V/A - Helicopter, 2004

  Ο John Wiese μου θυμιζει τον πρωταγωνιστη του π. Ευτυχως για τον ιδιο, οχι φυσιογνωμικα αλλα αισθητικα. Ειναι μια ιδιοφυια που καταδιωκεται απο την χορογραφημενη αλληλουχια της μοναδας και του μηδενος. Η ψηφιακη παρανοια του ειναι προφανης στο label sampler Helicopter, 2004, το οποιο προβαρει τα καινουργια ρουχα του αυτοκρατορα σε ολα τα side-projects του καθως και σε 2-3 labelmates.   Στολιζει τους Sissy Spacek με digital grindcore, στυλιζαρει τους LHD με τη λειτουργια επιληπτικης harshιλας, ενδυεται lowercase αυτοσχεδιασμο στο ντουετο του με τον Koh ενω προς το τελος παραβιαζει τους καθωσπρεπισμους του πρωτοκολλου με τον Guilty Connector.
 Οι επιλογες της γκαρνταρομπας του Wiese ειναι χιλιαδες, απλα δεν ειμαι ακομα ετοιμος να διακρινω τις διαφορες. Το μονο που βλεπω ειναι ενα ξεβρακωτο κυριο να κυνηγαει αριθμους.

Helicopter, 2004 CD-R (Troniks - 2004)

Masayuki Takayanagi - Action Direct

  Ο αειμνηστος μουσικοκριτικος Lester Bangs ανεφερε σε σχετικο review πως το Metal Machine Music του Lou Reed ηταν το μονο μουσικο εργο στο οποιο αντιδρουσε ενεργα το κατοικιδιο καβουρι του. Ο Spud εβγαινε απο το καβουκι του προσπαθωντας να σκαρφαλωσει τα καγκελα του κλουβιου και μετα βολταριζε χαρουμενος κανοντας σχεδον χορευτικες κινησεις. 

 Καθως λοιπον θαυμαζω το εξειδικευμενο αισθητηριο του συμπαθεστατου καρκινοειδους μαλακοστρακου, ακουω παραλληλα το Action Direct του Masayuki Takayanagi. Εδω, η post-jazz φρασεολογια του εχει αντικατασταθει πληρως απο ενα τραχυ μεταβιομηχανικο λεξιλογιο που περιλαμβανει ανασες του MMM, φθογγους του Keith Rowe και αναρθρες συλλαβες των Organum. Τα παραπανω συνθετουν ενα ακαταληπτο τραγουδι που ελπιζω να φτασει ως τα αυτια του Spud στον καβουρενιο παραδεισο. Θα γουσταρει τρελα.

Action Direct LP (Tiliqua - 2005)

Mlehst - An Old Broom Knows All The Dirty Corners

  Το An Old Broom Knows All The Dirty Corners του βρετανου Mlehst ειχε συμπεριληφθει σε μια παλαιοτερη παραγγελια μου ως δωρο του mailorder. Δεν θυμαμαι τι ακριβως ειχα παραγγειλει τοτε, παντως δεν του ειχα δωσει καμμια σημασια. Μεχρι και χθες το βραδυ. 

 Ακολουθησα το πρωτοκολλο που εχω επιβαλλει στον εαυτο μου για τις πρωτες ακροασεις ενος album και βρεθηκα μπροστα σε ενα απολυτα ελεγχομενο ψηφιακο περιβαλλον που συνδυαζει την στωικοτητα του Joe Colley, την υπουλη ηρεμια που ελλοχευει στις ηχογραφησεις του Rudolf Eb.Er, τη λεπτομερεια του Brandon LaBelle και το καυστικο feedback του Alvin Lucier. Με καποια πιθανη διαφορετικη μιξη, το cd θα μπορουσε να προκαλεσει ανευρυσμα σε χρονο dt, αλλα προς τιμη του ο Mlehst διαλεγει το δυσκολο δρομο της αναμονης. Προτιμαει να παραμονευει στο παρασκηνιο, περιμενοντας την επομενη φορα που θα κλεισουμε τα ματια μας επαναπαυμενοι.

An Old Broom Knows All The Dirty Corners CD (Belief Recordings - 2006)

Nurse With Wound - Salt Marie Celeste

 Δεν βλεπω ονειρα γαμωτο μου εδω και πολλα χρονια. Δεν ξερω τι μου συμβαινει. Ισως γι' αυτο  καταφευγω στην αφηρημενη μουσικη. Χρειαζομαι αοριστες εικονες μεσα στην αυστηρα ρεαλιστικη πραγματικοτητα μου. Χωραει ομως στη προηγουμενη προταση η κτητικη αντωνυμια? Μπορω να διεκδικησω κατι που δεν μου ανηκει? 

 Η πιο σοβαρη δουλεια των Nurse With Wound μετα το Soliloquy For Lilith γινεται ερμαιο των στοιχειων της φυσης, παλινδρομει μεταξυ φθορας και αφθαρσιας, αρνειται να πατροναριστει και το σημαντικοτερο, εχει γνωση οτι το αναποφευκτο τελος της ερχεται μολις ο ακροατης ανοιξει τα ματια του.

 Ο κινηματογραφικος εφιαλτης του Salt Marie Celeste δεν ανηκει σε κανενα. Ουτε καν στο δημιουργο του. Απλα χρησιμοποιει το δαιδαλωδες μυαλο του Steven Stapleton ως μεσο για να δωσει τροφη στις σκεψεις ολων οσων αδυνατουν να ονειρευτουν. 

Salt Marie Celeste CD (United Dairies - 2003)

Jason Crumer & Roxann Spikula - Suppression In The Third

  ''Αυτό που χρειάζεται, είναι ν' αφήσει κανείς τα νύχια του δεκαπέντε μέρες να μεγαλώσουν. Ω, τι ηδονή, να βουτάς απ' το κρεβάτι του ένα παιδί που δεν έχει ιδρώσει ακόμα το χνούδι στο πάνω χείλος, κι όπως έχει τα μάτια του ολάνοιχτα, να κάνεις δήθεν περνώντας το χέρι σου από το μέτωπό του, πως του στρώνεις προς τα πίσω τα ωραία του μαλλιά. Και μετά ξαφνικά, τη στιγμή που μόνο αυτό δε περιμένει, μπήγεις τα νύχια σου στο τρυφερό του στήθος, έτσι όμως που να μην πεθάνει.Δεν ωφελεί ο θάνατός του, γιατί αργότερα στερείται κανείς το θέαμα, τότε που θα το δέρνουν οι συφορές.

Και στη συνέχεια, ρουφάς το αίμα του γλύφοντας τις πληγές. Κι όσο κρατάει αυτό,που για σένα μακάρι να μην τελείωνε ποτέ, το παιδί σπαράζει από το κλάμα.''

(Το αποσπασμα ειναι παρμενο απο τα "Ασματα Του Μαλντορορ" του Comte De Lautreamont)

Suppression In The Third 2x10" (Ecstatic Peace - 2009)

Mark Durgan - Ploughing Furrows Into Rotten Burrows

 To "τεχνητο" εχει σταματησει προ πολλου να συναγωνιζεται το "φυσικο". Δεν αποτελει πλεον ενα κακεκτυπο του, ουτε μια εξιδανικευμενη version. Εχει αποκτησει δικη του υποσταση και χαρακτηρα, καλυπτει τις αναγκες που δημιουργησε το ιδιο, προβαλλεται στην αλλη πλευρα του καθρεφτη η ακομα καλυτερα, σε ενα αλλο καθρεφτη.

 Δεν μπορω να σκεφτω και να δωσω στο Ploughing Furrows Into Rotten Burrows ενα ευστοχο χαρακτηρισμο εκτος απο το τεχνητο περιβαλλον. Η δεξιοτεχνια και η διεστραμμενη αντιληψη του για το μεταβιομηχανικο ηχο, τοποθετει τον δημιουργο του, Mark Durgan (Putrefier, Nihilist Assault Group) στη λιστα με τους καλλιτεχνες που μπορουν να υπερηφανευτουν πως μολις ανακαλυψαν ενα νεο μουσικο τροχο. Τα μερη του ειναι πληρως συνθετικα, δεν χρωστανε τιποτα στη φυσικη επεξεργασια και εξελιξη, ενω χρησιμοποιουν το παρον μονο ως μακρινη αναμνηση. 

Ploughing Furrows Into Rotten Burrows LP (Pan - 2008)

Sissy Spacek - Beat

 Απο τη μερα που εφαγα τις πολιτισμικες καρπαζες του Sepsis, αποφασισα οτι θα περασω ενα μεγαλο μερος της επομενης χρονιας μαζευοντας τη δισκογραφια των Sissy Spacek. Ακομα και αν δεν ασπαζεστε την καθυστερημενη (χρονικα) επιφοιτηση μου, να περιμενετε spam απο τις κυκλοφοριες τους μεσα στο νεο ετος. Θα σας πρηξω.

 Ενω λοιπον η εορταστικη περιοδος ειναι η χειροτερη περιοδος για συναλλαγες μεσω ταχυδρομειου, ο απηυδισμενος καλοσυνατος κυριος που ολοι αγαπαμε να μισουμε, μου παρεδωσε χθες το Beat. Εδω ο Corrydon Morrau και ο John Wiese ανακυκλωνουν υλικο των Smegma και των Haters φτιαχνοντας ενα ατυπο tribute στους ηρωες τους. Η πρωτη πλευρα περιεχει ενα ογκο ασυμβατων μεταξυ τους samples (κινεζικα εγχορδα, ηχοι μιλιταριστικων τυμπανων, kazoo, βρωμιαρικα μπασα) που ενω προερχονται μεσα απο το σκληρο δισκο ενος laptop εξακολουθουν να ακουγονται τρομαχτικα ζωντανα. Στη δευτερη πλευρα της κασετας επικρατει παροξυσμος. Το ντουετο γινεται πιο Haters και απο τους Haters. Στρωμα πανω απο στρωμα πανω απο στρωμα πανω απο στρωμα θορυβου που στοιβαζεται σαν να μην υπαρχει αυριο. Φρικη. Δεν θα προλαβω να μαζεψω τη δισκογραφια τους.

Beat CS (777 Was 666 - 2010)

Sissy Spacek - Sepsis

 Θα μου επιτρεψετε να επιστησω τη προσοχη των απανταχου ηχοληπτων/μουσικων παραγωγων/μηχανικων ηχου. Μη τολμησετε να ακουσετε το Sepsis. Σας εκλιπαρω να μην το κανετε. Δεν θελω να μεσολαβησω στην παραιτηση απο τη καριερα σας. Το τελευταιο album των Sissy Spacek ειναι κατασκευασμενο με ακριβεια μικροχειρουργου, πλασμενο απο διαφανεις, γωνιωδεις επιφανειες που πετσοκοβουν τα τριχοφορα κυτταρα του εσωτερικου αυτιου χωρις αναισθησια. Μεσα στον ηλεκτρακουστικο πανικο θα βρειτε σκορπιες αναφορες στην ιστορια της musique concrete (Parmegianni, Dockstader) καποιες νυξεις στο καταλογο της Mego, αλλα αυτο που ξεχωριζει ειναι η λαμψη στο νυστερι και στο ματι του John Wiese. Μεσα στο top 5 του 2010 μακραν.

Sepsis CD (Second Layer - 2010)

V/A - Smiling Through My Teeth

Το γελιο ειναι κατι πολυ περισσοτερο απο συντονισμενες συσπασεις των προσωπικων μυων και του αναπνευστικου. Ειναι ενα αντανακλαστικο που δεν εξυπηρετει καποιο προφανη βιολογικο λογο, παρα μονο την συναισθηματικη αποφορτιση και εκδηλωνεται οταν το υποκειμενο βρεθει αντιμετωπο με ενα ερεθισμα που βραχυκυκλωνει τις προσδοκιες του. Με λιγα λογια, γελας οταν εκπλησσεσαι. 

 Τωρα γιατι το γελιο θεωρειται αναθεμα στους κυκλους της πειραματικης μουσικης (που πολλες φορες βασιζει το αποτελεσμα της πανω στην εκπληξη του ακροατη) δυστυχως δεν μπορω να το απαντησω. Πιθανον να εχουμε μπλεξει στο μυαλο μας τη σοβαροτητα με τη σοβαροφανεια και το αστειο με το φαιδρο. Ακουστε λοιπον την σχεδον επιμορφωτικη συλλογη Smiling Through My Teeth, που εχει επιμεληθει η Vicki Bennett (People Like Us) και γελαστε αφοβα. Δεν θα σας παρεξηγησει κανεις. Αλλωστε πρεπει να μαθουμε να παιρνουμε τη "σοβαρη" μουσικη πιο αναλαφρα και την "αναλαφρη" πιο σοβαρα.

Smiling Through My Teeth CD (Sonic Arts Network - 2008)

Masstishaddhu - Shekinah

To ενα και μοναδικο album των Masstishaddhu που κυκλοφορησε το 1988 απο το label του τρισμεγιστου Steven Stapleton αποτελει ακομα και τωρα ενα αντικειμενο που χρηζει μελετης. Περιστρεφεται γυρω απο τον εαυτο του σαν εκστασιασμενος δερβισης υπο τους ψευδο-εθνομουσικολογικους ηχους του βρετανικου τριο, παραβιαζοντας τους αισθητικους κανονες του post-industrial. Στη πρωτη πλευρα το Shekinah αγγιζει το διονυσιασμο των Limbus 3 η των Karuna Khyal, ενω στη δευτερη συγκρατειται με το ζορι στην επιφανεια της γης απο θεμελιωδεις βομβους, ανταξιων των ΑΜΜ και των Taj Mahal Travellers. Και επειδη πλεον δεν βγαινουν δισκοι σαν και αυτον, κατεβαστε και καταχωρηστε τον στο φακελο με τα αριστουργηματα.

Shekinah LP (United Dairies - 1988)

V/A - Fluxus Anthology

Αν βρεθηκατε εδω μεσα επειδη ψαχνετε λεπτομερειες και ημερομηνιες ιστορικης ακριβειας για το κινημα του Fluxus, λυπαμαι. Δεν ειμαι σε καμμια περιπτωση ο πλεον αρμοδιος για αυτο, οποτε βγειτε και επισκεφτειτε το wikipedia. Αν ομως ψαχνετε μερικες απο τις πιο αυθαδεις χειρονομιες απεναντι στην ομφαλοσκοπηση της αυτοχαρακτηριζομενης υψηλης τεχνης, κατεβαστε πρωτα το Fluxus Anthology και μετα καντε οτι θελετε. Μπορειτε ακομα και να χαιδευετε σκεπτομενοι το πηγουνι σας μπροστα απο τους πινακες καποιου τυχαρπαστου στην avant-retard gallery της αρεσκειας σας καθως κοροιδευετε τον εαυτο σας. Μη μου ερθετε ομως παλι πισω κλαιγοντας μετανοιωμενοι, ετσι?

Fluxus Anthology LP (Recorthings & Zona Archives - 1989)

Jani Christou - Enantiodromia

 Μετα την χθεσινοβραδινη ζημια που εφαγα απο το Paracletus των Deathspell Omega (το οποιο θα βρειτε στον εταιρο εξωραιστικο συλλογο πολιτιστικου πολεμου, Drowned Valley) δεν μπορω να ακουσω τιποτα λιγοτερο απο Jani Christou. Η ζοφερη musique concrete που στοιχειωνει τα αυλακια του Enantiodromia φανερωνει ξεκαθαρα τις μυστικιστικες ανησυχιες του συνθετη της. Καθε κομματι εδω μεσα ειναι ενας αυτοτελης εφιαλτης ασυλληπτης κακιας, που μονο ενα ιδιοφυες κεφαλι μπορει να γεννησει. Αν ερθετε σε επαφη μαζι του και παραμεινετε ψυχραιμοι, μαλλον θα βρισκεστε σε μη αναστρεψιμο κωμα.

Enantiodromia/Praxis/Epicycle/Anaparastasis III/Mysterion Prolog LP 

(Edition RZ - 1992)

Ghedalia Tazartes - Ante-Mortem

To νεο album του Ghedalia Tazartes κυκλοφορει επισημα αυριο απο την Hinterzimmer Records. Το rip αργησε πολυ να διαρρευσει στο διαδικτυο. Οπως ακριβως αργησε και η φημη του τρελαρα Γαλλου να εντυπωθει στη συλλογικη συνειδηση των μουσικων και ακροατων σαν σημαντικη επιρροη σε οτιδηποτε αξιζε στα τελη του 70. Οι φωνητικες ικανοτητες του Tazartes βαλσαμωνονται μεσα σε lo-fi λουπες που τον μεταμορφωνουν αλχημικα σε πολλαπλες προσωπικοτητες. Τα 25 tracks του Ante-Mortem θελουν γερα νευρα. Ακουγοντας το γινεσαι κοινωνος ενος αρχεγονου εξορκισμου που τη μια εχει για background σπασμενη tarantella και την αλλη doom/drone επικλησεις. Σε καποιο πιθανο chat στο msn θα το χαρακτηριζα ποιητικη αδεια ως wtf. Εδω, θα πω ευγενικα πως ειναι εκκεντρικο. Τουλαχιστον.

Ante-Mortem CD (Hinterzimmer Records - 2010)

Andy Moor & Yannis Kyriakides - Rebetika

Σε πληρη αντιθεση με την πλειοψηφια των συλλογων απο "rembetika" που κυκλοφορησαν την τελευταια πενταετια (μεσα στο πυρετο της ρετροπορνειας τυπου Mississippi Records), ο κιθαριστας των Ex, Andy Moor και ο αυτοσχεδιαστης Γιαννης Κυριακιδης αφαιρουν το γραμμα m απο τον πολυπαθη ορο και δειχνουν στο ξενογλωσσο κοινο την πραγματικη εκφορα της λεξης. Τα ρεμπετικα των αρχων του προηγουμενου αιωνα ηταν μαλλον η τελευταια μορφη λαικης ελληνικης εκφρασης που κατεγραψε λεπτομερως το τι σημαινει να εισαι ανεπιθυμητος και σε ακριβως αυτο το σημειο δινουν εμφαση οι δυο καλλιτεχνες. Αποδομουν την πρωτη υλη σε μονοσυλλαβους βομβους και αναβραζοντες θορυβους,   τοποθετωντας οικειοθελως τον εαυτο τους ως τροφη στους φωτεινους παντογνωστες ρεμπετολογους -αυτους που συναντατε σε κρατικα καναλια αργα το βραδυ- που θα σπευσουν να καταδικασουν το project ως ανεπιθυμητο. Φινοι μαγκες, πρωτοι τεκετζηδες.

Rebetika CD (Unsound - 2010)

Work/Death - Tender Comrades

Oι θρυμματισμενες μελωδιες που πατιναρουν πανω στην ευθραυστη επιφανεια θορυβων και βομβων του Tender Comrades ειναι σπαρακτικες. Οχι επειδη διαλεγουν την ευκολη λυση του ψυχολογικου εκβιασμου, αλλα επειδη εχουν πληρη επιγνωση της μοιρας τους. Γνωριζουν πως ανα πασα στιγμη το εδαφος μπορει να υποχωρησει κατω απο τα ποδια τους και να χαθουν στη ληθη. Το ντεμπουτο album του ιδιοφυους one-man project Work/Death, παρουσιαζει τη πιο ευαισθητη πλευρα του μετα-βιομηχανικου ηχου σε ενα πραγματικα πολυεπιπεδο εργο συναισθηματικης ωριμοτητας και μελαγχολικης ομορφιας. 

Tender Comrades CD (Semata Productions - 2010)