Linekraft / Alberich - Shock Industrialization

"He who protests is an enemy; he who opposes is a corpse"

- Pol Pot -

Shock Industrialization 10" (Hospital Productions - 2019)

The Haters - Førti

Να τους χαιρομαστε ♥

 It's not an easy task to be in business for forty years, let alone in the harsh noise business. Actually, Jupitter-Larsen was there before HN even had a name, but luckily, Førti isn't a self congratulatory pat on his own back, but rather a celebration of Noise and Entropy, under their best attire.

 The chronological sequencing of the four tracks, helps the listener to trace the evolution of the Haters sound, which goes from a raw prototype for the americanoise crowd to a focused assault that is kept inside pretty tight parameters of Larsen's own DIY devising. If you're a fan of active listening, you're gonna be rewarded with some exceptional textures, like the essential third track, which sounds like a cascading torrent of harsh purity with a cacophonus violin behind the blasting foreground, but if you just wanna pump your fists in front of your speakers, I can't find a reason not to. In fact, you will, like it or not.

Førti 2x10" & 7" Flexi (Influencing Machine Records - 2019)
(The link has been removed)

Simonetti, Pignatelli and Morante - Tenebrae O.S.T.

 Εξωφρενικη horror disco και giallo prog απ' τα 3/4 των μετρ της τρομοκρατιας, Goblin. Το αγαπημενο γκρουπ του Argento ειχε απολυτη ελευθερια κινησεων, οποτε το Tenebrae κατεληξε να ακουγεται σαν μια διεστραμμενη μιξη μεταξυ Cerrone, Blue Oyster Cult (με φουλ δοση cowbell), Police και Neil Young στο Trans, με οση 80s γλιτσα χρειαζoταν αυτη η καλοδουλεμενη μηχανη για να λειτουργει στην εντελεια.

 Waxwork Records is the go-to place when you need to get your horror kicks immediately, so today we're going straight to the core. Tenebrae may be funkier than Goblin's most soundtracks, but it still sounds like a black-leather-gloved, axe-wielding murderer. This lavish reissue not only reimagines the original artwork with stunning results, but also pairs the classic synth driven score, next to a record full of extras. A Corrupted Delight of the highest grade.

Tenebrae 2xLP (Waxwork Records - 2018)

S.P.K. - Dokument III0 1979

 Στο ακουσμα του ακρωνυμιου S.P.K., θα μνημονευουμε στους αιωνες των αιωνων το ζενιθ του Leichenschrei και αναγκαστικα τις ζειμπεκιες του Machine Age Voodoo, ομως τεινουμε να ξεχναμε πως στα τρια πρωτα ακριβοθωρητα εφταρια της, η μπαντα επαιξε ατοφιο ηλεκτρονικο μπαχαλοπανκ.
 Ετσι, το Dokument III0 1979 συλλεγει τα Factory, No More και Mecano για να μας θυμησει πως κατω απο τον βιομηχανικο εξωσκελετο τους, οι SPK εκρυβαν καλα μια pop ταση, την οποια θα τραβηξουν απ' τα μαλλια τα μεθεπομενα χρονια. Παντως παρα την ηλικια του, το Slogun εξακολουθει να ακουγεται διαλυμενο. Και πολυ εθιστικο.

Slogun

Kill kill kill for inner peace

Bomb bomb bomb for mental health

Therapy through violence

Working circle explosives

SPK SPK SPK SPK SPK SPK SPK

Dokument III0 1979 3x7" (Vinyl-On-Demand - 2019)

Alice Kemp - Fill My Body With Flowers And Rice

 O καταλευκος κοσμος της Alice Kemp εχει τις ψυχοσεξουαλικες εμμονες του David Cronenberg, τη διαστρεβλωμενη σωματικοτητα του Rudolf Eb.er και το εκλεπτυσμενο body horror των IRM, ενω τριγυρω στο χωρο βρισκονται κρεμασμενα εικονισματα της Mama Bär. Σαφως το Fill My Body With Flowers And Rice εχει αξιονιστικη καταγωγη, αρα εξ' ορισμου και art προθεση, αλλα δεν παυει να ειναι ενστικτωδες και σκετη τρομοκρατια εκει που πρεπει. Ακουγεται εξαιρετικα σε συνθηκες νυχτερινης βαρδιας, χωρις να υπαρχει ψυχη στο κτιριο.

Y.Γ. Για ακομα μια φορα, ενα μεγαλο ευχαριστο στον Kiwiknorr για την υπεροχη προταση του ❤

The title of Fill My Body With Flowers And Rice may alludes to a zen-like serenity, but I assure you that's not the case. Alice Kemp fills her awkward silences with field recordings and hair-raising shrieks, in a highly Schimpfluch-Gruppe manner, all tied up in a compelling slab of deeply unpleasant art that's part Alice In Wonderland, part Aktionism. 

Fill My Body With Flowers And Rice LP
(Fragment Factory / Erratum - 2016)

Alberich - Quantized Angel

  90s Esplendor Geometrico + Imminent Starvation + γαβγισματα = δισκαρα

Alberich returns to the warzone after a 9 year hiatus with the already sold out Quantized Angel. This time he's way more rhythmically inclined, like a production from the Ant-Zen/Hands axis but with more grit and less sheen. Between the bangers, you will find some moodier, synth driven tracks, which preserve the cold war atmosphere intact, but I'll keep returning to the heavy stuff, especially when my coffee isn't enough. 

Quantized Angel CD/LP (Hospital Productions - 2019)

The Residents - B.S.

  Με αφορμη τη χειροτερη μερα που μπορεις να πας σε δισκαδικο, οι Residents κυκλοφορησαν προχθες, στη Record Store Day, για πρωτη φορα επισημα το Baby Sex, δηλαδη τη δευτερη αποτυχημενη προσπαθεια τους στο να εξασφαλισουν συμβολαιο με τη Warner. Το ιστορικο βαρος του B.S. ειναι μαλιστα τοσο μεγαλο για τους fans, που το να το ακουσεις αποστασιοποιημενα ειναι το ιδιο αδιανοητο με το να μην στηθεις στην ουρα του δισκοπωλειου σαν μαλακας για να το αποκτησεις.
 Αυτο που μου εκανε ομως μεγαλυτερη εντυπωση απο το οτι οντως υπαρχουν ανθρωποι που περιμενουν στην ουρα εξω απο δισκαδικα, ειναι το ιδιο το αλμπουμ. Εδω οι Residents ειναι μια καμμενη παρεα πιτσιρικαδων με αψογο μουσικο γουστο που βαραει ο,τι κατσαρολικο βρει μπροστα της, οχι πολυ μακρια απο αυτο που εκαναν οι Godz και οι Red Crayola λιγο καιρο πριν η αυτο που θα εκανε η Φινλανδικη free folk σκηνη πολλα χρονια αργοτερα. Απαραιτητο ντοκουμεντο.

Years before the eyeballs, the tuxedos and the ambitious concepts, The Residents were a squad of acid casualties, driven by their mutual love for the absurd, who wanted to invade the music business by all means necessary. Baby Sex (or just B.S. cause you know, 2019) was their second attempt for a contract with Warner Bros, which of course failed. The audience was not ready then and I doubt if it'll be ready anytime soon for this freak out of a record. Just imagine a highly potent psychedelic brew of Beefheart and ESP-Disk freeform skronk with communal banging, stream of consciousness lyrics, tape speed experiments, flashes of hillbilly music through their distorted lens and the trademark Residential absurdism that's ever present, even before their official birth.

B.S. LP (MVD Audio / Cherry Red / New Ralph Too - 2019)

Reynols - Minecxio Emanations 1993-2018

 Για το κοινο, ο Miguel Tomasin επαιζε ντραμς στους Reynols. Για μενα ειναι ο διαγαλαξιακος Αυτοκρατορας του συμπαντος, ο Υπερεγκεφαλος του διαστηματος, ο αδιαφιλονικητος Κυριαρχος του σκοτους, ο Γκουρου του ηλιακου συστηματος, ο ανθρωπος με τις πιο εξωφρενικες ιδεες στην ιστορια της Τεχνης, ιδεες που εκαναν το Fluxus να φανταζει τουριστικο φολκλορ. Ρεμιξ κενων κασετων, ηχογραφησεις καμμενων διαβατηριων, drone απο 10.000 κοτες, αποϋλοποιημενα cd (δηλαδη αδεια jewel box ♥), συμφωνιες κουαρτετου τσαγιερων και αλλα τετοια υπεροχα που δικαιολογουν αυτο που λεει ο ιδιος σε συνεντευξεις για τον εαυτο του: Miguel Tomasin does not exist. Επαυξανω.
 Ευτυχως για τους φανς της μπαντας, 15 χρονια μετα τη διαλυση της, το Minecxio Emanations 1993-2018 υπαρχει, εστω και μετα απο πολυετεις καθυστερησεις. Η Pica Disk συνελεξε ογκο ακυκλοφορητου υλικου, που δεν υποτιμαει τους φανατικους ουτε τρομαζει τους νεοφυτους, με καθε πιθανη λειτουργια των Reynols: μηχανη παραγωγης βαρβατου drone, αστρικες space/kraut προβολες, no-wave ατονικοτητες και πανω απ' ολα τα παραλογα concepts της Μεγαλειοτητας Του.

Υ.Γ. Να δειτε επειγοντως το ντοκυμαντερ Looking For Reynols εδω.

 Reynols deserve way more than a cult status amongst their fans, so Pica Disk collected tons of unreleased stuff to showcase their singularity. Inside these 6 CDs, you'll find everything that you hoped for in a band, but didn't get in one place only. Hardcore drone, atonal psych excursions, a Moe Tucker-ish approach to motorik drumming, some really fucked up conceptual pieces and of course the singing-chanting of His Highness, Miguel Tomasin, that begs for a sound poetry album. File them between The Shaggs, Dadaism and the sound of the cosmos consuming slowly itself. You're halfway there.

Μinecxio Emanations 1993-2018 6xCD & DVD Box (Pica Disk - 2019)

V/A - Leather

 Εξι μπαχαλοι της Institute Of Paraphilia Studies αντιστεκονται σθεναρα απεναντι στην Fiftyshadesofgrey-οποιηση της φετιχαρας τους με τους ισαριθμους τεντιμποισμους της συλλογης Leather.
 Aπ' αυτους θα ξεχωρισω τον παντα εξαιρετικο Mania, που οσο ωριμαζει, τοσο απλωνει τον ηχο του σε μια διασταυρωση power electronics σε slow motion και αμορφης dub τεχνικης. Συνεχιζω με Encephalophonic σε ενα cut-up ορυμαγδο αιχμηρων υψισυχνων θρυψαλων που ιπτανται πανω απο παχυ στρωμα μπασας καταγωγης. Καταληγω στη συμμετοχη του Caligula031 με ενα αρχετυπικοτατο, βοθρατζιδικο PE, απ' αυτα που κανω κρα για να βρω.

 Institute of Paraphilia Studies' latest compilation celebrates the worship of Leather with six connoisseurs of the matter. A mix of exemplary power electronics and modern harsh noise at their best.

Leather CS (Institute Of Paraphilia Studies - 2019)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 6

"Much as oblivion 

is the death of sorrow,

so death is life's

forgetfulness."

- Mihai Eminescu -

Everywhere At The End Of Time - Stage 6 2xLP
(History Always Favours The Winners - 2019)

Treriksröset ‎– Kristen Musik Från Rågsved

 "Do not avenge yourselves, dear friends, but give place to God's wrath. For it is written: "Vengeance is Mine; I will repay", says the Lord."

- Romans 12:19 - 

Kristen Musik Från Rågsved LP
(Removed after a kind request)
(Harbinger Sound - 2019)

Paal Nilssen-Love - New Japanese Noise

 Κακοτραχαλη free jazz βιαιης οξειδωσης και εκρηκτικης συμπεριφορας. Μπορει ο τιτλος καθως και οι συμμετοχες του New Japanese Noise να παραπεμπουν στο hi-fi παραναλωμα των Incapacitants και του Pain Jerk, ομως εδω ας δωθει βαση στο New (οπως λεμε New Thing) και φυσικα στο Noise που καλυπτει το μισο εξωφυλλο/μανιφεστο. 

 Η ελλειψη μπασου επιτρεπει στον Paal Nilssen-Love να τρεχει το εγχειρημα προς καθε πιθανη κατευθυνση, κυριως με ευκινητα hi-hat που στελνουν τον Sakata-san σε σοβαρη υποψηφιοτητα στο Ρεκορ Guinness Αντοχων 2019. Οσον αφορα το κιθαριστικο μερος, εδω αγγιζουμε τα χωρικα υδατα του Derek Bailey επι συνεργασιας με Ruins, οποτε η τζαπανιλα κρατιεται αληθινη. Να μην ξεχασω να αναφερω τα γρυλλισματα του Sakata στο τεταρτο κομματι, τα διακριτικα πιου πιου του Gomi, τα ξυσιματα του Mikawa (❤) και την παραγωγη του Lasse Marhaug που μαζευει τα αμαζευτα. Ηρωας. 

 A unique showcase of ungodly dexterity and deranged brutality. Paal Nilssen-Love offers his weightless drumming to this banger, while the other participants are travelling the space ways around him. As the title suggests, New Japanese Noise owes more to latter-day Hijokaidan than any usual free noodling, so bring along your diapers and dig in.

New Japanese Noise CD (PNL - 2019)

Royal Trux - White Stuff

 Τελικα οι Royal Trux αποδειχτηκαν πιο εξυπνοι απο καθε γραφια του pitchfork, πιο ανθεκτικοι απο καθε indie βλακα που την ειδε Ιησους απο τη Ναζαρετ στην πρωτη γραμμη που ηπιε και πιο ΚΟΥΛ κι απο το θαλαμο συντηρησης του Keith Richards. Εκει που θα ταριχευτουν και οι RTX σε καποια χρονια απο τωρα.
 Επομενως η επανασυνδεση τους δεν ηταν τοσο απροβλεπτη, αν σκεφτουμε πως η μπαντα ακολουθησε κατα γραμμα τις οδηγιες της rock μυθιστοριας. Αυτες που δεν περιλαμβανουν μονο πλατινενιους δισκους, τσαμπα ναρκωτικα και γαμησια του διαστηματος, αλλα και εμπορικες αποτυχιες, αβολα live album, υποχρεωτικους δισκους για λυση συμβολαιων, τσακωμους, διαλυσεις, ψιλοαδιαφορα προσωπικα projects και πανω απ' ολα: τη δισκογραφικη επιστροφη μετα απο 20 χρονια.
 Θα εβαζα το White Stuff αναμεσα στο Accelerator και στο Pound For Pound -τους λιγοτερο στριφνους δισκους της καριερας τους- αν και συνεχιζει να ακουγεται λες και ο Beefheart εποχης Bluejeans & Moonbeams εβαλε τρικλοποδια στο School's Out (εξωφθαλμη αναφορα του εξωφυλλου), μεσα σε 80ς στριπτιτζαδικο, ενω στο βαθος ακουγεται αχνα το Can't You Hear Me Knocking, με τον Kool Keith να μουρμουραει κατι για πιτσες. Ξερω, δεν βγαζει νοημα αυτο που λεω. Που να τ' ακουσετε κι ολοκληρο.
 Παντως οσο μπερδεμενο κι αν ειναι το White Stuff, στανταρ παραμενει το πιο rock'n'roll rock'n'roll album που εχω ακουσει εδω και πολυ καιρο.

 Jennifer, the chances for you to read this are excruciatingly slim but I have to say it. Your new album is so sick, that I wanna propose to you. Let's get married, shoot drugs into each other's eyeballs and listen to the Stones all day long.

White Stuff CD/LP (Fat Possum Records - 2019)

Gaël Segalen - Sofia Says

 Το Sofia Says ειναι πολυ ηλεκτρονικο για να χαρακτηριστει αμιγως musique concrete, πολυ συγκεκριμενο για να το στειλουμε στην αοριστια της sound art και εξαιρετικα λεπτομερες για να τοποθετηθει διπλα στο ραφι των επεξεργασμενων field recordings. Για παραδειγμα, οι αντιστοιχες δουλειες του Francisco López εχουν πολυ κοκκο και φυσημα, σε αντιθεση με τη διαυγεια της Gaël Segalen που λαμπει ακομα και μεσα απο το μαγνητικο μεσο της Coherent States. Η φθορα δεν εχει θεση στο album της Γαλλιδας συνθετριας. Καθε ηχος τοποθετειται σε πρωτο πλανο για να αναγνωριστει η καταγωγη του, αλλα ακομα και ετσι, η εσωτερικη λογικη του ειναι τοσο μυστηριωδης και γοητευτικη που καλει συνεχως τον ακροατη να αμφισβητησει την ακουστικη αντιληψη του.

 Gaël Segalen seems to be interested equally in the micro and the macroscopic universe of sounds as well, so she crafts a fluent narrative of tiny gestures and huge steps for her latest tape release. Recorded flawlessly, Sofia Says is a bright example of modern musique concrete with a warm, human touch, even though its synthetic nature encourages the listener's detachment. This intricate web will mess up your auditory perception, but it'll leave behind a sense of awe, which stays with you until the next listening session.

Sofia Says CS (Coherent States - 2019)

Michael O'Shea - s/t

                                    

 O μυθος θελει τον Bruce Gilbert και τον Graham Lewis των Wire να βολταρουν Λονδιναρα το 1980 και να πετυχαινουν στο δρομο τον Michael O'Shea, εναν εκκεντρικο μουσικο του δρομου να κοπαναει μια 17χορδη ιδιοκατασκευη απο καδρονι πορτας, με ηχο που προσεγγιζει τοσο το σιταρ, οσο και το σαντουρι. Η προταση για αλμπουμ επεσε αμεσως, αλλα ο O'Shea εμφανιστηκε στη Dome Records μετα απο δυο χρονια, επειδη τοτε του το υπαγορευσε το ζωδιο του. Τετοιος τυπος.

 Θα ηθελα ολα τα παραπανω να ισχυουν, αλλα ακομα και αν ειναι μερος της post punk μυθιστοριας, δεν με ενοχλει. Μου αρκει που η Allchival επανακυκλοφορησε το μοναδικο δισκο του O'Shea, ενα δισκο που δεν ειχα ακουσει μεχρι τωρα αλλα ουτε και αντιστοιχο του, ομως για να συνεννοηθουμε πρεπει να φερω στην κουβεντα τη μοναχικοτητα του Durutti Column και την αυρα του Laraaji.

 One of the most singular and obscure record of the 80s, finds new life and audience thanks to this essential reissue. Michael O'Shea was an Irish busker that roamed the planet with his self-built instrument and was found by Gilbert and Lewis of the Wire fame. They proposed a deal and the rest is history. A really concealed one that messes up our fixed ideas about the post punk era and its sound.

Michael O'Shea LP (Allchival - 2019)