Con-Dom - Shards Of Ordnance

 Το εργο του Mike Dando περιεχει πολυ περισσοτερο προβοκαρισμα απ' οσο μπορει να αντεξει ο μεσος PE/industrial ακροατης. Ξερετε τωρα. Ο βλαμμενος με τα first world problems που τρωει σφαλιαρες απο τη ζωη λογω της ενοχλητικης παθητικοτητας του ενω τα βραδια φαντασιωνεται πως πρωταγωνιστει στο Taxi Driver. Προς τιμην του, ο Con-Dom δεν απολογειται για τιποτα, δεν παιρνει κανεναν απο το χερακι για να του εξηγησει το προφανες και θα στρεψει τον εκαστοτε συνεντευξιαστη στην ιδια του τη κριση. Φυσικα αυτο προυποθετει γνωση της αχανους δισκογραφιας του Dando, την οποια για να αποκτησει καποιος πρεπει να ειναι ενας μεγιστανας βλαμμενος με first world problems που τρωει σφαλιαρες απο τη ζωη λογω της ενοχλητικης παθητικοτητας του ενω τα βραδια φαντασιωνεται πως πρωταγωνιστει στο Taxi Driver.
 To Shards Of Ordnance διευκολυνει καπως τη κατασταση. Μαζευει τις συμμετοχες του Con-Dom σε διαφορες ιστορικες και μη συλλογες και τις συνοδευει με ενα βιβλιο στιχων, artwork και φωτογραφιων. Η μουσικη πλευρα του project σοδομιζει νεκρους αναπηρους πιγκουινους σε κατασταση σηψης. Εχουμε καφριλικι τυπου Haters στο Endlessly Repeated Evolutions, επιληπτικο ρυθμο στο Conquerors II (που μου θυμιζει Imminent Starvation χωρις το γντουπ),  λυσσα κακια στο υποδειγματικο PE του I Regret Nothing, βοθρατζιδικο μιξης στο Power (με χαρακτηριστικο sample απο τους Snap) και εκνευριστικο feedback στο For Heroes. Υπεροχο.

Υ.Γ. Εδω ευχαριστουμε τη MoLLy που ξηγηθηκε το rip και τον Kiwiknorr που εκανε την αγγαρεια των tags. 

Shards Of Ordnance 2xCD/2xCS (Industrial Recollections - 2014)

The Conduits - Repetition Is The Sincerest Form Of Repetition

Η ιστορία ξεκινάει με τον J. D. Salinger και το "A Perfect Day for Bananafish" που δημοσιεύεται στο The New Yorker του Ιανουαρίου του 1948. Εμπνεόμενοι από το διήγημα αυτό, δέκα τύποι φτιάχνουν το διάσημο Bananafish Magazine και ακούνε μια μια τις ετικέτες της LAFMS. Οι ακροάσεις γίνονται σιγά σιγά εμμονικές, η ανάγκη δημιουργικότητας ένας κάποιος μονόδρομος, και η δημιουργία της BUFMS (Butte County Free Music Society) η αναμενόμενη συνέχεια. Ο κατάλογός της δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να βρεθεί (όχι οι κυκλοφορίες οι ίδιες, ο κατάλογος κυκλοφοριών μόνο), αλλά υπολογίζεται να ξεκίνησαν κάπου στα μέσα του 80's. Ένα ωραίο μάζεμα έγινε στο τετραπλό LP "Induced Musical Spasticity", ενώ η BUFMS συνεχίζει να βγάζει τα cdr της μέχρι και σήμερα.

Οι The Conduits συμμετέχουν στη συλλογή με κομμάτι που τιτλοφορείται (In Yugoslavia) Cigarettes Are God ενώ η μόνη κυκλοφορία τους που έχω καταφέρει να βρω είναι το Repetition Is The Sincerest Form Of Repetition του 2011, στην οποία υπάρχει το Detection Of Amino Acids In Artificial Nectars By Leptothorax And Monomorium. Το εξώφυλλο είναι μια ντομάτα με πόδια. Όπως ίσως γίνεται κατανοητό από τους τίτλους, εδώ δε βρίσκουμε τη συνήθη αυτοσχεδιαστική space rock ψυχεδέλεια με -και καλά- μη αρχή μέση και τέλος. Εδώ το πράγμα ξεφεύγει, και ξεφεύγει αρκετά άρρωστα, και αυτό είναι υπέροχο. Το κοντινότερο σημείο αναφοράς είναι ο πυρήνας της συνθετικής μεθόδου των Smegma, τα samples με κραυγές ζώων που έβαλε ο Stapleton στο Huffin' Rag Blues, τα newsletters της Volcanic Tongue (R.I.P.), ο δίσκος των Debt of Nature, οι Airway (και γενικά όλες οι μπάντες που έχει παίξει ο Dennis Duck), ο Joe Potts και τα βιβλία του Dennis Tyfus στην Ultra Eczema.

Στη συσκευασία του cdr περιέχονται και μερικά χύμα μακαρόνια.

Repetition Is The Sincerest Form Of Repetition CDr (BUFMS, 2011)

Alejandro Jodorowsky - The Holy Mountain O.S.T.

 Ακομα και αν ο ιδιος ο Jodorowsky δωσει επισημη συνεντευξη τυπου αποκωδικοποιωντας βημα-βημα το Holy Mountain, θα εξακολουθω να θεωρω πως η Αληθεια του βρισκεται στα τελευταια δυο λεπτα. Γκρεμιζοντας το τεταρτο τοιχος του δημιουργηματος του, ο σκηνοθετης κοροιδευει στα μουτρα το θεατη και ιδιαιτερα τους καθε λογης εσωτεριστες/αποκρυφιστες/λιακοπουλαιους που σκαλιζουν καθε καρε της ταινιας μεχρι να ανακαλυψουν τη φιλοσοφικη της λιθο.
 Το ιδιο ισχυει και για το εκπληκτικο soundtrack. Ο Jodorowsky μαζι με το τρισμεγιστο Don Cherry και τον πρωην Archie Ron Frangipane, θολωνουν τα νερα με ενα τεραστιο ευρος ειδων μουσικης -επιτηδευμενα ασυνδετων μεταξυ τους- (tuvan throating, κοσμικα νταουλια, κακοφωνη free jazz, μεσαιωνικη μουσικη, βαρβατη ψυχεδελεια) χωρις ιερο και οσιο. Τις στιγμες που εισαι ετοιμος να το απαξιωσεις σαν αποτελεσμα πραγματικα παρα πολλων και διαφορων ναρκωτικων, οι συνθετες σου πετανε υμνους Αληθινης ιδιοφυιας, που χωρις αυτους δε θα βρισκομουν τωρα εδω. Goodbye to the Holy Mountain. Real life awaits us.

The Holy Mountain O.S.T. 2xLP (ABKCO Music / Real Gone Music - 2014)

Arv & Miljö - Kropp

 Κατα τη διαρκεια της νοσηλειας του για αρτηριοφλεβικο συριγγιο, οντας παραλυτος απο τη μεση και κατω, ο Matthias Andersson αντιμετωπιζε ενα πιθανο ζοφερο μελλον ηχογραφωντας το περιβαλλοντα χωρο του. Κι ομως, ο ολοκαινουργιος δισκος του Arv & Miljo ακουγεται ψυχρος και αποστασιοποιημενος, κρατωντας τον ακροατη σε αποσταση ασφαλειας απο συναισθηματικους εκβιασμους.

 Ενα πολυ μεγαλο μερος των τεσσαρων συνθεσεων παταει στα χαμηλης πιστοτητας field recordings του νοσοκομειου. Σιγα-σιγα αυτα φθειρονται κατω απο τις διακριτικες synth παρεμβασεις του Andersson, οχι και πολυ μακρια απο τη τεχνοτροπια του Sewer Election και των Lettera 22. Το ολο ακροαμα προς τιμη του, δεν ανηκει καπου συγκεκριμενα (εκτος απο τη kosmische θειλα του τελευταιου track) αλλα αν πρεπει σωνει ντε και καλα να καταταξω καπου το Kropp, μαλλον θα το εβαζα στη κατηγορια της βιωματικης concrete, αγκαζε με το Pilgrim του Lescalleet και το Sooner Or Later του Ostertag.  

Kropp LP (Posh Isolation - 2014)

Gnawed - Feign And Cloak

 Μετα απο μια πολυετη γυρα στις γνωστες/αγνωστες εταιριες του χωρου, ο αμερικανος Gnawed βρισκει καταφυγιο στη μεγαλυτερου βεληνεκους Malignant, γεγονος για το οποιο οφειλει να χορευει καπως ετσι απο τη χαρα του. Δυστυχως, για να καλλιεργηθει ενα δημοσιο προφιλ απαιτειται αυτοσυγκρατηση απο τετοιου ειδους παρεκκλισεις, οποτε το Feign And Cloak εχει το groove ενος νεκροτομειου.
 Στο μυαλο μου, η κλιμακα 'νεκροτομειο' εχει πολλες πιθανες διακυμανσεις που παιζουν αναλογα τη κινητικοτητα του καθε δισκου. Αν λοιπον το ζενιθ ανηκει στην ακαμψια του Atrax Morgue, τοτε ο Gnawed βρισκεται σιγουρα κοντα στη νεκροφανεια του Steel Hook Prostheses, με αλληλοσυγκρουομενες λουπες να τσουλανε το κομματια προς τον αγυριστο. Οταν εμφανιζονται φωνητικα ακουγονται σαν ενα ακομα στρωμα παραμορφωσης, χωμενο μεσα στη μιξη. Η φορμουλα synth και reverb εμπλουτιζεται στο Pestilence Beholden με ενα εμμονικο ρυθμο αλα Sektor 304, δειχνοντας επιτελους τη σαπια οδοντοστοιχια του δισκου. Απολαυστε ανευθυνα με ακουστικα.

Feign And Cloak CD (Malignant Records - 2014)

The acquired taste of 2014 in 10 records

   Ενω η λαιμαργια του 2013 ηταν απιστευτα προφανης και ζωωδης, χωρις στοιχειωδες γουστο και προτιμηση, η ορεξη του 2014 αποδειχτηκε πιο διακριτικη, σαφως πιο στοχευμενη, με μια ιδιαιτερη κλιση προς τις λεπτες απολαυσεις της ζωης. Προσεγγισε φιλικα, οικειοποιηθηκε το περιβαλλον, εδωσε ψευδη αισθηση ασφαλειας για να ορμησει μεθοδευμενα στο ψαχνο αποφευγοντας κοκκαλα, χονδρους και περριτα λιπη. Απο πριν ηξερες πως θα βγεις ζωντανος απο ολο αυτο, αλλα σε καμμια περιπτωση αρτιμελης. Το 2014 εφαγε μονο αυτα που πονανε. 

 Οι εξεζητημενες ορεξεις της χρονιας φανηκαν και στους δισκους της. Καθε album που μπηκε στη παρακατω λιστα εχει το δικο του ιδιαιτερο χαρακτηριστικο που θα το κανει να επιβιωσει στο δαρβινισμο του χρονου, επειδη δεν αναπαραγεται ευκολα. Μετα απο καποια χρονια, σιγουρα θα καταφευγω στο τετανο του Vihameditaatio, στην αποθεωση του Draconis, στο ψυχιατρειο των Wold, στα επιμονα νταουλια του Music Of The Fire Walkers και στο κλινικα αποστειωμενο Closure, οταν θα βλεπω πως το επερχομενο ετος θελει ενα απο τα κομματια μου.

1. Bizarre Uproar - Vihameditaatio (Filth & Violence / Urashima)
2. Αναστεναρια - Music Of The Fire Walkers (ΚΕΜΑΛ)
3. IRM - Closure... (Malignant Records)
4. Skullflower - Draconis (Cold Spring)
5. Wold - Postsocial (Profound Lore / The Death Of Rave)
6. Various Artists - Ten Jin (Urashima)
7. Puce Mary - Persona (Posh Isolation)
8. Cremation Lily - Fires Frame The Silhouette (Alter)
9. Forza Albino - Black Dog (Freak Animal)
10. Lussuria - Industriale Illuminato (Hospital Productions)

Brighter Death Now - With Promises Of Death

 Οταν καποιος ποζαρει τεζα σε δωματιο Jandekικης διακοσμησης, με βγαλμενα παπουτσια και ονομαζει το δισκο του With Promises Of Death, σιγουρευεσαι για το μελλον της ανθρωποτητας. Αυτη η σιγουρια επιστεγαζεται οταν ο εν λογω κυριος ειναι ο Roger Karmanik, που μεχρι προσφατα ειχε παρατησει τα επιγεια και τωρα επεστρεψε με ανανεωμενο look και ελπιδοφορο ηχο, κομμενο και ραμμενο στα μετρα των αγιων τουτων ημερων.

  Το χαρμοσυνο μηνυμα του Brighter Death Now θα μεταφερθει σε ολη την οικουμενη μεσω της καταβοθρας του Incomprehensive Evil, ενω οι καμπανες θα σημανουν γιορτινα με το Tempting Murder, της πιο βιαιης στιγμης του project απο το καιρο του Innerwar. Οσοι βεβαια αποζητουν τη θαλπωρη της Kamikaze Kabaret περιοδου, να πανε κατευθειαν στο μνημοσυνο του In The Shadows Of Death και μετα ας συνεχισουν στο End Of The 80's με την 'Caretaker σε λεβητοστασιο' ατμοσφαιρα του.
 Οι ουρανοι αγαλλονται, χαιρετ' η φυσις ολη.

With Promises Of Death CD (Familjegraven - 2014)

Skullflower - Draconis

 Θα μπορουσα να ακουω μονο Skullflower για το υπολοιπο της ζωης μου χωρις κανενα απολυτως προβλημα, αρκει ο Matthew Bower να συνεχισει να ηχογραφει τις κουτουλιες που ριχνει στις πυλες της αντιληψης. Καποιες φορες τσεκαρε τι τρεχει μεσα απο τη κλειδαροτρυπα (Taste The Blood Of The Deceiver), καποιες αλλες εκανε οργανωμενο ντου (Fucked On A Pile Of Corpses, Malediction) ενω σε συγκεκριμενες στιγμες του Circulus Vitiosus Deus καταφερε να εκφερει το ανειπωτο της αλλης πλευρας. Παντως το νοημα ειναι ενα. Η μουσικη του Bower ειναι γεματη απο δυνατοτητες και υποσχεσεις για το τι μπορει να συμβει με μια στοιβα απο ενισχυτες που αδυνατει να αποδοσει στο 100% το οραμα του καλλιτεχνη. Και αυτο το λογο αγαπαω τους Skullflower.
 To Draconis πρεπει να ειναι η πιο prog στιγμη του group, απο την αποψη της πολυσυλλεκτικοτητας του. Για καθε κομματι που θυμιζει κατι απο το προσφατο παρελθον της μπαντας, εχουμε το γλυκοπικρο χαος του Sunset Dreams και για καθε track που χρωσταει την υπαρξη του στο Metal Machine Music, παιρνουμε τη ψυχεδελικη καταθεση του Dakshinikalika, του πιο ομορφου (και δυστυχως μοναδικου) ντουετου τουρμπινας-αρπας που εχω ακουσει ποτε. Θεωρηστε το Draconis αναγκαιο, τουλαχιστον μεχρι να βγει ο επομενος δισκος. 

Draconis 2xCD (Cold Spring - 2014)

Consumer Electronics - Estuary English

 Σε μολις 20 λεπτα διαρκειας, το Estuary English περιεχει τα πιο πολλα cunts και fucks που εχω ακουσει ποτε μαζεμενα σε τοσο λιγο χρονο. Και ενω η μικρη διαρκεια του στην αρχη με ξενερωσε, μετα καταλαβα πως ειναι ενα απο τα ατου του δισκου. Εδω μεσα δεν υπαρχει αχρειαστη στιγμη. Αλλωστε τα επισημα albums των Whitehouse η στη συγκεκριμενη των Consumer Electronics δεν εχουν εκμεταλλευτει ποτε τη πληρη χωρητικοτητα του εκαστοτε μεσου. Επειδη ΕΤΣΙ. Απλα θα μπορουσαν καλλιστα να το βαλουν σε ενα lp για να μην αλλαζω πλευρες καθε πεντε λεπτα.
 Πλεον το project του ενος και μοναδικου Philip Best αποτελειται απο τον ιδιο, τη συζυγο του Sarah Froelich καθως και τον πολυαγαπημενο μου Russell Haswell, o οποιος μελοποιει τα ακαταπαυστα μπινελικια του Best με τη χαρακτηριστικη nO!se τεχνοτροπια του, χωρις φοβο και παθος για τη γνωμη του καθε TRVE PE πιουριστα. Για παραδειγμα, ενω το ομωνυμο track καλυπτεται απο ενα παροιμιωδες hi-fi σκατιδι διαπεραστικων συχνοτητων που γαμαει αυτια και ηχεια, σιγουρα θα βρεθει κοσμος που θα χαλαστει απο το technoειδες κοπανημα του Co-Opted και το spoken του Air Lock. Ειμαι σιγουρος πως τα μισα cunts και fucks απευθυνονται σ' αυτους. Τα αλλα μισα πανε στους φανατικους οπαδους.

Estuary English 2x12" (Dirter Productions - 2014)

Αναστενάρια - Music Of The Fire Walkers

 Τα Αναστεναρια ειναι ενα λατρευτικο εθιμο της Βορειας Ελλαδας που τελειται καθε χρονο στις 21 Μαιου και οι συμμετεχοντες γιορταζουν με πυροβασια τη διασωση εικονισματων των Αγιων Κωνσταντινου και Ελενης απο πυρκαγια σε φερωνυμο ναο το 1250. Συμφωνα με τους αναστεναρηδες, η υπερβατικη συμπεριφορα τους καθως και το φαινομενο της ακαιας, οφειλεται στη πνευματικη κατοχη τους απο τον Αγιο Κωνσταντινο. Η επισημη εκκλησια τους θεωρει ειδωλολατρες επειδη διατηρουν αυτοκεφαλο θρησκευτικο συνδεσμο και τελουν τη λατρεια τους σε ιδιωτικα ιερα. 

 Το Music Of The Fire Walkers εκτος απο το συνδεει πανεξυπνα μια εκστατικη επιτοπια ηχογραφηση απο την Αγια Ελενη Σερρων το 1977 με δυο remixes απο Vatican Shadow και Pete Swanson που διατηρουν τη trance του πρωτοτυπου υλικου, καθιστα τον ακροατη κοινωνο σε μια αρχαικη παγανολατρεια που κανει τη μουσικη του Angus MacLise να ακουγεται επιδερμικη. Σας υποσχομαι πως μετα την ακροαση του δισκου, οι πατουσες και τα μυαλα σας θα ειναι καμμενα. Για μενα, αυτος ο δισκος ειναι το Pipes Of Pan At Joujouka του 21ου αιωνα. 

Music Of The Fire Walkers 2xLP (ΚΕΜΑΛ - 2014)

Splintered - Moraine

 Η αφανης βρετανικη κολλεκτιβα των Splintered περασε ξυστα απο τα ρανταρ του Τυπου σε ολη τη διαρκεια των 90s, ενω ηχητικα δεν ειχε τιποτα να ζηλεψει απο το κακο συναπαντημα των τοτε Skullflower, Ramleh, αιντε και των Godflesh. Μη ξεχνατε πως τοτε το internet ηταν μονο σεναριακη αφορμη για ταινια της Sandra Bullock και η λιγοστη ενημερωση που επαιζε αναφεροταν στις διαμαχες Slayer-Sepultura και Blur-Oasis. Η φαση ηταν σκατα. Οποιος λεει το αντιθετο προφανως ειναι απο τους τυπους που ποσταρουν στο facebook γραφικοτητες για το ποσο ωραια ηταν τοτε που παιζαμε μπαλα και καρατε στις αλανες, ενω ξεχναει πως θα πουλουσε τη μανα του για ενα gameboy. 

 Το Moraine αποτελειται απο δυο κομματια με πολυ χρονο στη διαθεση τους για να χτιστουν. Αυτο το χτισιμο ξεκιναει απο την ηλεκτρακουστικη αποδοση του 'Hawkwind goes Group Ongaku' με οσα μπλιμπλικια χρειαζονται για να γινει ο παραπανω χαρακτηρισμος δοκιμος (στο κεφαλι μου). Στη συνεχεια η μπαντα διυλιζει τις οποιες motorik προσμιξεις βρισκονταν στο noise-rock για να φτασει σε μια πιο ελευθερη φορμα, που ναι μεν παταει σε ενα και μονο riff, αλλα αφηνει τα υπολοιπα μελη του γκρουπ να κανουν τα δικα τους στο παρασκηνιο. Με διαφορετικη μιξη θα ειχαμε να κανουμε με δισκο των A Band. Τωρα αντιμετωπιζουμε τη πιο free εκδοχη του Xaman των Skullflower.

Moraine LP (Suggestion Records / No Risk No Fun Records - 1996)

Alberich - NATO-Uniformen

 Oι πιο παρατηρητικοι θα εχουν πετυχει το ονομα του Kris Lapke στα ψιλα γραμματα των συντελεστων της Hospital Productions, αλλα και σε albums που ανηκουν στο ευρυτερο δικτυο γνωριμιων της, οπως για παραδειγμα στους Cold Cave η στον Haxan Cloak. Ομως, εκτος απο παραγωγος ηχου, μαστερας και PRιστας, ο Lapke ενιοτε καβατζωνεται στο bunker του και κυκλοφορει με την ακριβεια ελευθερου σκοπευτη τις πιο ενδιαφερουσες αποψεις για το death industrial του τωρα.
 Το τωρα βεβαια ειναι σχετικο, επειδη το NATO-Uniformen εσκασε το 2010 σε 50 γαμωκοπιες, οι οποιες τωρα κοστιζουν 200+ ευρω, οποτε πρεπει να ευχαριστησουμε το θειο Fernow που μεριμνησε την προσφατη επανακυκλοφορια σε διπλο δισκο, εστω και ελαφρως πετσοκομμενη.  Γιατι ολος αυτος ο χαμος? Ο Alberich ζευγαρωνει το πιο ρυθμικο ακρο της Tesco στα 90s με synths που ξεκινουν απο τα soundtracks του Carpenter για να φτασουν στις παρυφες του darkwave. Βαλτε και σα κερασακι τη ψυχροπολεμικη παρανοια του artwork, αντε και τις σπανιες ζωντανες εμφανισεις που σκαει ντυμενος σα μπατσος του Mad Max και εχουμε ενα υπερπληρες θελκτικοτατο πακετο industrial ΚΑΥΛΑΣ.

NATO-Uniformen 2xLP (Hospital Productions - 2014)

Vomir - Recouvre La Merde

 Εκτος απο σπουδες πανω στη στασιμοτητα και την ακινησια, οι δισκοι του Vomir εχουν εντυπωμενη αρνητικοτητα πανω στο γενετικο υλικο τους. Τοσο, που αγγιζουν τη παρωδια. Νομιζω πως πλεον το ολο project σατυριζει εκ των εσω το HNW με το πετυχημενο τροπο. Σου δινει αυτο που περιμενεις σε υπερβολικο βαθμο, καθως ο Perrot σκαει σιγουρα σαρδονιο χαμογελο πισω απο τη χαρακτηριστικη σακουλα στο κεφαλι.

 Αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο. Δεν ακυρωνει τις προθεσεις του καλλιτεχνη ουτε την αποτελεσματικοτητα του εργου του. Θελεις να βαλτωσεις επι 72 λεπτα? Ιδου. Recouvre La Merde. Συχνοτικος βοθρος απυθμενης πατιλας. Αλλα αυτο ακριβως εννοω. Το εγχειρημα ειναι τοσο κορεσμενο (και πρωτα απ' ολα απο τον ιδιο τον Vomir) που οταν θελω να πατωσω, θα διαλεξω να ακουσω καποιο αλλο album του ιδιου, μαλλον παλιοτερο, για να μη φανταζομαι πως με ψιλοδουλευει πισω απο τη σακουλα του. Κατα τα αλλα, ολα καλα. 

Recouvre La Merde CD (4iB Records - 2014)

Pharmakon - Bestial Burden

 Αν δεν ανεβει η επισκεψιμοτητα του blog κατακορυφα με αυτη την αναρτηση, αυτο θα σημαινει δυο πραγματα. Πρωτον, το hype της Pharmakon θα ξεφουσκωσε καταληγοντας σε νεκρα link τουριστικων blogs που συμπεριφερονται στη Sacred Bones λες και ειναι η καινουργια Factory και δευτερον πως πρεπει να ανεβασω το Ultraviolence της Lana Del Rey που για μενα τουλαχιστον εχει πιο πολυ ζωη μεσα του απο το Bestial Burden. 

 Παμε τωρα στα θετικα. Καταρχην το εξωφυλλο. Επικο επος επικοτητας. Στα συν θα μετρηθει επισης και η πιο οργανικη χροια του δισκου, σα να υποχωρησαν τα πολλα-πολλα girl power electronics στη μιξη για να τα διαδεχθει μια κατασταλαγμενη, πιο ωριμη καφριλα που εκφραζεται με σχεδον μιλιταριστικα τυμπανα και βομβωδη μπασα. 

 Μια χαρα ειναι ο ιδιος ο δισκος. Απλα μου τη σπαει αφορητα το πρηξιμο που θα φαω στο facebook και στα blogs και στις διθυραμβικες κριτικες μολις κυκλοφορησει επισημα. Οποτε ακουστε το ανεπιφυλακτα, αλλα επιτρεψτε μου να προτιμησω την Puce Mary και φυσικα τη Lana. 

Bestial Burden CD/LP (Sacred Bones - 2014)

IRM - Closure

 Στο Crash, o Cronenberg εβαλε τους αποξενωμενους πρωταγωνιστες του Ballard να περιφερουν το τομαρι τους ασκοπα, πνιγμενοι απο τον αισθητηριακο κορεσμο του συγχρονου πολιτισμου, με μουδιασμενους γευστικους καλυκες απεναντι στην ανθρωπινη εμπειρια, προσπαθωντας να νιωσουν κατι. Ειναι σαφως καλλιεργημενοι αλλα αδειοι, σα το πολυτελες διαμερισμα τους με τη minimal διακοσμηση και το ιδανικο feng shui. Το μονο που θα τους βγαλει απο το ληθαργο, ειναι ενα τροχαιο. Απο κει και περα αποκτουν σωματικη συνειδηση. Συγκρουστηκαν μετωπικα με το περιβαλλον τους. Ενιωσαν ζωντανοι.
 Το Closure εισβαλλει αποτομα στον ακροατη, ιδιαιτερα οταν το ακουσει απηυδισμενος απο τη ζωουλα του. Ηξερα πως καθε δισκος των IRM ειναι συναισθηματικο πορνογραφημα αλλα δε περιμενα αυτο το γαμησι. Στουκαρει μεσα σου. Απεχει μιλια μακρια απο τα συνηθισμενα genre electronics που παιζουν τριγυρω. Απεχει ακομα και απο τα προηγουμενα albums του ιδιου του project. Μακρινες συγγενειες θα βρειτε μονο με το Slice Through Or/In Glass Metal του John Mannion και το Pissmop των Yellow Tears αν ειχαν κλασσικη παιδεια και δεν εκαναν μπαχαλα στο Red Light District.
 "Μετα απο ενα συνεχη βομβαρδισμο προπαγανδας για οδικη ασφαλεια, ηταν σχεδον ανακουφιστικο το να βρεθω σε ενα πραγματικο ατυχημα". Ταδε εφη Ballard. Και στα δικα μας.

Closure CD (Malignant Records - 2014)