Rudolf Eb.er - Eden 13

 Ειναι αδυνατο να ακουσεις Rudolf Eb.er και να συνεχισεις τη ζωουλα σου σα να μη τρεχει τιποτα. Ιδιαιτερα στις 7.30 το πρωι. Ακομα απορω γιατι το κανω αυτο στον εαυτο μου. Βεβαια εχει πλακα να παρατηρω τις αντιδρασεις μου κατα την ακροαση του Eden 13, του οποιου το μεγαλυτερο μερος αποτελειται απο αμηχανη σιωπη. Δεν σας κρυβω οτι το δεξι μου ματι ξεφευγε απο τη βαρετη πορεια του πανω στην οθονη, θελοντας να αντιληφθει αν το cd player λειτουργουσε ακομα, ενω θα ορκιζομουν οτι του εδινα εντολη να επανελθει αμεσα. 

 Αυτη ακριβως ομως ειναι η μαγεια του Ελβετου αξιονιστη. Η μουσικη του -ειτε ως Rudolf Eb.er, ειτε ως Runzelstirn & Gurgelstock- προσταζει το σωμα του ακροατηριου του να επαναστατησει κατα του ζυγου των κατοχων του.

Eden 13 CD-R (Radical Matters - 2009)

Angus MacLise - S/T

•  Επαιξε στους Dream Syndicate, διπλα στο John Cale, τον Tony Conrad και τον LaMonte Young.
• Παρατησε τη θεση του drummer στους Velvet Underground ενα χρονο πριν κυκλοφορησουν το πρωτο τους album, επειδη θεωρησε πως ειχαν ηδη ξεπουληθει. 
• Ταξιδεψε σε Βορεια Αφρικη, Μεση Ανατολη και Ινδια μεχρι που εγκατασταθηκε στο Νεπαλ. Εκει αρχισε το πειραματισμο με τα ψυχεδελικα.
• Συνεχισε ακαθεκτος να ασχολειται με την ποιηση, τη καλλιγραφια και το μυστικισμο. Η μεγαλυτερη αγαπη του ηταν η μουσικη, που δεν παρατησε ουτε στιγμη. Τα πειραματα του περιλαμβανουν πρωιμη ηλεκτρονικη μουσικη, σκληροπυρηνικο μινιμαλισμο, τεταρτοκοσμικες αχανεις καιλες και απαγγελιες των ποιηματων του.
• Εξεπνευσε το 1979 στο Kathmandu απο φυματιωση, αφηνοντας πισω του δεκαδες ηχογραφησεις. Οι δουλειες του κυκλοφορουσαν μεχρι προτινος ως bootleg, αλλα παρα την περιορισμενη διαθεση τους, τρυπωσαν μεσα στο θυμικο των απανταχου ψυχοναυτων, απο τους Skaters και τους Monopoly Child Star Searchers ως τους Sunburned Hand Of The Man και τους Spacemen 3. 

Μονο νταουλια, σαντουρια, μαστουρα και Angus MacLise. 

Angus MacLise LP (Counter Culture Chronicles - 1997)

Masayuki Takayanagi - Action Direct

  Ο αειμνηστος μουσικοκριτικος Lester Bangs ανεφερε σε σχετικο review πως το Metal Machine Music του Lou Reed ηταν το μονο μουσικο εργο στο οποιο αντιδρουσε ενεργα το κατοικιδιο καβουρι του. Ο Spud εβγαινε απο το καβουκι του προσπαθωντας να σκαρφαλωσει τα καγκελα του κλουβιου και μετα βολταριζε χαρουμενος κανοντας σχεδον χορευτικες κινησεις. 

 Καθως λοιπον θαυμαζω το εξειδικευμενο αισθητηριο του συμπαθεστατου καρκινοειδους μαλακοστρακου, ακουω παραλληλα το Action Direct του Masayuki Takayanagi. Εδω, η post-jazz φρασεολογια του εχει αντικατασταθει πληρως απο ενα τραχυ μεταβιομηχανικο λεξιλογιο που περιλαμβανει ανασες του MMM, φθογγους του Keith Rowe και αναρθρες συλλαβες των Organum. Τα παραπανω συνθετουν ενα ακαταληπτο τραγουδι που ελπιζω να φτασει ως τα αυτια του Spud στον καβουρενιο παραδεισο. Θα γουσταρει τρελα.

Action Direct LP (Tiliqua - 2005)

Iannis Xenakis - La Legende d'Eer

 Ειναι σχεδον απιθανο να συνειδητοποιησουμε το γεγονος οτι ο Ξενακης συνελαβε το La Legende d'Eer το 1978. Η φουτουριστικη, αλλα και συγχρονως αρχεγονη μουσικη του μοιαζει σαν να ειναι το προιον μιας διανοησης που υπαρχει απο την γεννηση του χρονου. Αν συνεχισω ομως με αυτο το ρυθμο, πρωτον θα γεμισω το κειμενο με κοινοτυπιες και δευτερον θα βρεθω στο πειρασμο να αναφερω το Sun Pandamonium του Florian Hecker (που θα μπορουσε να ειναι το sequel της στοχαστικης μουσικης του Ξενακη). Το κεφαλι μου μολις εξερραγη. Σας αφηνω για να σκουπισω τα μυαλα απο την οθονη.

La Legende d'Eer CD (Montaigne - 2002)

Hermann Nitsch - Das 6-Tage Spiel Des Orgien Mysterien Theaters

 To εργο του Αυστριακου καλλιτεχνη Hermann Nitsch προκαλει εντονες αντιδρασεις απο τις αρχες του '60 ως σημερα. Επισημαινει τα παγανιστικα καταλοιπα που κυοφορουνται στη τρεχουσα θρησκευτικη εικονογραφια μεσω εξαημερων multimedia παραστασεων. Η λεπτη διαχωριστικη γραμμη μεταξυ της τεχνης και της πραγματικοτητας του Nitsch ειναι βαμμενη απο αιμα, το οποιο πασαλειβει καθε εκφραση του. Απο τις αξιονιστικες αποδοσεις της σταυρωσης μεχρι και τη σχεδον βαγκνερικη μουσικη που συνοδευει τις οργιαστικες performances.   Δυστυχως, οι χρονικοι περιορισμοι του LP δεν επιτρεπουν τη πληρη εικονα, αλλα εστω και ετσι, το Das 6-Tage-Spiel Des Orgien Mysterien Theaters ακουγεται σαν τη Δευτερα Παρουσια.

Das 6-Tage-Spiel Des Orgien Mysterien Theaters LP 

(Cortical Foundation - 1999)

Tashi Wada - Alignment

 Aγχωτικος μινιμαλισμος απο το γιο του θρυλικου συνθετη Yoshi Wada. Η πρωτη δισκογραφικη δουλεια του Tashi Wada ασχολειται με τα πυθαγορεια κουρδισματα 8 overdubbed βιολιων. Το εγχειρημα ξεκιναει ως μια απλη ασκηση υφους και καταληγει σε μια πληρη ψυχοδιεγερτικη ευθυγραμμιση μεταξυ των πυκνων drones, των αυτιων και του παραδομενου εγω σας. Συνηθως ειμαι πολυ καχυποπτος με τα κουτσουβελα των απανταχου δημιουργων που κανουν καριερα εκμεταλλευομενα το ονομα του μπαμπα, ομως το Alignment ειναι αυταρκες και δεν χρειαζεται τεσσερα ποδια για να σταθει στο υψος του Tony Conrad και του Phill Niblock.

Alignment LP (Yik Yak - 2010)

Captain Beefheart

Too Much Time

I got too much time, too much time

I got too much time to be without love

In my life I've got a deep devotion

Wide as the sky and deep as the ocean

Every war that's waged makes me cry

Every bird that goes by gets me high

 Sometimes when it's late and I'm a little bit hungry I heat

up some old stale beans, open up a can of sardines, eat crackers and

dream of somebody to cook for me.

Don Van Vliet 1941-2010 R.I.P.

Keith Fullerton Whitman - Disingenuity/Disingenuousness

Προτιμω να μενω σε αποσταση ασφαλειας απο την αλεατορικη μουσικη. Ο παραγοντας "τυχη" μεσα στη συνθεση δεν με αφηνει να προσεγγισω το αποτελεσμα. Ελλειψη παιδειας? Υπομονης ισως? Διαφορετικα αισθητικα κριτηρια? Δεν θα αναρωτηθω για πολυ. Αισθανθηκα ηδη πολυ χαζος. Ειμαι ομως σχεδον σιγουρος πως οι δημιουργοι που καθοδηγουνται απο τα δογματα του μοντερνισμου, δεν ζητανε ταυτιση απο τον ακροατη. Το εργο τους θα συνεχιζει να υπαρχει, με η χωρις κοινο. 

 Ενω το τελευταιο LP του Keith Fullerton Whitman βασιζεται στην απροβλεπτη συμπεριφορα του αναλογικου οπλοστασιου του, με εχει γοητευσει. Ο ηχος του Disingenuity/Disingenuousness θα μπορουσε να παρομοιαστει με μια σφαιρα απο υδραργυρο που ξεγλυστραει μεσα απο τα χερια σου, αλλαζοντας συνεχως μορφη, ζητωντας μεγαλυτερη προσπαθεια απο εσενα. Η ρευστοτητα του καιει το μυαλο μου, οχι μονο επειδη ειναι ακρως τοξικη, αλλα επειδη ψαχνω να βρω τροπους για να τη συγκρατησω οσο μπορω. Το προηγουμενο παραδειγμα μπορει και να σας θυμισει τη τελευταια σας σχεση, αλλα δεν ειχα κατι τετοιο στο νου μου. Αληθεια.

Disingenuity / Disingenuousness LP (Pan - 2010)

Robert Ashley - Wolfman

Μια απο τις πιο επιδραστικες ηχογραφησεις του αμερικανου συνθετη Robert Ashley, εκδοθηκε απο το εκλεκτικο label Alga Marghen σε ενα single-sided 12ιντσο το 2002. Η επιλογη της εταιριας να απομονωσει το Wolfman, υποννοει την σημαντικοτητα ενος εργου που αποτελει μια σπουδη πανω στην αλληλεπιδραση της ανθρωπινης φωνης με τα πρωτογονα ηλεκτρονικα μεσα του 1964. Οι φθαρμενες λουπες πνιγονται απο το διαπεραστικο feedback του μικροφωνου (πολυ κοντα στα αντιστοιχα πειραματα του Alvin Lucier), ενω οι μονοτονοι βοκαλισμοι του Ashley ανοιγουν το δρομο για τα πρωτα βηματα των Whitehouse, που μαλλον ειχαν λιωσει το αυθεντικο LP.

Wolfman Single-Sided 12" (Alga Marghen - 2002)

Ennio Morricone - Crime And Dissonance

Πολυ πριν το κολλημα των HNW καλλιτεχνων με τα ιταλικα giallo, ο μεγιστος Ennio Morricone εντυσε μουσικα μερικες απο τις πιο sexy δολοφονιες αθωων κορασιδων που αποτυπωθηκαν ποτε στο celluloid. Η διπλη συλλογη Crime And Dissonance διατηρει τη μνημη αυτων των αιθεριων υπαρξεων, επιλεγοντας τις πιο ιδιαζουσες στιγμες του Ιταλου μαεστρου. Το ψυχεδελικο sexploitation διαδεχεται τo μαστουρο-funk της Dark Magus εποχης του Davis, οι ορχηστρικες κακοφωνιες χαμουρευονται με την ρυθμολογια των Can, το Faust Tapes κανει teasing στην avant-garde του Penderecki. Μεσα σε αυτο το εκλεκτικο χαρμανι, η ψυχαναλυτικη ερμηνεια του μαχαιριου ως φαλλικο συμβολο στα ερωτικα εγκληματα, αποδεικνυεται ορθη.

Crime And Dissonance 2xCD (Ipecac - 2005)

V/A - Fluxus Anthology

Αν βρεθηκατε εδω μεσα επειδη ψαχνετε λεπτομερειες και ημερομηνιες ιστορικης ακριβειας για το κινημα του Fluxus, λυπαμαι. Δεν ειμαι σε καμμια περιπτωση ο πλεον αρμοδιος για αυτο, οποτε βγειτε και επισκεφτειτε το wikipedia. Αν ομως ψαχνετε μερικες απο τις πιο αυθαδεις χειρονομιες απεναντι στην ομφαλοσκοπηση της αυτοχαρακτηριζομενης υψηλης τεχνης, κατεβαστε πρωτα το Fluxus Anthology και μετα καντε οτι θελετε. Μπορειτε ακομα και να χαιδευετε σκεπτομενοι το πηγουνι σας μπροστα απο τους πινακες καποιου τυχαρπαστου στην avant-retard gallery της αρεσκειας σας καθως κοροιδευετε τον εαυτο σας. Μη μου ερθετε ομως παλι πισω κλαιγοντας μετανοιωμενοι, ετσι?

Fluxus Anthology LP (Recorthings & Zona Archives - 1989)

Jani Christou - Enantiodromia

 Μετα την χθεσινοβραδινη ζημια που εφαγα απο το Paracletus των Deathspell Omega (το οποιο θα βρειτε στον εταιρο εξωραιστικο συλλογο πολιτιστικου πολεμου, Drowned Valley) δεν μπορω να ακουσω τιποτα λιγοτερο απο Jani Christou. Η ζοφερη musique concrete που στοιχειωνει τα αυλακια του Enantiodromia φανερωνει ξεκαθαρα τις μυστικιστικες ανησυχιες του συνθετη της. Καθε κομματι εδω μεσα ειναι ενας αυτοτελης εφιαλτης ασυλληπτης κακιας, που μονο ενα ιδιοφυες κεφαλι μπορει να γεννησει. Αν ερθετε σε επαφη μαζι του και παραμεινετε ψυχραιμοι, μαλλον θα βρισκεστε σε μη αναστρεψιμο κωμα.

Enantiodromia/Praxis/Epicycle/Anaparastasis III/Mysterion Prolog LP 

(Edition RZ - 1992)

Ghedalia Tazartes - Ante-Mortem

To νεο album του Ghedalia Tazartes κυκλοφορει επισημα αυριο απο την Hinterzimmer Records. Το rip αργησε πολυ να διαρρευσει στο διαδικτυο. Οπως ακριβως αργησε και η φημη του τρελαρα Γαλλου να εντυπωθει στη συλλογικη συνειδηση των μουσικων και ακροατων σαν σημαντικη επιρροη σε οτιδηποτε αξιζε στα τελη του 70. Οι φωνητικες ικανοτητες του Tazartes βαλσαμωνονται μεσα σε lo-fi λουπες που τον μεταμορφωνουν αλχημικα σε πολλαπλες προσωπικοτητες. Τα 25 tracks του Ante-Mortem θελουν γερα νευρα. Ακουγοντας το γινεσαι κοινωνος ενος αρχεγονου εξορκισμου που τη μια εχει για background σπασμενη tarantella και την αλλη doom/drone επικλησεις. Σε καποιο πιθανο chat στο msn θα το χαρακτηριζα ποιητικη αδεια ως wtf. Εδω, θα πω ευγενικα πως ειναι εκκεντρικο. Τουλαχιστον.

Ante-Mortem CD (Hinterzimmer Records - 2010)

Zeitkratzer & William Bennett - Whitehouse Electronics

 Κοριτσια φορεστε πανες. H ορχηστρα των Zeitkratzer συνεργαζεται με τον William Bennett των Whitehouse και επανεκτελει κομματια της μεγαλυτερης power electronics μπαντας EVER. Και δεν θελω μαλακιες του τυπου "πατε Bennett ξεπουληθηκες και την ειδες τεχνη" γιατι μπορω να σας εγγυηθω πως το αποτελεσμα ειναι πραγματικα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και βαζει κατω το 99% των αντιστοιχων κυκλοφοριων του 2010. Ευχομαι με ολη μου τη δυναμη το Whitehouse Electronics να παρουσιαστει σε ολα τα μεγαρα μουσικης ανα το κοσμο μπροστα σε σφιχτογραβατωμενους σοβαροφανεις κυριους και στις ανοιχτομυαλες κυριες τους. Συμφωνικος οργανωμενος θορυβος που προκαλει συσπασεις του παχεος εντερου.

Whitehouse Electronics CD (Zeitkratzer Records - 2010)

(The link is removed due to request)

Masayuki Takayanagi & Kaoru Abe - Kaitaiteki Kokan

Το original LP του Kaitaiteki Kokan βρισκεται καπου εκει εξω, στη δισκοθηκη καποιου τυπα με τεραστια γυαλια και μηδενικη ζωη, κλεισμενο αεροστεγως μεσα σε γυαλινο θολο και ανταλλαζει αποστειρωμενα χερια για τετραψηφια νουμερα. Το ενδιαφερον της τελευταιας 20ετιας για οτιδηποτε ιαπωνικο, μετετρεψε τον εν λογω δισκο σε ακριβοθωρητο μουσειακο αποκτημα. Μουσικα, γινομαστε θεατες σε μια κοσμοιστορικη παλη εγωισμων. Οι σπασμενες μετα-jazz φρασεις του Kaoru Abe παιζουν καρεκλιες με την αιχμηρη ατονικοτητα του Masayuki Takayanagi. Κατι μεταξυ Borbetomagus και Sonny Sharrock. Σφαγη στο ισιωμα. Ο τιτλος του album μεταφραζεται χοντρικα σε "αποδομημενη ανταλλαγη". Συμφωνω απολυτα. Οταν δινεις 1500 ευρω για ενα δισκο, η ανταλλαγη ειναι σιγουρα αποδομημενη.

Kaitaiteki Kokan CD (DIW - 1999)