Hijokaidan / Airway - The Lowest Form Of Music

Δυστυχως, δεν καταφερα να παρευρεθω στο LAFMS festival την προηγουμενη εβδομαδα στο Λονδινο, λογω αφραγκιας, σκατοδουλειας και ουσιαστικα ανυπαρκτων υποχρεωσεων που συνεχιζω να τις προβαλλω ως αλλοθι στον εαυτο μου. Το  γεγονος βεβαια οτι δεν πηγα μεχρι εκει, δεν μου αφαιρει το δικαιωμα να τσιμπησω ενα μικρο souvenir απο το event. To The Lowest Form Of Music ειναι το split LP μεταξυ δυο θρυλικων noise big bands, που κυκλοφορησε ειδικα για τον εορτασμο του τριημερου . Στη πρωτη πλευρα, οι αμερικανοι Airway ανοσιουργουν ανενοχλητοι πανω στην -απο οσο ακουω- συμβατικη ενορχηστρωση τους, κανοντας το Live At Lace να ακουγεται ως χλωμη φωτοτυπια. Στη δευτερη πλευρα, οι Hijokaidan κρατανε για κλεισιμο μια punk version του εαυτου τους. Αν τους ειχα δει και live, τωρα θα χοροπηδουσα στο δωματιο μου. Στη παρουσα, καθομαι και το ακουω σπασμενος.

The Lowest Form Of Music LP (Harbinger Sound - 2010)

Masayuki Takayanagi & Kaoru Abe - Kaitaiteki Kokan

Το original LP του Kaitaiteki Kokan βρισκεται καπου εκει εξω, στη δισκοθηκη καποιου τυπα με τεραστια γυαλια και μηδενικη ζωη, κλεισμενο αεροστεγως μεσα σε γυαλινο θολο και ανταλλαζει αποστειρωμενα χερια για τετραψηφια νουμερα. Το ενδιαφερον της τελευταιας 20ετιας για οτιδηποτε ιαπωνικο, μετετρεψε τον εν λογω δισκο σε ακριβοθωρητο μουσειακο αποκτημα. Μουσικα, γινομαστε θεατες σε μια κοσμοιστορικη παλη εγωισμων. Οι σπασμενες μετα-jazz φρασεις του Kaoru Abe παιζουν καρεκλιες με την αιχμηρη ατονικοτητα του Masayuki Takayanagi. Κατι μεταξυ Borbetomagus και Sonny Sharrock. Σφαγη στο ισιωμα. Ο τιτλος του album μεταφραζεται χοντρικα σε "αποδομημενη ανταλλαγη". Συμφωνω απολυτα. Οταν δινεις 1500 ευρω για ενα δισκο, η ανταλλαγη ειναι σιγουρα αποδομημενη.

Kaitaiteki Kokan CD (DIW - 1999)

Harry Pussy - You'll Never Play This Town Again

Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde". 

  H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.

You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)

The Dead C - Patience

Εκει που οι περισσοτερες συγχρονες, αμιγως κιθαριστικες μπαντες ναρκισσευονται  παιρνοντας rawk ποζες στο καθρεφτη νομιζοντας πως ο κοσμος γυρω τους ειναι ενα τεραστιο στριπτιτζαδικο, οι Dead C ανηκουν στη σπανια ρατσα καλλιτεχνων που συμπεριφερονται στις εξαχορδες τους σαν να μην βρεθηκαν ποτε κατω απο το καθεστως των δωδεκαμετρων. Το τελευταιο τους album ονομαζεται Patience (η πιο αντι-rock αρετη?) και παραδιδει κατ' οικον μαθηματα στους ανερχομενους indie hipsters/stoners/post-σκαταδες για το πως να φτιαξουν ενα δισκο προωθημενης μουσικης χρησιμοποιωντας αυστηρα και μονο δυο κιθαρες, drums, τονους αξιοπρεπειας και τρια ζευγαρια αρχιδια.

Patience CD/LP (Ba Da Bing! - 2010)

Andy Moor & Yannis Kyriakides - Rebetika

Σε πληρη αντιθεση με την πλειοψηφια των συλλογων απο "rembetika" που κυκλοφορησαν την τελευταια πενταετια (μεσα στο πυρετο της ρετροπορνειας τυπου Mississippi Records), ο κιθαριστας των Ex, Andy Moor και ο αυτοσχεδιαστης Γιαννης Κυριακιδης αφαιρουν το γραμμα m απο τον πολυπαθη ορο και δειχνουν στο ξενογλωσσο κοινο την πραγματικη εκφορα της λεξης. Τα ρεμπετικα των αρχων του προηγουμενου αιωνα ηταν μαλλον η τελευταια μορφη λαικης ελληνικης εκφρασης που κατεγραψε λεπτομερως το τι σημαινει να εισαι ανεπιθυμητος και σε ακριβως αυτο το σημειο δινουν εμφαση οι δυο καλλιτεχνες. Αποδομουν την πρωτη υλη σε μονοσυλλαβους βομβους και αναβραζοντες θορυβους,   τοποθετωντας οικειοθελως τον εαυτο τους ως τροφη στους φωτεινους παντογνωστες ρεμπετολογους -αυτους που συναντατε σε κρατικα καναλια αργα το βραδυ- που θα σπευσουν να καταδικασουν το project ως ανεπιθυμητο. Φινοι μαγκες, πρωτοι τεκετζηδες.

Rebetika CD (Unsound - 2010)

Keiji Haino - Black Blues Electric Version

Ο μυθος των blues θελει τον Robert Johnson να πουλαει την ψυχη του στον Σατανα, με ανταλλαγμα τα αμεσα μαθηματα κιθαρας. Το θρυλικο σταυροδρομι βρισκεται πλεον στο DNA καθε κιθαριστα και η πληρης απομακρυνση του ειναι σχεδον αδυνατη. Ο Iαπωνας θρυλος Keiji Haino καταγραφει την επιπονη αυτη διαδικασια στο Black Blues, αποδομωντας την αφρο-αμερικανικη μουσικη παραδοση, καθως ριχνει πανω της την τοξικη σκια του. Το μελαγχολικο μπλε αντικαθισταται απο το απολυτο μαυρο και οι αγωνιωδεις κραυγες στο See That My Grave Is Kept Clean συναγωνιζονται σε υπαρξιακη ενταση τις αντιστοιχες της Diamanda Galas. Εδω δεν εχουμε να κανουμε με μια τελευταια επιθυμια, αλλα με τις ικεσιες ενος νεκρου που ζηταει ματαια το μεριδιο του στην αιωνια ηρεμια.

Black Blues Electric Version CD (Le Disques Du Soleil Et De L'Acier - 2004)

Borbetomagus - Live In Allentown

Υπαρχει κατι πραγματικα αγνο μεσα στη μουσικη των Borbetomagus. Οι ιδιοι κανουν τα παντα για να το κρυψουν μεσα στη βουβωνικη πανωλη των αυτοσχεδιασμων τους, αλλα αυτο καταφερνει να σκαλισει τα πυκνα στρωματα της παραμορφωσης και να βγει στην επιφανεια. Το Live In Allentown κυοφορει το κακασχημο παιδι του Albert Ayler και των Hijokaidan και μεχρι το τελος του cd, το group θα το ξεγεννησει με καισαρικη τομη χωρις αναισθησια ενω ο ακροατης γινεται μαρτυρας του θαυματος της ζωης. Τα λογια του John Zorn στους Naked City βγηκαν αληθινα λοιπον. Jazz Snob Eat Shit.

Live In Allentown CD (Agaric - 2007)

Flower-Corsano Duo - You'll Never Work In This Town Again

Ψυχεδελικος τσακωμος μεταξυ του μεγιστου drummer Chris Corsano και του αυτοσχεδιαστη Mick Flower (Vibracathedral Orchestra). To You'll Never Work In This Town Again αποτελειται απο live sessions του 2009 στη Νεα Υορκη και στο Pittsburgh και δειχνει την πορεια μιας free improv διαφωνιας που καταληγει σε εμφυλιο drone/ragga σπαραγμο. Μην δωσετε προσοχη στην αδιαμφισβητητη τεχνικη αρτιοτητα των εμπλεκομενων. Θα χασετε το νοημα. Οι δημιουργοι θα χαρουν ιδιαιτερως αν τους αφησετε να βγαλουν τις τσιμπλες απο το νυσταλεο τριτο ματι σας με το ηχητικο black & decker τους.

You'll Never Work In This Town Again CD-R (Self Released - 2010)

Bill Orcutt - Way Down South

Το περσινο Α New Way To Pay Old Debts του Bill Orcutt (πρωην κιθαριστα των Harry Pussy) εκανε τον υπογραφοντα να πηγαινοερχεται στο δωματιο του αγχωμενα, χωρις καποιο προφανη λογο, θελοντας να δαγκωσει τον πρωτο τυχοντα που θα τολμουσε να του απευθυνει το λογο. Το φετινο διαφανες, one-sided LP, Way Down South ηρεμησε τις υπερκινητικες εξαρσεις μου (μην ανησυχειτε, ειναι πραγματικα πολυ σπανιες) και με εκανε να παλουκωθω στο κρεβατι, προσπαθωντας να βγαλω ακρη για το τι συμβαινει αναμεσα στο μυαλο και στη ταστιερα του Orcutt.

Way Down South LP (Palilalia - 2010)

Ascension - Five Titles

Ενα απο τα πιο καλοκρυμμενα μυστικα του ελευθερου αυτοσχεδιασμου, ανηκει παραδοξως στον κιθαριστα Stefan Jaworzyn (πρωην μελος των Pure, Skullflower και για ενα φεγγαρι, Whitehouse). To ντουετο των Ascension δανειστηκε το ονομα του απο τον θρυλικο δισκο του Coltrane, ανοιγε συναυλιες για τον Merzbow και τους Sonic Youth και φυσικα αφεθηκε στη ληθη, οπως ακριβως αρμοζει σε ενα proper obscure group. Ακουγοντας το Five Titles με πρωινο καφε και μισανοιχτο ματι, αναρωτιεμαι τι θα συνεβαινε αν οι νοητες γραμμες που τεμνουν το free-improv και το noise, γινονταν αντιληπτες πιο νωρις.

Five Titles CD/LP (Shock - 1994)

Merzbow - Normal Music

Το συμπαθέστατο label Blossoming Noise πριν από λίγο καιρό εξετέλεσε δημόσια υπηρεσία με την κυκλοφορία 4 κασετών με υλικό από την πρώτη περίοδο δράσης του κυρίου Μasami Akita. To Normal Music είναι μια από αυτές και βρίσκει τον προαναφερθέντα παρέα με τον Kiyoshi Mizutani το 1982 που μπασταρδεύουν την αγάπη τους για τον ευρωπαικό αυτοσχεδιασμό και τη free jazz με μια σχεδόν βελβετική προσέγγιση (σκεφτείτε Han Bennink στα τύμπανα με John Cale στο organ και είστε ήδη στα μισά...). Μίλια μακριά από τον ήχο θα εδραιώσει τον Merzbow ως το project που μετέτρεψε το Japanoise σε εξαγώγιμο προιόν, αυτή η κασέτα λειτουργεί ως ντοκουμέντο ενός τεράστιου καλλιτέχνη σε εξέλιξη.

Normal Music CS (Blossoming Noise - 2010)