Εχω παρατηρησει πως η ικανοτητα μου να τσαντιζω το κοσμο εχει φθαρει. Εχετε συνηθισει τις μαλακιες μου. Μεταξυ μας, και εγω θα με ειχα βαρεθει. Το γοητρο μου με αναγκαζει λοιπον να βγαλω απο το μανικι το Victory των Xenophobic Ejaculation. Με συγχωρειτε, αλλα εσεις φταιτε. Δεν εχω λαβει ουτε ενα hatemail τον τελευταιο καιρο. Τι σκατα? Ελπιζω τιτλοι οπως "Sieg Hail" και "White Power White Victory" να σας θορυβησουν. Εστω η καυλοφωναρα του Passi Markkula να σας ανατριχιασει. Αλλιως και στραβα παει ο γιαλος και στραβα αρμενιζουμε.
To νεο album του Ghedalia Tazartes κυκλοφορει επισημα αυριο απο την Hinterzimmer Records. Το rip αργησε πολυ να διαρρευσει στο διαδικτυο. Οπως ακριβως αργησε και η φημη του τρελαρα Γαλλου να εντυπωθει στη συλλογικη συνειδηση των μουσικων και ακροατων σαν σημαντικη επιρροη σε οτιδηποτε αξιζε στα τελη του 70. Οι φωνητικες ικανοτητες του Tazartes βαλσαμωνονται μεσα σε lo-fi λουπεςπου τον μεταμορφωνουν αλχημικα σε πολλαπλες προσωπικοτητες. Τα 25 tracks του Ante-Mortem θελουν γερα νευρα. Ακουγοντας το γινεσαι κοινωνος ενος αρχεγονου εξορκισμου που τη μια εχει για background σπασμενη tarantella και την αλλη doom/drone επικλησεις. Σε καποιο πιθανο chat στο msn θα το χαρακτηριζα ποιητικη αδεια ως wtf. Εδω, θα πω ευγενικα πως ειναι εκκεντρικο. Τουλαχιστον.
Aν και δεν πηγαινω πλεον σε συναυλιες, την επομενη εβδομαδα λεω να βγω απο το λαγουμι μου για να επισκεφτω την εγκαταλειμμενη neverland του κυριου Phil Todd aka Ashtray Navigations. To ουσιαστικα μονομελες drone/psych/noise project αφαιρει την πολυχρωμια της ψυχεδελειας απο τις κογχες των ματιων της, κρατωντας μονο το γκριζο βομβο και τους επιθανατιους stoned ρογχους του κουφαριου της. Σκεφτειτε LaMonte Young και Hototogisu, οχι Hapshash & The Coloured Coat. Με λιγα λογια, taking drugs to make music to take drugs to. Οι κυκλοφοριες ειναι ηδη αμετρητες, οποτε postαρω το A Monument To British Rock ενδεικτικα. Ετσι, επειδη ο τιτλος του σκοτωνει.
Φευγοντας σημερα απο τη δουλεια, ειχα την αναγκη να ακουσω κατι πραγματικα ασχημο. Κατι που να υπερκαλυψει το δηθενισμο των πελατων και προπαντως την υποκρισια των συναδελφων. Το κλιμα δεν με αφηνε να αναπνευσω, με το ζορι καταφερα να βγαλω το γαμημενο 8ωρο. Ακομα και η ψοφια κατσαριδα που βρηκα πισω απο τα υποπροιοντα της βιτρινας ηταν σε καλυτερη κατασταση απο μενα. Το Final Expense των Deathroes καλωσοριστηκε απο τα ταλαιπωρα αυτια μου μολις σχολασα. Ειναι ενα χαρακτηριστικο δειγμα αμερικανικης αντικοινωνικης harshιλας, φτιαγμενο για να παιζεται δυνατα, καθως τετραγωνιζεις κυκλους, διασχιζοντας βιαστικα τα πεζοδρομια με κατεβασμενο το κεφαλι, οταν βλεπεις απο μακρια αχωνευτους γνωστους.
Final Expense LP (No Fun Productions/Misanthropic Agenda - 2007)
Καθομαι μπροστα απο τον υπολογιστη εδω και 20 λεπτα και δεν βρισκω κατι να γραψω. Οχι πως θα σας νοιαξει κιολας. Ουτως η αλλως τα βιαστικα κειμενα του Corrupted Delights ειναι συνοδευτικα στη μουσικη και οχι το αντιθετο. Βρισκονται εκει για να σας απασχολουν μεχρι να κατεβει το εκαστοτε album, χωρις να βλαστημησετε την ωρα και τη στιγμη που μπηκατε εδω μεσα. Αλλα και να ειχα να γραψω εστω κατι για το Adoration Of The Faceless Woman, τo στρατευμενο HNW του Vomir και του Paranoid Time θα ειχεαπομυζησει την διαθεση μου. Οπως ακριβως τωρα. Η μηπως τελικα τα καταφερα? Εχω μπερδευτει.
Κοριτσια φορεστε πανες. H ορχηστρα των Zeitkratzer συνεργαζεται με τον William Bennett των Whitehouse και επανεκτελει κομματια της μεγαλυτερης power electronics μπαντας EVER. Και δεν θελω μαλακιες του τυπου "πατε Bennett ξεπουληθηκες και την ειδες τεχνη" γιατι μπορω να σας εγγυηθω πως το αποτελεσμα ειναι πραγματικα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και βαζει κατω το 99% των αντιστοιχων κυκλοφοριων του 2010. Ευχομαι με ολη μου τη δυναμη το Whitehouse Electronics να παρουσιαστει σε ολα τα μεγαρα μουσικης ανα το κοσμο μπροστα σε σφιχτογραβατωμενους σοβαροφανεις κυριους και στις ανοιχτομυαλες κυριες τους. Συμφωνικος οργανωμενος θορυβος που προκαλει συσπασεις του παχεος εντερου.
Whitehouse Electronics CD (Zeitkratzer Records - 2010)
Θα τολμησω να βαλω στα tags το label musique concrete. Θα το κανω χωρις τυψεις, περιμενοντας το junk folder του mail μου να γεμισει απο μηνυματα παραδοσιακων fans (οξυμωρο?) του Akita-san. Αλλα ακουγοντας το Batztoutai With Memorial Gadgets -πλεον θεραπευμενος απο τον κιτρινο πυρετο που προξενει η συνεχης εκθεση στη μεγαλειοτητα του Merzbow- διακρινωσημεια και τερατααπο τη δισκογραφια του Luc Ferrari και του Pierre Henry. Υπαρχουν καποιες σποραδικες στιγμες που υπονοουν την καφριλα των 90s, αλλα εδω βρισκομαστε ακομα στο 1986 που τα cut-ups αποτελουν την μεγαλη attraction του Masami. Με το μαχαιρι στο λαιμο, θα το εβαζα ανετα στο top 3 με τα καλυτερα albums του. Διπλα στο 1930 και το Pornoise φυσικα!
P.S. This is the original 2xLP version of the album. It's significantly different from the 2xCD reissue.
Η προσφατα αναζωογονημενη καριερα του Eric Lunde σηματοδοτηθηκε απο την εκδοση 5 cd-r στο label του, Trait Media Works. To Ootheka ξεναγει τον ακροατη στις τρεχουσες εξερευνησεις του ιστορικου noise artist. Τα αξιοθεατα περιλαμβανουν ωμα power electronics, σκορπιες industrial εξαρσεις παλαιας σχολης, αυτοαναφορικα spoken word περασματα που ανακρινουν την διαδικασια ηχογραφησης της πειραματικης μουσικης και αποπροσανατολιστικα lo-fitape manipulations. To ιδιοσυγκρασιακο assemblage του Lunde εχει μεσα του τρομαχτικο ογκο ιδεων, που αν καλλωπιστει εστω και λιγο, θα χασει αυτοματα την επιτηδευμενα ερασιτεχνικη γοητεια του.
Το Κακο εξελισσεται. Ακολουθει τον συγχρονο κοσμο η ακομα καλυτερα τον δημιουργει, ζει και αναπνεει παρασιτικα απο τις κραυγες των απιστων, φοραει κομψα κοστουμια και πολεμαει τον κοσμο της τεχνης εκ των εσω. Οι Thorns Ltd., οντας η black/drone/noise ερωμενη του Νορβηγου Jon Wesseltoft (μελος των cult blacksters Thorns) εισβαλλει στη Biennale της Santa Fe, κατασκευαζοντας μια εγκατασταση που αναπαραγει επι 6 μηνες ασταματητα ενα κολοσσιαιο σκατοψυχο track. Oι δυο κασετες του 0.0 Santa Fe αποτελουν μονο μια παγωμενη διωρη ματια στο υπερφιλοδοξο εργο του Wesseltoft που δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απο τις αντιστοιχες δουλειες του Florian Hecker η των Sunn O))). Οι καιροι ευτυχως αλλαξαν. Οι επικλησεις ειναι passe. O Σατανας αποκρινεται εξισου γρηγορα στην εντολη download now.
Το Ego Trip ειναι αισιως 25 ετων. Τα δυστοπικα synth drones του Hiroshi Oikawa εξεπεμψαν τον ηχο του μελλοντος, οπως ακριβως το ειχε οραματιστει ο Conrad Schnitzler, o Philip K. Dick, ο Ridley Scott πριν απο αυτον. Γκριζο με επιχρωμιομενες λεπτομερειες και στοιχειωδεις ανθρωπινες λειτουργιες που τεινουν να εκλειψουν κατω απο το βαρος της αυτοματοποιησης. Οι 100 αυθεντικες κοπιεςτου μεγιστου αυτου εργου ηταν δραματικα λιγες για να ικανοποιηθουν οι απανταχου συλλεκτες-καταπιολες, οποτε η προσφατη bootleg επανακυκλοφορια απο την πολυ γνωστη σε ολους μας PCP Records εφτασε πριν 2 χρονια στα χερια μου σαν αποστολη βοηθειας της Unicef σε βομβαρδισμενο χωριο. Η σκια που βλεπετε στο αριστερο σημειο του εξωφυλλου ειναι στην ουσια μια λωριδα απο γυαλοχαρτο. Η εκδικηση του Nord σε οσα LP εχουν την ατυχια να βρισκονται μπροστα του στην αλφαβητικη σειρα της δισκοθηκης σας.
Οταν πρωτοακουσα το Tubular Bells του Mike Oldfield ειχα απογοητευτει. Το ψαρωτικο θεμα του "Εξορκιστη" καταλαμβανε μονο τα πεντε πρωτα λεπτα της συνολικης διαρκειας και μετα ο δισκος αφηνοταν πανω στον υπερφιαλο αυνανισμο του δημιουργου του. (Παρα) πολυ κακο για το τιποτα. Σκατα. Το υποτιθεμενο ομως tribute album των Glands Of External Secretion με τους Decaer Pinga (aka Prick Decay) συνανταει τον prog μαλακα στη παιδικη χαρα, του δινει ενα γλυφιτζουρι-κοκορακι ως δελεαρ, τον απομακρυνει απο την ασφαλεια της βαρετης μουσικης του, τον βιαζει ασυστολα μπροστα σε αλαλαζοντα noise freaks παιρνοντας του ο,τι πιο πολυτιμο εχει. Την επαρση του. Δεν τον χαλασε καθολου.
Το original LP του Kaitaiteki Kokan βρισκεται καπου εκει εξω, στη δισκοθηκη καποιου τυπα με τεραστια γυαλια και μηδενικη ζωη, κλεισμενο αεροστεγως μεσα σε γυαλινο θολο και ανταλλαζει αποστειρωμενα χερια για τετραψηφια νουμερα. Το ενδιαφερον της τελευταιας 20ετιας για οτιδηποτε ιαπωνικο, μετετρεψε τον εν λογω δισκο σε ακριβοθωρητο μουσειακο αποκτημα. Μουσικα, γινομαστε θεατες σε μια κοσμοιστορικη παλη εγωισμων. Οι σπασμενες μετα-jazz φρασεις του Kaoru Abe παιζουν καρεκλιες με την αιχμηρη ατονικοτητα του Masayuki Takayanagi. Κατι μεταξυ Borbetomagus και Sonny Sharrock. Σφαγη στο ισιωμα. Ο τιτλος του album μεταφραζεται χοντρικα σε "αποδομημενη ανταλλαγη". Συμφωνω απολυτα. Οταν δινεις 1500 ευρω για ενα δισκο, η ανταλλαγη ειναι σιγουρα αποδομημενη.
Tα αντικειμενικα μεγεθη ηχου του Black Witchery ειναι τεραστιων διαστασεων. Kαθε ξυσιμο, καθε τραγανισμα, καθε υπογειο μπασο ειναι διεσταλμενο και οι ηχητικες πιεσεις ειναι μαζικες. Το harsh noise project του Phil Blankenship ουσιαστικα εξερευνησε τις τονικες μονομανιες των θορυβοποιων και ειναι υπευθυνο για την επελαση του HNW. Oι 50+ κυκλοφοριες των Cherry Point σε καθε πιθανο και απιθανο format, φημιζονται για τη λεπτομερη βαναυσοτητα τους. Φορεστε ακουστικα και θα καταλαβετε. Η ακοη σας δεν θα ειναι ποτε πια η ιδια.
Jesus wept, when you guys were drunk and sticking needles in each other arms. Το sample της γυναικειας παραπονιαρικης φωνης θα επαναλαβει την παραπανω φραση σαν mantra, μεχρι να γινει η καθετη εφορμηση των Grey Wolves στη δευτερη πλευρα του Pure Hatred. Το εεε... αγνο μισος τους επι παντος επιστητου ειναι εξωφθαλμο, για αυτο και εγω αλλωστε τους σεβομαι και τους αγαπαω. Επειδη το στραβομουτσουνιασμα τους ειναι ακρως μεταδοτικο. Εχω βασιμες υποψιες πως δεν σταματανε να ειναι σπασμενοι ουτε καν στον υπνο τους. Ισως και να μη κοιμουνται ποτε. Μαλλον θα πινουν ολη τη μερα espresso, θα τρωνε imodium για εξτρα δυσκοιλιο υφος και θα βαρανε σκοπιες χωρις κανενα απολυτως λογο. Τελικα, ο εχθρος τους δεν ειναι η κοινωνια, αλλα η αυπνια.
H θεα του αιματος ξυπναει παραλογες αντιδρασεις, αρχεγονες μνημες που παρακαμπτουν το περιτυλιγμα του πολιτισμου. Μολις πριν λιγο, εγινε τροχαιο ατυχημα κατω απο το σπιτι μου μεταξυ ενος ταξι και μιας μηχανης. Ο ατυχος πιτσιρικας που οδηγουσε το scooter, βρεθηκε στο οδοστρωμα με ανοιγμενο το κεφαλι, πασαλλειμενος με αιματα, κουνωντας αμυδρα χερια και ποδια, ζητωντας βοηθεια, ενοχλημενος απο τη φασαρια των περαστικων. Οι μισοι αργοσχολοι μαζευτηκαν γυρω του για να καταδικασουν τα λαθη της οδικης σημανσης, ενω οι αλλοι μισοι απεκτησαν το θεμα που θα αναφερουν σε στιγμες αμηχανιας στο κυριακατικο τραπεζι. Το πραγματικα ουσιωδες ομως σε αυτη την ιστορια, ειναι η εικονα του ετοιμοθανατου νεαρου που αφηνε τις τελευταιες του ανασες περιτριγυρισμενος απο ζωα και κηφηνες. R.I.P.
Το χθεσινο mixtape post της δεσποινιδας Decadent Youth στο εξαιρετικο blog Drowned Valley με παλουκωσε μπροστα στην ακραια δεξιοτεχνια του Dizzy Gillespie, ενω μετα με εβαλε να ξαναδω το Power Of Salad των Lightning Bolt. Η ταινια ακολουθει το τοτε ασημο ντουετο στη προσπαθεια του να τα βγαλει περα με τις αντιξοοτητες μιας περιοδειας. Το group -που ακουγεται σαν το καφεινομανες ξαδερφακι των Mahavishnu Orchestra που τρελαινεται να φοραει μπλουζακια Black Flag- ειναι απιστευτα προσιτο και αυτοσαρκαζομενο με μια ιδιαζουσα dudeness, αναλογη του Big Lebowski, μειον του white russian, συν τις σαλατες και τα milkshakes. Την μιση παρασταση κλεβουν τα ΤΣΙΤΩΜΕΝΑ live. Την αλλη μιση, τα βρωμικα νυχια του Brian Chippendale.
Η μουσικη αφησε τη τελευταια της πνοη κατω απο μυστηριωδεις συνθηκες και οι Ιαπωνες Corrupted θα τελεσουν τη πομπη αποχαιρετισμου. Στο πρωτο track του Se Hace Por Los Suenos Asesinos κατεβαζουμε σεβασμια το κεφαλι για την 17λεπτη νεκρολογια που λαμβανει χωρα σε μια αποξηραμενη disneyland. Τα δακρυα μας θα σκουπιστουν απο τη σκατοψυχη βοθριλα των δυο επομενων κομματιων που κρυβουν μεσα τους μια χαιρεκακη ικανοποιηση. Στο τελος καθως μοιραζονται τα κολυβα θα αποκαλυφθει απο τους ρουφιανους Jonas Brothers οτι το group δεν ειναι υπευθυνο μονο για την τελετη, αλλα και για το θανατο της αδικοχαμενης. Να ζησουμε να τη θυμομαστε.
Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde".
H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.
You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)
Τρια χρονια μετα το θανατο του Brion Gysin, δυο απο τους σημαντικοτερους εκπροσωπους της industrial διανοησης και υποκουλτουρας, αποτινουν τον υστατο φορο τιμης στον εφευρετη της Dreamachine. Το συρματοπλεγμα που καλυπτει το ψυχεδελικο drone του Andrew McKenzie (The Hafler Trio) και του Genesis P-Orridge, υψωνεται για να κραταει αποστασεις μεταξυ πραγματικοτητας και ονειρου. Αρνειται να γινει προσιτο και επιτρεπει την εισοδο μονο σε ψυχοναυτες και συναισθητικους. Ακουστε το με κλειστα ματια. Ακριβως οπως θα παρακολουθουσατε μια ονειρομηχανη εν δρασει.
Οι γνωσεις μου για την ινδονησιακη παραδοσιακη μουσικη μπορει να πλησιαζουν το μηδεν, αλλα το ενδιαφερον και η περιεργεια μου αγγιζει το δεκα. Oι ορχηστρες gamelan παραγουν επι μιαμιση χιλιετια ενα μουσικο τελετουργικο ιδιωμα που ξετιναξε το μυαλο των δυτικων μουσικων (απο τον Debussy και τον Satie, μεχρι τους Throbbing Gristle και τους Sun City Girls) και τους εκανε να αναθεωρησουν τη σταση τους απεναντι στη συνθεση. Δυστυχως, η περιορισμενη μουσικη παιδεια μου δεν μου επιτρεπει να προσεγγισω το παρακατω LP με την πρεπουσα σοβαροτητα, οποτε απλα θα αναφερθω σε γνωριμους ηχους που προσγειωθηκαν στο κεφαλι μου κατα την ακροαση. Η πρωτη πλευρα καταπονει την αισθηση του χρονου και θυμιζει τις μεταγενεστερες στιγμες των Coil, παιγμενες στις 16 στροφες με ετοιμοθανατα γυναικεια φωνητικα. Η δευτερη φτανει σε trance μεσω μιας συγκοπτομενης ρυθμολογιας, ενος ακουστικου λοξυγγα που με λιγη φαντασια θα μπορουσε να χαιδευει τις παρυφες του drum 'n' bass. Αποκοσμη μουσικη για τον εξευμενισμο των δαιμονων της Java και του Bali.
Αυτη η παχουλη βινυλιακη φετα περιεχει μολις και μετα βιας 3 λεπτα υλικου, που ομως κατα μεταφυσικο τροπο γινεται αμεσα σαφης για τις προθεσεις της. Οι Organum στρωνουν ενα ανισοπεδο δρομο απο ασφαλτο, χαλικια και βομβους για την επελαση της μπετονιερας των New Blockaders. Στη δευτερη πλευρα του 7ιντσου μοιραζομαστε τη χαρα του συνεργειου για την επιτυχια της κατασκευης, που επιστρατευει καποιους σκορπιους μεταλλικους ηχους χαλυβουργειου. Arbeit Macht Frei.
Συσκευαζουν το Ninguna Diversion σε wallet ανακυκλωμενου χαρτιου και περιμενουν να τους πιστεψω πως τρεφουν ευαισθησιες απεναντι στο περιβαλλον. Χα! Ειμαι σιγουρος πως αν καποιος διαβεβαιωνε τους Νορβηγους Jazkamer πως δεν θα υποστουν καμμια συνεπεια σε περιπτωση που κατεστρεφαν τη μιση υδρογειο, θα το εκαναν ευχαριστως. Η συλληψη του εμπρηστικου harsh noise τους εγινε για χαρη αυτου του cd-r μονοφωνικα και οχι, δεν επεμειναν σε αυτη την αποφαση για να προστατευσουν το πλανητη απο την υπερθερμανση. Πιστεψτε με.
Αφηνω τα πρωινα μου κεφια στο ελεος του Masonna και τον βλεπω να τα διατηρει μεσα στο βαζο με τη japanoise φορμολη. Ο φιλτατος Maso Yamazaki κατακρεουργει καθε ιχνος σοβαροφανειας και στη συνεχεια κοπανιεται πανω του σαν να μην υπαρχει αυριο. Το Beauty Beast ειναι τοσο, μα τοσο υπερβολικο, που αποκλειεται να ειναι προιον της φαντασιας καποιου σφιχτοκωλη. Οπως θα δειτε και στο παρακατω video, ο τυπος ειτε ειναι ενας δαιμονισμενος performance artist που παλευει με το πνευμα του Buster Keaton, ειτε απλα μετατρεπει το slapstick στην υπερτατη μορφη εξπρεσσιονισμου. Ο,τι και να ισχυει παντως, εγω ακομα χαμογελαω!
H Rock 'n' Roll μυθολογια ειναι γεματη απο υπερβολες και ιστορικες ανακριβειες. Ποτιζει τον Keith Richards με τις σταχτες του πατερα του, ταιζει τον Mick Jagger με mars αναμεσα απο τα ποδια της Marianne Faithfull, βαζει τον Iggy Pop να χεζεται πανω του απο υποθετο ηρωινης σε live των Stooges (αυτο παιζει και να ειναι γεγονος) και κρινει τους Blue Cheer ενοχους για το θανατο ενος σκυλου απο την εκκωφαντικη παραμορφωση τους (!). Οι High Rise εχουν στηριξει ολοκληρη την καριερα τους πανω στο τελευταιο μυθο και κανουν τις ιαπωνικες φιλοζωικες οργανωσεις να τρεχουν πισω απο καθε ζωντανη εμφανιση τους. Αυτοαποκαλουνται Psychedelic Speed Freaks και τραβανε το early 70s hard rock απο τα λαδωμενα μαλλια του. Καθε riff τους ειναι βαφτισμενο σε αμφεταμινες και ξυδια, ενω οι παραγωγες των albums τους οφειλουν τα παντα στην japanoise λατρεια του ηλεκτρισμου. Θα ηταν υπεροχο αν ολα τα γραφικα stoneroτσογλανια ακουγαν εστω και μια φορα το Durophet. Θα καταλαβαιναν επιτελους πως οι Kyuss υπηρξαν τοσο ακραιοι και ριζοσπαστικοι οσο και ο Eric Clapton.
Το απεραντο drone των Marsfield μπορει να θεωρηθει και ως ενα εργο σε συνεχη εξελιξη. Σε αυτο το gesamtkunstwerk, η θνητη εννοια της δραματικης κορυφωσης εξαλειφεται, ενω η αρχη και το τελος των συνθεσεων παραχωρουν τη θεση τους στο αιωνιο τωρα, σε μια κατασταση μονιμου παροντος. Κοιταζοντας το Three Sunsets Over Marsfield απο αποσταση, διακρινεις τις λεπτομερειες μιας αεροφωτογραφιας. Παρατηρωντας το ομως απο κοντα, ανακαλυπτεις ανισοπεδα μηκη και πλατη, δομημενα θαυματουργα, μεχρι να συνειδητοποιησεις πως βρισκεσαι μπροστα σε κατι τοσο μοναδικο, οσο και ενα δακτυλικο αποτυπωμα.
Κανεις δεν μπορει να κατηγορησει τους Antipakt για τουρισμο. Οι τυποι το εννοουν. Εχουν δωσει μερος απο τον εαυτο τους για αυτο το δολοφονικο power electronics project. Κυριολεκτικα. Το ενθετο του ντεμπουτου 7ιντσου τους φωτογραφιζει τους υποτιθεμενους εχθρους του group και ειναι γεματο απο λεκεδες σπερματος. Ναι, οι θεοι του συμπαντος εκατσαν και τον επαιξαν 100 φορες για να χυσουν και τις 100 κοπιες του Fuck Them Where They Breath. Αν μη τι αλλο, εχουν αντοχες. Χωρις μαλακιες.
Μετα τον τριτο καφε της ημερας, το ομωνυμο album του γερμανικου group Liaisons Dangereuses, ειναι αρκετο για να με τσιτωσει τοσο πολυ που θελω να παω για jogging. Και ναι, καλα καταλαβατε, δεν εχω παει ποτε στη ζωη μου. Τα μισα tracks του LP βασιζονται σε μινιμαλιστικα beats ελαστικης υφης (σαν το τριξιμο απο παντελονια δερματινης σε s/m club αμφιβολων συνθηκων υγιεινης) και τα αλλα μισα παιρνουν το cliche του σκοτεινου αστικου πριγκηπα, το ξεντυνουν απο τα τουλια και το βαζουν να χορεψει σαν robot σε μια disco/not-disco του κατακερματισμενου Βερολινου. Δυστυχως, ανοιξε το δρομο για το ΕΒΜ. Eυτυχως, δεν με ενδιαφερει.
Oι No More πρεπει να εχουν ολα οσα χρειαζεται ο καθε μοιρολατρης post-punk/minimal synth συλλεκτης (ξερετε, αυτος που δεν βγαινει ποτε απο το σπιτι και λεει συνεχεια ποσο θελει να πεθανει) για να μη μπορει να κοιμηθει ησυχος τα βραδια. Τενεκεδενια drum machines, ενρινα φωνητικα, γιγαντιες βατες, σακακια νεκροθαφτη, συννεφα απο λακ, αφαιμαξη της οποιας αντριλας απο την κιθαρα, στιβαρο μπασο, επιμονα πληκτρα και punk θρασος. Το Dreams συλλεγει τα singles και τις ακυκλοφορητες ηχογραφησεις της γερμανικης μπαντας, που αν ειχε προωθηθει καλυτερα (η μαλλον αν δεν ειχε αυτοπεριοριστει) θα μπορουσε τωρα καλλιστα να στρογγυλοκαθεται στο καταλογο των "κλασσικων". Διπλα στους τρισμεγιστους Bauhaus, στον Fad Gadget, στον Normal και στους Liaisons Dangereuses. Α ναι, ο ΥΜΝΟΣ Suicide Commando βρισκεται εδω μεσα, που καθε φορα που το ακουω θελω να σβηνω τσιγαρα μεσα στα ματια μου απο τη τσιτα. Η υπερτατη χορευτικη μουσικη για wannabe vampires και για τυπαδες που δεν γουσταρουν καθολου τον εαυτο τους.
To κερασφορο dark ambient/drone/noise του γαλλικου project Sorc'henn τρωει τις ιδιες του τις σαρκες στο Nvit Ravbee D 'Oree. H πρωτη πλευρα της κασετας ακουγεται σαν το πιθανο tribute των Burial Hex στα organ works του Anton LaVey ενω βρισκονται μεσα σε πηγαδι στη μεση του πουθενα. Στη δευτερη πλευρα, η σατανολατρεια ξεκιναει. Ενα ακρωτηριασμενο sample πουλαει τη ψυχη του στον ολοενα και δυνατοτερο λευκο θορυβο που κρυβεται στο background. H seance βγαινει εκτος ελεγχου οταν η συμφωνια σπαει και τα στατικα παρασιτα αρχιζουν να καταπινουν τα παντα γυρω τους. Ακουγεται απαραιτητα δυνατα, με κλειστα φωτα, μιζερη διαθεση και αντανακλαστικα σε καταστολη.
Το μονολιθικο HNW του αμερικανου Griz+zlor αφησε στο μουτρο μου το χαρακτηριστικο υφος των λοβοτομημενων. Καθε εγκεφαλικη μου δραστηριοτητα βρισκεται σε παυση και το μονο που μπορω να ελεγξω με το ζορι ειναι η κυστη μου. Βρισκομαι ηδη στα μισα του πρωτου track και ενω θελω να πατησω stop για να ξεκολλησω, απλα δεν μπορω! Εχω γινει ενα αβουλο zombie με ξεραμενα σαλια στο πηγουνι και βλεμμα αργοστροφης αμοιβαδας. To Static Corps δεν ειναι ενα τυπικο harsh noise wall. Ειναι μια ψυχοακουστικη μελετη 100 αδηφαγων λεπτων με πειραματοζωο τον ατυχο που θα βρεθει μπροστα του. Δηλωνω υποταγη.
Ο Brian Eno ειχε δηλωσει σε ανυποπτο χρονο πως σχεδον κανεις δεν ακουσε το πρωτο album των Velvet Underground οταν πρωτοκυκλοφορησε, αλλα οσοι το εκαναν, σχηματισαν αμεσως μπαντα. Δεν θα ηταν υπερβολη αν ισχυριζομασταν το ιδιο και για τις ζωντανες εμφανισεις των Throbbing Gristle. Ο industrial ανταρτοπολεμος κυρηχτηκε μεσα στα live τους. Το κοινο ειχε απηυδισει απο την υποκρισια του punk και εψαχνε να βρει μια μορφη εκφρασης που θα αντιπροσωπευε πληρως την απεχθεια του προς την κοινωνια και την καταντια της μουσικης. Ο Raye Caluori και ο Kevin Thorne γνωριστηκαν λοιπον στη θρυλικη συναυλια των T.G. (με support Cabaret Voltaire) στο λονδρεζικο YMCA το 1979 και ετσι εγενετο Third Door From The Left. Οι ηχογραφησεις του group διασωθηκαν μονο απο μια self-released κασετα, η οποια επανακυκλοφορησε απο το συνεπεστατο label Vinyl On Demand σε 600 βινυλιακες κοπιες. Το Face The Firing Squad δεν ανακαλυπτει το βιομηχανικο τροχο. Απλα τον θαυμαζει με ορθανοιχτα ματια και μετα τον καβαλαει χωρις βοηθητικες, δειχνοντας θρασυτατα τα σαπια δοντια του στο συγχρονο DIY κυκλωμα.
Ενα απο τα σημαντικοτερα συστηματα επιβιωσης του ανθρωπινου οργανισμου ειναι παντελως αναξιοπιστο. Η μνημη, οντας καθαρα υποκειμενικη και σαφως επιλεκτικη, φιλτραρει τα χιλιαδες "περιττα" ερεθισματα του κατοχου της και τον προστατευει απο το brainstorming. Το Bon Voyage του αυτοδιδακτου μουσικου και παραγωγου Aki Onda παραδινεται στο κοσμο του τυχαιου, του εφημερου και του αχρηστου. Δινει εμφαση και χαρακτηρα στους αποπροσωποποιημενους ηχους της οποιας βαρετης καθημερινοτητας, περιπλεκοντας πρωτογονα field recordings χαμηλης πιστοτητας με εμβολιμες παρεμβασεις των κασετοφωνων του. Και εδω βρισκεται η γοητεια αυτου του album. Αγκαλιαζει την διαδικασια, αδιαφορει για το αποτελεσμα, επισημαινοντας στον ακροατη τις αδυναμιες της ιδιας της φυσης του.
Bon Voyage! CD (Improvised Music From Japan - 2003)
Εκει που οι περισσοτερες συγχρονες, αμιγως κιθαριστικες μπαντες ναρκισσευονται παιρνοντας rawk ποζες στο καθρεφτη νομιζοντας πως ο κοσμος γυρω τους ειναι ενα τεραστιο στριπτιτζαδικο, οι Dead C ανηκουν στη σπανια ρατσα καλλιτεχνων που συμπεριφερονται στις εξαχορδες τους σαν να μην βρεθηκαν ποτε κατω απο το καθεστως των δωδεκαμετρων. Το τελευταιο τους album ονομαζεται Patience (η πιο αντι-rock αρετη?) και παραδιδει κατ' οικον μαθηματα στους ανερχομενους indie hipsters/stoners/post-σκαταδες για το πως να φτιαξουν ενα δισκο προωθημενης μουσικης χρησιμοποιωντας αυστηρα και μονο δυο κιθαρες, drums, τονους αξιοπρεπειας και τρια ζευγαρια αρχιδια.
Ειχα ορκιστει στο ονομα του Elvis πως δεν θα ξανασχοληθω με τον Merzbow, εκτος και αν εβρισκα το Merzbox σε διψηφια τιμη. Οι κυκλοφοριες του καθε χρονια πολλαπλασιαζονται με το ρυθμο αναπαραγωγης της Escherichia Coli μεσα στις δημοσιες τουαλετες της Ομονοιας, οποτε αρνουμαι να ακολουθησω. Ο ορκος φυσικα ισχυει μονο για τις αγορες, οποτε ο Βασιλιας οφειλει να κανει τα στραβα ματια και ας με αφησει εστω να κατεβασω απο περιεργεια το Live At Henie Onstad Art Centre που βρεθηκε συμπτωματικα μπροστα μου. Ο ηχος ειναι ιδιαιτερα κατασταλαγμενος (για τα μετρα και τα σταθμα του Akita φυσικα), αλλα αν δεν προσεξετε και ξεγελαστειτε απο το υπουλο mastering του Lasse Marhaug, το cd μπορει να ξεπαστρεψει τις μεμβρανες των ηχειων σας, εκτος και αν παρακαλεσετε τον Υψιστο μουρμουριζοντας το Suspicious Minds 69 φορες σαν αφεση αμαρτιων.
Σε ενα πλανητη που ο Bono πινει καθε Σαββατοκυριακο πρασινο τσαι με τον Dalai Lama, η Angelina Jolie περιφερεται γεματη τυψεις που δεν καταφερε να σωσει ολοκληρη τη μαυρη ηπειρο απο το AIDS και που ο καθενας μπορει να δειξει ποσο ευαισθητοποιημενος ειναι φορωντας επιμελως μια Live Aid κονκαρδα στο ροζουλι polo του (και φυσικα κανοντας like σε οικολογικες ομαδες στο Facebook), τυπαδες σαν τον Streicher ειναι παραπανω απο αναγκαιοι. Ο Αυστραλος power electronics artist γυαλισε τις αρβυλες του στα μεσα των '90s και λειτουργησε κατω απο τα ρανταρ, κυκλοφορωντας μερικα απο τα πιο αμφιλεγομενα εργα στην ιστορια του industrial. Στο Legion Of St. George, η ολικη καταχρηση των effects/samples, δειχνει μια ψυχαναγκαστικη αποστροφη για τις καθωσπρεπει διαδικασιες ηχογραφησης, λες και ολοκληρο το σωμα του ιουδαιοχριστιανισμου στηριζεται πανω τους. Το μονο που εχετε να κανετε εσεις ειναι να το βαλετε στη διαπασων οταν σας επισκεφτει ο πολιτικοποιημενος πρωτοετης ξαδερφος και να γελασετε με τις αντιδρασεις του.
Η σημερινη sexy διαθεση του Corrupted Delights θα συνεχιστει ακαθεκτη με το Praise The Whore των Golden Rain. Τα παλλομενα μπασσα, τα γλοιωδη φωνητικα, οι σχεδον ρυθμικες επαναληψεις και η προκλητικα κινηματογραφικη ατμοσφαιρα αναγουν το ντεμπουτο του power electronics project απο το Helsinki σε ηχητικη κλειδαροτρυπα και εσενα σε ηδονοβλεψια. Μπες και εσυ στο mood με τη βοηθεια του σεξολογου Dr. Tzomborgha. Τo εδαφος κατω απο το θρονο του Θανου Ασκητη αρχισε ηδη να σειεται.
Ο πλανητης Παρανοια εχει εθνικη εορτη. Γιορταζει την αφιξη της Πρεσβειρας Ασυναρτητης Θελησεως Angela Sawyer (γνωστοτερη ως ιδιοκτητρια του θεικου mailorder Weirdo Records αλλα και ως μοναδικο μελος των Preggy Peggy & The Lazy Babymakers) στην ανωμαλη επιφανεια του. Τα κλειδια της πολης θα παραδοθουν απο τον πλανηταρχη Kommissar Hjuler και την δεσποινιδα επι των τιμων Mama Baer. Θα ακολουθησει δεξιωση, με highlight την ηχογραφηση του Schwangere Polizei ως ενδειξη συναψης διπλωματικων σχεσεων. H κασετα-ντοκουμεντο φιλοξενειται μεσα σε ενα υφασματινο ομοιωμα αιδοιου, ετσι για να μην ξεχναμε ποιος εχει το πανω χερι, ακομα και τοσες χιλιαδες ετη φωτος μακρια απο τον πλανητη Ξενερωμα.
Αδυσωπητο harsh noise απο το Τεξανικο group των Black Leather Jesus. Η συνθεση των BLJ ειναι ρευστη με μοναδικο σταθερο μελος τον σεσημασμενο καφρο Richard Ramirez (Werewolf Jerusalem, Priest In Shit, Last Rape, Vice Wears Black Hose κτλ) οποτε να περιμενετε οτι το Machofucker θα ειναι ενα αδιακοπο μισαωρο κοπανημα με ξυσμενη μιξη και αερα που ζεχνει βοθριλα απο χιλιομετρα. Αν αυτο το LP ειχε κυκλοφορησει παλαιοτερα, φανταζομαι οτι ο Gaspar Noe θα το χρησιμοποιουσε ως soundtrack στην εναρκτηρια σεκανς του Irreversible.
O Αυστριακος ψυχιατρος και σεξολογος Richard Von Krafft-Ebing στο ιστορικο δοκιμιο Psychopathia Sexualis του 1886, χαρακτηρισε τη παρεκκλινουσα σαρκικη επιθυμια ως παραισθησια. 124 χρονια μετα, η power electronics/harsh noise σεχτα του φινλανδικου label Institute Of Paraphilia Studies κυκλοφορει μια σειρα απο DVD-R που αποδεικνυουν την διορατικοτητα του Krafft-Ebing. Αν η ακραια σεξουαλικη εκφραση φιλμαριστει καταλληλα, μπορει να γινει παραισθητικη. Θα σας προειδοποιησω οτι το Volume 1 περιεχει ουκ ολιγες extreme σκηνες (BDSM, whipping, torture) οποτε μην τολμησετε το δειτε αν εχετε την ανοχη καθηγητριας κατηχητικου σχολειου και το γεματο απο coca-cola στομαχι 5χρονου που κανει βολτες σε rollercoaster. Αλλωστε δεν νοειται πετυχημενο role play χωρις τη πληρη συναινεση των εμπλεκομενων.
Σε πληρη αντιθεση με την πλειοψηφια των συλλογων απο "rembetika" που κυκλοφορησαν την τελευταια πενταετια (μεσα στο πυρετο της ρετροπορνειας τυπου Mississippi Records), ο κιθαριστας των Ex, Andy Moor και ο αυτοσχεδιαστης Γιαννης Κυριακιδης αφαιρουν το γραμμα m απο τον πολυπαθη ορο και δειχνουν στο ξενογλωσσο κοινο την πραγματικη εκφορα της λεξης. Τα ρεμπετικα των αρχων του προηγουμενου αιωνα ηταν μαλλον η τελευταια μορφη λαικης ελληνικης εκφρασης που κατεγραψε λεπτομερως το τι σημαινει να εισαι ανεπιθυμητος και σε ακριβως αυτο το σημειο δινουν εμφαση οι δυο καλλιτεχνες. Αποδομουν την πρωτη υλη σε μονοσυλλαβους βομβους και αναβραζοντες θορυβους, τοποθετωντας οικειοθελως τον εαυτο τους ως τροφη στους φωτεινους παντογνωστες ρεμπετολογους -αυτους που συναντατε σε κρατικα καναλια αργα το βραδυ- που θα σπευσουν να καταδικασουν το project ως ανεπιθυμητο. Φινοι μαγκες, πρωτοι τεκετζηδες.
Εχω την αναγκη να ταμπουρωθω στο δωματιο μου για μια εβδομαδα, με μισοκλειστα παντζουρια, με κλειστο τηλεφωνο, με μονα εφοδια τσιγαρα, μπυρες και KFC, βλεποντας αρρωστιες και ακουγοντας στο repeat την απιστευτη συλλογη της Rounder, Vintage Music From India, που περιεχει μερικες απο τις πιο αποκοσμες προπολεμικες μουσικες που εχουν φτασει στα ημιλειτουργικα αυτια μου. Ελπιζω αυτη η ιδιοτυπη αποτοξινωση/αυτοεξορια απο τις περιττες πληροφοριες του εξω κοσμου οχι μονο να γινει γεγονος, αλλα και να συμβει πιο συντομα απο οσο φανταζομαι.
