The acquired taste of 2014 in 10 records

   Ενω η λαιμαργια του 2013 ηταν απιστευτα προφανης και ζωωδης, χωρις στοιχειωδες γουστο και προτιμηση, η ορεξη του 2014 αποδειχτηκε πιο διακριτικη, σαφως πιο στοχευμενη, με μια ιδιαιτερη κλιση προς τις λεπτες απολαυσεις της ζωης. Προσεγγισε φιλικα, οικειοποιηθηκε το περιβαλλον, εδωσε ψευδη αισθηση ασφαλειας για να ορμησει μεθοδευμενα στο ψαχνο αποφευγοντας κοκκαλα, χονδρους και περριτα λιπη. Απο πριν ηξερες πως θα βγεις ζωντανος απο ολο αυτο, αλλα σε καμμια περιπτωση αρτιμελης. Το 2014 εφαγε μονο αυτα που πονανε. 

 Οι εξεζητημενες ορεξεις της χρονιας φανηκαν και στους δισκους της. Καθε album που μπηκε στη παρακατω λιστα εχει το δικο του ιδιαιτερο χαρακτηριστικο που θα το κανει να επιβιωσει στο δαρβινισμο του χρονου, επειδη δεν αναπαραγεται ευκολα. Μετα απο καποια χρονια, σιγουρα θα καταφευγω στο τετανο του Vihameditaatio, στην αποθεωση του Draconis, στο ψυχιατρειο των Wold, στα επιμονα νταουλια του Music Of The Fire Walkers και στο κλινικα αποστειωμενο Closure, οταν θα βλεπω πως το επερχομενο ετος θελει ενα απο τα κομματια μου.

1. Bizarre Uproar - Vihameditaatio (Filth & Violence / Urashima)
2. Αναστεναρια - Music Of The Fire Walkers (ΚΕΜΑΛ)
3. IRM - Closure... (Malignant Records)
4. Skullflower - Draconis (Cold Spring)
5. Wold - Postsocial (Profound Lore / The Death Of Rave)
6. Various Artists - Ten Jin (Urashima)
7. Puce Mary - Persona (Posh Isolation)
8. Cremation Lily - Fires Frame The Silhouette (Alter)
9. Forza Albino - Black Dog (Freak Animal)
10. Lussuria - Industriale Illuminato (Hospital Productions)

Skullflower - Draconis

 Θα μπορουσα να ακουω μονο Skullflower για το υπολοιπο της ζωης μου χωρις κανενα απολυτως προβλημα, αρκει ο Matthew Bower να συνεχισει να ηχογραφει τις κουτουλιες που ριχνει στις πυλες της αντιληψης. Καποιες φορες τσεκαρε τι τρεχει μεσα απο τη κλειδαροτρυπα (Taste The Blood Of The Deceiver), καποιες αλλες εκανε οργανωμενο ντου (Fucked On A Pile Of Corpses, Malediction) ενω σε συγκεκριμενες στιγμες του Circulus Vitiosus Deus καταφερε να εκφερει το ανειπωτο της αλλης πλευρας. Παντως το νοημα ειναι ενα. Η μουσικη του Bower ειναι γεματη απο δυνατοτητες και υποσχεσεις για το τι μπορει να συμβει με μια στοιβα απο ενισχυτες που αδυνατει να αποδοσει στο 100% το οραμα του καλλιτεχνη. Και αυτο το λογο αγαπαω τους Skullflower.
 To Draconis πρεπει να ειναι η πιο prog στιγμη του group, απο την αποψη της πολυσυλλεκτικοτητας του. Για καθε κομματι που θυμιζει κατι απο το προσφατο παρελθον της μπαντας, εχουμε το γλυκοπικρο χαος του Sunset Dreams και για καθε track που χρωσταει την υπαρξη του στο Metal Machine Music, παιρνουμε τη ψυχεδελικη καταθεση του Dakshinikalika, του πιο ομορφου (και δυστυχως μοναδικου) ντουετου τουρμπινας-αρπας που εχω ακουσει ποτε. Θεωρηστε το Draconis αναγκαιο, τουλαχιστον μεχρι να βγει ο επομενος δισκος. 

Draconis 2xCD (Cold Spring - 2014)

Αναστενάρια - Music Of The Fire Walkers

 Τα Αναστεναρια ειναι ενα λατρευτικο εθιμο της Βορειας Ελλαδας που τελειται καθε χρονο στις 21 Μαιου και οι συμμετεχοντες γιορταζουν με πυροβασια τη διασωση εικονισματων των Αγιων Κωνσταντινου και Ελενης απο πυρκαγια σε φερωνυμο ναο το 1250. Συμφωνα με τους αναστεναρηδες, η υπερβατικη συμπεριφορα τους καθως και το φαινομενο της ακαιας, οφειλεται στη πνευματικη κατοχη τους απο τον Αγιο Κωνσταντινο. Η επισημη εκκλησια τους θεωρει ειδωλολατρες επειδη διατηρουν αυτοκεφαλο θρησκευτικο συνδεσμο και τελουν τη λατρεια τους σε ιδιωτικα ιερα. 

 Το Music Of The Fire Walkers εκτος απο το συνδεει πανεξυπνα μια εκστατικη επιτοπια ηχογραφηση απο την Αγια Ελενη Σερρων το 1977 με δυο remixes απο Vatican Shadow και Pete Swanson που διατηρουν τη trance του πρωτοτυπου υλικου, καθιστα τον ακροατη κοινωνο σε μια αρχαικη παγανολατρεια που κανει τη μουσικη του Angus MacLise να ακουγεται επιδερμικη. Σας υποσχομαι πως μετα την ακροαση του δισκου, οι πατουσες και τα μυαλα σας θα ειναι καμμενα. Για μενα, αυτος ο δισκος ειναι το Pipes Of Pan At Joujouka του 21ου αιωνα. 

Music Of The Fire Walkers 2xLP (ΚΕΜΑΛ - 2014)

IRM - Closure

 Στο Crash, o Cronenberg εβαλε τους αποξενωμενους πρωταγωνιστες του Ballard να περιφερουν το τομαρι τους ασκοπα, πνιγμενοι απο τον αισθητηριακο κορεσμο του συγχρονου πολιτισμου, με μουδιασμενους γευστικους καλυκες απεναντι στην ανθρωπινη εμπειρια, προσπαθωντας να νιωσουν κατι. Ειναι σαφως καλλιεργημενοι αλλα αδειοι, σα το πολυτελες διαμερισμα τους με τη minimal διακοσμηση και το ιδανικο feng shui. Το μονο που θα τους βγαλει απο το ληθαργο, ειναι ενα τροχαιο. Απο κει και περα αποκτουν σωματικη συνειδηση. Συγκρουστηκαν μετωπικα με το περιβαλλον τους. Ενιωσαν ζωντανοι.
 Το Closure εισβαλλει αποτομα στον ακροατη, ιδιαιτερα οταν το ακουσει απηυδισμενος απο τη ζωουλα του. Ηξερα πως καθε δισκος των IRM ειναι συναισθηματικο πορνογραφημα αλλα δε περιμενα αυτο το γαμησι. Στουκαρει μεσα σου. Απεχει μιλια μακρια απο τα συνηθισμενα genre electronics που παιζουν τριγυρω. Απεχει ακομα και απο τα προηγουμενα albums του ιδιου του project. Μακρινες συγγενειες θα βρειτε μονο με το Slice Through Or/In Glass Metal του John Mannion και το Pissmop των Yellow Tears αν ειχαν κλασσικη παιδεια και δεν εκαναν μπαχαλα στο Red Light District.
 "Μετα απο ενα συνεχη βομβαρδισμο προπαγανδας για οδικη ασφαλεια, ηταν σχεδον ανακουφιστικο το να βρεθω σε ενα πραγματικο ατυχημα". Ταδε εφη Ballard. Και στα δικα μας.

Closure CD (Malignant Records - 2014)

Wold - Postsocial

 Δυσκολη περιπτωση το Postsocial. Δε κατατασσεται καπου, δεν ακουγεται ευκολα, δε θελει να κανει τη ζωη μας ομορφοτερη, δεν εχει υποκρισιες πως ειναι κατι αλλο απο αυτο που ειναι. Ενα κακασχημο αφηρημενο πραμα που δε κοτσαρει προσημα και υποτιθεμενα concepts για να εξηγηθει.
 Σε περιπτωση που το ακουσετε να ξερετε πως δε θα σας αρεσει. Αλλα αυτη ειναι και η αποστολη του. Καθε φορα που καποιος σταματαει ξενερωμενος αποτομα το album στα πρωτα δευτερολεπτα του, οι Wold χαιρονται, οποτε με καποιους προχειρους υπολογισμους μου, το group πρεπει να ειναι οι πιο ευτυχισμενοι ανθρωποι του ηλιακου συστηματος. Αν ομως του δωσετε λιγο χρονο, οχι μονο θα ανακαλυψετε μια δισκαρα που αποδομει το black metal με την επιτυχια των Skullflower και των Abruptum, αλλα θα κανετε και τους Wold να σκεφτονται σοβαρα την αυτοκτονια. Το χρωστατε στους υπολοιπους.

Postsocial CD/LP (Profound Lore / The Death Of Rave - 2014)

Puce Mary - Persona

 Σας τα χω κανει πλανητες με τη Puce Mary. Το ξερω. Αν χρειαζοταν θα σας επιανα απο το γιακα (δηλαδη και τους τεσσερις αναγνωστες του blog) για να σας φωναξω καταμουτρα "ΡΕ Η ΤΥΠΙΣΣΑ ΓΑΜΑΕΙ" η εστω κατι πιο κομψο, παντως θα ηταν το ιδιο σαφες. Η Hoffmeier μ' αρεσει πολυ. 

 Το Persona ανοιγει με το πιο εξωστρεφες -τηρουμενων των αναλογιων- κομματι του δισκου, ενα μπουκωμενο ντουπου-ντουπου που προφανως εχει ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη του. Και να ξερετε πως λατρευω τα μπουκωμενα ντουπου-ντουπου που εχουν ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη τους. Στη συνεχεια, τα εναπομειναντα πεντε tracks αρχιζουν να τρωνε φρικη με τη παρτη τους. Ζοριζονται απο τυψεις και ενοχες, ναρκισσευονται με τους υποτιθεμενους ρολους που πρεπει να υποδυθουν αλλα ταυτοχρονα εχουν αναπτυξει και αντισωματα απεναντι τους. Παραπαιουν μεταξυ μανιας και κατατονικης εμβροντησιας. Εκει οφειλεται και η νευρικη φαγουρα που σε πιανει οταν ακους δυνατα το Pigs και η αναγουλα που σκαει οταν αφησεις να παιζει το The Viewer στο background. 

 Για το μονο που αναρωτιεμαι ειναι το αν αυτο που ακουω ανηκει στη Puce Mary η στη περσονα που εφηυρε για τις αναγκες του δισκου. Δε θα καταλαβω ποτε. Γυναικες ρε.

Persona LP (Posh Isolation - 2014)

Lussuria - Industriale Illuminato

 Οπως ολα τα dark ambient projects που αξιζουν το χρονο σας ζητανε απο τον ακροατη τη πληρη προσοχη του για να λειτουργησουν, ετσι και ο Lussuria κανει τη μιση δουλεια. H αλλη μιση αφηνεται στη διακριτικη ευχερεια σας. Φυσικα αυτο δε θα ειναι καθολου δυσκολο, καθως η αισθητικη του Αμερικανου τσιμπολογαει αναφορες απο τη παγκοσμια συνωμοσιολογια, τα gialli, το 'Περυσι στο Μαριενμπαντ' και την Ευρωπαικη decadence (και οχι απο τη παρακμη). 

 Μουσικα αυτο μεταφραζεται σε ενα αψυχολογητο προξενιο μεταξυ του χαρακτηριστικου ηχου της Cold Meat Industry με τους Demdike Stare που τελικα λειτουργει αψογα, παρα τις ενστασεις των κομπλεξικων που ζουν για να μπουκαρουν δραματικα τη τελευταια στιγμη στην εκκλησια και να φωναξουν 'ΕΓΩ'. Οπως φανταζεστε η ατμοσφαιρα του Industriale Illuminato ειναι μαυρη αλλα οχι κατσιμαυρη, εχει τρυπες για να μπαινει οξυγονο, πχ η αλληλουχια μεταξυ της tribal κατηφειας του Venus In Retrograde με τη ψευδομινιμαλοnewageομελαγχολια του Breath Of Cinder δειχνει πως ο καλλιτεχνης δε θελει να μας διωξει. Λες και θα πηγαιναμε καπου αλλου. Να το ακουσετε οπωσδηποτε. Δε καθομαι να γραφω τσαμπα κυριακατικα. 

Industriale Illuminato CD/LP (Hospital Productions - 2014)

Cremation Lily - Fires Frame The Silhouette

 Επειδη πλεον η εννοια του album σαν ολοκληρωμενη και πολυ συγκεκριμενη δηλωση του εκαστοτε καλλιτεχνη εχει διαστρεβλωθει, το να κατσω να σκασω για το αν το Fires Frame The Silhouette ειναι συλλογη (με αποσπασματα απο κασετες σε limitation που απευθυνεται σε συγγενεις εξ αιματος) και οχι αμιγως δισκος, θα ειναι δικο μου λαθος και οχι του Βρετανου Cremation Lily, επειδη απ' οσο εχω καταλαβει ο πιτσιρικας το ΄χει. Πολυ.

 Ηχητικα ο Zen Zsigo ξεκιναει με βαση την Cocaine Death/And Stll Wanting εποχη του Prurient με ολα τα ασηκωτα synths και την μελοδραματικοτητα που την χαρακτηριζει, με μερικες Ramleh διαφευγουσες (ακουστε το εναρκτηριο κομματι και πειτε μου ποσο Hand Of Glory) για να καταληξει σε κατι νεο, σαφως πιο μελωδικο αλλα με τις λαμαρινοηχογραφησεις και τους ορχεις στη σωστη θεση. Φωνητικα, τα γαβγισματα του τυπου ακουγονται αγωνιωδη, σα να ουρλιαζουν/θρηνουν για το ανεκπληρωτο. Aren't we all.

 Οποτε δε πουλαμε ψυχη και νεφρα για να τσιμπησουμε καμμια κασετα, παιρνουμε το δισκο και τρωμε τα ηδη φαγωμενα νυχια μας για το επομενο βημα. Και εις ανωτερα.

Fires Frame The Silhouette LP (Alter - 2014)

Bizarre Uproar - Vihameditaatio

 Οσο η πιτσιρικαρια γοητευεται και ρομαντικοποιει την υποτιθεμενα επικειμενη ελευση του Τελους, οι Μεγαλοι Καλλιτεχνες εμπνεονται απο τη πιθανοτητα του να μη τελειωσει τιποτα. Ποτε. Η πορεια ειναι προκαθορισμενη, οπως ηταν και προκαθορισμενη η εξελιξη του Bizarre Uproar απο υπολογισιμη power electronics δυναμη σε κατι πολυ μεγαλυτερο απο το αθροισμα των μερων του.

 Ψηγματα της μεταμορφωσης κυοφορουνταν στο περσινο Perverse Bizarre Humiliation καθως και στο αριστουργηματικο Lily The Flesh που ξεκαθαρισαν τον ηχητικο κορεσμο των προηγουμενων δισκων σε κατι πιο αδειο αλλα σαφως πιο απειλητικο. H διαδικασια ολοκληρωθηκε επιτυχως στο Vihameditaatio. Ο Markkula πλεον διοχετευει το μισος του προς μια κατευθυνση που παραπεμπει περισσοτερο σε αξιονιστικο δρωμενο παρα σε μια ακομα harsh αλητεια. 

 Οι εκπληξεις ξεκινουν απο το πρωτο κομματι. Επι 21 λεπτα παρακολουθουμε την αποσυνθεση ενος sludgeοειδους riff σε ενα πνιγηρο μπουγιο απο παραμορφωση. Η ατμοσφαιρα βαραινει αφορητα στο δευτερο track με τη σχεδον κινηματογραφικη του αρρωστια. Τελετουργικα τυμπανα, ηχοι απο αλυσιδες, ουρλιαχτα απο το πουθενα, βομβοι μπασου. Aπο εκει και περα τα πραγματα αδειαζουν. To album χανεται σε ενα ενορχηστρωμενο τιποτα και χωρις να το επιδιωκει με κανει να λεω με τη πρωτη ευκαιρια στον οποιοδηποτε 'Δισκος της Χρονιας'. Δε θα τελειωσει τιποτα. Δεν ειμαστε τοσο τυχεροι. Ας το γιορτασουμε.

Υ.Γ To παρακατω link παραπεμπει στο πολυαγαπημενο Harsh Noise Wall Kitty που ειχε την ευγενικη καλοσυνη να μοιραστει αυτο το Επος. 

Vihameditaation CD (Filth & Violence - 2014)

Forza Albino - Black Dog

 Με γνωμονα το πολλα υποσχομενο βιογραφικο, τις κυκλοφοριες στη Posh Isolation, τα σωστα live στο youtube καθως και το proper στησιμο, ηταν φυσικο πως οι Δανοι Forza Albino αργα η γρηγορα θα κινουσαν τη περιεργεια της Freak Animal. Οπερ και εγενετο Black Dog, ενα μισαωρο ερωτικο γραμμα προς τον εκφυλισμο και την αρρωστια.

 Στο πρωτο track, το group δαγκωνει με το καλημερα. Φουλ αναλογιλα, samples απο το συμπαν του Peter Sotos, με ενα μαντραχαλο να ουρλιαζει HIV PROVIDER λες και ξυπναει με Pogrom και κοιμαται με Caligula031. Καλα περναει κι αυτος.

 Το δευτερο κομματι βασιζεται πανω σε μια λουπα που θα ορκιζομουν πως βγηκε απο το Physical Evidence του Non, αν απο πισω δεν επαιζαν ραδιοφωνικες παρεμβολες και κατι τελειωμενα φωνητικα που δε καταλαβαινω τι σκατα λενε, αλλα ειμαι σιγουρος πως δεν ευχονται και παγκοσμια ειρηνη. 

 Νο post/no core/no fun. Στηριζω.

Black Dog CS/LP (Freak Animal - 2014)

V/A - Ten Jin

 Εχω ξεστομισει δεκαδες φορες τη φραση 'θελω ΤΩΡΑ ολοκληρο το καταλογο της Urashima' και θα την επαναλαμβανω κατα προτιμηση φωναχτα καθε φορα που ανακοινωνονται επικειμενες κυκλοφοριες. Ναι ρε. Τα θελω ολα τελικα. Ακομα και τα Alo Girl. 

 Στη κορυφη της λιστας προτεραιοτητων βρισκεται η συλλογη Ten Jin, η οποια συστηνει εξι ανερχομενα ιαπωνικα power electronics ονοματα με εξι ελευθερες αποδοσεις του 80ς ευρωπαικου ηχου. O/oι  Les Champs Magnetiques τον μπασταρδευουν με japanoise, o Mordant Karma βαζει ακανθινο στεφανι στο μαυσωλειο της Come Organisation, o Ultimastanza προσκυναει το Anal Perversions και ουτω καθεξης. 

 Δε βγαινουν καθε μερα τετοιοι δισκοι. Παλι καλα βεβαια γιατι δε θα ειχαμε ουτε για τσιγαρα. Αλλα τα θελω ολα γαμωτο. Ακομα και τα Alo Girl. 

P.S. A huge thanks to Noise Nightfall for the rip and all its trouble. I truly appreciate this man!

Ten Jin LP (Urashima - 2014)