Brian Eno with Kevin Shields - The Weight Of History / Only Once Away My Son

 Ξερω. Τετοιου ειδους συνεργασιες ειναι επιφοβες, με μεγαλυτερο θυμα το ιερο τερας της εξισωσης που διακυβευει την υποληψη του. To νεοτερο μελος συνηθως τη γλυτωνει με μια επιπληξη που θα ξεχαστει στο Wire του επομενου μηνα, καθως δηλωνει γοητευμενο απο τις ανορθοδοξες μεθοδους του ειδωλου του, ενω εχει ηδη κερδισει credit καλλιτεχνικης ωριμοτητας, ασχετα με το οποιο αποτελεσμα.
 Ο τιτλος του The Weight Of History αντανακλα τις παραπανω φοβιες των συμμετεχοντων. Εχοντας προηγηθει ενα Lulu (που κατα ενα διεστραμμενο λογο μ'αρεσε) και ενα Soused (που θελω να ξεχασω), οι Eno/Shields επαιξαν εκ του ασφαλους, χρησιμοποιωντας τη Record Store Day 2018 για διχτυ ασφαλειας. Ακομα και τα δυο κομματια του δωδεκαιντσου πατανε προσεκτικα πανω στα πλακακια που τοποθετησαν οι ιδιοι, για να αποφυγουν το κραξιμο. Ισως τελικα να προτιμουσα ενα Lulu. Τουλαχιστον δεν θα περνουσε απαρατηρητο.

 I expected way more from this collaboration, but that doesn't mean that The Weight Of History is bad in any way. It's just too safe for its own good. Still, an Εno/Shields 12" is better that no Eno/Shields 12", so here it is. 

The Weight Of History 12" (Opal Records - 2018)

Maya Deren - Divine Horsemen - The Voodoo Gods Of Haiti

 H Maya Deren θα επισκεφτει την Αιτη το 1946, χρηματοδοτουμενη απο την επιτροπη υποτροφιων του μουσειου Guggenheim, με σκοπο το γυρισμα ενος ντοκυμαντερ για τους λατρευτικους χορους της τοπικης θρησκειας, του Vodou (η αλλιως Vodun και Vodoun αλλα γνωστοτερο σε εμας με την παραφραση του, Voodoo). Δυστυχως το project θα μπει στον παγο επειδη η χρηματοδοτηση κοβεται απο τη στιγμη που η Deren ασπαστει το μαγικο-θρησκευτικο δογμα και ετσι, τα μιλια φιλμ που ειχε κινηματογραφησει, θα παραμεινουν ανεκμεταλλευτα.
 Τελικα το ντοκυμαντερ Divine Horsemen - The Voodoo Gods Of Haiti θα ολοκληρωθει το 1981, 20 χρονια μετα το θανατο της Deren, απο τον πρωην συζυγο της, Teiji Ito. Αυτο εδω ειναι το ηχητικο του ντοκουμεντο.

 Ultra lo-fi field recordings of Voodoo practices from the polymath Maya Deren. If you ever wondered how the fuck Brian Eno went polyrhythmic on our asses with Fear Of Music/Remain In Light, well, this is your chance. Of course, you can't have an all persons fictitious disclaimer. William Bennett based his whole Cut Hands shtick on this record.   

Divine Horsemen - The Voodoo Gods Of Haiti LP (Psychic Sounds - 2018)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 4

 "Certain memories, certain trains of thought are like the aching tooth one must always be touching just to make sure it still hurts."

- Aldous Huxley, Eyeless In Gaza - 

Everywhere At The End Of Time - Stage 4 LP
(History Always Favours The Winners - 2018)

Jeph Jerman - The Bray Harp

 Mε απροσπελαστη τριανταχρονη δισκογραφια και με συνεχη παρουσια στο αμερικανικο υπο-underground, ειναι αξιο αποριας πως - η ακομα καλυτερα - γιατι ο Jeph Jerman (και κατα συνεπεια το προσωπικο του project, Hands To) δεν εχει την εκθεση και την αποδοχη που του αξιζει. Σταδιακα, η δουλεια του αποτραβηχτηκε απο τις λουπες και τις ηλεκτρονικες παρεμβασεις, για να αφιερωθει στα μικροφωνα επαφης και τα field recordings σε αλμπουμς που εφταναν στα ορια της ακουστικης οικολογιας. Φετος ομως στο The Bray Harp, νοσταλγει τις βιομηχανικες του ριζες, με την καυλα ενος πιτσιρικα που πρωτοπιανει λαμαρινα και τη ψυχραιμια ενος βετερανου που κραταει ισες αποστασεις απο το αντικειμενο του ποθου του.
 Σαφεστατα το πρωτο που ερχεται στο μυαλο ειναι οι New Blockaders, ισως και οι Haters του In The Shade Of Fire, ειδικα στο δευτερο μισο της πρωτης ατιτλης πλευρας. Στη δευτερη πλευρα, ο Jerman συναρμολογει εναν υποδειγματικο junk metal χαμο που τον διαδεχεται μια ξεκουρδιστη gamelan ορχηστρα για το ολοσωστο κλεισιμο μιας ολοσωστης δισκαρας.

 A heavy junk metal record with intricate arrangements and a plethora of textures. The Bray Harp is spinning constantly at Corrupted Delight's HQ, so it's already a strong contender for you know what. 

The Bray Harp LP (White Centipede Noise - 2018)

Vagina Dentata Organ - Irene's Cunt

 "Η Ειρηνη ειναι σαν μια αψιδα πανω απο την θαλασσα. Αχ, αχ. Η Ειρηνη καλει τον εραστη της. Τον εραστη της που καυλωνει απο μακρια. Αχ, αχ. Η Ειρηνη αγωνια και σπαρταρα. Εκεινος ορθωνεται καυλωμενος σαν θεος πανω απο την αβυσσο. Αυτη κουνιεται, εκεινος την αποφευγει, αυτη κουνιεται και του δινεται. Αχ. Η οαση υποκλινεται με τις πανυψηλες τις χουρμαδιες της. Ταξιδιωτες, οι πανωφορες σας στροβιλιζονται μεσ' τη λεπτη την αμμο. Απ' το λαχανιασμα η Ειρηνη κοντευει να διαλυθει. Εκεινος την κοιταζει. Το μουνι εχει μουσκεψει καρτερωντας τ' ολοζωντανο παλουκι. Στ' απατηλα βουνα της αμμου, μια σκια ζαρκαδιου. Κολαση, ας αρχισουν οι καταραμενοι σου να μαλακιζονται, η Ειρηνη εχυσε."

 - Αποσπασμα απο "Το Μουνακι της Ειρηνης" του Λουι Αραγκον - 

 Irene's Cunt is probably the most cheerful record of all time.

Irene's Cunt CD (WSNS - 2018)

Skin Crime - Ghosts I Have Been

  Νεο υλικο απο τους Skin Crime, που δοκιμαζουν την τυχη τους σε αυτο που ολοι αποκαλουμε 'ηλεκτρακουστικο αυτοσχεδιασμο' αλλα δεν ξερουμε τι ακριβως σημαινει. Κατι παρεμφερες ειχε συμβει και στο ομωνυμο album τους, ομως εκει υπηρχε μια κλιμακουμενη νοσηροτητα που στο Ghosts I Have Been εχει αντικατασταθει απο μια αισθηση παραδοσης στην διαδικασια και οχι στο αποτελεσμα. Οπως και να 'χει, θα παιξει πολυ μεχρι να βγαλω ακρη.

 Patrick O'Neil and co. brought Skin Crime back to life after a long hiatus which involved two side projects, a live appearance at the Hospital Productions' 20 years festival and a huge box set that I'll buy as soon as I get my hands on a million euros. Their latest incarnation is a different kind of animal compared to their harsh noise CV, so no more Whorebutcher and Genital Modification for you guys. This time the mood is way more eerie, just like a Small Cruel Party session that went awry, with a couple hundred amplified microsounds requesting immediate headphone listening. Dig in. 

Ghosts I Have Been CD (Hospital Productions - 2018)

Mania - Little Pieces Of Violence

 Ενος λεπτου σιγη στη μνημη των δισκων που δεν ακουστηκαν εγκαιρα για να σταθουν διπλα στα καλυτερα της χρονιας. 

 Keith Brewer shows us once more how shit's gets done. As always, Mania's approach is way more freeform than your average power electronics fare, yet it possesses a unique sense of composition behind all the layering of junk metal and sudden burst of anger to be shelved next to the harsh noise crowd. When the chaos is cleared, you can hear the negative space around the edges that builds tension, without a release, even when these Little Pieces Of Violence escalate to their full form. Excellent stuff. 

Little Pieces Of Violence CD (Phage Tapes - 2017)

Bizarressmania - II

"You are here for science and the comfort of our heroic soldiers. Your life as leeching parasite on the German Reich has placed you high on the list of undesirables. However, here you will be given the opportunity to be useful to the Fatherland and the honour to be of service to its glorious pursuit of its final victory. You will find that you'll be expected to show your gratitude with your complete and immediate obedience to orders. Hesitation or refusal to perform any task assigned to you will be considered a rebellious act and appropriate punishment will follow."

- taken from the film SS Camp 5: Women's Hell - 

II CD/LP (Freak Animal - 2018)

V/A - La Contra Ola - Synth Wave And Post Punk From Spain 1980-86

 Οσο συνεχιζονται οι εκσκαφες στα obscure 80s, τοσο η φαση θα μου θυμιζει το Τρελο Γουικεντ Στου Μπερνι. Οι εταιριες περιφερονται κουβαλωντας ενα πτωμα στους ωμους, το οποιο θα επρεπε να εχει θαφτει εδω και 30 χρονια. Ωστοσο δεν παραπονιεμαι, εχω ανακαλυψει τα οσα χαρη στις συλλογες τυπου Now That's What I Call Minimal Synth Volume Ταδε. 

 Στην περιπτωση της La Contra Ola, ξεθαβεται το DIY ρευμα της Ιβηρικης Χερσονησου, μιας σκηνης που αγνοουσα, περαν των τεραστιων Esplendor Geométrico, των Diseño Corbusier και των σαφως πιο pop, Oviformia SCI. Αναμεσα τους πεταγονται οι EBM αποπειρες των La Fura Dels Baus, το dark wave των Derribos Arias και η Pop Group-meets-Blurt-meets-ο,τι να ναι παρανοια των La T. Ομως ο πρωταγωνιστικος ρολος της συλλογης ανηκει στο γοητευτικοτατο ερασιτεχνισμο, φουλ στις σπαστες προφορες και στο ατσαλο sampling.

 An eye-opening compilation that showcases the spanish post punk scene, back at a time when the analog keyboards took over. Most of the acts deviate from their respective niche sound and they manage to strain an excess of ideas from their self-confined means. Somehow, the hummability of the tunes remain intact, even when the bands are frenetic or just plain weird. Of course the whole thing sounds dated, but that's exactly its charm.

La Contra Ola CD/2xLP (Les Disques Bongo Joe - 2018)

Jean-Marc Foussat / Georgios Karamanolakis - Substunce Sans Scrupule

 Ηλεκτρακουστικος διαλογος μεταξυ του Γαλλο-Αλγερινου Jean-Marc Foussat και του Γεωργιου Καραμανωλακη. Ο καθε καλλιτεχνης επεμβαινει στα ηχογραφηματα του αλλου, ειτε με διακριτικες παρεμβασεις απο field recordings και lower case αυτοσχεδιασμο, ειτε αντιστρεφει εντελως το τοπιο με σχεδον harsh θρασος. Αυτο ομως που εντυπωσιαζει αυτοματα στο Substunce Sans Scrupule ειναι η αισθηση πως οι εμπλεκομενοι δεν φοβουνται να λερωσουν τα χερια τους, πραγμα αδιανοητο για τις συγχρονες αποστειρωμενες musique concrete παραγωγες. Oι fans της Creel Pone, της Recollection GRM και των C.C.C.C. θα λατρεψουν.

 The esoteric world of electroacoustic composition is graced with this black slab of vinyl. Substunce Sans Scrupule may be a cerebral work, but its million twists and turns have a full hand-on approach, thanks to the extensive use of EMS Synthi. The real magic happens when the disjointed fragments gel together into a cohesive vortex that brings to mind the Forbidden Planet soundtrack, remixed by Hiroshi Hasegawa inside the legendary GRM Studio. This is a unique record which guarantees constant revisiting.

Substunce Sans Scrupule LP (Άγιος Άνθρωπος / Ηρακλής / Coherent States / More Mars / Noise-Below / Robbery Alarm - 2017)

Alvin Lucier - Criss Cross / Hanover

 O oγδονταεφταχρονος Alvin Lucier αναθετει στον Stephen O' Malley και τον Oren Ambarchi την εκτελεση δυο προσφατων συνθεσεων του για ηλεκτρικη κιθαρα και ταλαντωτη. Κι οσο και αν αυτο ακουγεται θεμελιωδες η ακομα και αχρειαστο για ενα συνθετη που ασχολειται με τις ιδιοτητες του ηχου για παραπανω απο πενηντα χρονια, αξιζει αφενος να αναλογιστουμε την τοτεμικη θεση της ηλεκτρικης κιθαρας στη λαικη μουσικη και αφετερου τη σταδιακη εργαλειοποιηση της στα χερια του Chuck Berry, του Keith Rowe, του Lou Reed, του Robert Fripp, του Kevin Shields και του Dylan Carlson. Επομενως το Criss Cross / Hanover θα συνεβαινε αργα η γρηγορα. 
 Οπως φανταζεστε οι συνθεσεις ξεγυμνωνουν το εξαχορδο απο τα γνωστα χαρακτηριστικα του. Το πρωτο κομματι αποτελειται απο δυο κυκλικους, μουντους τονους που συναντιουνται περιοδικα, καπως σαν την doom εκτελεση του Adnos I-III της Eliane Radigue. Στο δευτερο ακουμε προσεκτικα, ξυπναμε απο το ληθαργο, σβηνουμε το φακελο drone απο τον υπολογιστη και στη συνεχεια σκοτωνουμε στο discogs τα albums του Eleh.

 Alvin Lucier composed Criss Cross and Hanover in 2013 and 2015 respectively, but these works could have been born at any time of the octogenarian's career. In the first composition, we watch two oscillating tones drawing patterns at glacial pace, as Stephen O' Malley and Oren Ambarchi create their own Soliloquy For Lilith. On Hanover, the duo is joined by a "big band" of some sorts, with saxes, violin, piano et al, but the results are equally minimal and delicate, offering tiny details akin to dust particles swirling in a beam of light. Heady stuff, with its balls placed right where they should be. 

Criss Cross / Hanover LP (Black Truffle - 2018)

V/A - Epicurian Escapism I

 "An extreme example of a saint who was truly zealous in the mortification of her flesh and senses is Saint Mary Magdalene de'Pazzi. 

 Born in Florence in 1566 of an aristocratic family, Caterina de'Pazzi was a religiously precocious child. At age 10 she made a vow of perpetual chastity, secretly whipped herself and wore a crown of thorns. Although her parents were unhappy with her behavior, they allowed her to enter a Carmelite convent where she chose the name of the holy harlot, Mary Magdalene. Due to the austerity of her life she soon gained a reputation for outstanding virtue. Frequently she experienced periods of 'rapture' during which she made predictions about the future. She reportedly was able to cure diseases; one procedure she followed was to lick the skin lesions of afflicted nuns, including one who was thought to have leprosy, and to suck the maggots out of skin ulcers. 

 At age 20 she declared that God had ordered her to eat only bread and water. Because of swelling in her feet she often crawled around the convent on all fours and kissed the feet of the bewildered nuns. Claiming that she was being hounded by devils, she frenetically and publicly whipped her body to chase them away and threw herself naked on thorn bushes until she was covered with blood. She burned her skin with hot wax and cajoled the novices in the convent to whip her and to step on her mouth. 

 At about age 37, emaciated and racked with coughing and pain, she took to her bed and did not leave it until she died four years later in 1607. Her painful gums were so badly infected that she could not bear to close her jaw, until her teeth fell out, one by one. Her body was covered with putrefying bed sores, but when the sisters offered to move her she warned them off for fear that by touching her body they might experience sexual desires. 

 Because of her virtuous life, her miraculous healing, her clairvoyance and the presence of a perfumed fragrance that emanated from her corpse, she was beatified by Pope Urban VIII in 1626. She was admitted to the company of the saints by Pope Clement IX, who issued a decree of canonization in 1668. A large statue of her holding a flagellant whip can be seen in her church in Florence where many people from around the world still come to pay her tribute."

(The extract is taken from the book "Bodies Under Siege: Self-Mutilation and Body Modification in Culture and Psychiatry" by Dr. Armando Favazza)

Epicurian Escapism I CD (The Epicurian / Silken Tofu - 2014)

V/A - Epicurian Escapism II

 Η συλλογη Epicurian Escapism κυκλοφορησε το 2013 με αφορμη το ομωνυμο φεστιβαλ, παρουσιαζοντας την πολυπλευρη προσεγγιση των συμμετεχοντων πανω στο συγχρονο (post) industrial. Απο τοτε οι εξελιξεις ηταν ραγδαιες και τα ονοματα ανεβοκατεβηκαν την κλιμακα δημοφιλιας, με κορυφαιο παραδειγμα τον Trepaneringsritualen που αυτη τη στιγμη που μιλαμε απολαμβανει τα σαλονια των μεγαλων εταιριων.
 Oι υπολοιποι καλλιτεχνες παρουσιαζουν αυτο που ξερουν καλυτερα, με τους Ke/Hil σε ψυχροπολεμικο mode, τον Αnemone Tube σε δυο ελλειπτικα drones χωρις τρελες εκπληξεις, Post Scriptvm σε απονερα του Grey Eminence και Dieter Müh να μεγαλουργουν στο εικοσαλεπτο Bethlehem.

 The exemplary curated second volume of the infamous Epicurian Escapism compilations showcases a diverse roster of artists that serves both as a treat for the initiated and an introduction for the newcomer. If I had to pick only one track, I would get Dieter Müh's Bethlehem, which is an glorious mindfuckery in the vein of Maeror Tri and Unveiled. Luckily I don't have to.

Epicurian Escapism II CD (The Epicurian / Silken Tofu / Peripheral - 2013)

H.Ö.H - Palava Kuljettaja

 Μυστηριωδες φινλανδικο project με αρκετες κασετες στο βιογραφικο του, τοποθετημενες μεθοδικα μεσα στην τρεχουσα δεκαετια, ετσι ωστε να διατηρηθει η ανωνυμια του. Το Palava Kuljettaja εκμεταλλευεται τη συμβιβασμενη πιστοτητα της μαγνητικης ταινιας σε σημειο που ο ακροατης δυσκολευεται να ξεχωρισει το εργο απο το μεσο, με πρωτη και κυρια αναφορα το Oxide του Chop Shop, χωρις τις μηχανορραφιες. Ενω τα εξι ατιτλα κομματια του album αποτελουνται μονο απο υποτυπωδεις λουπες και βραχεα κυματα, στο συνολο της δουλειας ενυπαρχει μια Filth & Violence συνιστωσα που αδυνατω να καταδειξω. Ισως να φταιει η τιποτενια xerox εξωφυλλαρα, μπορει και η ιδια η καταγωγη του project, ακομα και η προσφατη συλλογη στη Freak Animal. Παντως θα συνεχισω την ερευνα, με την κασετα στο auto reverse.

 Raw tape music made in the most unsophisticated way. H.Ö.H bypasses any "artistic" associations that usually plague these jams with boring concepts and goes straight into the texture of the ferric tape. Most of the time Palava Kuljettaja is drenched in shortwave signals, but the rudimentary loops and their abrupt stops are the stars of the show. In a different setting, I would be saying that the whole thing sounds like a Conet Project remix by William Burroughs, but Finns do it better anyway.  

Palava Kuljettaja CS (Self Released - 2017)

Alfarmania & Proiekt Hat - Flugornas Herrar

 H προσωνυμια "Αρχοντας των Μυγων" (Flugornas Herrar) που συνοδευει τον Βελζεβουλ μεσα στους αιωνες, ετυμολογειται στη χριστιανικη περιφρονητικη παραφραση του ονοματος του μεσανατολικου θεου Βααλ. Οι Φιλισταιοι τον λατρευαν με το ονομα Βααλ-Ζεμπουμπ που σημαινε "Αρχοντας του Υψηλου Οικου". Mε το περασμα του χρονου, δαιμονοποιηθηκε στα γριμορια ως η προσωποποιηση του μιασματος, ειτε με τερατωδεις απεικονισεις και υψηλη θεση στην ιεραρχια της κολασεως, ειτε ως συνωνυμος του Σατανα.

 The follow-up of Mardrömd Dödsström is a bottomless pit of sonic gunk, a sticky unidentified substance poured inside your tape deck. Flugornas Herrar means 'The Lord Of The Flies' in swedish, so you better prepare yourself for some serious occult-ridden death industrial of the highest order. Each track bleeds into the next and you can actually hear their undercurrents beneath the murk, if you're not locked into a random tribal rhythm or a dying synth pattern that managed to escape from the thick textures. These are the outer reaches of psychedelic music, albeit an inwards-looking one.

Flugornas Herrar CS (Styggelse - 2017)