Olivier Di Placido & Crank Sturgeon - Twice Heathen Scent

  Σε περιπτωση που το ονομα του Crank Sturgeon δε σας λεει κατι, καλο θα ηταν να κανετε πρωτα μια γρηγορη αναζητηση στις φωτογραφιες του google και μετα να τσακιστειτε να ακουσετε αυτο. Προκειται για μια εξαιρετικα ιδιαζουσα περιπτωση ηλεκτρακουστικου αυτοσχεδιασμου σπιτικης προελευσης που εχει πεταξει το savoir vivre απο το μπαλκονι. 

 Απο την αλλη ειστε δικαιολογημενοι αν δεν εχετε πετυχει καπου το ονομα του Olivier Di Placido, εφοσον οι εμφανισεις του ειναι περιορισμενες. Ανηκει στη συνομοταξια των Donald Miller, Bruce Russell, Peter Kolovos και ολων των υπολοιπων κιθαριστων που ακουγονται σαν οτιδηποτε αλλο εκτος απο κιθαριστες. Οχι, δεν ειχα ιδεα ουτε εγω, αλλα θα διορθωσω αμεσα το λαθος μου με το να σας παραπεμψω στο εκπληκτικο Twice Heathen Scent που κυκλοφορησε πριν μια εβδομαδα απο τη Coherent States. 

 Για να καταλαβαινομαστε, η κασετα αποτελει την υπερατλαντικη συνεργασια των δυο τυπαδων. Με τη πρωτη ακροαση ξαφνιαστηκα απο την υπερκινητικοτητα του υλικου που ρολαρει συνεχως, χαρη στο συνεκτικοτατο editing που μοιραζει χαστουκια. Δε καταλαβαινω ποιος κανει τι, παντως αναγνωριζω καποια πολυ μακρινη συγγενεια με Prick Decay. Με φουλ ζουμαρισμα, μπορει και να βρουμε στοιχεια απο Voice Crack, αλλα με περαιτερω ωμο, ανοθευτο, καυλωμενο, ασαλιωτο, μπουκωμενο, υπεροχο ΘΟΡΥΒΟ. Παντα τετοια. 

Twice Heathen Scent CS (Coherent States - 2016)

Pita - Get In

  Ειναι πολυ ευκολο να ξεχασουμε πως ο Peter Rehberg, εκτος απο αφεντικο του θεσμου της Editions Mego ειναι ταυτοχρονα και ο κατοχος ενος υπεροχου εγκεφαλου, απο αυτους που θα επρεπε να διατηρηθουν σε φορμολη και να εκτιθενται σε καποιο Μουσειο Φυσικης Ιστοριας σε 100 χρονια απο τωρα. Μαλιστα προτεινω να μπει στο ιδιο ραφι με το Florian Hecker και τον Russell Haswell, αφου τα δειγματα της διανοησης τους επικοινωνουν τηλεπαθητικα σε ολη τη διαρκεια της καριερας τους.

 Το Get In συνεχιζει την αποδομηση που ειχε ξεκινησει καπως μαζεμενα στο Seven Tons For Free, αγγιξε τη τελειοτητα στο Get Out και εκανε καποια μικρη μεν, ολοστρογγυλη κοιλια δε στο Get Off. Ετσι, ο Pita γκλιτσοποιει ελαφρως το kosmische των πρωιμων Emeralds στο Line Angel, κατακρεουργει ολοκληρο το Neue Deutsche Welle στο S200729, μπαινει στα χωραφια του Ekkehard Ehlers στο Mfbk, ενω το ψησιμο γινεται σε σιγανη φωτια. Χειροκροτημα παρακαλω.

Get In CD/LP (Editions Mego - 2016)

Your Pretty Face Is Going To Hell. Again.

 

 Πριν, κατα τη διαρκεια και μετα του live των She Spread Sorrow, Luca Sigurta και Turbo Teeth στο Boiler τη Πεμπτη 12 Μαιου, το Corrupted Delights θα κανει τα δικα του απο τις 21.00 και μετα. Σε αντιστοιχα events εχω δει hashtags τυπου #χαμουλης, εμεις ομως ειμαστε σοβαροι ανθρωποι και θα αρκεστουμε σε ενα #αποκαλυψητωρα. Η εισοδος φυσικα θα ειναι ελευθερη. Η εξοδος με το ζορι.  

Y.Γ. Σχεδιασμος/επιμελεια αφισαρας απο τον Brittle.

The Gerogerigegege - Moenai Hai

  "Human madness is oftentimes a cunning and most feline thing. When you think it fled, it may have but become transfigured into some still subtler form"

- Moby Dick, Herman Melville - 

Moenai Hai CD (Eskimo Records - 2016)

Mark Korven - The Witch O.S.T.

 Το κινηματογραφικο ειδος που επωφελειται περισσοτερο απο μια σωστη μουσικη επενδυση ειναι σιγουρα το horror. Προσπαθειστε να δειτε στο mute μια οποιαδηποτε ταινια τρομου και θα παθετε εξαρθρωση κατω γναθου απο τα χασμουρητα. Για παραδειγμα, βγαλτε το soundtrack απο τη κλασσικη σκηνη του μπανιου στο Psycho και το μονο που μενει ειναι ενα μια ελαφρως αστεια σκια, μια σκισμενη κουρτινα, αντε και ενα απο τα σημαντικοτερα  μονταζ στην ιστορια της εβδομης τεχνης. Κατι αντιστοιχο συμβαινει και με τις τσοντες, των οποιων η προβολη χωρις ηχο μετατρεπεται σε μια διεκπεραιωτικη διαδικασια. 

 Ολα τα παραπανω εφαρμοζονται απολυτα στο ντεμπουτο του Robert Eggers, The Witch, μιας αριστοτεχνικα φτιαγμενης ταινιας ψυχολογικου τρομου με προεκτασεις πολυ πιο βαθιες απο το ξαφνικο μπου στο καθρεφτη. Φυσικα, η μιση μαγεια της (κακο, το ξερω) βρισκεται στο ανατριχιαστικο soundtrack του Mark Korven που μου θυμιζει απο μακρια τη παρανοια του Under The Skin, ενω ο Heo Tsop που με μπριζωσε με τη ταινια, ανεφερε και Penderecki. Πολλες καρδουλες ομως. 

The Witch CD (Milan - 2016)

A.H. Kraken - Elle Avait Peut-etre 19 Ans Mais Pour Moi Elle En Aura Toujours 12

 Οξεια καταστροφιτιδα απο τεσσερα ρεταλια που αφιερωνουν κομματια στον Kevin Costner και στη Gianna Michaels, διασκευαζουν D.A.F. και προφανως τρελαινονται για Brainbombs. Οι Γαλλοι A.H. Kraken ξυλοφορτωνουν τον ακροατη με το καλημερα, διαθετοντας το τακτ ενος μεθυσμενου Νεαντερταλ σε περιοδο αναπαραγωγης. 

 Οσο προσπαθεις να βρεις που οφειλουν το νευρασθενικο ηχο τους, αυτοι εχουν ηδη σοδομισει πεντεξι μουσικα ιδιωματα για να καταληξουν σε ενα δικο τους παροξυσμικο πραμα, που ενω δεν εχει riffs με τη κλασσικη εννοια του ορου, προλαβαινεις να κουνησεις το κεφαλι σχεδον ρυθμικα σα μινιατουρα Elvis κολλημενη σε παρμπριζ αυτοκινητου που σκαρφαλωνει κατσαβραχα σε γωνια 45 μοιρων, μεχρι να πανε στο επομενο ακομα πιο κατεστραμμενο κομματι. Δυστυχως δε ξερω γαλλικα για να μεταφερω την εντυπωση μου για τους στιχους, αλλα επιανα κατι ξεκαρφωτα putain, κατι merde, οποτε καταλαβαινομαστε. Ο δισκος βγηκε το 2008 και απο τοτε οι τυποι εξαφανιστηκαν. Λογικο και επομενο.

Elle Avait Peut-etre 19 Ans Mais Pour Moi Elle En Aura Toujours 12 

LP&CD (In The Red - 2008)

Thorofon - Roots

 Δεν εχω ασχοληθει με Thorofon, περα απο το μνημειωδες Maximum Punishment Solutions και καποιες περαστικες ακροασεις στο Exkarnation, που ενω ειναι καλο, νομιζω πως δεν απευθυνεται σε μενα. Επομενως, δεν ειχα καμμια προσδοκια απο το Roots και ακριβως γι' αυτο το λογο εξεπλαγην.

 Το album κυκλοφορει παραλληλα με την εικοσαχρονη επετειο του project και περιεχει αρχειακο υλικο, ακυκλοφορητα κομματια καθως και επανεκτελεσεις παλαιοτερων tracks που λογικα θα γνωριζουν οι fans, αλλα εγω αγνοω. Αυτο το γεγονος ομως δε μου αφαιρει το δικαιωμα να εντυπωσιαστω απο τις Galakthorrö διαφευγουσες, τα εντελως περαστικα Genocide Organ electroniczzz, ισως και καποιες idm ιστοριες που σε αλλο πλαισιο θα μου την εσπαγαν, αλλα σημερα ξυπνησα καλα και δε με αγγιζει ουτε οδοστρωτηρας. Αυριο μπορει να σιχτιρισω και να το κλεισω στο πρωτο κομματι. Οποτε εκμεταλλευτειτε την ευκαιρια. 

Roots CD (Ant-Zen - 2016)

FFH - Symbol To Be Forgotten

 Σε μια σπανιοτατη αποκλιση απο την ασφαλεια της Hospital Productions, ο Αμερικανος Richard Dunn φαινεται να εχει απογαλακτιστει πληρως απο το μητρικο label εφοσον εκανε sold out μεσα σε μερικες ωρες μεσω της No Rent Records.  Το Symbol Το Be Forgotten αποτελει τη δισκογραφικη επιστροφη του FFH μετα απο 3 χρονια απουσιας, χωρις ομως να διαθετει την αυτοπεποιθηση που συνηθως συνοδευει τη καλλιτεχνικη χειμερια ναρκη. Αυτο ειναι μακραν το λιγοτερο παρτα υλικο που εχω ακουσει απο το τυπο, μαζι με τη συμμετοχη του στη συλλογη Around The Dragon's Broken Neck.
 Η κασετα πλησιαζει τα power electronics πλαγιως, με την ατμοσφαιρικοτητα που εμφανιζεται οταν γινει πληρης παροχετευση του παθολογικου υγρου της σκατοσυνης απο τον οργανισμο. Εκει που ο θυμος δινει τη θεση του στην απογοητευση και αμεσως μετα ακολουθουν τα αλλα, στα οποια δεν εχει φτασει ακομα ο FFH, αλλα ξερω πως αυτο ειναι μονο θεμα χρονου.

Symbol To Be Forgotten CS (No Rent Records - 2016)

V/A - Field Tales

 Η τεχνη της industrial συλλογης τεινει να εκλειψει, εφοσον δεχτουμε εκ προοιμιου πως industrial συλλογη θεωρειται αυστηρα και μονο κυκλοφορια βεληνεκους Neuengamme, War Against Society, Sex & Bestiality, Hated Perversions, Listen And Die και ολες αυτες που γουσταρει ο Mr. Schwarz, ενω οι ιδιοι οι δημιουργοι πιθανοτατα να εχουν ξεχασει την υπαρξη τους. Μιλαω για συλλογες με συγκεκριμενο οραμα που βαζει σε πλαισιο την επιμερους καυλα του καθε συμμετεχοντα και οχι label samplers και ξεπλυματα. 

 Καλο θα ηταν να μπει στη λιστα και η Field Tales. Αλλωστε τσεκαρει ολα τα κουτακια που εχω στο μυαλο μου για κατι τετοιο. Εξαιρετικο tracklisting με τεραστια ονοματα στα ντουζενια τους, αισθητικη που δε μενει κολλημενη στα 80s, τιμη στο discogs που δεν ειναι απαγορευτικη αλλα δε θα την επαιρνες και ΤΩΡΑ και μια Hospital Productions στα πιο trve της. Απολαμβανουμε ανευθυνα. 

Field Tales 3xCS (Hospital Productions / Peel Back The Sky - 2002)

Your Pretty Face Is Going To Hell

  To Corrupted Delights ξαναβγαινει απο το λαγουμι του τη Κυριακη, 17 Απριλιου για να βρεθει στο Boiler (Βλαχαβα 9, Μοναστηρακι) απο τις 9μμ και μετα. Αν βεβαια δεν αντεχετε χωρις τη παρουσια μου μεχρι τοτε, μπορειτε να υποστειτε το ασυδοτο spam στη σελιδα του event, το οποιο λογικα θα πραγματοποιησει την υποσχεση της ονομασιας του. 

A Night To Dismember

 Το Σαββατο, 9 Απριλιου, απο τις 22.00 και μετα, το Corrupted Delights θα κανει τα κουμαντα του στον εκπληκτικο χωρο του The Club Next Door που θα το βρειτε Αγιας Θεκλας 12 στο Μοναστηρακι. Να περιμενετε electronixxx/post-punk/wave/synth/italo/soundtracks και ο,τι αλλο μου κατεβει. Τhere will be blood. 

Masami Akita - Wattle

 Οπως ειναι γνωστο, οι καλλιτεχνες που χρησιμοποιουν το ονοματεπωνυμο τους υστερα απο πολυετη καριερα ψευδωνυμιας, υπονοουν στροφη σε μια ωριμοτερη πορεια, εκτιθενται περισσοτερο προς τα εξω, ζητανε διαφορετικη προσεγγιση του εργου τους, ισως να απευθυνονται σε αλλο κοινο, παιζει και να παρακαμπτουν καποιο συμβολαιο. Οι λογοι ειναι πολλοι, το αποτελεσμα ομως ενα. Το παρτυ τελειωσε. Σφιγγουν οι κωλοι. 

 Αυτη δεν ειναι η πρωτη φορα που ο Merzbow υπογραφει ως Masami Akita και φανταζομαι ουτε η τελευταια. Του ευχομαι να τις χιλιασει. Απλα δε καταλαβαινω το γιατι. Δεν αναγνωριζω περαιτερω ωριμοτητα (ανεκαθεν ηταν σφιχτοκωλης), το εργο του εχει μαρκεταριστει με καθε πιθανο τροπο -ενω ουσιαστικα παραμενει το ιδιο τα τελευταια 15 χρονια- αρα το κοινο του εχει διευρυνθει, οποτε το συμβολαιο ειναι η τελευταια λογικη εξηγηση στο κεφαλι μου, το οποιο εδω και 40 λεπτα εχει γινει πελτες απο το Wattle. Ειπαμε, οι λογοι ειναι πολλοι, αλλα το αποτελεσμα ενα. Μονο αυτο εχει σημασια. 

Wattle LP (Elevator Bath - 2016)

John Carpenter - Lost Themes II

 Μα το Snake Plissken, ποτε δε θα γινετε τοσο cool, ακομα και αν δωσετε 78 (εβδομηντα οκτω) ευρω για να δειτε live το John Carpenter στον ειδικα διαμορφωμενο χωρο του Πειραιως 117, ο,τι και αν σημαινει αυτο. Μπορειτε ομως να κατεβασετε το Lost Themes II, καμμια εικοσαρια μερες πριν την επισημη ημερα κυκλοφοριας του για να νιωσετε λιγο VIPs. Εγω παντως θα κανω εντυπωσιακη εισοδο, λογικα με το ελικοπτερο μου.

  Η επιλογη οχηματος δεν ειναι καθολου τυχαια. Η μουσικη του Carpenter σε ωθει να κανεις εντυπωσιακες εισοδους, απαραιτητα μεταμεσονυχτιες και κατα προτιμηση σε slow motion για εξτρα δραματικοτητα., εφοσον τηρεις το κανονισμο Eyepatches At Night. Μεχρι τωρα το δοκιμασα στον ηλεκτρικο, αλλα ετρεχα για να τον προλαβω οποτε το coolness level ειχε μπετωσει. Στις 27 Μαιου η δοκιμη θα γινει σωστα. 

Lost Themes II CD/LP (Sacred Bones - 2016)

Puce Mary - The Spiral

Το Corrupted Delights στηριζει Frederikke, επειδη παραμενει συνεπεστατη στο ειδος που υπηρετει, ασχετα και αν οι πιο κακεντρεχεις θεωρουν πως εχει ταμπλεροποιησει την αισθητικη των power electronics. Ας ειναι. Οσο και να με μπριζωνουν οι φωτοτυπιες με τους serial killers εχω ψιλοβαρεθει, οποτε μια ροζ εξωφυλλαρα με ενα εκπληκτικο περιεχομενο ειναι παραπανω απο ευπροσδεκτη.

 Το Spiral περιελισσεται ανοδικα γυρω απο το προπερσινο Persona, αλλα στο δρομο του μοιραζεται καποιους κοινους τιτλους με το Masks Are Aids, χωρις αυτο να σημαινει πως κανει αχρειαστο revisiting. Εδω, η Puce Mary παιζει σχεδον industrial, με αποκορυφωμα το φλεμα του The Actor και τα βαρελια του (εντελως Atrax Morgue τιτλοφορημενου) Slow Agony Of A Dying Orgasm. Ειμαι παρα πολυ ενθουσιασμενος. Φερτε κι αλλα ροζ εξωφυλλα, βαλτε χαρωπα ελεφαντακια να παιζουν ακορντεον, δε με νοιαζει. Αρκει να συνοδευονται απο τετοιους δισκους. 

The Spiral LP (Posh Isolation - 2016)

The Walker Brothers - Nite Flights

 Oσο τα μισαωρα live των Walker Brothers καταστρεφονταν απο τις αλαλαζουσες κορασιδες, ο David Jones βρισκοταν αναμεσα στο κοινο παρακολουθωντας πιστα καθε κινηση του Scott Walker, αφομοιωνοντας εκφορα και μελοδραματικοτητα, λιγο πριν βγει απο το κουκουλι για να ενδυθει τη πρωτη περσονα του. Tον David Bowie.

 Το τελος των sixties βρηκε τη μουσικη αγνωριστη, τον Major Tom να εκτοξευεται πρωτη φορα στη στρατοσφαιρα, τον Scott Walker να βγαζει solo θανατηφορες δισκαρες καθως παρακολουθουσε με μισο ματι τον Bowie και την επιτυχια του ενω οι Walker Brothers διαλυθηκαν εφοσον θεωρηθηκαν irrelevant με τις καμπανες και τα χαιμαλια οποτε το θεμα τους εληξε πολιτισμενα. Γενικα η ζωη τα κανει κατι τετοια, κατι αντιστοιχο εγινε και μεταξυ Fad Gadget και Depeche Mode, αλλα αυτο δεν ειναι της παρουσης. Το θεμα μας ειναι το Nite Flights, το τριτο και τελευταιο album των Walker Brothers, μετα την επανασυνδεση τους στα μεσα των 70s.
 Το album αποτελει τη πρωτη αντανακλαστικη αντιδραση στο "Heroes", αλλα εκει που οι Bowie/Visconti/Eno πειραματιστηκαν με kraut, funk και ambient πανω σε πλαστικοποιημενες επιφανειες, οι Walkers εφαρμοσαν τις ιδιες πρακτικες στα δικα τους μετρα. Καθε κομματι δειχνει πιθανες κατευθυνσεις που δε πηρε ποτε η μουσικη, οπως το ορχηστρικο horror flamenco του Electrician, η avant λευκη disco του Child Of Flames (το οποιο ακουστηκε γυρω στις 20 φορες σερι σε θρυλικο βραδυ με Kiwiknorr), το concrete MOR blues του Den Haague και φυσικα το Υπερτατο ομωνυμο που εκτος απο το προφητευει ταυτοχρονα wave και νεορομαντισμο, μοιραζεται την ιδια θεματολογια με το Heroes, μονο που το κομματι υπερβαινει την οποια ηρωοποιηση των πρωταγωνιστων του με το να υποσχεται Θεωση. Δε ξερω αν τα καταφερε. Παντως οταν ο Bowie επεστρεψε το φορο τιμης και διασκευασε το Nite Flights καπως ατσαλα, ο Walker ηταν ηδη κλεισμενος στο καβουκι του.

Nite Flights LP (GTO - 1978)