V/A - Leather

 Εξι μπαχαλοι της Institute Of Paraphilia Studies αντιστεκονται σθεναρα απεναντι στην Fiftyshadesofgrey-οποιηση της φετιχαρας τους με τους ισαριθμους τεντιμποισμους της συλλογης Leather.
 Aπ' αυτους θα ξεχωρισω τον παντα εξαιρετικο Mania, που οσο ωριμαζει, τοσο απλωνει τον ηχο του σε μια διασταυρωση power electronics σε slow motion και αμορφης dub τεχνικης. Συνεχιζω με Encephalophonic σε ενα cut-up ορυμαγδο αιχμηρων υψισυχνων θρυψαλων που ιπτανται πανω απο παχυ στρωμα μπασας καταγωγης. Καταληγω στη συμμετοχη του Caligula031 με ενα αρχετυπικοτατο, βοθρατζιδικο PE, απ' αυτα που κανω κρα για να βρω.

 Institute of Paraphilia Studies' latest compilation celebrates the worship of Leather with six connoisseurs of the matter. A mix of exemplary power electronics and modern harsh noise at their best.

Leather CS (Institute Of Paraphilia Studies - 2019)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 6

"Much as oblivion 

is the death of sorrow,

so death is life's

forgetfulness."

- Mihai Eminescu -

Everywhere At The End Of Time - Stage 6 2xLP
(History Always Favours The Winners - 2019)

Treriksröset ‎– Kristen Musik Från Rågsved

 "Do not avenge yourselves, dear friends, but give place to God's wrath. For it is written: "Vengeance is Mine; I will repay", says the Lord."

- Romans 12:19 - 

Kristen Musik Från Rågsved LP
(Removed after a kind request)
(Harbinger Sound - 2019)

Paal Nilssen-Love - New Japanese Noise

 Κακοτραχαλη free jazz βιαιης οξειδωσης και εκρηκτικης συμπεριφορας. Μπορει ο τιτλος καθως και οι συμμετοχες του New Japanese Noise να παραπεμπουν στο hi-fi παραναλωμα των Incapacitants και του Pain Jerk, ομως εδω ας δωθει βαση στο New (οπως λεμε New Thing) και φυσικα στο Noise που καλυπτει το μισο εξωφυλλο/μανιφεστο. 

 Η ελλειψη μπασου επιτρεπει στον Paal Nilssen-Love να τρεχει το εγχειρημα προς καθε πιθανη κατευθυνση, κυριως με ευκινητα hi-hat που στελνουν τον Sakata-san σε σοβαρη υποψηφιοτητα στο Ρεκορ Guinness Αντοχων 2019. Οσον αφορα το κιθαριστικο μερος, εδω αγγιζουμε τα χωρικα υδατα του Derek Bailey επι συνεργασιας με Ruins, οποτε η τζαπανιλα κρατιεται αληθινη. Να μην ξεχασω να αναφερω τα γρυλλισματα του Sakata στο τεταρτο κομματι, τα διακριτικα πιου πιου του Gomi, τα ξυσιματα του Mikawa (❤) και την παραγωγη του Lasse Marhaug που μαζευει τα αμαζευτα. Ηρωας. 

 A unique showcase of ungodly dexterity and deranged brutality. Paal Nilssen-Love offers his weightless drumming to this banger, while the other participants are travelling the space ways around him. As the title suggests, New Japanese Noise owes more to latter-day Hijokaidan than any usual free noodling, so bring along your diapers and dig in.

New Japanese Noise CD (PNL - 2019)

Royal Trux - White Stuff

 Τελικα οι Royal Trux αποδειχτηκαν πιο εξυπνοι απο καθε γραφια του pitchfork, πιο ανθεκτικοι απο καθε indie βλακα που την ειδε Ιησους απο τη Ναζαρετ στην πρωτη γραμμη που ηπιε και πιο ΚΟΥΛ κι απο το θαλαμο συντηρησης του Keith Richards. Εκει που θα ταριχευτουν και οι RTX σε καποια χρονια απο τωρα.
 Επομενως η επανασυνδεση τους δεν ηταν τοσο απροβλεπτη, αν σκεφτουμε πως η μπαντα ακολουθησε κατα γραμμα τις οδηγιες της rock μυθιστοριας. Αυτες που δεν περιλαμβανουν μονο πλατινενιους δισκους, τσαμπα ναρκωτικα και γαμησια του διαστηματος, αλλα και εμπορικες αποτυχιες, αβολα live album, υποχρεωτικους δισκους για λυση συμβολαιων, τσακωμους, διαλυσεις, ψιλοαδιαφορα προσωπικα projects και πανω απ' ολα: τη δισκογραφικη επιστροφη μετα απο 20 χρονια.
 Θα εβαζα το White Stuff αναμεσα στο Accelerator και στο Pound For Pound -τους λιγοτερο στριφνους δισκους της καριερας τους- αν και συνεχιζει να ακουγεται λες και ο Beefheart εποχης Bluejeans & Moonbeams εβαλε τρικλοποδια στο School's Out (εξωφθαλμη αναφορα του εξωφυλλου), μεσα σε 80ς στριπτιτζαδικο, ενω στο βαθος ακουγεται αχνα το Can't You Hear Me Knocking, με τον Kool Keith να μουρμουραει κατι για πιτσες. Ξερω, δεν βγαζει νοημα αυτο που λεω. Που να τ' ακουσετε κι ολοκληρο.
 Παντως οσο μπερδεμενο κι αν ειναι το White Stuff, στανταρ παραμενει το πιο rock'n'roll rock'n'roll album που εχω ακουσει εδω και πολυ καιρο.

 Jennifer, the chances for you to read this are excruciatingly slim but I have to say it. Your new album is so sick, that I wanna propose to you. Let's get married, shoot drugs into each other's eyeballs and listen to the Stones all day long.

White Stuff CD/LP (Fat Possum Records - 2019)

Gaël Segalen - Sofia Says

 Το Sofia Says ειναι πολυ ηλεκτρονικο για να χαρακτηριστει αμιγως musique concrete, πολυ συγκεκριμενο για να το στειλουμε στην αοριστια της sound art και εξαιρετικα λεπτομερες για να τοποθετηθει διπλα στο ραφι των επεξεργασμενων field recordings. Για παραδειγμα, οι αντιστοιχες δουλειες του Francisco López εχουν πολυ κοκκο και φυσημα, σε αντιθεση με τη διαυγεια της Gaël Segalen που λαμπει ακομα και μεσα απο το μαγνητικο μεσο της Coherent States. Η φθορα δεν εχει θεση στο album της Γαλλιδας συνθετριας. Καθε ηχος τοποθετειται σε πρωτο πλανο για να αναγνωριστει η καταγωγη του, αλλα ακομα και ετσι, η εσωτερικη λογικη του ειναι τοσο μυστηριωδης και γοητευτικη που καλει συνεχως τον ακροατη να αμφισβητησει την ακουστικη αντιληψη του.

 Gaël Segalen seems to be interested equally in the micro and the macroscopic universe of sounds as well, so she crafts a fluent narrative of tiny gestures and huge steps for her latest tape release. Recorded flawlessly, Sofia Says is a bright example of modern musique concrete with a warm, human touch, even though its synthetic nature encourages the listener's detachment. This intricate web will mess up your auditory perception, but it'll leave behind a sense of awe, which stays with you until the next listening session.

Sofia Says CS (Coherent States - 2019)