculation, Deep Bruising κτλ κτλ. Μακαρι να μπορουσα να γινω σαφης μεσω της πλατφορμας του blogger για το ποσο ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ακουγοντας αυτη τη κασετα. Σχεδον θελω να με δαγκωσω η εστω να ΦΩΝΑΖΩ, αλλα ενα κειμενο γεματο κεφαλαια δεν ειναι καθολου ευαναγνωστο.

Nyrkki Ja Kyrpa II CS (Filth & Violence - 2010)

Haemorrhaging Fetus - Procreation: A Disease/Tangled Desires

Το μουσικο γουστο προυποθετει γνωση. Η γνωση προυποθετει εμπειρια και η εμπειρια, χρονο. Η παραπανω εξισωση διαλυεται στα εξ ων συνετεθη οταν παρακαμπτεται απο την αρχη η εννοια της μουσικης, με τα οποια χαρακτηριστικα της. Αυτο ακριβως συμβαινει στην περιπτωση του αμερικανικου project Haemorrhaging Fetus. Ανηκει στη στριφνη υποκατηγορια των harsh noise walls και δεν αφηνει τον ακροατη να σκεφτει πριν αποφασισει αν του αρεσει η απολυταρχικοτητα του Procreation: A Disease/Tangled Desires. Ειτε παραδιδεται, ειτε οχι. Δεν χωραει ημιμετρο, συζητηση, μεση λυση. Υπαρχει σιγουρα ομως αφοπλιστικο επιχειρημα και θα το επικαλεστω αν καποιος με ρωτησει γιατι μου αρεσει αυτο το album. Η απαντηση ειναι μια και ειλικρινης. Επειδη γαμαει.

Procreation: A Disease / Tangled Desires LP (Gaping Hole - 2008)

Bizarre Uproar - Musta Rotta

Το a-side του Musta Rotta φημολογειται οτι θα συμπεριληφθει με διαφορετικη μιξη στο επερχομενο full-length των Bizarre Uproar το 2011. Αν κρινω απο το ηχητικο υλικο του 7ιντσου, αλλα και απο το υπεροχα αρρωστημενο artwork, θα εχουμε να κανουμε περισσοτερο με ψυχοπαθολογικο φαινομενο, παρα με καποιο τυπικο harsh noise/power electronics album. Περιμενω εναγωνιως λοιπον. Μεχρι τοτε, θα θαυμαζω τις φωτογραφιες εκτρωματων, ιατρικων παραδοξων, ανιατων δερματοπαθησεων, θυματων του ολοκαυτωματος και των must τενεκεδων με Zyklon B που  κοσμουν το δισελιδο του Musta Rotta.

Musta Rotta 7" (Filth & Violence - 2010)

Hype Williams - Do Roids And Kill E'rything

Υπαρχει καμμια περιπτωση να μην αγοραζα 7ιντσο που ο τιτλος του με προτρεπει να σουταρω στεροειδη και να σκοτωσω τους παντες? Μη ξεγελαστειτε απο το επιτηδευμενα τουριστικο εξωφυλλο του Do Roids And Kill E'rything. Οι Hype Williams πρεπει να παρατησαν το χορτο, αρχισαν τα σιροπια και κοροιδευουν καθε τυπακο που κοτσαρει στο εξωφυλλο μια kitsch καρτ-ποσταλ και διεκδικει hypnagogic credit στη πιατσα. Μασημενο και χαλασμενο, ειρωνικο και πυροβολημενο, μπερδεμενο και τιποτενιο,   οπως ακριβως πρεπει.

Do Roids And Kill E'rything 7" (Self Released - 2010)

V/A - War Against Society

H πρωτη τακτικη που εφαρμοζεται σε καθε πολεμο ειναι η διακοπη επικοινωνιας του εχθρου. Και αυτο ακριβως κανει η μνημειωδης τριπλη συλλογη War Against Society της Praxis Dr. Bearmann. Διακοπτει τις ροες διαστρεβλωμενων πληροφοριων που φτανουν στα αισθητηρια του αμαχου πληθυσμου. Οι εξι στρατευμενοι καλλιτεχνες που καλουνται να φερουν σε περας την αποστολη αυτοκτονιας, ανηκουν στην elite των power electronics (Grey Wolves, Con-Dom, Streicher, Militia, Law, Victim Kennel) και κανουν καθετη εφορμηση σε μια ηδη χαμενη μαχη. 

War Against Society 3xLP (Praxis Dr. Bearmann - 1997)