Jandek - The Song Of Morgan

 Τα box sets κλασσικης μουσικης φημιζονται για τον ογκο τους, επομενως οταν ο Jandek goes classical, τα 9 cd τα 'χουμε στο ρελαντι. Σε αλλες περιπτωσεις δε θα ασχολιομουν καν η αν το εκανα θα εβριζα το δημιουργο για ματαιοδοξια, μηδαμινη αυτοκριτικη η εστω για ελλειψη editing. Οταν ομως ο Jandek ξυπναει με το ζορι ενα πρωι και θελει να κυκλοφορησει τα 'Νυχτερινα' του, ποιος ειμαι εγω που θα τον σταματησω.

 Το The Song Of Morgan χωριζεται σε 9 Nocturnes συνολικης διαρκειας 8.5 ωρων βαρεας και ανθυγιεινης ακροασης. Δεν προλαβα να το κανω ακομα στον εαυτο μου, αλλα δωστε μου λιγο χρονο, ξυπνησα πριν κανα διωρο. Το κλιμα του ειναι σαφως αμηχανο και παγωμενο, καπως ηδονοβλεπτικο -εφοσον φανταστουμε τον κυριο Smith κλειδαμπαρωμενο σε ενα αδειο δωματιο πανω απο ενα μυστηριωδως κουρδισμενο πιανο- και αμιγως wtf αφου διαπιστωνουμε πως αυτη ειναι η μοναδικη φορα που ο συγκεκριμενος ανθρωπος κανει εμμεση αναφορα στο εργο αλλου καλλιτεχνη. Δε περιμενα πως θα εβλεπα το ονομα του Jandek διπλα στο ονομα του Chopin στην ιδια προταση, ποσο μαλλον αυτη η προταση να γραφτει απο μενα. May he never tune his piano ρε καριολη.

The Song Of Morgan 9xCD (Corwood Industries - 2013)

White Hospital - Holocaust

 Ηταν μια βρωμικη δουλεια αλλα καποιος επρεπε να τη κανει, οποτε τα καλα παιδακια της Steinklang Industries ανελαβαν την επανακυκλοφορια του Holocaust. Το μοναδικο album των Ιαπωνων White Hospital απο το 1984 καταφερε να χαραχτει στη συλλογικη μνημη των industrial συλλεκτων παρα τις ταπεινες 300 original κοπιες και τα 60αρικα που κοστιζει, μονο και μονο για τη παραδοξη διασταυρωση του ηχου των πρωιμων SPK με τα tapes των Third Door From The Left. Στο μεσοδιαστημα παιζουν καποιες εντελως ιδιοσυγκρασιακες power electronics προσπαθειες, tribal νταουλια που στοιχηματιζω το νεφρο μου πως οταν τα πρωτακουσε ο Yamatsuka Eye εσκασε πονηρο χαμογελο, ενω η χαρακτηριστικη ιαπωνιλα εκφραζεται τις στιγμες που κανουν αυτο που εκαναν πιο ολοκληρωμενα οι Karuna Khyal ενα χρονο μετα.  

 Οταν διαλυθηκαν (προφανως απο υπερβολικη δοση γαματοσυνης) ο Τοmo Kuwahara εφτιαξε τους Vasilisk και ο Jun Konagaya συνεχισε ως Grim. Στηριζουμε και αγαπαμε Grim. Καρδουλες.

Holocaust CD/LP (Steinklang Industries - 2014)

An Innocent Young Throat-Cutter - Raya And Sekina

 Σε ενα ιδανικο κοσμο, το HNW θα ειχε αναγνωριστει παγκοσμιως για τις θεραπευτικες του ιδιοτητες. Θα ακουγονταν MIDI διασκευες Vomir σε πολυτελη ασανσερ, αεροδρομια, στασεις μετρο και σε διαμερισματα που διακοσμηθηκαν συμφωνα με το feng shui, ενω το μουσικο θεμα των Windows 95 θα ειχε αναλαβει ο Richard Ramirez. Δεν αστειευομαι καθολου. Οσο πιο πολυ ξυνω την επιφανεια της υποθεσης Harsh Noise Wall, τοσο πιο πολυ πιστευω πως αποτελει ενα αντεστραμμενο ambient, ενα αντιμουσικο χαλι που λειτουργει συμφωνα με τη προσοχη του ακροατη, που ειτε ζηταει κατι αδιαφορο να παιζει στο background, ειτε γουσταρει πληρη αισθητηριακο αποκλεισμο με σβηστα φωτα και ακουστικα.

 Δοκιμασα το Raya And Sekina και στις δυο περιπτωσεις. Με πληρη προσοχη λειτουργησε καταπραυντικα. Η τραχεια επιφανεια του ειναι απιστευτα υπνωτιστικη και μετα απο μια δυσκολη μερα με εφερε σε ισορροπια. Δουλευει εξισου καλα και χωρις τη παραμικρη προσοχη, με πρωινο καφε σε μετρια ενταση. Ολα αυτα ακουγονται πολυ new age και σε αλλες περιπτωσεις θα ειχα βγαλει καντηλες, αλλα τωρα οχι μονο το χρειαζομαι αλλα παρακαλαω δημοσια τoν Ramirez να διασκευασει ολοκληρο το Music For Airports.

Raya And Sekina 2xCS (Deadline Recordings - 2014)

Corrupted Delights - Birthday Mode: On

 Αυριο το λικνο του πολιτισμου, ο φαρος της γνωσης, ο λογος υπαρξης σας, το νοημα της ιδιας σας της ζωης που λεγεται Corrupted Delights φτανει αισιως στο τεταρτο χρονο ζωης του. Φυσικα αυτο δε θα συνεβαινε ποτε χωρις τον Kiwiknorr -τον μοναδικο ανθρωπο που θα μπορουσα να εμπιστευτω για να γινει συνεταιρος εδω μεσα-  και τη πολυτιμη συμβολη του τη τελευταια χρονια, η οποια νεκραναστησε το blog. 

 Τωρα ερχεται η ωρα που θα ευχηθω παγκοσμια ειρηνη, θα αγκαλιασω το βραβειο χαμογελωντας αστραφτερα και θα το αφιερωσω σε ολους εσας εκει εξω, τους δισεκατομμυρια θαυμαστες που μας πνιγετε απο επισκεψιμοτητα και καλα λογια. Ειστε αξιοι της μοιρας σας. Παθαινετε αυτο που σας αξιζει. Τωρα οσον αφορα τους haters, δυστυχως δεν υπαρχουν πολλοι, οι καλοι εχουν εξαφανιστει οποτε καντε κατι γι' αυτο, βαριεμαι χωρις μαλακισμενα mails και comments. Party hard λοιπον.

Muslimgauze - A Putrid Oasis

  Ο Bryn Jones ειχε κηρυξει Jihad στους απιστους οταν ακομα ο Fernow προσπερνουσε βιαστικα το CNN ψαχνοντας το Nickelodeon. Γι' αυτο, η Vinyl-On-Demand προσπαθωντας να φερει λιγη δικαιοσυνη σε αυτο το κοσμο, ανελαβε να ξεθαψει ακυκλοφορητο υλικο απο τη Σαχαρα της δισκογραφιας του Muslimgauze και να το συσκευασει σε ενα απο τα πιο ποθητα αντικειμενα του '14. Και μονο στη θεα αυτου του box, προκαλειται αυτοματος πριαπισμος και υπερεκκριση σαλιου, οποτε η ωριαια συλλογη που συμπεριλαμβανεται μεσα στο κουτι θα κατευνασει για λιγο τα πνευματα.  

 Ουσιαστικα το A Putrid Oasis ειναι ενα sampler του μουσικου ευρους του μακαριτη μεσα σε ενα πολυ συγκεκριμενο και συνειδητοποιημενο πλαισιο χoντροκομμενων edits, ωμων beats και ανατολιτικων samples που προφανως επηρρεασαν τα τρεχοντα νταμπα-ντουμπα (απο Shackleton μεχρι Vatican Shadow και ουτω καθεξης) αλλα και σχολιασαν την αραβοφοβια και την εξωτερικη πολιτικη των δυτικων. Ειθε ο Αλλαχ να του δινει παρθενες σε ολη την αιωνιοτητα. 

A Putrid Oasis CD (Vinyl-On-Demand/Soleilmoon - 2014)

Puce Mary - The Great Panic

 O -τηρουμενων των αναλογιων- μεγαλος πανικος που γινεται γυρω απο το ονομα της Puce Mary εχει λογο υπαρξης, αλλα δε θα τον διαπιστωσετε στο Great Panic. Αν θελετε κατι τετοιο, θα σας παραπεμψω στο περσινο Success που ουσιαστικα εφηυρε το NWOEPE στο μυαλο μου, αλλα ευτυχως καταλαβα γρηφορα πως σκεφτομαι μαλακιες και πως τα ευρωπαικα power electronics δε χρειαζονται κανενα new wave.  Αυτη τη φορα η Δανη Frederikke Hoffmeier προτιμαει την υπουλη industrial προσεγγιση των Nullification και του Richard Ramirez στο παραγνωρισμενο project του, Flesh Puppets με επιτηδευμενα old school ηχο και μολις 2% λιπαρα. Η δευτερη πλευρα της κασετας μου φανηκε πολυ πιο ενδιαφερουσα με καποια Con-Domικα φωνητικα, χωρις ομως να τρελαθω και να πρηξω τον Kiwiknorr πως τη θελω. Για παμε παρακατω.

The Great Panic CS (Freak Animal - 2014)

The Brian Jonestown Massacre - Revelation

 Το demo του Revelation εχει διαρρευσει στο youtube απο τον Ιανουαριο αλλα αρνηθηκα πεισματικα να το ακουσω. Ηθελα να αποκτησω αποψη απο την ολοκληρωμενη μορφη του. Οποτε η προχθεσινη επισημη κυκλοφορια του σημαινει μονο ενα πραμα. Γιουπι. 

Λοιπον βρισκομαι ηδη στο ενατο track και μπορω να πω πως η πενταμηνη υπομονη μου ανταμειβεται. Ο Anton φαινεται πως πλεον δεν αντιγραφει τους ηρωες του αλλα εχει φτασει στο σημειο να αντιγραφει τον ιδιο του τον εαυτο. Ποσο ΓΑΜΗΜΕΝΑ ROCK'N'ROLL ειναι αυτο. Αφορητα. Τοσο που οταν ερθει τον Ιουλιο για live θα ηθελα οχι μονο να πλακωθει στα κλωτσιδια επι σκηνης με τα μελη της μπαντας αλλα να παιξει και λιγο. Οχι τοσο ομως ωστε να ξενερωσω. 

 Aν και o δισκος ειναι επιεικως αλλα αντι αλλων, διατηρει μια συνοχη. Οποτε διπλα σε φλαουτοψυχεδελειες και reverb folk ξεπεταγματα, τοποθετουνται αγαρμπα ΥΜΝΟΙ που θυμιζουν εποχες Satanic Majesties Second Request αλλα και κομματια ξεπερασμενων μπλιμπλικιων και ψοφιου ανθυποtriphop που αν ακουγα καπου αλλου θα ειχα στειλει στο recycle bin με το καλημερα. Ομως οι Brian Jonestown Massacre εχουν ξεπερασει στο μυαλο μου το status μιας ακομα μπαντας και εχουν μπει στο απυροβλητο του οσο πιο σκατα ειναι, τοσο πιο πολυ μ' αρεσει. Με αυτο το σκεπτικο λοιπον, θα βαλω στο Revelation ενα 6. 

Revelation CD/LP (A Records - 2014)

Aaron Dilloway - Medicine Stunts

 Ο Aaron Dilloway εφερε την ηλεκτρακουστικη μουσικη στο υπογειο του καθε dude που τη βγαζει στο καναπε αγκαλια με ενα bong και θελει να ακουσει κατι far out. Πριν το ντεμπουτο των Wolf Eyes στη Sub Pop, η παραπανω εικονα ηταν τουλαχιστον ανηκουστη. Τωρα πλεον ειναι η καθημερινοτητα του αμερικανικου κασετοunderground.
 Απο τοτε, η μπαντα συνεχιζει τη πορεια της (παρα την αυτοσαρκαστικη δηλωση του John Olson πως το noise πεθανε) διατηρωντας τον Dilloway ως περιστασιακο συνεργατη, ενω ο ιδιος ακολουθει τη solo καριερα που αγαπαμε και εμπιστευομαστε οταν θελουμε να κανουμε shut down στο κεφαλι μας. Καπως ετσι ακουγεται και το Medicine Stunts. Σα τις τελευταιες μπερδεμενες σκεψεις λιγο πριν τον υπνο. Ο Dilloway ξεκολλαει υπομονετικα τα υπολειμματα τους απο το κρανιο με amplified μυστρι. Η νοοτροπια του μισαωρου track δεν βρισκεται και τοσο μακρια απο το Air Supply των Lambkin/Lescalleet, αν εξαιρεσουμε βεβαια τη διακριτικοτητα των παραπανω και την αντικαταστησουμε με μια θολη, χοντροκομμενη κασετιλα. Far out maaaaan.

Medicine Stunts CS (Lal Lal Lal - 2014)

Bizarre Uproar - Vihameditaatio

 Οσο η πιτσιρικαρια γοητευεται και ρομαντικοποιει την υποτιθεμενα επικειμενη ελευση του Τελους, οι Μεγαλοι Καλλιτεχνες εμπνεονται απο τη πιθανοτητα του να μη τελειωσει τιποτα. Ποτε. Η πορεια ειναι προκαθορισμενη, οπως ηταν και προκαθορισμενη η εξελιξη του Bizarre Uproar απο υπολογισιμη power electronics δυναμη σε κατι πολυ μεγαλυτερο απο το αθροισμα των μερων του.

 Ψηγματα της μεταμορφωσης κυοφορουνταν στο περσινο Perverse Bizarre Humiliation καθως και στο αριστουργηματικο Lily The Flesh που ξεκαθαρισαν τον ηχητικο κορεσμο των προηγουμενων δισκων σε κατι πιο αδειο αλλα σαφως πιο απειλητικο. H διαδικασια ολοκληρωθηκε επιτυχως στο Vihameditaatio. Ο Markkula πλεον διοχετευει το μισος του προς μια κατευθυνση που παραπεμπει περισσοτερο σε αξιονιστικο δρωμενο παρα σε μια ακομα harsh αλητεια. 

 Οι εκπληξεις ξεκινουν απο το πρωτο κομματι. Επι 21 λεπτα παρακολουθουμε την αποσυνθεση ενος sludgeοειδους riff σε ενα πνιγηρο μπουγιο απο παραμορφωση. Η ατμοσφαιρα βαραινει αφορητα στο δευτερο track με τη σχεδον κινηματογραφικη του αρρωστια. Τελετουργικα τυμπανα, ηχοι απο αλυσιδες, ουρλιαχτα απο το πουθενα, βομβοι μπασου. Aπο εκει και περα τα πραγματα αδειαζουν. To album χανεται σε ενα ενορχηστρωμενο τιποτα και χωρις να το επιδιωκει με κανει να λεω με τη πρωτη ευκαιρια στον οποιοδηποτε 'Δισκος της Χρονιας'. Δε θα τελειωσει τιποτα. Δεν ειμαστε τοσο τυχεροι. Ας το γιορτασουμε.

Υ.Γ To παρακατω link παραπεμπει στο πολυαγαπημενο Harsh Noise Wall Kitty που ειχε την ευγενικη καλοσυνη να μοιραστει αυτο το Επος. 

Vihameditaation CD (Filth & Violence - 2014)

Concrete Cookie & The Maggot Farmer - Mondegreen

Αρχικά όλο αυτό δεν πρόκειται για ενιαίο όνομα, αλλά την κοινή μουσική σύμπραξη των ιδιοκτητών της Mash Up Soundsystem. Της Concrete Cookie και του Maggot Farmer δηλαδή. Πολωνή αρχιτέκτων και αμερικάνος dj, αν δεν απατώμαι, που γύρισαν στα 90's όλα τα clubs της Ευρώπης και μετακόμισαν τέλος στο Los Angeles. Η εταιρία τους πρόκειται για μια πολιτική techno κολεκτίβα που βγάζει 12" των Duran Duran Duran και διοργανώνει gabber parties με όνομα Kläng Kläng. Οι ήχοι λικνίζονται από την πιο γλυκιά idm γλύκα ως την (ακόμα) πιο γλυκιά breakcore υστερία. Ωραία 12" στην Ευρώπη των £7.99, παρτάρες, Ελ Έι. Μπορώ να φανταστώ πως έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει. Άλλωστε κάπου πρέπει να βγάλει τα 12" του και ο Pig Destroyer Destroyer.

To Mondegreen είναι ο μοναδικός δίσκος που ηχογράφησαν μαζί και όπως ίσως κάνει φανερό η πρώτη παράγραφος, ουδεμία σχέση έχει με τα παραπάνω. Βλέπεις το εξώφυλλο, λες "θα κάνει summon τον Biosphere", σε ξεγελά πως πρόκειται για ηλεκτρονικό album ξεκινώντας με μερικά "παγωμένα techno beats" στον lo-fi ambient όλεθρο που ξεκινά, παίρνει το γάντι και βάζει λίγο θόρυβο, λίγο αμπστράκτ, λίγο θαλασσά, λίγο field recordings, (πολύ) λίγη μελωδία, και σε πενήντα λεπτά έχεις τον τέταρτο δίσκο εκείνης της σειράς των Alberich, Lussuria και Stillbirth που έβγαλε η Hospital το 2011. Μόνο που βγήκε τρία χρόνια νωρίτερα σε κάποια Force of Nature, και αντί για βινύλιο των πενήντα ευρώ είναι cd των πέντε. Και το προτιμώ έτσι. Αυτό, καθώς και κάθε άλλο Mondegreen του κόσμου αυτού.

Mondergreen CD (force of nature - 2008)

Clay Rendering - Waters Above The Firmament

 Μετα την αποχωρηση του απο το μπαχαλο των Wolf Eyes, o Mike Connelly δεν ηρεμησε στο ελαχιστο. Αναβιωσε τους Hair Police, ξεκαυλωσε με τους Mitochondrial DNA και προσφατα αποφασισε πως ο κοσμος θα ηταν λιγο χειροτερος χωρις τους Clay Rendering, το project που διατηρει με τη συζυγο του Tara το τελευταιο εξαμηνο. Στο πρωτο τους EP δε με εψησαν καθολου. Ηταν ενα ανεμπνευστο μια απ' ολα χωρις να ξεχωριζει κατι. Στο Waters Above The Firmament ομως ανεβηκαν level. Toυλαχιστον σε μενα. 

 Κυριαρχο στοιχειο των τεσσαρων κομματιων ειναι η μελαγχολια που ειτε εκφραζεται μεσω μιας μπασταρδης αντιληψης περι shoegaze και dreampop, ειτε απο τα διακριτικα dark ambient και doom-ιζοντα κλεισιματα του ματιου, θυμιζοντας στιγμες απο Yellow Swans στο At All Ends, Robedoor στο Shapeshifter Slave μεχρι και το Pygmalion των Slowdive. Ειναι πολυ πιθανον σε εσας να θυμιζει εντελως αλλα πραγματα, αλλα μαλλον εκει βασιζεται η ομορφια του. Ειναι ενα μουντο μουσικο rorschach test.

Waters Above The Firmament 12" (Hospital Productions - 2014)

Pete Swanson - Life Under The Art Flag

 O Man με το περισσοτερο Potential στο ολο techno/noise σκηνικο εκδηλωνει ζωντανα το Pro Style του σε γνωστα clubs της Νεας Υορκης και του Αμστερνταμ. Το Life Under The Art Flag πεφτει σε K-Hole απο τα πρωτα κιολας λεπτα του χωρις να σταματησει στιγμη να οργαζεται τα πιο επιληπτικα beats στη δισκογραφια του Pete Swanson. Οταν επεμενε πως 'he doesn't rock at all' νομιζα πως ειρωνευοταν, γιατι στα αυτια μου ολο αυτο το κοπανημα εχει rock'n'roll καταγωγη. Τελικα ο τυπος ειναι ειλικρινεστατος. Το δομημενο χαος του προερχεται απο μια ευφανταστη παρανοηση της χορευτικης μουσικης. Αυτη δεν ειναι ουτε η πρωτη και φυσικα ουτε και η τελευταια φορα που κανω λαθος. Ευτυχως ο Swanson ειναι αψογος.

Life Under The Art Flag CS (Self Released - 2014)

Death Pact International - Australian Units

 Death Pact International: περισσοτερο ενα brand name ρευστης συνθεσης παρα ενα project με σταθερα μελη. Στο παρελθον κατω απο την ομπρελα του εχουν φιλοξενηθει oι Grey Wolves, o Con-Dom, o Marco Deplano (Wertham/Caligula031) και οι Vidma Obmana. Για το τρομοκρατικο μανιφεστο του Australian Units μαζευτηκαν μερικοι γνωστοι/αγνωστοι απο down under οπως ο Streicher, o Isomer, o Bonsai Kitten και ο Ebola Disco (που το discogs περιγραφει ως 'Feraliminal Lycanthropic Disco influenced by SPK and Donna Summer' οποτε ειναι αναγκη να βρω αμεσα δισκογραφια).

 Ολα τα παραπανω μπορειτε να τα βρειτε και μονοι σας με ενα γρηγορο γκουγκλαρισμα. Αυτο ομως που δε θα βρειτε τριγυρω ειναι τη γνωμη μου. Γι' αυτην ερχεστε εδω παραδεχτειτε το, δεν ειναι ντροπη. Το cd ειναι σκετο μισος προς καθε κατευθυνση χωρις να κρυβεται πισω απο το δαχτυλο του. Λογω της πολυκοσμιας, ειναι φυσικο να παιζουν επιρροες απο ολο το φασμα του industrial και των power electronics χωρις ομως το album να χανει τη συνοχη και τη καυλα του. Θα ακουσετε απο κομπρεσαρισμενη καφριλα τυπου Brethren και ιλιγγιωδες cut-up harsh αλα Sickness (στη κομματαρα Wall Of Spiders) μεχρι στιγμες που μου θυμισαν το Nobody's Ugly των Consumer Electronics. Αν εχετε νευρα, θα ταυτιστειτε. Δοκιμασμενα.

Australian Units CD (L. White Records - 2014)
(The link has been removed)

Jandek - Glasgow Sunday

  Το θρυλικο ερωτημα που τεθηκε στο High Fidelity για το αν καποιος ειναι δυστυχισμενος επειδη ακουει pop μουσικη η ακουει pop μουσικη επειδη ειναι ηδη δυστυχισμενος, πρεπει να παραφραστει για τις αναγκες αυτης της αναρτησης. Οχι πως θα αλλαξει κατι στο συμπερασμα. Απλα αδυνατω να φανταστω ενα ανθρωπο να αγγιζει εστω και επιδερμικα το χαος της δισκογραφιας του Jandek, ενω ειναι παραλληλα χορηγος θετικης ενεργειας. Και για να μιλησουμε με αναλογιες High Fidelity, o Rob ειναι φτιαγμενος για Jandek. Ο Ian με τιποτα.
 Το Glasgow Sunday θεωρειται ντοκουμεντο επειδη αποτυπωνει το πρωτο live του 'εκπροσωπου της Corwood Industries' EVER, ο οποιος πλαισιωνεται απο το Richard Youngs στο μπασο και τον Alex Neilson στα τυμπανα. Παρα τη βαρυτητα των στιχων, το κυκλωτικο παιξιμο της μπαντας και τη μιρλα στη φωνη, το κοινο ακουγεται να περναει υπεροχα. Σφυριγματα και χειροκροτηματα φαση, οχι απλες ευγενειες. Και καπου εδω ξαναθυμιζω το παραφρασμενο ερωτημα του Hornby και αναρωτιεμαι: Tι σκατα ρε. Mονο εγω πεφτω?

Glasgow Sunday CD (Corwood Industries - 2005)

Jandek - Six And Six

 Για να αποδωθει γραπτα η μιζερια του Jandek, δυστυχως το εκαστοτε κειμενο πρεπει να πνιγει απο τα κλισε που ακολουθουν καθε review του καλλιτεχνη περι ατονικων blues, μονομανους οραματος και αυστηρα ιδιοσυγκρασιακης τραγουδοποιιας εδω και 36 χρονια.  Ποσο μαλλον οταν αναφερομαστε στο Six And Six, την επιτομη της πρωτης περιοδου της πιο cult 'δημοσιας' φιγουρας μετα τον J.D. Salinger.

 Ακουγοντας το σημερα, πιο ψυχραιμα, μακρια απο τη μεχρι προτινος αφανεια του Jandek απο το προσωπο της γης, καταλαβαινεις γιατι αγνοηθηκε εγκληματικα στην εποχη του. Ενας κατατονικος που μουρμουριζει μονοτονα στιχους που υμνουν/καταριουνται την ελλειψη σεροτονινης, με τη συνοδεια μιας ακραια ξεκουρδιστης κιθαρας δεν αφορα κανενα. Σε οποιαδηποτε εποχη. Επρεπε να μεσολαβησουν οι βλαμμενοι κυνηγοι obscurities, οι συνωμοσιολογοι και το συναφι του Byron Coley για να δημιουργηθει ενα υποτυπωδες ακροατηριο.
 Απο τοτε, ο Jandek βγηκε απο το καβουκι του, κανει εμφανισεις διπλα σε βαρβατα ονοματα, γενναει δισκους με το ρυθμο του Merzbow αλλα ακομα και αν δωσει συνεντευξη στη New York Times υπο την επηρρεια E, θα εξακολουθει να ειναι η προσωποποιηση του απυθμενου Πατου. Μερικα κλισε ειναι αδυνατον να αποφευχθουν.

Six And Six LP (Corwood Industries - 1981)

Fushitsusha - まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう

  Εκει που οι συνεργασιες του Keiji Haino με Ambarchi/O'Rourke/O'Malley ειχαν σαφεις αναφορες στα δυο πρωτα θρυλικα albums των Fushitsusha, οι ιδιοι οι Fushitsusha γυρισαν πλατη στο παρελθον τους απο τη στιγμη που επανασυνδεθηκαν, εστω και με διαφορετικα μελη. Πλεον το group ασχολειται με ενα αγχωτικο, νευρασθενικο αλλα αριστα υπολογισμενο ηχο που φαινεται να χρωσταει πιο πολλα στους Mars παρα στο PSFικο συμπαν. Αυτη τη μεταβαση γινεται πολυ προφανης στο 'Κιτρινο' δισκο, που θα τον λεω απο δω και περα ετσι, επειδη το copy-paste μιας προτασης ιαπωνικων ιδεογραμματων γινεται κουραστικο. 

 To cd ανοιγει τελετουργικα, σαν Ruins στο 1/4 της ταχυτητας τους, με το Haino να στριγγλιζει ακαταληπτα λες και εχει εισπνευσει ηλιο. Μετα το δευτερο κομματι, τα πραγματα αρχιζουν να σπανε με πληρη επιτυχια καθως η μπαντα τρομαζει ακομα και τη Magic Band σε επιπεδο τεχνικης. Οσο ο ακροατης προσπαθει να χωνεψει τι συμβαινει, οι διαθεσεις αλλαζουν με παθολογικο ρυθμο για να καταληξουμε στην ανατριχιλα του τελευταιου track που ενωνει το Nijiumu με το σημερα.  

まだ温かいうちの この今に 全ての謎を 注ぎ込んでしまおう CD (Heartfast - 2013)

Pan Sonic - Oksastus

 Οι ανθρωποι που εχουν καταφερει να φερουν το θορυβο κοντα στην ηλεκτρονικη μουσικη (και οχι το αντιστροφο), τη sound art, το industrial, το μινιμαλισμο και καμμια ακομα δεκαρια -ισμους που σιχαινομαι, χωρις να με αηδιασουν με τη postοσυνη τους, ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου. Στη θεση του μεσαιου βρισκονται οι Pan Sonic, που σε καθε δισκο τους φροντιζαν να μειωνουν τη ποσοτητα λιπαντικου. Στο Kesto, η σαδιστικη του διαρκεια σε συνδυασμο με τις σε σημεια ενοχλητικες συχνοτητες του και τις αφιερωσεις σε TG και Alvin Lucier, εκαναν ακομα και το πιο επιμονο/μαλακα ακροατη να πατησει stop και να το ριξει σε μουσικη μασατζιδικου. Στο Gravitoni, τα πραγματα ηταν σαφως πιο μαζεμενα χρονικα, αλλα η παραγωγαρα του σκοτωνε εντομα και ερπετα. 

 Φτανουμε αισιως στο 2014 και ενω το group ειχε ανακοινωσει τη διαλυση του πριν τεσσερα περιπου χρονια, ενα ουκρανικο label κυκλοφορησε στα μουλωχτα το Oksastus, μια ζωντανη εμφανιση των Pan Sonic στο Κιεβο λιγο πριν τα παρατησουν. Εδω δεν υπαρχει ιχνος λιπανσης. Η ωμοτητα του ηχου ειναι μνημειωδης. Ακομα και σε μεσαια ενταση, το δυναμικο ευρος ειναι τεραστιο, αλλα σε παρακαλαει να το βαλεις δυνατα. Δεν εχω προλαβει να το κανω. Αυριο το πρωι θα γινει Τριτος Παγκοσμιος, χωρις lube και μαλακιες.

Oksastus CD/2xLP (Kvitnu - 2014)

Forza Albino - Black Dog

 Με γνωμονα το πολλα υποσχομενο βιογραφικο, τις κυκλοφοριες στη Posh Isolation, τα σωστα live στο youtube καθως και το proper στησιμο, ηταν φυσικο πως οι Δανοι Forza Albino αργα η γρηγορα θα κινουσαν τη περιεργεια της Freak Animal. Οπερ και εγενετο Black Dog, ενα μισαωρο ερωτικο γραμμα προς τον εκφυλισμο και την αρρωστια.

 Στο πρωτο track, το group δαγκωνει με το καλημερα. Φουλ αναλογιλα, samples απο το συμπαν του Peter Sotos, με ενα μαντραχαλο να ουρλιαζει HIV PROVIDER λες και ξυπναει με Pogrom και κοιμαται με Caligula031. Καλα περναει κι αυτος.

 Το δευτερο κομματι βασιζεται πανω σε μια λουπα που θα ορκιζομουν πως βγηκε απο το Physical Evidence του Non, αν απο πισω δεν επαιζαν ραδιοφωνικες παρεμβολες και κατι τελειωμενα φωνητικα που δε καταλαβαινω τι σκατα λενε, αλλα ειμαι σιγουρος πως δεν ευχονται και παγκοσμια ειρηνη. 

 Νο post/no core/no fun. Στηριζω.

Black Dog CS/LP (Freak Animal - 2014)

Fushitsusha - 名前を つけないで ほしい 名前を つけて しまうと 全てで なくなって しまうから

 Τελευταιο album Fushitsusha. Τυγχανει να γνωριζω δυο-τρεις ανθρωπους εκει εξω που μολις δουν αυτη τη φραση θα παθουν ντουβρουτζα και θα σκαψουν το δισκο χωρις δευτερη κουβεντα. Υπαρχουν βεβαια και οι υπολοιποι δυο-τρεις επισκεπτες του blog που παραμενουν αδιαφοροι απεναντι στη περιπτωσαρα Keiji Haino. Οποτε παραταω τους πρωτους στην ησυχια τους και απευθυνομαι στους δευτερους. 

 Σας νιωθω. Αληθεια. Εχω σιχτιρισει δεκαδες φορες το Haino για τη παραγωγικοτητα του. 52 solo και 88 split και 91 ξερωγωτιαλλο καθε γαμημενο χρονο. Βαρεθηκα. ΑΛΛΑ η περιπτωση Fushitsusha ειναι εντελως αλλο κολπο. Εδω εχουμε μεθοδευμενο σαμποταρισμα της rock/roll φορμας απο τρεις ανθρωπους που ακουγονται σα να την αγαπουν τοσο που τη σιχαινονται. Τα μετρα ανασυντιθενται, οι μελωδιες καρυδωνονται, το μπασσο (που κατα ενα περιεργο τροπο μου θυμιζει Mick Karn) μπουρδουκλωνεται σε ενα γωνιωδη γριφο χωρις προφανη λυση. Χεστηκαμε για τις λυσεις. Ειναι υπερεκτιμημενες. 

名前を つけないで ほしい　名前を　つけて　しまうと　全てで　なくなって　 しまうか CD (Heartfast - 2013)

Minibus Pimps - Cloud to Ground

Ένας rock δίσκος με τη γνωστή παραγωγή μπόμπα, σαν το Death Defying Unicorn των Motorpsycho, μόνο χωρίς τους Motorpsycho, αυτό το πράγμα ακριβώς σημαίνει Minibus Pimps σε πρώτη ανάγνωση, ο δίσκος του John Paul Jones με τον Deathprod. Κάπου πρέπει να πέσει το βάρος της συνεργασίας, μια τίμια μοιρασιά είναι αυτή, η πιο αναμενόμενη ίσως, θα βγει ρε παιδιά και θα το ακούσουμε και θα δούμε. Κάποιος μου δίνει πριν τριάντα χρόνια το Treetop Drive και επιμένει να το ακούσω καλά. Αυτό που ξεκινάει από εκεί, και σταματάει στο Morals and Dogma, φέρνει τον Νορβηγό καλλιτέχνη σε μια κάποια απάτητη κορυφή της κηδειακής κλίμακας. Ο μαύρος θάνατος, που δεν περιγράφεται τόσο καλά ούτε στο μνημειώδες Svartedauen (The Black Death) του Lars Pedersen. Ο Deathprod δεν είναι ο συνηθισμένος πολύ ποιοτικός experimental artist με ολίγη από improv. Είναι ο πιο νεκρικός. Παραλείπεται το βιογραφικό σημείωμα γιατί δε θα χρησιμεύσει και πουθενά. Ο John Paul Jones είναι το μέλος των Led Zeppelin του οποίου συμπαθώ περισσότερο τη σόλο καριέρα, χωρίς να τη θαυμάζω υπέρμετρα, χωρίς να μνημονεύσω ποτέ τους Led Zeppelin σαν την πιο αγαπημένη μου κορυφαία στιγμή της rock στην ανάλογη συζήτηση σε κάποιο μέρος στα Εξάρχεια, όταν θα έχουν λιγοστέψει τα μαλλιά και τα θέματα συζήτησης

Έχω ακούσει το δίσκο ήδη τρεις φορές, και θα παίξει περίπου άλλες πέντε, γιατί διαρκεί κάτι λιγότερο από μισή ώρα. Και δεν είναι πως πρόκειται τελικά για τον δίσκο του Helge Sten με καλεσμένο -και μη ιδιαίτερα διακρίσιμο- τον John Paul Jones. Ούτε που οι πιο φωτεινές στιγμές του Cloud to Ground είναι σαν το Knive του Svarte Greiner. Είναι που περίμενα να ακούσω Them Crooked Vultures με ψαγμένη παραγωγή και εδώ και κάποια ώρα ακούω το γαμημένο νέο δίσκο του Deathprod και έχει μαυρίσει το μαύρο σύμπαν. Κόβει πόδια και δυναστεύει ψυχές. Να μην πάρει άλλα δέκα χρόνια, ευχαριστώ.

Cloud to Ground LP (SusannaSonata - 2014)

V/A - Ten Jin

 Εχω ξεστομισει δεκαδες φορες τη φραση 'θελω ΤΩΡΑ ολοκληρο το καταλογο της Urashima' και θα την επαναλαμβανω κατα προτιμηση φωναχτα καθε φορα που ανακοινωνονται επικειμενες κυκλοφοριες. Ναι ρε. Τα θελω ολα τελικα. Ακομα και τα Alo Girl. 

 Στη κορυφη της λιστας προτεραιοτητων βρισκεται η συλλογη Ten Jin, η οποια συστηνει εξι ανερχομενα ιαπωνικα power electronics ονοματα με εξι ελευθερες αποδοσεις του 80ς ευρωπαικου ηχου. O/oι  Les Champs Magnetiques τον μπασταρδευουν με japanoise, o Mordant Karma βαζει ακανθινο στεφανι στο μαυσωλειο της Come Organisation, o Ultimastanza προσκυναει το Anal Perversions και ουτω καθεξης. 

 Δε βγαινουν καθε μερα τετοιοι δισκοι. Παλι καλα βεβαια γιατι δε θα ειχαμε ουτε για τσιγαρα. Αλλα τα θελω ολα γαμωτο. Ακομα και τα Alo Girl. 

P.S. A huge thanks to Noise Nightfall for the rip and all its trouble. I truly appreciate this man!

Ten Jin LP (Urashima - 2014)

D. Edwards - Teenage Tapes

 Απο τη στιγμη που η Death Of Rave κυκλοφορησε δισκο Merzbow, λυθηκαν οι αμφιβολιες μου για το αν το label διαλεξε το ονομα του νοσταλγικα η χαιρεκακα. Ποσο μαλλον τωρα, που μεσα στο σαλο περι techno/no-techno επιλεγει να βγαλει ενα album που ακουγεται σα να κανεις shuffle στο media player library ενος φασαιου με γαματο μουσικο γουστο.

 Το ντεμπουτο του Delroy Edwards καταρχην εντυπωσιαζει με την εκλεκτικοτητα του. Μεσα σε μιση ωρα προλαβαινεις να ακουσεις ξεγανωτους minimal synth τενεκεδες, υπεροχα κακοηχογραφημενο ebm, ψευδο-power electronics ξεσπασματα, κοκκωδες νταμπα ντουμπα τυπου Ron Morelli, κατι σαν ηλεκτρονικο black metal (o Kiwiknorr παντως μου ειπε πως μοιαζει απιστευτα με το Electric Doom Synthesis των Beherit) και μερικα carpenterικα synths με μηδαμινο budget. Ολα αυτα μια χαρα, αλλα κατι αδιορατο μου τη σπαει στο Teenage Tapes. Μεχρι να εντοπισω αυτο το 'αλλα', θα συνεχισω να το λιωνω. 

Teenage Tapes LP (The Death Of Rave - 2014)

Russell Haswell - 37 Minute Workout

 Ειτε ηχογραφει μυγες πανω απο κουφαρια φασιανων και εκρηξεις φιαλων προπανιου, ειτε παιζει στο Berghain, o Russell Haswell παραμενει TRVE. Θα ψησει μυαλα ακομα και τωρα που το cache του εχει ανεβει (η πολυ απλα, το cache του ανεβηκε γι' αυτο ακριβως το λογο). Οποτε το 37 Minute Workout συνεχιζει το τρυπανισμο κρανιων, ασχετα και αν κυκλοφορησε στο label του Powell και το δελτιο τυπου το παρουσιαζει σαν προωθημενο techno. Ας μη μιλησω καλυτερα.
 Το ψησιμο κυμαινεται απο rare σε well-done. Η πρωτη περιπτωση περιλαμβανει καταχρηση του clap σε ανισορροπα sequence και κατεστραμμενα beat που δε βγαζουν ακρη. H δευτερη ακουγεται σα τα πιθανα remix του Yasunao Tone στους Autechre του Draft 7.30. Οι δυο μολις ακροασεις που εκανα δε μου επετρεψαν να πιασω και πολλα, αλλα ειμαι σιγουρος πως θα λεω το ιδιο και μετα τις επομενες εικοσι. 

37 Minute Workout LP (Diagonal - 2014)

Trepaneringsritualen - Martyrium

 Παρα τη πορεια της Σουηδιας στο death industrial, συνεχιζω να χρησιμοποιω τη φραση 'γιναμε Σουηδια' σε περιπτωσεις εκπολιτισμου καταστασεων που (κατ' εμε) χρηζουν διαφορετικης αντιμετωπισης. Ετσι, για καθε χωρισμενο ζευγαρι που διατηρει αηδιαστικα φιλικες σχεσεις, καπου εκει εξω ενα αθωο LP του Brighter Death Now καταστρεφεται, ενω για καθε προσκοπο που βοηθαει μια ανημπορη γιαγια να διασχισει το δρομο, καποιος θρηνει για το μεταφυσικο χαμο του Songs From The Massive Darkness των Megaptera απο τη δισκοθηκη του. 

 Το συμπαν βεβαια δε καθεται με σταυρωμενα χερια και εξομαλυνει τις ενοχλητικες γωνιες υγειας και ευτυχιας με το ηχητικο γυαλοχαρτο του Trepaneringsritualen. Στο Martyrium, o Thomas Ekelund δινει εμφαση στο συνθετικο 'ritualen' του ονοματος του για μια αλα Archon Satani μαυριλα. Οταν το ακουω νομιζω πως επαναφερω καπως τη κοσμικη ισορροπια. Καντε το ιδιο. Πειτε οχι στα καλως κειμενα.

Martyrium CS (Small Doses - 2011)

BioMechanica - BM01

 Σκατα στα τελαρα που χορευαν στη πρωτη γραμμη του Hertz λες και εβλεπαν τη Janis Joplin. Θα τρελαινονταν το ιδιο ακομα και αν ακουγαν γυρω απο φωτια το 'Να μ' αγαπας' σε καμμια παραλια που ανακαλυψαν στο Rough Guide To Koufonisia. Ευχομαι μεσα απο τη ψυχη μου να μη σταυρωσουν wi-fi στο ελευθερο camping που θα επισκεφτουν αυτο το καλοκαιρι για να γινουν ενα με τη φυση και να συνεχισουν να πινουν το ιδιο κατουρημενο χορτο που τις κανει τοσο crazy. 

BM01 CD/LP (Geometrik - 2012)

Fumio Kosakai - Earth Calling

 Μεχρι να οριοθετηθει το Japanoise σε υποκαταστατα του Pulse Demon, επασχε απο σοβαροτατο στραβισμο, με το ενα ματι καρφωμενο στη krautιλα και στον αμερικανικο μινιμαλισμο και το αλλο να καυλαντιζει την αιμομικτικη παρτουζα του ευρωπαικου αυτοσχεδιασμου. Μπορειτε να διαπιστωσετε τα συμπτωματα ιδιοις ωσι στα πρωτα albums των Ηijokaidan και των Incapacitants που διολου τυχαια εχουν αρκετους κοινους συντελεστες. Ενας απο αυτους ειναι και ο τιτανοτεραστιος Fumio Kosakai, o οποιος προφανως σε μια κριση ενδοσκοπησης ηχογραφησε το Earth Calling το 1987. 

 Εδω λοιπον τα πραγματα αρχιζουν να γινονται πιο σαφη. Ο Kosakai απογυμνωνει το θορυβο του στα πληρως απαραιτητα για να μπει στον αυτοματο πιλοτο του Schnitzler και του Schulze με αμελητεα κινηση χωρις προορισμο. Στη διαδρομη συνανταει φευγαλεα τον Terry Riley, αλλα ξενερωνει με τα αυτοβελτιωμενα zen μουτρα του και συνεχιζει προς το τιποτα. Αντεστραμμενο kosmische.

Earth Calling LP (Memoirs Of A Crater Lake - 2013)

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 

 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 

 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

Francisco López - La Selva

 Το La Selva θα μνημονευοταν πιο συχνα ως υποδειγμα επιτοπιων ηχογραφησεων αν δε βρισκοταν κατω απο τα τσιμεντα της αχανους δισκογραφιας του Francisco López. Δε διαλεγω τυχαια τη λεξη 'τσιμεντα'. Ο Ισπανος sound artist εχει πλεον Ph.D. στη χρηση και αναχρηση ηχων απο την αστικη βιοποικιλοτητα, οποτε ενα 70λεπτο field recording ενος τροπικου δασους στη Costa Rica αποτελει εξαιρεση του κανονα που εθεσε ο ιδιος. 

To album φωναζει μεσα στη ζουγκλα το ονομα του David Tudor, αλλα εκει που το Rainforest επενεβη στη πρωτη υλη του με επεξεργασια, ο López κραταει ατοφιες τις ηχογραφησεις και κανει διακριτικη κοπτοραπτικη για να δωσει καποια μορφη αφηγηματικοτητας. Μπροστα απο τα υπερευαισθητα μικροφωνα του περνανε εκατονταδες ειδη χλωριδας και πανιδας με τετοια λεπτομερεια που με λιγη καλη διαθεση θα νιωσετε πανω σας την υγρασια. Με κακη διαθεση, θα σας πιασουν αλλεργιες και θα θελετε να ριξετε napalm στο δασος. 

 Το προτεινω ιδιαιτερα σε fans του Chris Watson και του Russell Haswell, αλλα και σε οσους εχουν λατρεψει γονυκλινεις το Presque Rien. Αμην.

La Selva CD (V2_Archief - 1998)

Maeror Tri - Hypnotikum II

 Στο live μηχανουργειο του Hypnotikum II υπαρχουν αναφορες απο ολη τη πορεια του industrial. Η βιομηχανια βαρεων βαρων του Vivenza, ο υπνωτισμος των Pure, η επαναληψη του Non, το μελετημενο χτισιμο του Rapoon, η γλυπτικη των Inade. Kι ομως οι Maeror Tri καταφερνουν να ακουγονται εντελως δικοι τους, ορθωνοντας ενα Σινικο Τειχος μονο απο 3 κιθαρες. Αντε και καμμια εκατοστη effects. 

 Τα τεσσερα κομματια του δισκου λειτουργουν σε δυο ταχυτητες. Η μια μπορει να σε τσιτωσει με το καλημερα απο το καθεστως της ρυθμικοτητας τους. Η αλλη μπορει να σε φερει σε trance απο τη στιγμη που θα σκαλισεις λιγο πιο κατω απο τις βαριοπουλες των πανω στρωματων. Σε στιγμες αγγιζει το shoegaze, συν την υπερβατικοτητα, μειον τα νιανια φωνητικα. Ιδανικο για αιθουσες συνεστιασεων στο Καθαρτηριο.

Hypnotikum II LP (Poeta Negra / Absurd - 1998)

Sunn 0))) & Ulver - Terrestrials

 Terrestrials AKA πως να φατε στεγνο report απο το blogger. H πολυαναμενομενη συνεργασια μεταξυ Sunn 0))) και Ulver διερρευσε χθες ολοκληρη, μετα απο αποσπασματικα previews στο bandcamp και αρκετο hype για να συντηρησει δεκα ολοκληρα labels. Δικαιολογημενα. 

 Οι ακροασεις που εκανα δεν ειναι αρκετες για να μπορω να γραψω κατι το οποιο δε θα μετανιωσω μεσα στις επομενες μερες. Ομως διεκρινα πνευστα που συνδεουν το Messe Ι.Χ-VI.X με το A Rainbow In Curved Air του Terry Riley και σχεδον βαγκνερικες ορχηστρικες στιγμες που τεμνουν το Monoliths & Dimensions με τον Phill Niblock. Επισης θα εγκαινιασω τη playlist 'Κηδειες 2014' με το τελευταιο κομματι του album. Χοντρικα ειναι σαν Silver Mt. Zion με Penderecki. Η χρονια ανοιγει πολυ αισιοδοξα.

Terrestrials CD/LP (Southern Lord - 2014)
(The link has been removed)

Theologian - Some Things Have To Be Endured

 Φτασαμε αισιως στο σημειο στο οποιο ο Leech τιτλοφορει το δισκο του Some Things Have To Be Endured. Επαναλαμβανω. Ο ανθρωπος πισω απο τους αειμνηστους Navicon Torture Technologies μας κοιταζει συγκαταβατικα, σφιγγει τα χειλια σα να λεει 'καταλαβαινω ρε φιλαρακι', σκυβει μπροστα στο προβλημα μας και δινει συμβουλες. Ευτυχως λειπει το εκνευριστικο πατ-πατ στη πλατη.

 Βεβαια η επιλογη του εξωφυλλου παραλληλα με τις αυστηρα και μονο γυναικειες συμμετοχες πιθανοτατα σκιαγραφουν καποιο concept περι θηλυκοτητας, μητροτητας, προπατορικου αμαρτηματος, το στερεοτυπο της Αγιας Πορνης η τελος παντων κατι το οποιο δεν ειμαι πολυ εξυπνος να αντιληφθω, απλα ριχνω αδεια για να πιασω γεματα. 

 Μουσικα ο δισκος αποτελει το οριστικο σχισμα με τους NTT. Τα προηγουμενα Theologian ειχαν μια essence απο φορμολη. Εδω το project δινει εμφαση στην ατμοσφαιρα με πομπωδη pads και ορχηστρικα samples. Τα σποραδικα αιθερια φωνητικα μου εφεραν στο μυαλο τη Grand Guignol εκδοχη των Cocteau Twins. Μπορει απλα να εχω χαζεψει. Αλλα σας ειπα. Φτασαμε στο σημειο που δεχομαστε συμβουλες απο τον οποιονδηποτε. Ακομα και απο τον Leech.

Some Things Have To Be Endured CD (Crucial Blast - 2013)

The Stranger - Watching Dead Empires In Decay

 Για ενα καλλιτεχνη που το συνολικο εργο του ειναι εμπνευσμενο απο τη βιαιοπραγια του χρονου, η μουσικη του Leyland Kirby ακουγεται παραδοξως επικαιρη σε καθε στιγμη της καριερας του, απο τη παρωδια της pop (εφημερης και οχι απαραιτητα μαζικης) κουλτουρας σαν V/Vm μεχρι τους θρηνους για την αναξιοπιστια της μνημης σαν Caretaker.
 Ο ισχυρισμος μου επιβεβαιωνεται και απο το Watching Dead Empires In Decay. O τυπος επανεφερε στην επιφανεια ενα παραγνωρισμενο project του ονοματι The Stranger για να υμνησει τη γοητευτικη πατινα της φθορας. To album κραταει αποστασεις απο τη μεγαλη του Basinski σχολη και παταει σε ρυθμικα, σχεδον ritual μοτιβα που καταληγουν να κοντραριστουν με τους Zoviet France εποχης Shouting At The Ground αλλα και με το δισκο που δεν εχουν βγαλει ακομα οι Demdike Stare. Αξιζει να σημειωθει πως κομματια οπως το Providence Or Fate δε βγαινουν καθημερινα. O Henry απο το Eraserhead παιζει νεκρωσιμο shoegaze.
 Τελικα η μουσικη του Kirby δεν ειναι τοσο επικαιρη οσο διαχρονικη. Παω να ακουσω το White Christmas απο V/Vm.

Watching Dead Empires In Decay LP (Modern Love - 2013)