Encephalophonic - Regressed Progress

 Με ονομα-tribute στους Macronympha και αισθητικη που παραπεμπει στο 90s λεσι του americanoise, o Ιταλος Encephalophonic δινει αυτο που υποσχεται. Υπεροχες, αναγκαιες στιγμες ασχημιας σε οσους πνιγονται απο τις σελιδες για μανουλες που τα αγγελουδια τους βγαζουν τα πρωτα τους δοντακια. 

 Με τις πρωτες ακροασεις, το Regressed Progress δινει την εντυπωση πως ειναι ενα τυπικος αλλα καθ' ολα αποτελεσματικος harsh noise δισκος, με ολα τα καυλωτικα χαρακτηριστικα του ειδους. Εντονο editing, σφυρια και βαριοπουλες, καρεκλες και τραπεζια, ηλεκτρικες σκουπες και φαρασια, γυαλια και τζαμια. Επειδη ομως ο Σατανας βρισκεται στις λεπτομερειες, καλο θα ηταν να δωθει προσοχη σε επιμερους σημεια, οπως στον αλα Sickness ντουβρουτζα του Self-Destructive Behavior, στα καπως αβολα samples του Dead Thoughts Won't Leave Me Alone, καθως και στην ηρωικη εξοδο του Product Of Violence που για καποιο λογο μου φερνει σε Kazumoto Endo με σπαστικη κολιτιδα. Δε ξερω καν γιατι το γραφω αυτο, απλα μου φανηκε γαμω. 

Regressed Progress CD (Audio Dissection - 2013)

Εμβοές

Το Corrupted Delights ευχεται τα καλυτερα στις Εμβοες, το νεο εντυπο του πολυαγαπημενου Νικολα 'Genital Grinder' Μαλεβιτση, το οποιο κυκλοφορει σε 150 αντιτυπα. Για να μη γεμισω λοιπον δυο παραγραφους με καρδουλες και emoticons φιλακια, σας παραπεμπω στο παραπανω link για ψηφιακο ξεφυλλισμα/ξεστραβωμα. Θελω ηδη το δευτερο τευχος.

Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T.

  Οταν μετα τις πρωτες προβολες της ταινιας σου αντιμετωπισεις σοβαρες κατηγοριες για ανθρωποκτονια των πρωταγωνιστων σου, τοτε εχεις κανει κατι πραγματικα πολυ καλα. Bεβαια το θεμα εληξε οταν ο Ruggero Deodato αναγκαστηκε να αποκαλυψει δημοσια τα τεχνασματα των effects καθως και να παρουσιασει τους ηθοποιους αρτιμελεις στο δικαστηριο. Απο τοτε το Cannibal Holocaust στρογγυλοκαθεται στο θρονο των video nasties, ακριβως οπως του αξιζει.
 Ενας απο τους παραγοντες που εκανε τους ανασκολοπισμους, καννιβαλισμους, βιασμους και δεκαδες αλλους -ισμους της ταινιας αξιομνημονευτους, ειναι σιγουρα το soundtrack του Riz Ortolani που αντιπαραθετει συνθετικους με φυσικους ηχους, για να τονισει τη συγκρουση των δυτικων με τους αυτοχθονες της νοτιοαμερικανικης ζουγκλας. Θα ακουσετε γλυκερες μελωδιες με εμβολιμα κακιασμενα synth, κοπροdisco υπερτατης γλιτσας, midi κρουστα που σαφως εμπνευστηκαν απο το Craig Leon (και πιθανοτατα ενεπνευσαν τον Cut Hands), ανατριχιαστικα εγχορδα και ενα τοσο ξεπλυμενο funk που κανει τους Average White Band να ακουγονται σα τη μπαντα του Sly. Ενα γνησιο Corrupted Delight. 

Cannibal Holocaust LP (Death Waltz Recording Co. / One Way Static - 2015)

Martin Hannett & Steve Hopkins - The Invisible Girls

 Θα υποκριθω πως δεν ειδα ποτε το εξωφυλλο-κακεκτυπο του Unknown Pleasures καθως και θα αρνηθω την υπαρξη των πεντε πρωτων κομματιων του The Invisible Girls, επειδη ειναι πολυ αερατα και αυτο το επιθετο πρεπει να χαρακτηριζει μονο παντελονια ιταλων πορνοσταρ και οχι τη μουσικη του Martin 'Zero' Hannett, του ανθρωπου που εκανε ακομα και τις ESG να ακουγονται σα να παιζουν μεσα στο πηγαδι των Joy Division.

  Το cd για μενα ξεκιναει επισημα με το Procession, δηλαδη τη συνεργασια των Invisible Girls με τη Nico. Ουσιαστικα το κομματι μεταφερει το Marble Index στα 80s, ανταλλαζοντας τα εγχορδα του Cale με ενα πλατο μακαβριων ηλεκτρονικων. Μετα παμε σε πρωτογονα drones, περασματα για αρχετυπικες wave μπασογραμμες, δυσοιωνοι παλμοι που θυμιζουν περισσοτερο Tangerine Dream παρα το καθε pinup του τοτε NME και χαρακτηριστικα τενεκεδενια drum machines αλα TG και Cabaret Voltaire. Οσο λοιπον ο Hannett κατεβαζε σιροπια και επινε το κωλο του, ανοιγε αθελα του δρομο για τους MBV και τους Seefeel ενω οσο επαιζε οπως στα πεντε γαμημενα πρωτα κομματια του cd, εδινε θαρρος στους Level 42. 

The Invisible Girls CD (Factory Benelux - 2015)

Terry Riley & Don Cherry ‎- Live Köln 1975

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1975 ο Terry Riley έπαιξε μια συναυλία με τον Don Cherry και τον Karl Berger στην Κολωνία. Ωραία.

Στο -όχι πάντα συνοχικό- μυαλό μου, ο Terry Riley ανέβηκε στο Βάθρο για τη μοναδική συνθετική ιδιοφυία του In C. Στο ίδιο μέρος, ο Don Cherry συνηθίζει να με επισκέπτεται πολλές φορές ανά την ημέρα, τόσο με το Bees Make Honey του Holy Mountain (παλαβό κόλλημα), όσο και με ένα πλέον μαγικό Actions που έφτιαξε με τον Krzysztof Penderecki για παράδειγμα, που ακούω και τώρα που μιλάμε. Αλλά και με πολλά άλλα. Και υπάρχουν εγκυκλοπαίδειες και άρθρα και αφιερώματα, για να καταλήξεις τελικά πως πίσω από τους Steve Reich, ο λόγος που υπάρχει αυτός ο δίσκος είναι ο Ινδός γκουρού και καθηγητής μουσικής Pran Nath, μαθητές του οποίου υπήρξαν τόσο ο Riley όσο και ο Cherry (και ο La Monte Young). Οπότε αν αναζητάτε τις ρίζες, είναι κάπου εκεί. Στο κάπως πιο βιωματικό μομέντουμ του Corrupted Delights, ο συνδυασμός εκκλησιαστικού οργάνου, τρομπέτας και vibraphone παρέχει την πρώτη ύλη για τρεις τιτάνιους αυτοσχεδιασμους που τοποθετούν το Live Köln στο πάνθεον των ιερών συνεργασιών που συνέβησαν στη μουσική ιστορία. Μέσα στο αναπόφευκτο χάος που επικρατούσε στο μυαλό και των τριών, εδώ καταφέρνουν να συνθέσουν ένα συναισθηματικό δίσκο, και δε μου αρέσει να προτιμώ πλευρές, αλλά το Β1 είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Νομίζω πως ο ρόλος του Terry Riley είναι αισθητά πιο ενεργός. 

Το πρόβλημα με την παρούσα ηχογράφηση είναι πως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα, οπότε υπάρχει μόνο ένα κάκιστο bootleg (με τα υψίσυχνα σημεία του Don Cherry να μικροφωνίζουν σχεδόν), οπότε μιας και η Mirumir παρείχε μια συγκλονιστική επανακυκλοφορία στο -μόλις πέντε μηνών προγενέστερο- τζαμάρισμα των Klaus Schulze και Günter Schickert, μήπως θα έπρεπε να αναλάβει όπως πρέπει και το Live Köln 1975; Στο -όχι πάντα συνοχικό- μυαλό μου μοιάζουν και αρκετά.

Live Köln 1975 LP (bootleg - 2013)

Bizarre Uproar - Amputaatio

  Ανεθεσα στον εαυτο μου την εξης δοκιμασια. Να κατσω να γραψω κατι για το Amputaatio την ημερα του Αγιου Βαλεντινου. Μερικες φορες με εκπλησσω με τις απυθμενα ηλιθιες ιδεες μου, αλλα οχι τοσο οσο με εξεπληξε το soulseek που μου προσεφερε το καινουργιο BU, σημερα - απ' ολες τις ημερες της χρονιας, ενω το ψαχνω για κανα εικοσαημερο. Δεν θα ελεγα πως ειμαι προληπτικος, γουσταρω να περναω κατω απο σκαλες, οι μαυρες γατες ειναι συμπαθεστατες, αλλα καλο θα ηταν να κλεινουμε τις ομπρελες εξω απο το σπιτι, γιατι πολυ απλα το πατωμα γινεται κωλος. Τετοιες ομως στιγμες, θα συγχαρω το συμπαν για το χιουμορ του. 

 Το Amputaatio φαινεται να προερχεται απο τα sessions του περσινου υπερτατου Vihameditaatio. Και τα δυο μοιραζονται την ιδια διεστραμμενα sludge λογικη, μονο που αυτη τη φορα τα πραγματα εχουν λιιιιιγο πιο ξεκαθαρη δομη. Highlight του δισκου ειναι σαφως οι στριγγλιες της Mrs. Uproar στο πρωτο track, τις οποιες ειχα να ακουσω απο το καιρο του Lily The Flesh και οι sabbathικες καμπανες του δευτερου track που κηδευουν τον Αγιο Βαλεντινο. Τελικα τα καταφερα. Και του χρονου.

Amputaatio CD (Filth & Violence - 2015)

John Carpenter - Lost Themes

 Καταρχην, οι λεξεις Carpenter και τρομος θα παραμεινουν αρρηκτα συνδεδεμενες στον αιωνα τον απαντα. Οποιος τολμησει να πει το αντιθετο, πρεπει να αναφερει τον Cronenberg τουλαχιστον μια φορα στη συζητηση, αλλιως ο διαλογος θα ειναι ατοπος. Δευτερον, το ονομα του Τρισμεγιστου θα βρισκεται διπλα στους πρωτοπορους της ηλεκτρονικης μουσικης, ασχετα και αν οι αντιστοιχες λιστες γραφονται απο ζωαδια που ξεχνουν να τον αναφερουν. Τριτον, τα ιδια ζωαδια θα σπευσουν να συμπεριλαβουν το Lost Themes στα καλυτερα της χρονιας επειδη τα synths και η Sacred Bones ειναι πολυ kewl. Τι να κανουμε. They Live.

 Σημασια εχει πως το καινουργιο album του μπαρμπα τσακιζει. Κλεινει το ματι σε οσους θα αναγνωρισουν μοτιβα απο το Assault On Precinct 13/The Fog/Escape From New York και το στομα σε οσους χασκουν ακουγοντας Xander Harris, Umberto και Oneohtrix. Το κλιμα παραμενει ανεπαφο απο μοντερνιες, μονο που αυτη τη φορα επειδη η μουσικη βρισκεται εκτος κινηματογραφικου πλαισιου, θα παρατηρησετε αναφορες σε καθε μορφης ηλεκτρονικου ιδιωματος που παιζει τριγυρω, απο EBM και techno μεχρι industrial και ξερω γω τι αλλο θα σπρωξει το boomkat την επομενη Πεμπτη. Οποιαδηποτε ομοιοτητα δεν ειναι καθολου συμπτωματικη.

Lost Themes CD/LP (Sacred Bones - 2015)

Con-Dom - Shards Of Ordnance

 Το εργο του Mike Dando περιεχει πολυ περισσοτερο προβοκαρισμα απ' οσο μπορει να αντεξει ο μεσος PE/industrial ακροατης. Ξερετε τωρα. Ο βλαμμενος με τα first world problems που τρωει σφαλιαρες απο τη ζωη λογω της ενοχλητικης παθητικοτητας του ενω τα βραδια φαντασιωνεται πως πρωταγωνιστει στο Taxi Driver. Προς τιμην του, ο Con-Dom δεν απολογειται για τιποτα, δεν παιρνει κανεναν απο το χερακι για να του εξηγησει το προφανες και θα στρεψει τον εκαστοτε συνεντευξιαστη στην ιδια του τη κριση. Φυσικα αυτο προυποθετει γνωση της αχανους δισκογραφιας του Dando, την οποια για να αποκτησει καποιος πρεπει να ειναι ενας μεγιστανας βλαμμενος με first world problems που τρωει σφαλιαρες απο τη ζωη λογω της ενοχλητικης παθητικοτητας του ενω τα βραδια φαντασιωνεται πως πρωταγωνιστει στο Taxi Driver.
 To Shards Of Ordnance διευκολυνει καπως τη κατασταση. Μαζευει τις συμμετοχες του Con-Dom σε διαφορες ιστορικες και μη συλλογες και τις συνοδευει με ενα βιβλιο στιχων, artwork και φωτογραφιων. Η μουσικη πλευρα του project σοδομιζει νεκρους αναπηρους πιγκουινους σε κατασταση σηψης. Εχουμε καφριλικι τυπου Haters στο Endlessly Repeated Evolutions, επιληπτικο ρυθμο στο Conquerors II (που μου θυμιζει Imminent Starvation χωρις το γντουπ),  λυσσα κακια στο υποδειγματικο PE του I Regret Nothing, βοθρατζιδικο μιξης στο Power (με χαρακτηριστικο sample απο τους Snap) και εκνευριστικο feedback στο For Heroes. Υπεροχο.

Υ.Γ. Εδω ευχαριστουμε τη MoLLy που ξηγηθηκε το rip και τον Kiwiknorr που εκανε την αγγαρεια των tags. 

Shards Of Ordnance 2xCD/2xCS (Industrial Recollections - 2014)

The Conduits - Repetition Is The Sincerest Form Of Repetition

Η ιστορία ξεκινάει με τον J. D. Salinger και το "A Perfect Day for Bananafish" που δημοσιεύεται στο The New Yorker του Ιανουαρίου του 1948. Εμπνεόμενοι από το διήγημα αυτό, δέκα τύποι φτιάχνουν το διάσημο Bananafish Magazine και ακούνε μια μια τις ετικέτες της LAFMS. Οι ακροάσεις γίνονται σιγά σιγά εμμονικές, η ανάγκη δημιουργικότητας ένας κάποιος μονόδρομος, και η δημιουργία της BUFMS (Butte County Free Music Society) η αναμενόμενη συνέχεια. Ο κατάλογός της δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να βρεθεί (όχι οι κυκλοφορίες οι ίδιες, ο κατάλογος κυκλοφοριών μόνο), αλλά υπολογίζεται να ξεκίνησαν κάπου στα μέσα του 80's. Ένα ωραίο μάζεμα έγινε στο τετραπλό LP "Induced Musical Spasticity", ενώ η BUFMS συνεχίζει να βγάζει τα cdr της μέχρι και σήμερα.

Οι The Conduits συμμετέχουν στη συλλογή με κομμάτι που τιτλοφορείται (In Yugoslavia) Cigarettes Are God ενώ η μόνη κυκλοφορία τους που έχω καταφέρει να βρω είναι το Repetition Is The Sincerest Form Of Repetition του 2011, στην οποία υπάρχει το Detection Of Amino Acids In Artificial Nectars By Leptothorax And Monomorium. Το εξώφυλλο είναι μια ντομάτα με πόδια. Όπως ίσως γίνεται κατανοητό από τους τίτλους, εδώ δε βρίσκουμε τη συνήθη αυτοσχεδιαστική space rock ψυχεδέλεια με -και καλά- μη αρχή μέση και τέλος. Εδώ το πράγμα ξεφεύγει, και ξεφεύγει αρκετά άρρωστα, και αυτό είναι υπέροχο. Το κοντινότερο σημείο αναφοράς είναι ο πυρήνας της συνθετικής μεθόδου των Smegma, τα samples με κραυγές ζώων που έβαλε ο Stapleton στο Huffin' Rag Blues, τα newsletters της Volcanic Tongue (R.I.P.), ο δίσκος των Debt of Nature, οι Airway (και γενικά όλες οι μπάντες που έχει παίξει ο Dennis Duck), ο Joe Potts και τα βιβλία του Dennis Tyfus στην Ultra Eczema.

Στη συσκευασία του cdr περιέχονται και μερικά χύμα μακαρόνια.

Repetition Is The Sincerest Form Of Repetition CDr (BUFMS, 2011)

Alejandro Jodorowsky - The Holy Mountain O.S.T.

 Ακομα και αν ο ιδιος ο Jodorowsky δωσει επισημη συνεντευξη τυπου αποκωδικοποιωντας βημα-βημα το Holy Mountain, θα εξακολουθω να θεωρω πως η Αληθεια του βρισκεται στα τελευταια δυο λεπτα. Γκρεμιζοντας το τεταρτο τοιχος του δημιουργηματος του, ο σκηνοθετης κοροιδευει στα μουτρα το θεατη και ιδιαιτερα τους καθε λογης εσωτεριστες/αποκρυφιστες/λιακοπουλαιους που σκαλιζουν καθε καρε της ταινιας μεχρι να ανακαλυψουν τη φιλοσοφικη της λιθο.
 Το ιδιο ισχυει και για το εκπληκτικο soundtrack. Ο Jodorowsky μαζι με το τρισμεγιστο Don Cherry και τον πρωην Archie Ron Frangipane, θολωνουν τα νερα με ενα τεραστιο ευρος ειδων μουσικης -επιτηδευμενα ασυνδετων μεταξυ τους- (tuvan throating, κοσμικα νταουλια, κακοφωνη free jazz, μεσαιωνικη μουσικη, βαρβατη ψυχεδελεια) χωρις ιερο και οσιο. Τις στιγμες που εισαι ετοιμος να το απαξιωσεις σαν αποτελεσμα πραγματικα παρα πολλων και διαφορων ναρκωτικων, οι συνθετες σου πετανε υμνους Αληθινης ιδιοφυιας, που χωρις αυτους δε θα βρισκομουν τωρα εδω. Goodbye to the Holy Mountain. Real life awaits us.

The Holy Mountain O.S.T. 2xLP (ABKCO Music / Real Gone Music - 2014)

Arv & Miljö - Kropp

 Κατα τη διαρκεια της νοσηλειας του για αρτηριοφλεβικο συριγγιο, οντας παραλυτος απο τη μεση και κατω, ο Matthias Andersson αντιμετωπιζε ενα πιθανο ζοφερο μελλον ηχογραφωντας το περιβαλλοντα χωρο του. Κι ομως, ο ολοκαινουργιος δισκος του Arv & Miljo ακουγεται ψυχρος και αποστασιοποιημενος, κρατωντας τον ακροατη σε αποσταση ασφαλειας απο συναισθηματικους εκβιασμους.

 Ενα πολυ μεγαλο μερος των τεσσαρων συνθεσεων παταει στα χαμηλης πιστοτητας field recordings του νοσοκομειου. Σιγα-σιγα αυτα φθειρονται κατω απο τις διακριτικες synth παρεμβασεις του Andersson, οχι και πολυ μακρια απο τη τεχνοτροπια του Sewer Election και των Lettera 22. Το ολο ακροαμα προς τιμη του, δεν ανηκει καπου συγκεκριμενα (εκτος απο τη kosmische θειλα του τελευταιου track) αλλα αν πρεπει σωνει ντε και καλα να καταταξω καπου το Kropp, μαλλον θα το εβαζα στη κατηγορια της βιωματικης concrete, αγκαζε με το Pilgrim του Lescalleet και το Sooner Or Later του Ostertag.  

Kropp LP (Posh Isolation - 2014)

Gnawed - Feign And Cloak

 Μετα απο μια πολυετη γυρα στις γνωστες/αγνωστες εταιριες του χωρου, ο αμερικανος Gnawed βρισκει καταφυγιο στη μεγαλυτερου βεληνεκους Malignant, γεγονος για το οποιο οφειλει να χορευει καπως ετσι απο τη χαρα του. Δυστυχως, για να καλλιεργηθει ενα δημοσιο προφιλ απαιτειται αυτοσυγκρατηση απο τετοιου ειδους παρεκκλισεις, οποτε το Feign And Cloak εχει το groove ενος νεκροτομειου.
 Στο μυαλο μου, η κλιμακα 'νεκροτομειο' εχει πολλες πιθανες διακυμανσεις που παιζουν αναλογα τη κινητικοτητα του καθε δισκου. Αν λοιπον το ζενιθ ανηκει στην ακαμψια του Atrax Morgue, τοτε ο Gnawed βρισκεται σιγουρα κοντα στη νεκροφανεια του Steel Hook Prostheses, με αλληλοσυγκρουομενες λουπες να τσουλανε το κομματια προς τον αγυριστο. Οταν εμφανιζονται φωνητικα ακουγονται σαν ενα ακομα στρωμα παραμορφωσης, χωμενο μεσα στη μιξη. Η φορμουλα synth και reverb εμπλουτιζεται στο Pestilence Beholden με ενα εμμονικο ρυθμο αλα Sektor 304, δειχνοντας επιτελους τη σαπια οδοντοστοιχια του δισκου. Απολαυστε ανευθυνα με ακουστικα.

Feign And Cloak CD (Malignant Records - 2014)

The acquired taste of 2014 in 10 records

   Ενω η λαιμαργια του 2013 ηταν απιστευτα προφανης και ζωωδης, χωρις στοιχειωδες γουστο και προτιμηση, η ορεξη του 2014 αποδειχτηκε πιο διακριτικη, σαφως πιο στοχευμενη, με μια ιδιαιτερη κλιση προς τις λεπτες απολαυσεις της ζωης. Προσεγγισε φιλικα, οικειοποιηθηκε το περιβαλλον, εδωσε ψευδη αισθηση ασφαλειας για να ορμησει μεθοδευμενα στο ψαχνο αποφευγοντας κοκκαλα, χονδρους και περριτα λιπη. Απο πριν ηξερες πως θα βγεις ζωντανος απο ολο αυτο, αλλα σε καμμια περιπτωση αρτιμελης. Το 2014 εφαγε μονο αυτα που πονανε. 

 Οι εξεζητημενες ορεξεις της χρονιας φανηκαν και στους δισκους της. Καθε album που μπηκε στη παρακατω λιστα εχει το δικο του ιδιαιτερο χαρακτηριστικο που θα το κανει να επιβιωσει στο δαρβινισμο του χρονου, επειδη δεν αναπαραγεται ευκολα. Μετα απο καποια χρονια, σιγουρα θα καταφευγω στο τετανο του Vihameditaatio, στην αποθεωση του Draconis, στο ψυχιατρειο των Wold, στα επιμονα νταουλια του Music Of The Fire Walkers και στο κλινικα αποστειωμενο Closure, οταν θα βλεπω πως το επερχομενο ετος θελει ενα απο τα κομματια μου.

1. Bizarre Uproar - Vihameditaatio (Filth & Violence / Urashima)
2. Αναστεναρια - Music Of The Fire Walkers (ΚΕΜΑΛ)
3. IRM - Closure... (Malignant Records)
4. Skullflower - Draconis (Cold Spring)
5. Wold - Postsocial (Profound Lore / The Death Of Rave)
6. Various Artists - Ten Jin (Urashima)
7. Puce Mary - Persona (Posh Isolation)
8. Cremation Lily - Fires Frame The Silhouette (Alter)
9. Forza Albino - Black Dog (Freak Animal)
10. Lussuria - Industriale Illuminato (Hospital Productions)

Brighter Death Now - With Promises Of Death

 Οταν καποιος ποζαρει τεζα σε δωματιο Jandekικης διακοσμησης, με βγαλμενα παπουτσια και ονομαζει το δισκο του With Promises Of Death, σιγουρευεσαι για το μελλον της ανθρωποτητας. Αυτη η σιγουρια επιστεγαζεται οταν ο εν λογω κυριος ειναι ο Roger Karmanik, που μεχρι προσφατα ειχε παρατησει τα επιγεια και τωρα επεστρεψε με ανανεωμενο look και ελπιδοφορο ηχο, κομμενο και ραμμενο στα μετρα των αγιων τουτων ημερων.

  Το χαρμοσυνο μηνυμα του Brighter Death Now θα μεταφερθει σε ολη την οικουμενη μεσω της καταβοθρας του Incomprehensive Evil, ενω οι καμπανες θα σημανουν γιορτινα με το Tempting Murder, της πιο βιαιης στιγμης του project απο το καιρο του Innerwar. Οσοι βεβαια αποζητουν τη θαλπωρη της Kamikaze Kabaret περιοδου, να πανε κατευθειαν στο μνημοσυνο του In The Shadows Of Death και μετα ας συνεχισουν στο End Of The 80's με την 'Caretaker σε λεβητοστασιο' ατμοσφαιρα του.
 Οι ουρανοι αγαλλονται, χαιρετ' η φυσις ολη.

With Promises Of Death CD (Familjegraven - 2014)

Skullflower - Draconis

 Θα μπορουσα να ακουω μονο Skullflower για το υπολοιπο της ζωης μου χωρις κανενα απολυτως προβλημα, αρκει ο Matthew Bower να συνεχισει να ηχογραφει τις κουτουλιες που ριχνει στις πυλες της αντιληψης. Καποιες φορες τσεκαρε τι τρεχει μεσα απο τη κλειδαροτρυπα (Taste The Blood Of The Deceiver), καποιες αλλες εκανε οργανωμενο ντου (Fucked On A Pile Of Corpses, Malediction) ενω σε συγκεκριμενες στιγμες του Circulus Vitiosus Deus καταφερε να εκφερει το ανειπωτο της αλλης πλευρας. Παντως το νοημα ειναι ενα. Η μουσικη του Bower ειναι γεματη απο δυνατοτητες και υποσχεσεις για το τι μπορει να συμβει με μια στοιβα απο ενισχυτες που αδυνατει να αποδοσει στο 100% το οραμα του καλλιτεχνη. Και αυτο το λογο αγαπαω τους Skullflower.
 To Draconis πρεπει να ειναι η πιο prog στιγμη του group, απο την αποψη της πολυσυλλεκτικοτητας του. Για καθε κομματι που θυμιζει κατι απο το προσφατο παρελθον της μπαντας, εχουμε το γλυκοπικρο χαος του Sunset Dreams και για καθε track που χρωσταει την υπαρξη του στο Metal Machine Music, παιρνουμε τη ψυχεδελικη καταθεση του Dakshinikalika, του πιο ομορφου (και δυστυχως μοναδικου) ντουετου τουρμπινας-αρπας που εχω ακουσει ποτε. Θεωρηστε το Draconis αναγκαιο, τουλαχιστον μεχρι να βγει ο επομενος δισκος. 

Draconis 2xCD (Cold Spring - 2014)