Η αφανης βρετανικη κολλεκτιβα των Splintered περασε ξυστα απο τα ρανταρ του Τυπου σε ολη τη διαρκεια των 90s, ενω ηχητικα δεν ειχε τιποτα να ζηλεψει απο το κακο συναπαντημα των τοτε Skullflower, Ramleh, αιντε και των Godflesh. Μη ξεχνατε πως τοτε το internet ηταν μονο σεναριακη αφορμη για ταινια της Sandra Bullock και η λιγοστη ενημερωση που επαιζε αναφεροταν στις διαμαχες Slayer-Sepultura και Blur-Oasis. Η φαση ηταν σκατα. Οποιος λεει το αντιθετο προφανως ειναι απο τους τυπους που ποσταρουν στο facebook γραφικοτητες για το ποσο ωραια ηταν τοτε που παιζαμε μπαλα και καρατε στις αλανες, ενω ξεχναει πως θα πουλουσε τη μανα του για ενα gameboy.
Το Moraine αποτελειται απο δυο κομματια με πολυ χρονο στη διαθεση τους για να χτιστουν. Αυτο το χτισιμο ξεκιναει απο την ηλεκτρακουστικη αποδοση του 'Hawkwind goes Group Ongaku' με οσα μπλιμπλικια χρειαζονται για να γινει ο παραπανω χαρακτηρισμος δοκιμος (στο κεφαλι μου). Στη συνεχεια η μπαντα διυλιζει τις οποιες motorik προσμιξεις βρισκονταν στο noise-rock για να φτασει σε μια πιο ελευθερη φορμα, που ναι μεν παταει σε ενα και μονο riff, αλλα αφηνει τα υπολοιπα μελη του γκρουπ να κανουν τα δικα τους στο παρασκηνιο. Με διαφορετικη μιξη θα ειχαμε να κανουμε με δισκο των A Band. Τωρα αντιμετωπιζουμε τη πιο free εκδοχη του Xaman των Skullflower.
