Wolf Eyes - Undertow / Right In Front Of You

 O Kiwiknorr τα λεει εδω πολυ καλυτερα απ' οσο θα μπορουσα εγω, οποτε το μονο που συμπληρωνω ειναι PSYJAZZ AF.

 It ain't easy to be a Wolf Eyes fan. You have to be there 24/7, tracking the numerous releases of an ever-expanding discography of a band, which is in a middle of a constant flux of ideas and influences. But it's fun AF. The squad plays a grim mutation of industrial, dub and electronics, while their internet personas are all over the place, with a humour that would make El Duderino laugh out loud. If you can't come in terms with this contradiction, well, you're missing the point. And the fun.
 So even though Undertow and its sibling, Right In Front Of You is damp and reeks of rotten smell, (something like Stare Case playing at the same time with Regression), you can't help but have fun with it, a four-letter word among the scene. I can't find a bigger compliment than this.

Undertow CD/LP (Lower Floor Music - 2017)
Right In Front Of You CD (Lower Floor Music - 2017)

V/A - Noise War

  Απαραιτητο ντοκουμεντο 90s διεθνους μπαχαλου, επιμελημενο απο τον Joseph Roemer των Macronympha. Eδω μεσα βρισκονται ολα οσα θα θελατε να μαθετε για το harsh noise και ντρεποσασταν να ρωτησετε.

 This is the shit that people warned you about, before it went meh and broke into a several hundred wanky sub-categories that make absolutely no sense. The perfect document of pure, unadulterated NOISE, with the caps button pressed and glued into position. This essential collection shows the similarities, highlights the differences and creates a continuum between the 90's underground and the current torrent of noisemaking.
 RIYL: Electricity, savagery, people throwing around stuff, awesomeness.

Noise War 5xCD (Audio Dissection / Industrial Recollections - 2017)

Dødsmaskin - Fullstendig Brent

 Τα 666 χιλιοστα που χωριζουν το black industrial και το dark ambient απο το καρναβαλι της Πατρας ειναι ηδη ελαχιστα, οποτε καθε φορα που καποιος Σκανδιναβος επικαλειται τον Κατσικοποδαρο στο ονομα της τεχνης του, φοβαμαι πως για να το εκτιμησω πρεπει απαραιτητα να φοραω δαχτυλιδια απο το Alchemy. Αυτο ειναι οντως τρομακτικο. 

 Ενω λοιπον το concept του Fullstendig Brent αναφερεται στο κυνηγι μαγισσων της μεσαιωνικης Νορβηγιας, οι Dødsmaskin προσεγγιζουν το θεμα καλαισθητα, μπασταρδευοντας την πρωιμη Cold Meat Industry με μια πρωτοεμφανιζομενη για το ειδος ευαισθησια που τεινει προς το shoegaze. Ναι, ειπα ευαισθησια σε ενα κειμενο για album της Malignant. Αυτο κι αν ειναι τρομακτικο. Ευγε. 

 Malignant records is an industrial institution with a diverse, yet cohesive roster of artists, which never fails to deliver the goods. So every time they sign up a newcomer, I'm always there. 

 Their latest discovery is the Norwegian black industrial act Dødsmaskin and its exemplary first physical release. Fullstendig Brent offers five tracks of brooding soundscapes with punitive textures and out of focus melodies that pushes the boundaries of genre electronics. 

Fullstendig Brent CD (Malignant Records - 2017)

Diamanda Galás - All The Way

O Death

(Traditional)

O Death

O Death

Won't you spare me over til another year?

Well what is this that I can't see

With ice cold hands takin' hold of me.

Well, I am Death, none can excel

I'll open the door to heaven or hell.

Whoa Death, someone would pray

Could you wait to call me another day?

The children prayed, the preacher preached

Time and mercy is out of your reach

I'll fix your feet til you can't walk

I'll lock your jaw til you can't talk

I'll close your eyes so you can't see

This very air, come and go with me

I'm Death, I come to take the soul

Leave the body and leave it cold

To draw the flesh up off the frame

Dirt and worms both have a claim.

O Death

O Death

Won't you spare me over til another year

My mother came to my bed

Placed a cold towel upon my head

My head is warm, my feet are cold

Death is a-movin' upon my soul

Oh Death how you're treatin' me

You've closed my eyes so I can't see

Well you're hurtin' my body

You make me cold

You run my life right outta my soul

Oh Death please consider my age

Please don't take me at this stage

My wealth is all at your command

If you move your icy hand

Oh the young, the rich or poor

Hunger like me you know

No wealth, no ruin, no silver, no gold

Nothing satisfies me but your soul.

Υ.Γ. Υπερευχαριστουμε τον Kiwiknorr για το link!

All The Way CD/LP (Intravenal Sound Operations - 2017)

Vargdöd - Brutal Disciplin

 Σκατοψυχο techno για ανθρωπους που δεν γουσταρουν το techno. To ντουετο των Varg και Celldöd αφαιρει αυθαιρετα το τελικο E απο τον τιτλο του Brutal Disciplin για να μας δειξει πως εδω δεν θα βρουμε χαρες και γλεντια, αλλα το νυκτοβιο ξαδερφακι του Vatican Shadow που ενω δηλωνει πως μισει τους παντες επειδη ακουσε το People του Boyd Rice σε μια στιγμη αδυναμιας, σαρδελιαζεται σε clubs to dance the pain away. 

 Ο δισκος παντως δεν φασκει και αντιφασκει, παραμενει συνεπης και ολοσωστος στο κοπανημα του, εκτος απο το δευτερο track που μοιαζει καπως με Porter Ricks, αλλα μαλλον λεω μαλακιες, οποτε αν θελετε μια πιο ακριβη περιγραφη, να ρωτησετε το ξαδερφακι του Vatican Shadow. Εχει καλο γουστο.

 Bleak industrial techno with a sense of thick dread all over it. Brutal Disciplin begs to be played at maximum volume, preferably in a club, but I have the feeling that stuff like this, speaks mostly to people that don't like clubs. Just listen to it wherever you want, but the ideal would be in the frozen landscape of its cover.

Brutal Disciplin CS/LP (Opal Tapes - 2017)

Skullflower - The Black Iron That Has Fell From The Stars, To Dwell Within (Bear It Or Be It)

 Επι 48.000 χρονια, ο Matthew Bower εξακολουθει να εκπληρωνει τις υποσχεσεις του Sister Ray για το τι θα μπορουσε να συμβει στη μουσικη αν οι επομενες γενιες δεν εκλειναν το στερεοφωνικο στα τρια πρωτα λεπτα του. Αυτη η μονομανια τον εχει οδηγησει σε ενα ψυχεδελικο αγυριστο που συνεχιζεται απο δισκο σε δισκο, ακομα απο project σε project. Κατα καποιο τροπο he's searching for his mainline. Μακαρι να μην τη βρει ποτε.
 Η περιγραφη του Black Iron δεν διαφερει πολυ απο την περιγραφη ενος οποιου album των Skullflower της τελευταιας δεκαετιας, οχι ακριβως επειδη η μπαντα δεν εξελιχθηκε με μια εντελως δικη της λογικη, αλλα επειδη τα καταλληλα κοσμητικα επιθετα χρησιμοποιουνται σε καθε δισκο τους. Ομως αυτη τη φορα ισως χρειαστει να χρησιμοποιηθει και το "ευδιακριτο", αναμεσα στο "χαοτικο", "σατανικο" και "αποκρυφιστικο" που τυχον θα διαβασετε, επειδη υπαρχει μια διαυγεια που ελειπε απο προηγουμενες δουλειες τους. I said, he couldn't hit it sideways.

 Τhe art of Skullflower is a demanding one, even if you have been submerged in their noise in the past. They still can summon the Old Ones, by simply doing what they do best for so many years. Tearing you a new one. But they need your full attention to unravel their intricacies, not unlike the expressionist painting that adorns the cover of their latest masterpiece.
 So if you want the most out of The Black Iron, to feel its impetus, I suggest a distraction-free environment, a clouded mind and a pair of headphones as the least sacrifice in their unholy temple. Bear It Or Be It.

The Black Iron That Has Fell From The Stars LP (Nashazphone - 2017)

Stratos Bichakis - Greek Ethno Music Location Recordings

 Π Α Γ Α Ν Ι Σ Μ Ο Σ  

 This one is a really special mixtape with trance-inducing archaic field recordings of greek folk and ritual music. The almost psychedelic effect of the performances is miles away from the hideous moussaka muzak that you will come across if you ever visit this shithole. This is the way, step inside. 

Greek Ethno Music Location Recordings CS (V I S - 2017)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Boiler 

Τεταρτη, 8 Μαρτιου

Απο τις 21.00 και μετα

Afro Noise / Space Age Polka / Cheesy Listening / Sludge Pop

Κραυγες ενθουσιασμου: εδω

JH1.FS3 - Silence.DOM

 Πισω απο το αινιγματικο project των JH1.FS3 βρισκεται η Puce Mary αγκαζε με τον frontman των Hoax, Jesse Sanes. Το ονομα τους μου δειχνει πως δεν ασχοληθηκαν ιδιαιτερα μαζι του και προτιμησαν να ξοδεψουν την εμπνευση τους στο περιεχομενο της μοναδικης κασετας τους, η οποια περασε εντελως απαρατηρητη απο το πλεον ημιλειτουργικο ρανταρ μου για να ανακαλυφθει κατα τυχη χθες το βραδυ. Παλι καλα. 

 Το Silence.DOM επιλεγει τον βρασμο σε σιγανη φωτια, χωρις να προδιδει την πραγματικη φυση των εμπλεκομενων. Σκεφτειτε κατι μεταξυ She Spread Sorrow, τις πεσμενες στιγμες των Damien Dubrovnik και μιας εγγραφης του Black Post Society σε μασημενη κασετα. Αναμενουμε το ντεμπουτο album που θα κυκλοφορησει συντομα απο την iDEAL.  

 The collaborative effort between Puce Mary and Jesse Sanes is a slow burner οf an album, a restrained affair of lo-fi electronics and passive aggression. If you're into She Spread Sorrow or the whole New Wave Of Scandinavian Power Electronics and the likes, you know what to do. 

Silence.DOM CS (Self Released - 2015)

IRM - Order⁴

 "To see human beings in agony, to see them covered in blood and to hear their death groans, makes people humble. It makes their spirits delicate, bright, peaceful. It's never at such times that we become cruel or bloodthirsty. No, it's on a beautiful spring afternoon like this that people suddenly become cruel. It's at a moment like this, don't you think, while one's vaguely watching the sun as it peeps through the leaves of the trees above a well-mown lawn? Every possible nightmare in the world, every possible nightmare in history, has come into being like this."

Yukio Mishima - The Temple Of The Golden Pavilion

Order⁴ CD (Cold Meat Industry - 2010)

Scatmother - Flowers Of Maltreatment

 Οσο η Filth And Violence ξεγενναει projects με τετοια ονοματα, υπαρχει ελπιδα. Δεν εχω ιδεα για ποιο ακριβως πραγμα, παντως υπαρχει. Τα εχουμε αναγκη, ακομα και αν δεν τα ακουσουμε ποτε. Θετουν σοβαροτατο αντιλογο απεναντι στο οτιδηποτε, χωρις καν να το επιδιωκουν. Οποτε ακουμε φανατικα Scatmother καθως κανουμε τα κυριακατικα ξεσκονισματα, ενω παραλληλα γαμωσταυριζουμε προς καθε κατευθυνση.

 Scatmother belongs in the most depraved part of power electronics, the part that challenges your ideas and taboos unapologetically. The kind of PE I really like. Their Filthy and Violent sophomore is a mostly mid-ranged assault, based around heavily distorted synths, shouty vocals and the usual porn/military/you know the drill samples, while avoiding hooks and values that one might consider as entertaining like the plague. They are named Scatmother, what did you expect. 

Flowers Of Maltreatment CD (Filth And Violence - 2016)

Your Pretty Face Is Going To Hell

 Η απαραιτητη δοση Corrupted Delights θα χορηγηθει στο Boiler, την Πεμπτη 9 Φεβρουαριου, απο τις 21.00 και μετα. Θα τηρηθει αυστηρη σειρα προτεραιοτητας, αναλογα με το ιστορικο του καθε ασθενους, το οποιο μπορειτε να καταθεσετε ηλεκτρονικα εδω. Επισυναψεις με παραγγελιες θα αγνοηθουν. Οπως και οι οποιες αντενδειξεις.

Yoko Ono - Plastic Ono Band

Μονο ❤.

 When it comes to Yoko Ono, you can't avoid the L word. You just can't separate them, they did everything together for fuck's sake, I mean, they were together even when they broke up for a while. And don't forget that you can't unsee the photo of their asses on the back cover of Two Virgins. But if you can get past the hippie crap and ignore all the cliches that taint her reputation for no reason, you come across a great body of work that paved the way for a broad range of expression in music. Just check Hijokaidan, Tunnel Canary, Sonic Youth, Harry Pussy. Even Deerhoof. Lol.
 Her debut bridged the gap between White Light/White Heat and No New York, while some parts of it make me swear that Ringo and Co listened the shit out of Amon Düül's Psychedelic Underground, with THAT voice on top. Nothing sounds like it and nothing will. You can bring your Junkos and your Diamandas as an example on the table, but I don't care. Yoko is the Queen Mother of Screaming and this album is her Revolver.  

Plastic Ono Band LP (Apple Records / Secretly Canadian - 1970 / 2016)

Emptyset - Borders

 Το Borders ορμαει στη καρωτιδα με το καλημερα. Ξεχαστε τις ευγενειες του Recur και το αυστηρο πρωτοκολλο συμπεριφορας του Medium. Επιτελους, οι Emptyset εβγαλαν το album που παντα περιμεναμε απο αυτους. 

 Το βρετανικο ντουετο ανεκαθεν γοητευοταν απο τα κλαπατσιμπανα του industrial (μεσω του φιλτρου των Pansonic) αλλα το ειχε φαει η μαρμαγκα των installations και της sound art. Ετσι, μεσα στη μισαωρη διαρκεια του αρτι αφιχθεντος album τους διανυουν περιοδο δευτερης εφηβειας. O οργανικος ηχος του Borders θυμιζει αμυδρα τη πιο συμπυκνωμενη μορφη των Raime που μπορειτε να φανταστειτε, αν οι τελευταιοι διασκευαζαν Test Dept η κατι αναλογο, που ενω ακουγεται πολυ εντυπωσιακο, δεν βγαζει κανενα νοημα. Δισκαρος.

 Borders is the album that you've always expected from Emptyset, but their self-imposed restrictions were in the way. Until now. The project confronts us with an aggressive, physical approach that owes more to industrial, than say, Raster-Noton's back catalogue. Maybe the album title hints at their new direction, between organic and electronic, negative space and sound, rhythm and the lack of it, but I like to think that it's just a reference of the grey zone between their really good past and their amazing present. 

Borders CD/LP (Thrill Jockey - 2017)

The Rita - The Lilac Fairy

 Σε καθε κυκλοφορια του Sam McKinley, γινομαστε μαρτυρες της σταδιακης αποδομησης των φετιχ του, απο το Creature From The Black Lagoon και τους καρχαριες, μεχρι την προσωπολατρεια της Edwige Fenech και τα γυναικεια ποδια. Η τρεχουσα εμμονη με το μπαλετο αποτελει ενα ακομα wtf κεφαλαιο στο εντελως προσωπικο Psychopathia Sexualis του, οποτε στο The Lilac Fairy αποσυνθετει στα εξ ων συνετεθη την αρχετυπικη φιγουρα της νεραιδας Πασχαλιας απο την Ωραια Κοιμωμενη του Τσαικοφσκι. Ειπαμε. Εχουμε θεματα.
 Το πρωτο μισο του album εχει ολα οσα απαιτεις απο το HNW σου. Ενα ογκωδες, ακατεργαστο μενιρ με διαστασεις πολυ μεγαλυτερες του χωρου σου. Αυτα τα βαζεις και τα αφηνεις να παιζουν χωρις να δινεις και πολυ σημασια. Κι ομως απο το δευτερο μισο και μετα, θελοντας και μη, βλεπεις πως η οψη του μενιρ εχει αλλαξει. Οσο δεν παρατηρουσες, ο Rita σκαλιζε αδιακοπα το καλλιτεχνημα του στη σαφεστατα πιο αδεια εκδοχη του, για τον καλυτερο wall δισκο που ακουσες εδω και πολυ καιρο.

 I'm beginning to think of Sam McKinley as a true minimalist. His art moves slowly away from the typical HNW sound, towards a harsh process music, which strips away all of the excessive fat and gets straight to the molecular level of his latest obsession. For the time being, it's the fetishisation of the ballerina, both as a strictly disciplined artist and an elegant female form.
 The Lilac Fairy deals with its subject matter, like all great Rita albums do. With layer upon layer of heavy crunch and heavier crackle, to the point of total saturation. And then some. For the better half of the record, the wall seems like a study in stasis, even though you hear some jittery slight changes. The patterns that emerge from side C onwards may or may not be actual, due to the listener's inherent need to recognize something familiar. Anything really. Either way, the record slays.

P.S. Special thanks to Chipflake for the amazing gift!

The Lilac Fairy 2xLP (Urashima - 2016)