Trepaneringsritualen - Martyrium

 Παρα τη πορεια της Σουηδιας στο death industrial, συνεχιζω να χρησιμοποιω τη φραση 'γιναμε Σουηδια' σε περιπτωσεις εκπολιτισμου καταστασεων που (κατ' εμε) χρηζουν διαφορετικης αντιμετωπισης. Ετσι, για καθε χωρισμενο ζευγαρι που διατηρει αηδιαστικα φιλικες σχεσεις, καπου εκει εξω ενα αθωο LP του Brighter Death Now καταστρεφεται, ενω για καθε προσκοπο που βοηθαει μια ανημπορη γιαγια να διασχισει το δρομο, καποιος θρηνει για το μεταφυσικο χαμο του Songs From The Massive Darkness των Megaptera απο τη δισκοθηκη του. 

 Το συμπαν βεβαια δε καθεται με σταυρωμενα χερια και εξομαλυνει τις ενοχλητικες γωνιες υγειας και ευτυχιας με το ηχητικο γυαλοχαρτο του Trepaneringsritualen. Στο Martyrium, o Thomas Ekelund δινει εμφαση στο συνθετικο 'ritualen' του ονοματος του για μια αλα Archon Satani μαυριλα. Οταν το ακουω νομιζω πως επαναφερω καπως τη κοσμικη ισορροπια. Καντε το ιδιο. Πειτε οχι στα καλως κειμενα.

Martyrium CS (Small Doses - 2011)

BioMechanica - BM01

 Σκατα στα τελαρα που χορευαν στη πρωτη γραμμη του Hertz λες και εβλεπαν τη Janis Joplin. Θα τρελαινονταν το ιδιο ακομα και αν ακουγαν γυρω απο φωτια το 'Να μ' αγαπας' σε καμμια παραλια που ανακαλυψαν στο Rough Guide To Koufonisia. Ευχομαι μεσα απο τη ψυχη μου να μη σταυρωσουν wi-fi στο ελευθερο camping που θα επισκεφτουν αυτο το καλοκαιρι για να γινουν ενα με τη φυση και να συνεχισουν να πινουν το ιδιο κατουρημενο χορτο που τις κανει τοσο crazy. 

BM01 CD/LP (Geometrik - 2012)

Fumio Kosakai - Earth Calling

 Μεχρι να οριοθετηθει το Japanoise σε υποκαταστατα του Pulse Demon, επασχε απο σοβαροτατο στραβισμο, με το ενα ματι καρφωμενο στη krautιλα και στον αμερικανικο μινιμαλισμο και το αλλο να καυλαντιζει την αιμομικτικη παρτουζα του ευρωπαικου αυτοσχεδιασμου. Μπορειτε να διαπιστωσετε τα συμπτωματα ιδιοις ωσι στα πρωτα albums των Ηijokaidan και των Incapacitants που διολου τυχαια εχουν αρκετους κοινους συντελεστες. Ενας απο αυτους ειναι και ο τιτανοτεραστιος Fumio Kosakai, o οποιος προφανως σε μια κριση ενδοσκοπησης ηχογραφησε το Earth Calling το 1987. 

 Εδω λοιπον τα πραγματα αρχιζουν να γινονται πιο σαφη. Ο Kosakai απογυμνωνει το θορυβο του στα πληρως απαραιτητα για να μπει στον αυτοματο πιλοτο του Schnitzler και του Schulze με αμελητεα κινηση χωρις προορισμο. Στη διαδρομη συνανταει φευγαλεα τον Terry Riley, αλλα ξενερωνει με τα αυτοβελτιωμενα zen μουτρα του και συνεχιζει προς το τιποτα. Αντεστραμμενο kosmische.

Earth Calling LP (Memoirs Of A Crater Lake - 2013)

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 

 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 

 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

Francisco López - La Selva

 Το La Selva θα μνημονευοταν πιο συχνα ως υποδειγμα επιτοπιων ηχογραφησεων αν δε βρισκοταν κατω απο τα τσιμεντα της αχανους δισκογραφιας του Francisco López. Δε διαλεγω τυχαια τη λεξη 'τσιμεντα'. Ο Ισπανος sound artist εχει πλεον Ph.D. στη χρηση και αναχρηση ηχων απο την αστικη βιοποικιλοτητα, οποτε ενα 70λεπτο field recording ενος τροπικου δασους στη Costa Rica αποτελει εξαιρεση του κανονα που εθεσε ο ιδιος. 

To album φωναζει μεσα στη ζουγκλα το ονομα του David Tudor, αλλα εκει που το Rainforest επενεβη στη πρωτη υλη του με επεξεργασια, ο López κραταει ατοφιες τις ηχογραφησεις και κανει διακριτικη κοπτοραπτικη για να δωσει καποια μορφη αφηγηματικοτητας. Μπροστα απο τα υπερευαισθητα μικροφωνα του περνανε εκατονταδες ειδη χλωριδας και πανιδας με τετοια λεπτομερεια που με λιγη καλη διαθεση θα νιωσετε πανω σας την υγρασια. Με κακη διαθεση, θα σας πιασουν αλλεργιες και θα θελετε να ριξετε napalm στο δασος. 

 Το προτεινω ιδιαιτερα σε fans του Chris Watson και του Russell Haswell, αλλα και σε οσους εχουν λατρεψει γονυκλινεις το Presque Rien. Αμην.

La Selva CD (V2_Archief - 1998)

Maeror Tri - Hypnotikum II

 Στο live μηχανουργειο του Hypnotikum II υπαρχουν αναφορες απο ολη τη πορεια του industrial. Η βιομηχανια βαρεων βαρων του Vivenza, ο υπνωτισμος των Pure, η επαναληψη του Non, το μελετημενο χτισιμο του Rapoon, η γλυπτικη των Inade. Kι ομως οι Maeror Tri καταφερνουν να ακουγονται εντελως δικοι τους, ορθωνοντας ενα Σινικο Τειχος μονο απο 3 κιθαρες. Αντε και καμμια εκατοστη effects. 

 Τα τεσσερα κομματια του δισκου λειτουργουν σε δυο ταχυτητες. Η μια μπορει να σε τσιτωσει με το καλημερα απο το καθεστως της ρυθμικοτητας τους. Η αλλη μπορει να σε φερει σε trance απο τη στιγμη που θα σκαλισεις λιγο πιο κατω απο τις βαριοπουλες των πανω στρωματων. Σε στιγμες αγγιζει το shoegaze, συν την υπερβατικοτητα, μειον τα νιανια φωνητικα. Ιδανικο για αιθουσες συνεστιασεων στο Καθαρτηριο.

Hypnotikum II LP (Poeta Negra / Absurd - 1998)

Sunn 0))) & Ulver - Terrestrials

 Terrestrials AKA πως να φατε στεγνο report απο το blogger. H πολυαναμενομενη συνεργασια μεταξυ Sunn 0))) και Ulver διερρευσε χθες ολοκληρη, μετα απο αποσπασματικα previews στο bandcamp και αρκετο hype για να συντηρησει δεκα ολοκληρα labels. Δικαιολογημενα. 

 Οι ακροασεις που εκανα δεν ειναι αρκετες για να μπορω να γραψω κατι το οποιο δε θα μετανιωσω μεσα στις επομενες μερες. Ομως διεκρινα πνευστα που συνδεουν το Messe Ι.Χ-VI.X με το A Rainbow In Curved Air του Terry Riley και σχεδον βαγκνερικες ορχηστρικες στιγμες που τεμνουν το Monoliths & Dimensions με τον Phill Niblock. Επισης θα εγκαινιασω τη playlist 'Κηδειες 2014' με το τελευταιο κομματι του album. Χοντρικα ειναι σαν Silver Mt. Zion με Penderecki. Η χρονια ανοιγει πολυ αισιοδοξα.

Terrestrials CD/LP (Southern Lord - 2014)
(The link has been removed)

Theologian - Some Things Have To Be Endured

 Φτασαμε αισιως στο σημειο στο οποιο ο Leech τιτλοφορει το δισκο του Some Things Have To Be Endured. Επαναλαμβανω. Ο ανθρωπος πισω απο τους αειμνηστους Navicon Torture Technologies μας κοιταζει συγκαταβατικα, σφιγγει τα χειλια σα να λεει 'καταλαβαινω ρε φιλαρακι', σκυβει μπροστα στο προβλημα μας και δινει συμβουλες. Ευτυχως λειπει το εκνευριστικο πατ-πατ στη πλατη.

 Βεβαια η επιλογη του εξωφυλλου παραλληλα με τις αυστηρα και μονο γυναικειες συμμετοχες πιθανοτατα σκιαγραφουν καποιο concept περι θηλυκοτητας, μητροτητας, προπατορικου αμαρτηματος, το στερεοτυπο της Αγιας Πορνης η τελος παντων κατι το οποιο δεν ειμαι πολυ εξυπνος να αντιληφθω, απλα ριχνω αδεια για να πιασω γεματα. 

 Μουσικα ο δισκος αποτελει το οριστικο σχισμα με τους NTT. Τα προηγουμενα Theologian ειχαν μια essence απο φορμολη. Εδω το project δινει εμφαση στην ατμοσφαιρα με πομπωδη pads και ορχηστρικα samples. Τα σποραδικα αιθερια φωνητικα μου εφεραν στο μυαλο τη Grand Guignol εκδοχη των Cocteau Twins. Μπορει απλα να εχω χαζεψει. Αλλα σας ειπα. Φτασαμε στο σημειο που δεχομαστε συμβουλες απο τον οποιονδηποτε. Ακομα και απο τον Leech.

Some Things Have To Be Endured CD (Crucial Blast - 2013)

The Stranger - Watching Dead Empires In Decay

 Για ενα καλλιτεχνη που το συνολικο εργο του ειναι εμπνευσμενο απο τη βιαιοπραγια του χρονου, η μουσικη του Leyland Kirby ακουγεται παραδοξως επικαιρη σε καθε στιγμη της καριερας του, απο τη παρωδια της pop (εφημερης και οχι απαραιτητα μαζικης) κουλτουρας σαν V/Vm μεχρι τους θρηνους για την αναξιοπιστια της μνημης σαν Caretaker.
 Ο ισχυρισμος μου επιβεβαιωνεται και απο το Watching Dead Empires In Decay. O τυπος επανεφερε στην επιφανεια ενα παραγνωρισμενο project του ονοματι The Stranger για να υμνησει τη γοητευτικη πατινα της φθορας. To album κραταει αποστασεις απο τη μεγαλη του Basinski σχολη και παταει σε ρυθμικα, σχεδον ritual μοτιβα που καταληγουν να κοντραριστουν με τους Zoviet France εποχης Shouting At The Ground αλλα και με το δισκο που δεν εχουν βγαλει ακομα οι Demdike Stare. Αξιζει να σημειωθει πως κομματια οπως το Providence Or Fate δε βγαινουν καθημερινα. O Henry απο το Eraserhead παιζει νεκρωσιμο shoegaze.
 Τελικα η μουσικη του Kirby δεν ειναι τοσο επικαιρη οσο διαχρονικη. Παω να ακουσω το White Christmas απο V/Vm.

Watching Dead Empires In Decay LP (Modern Love - 2013)

Oum Kaltsoum - Lumiere Sur Le Desert

 Η γιαγια μου ηταν απο την Αλεξανδρεια της Αιγυπτου. Λατρευε τα λουλουδια και την αναποληση. Με τη παραμικρη ευκαιρια που της δινοταν, με βομβαρδιζε με ονοματα και προσωπα γνωστων και αγνωστων συγγενων, ιστορικα και μη γεγονοτα, σημαντικες και ασημαντες περιγραφες καταστασεων που οσο ημουν μικροτερος απεφευγα να ακουω επειδη ημουν πολυ απασχολημενος με ηλιθιοτητες, αλλα οσο μεγαλωνα ενιωθα την αναγκη να κατσω να παρακολουθησω με προσοχη επειδη καταλαβα πως ολα οσα ελεγε με αφορουσαν. Μου περιεγραφε τη ζωη ενος ανθρωπου που λατρευω. Δυστυχως δε το εκανα ποτε ακομα και οταν εβλεπα πως η ορεξη της για μπιρι-μπιρι μειωνοταν αισθητα, καθως ο χρονος και η υγεια της την προδιδαν.
 Χθες την εχασα και θα εδινα τα παντα για να εχω παλι μαζι της εστω μια ωρα. Να βαλω αυτο το δισκο και να κατσει να μου πει τα δικα της. Λογικα θα περιεγραφε τη σκηνικη παρουσια της Oum Kaltsoum, αλλα οι συνειρμοι της θα ξεφευγαν και θα καταληγαμε στο να μου λεει ποσο με αγαπαει. Σιγουρα οσο και γω.

Lumiere Sur Le Desert LP (Cairophon - 1974)

Actress - Grey Over Blue

O Actress θα κυκλοφορήσει σε ένα μήνα το τριπλό LP Ghettoville, το οποίο θα είναι λέει και το τελευταίο του. Θα λειτουργήσει μάλιστα και ως sequel στο ντεμπούτο του Hazyville, οπότε υποψιάζομαι -και το δελτίο τύπου προετοιμάζει- πως θα πρόκειται περισσότερο για ένα χορευτικό παρά πειραματικό δίσκο. Ο κύκλος των κυκλοφοριών θα κλείσει, ο ημι-αινιγματικός Darren J. Cunningham θα περάσει στην ιστορία, και όλοι θα λέμε R.I.P. και θα ακούμε Splaszh. Σε τρία χρόνια θα επανέλθει με καλοφόρετη abstract αφαιρετική techno, χορευτική ή μη, και θα φτιάξει μια ευχάριστη ιστορία που θα πει ο Mike Paradinas σε κάποιο invinsible jukebox όταν ερωτηθεί για τον Actress. Η θέση στη λίστα του Wire θα είναι για πάντα εξασφαλισμένη άλλωστε (#1 το 2010). Almost end of story.

Πριν λίγες εβδομάδες, στα προεόρτια του μεγάλου χορού που θα καλωσορίσει το 2014, ο Cunningham ρίχνει στην αγορά ένα black label 12", προάγγελο υποτίθεται του δίσκου. Η όλη κουλτούρα με τα ηλεκτρονικά 12" είχε πάντα τους δικούς της κανόνες, αλλά αυτό εδώ με μπέρδεψε. Όχι επειδή είναι για πλάκα το ωραιότερο 12" που άκουσα φέτος, αλλά γιατί πρόκειται για οτιδήποτε πιο μινιμαλιστικό, σκοτεινό και εσωτερικό φέρει το όνομα Actress. Ούτε r'n'b concrete, ούτε ποπ κονστρουκτιβισμός, ούτε κατά διάνοια για clubs. Άντε οριακά η β πλευρά. Αν τα 12" εξυπηρετούν ας πούμε τις ανάγκες του σύγχρονου ανανεωτικού dj που εξοπλισμένος με δεκαπέντε white labels (μέσα στην ειδική τσάντα) βαδίζει προς το Golden Pudel για να μαγέψει τα πλήθη, υποθέτω πως ο κόσμος θα θέλει να χορέψει εκεί. Εκτός αν έχουμε φτάσει στη μεταμοντέρνα εκδοχή που δεν χορεύουμε στα clubs, και τα 12" φτιάχνονται για να συνοδεύουν απομονωμένους περιπάτους στη βροχή υπό το απαραίτητο αστικό φόντο. Σε κάθε περίπτωση ο Actress έφτιαξε το EP της χρονιάς, και αν ο δίσκος κάνει την έκπληξη και βαράει έτσι, μαζί με τη λίστα του 2013 θα έχω σημαντικά στοιχεία και για την επόμενη.

Grey Over Blue 12" (werk discs / ninja tune - 2013)

Vox Populi! - Half Dead Ganja Music

 Eνω η καθαροαιμη εννοια της ψυχεδελειας αγκαλιαζει οτιδηποτε μπορει να σου καρφωσει με τις ωρες το βλεμμα στο ταβανι, εξακολουθουμε να κοτσαρουμε τη ταμπελα στο κουτελο καθε μουσατου που βαραει ενα ντεφι με το αλλοθι του retro. Πολυ απλα δε βρισκω κατι 'νεο' η 'ψυχεδελικο' στη 'νεοψυχεδελεια'. 

 Αντιθετα, βρισκω απιστευτες ψυχοδηλωτικες ιδιοτητες στο Half Dead Ganja Music, ασχετα και αν οι Vox Populi προερχονταν απο το γαλλικο post-industrial γκετο. Η μουσικη τους θα μπορουσε να βρισκεται χωρις δευτερη κουβεντα στη λιστα του NWW διπλα στους Faust, στους Fille Qui Mousse και τον Tazartes, αφου μοιραζονται την ιδια περιεργεια για την επιδραση του επεξεργασμενου ηχου στο μουδιασμενο μυαλο του ακροατη, αλλα χωρις τη σκληρη προσεγγιση των προαναφερθεντων. Ουσιαστικα το album ειναι ενα αφηρημενο κολαζ μισοτελειωμενων αφηρημενων ιδεων που σιχαινεται τη χιππικη μεταφραση της ψυχεδελειας ως συλλογικη πραξη. Εδω η σχεση πομπου και δεκτη ειναι αυστηρα προσωπικη. Πατσουλι και λαχουρι τελος. Δισκαροδισκαρα που επανακυκλοφορησε προσφατα απο την εταιρια του Spencer Clark των Skaters. Θελω.

Half Dead Ganja Music CS (Cthulhu Records - 1987)

10 tips on how to survive 2013's rollercoaster

Σε λιγα χρονια απο τωρα, τo ψυχολογικο rollercoaster του 2013 θα μνημονευεται σα τη χρονια που ειχε πιο πολλα ανεβοκατεβασματα απο τη δισκογραφια των Fall. Εκει που νομιζες πως εχεις να κανεις με μια This Nation's Saving Grace κατασταση, ξαφνικα ετρωγες μια Interim σφαλιαρα. Οταν ολα εδειχναν πως θα εξελιχθουν Bend Sinister, εσκαγε μπροστα σου καποιο αχρειαστο 2g+2. Για καθε Grotesque, επρεπε να ανεχθεις ενα Light User Syndrome. Βεβαια ακομα και η τελευταια κρεβατομουρμουρα του Mark E. Smith ειναι αξιαγαπητη και παταει κατω το 99% του καθε αγαμητου singer/songwriter οποτε αν θελεις να λεγεσαι φανατικος, πρεπει να αγαπησεις και το πιο πατωμενο bootleg. Αλλιως οι Fall δε σου αξιζουν.
 Η παραπανω ατυχης παραβολη φτανει στο εξης αυτονοητο συμπερασμα. Δε θα αλλαζα απολυτως τιποτα απο το 2013. Θα ξανακουγα ευχαριστως καθε χαζομαρα που μου προσεφερε, επειδη για ανταλλαγμα θα εισεπραττα τους κατωθι δισκους. 

1. Lustmord - The Word As Power (Blackest Ever Black)
2. My Bloody Valentine - M B V (MBV Records)

3. Alberich - Machine Gun Nest: Cassette Works, Vol. 0 

    (Hospital Productions)

4. Svarte Greiner - Black Tie (Miasmah)

5. V/A - Le Couperet (Harbinger Sound)

6. Mob - s/t (Self Released)

7. Hair Police - Mercurial Rites (Type)

8. Tropic Of Cancer - Restless Idylls (Blackest Ever Black)

9. Control - Transgression (Ant-Zen)

10. Violet Poison - Awakening Messiah (Bed Of Nails)

Cut Hands - Madwoman

 Aπο το καιρο του Birthdeath Experience μεχρι και σημερα, στα νταουλια του Damballah 58, το εργο του Bennett αφορουσε παντοτε τη σαρκα. Ακομα και οταν ξεκινησε τις διαλεξεις για τη καταστολη του ασυνειδητου απο τη χρηση του προφορικου λογου που δεσμευει το σημαινον με το σημαινομενο, νομιζω πως αντιμετωπισε τη γλωσσα με τη φυσικη της μορφη. Ενα γυμνο μυ. 

 To Madwoman αποτελει την αποθεωση της απελευθερωμενης σαρκας. Εκει που το Black Mamba λικνιζοταν, αυτο κοπανιεται εκστασιασμενο ειτε μεσα σε ενα πολυρυθμικο μπαχαλο κρουστων της ομωνυμης κομματαρας. Στη δευτερη πλευρα το ξυλικι καταλαγιαζει. Απο τα τρια b-sides θα διαλεξω το καλεσμα πολεμου του Eat Them Like Bread που με κανει να θελω να βγω στο μπαλκονι με αδαμιαια περιβολη και να φωναζω MY COCK'S ON FIRE αλλα κανει κρυο και δε θα μπορω να ανταποκριθω πληρως στις υποσχεσεις μου. 

 Ακουστε το δυνατα σε κολλημενο repeat. Ειναι φτιαγμενο για κατι τετοιο. Οι ξεβρακωτοι αλαλαγμοι στο μπαλκονι ειναι προαιρετικοι αλλα καλοδεχουμενοι.

Madwoman 12" (Downwards - 2013)

Violet Poison - Awakening Messiah

 Τα μονα πραγματα που ξερουμε για τον κυριο Violet Poison ειναι πως καταγεται απο την Ιταλια και πως αποτελει το 1/2 των εξισου μυστηριωδων Violetshaped. Oλα τα αλλα μπορουμε να τα φανταστουμε απο την ακροαση του Awakening Messiah. 

 Καταρχην, ο τυπος δε πρεπει να περναει πολυ καλα στη ζωη του. Θα αφιερωνει το μεγαλυτερο μερος της μερας παρακολουθωντας στο mute Blade Runner και Terminator. Λογικα θα τα συνοδευει ακουγοντας στο repeat Black Rain και Christian Cosmos. Κατα το απογευμα, θα μπαινει λιγο στο facebook, θα στραβωνει απιστευτα με τους παντες και τα παντα, αλλα η ελαφρως μαζοχιστικη ιδιοσυγκρασια του θα τον κραταει μπροστα στην οθονη. Οταν πηξει, θα κανει minimize τις κοινωνικες διαδραστικοτητες για να βγαλει το αχτι του σε καποιο software που δανειστηκε απο τον Fernow. To αποτελεσμα θα ειναι εκπληκτικο, γεματο δυστοπικες εικονες, με στιβαρη ρυθμικοτητα, μεταλλικες αντηχησεις και μαυρα synth pads. Φυσικα και δε θα ειναι ευχαριστημενος απο το αποτελεσμα, αλλα το deadline τον πνιγει, οποτε ευτυχως για εμας τα στελνει στη Bed Of Nails. 

Ευχομαι η ζωη αυτου του ανθρωπου να παραμεινει το ιδιο μιζερη, τουλαχιστον μεχρι τον επομενο δισκο του. 

Awakening Messiah 12" (Bed Of Nails - 2013)