Happy Birthday Corrupted Delights. Again!

Ω ναι!

Torturing Nurse - The Nihilism

 'Nihilism is best done by professionals'

- Iggy Pop -

The Nihilism 3" CD-R (Darker Days Ahead - 2012)

V/A - Necropolis, Amphibians & Reptiles: The Music Of Adolf Wölfli

 Καμμια αμφιβολια. Ο Adolf Wolfli ηταν ψυχοπαθης. Περασε το μεγαλυτερο μερος της ενηλικης ζωης του σε ενα κοσμο δικης του επινοησης, γεματο απο αποκαλυπτικες παραισθησεις, μεσα σε φυλακες και ψυχιατρεια στα τελη του 19ου αιωνα. Τα χιλιαδες σχεδια και οι δυσνοητες παρτιτουρες ουρλιαζουν outsider artist, αλλα το οραμα του Wolfli ηταν πολυ πιο ολοκληρωμενο απο το μεσο καιδι που βρηκε συνειδητα καταφυγιο στην art brut. Εξου και το ενδιαφερον του Graeme Revell, των NWW και των DDAA για το ογκωδες εργο του δευτερου πιο δημοφιλους στο google Adolf.

 Το Necropolis, Amphibians & Reptiles αποκωδικοποιει το χαος των παρτιτουρων αποδιδοντας το με τσαλακωμενα νανουρισματα και παλιμπαιδιζουσες υποσιτισμενες μελωδιες αλα Residents. Δε προκειται να βρειτε γνωριμα χαρακτηριστικα των groups. Αλλα δεν ερχεστε εδω μεσα για κατι τετοιο, ετσι δεν ειναι.

Necropolis, Amphibians & Reptiles LP (Musique Brut - 1986)

Rudolf Eb.er - Extreme Rituals

 Διακριτικος βομβος. Ταχυπαλμια. Επιμονο κορναρισμα. Φρασεις που εχουν μασηθει απο το κασετοφωνο. Αγωνιωδεις φωνες. Μια νοσηρη χορωδια. Το εσωτερικο ενος πιανου βιαζεται στο βαθος. Οι φωνες πολλαπλασιαζονται, μπαινοβγαινουν στη μιξη, διαστρεβλωνονται σε τελετουργικους αλαλαγμους. Το κορναρισμα επιστρεφει. Το ιδιο και η ταχυπαλμια. Αμηχανια. Χειρουργικη αφαιρεση ψυχης. Field recordings των συνειρμων ενος ασυλληπτου μυαλου. Αρρωστησα. Το ειχα αναγκη. Τι περιμενατε απ' αυτο το βλεμμα.

Extreme Rituals LP (Erratum - 2012)

Carter Tutti Void - Transverse

 Θα αναγνωριζα τη μετρονομια του Chris Carter ακομα και αν ηταν χωμενη στο βαθος ξεπεσμενου αιγαιοπελαγιτικου bar που παιζει τριτοκοσμικα eurobeat και βρωμαει μπομπες και ξερατα. Ποσο μαλλον οταν προσφερει παλμο στις σιδηροβεργες του Transverse, ενα δισκο που σπρωχνεται απο label, blogs, mailorders και παρατρεχαμενους σαν techno/not techno, αλλα αποτελει τη motorik εξελιξη των TG. Mαλλον ετσι το εισπραττω εγω. Τα κομματια του δισκου διατηρουν σταθερο ρυθμο, οριζοντια κινηση και μουδιασμενη διαθεση, ενω πανω απο τα κεφαλια του ακροατηριου πετουν απειλητικα πυραυλοι V2 (Schneider?). Υπνωτισμενος χορος πανω στα χαλασματα του συγχρονου πολιτισμου.

Transverse CD/LP (Mute - 2012)

Runzelstirn & Gurgelstock - Runzelstock & Gurgelstirn

'In what will survive me

I am in harmony

with my annihilation.'

- Georges Bataille -

Runzelstock & Gurgelstirn LP (Nihilist - 2005)

Masaki Batoh - Brain Pulse Music

 Οι promo φωτογραφιες του Brain Pulse Music θα μπορουσαν καλλιστα να γινουν meme τυπου 'Meanwhile In Japan' καθως απεικονιζουν τον Masaki Batoh, τυλιγμενο με καλωδια, σε μια συσκευη που μοιαζει με retro sci-fi εγκεφαλογραφο. Οχι. Δε μπορουσα να αντισταθω. 

 Μετα απο λιγη λεπτα googlαρισματος, ανακαλυπτω πως ο retro sci-fi εγκεφαλογραφος ειναι ουσιαστικα μια ιδιοκατασκευη που μεταφραζει τα εγκεφαλικα κυματα σε ραδιοκυματα και στη συνεχεια σε ηχο. Ενα απολυτα αποκοσμο βομβωδη ηχο. Σε συνδυασμο με τη παραδοσιακη ιαπωνικη ενορχηστρωση που στοιχειωνει τo μεγαλυτερο ποσοστο του album, ο ακροατης βρισκεται για 40 λεπτα στο μυαλο του ιδρυτη των Ghost. Ανατριχιαστικη εμπειρια. Tα εσοδα του δισκου θα διατεθουν στους σεισμοπληκτους συμπατριωτες του Batoh. Κατι τετοιο θα εκανε μονο ο Alvin Lucier με το Music For Solo Performer αν ηταν φιλανθρωπος. 

Brain Pulse Music LP (Drag City - 2012)

Fushitsusha - Hikari To Nazukeyo

 Πρωτη μεγαλη σφαλιαρα: Ο θανατος των Fushitsusha αποδειχθηκε νεκροφανεια. Σηκωθηκαν απο τον ομαδικο ταφο των μεγαλων groups που αφησαν νωρις το ματαιο τουτο κοσμο με τον απινιδωτη του Mitsuru Nasuno, μπασιστα των Seijaku. 

 Δευτερη μεγαλη σφαλιαρα: Πανε τα μαυρα εξωφυλλα. Θελω πισω τα μαυρα εξωφυλλα. Ειναι δικα μου. Μου ανηκουν. Δε θελω αυτη τη μαλακια. Χιλιες φορες rawk ποζες αγκαλια με groupies.  

 Τριτη μεγαλυτερη σφαλιαρα: Το group εχει μεσα του ζωη. Εστω απεθαντη. Τα 60 χρονια του Keiji Haino μπορει να ειναι τα τριπλασια απο αυτα του μεσου πιτσιρικα που ηχογραφει για χαρη του νεου, αγαπημενου σας label, ομως το Hikari To Nazykeyo προερχεται απο ενα μερος που η ηλικια δεν εχει καμμια σημασια. Οδυνη, οργη, αιωνιο μπερδεμα. Η δισκαρα που δε προλαβαν να γραψουν ποτε οι Mars. Τοσο καλο.

Hikari To Nazukeyo CD (Heartfast - 2012)

Joy Division - Licht Und Blindheit

Dead Souls

Someone take these dreams away

That point me to another day

A duel of personalities

That stretch all true realities

They keep calling me

They keep calling me

Keep on calling me

They keep calling me

Where figures from the past stand tall

And mocking voices ring the halls

Imperialistic house of prayer

Conquistadors who took their shape

They keep calling me

They keep calling me

Keep on calling me

They keep calling me

Calling me

Calling me

Calling me

Calling me

They keep calling me

They keep calling me

Keep on calling me

They keep calling me

Licht Und Blindheit 7" (Sordide Sentimental - 1980)

Incapacitants - Lon Guy

 Αυτο δε το περιμενα. Ηρθε απο το πουθενα. Μουδιασε την ανοιχτη πληγη του μυαλου μου, που εξακολουθει να μεγαλωνει απο τη σκεψη. Την επιμονη, κανιβαλιστικη σκεψη. Θα εδινα τα παντα για να σταματησει. Ειμαι πολυ ευερεθιστος τωρα. Οπου και να κοιταξω, θα βρω λογο για να πεσω. Θα σκαναρω το ονομα μεσα σε χιλιαδες αχρηστες λεξεις, θα ανιχνευσω τη μυρωδια μεσα στη μποχα του βαγονιου, θα παρανοησω ακυρα ερεθισματα, θα ακουσω αυτο που θελω να ακουσω ακομα και σ' ενα δισκο Incapacitants. 

 Χθες το βραδυ, εψαχνα τροπο για να ξεχαστω. Ενιωθα σχεδον ενοχος που πηγαινα να τη γλυτωσω. Εβαλα Lon Guy στα ακουστικα για να καυτηριασω τα συμπτωματα. Τα καταφερα επι 62 συνεχη λεπτα. Σημερα ηταν παλι σκατενια αλλα χθες τα καταφερα επι 62 συνεχη λεπτα. Αυτο δε το περιμενα. Ηρθε απο το πουθενα. Επρεπε να το ειχα φανταστει. Δε λεγεται και Happ Guy.

Lon Guy CD (Harbinger Sound - 2009)

Kleistwahr - Arsonicide

 Με το μαχαιρι στο λαιμο, θα διαλεγα το Arsonicide απο το Myth. Βεβαια, ελπιζω αυτο το διλημμα να μη τεθει αμεσα. Ειναι το σημειο στο οποιο ο Mundy κοβει ηχητικα τους δεσμους με τους Ramleh. Το δευτερο album του Kleistwahr ακουγεται αυταρκες, αποξενωμενο, μοναχικο και ακριβως γι' αυτους τους λογους ειναι πολυ τσαντισμενο. 

 Σχεδον μπορεις να διακρινεις τις συνθηκες ηχογραφησης. Σαπια κλειστοφοβικη κρεβατοκαμαρα θατσερικου διαμερισματος με λεπτους τοιχους, ντυμενους με κακογουστη ταπετσαρια, μπερδεμενα καλωδια, φλεβες στο μετωπο, απελπιδες προσπαθειες αποσυμφορησης. Εκτος απο αφανες PE classic, το Arsonicide λειτουργει και σαν κλειδαροτρυπα στη ψυχη και στο flat του teenage angst.

Arsonicide LP (Harbinger Sound - 2011)

Kleistwahr - Myth

 Στο Μουσειο Aφυσικης Ιστοριας του Industrial, μεσα στο μπουντρουμι με τα Power Electronics εκθεματα βρισκεται σε περιοπτη θεση το wasp synth του Gary Mundy. Αυτο το δυσχρηστο κομματι εξοπλισμου στραγγαλιστηκε απο τις πολλαπλες προσωπικοτητες του ιδιοκτητη του, ειτε στο ονομα των Ramleh, ειτε για τo incognito περασμα των S.P.I.T.E., ειτε για το εφηβικο ξεσπασμα του Myth. 

 Μεσα στα 5 κομματια του πρωτου album του Kleistwahr αχνοφαινεται η υπερφορτωση effects που θα χρησιμοποιηθει μεχρι κορεσμου την επομενη χρονια στο Hand Of Glory. Ασπρομαυρη αστικη ψυχεδελεια, ασχετα και αν στη θεα της λεξης απο ψ ανατριχιαζουν οι πιο πολλοι απο εσας. Απαραιτητα μαθηματα ιστοριας.

Myth LP (Harbinger Sound - 2011)

Never Say When: 30 Years Of Broken Flag

 Εφοσον βγηκα ζωντανος και με σωας τας φρενας απο αυτο το τριημερο, μπορω να πω με σιγουρια πως ειμαι ικανος να επιβιωσω σε περιπτωση χημικου πολεμου. Και αυτο σας το λεει ενα μυγιαγγιχτο ανθρωπακι ετσι. Μεσα στο απαραδεκτο hostel απεκτησα αντισωματα για ολες τις γνωστες και αγνωστες ασθενειες που παιζουν στο πλανητη. Ομως παρα τη ταλαιπωρια και την ανοθευτη κουραση, η απιστευτη παρεα, η guinness και o ΘΟΡΥΒΟΣ, οδηγησε το ωραιοτερο δωρο που μου εχουν κανει ποτε (aka αυτο το ταξιδι) σε εμπειρια ζωης.

1η μερα.

 Sewer Election/Treriksroset: Γνησιο pedal noise, κατι σα tribute στον M.S.B.R., με λιγοστα scrap τσιριγματα. Η φαση εληξε με τον Carlsson πανω στα μπλιμπλικια του. Ευγε.

 Le Syndicat: Ενα απο τα set που δε πολυκαταλαβα. Καμμια σχεση με το βοθρο του πρωτων δισκων τους. Τυχαια laptop electronics που μαλλον δε ξεμπλεκονται ευκολα. 

 Con-Dom: Απο εδω και περα το festival ξεκινησε για μενα. Ο Dando εχει τη σκηνικη παρουσια ενος Iggy Pop χωρις τους κοιλιακους, τις φλεβες στο κουτελο του Peter Brotzmann και τα αυτια ενος hobbit. Ο ηχος ηταν αξεπεραστος με τα γνωριμα υποβρυχια φωνητικα να γινονται ενα με τους παλμους που τριζουν το πατωμα. Τρομος. 

 Skullflower: Οι συχνες στασεις στο bar και στο merchandise σταματουν για να κανω το απαραιτητο προσκυνημα στο Matthew Bower. Η ασκητικη φιγουρα του (ηρωινομανης μοναχος με surfer dude διαφευγουσες) φοραει χοντρο στρατιωτικο jacket μεσα στην αφορητη ζεστη. Αποφευγει καθε οπτικη επαφη με το κοινο. Για το πρωτο 15λεπτο, το group επικαλειται τη περιοδο του Malediction αλλα μη παιρνετε και πολυ στα σοβαρα αυτα που γραφω. Ημουν πολυ εκστασιασμενος για να θυμαμαι. Στο δευτερο μερος του set, o Bower πιανει μικροφωνο, ισως και μετα απο 25 χρονια για να ξεκινησει τη proper βουτια στα βαθια. Κατι σαν Pure χωρις τo ritual. Θα χρειαστει να παραφρασω το group για να περιγραψω τι εγινε στο κεφαλι μου. Drowned in a pool of shit. 
 Ramleh (PE Set): Μια απο τις καλυτερες εμφανισεις του τριημερου, αν και αυτο δε θα επρεπε να προκαλει καμμια εκπληξη. Η ιστορικοτητα του group ειναι αδιαμφισβητητη και εκεινη τη μερα δικαιολογησαν το γιατι. Πισω απο τα τρεμαμενα synths κρεμιοταν ενας πανυψηλος και σαφως τρακαρισμενος Mundy. H γοητεια των Ramleh βρισκοταν ανεκαθεν στην αμηχανη απογνωση που εξεπεμπαν καθως απεφευγαν τη παραδοσιακη ερμηνεια του alpha male που κυνηγαει θηραματα και ευτυχως δεν αλλαξε τιποτα μετα απο σχεδον 30 χρονια. Θα τους θυμαμαι για αλλα τοσα. 

2η μερα

 Kleistwahr: 15λεπτη solo εμφανιση του Mundy, σαφως πιο επιθετικη αλλα το ιδιο μαζεμενη. Ο τυπος πρεπει να μενει σε bunker και να εχει σοβαρα θεματα αγοραφοβιας αφου μετα απο καθε set εξαφανιζεται. 

 Lettera 22: 180 μοιρες μακρια απο τη δισκογραφικη τους δουλεια. Το ηχητικο αντιστοιχο ενος καυγα 45 μεθυσμενων Ιταλων εξω απο σχολη πολεμικων τεχνων. Σε κανουν συμμαχο με το καλημερα. 

 M.T.T.: Δε θυμαμαι και πολλα, μαλλον δε θα μου εκαναν και τρελη εντυπωση. 

 J.F.K.: Καυλιαρικο noise-rock, δυο κιθαρες-μπασο-drum machine-γιναμε. Απαιτω την αμεση κυκλοφορια του live σε lp. Πιο κοντα σε Amphetamine Reptile παρα σε Broken Flag. 

 Black Sunroof!: Voltiguers με Cindytalk. Μια μαυρη τρυπα ομορφιας. O Gordon Sharp κερδιζει τα βλεμματα αλλα για λαθος λογους. Οταν κοιταξεις πισω απο τη παρενδυτικη περσονα, βλεπεις ενα ευθραυστο πλασμα με pencil δερματινη φουστα και balls the size of Texas. 

 Grunt: Αισθητικη υπερβαση. Βρισκομαστε υπο το καθεστως Aspa. Καθε κινηση, καθε ηχος, καθε ανασα ειναι ενα προμελετημενο εγκλημα. Το εχω βουλωσει και απλα ακουω.

 Esplendor Geometrico: Το πρωτο live των Ισπανων στην Αγγλια εξελιχθηκε σε rave. Γνωριζουν αψογα τη τεχνη του ρυθμου και ακριβως γι' αυτο μερικοι τους εθαψαν στα forums σα σκατενιο EBM. Εγω παλι περασα αψογα.
 Consumer Electronics: Εχω ενα μικρο κολλημα με Whitehouse. Οποτε μη περιμενετε να γινω αντικειμενικος για το γλοιωδες show του αξιοτιμου κυριου Best. Το μουνι. Με το που βγηκε στη σκηνη ξεκινησε τα μπινελικια. Εμεινε ημιγυμνος, ετριβε τις ρωγες του, το καυλι του, απεφευγε μπουκαλια, εφτυνε το κοινο, μπηκε στο πιο σιχαμενο -αρα και πιο ταιριαστο- ρολο για τη περισταση. Προτεινω σε οσους θαυμαζουν μεσηλικες rock'n'roll stars που τραγουδανε χιλιοπαιγμενες μπαλαντες για ζευγαρωμα με ξεκουμπωτα πουκαμισα και γραμμωμενους κοιλιακους, να τρεξουν στο επομενο live των Consumer Electronics. Bonus της βραδιας: οι καυλαντες του κωλογερου με τη Sarah Froelich. Παιζει να ηταν και η καλυτερη συναυλια της ζωης μου. Θα αποφασισω πιο ψυχραιμα αλλη στιγμη. Τωρα θελω να τη θυμαμαι ετσι. 

3η μερα

 Tommi Keranen: Δυστυχως μπηκα στο venue 10 λεπτα μετα την εναρξη. Αυτη ειναι αλλωστε και η μερα που το σωμα μου γινεται κουρελι απο τη κουραση. Με καλυτερη διαθεση νομιζω πως θα ειχα εκτιμησει περισσοτερο τις καφριλες του. Κατι σαν προσγειωμενος Astro.

 Vortex Campaign: Αν δεν ειχα ακουσει το split με Coil και TNB θα γουσταρα. Free/improv/noise/τιποτα μπροστα σε ενα κοινο που ζεχνει αντριλα. Εχασαν τρελη ευκαιρια. 

 Putrefier: Περισσοτερο Mark Durgan. Live concrete electronics. Καθ'ολη τη διαρκεια ειχα ενα τεραστιο ερωτηματικο πανω απο το κεφαλι μου.

 Sigillum S: Η ατμοσφαιρα βαρυνε αποτομα. Το group εχτισε σιγα-σιγα ενα κινηματογραφικο death industrial μνημειο απο ψηφιακη μαζα και μακαβρια video projections. Δεος. 

 Giancarlo Toniutti: Επρεπε να βγαλω το σκασμο. Με επιασε ακατασχετη παρλα. Παρ'ολα αυτα ο Toniutti εδειξε πως δεν εχει μεινει κολλημενος στο παρελθον. Φανταστειτε τον Daniel Menche μεσα σε κρεματοριο. Υπεροχος.

 Club Moral: Ο art αερας του ντουετου δεν ευδοκιμησε. Σε καποιο αλλο πλαισιο θα ηταν headliners. O Danny Devos βουτουσε το κεφαλι του σε ενα κουβα με νερο ενω προσπαθουσε να απαγγειλει κατι για ενα "prelude to a motocycle accident". Μετα ετρωγε λουλουδια, τα βαραγε στα μουτρα του και στη συνεχεια βουτηξε στο κοινο για μια ακρως πειστικη μιμηση επιληπτικης κρισης. 

 Ramleh (rock set): Ειμαι ψοφιος. Νεκρος. Και λιγο ζαλισμενος. Αποφασιζω να κατσω στο πατωμα. Ακομα θυμαμαι τις δονησεις στα πελματα μου. Το κοινο δε ξετρελαθηκε. Θα τους εβλεπα να κοπανιουνται. 

 The New Blockaders: Εφυγα πριν βγουν. Ναι. Το εκανα. Δε το μετανιωσα. Προτιμησα το μυθο απο τη πραγματικοτητα.  Τα κανω κατι τετοια στον εαυτο μου. Δε ξερω γιατι. Οπως δε ξερω γιατι εκατσα να γραψω ολα τα παραπανω. Δε προσφερουν τιποτα σε κανενα. Δεν αφορουν κανενα. Τα κανω κατι τετοια στον εαυτο μου. Never Say When. 

KTL - V

 Ακομα και αν το ενδιαφερον του dynamic duo των KTL παραμενει στραμμενο στα χαμηλοτατα στρωματα του ηχητικου φασματος, το πεμπτο album τους ακουγεται εντελως διαφορετικο. Το project παρατησε τη μαυριλα. Τωρα ασχολειται με το εκτυφλωτικο λευκο. Η προσφατη κολλα του Stephen O'Malley για την ευρωπαικη avant-garde βγαζει το καπελο στο σκληροπυρηνικο μινιμαλισμο της Eliane Radigue, με ανατριχιαστικα εγχορδα που γρατζουνιζουν το μαυροπινακα του Gavin Bryars. Ο Peter Rehberg υπογραμμιζει το χαος με διακριτικα ηλεκτρονικα, συντονιζει τον ογκο αλλα αφηνει το μεγαλειο να απλωθει. Σε λιγα χρονια απο τωρα, θα μιλαμε για το V στον υπερθετικο βαθμο. Προς το παρον, ας το βαλουμε στη λιστα με τα καλυτερα του '12. 

V 2xLP (Editions Mego - 2012)

Atrax Morgue - Exterminate

 Η ηρωικη εξοδος του Marco Corbelli εδωσε στο ηδη ογκωδες εργο του τονους ειδικου βαρους που πλεον εξαργυρωνονται στο χρηματιστηριο του discogs με χοντρα λεφτα. Για να αποκτησεις αυθεντικες κασετες αμφιβολης καταστασης, πρεπει να τα σκασεις και καθε φορα που καποιος κανει buy now, αισθανομαι πως ο Atrax Morgue στραβωνει ακομα πιο πολυ το πλεον γεματο απο σκουληκια σπασμενο μουτσουνι του.

 Εχοντας λοιπον ΑΥΤΗ τη μουρη κατα νου, προσπαθηστε να ακουσετε το Exterminate στα σοβαρα με full εξοπλισμο, σβηστα φωτα, ακουστικα κτλ. Ρε το εβαλα χθες το βραδυ για να πεσω και κατεληξα να χαζογελαω μονος μου. Αυτο ειναι δισκαρα. Εγω φταιω που εφαγα κολλα. Το ενθετο του LP γραφει: THE PRICE WE PAY FOR EXISTENCE IS NO-EXISTENCE. Θα μου επιτρεψετε να γελασω λιγο στο μεσοδιαστημα.

Exterminate LP (Urashima - 2012)