Presidiomodelo - Внутренняя Империя

 Τυχαια ανακαλυψη απο τα τρισβαθα του Bandcamp. Το νεοσυστατο τριο των Presidiomodelo καταγεται απο τη Σιβηρια, με το Inner Empire να αποδιδει ηχητικα τις αχανεις εκτασεις και τον παγετο της Βορειας Ασιας. Το album συνδεει χωρις εμφανεις κοπτοραπτικες, field recordings υπαιθρου και διακριτικο αυτοσχεδιασμο, αναμεσα απο τελετουργικα περασματα σαμανικων προθεσεων.  Ο Chris Watson θα νιωσει περηφανος, ο Thomas Köner θα ζηλεψει, οι Fossil Aerosol Mining Project θα προτεινουν συνεργασια.

2018 keeps on giving great records, so if you're into Zoviet France, Thuja, K-Space, Alchemy of the 21st Century or you just wanna listen to Siberian ritual ambient, check this one out immediately. 

Внутренняя Империя CS (NKT - 2018)

Controlled Death - Journey Through A Dead Body / Deathwish Tapes 1-3

 Απαυγασμα πεθαμενατζιλας απο το τελευταιο project του Masonna της καρδιας μας. Ο Maso Yamazaki διαλεγει το πιο καυλωτικα τιποτενιο ονομα της χιλιετηριδας για να μας μαυρισει τη ψυχη με 2.5 ωρες πρωτογενους death industrial. Σε περιπτωση που φανταζεστε κατι παραπανω απο ενα προσκυνημα στον ταφο του Atrax Morgue με αποσκελετωμενη δομη και περιστασιακα black φωνητικα, μην μπειτε στον κοπο. Μπομπα.

 After the deluge of Atrax Morgue reissues, it was a matter of time to see Corbelli's influence spread once again, this time all over the newer generation of artists and listeners. Of course, Maso Yamazaki is a living legend, but his latest project, Controlled Death, feels like a rejuvenating move. I dare to say an enthusiastic one. Even if it's morbid as fuck.

 These two albums don't stray from the Slaughter Productions recipe, especially the Deathwish Tapes, which was recorded straight to tape with no overdubs. Masonna now uses sparingly a newfound black metal howl instead of his usual shrieks, but stays within well-defined death industrial parameters. On the other hand, Journey Through A Dead Body is not a nod to TG as its title suggests, but rather an autonomous entity that may has some borrowed limbs, but its voice is entirely singular.

Journey Through A Dead Body / Deathwish Tapes 1-3 LP, CD & 2xCS Box

(Urashima - 2019)

ZK - Isilo

 Με τα εχεγγυα του Sam McKinley, η πρωτοεμφανιζομενη Πολωνη Zuzanna Kuzmicka υπογραφει γεματη αυτοπεποιθηση με τα αρχικα της, χωρις να κουραζει με αναφορες σε 70ς ταινιες των 2 seeders. Το Isilo στεκεται γερα στα ποδια του. Δεν χρειαζεται conceptual πατεριτσες.

 Τα δυο δεκαλεπτα κομματια της κασετας δινουν την εντυπωση πως τα ηχεια σου ειναι εκτος φασης, με περιεργη διαταξη των συμβαντων στη στερεοφωνικη εικονα. Στην αρχη αυτο το εφε ηταν καπως ενοχλητικο, μεχρι το σημειο που καταλαβα πως η ΖΚ αντιστρεφει οσα ξερουμε για το ΗΝW. Αντι να συνθετει σιγα-σιγα ενα απορθητο wall, προτιμαει να παιζει με τα απομειναρια του. Το δευτερο κομματι εχει πιο πυκνη συσταση και ρολαρει γρηγοροτερα, αλλα εξακολουθει να μοιαζει με τη φασματικη απεικονιση του ειδους και οχι με τα τσιμεντα του κιλου. Αψογη.

 If you take Isilo at face level, you come across a great performed HNW album, with a few surprising detours off the beaten track. But if you look closely at this textured beauty, you realize that it's actually a pure distillation of your favorite harsh noise sounds, tightly crammed inside a box, in a way that the air between them crackles in their slightest movement.

Isilo CS (Lake Shark Harsh Noise - 2018)

Peter Brötzmann / Heather Leigh - Sparrow Nights

 Απο το For Adolphe Sax και το Machine Gun, μεχρι τους Last Exit και την προσφατη συνεργασια με Fushitsusha, ο ηχος του σαξοφωνιστα Peter Brötzmann εχει το εκτοπισμα μιας πυρηνικης βομβας που εκρηγνυται σε αργη κινηση επι 50+ χρονια, με φημες για σπασμενες φλεβες στο λαιμο και μνημειωδη μεθυσια, οποτε  οι πρωτες νοτες του τελευταιου του album καταρριπτουν τις προσδοκιες για free-for-all παραναλωμα. Το Sparrow Nights ακουγεται σαν την πρωτη μερα μετα την καταστροφη.
 Προφανως η εσωστρεφεια του δισκου οφειλεται στην Heather Leigh, ισως τη μοναδικη αυτοσχεδιαστρια pedal steel guitar που ξερω, με CV που περιλαμβανει Charalambides, Keiji Haino και Jandek. Στο Sparrow Nights καδραρει τις τσιριδες του Brötzmann σε ενα πλαισιο που αγγιζει τις παρυφες του shoegaze. Οσο δεν θυμιζει τον εαυτο της στους Taurpis Tula, παραπεμπει καρφωτα στο Coral Sea της Patti Smith με τον Kevin Shields και απο κει στον αγυριστο του δευτερου δισκου των Fushitsusha. Σε περιπτωση που ο Jandek αποπειραθει να παιξει free jazz, θα ακουγεται ακριβως ετσι.

 Don't let the name of Peter Brötzmann scare the shit out of you. Sparrow Nights highlights his gentler side, something I haven't heard from him since the days of Die Like A Dog Quartet. The real star of the session though is Heather Leigh who is channeling Texan psychedelia, Jandekian sparseness and deep Borbetomagus vibes -if they were brokenhearted- in a single strum of her pedal steel guitar.

Sparrow Nights CD/LP (Trost Records - 2018)

The Ten Obligatory Albums Of 2018

 H συνταξη καθε λιστας με τα καλυτερα της χρονιας αποτελει πλεον μια οριακα μουσειακη πρακτικη, που συναδει με την αποκαθηλωση του αλμπουμ ως καθοριστικου ντοκουμεντου στο βιογραφικο ενος project. Εστω πως απογοητευτηκες απο την τελευταια κασετα του αγαπημενου σου ambient noise wall καλλιτεχνη, κανε υπομονη 10 λεπτα και ενα refresh στο bandcamp του. Βγηκε ηδη η επομενη. 

Μεσα σε ενα τοσο σαδιστικα ταχυ ψηφιακο περιβαλλον, οι λιστες με τα τοπ οσα φανταζουν αυτοστιγμει παρωχημενες, ενα υπολοιπομενο γονιδιο της προηγουμενης γενιας που θα εξαφανιστει συντομα, οχι μονο λογω της ακαριαιας αναχρονιστικοτητας απο το συνεχη βομβαρδισμο κυκλοφοριων, αλλα επειδη τα ανθρωπινα αντανακλαστικα και αισθητηρια δυστυχως παραμενουν αναλογικα. Προτου λοιπον κανω refresh και αλλαξω γνωμη, σας παρουσιαζω τα αγαπημενα albums του Corrupted Delights για το 2018.

 "I like to remember things my own way. How I remember them. Not necessarily the way they happened." These are the notorious words of Bill Pullman in a key moment of Lost Highway, and these are the words I live by every single minute on this planet. So I choose to recall 2018 as a good one, even though it was objectively a bitch. At least, it had some really special moments and a few amazing records to boot, so never mind the bollocks, here's the Top 10.

1. Organum - Raven (Siren Records)
2. Jeph Jerman - The Bray Harp (White Centipede Noise)
3. Deben Bhattacharya - Paris To Calcutta (Sublime Frequencies)
4. Himukalt - Knife Through The Spine (Malignant Records)
5. Jóhann Jóhannsson - Mandy O.S.T. (Invada / Lakeshore Records)
6. Anastasia Ax / Lasse Marhaug - Objects To Be Destroyed               (Rekem Records)
7. Nurse With Wound - Changez Les Blockeurs (United Dirter)
8. Wince - The Older Generation (Tordon Ljud)
9. Linekraft - 33 Purgatories (Zaetraom)
10. Bizarressmania - II (Freak Animal)

Senyawa - Sujud

   Ο δισκος που περιμενα απο τους Corrupted, αλλα δεν.

 Sujud opens with a guttural incantation that repeats 666 times "Tanggalkan Di Dunia" which means UNDO THE WORLD in Indonesian. I shouldn't have to say more, but some of you are really picky, so I'll try to elaborate, as much as my deep knowledge and penetrative expertise of Indonesian psychedelic avant doom allows.
 Senyawa are a duo that share the ingeniosity of Corrupted at their prime, the sheer volume of early Swans, the exorcist blues of Phurpa and the psych folk mantras of Alexander Tucker if he was born in Yogyakarta, via a love for overamplified self-built stringed instruments with their own wtfness. You just can't believe that there are actually only two dudes behind this wall of Sleep (as in the band, not the act I wanna commit myself to, while I listen to anything SunnO))) released after their Black album) until you check their pic on the album's back cover, chillin' like a villain, instead of eating babies or doing ritual shizz in the name of an unpronounceable deity that urges you to listen to this like now.

Y.Γ. Καρδουλες και Εξαποδους στον πολυλατρεμενο Mixalhs Minmin για το ξεστραβωμα.

Sujud CD/LP (Sublime Frequencies - 2018)

Deben Bhattacharya - Paris To Calcutta: Men And Music On The Desert Road

 Δεν εχω κανει πολλα ταξιδια και αυτα που εχω κανει, ειτε ημουν πολυ μικρος οποτε δεν αναγνωριζω καν τον εαυτο μου στις σαπιες πολαροιντ, ειτε εγιναν στην ενηλικη ζωη φορωντας παντα τη ζωνη ασφαλειας. Εβγαλα φωτογραφιες μπροστα απο τα αξιοθεατα, εφαγα στα τουριστικα σημεια και ηπια εμφιαλωμενο νερο και ποτα που ηδη γνωριζα. Επισκεφτηκα σημεια που μου προτειναν φιλοι, που και αυτοι με τη σειρα τους ειχαν συμβουλευτει το TripAdvisor. Επεστρεψα σπιτι σωος και αβλαβης και φροντισα να ανεβασω τις φωτογραφιες στο dropbox, επειδη ποτε δεν ξερεις τι μπορει να συμβει στο pc. Η ζωνη ασφαλειας δεν βγηκε ποτε.
 Γι' αυτο το λογο τρελαινομαι για τα ηχογραφηματα της Sublime Frequencies. Πρωτα κανουν σταση για κατουρημα στον ακαδημαικο αυτοκινητοδρομο της μουσικης ανθρωπολογιας για να συνεχισουν προς το χωματοδρομο που οδηγει στο πιο υποπτο εστιατοριο της παραλλης ακρης του πλανητη. Οποτε αν σας ενδιαφερει εστω στο ελαχιστο για το πως ακουγοταν η ζωη σε μια διαδρομη 12000 μιλιων, το 1955, χωρις ζωνη ασφαλειας, δοξαστε το Paris To Calcutta.

 The full unreleased audio travelogue of field recordist and ethnomusicologist, Deben Bhattacharya, is a glimpse into the parallel, unknown past of 1955. Listening to it, you can imagine what would have happened to modern music, if Paris To Calcutta was handed to the beat generation along with Harry Smith's Anthology Of American Folk Music. A highlight of this or any other year.

Paris To Calcutta 4xCD (Sublime Frequencies - 2018)

Wince - The Older Generation

  Ακουγοντας δυνατα το The Older Generation νιωθω πως ειναι κατι πολυ παραπανω απο ακομα ενας harsh noise δισκος, με την ιδια λογικη που ο Ειρηνικος ωκεανος δεν ειναι απλα πολυ νερο. Η μονομανης αφοσιωση του Wince πανω στον ογκο και το γρεζι του υλικου του θυμιζει απο μακρια την τεχνοτροπια του HNW, ομως τα δυο 18λεπτα κομματια ειναι πολυ δραστηρια με το να βραζουν μεσα στο ζουμι τους. Μην τολμησετε να το χασετε.  

 I've read on the usual forums and mailorders that The Older Generation slays, but I didn't expect it to slay so fucking much. Once you put the stylus on the record, a huge crackling sound emerges, as though the needle were dragging across a closely-miked molten asphalt. Every single second, this self-replicating pitch black miasma, exposes details -not unlike a HNW creation- that your detached listening habits won't reveal easily. Meanwhile, Wince left behind some bursts of sudden activity, be it a buried vocal or a static that manages to go out of the murk, to confuse us even more, so a state of deep listening is required, even though you'll want to scream Eureka on top of your lungs. A solid slab of headcleaning. 

The Older Generation LP (Tordon Ljud - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Τριτη, 6 Νοεμβριου

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

Kαθαρτηριο: εδω

Himukalt - Knife Through The Spine

Νεκροτομειο. 

  After a few releases on high estimated labels, Ester Kärkkäinen's first full-length sounds exactly like its title. Sharp, gritty and to the point.
 Her sound is a hybrid of unhinged power electronics blended with a post-mortem stench, including minimal layering, throbbing synths and obsessive loops. The heavily flanged vocals, interwined into the rotting fabric of the music, are spliced into chunks of indecipherable murmurs and visceral shrieks. Don't make a mistake though and think of Himukalt as another clone of the usual PE terrorists. This is a strictly personal and original statement, a detailed depiction of self-loathing, as Kärkkäinen is mapping her psyche in front of us, channeling her negativity into an impressive album. 

Knife Through The Spine LP (Malignant Records - 2018)

Jóhann Jóhannsson - Mandy O.S.T

 Οταν ο Nicolas Cage σφαγιαζει μηχανοβιους απο την κολαση, εμεις, οι κοινοι θνητοι, οφειλουμε να προσκυναμε νυχθημερον μπροστα στο οραμα του Panos Cosmatos, το οποιο ομως δεν αντεξε το βαρος του hype και απλα παρακολουθησαμε επι δυο ωρες τον Cage να μαζευει ολες τις υπερβολες του πανω σ' ενα σπασμενο τζαμι και να τις σνιφαρει με τη μια. 

 Για το μονο πραγμα που θα θυμηθω το Mandy στο τελος της χρονιας ειναι για τον αυτοσαρκασμο του και φυσικα για τη μουσικη επενδυση του Jóhann Jóhannsson που απο μονη της ειναι ικανη να σε βγαλει στο δρομο πασαλειμμενο με αιματα κραδαινοντας δρεπανια και τσεκουρια.    

Mandy is a psychedelic eye candy, with its tongue firmly planted in its cheek, like a moving heavy metal album cover, full of gore, hand-crafted axes and satanic drugs. So, that means the music is a fist-pumpin', beer-chuggin' riff rock anthology? Fortunately, no. I wouldn't stand a second in front of another self aware b-movie with "ironic" tunes. Fuck that shit.

 Jóhannsson's posthumous soundtrack subverted the expectations which come naturally if you think about the whole art-house horror box that Mandy fits perfectly in, and escaped from all the unavoidable tropes, even if he used the mandatory synth melody on the only sentimental scene of the film, or the metal drone of Stephen O' Malley, whose appearance verges on self-deprecation. This soundtrack singlehandedly elevates the movie from an Evil Dead on drugs parody into a world that you need to experience.

Mandy O.S.T. CD/LP (Invada / Lakeshore Records - 2018)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 5

Time present and time past

are both perhaps present in time future

and time future contained in time past.

If all time is eternally present

all time is unredeemable.

What might have been is an abstraction

remaining a perpetual possibility

only in a world of speculation.

What might have been and what has been

point to one end, which is always present.

- T.S. Eliot, excerpt from Burnt Norton - 

Everywhere At The End Of Time - Stage 5 2xLP
(History Always Favours The Winners - 2018)

Linekraft - 33 Purgatories

 Industrial παλαιας κοπης απο Ιαπωνια μερια, με πληρη περιφρονηση προς τις τεχνολογικες εξελιξεις των τελευταιων 35 ετων. Για τον Masahiko Okubo, ο χρονος σταματησε επισημα τη μερα που ακουσε για πρωτη φορα SPK, γι' αυτο και το 33 Purgatories διαθετει τη στοφα ενος obscurity του τοτε. Ειδικα κατασκευασμενο για τους εκατομμυρια fans των White Hospital, του Grim και του κακου συναπαντηματος τους. 

 Masahiko Okubo was born 35 years too late, cause 33 Purgatories sounds exactly like the tape you would buy from a nasty xeroxed mailorder catalogue and then pray to Santa Postal Service for two months straight. Linekraft excels in the forgotten art of old school industrial, taking cues from Grim and Dissecting Table with a slight detour towards the rhythmic end of Greater Than One, on the almost danceable Mutant Embryo. Nowadays this sound is almost extinct, so 33 Purgatories is a thing to cherish. 

33 Purgatories CS (Zaetraom - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Tεταρτη, 12 Σεπτεμβρη

Από τις 21.00 και μετα

Στο Boiler
We learn dances, brand new dances,
like the nuclear bomb.
Mosh pit: εδω. 

Colin Stetson - Hereditary O.S.T.

 Στο ερωτημα για το αν το Hereditary ειναι οντως η πιο τρομακτικη ταινια της δεκαετιας, θα γνεψω καταφατικα, αρκει να επισημανω πως προκειται για το πιο τρομακτικο οικογενειακο δραμα στην προσφατη μνημη μου, με καποιες μεταφυσικες διαφευγουσες στο προσκηνιο για να κοπει κανα εισιτηριο. Αμα σταθουμε ομως σ' αυτες, θα αναφερθουμε απαραιτητα στο soundtrack του Colin Stetson.  
 Διατηρουσα τις αποστασεις μου απο τον Αμερικανο πολυοργανιστα, λογω του μπλεξιματος του με την Constellation και τους Arcade Fire, γι' αυτο και η εκπληξη μου ηταν διπλασια οσο συνειδητοποιουσα πως το μισο αγχος που μου προκαλεσε η ταινια οφειλεται στα drones του Stetson που ηχογραφηθηκαν σε πραγματικο χρονο. Τα λιγοστα overdubs που προστεθηκαν στο περας του εγχειρηματος καταληγουν να θυμιζουν Phurpa σε pop διαρκειες η ακομα και το soundtrack του Session 9 απο τους υπεροχους Climax Golden Twins, αν ειχε ηχογραφηθει σε κανονικο studio και οχι στο υπογειο του πατρικου τους.

Hail, Paemon!

Hereditary O.S.T. CD/2xLP (Milan - 2018)