Sutcliffe Jugend - Pursuit Of Pleasure

 Γεγονος: το κυνηγι για απολαυση ενεχει αλαζονεια. Εκεινη τη στιγμη οι επιπτωσεις θεωρουνται μια αμελητεα πιθανοτητα που δε θα τολμησουν να σε αγγιξουν επειδη εισαι εσυ, το σημειο αναφορας απο το οποιο περιστρεφεται ολοκληρο το γνωστο και αγνωστο συμπαν. Για του λογου το αληθες τσεκαρετε τον εαυτο σας οταν γιολαρει μεθυσμενος. Ακομα καλυτερα βρειτε τροπο να επικοινωνησετε με τον Peter Sutcliffe. Εστω στειλτε ενα mail στους Sutcliffe Jugend και ρωτηστε για ποιο ακριβως λογο κυκλοφορησαν το Pursuit Of Pleasure μολις 3 μηνες μετα το With Extreme Prejudice και ουσιαστικα το εθαψαν μονοι τους.
 Ο δισκος φαινεται να προερχεται απο τα ιδια sessions με τη δισκαρα της Cold Spring, μονο που εδω οι διαρκειες των κομματιων ειναι πιο μαζεμενες. Μοναδικη εξαιρεση αποτελει το 14λεπτο Shy, ενα επος που κλιμακωνεται σιγα-σιγα απο 'τυπικη-εισαγωγη-σε-power-electronics-album' σε ενα πολυεπιπεδο μπαχαλο που ακους και θελεις να παρεις στο λαιμο σου καμμια 20αρια αθωους. Δε θα το κανεις ομως. Υπαρχουν επιπτωσεις και θα σε αγγιξουν. Ακριβως επειδη εισαι εσυ.

Pursuit Of Pleasure LP (4iB Records - 2012)

Climax Denial - The Absolute Bottom

 Ξερω απο τωρα πως θα εξελιχθει η σημερινη μερα. Γνωριζω καθε στιγμη του προγραμματος. Καμμια αποκλιση. Χωρις να περιμενω απολυτως καμμια εκπληξη. Δε κανω κατι για να το αλλαξω αυτο, εστω να παω απο αλλο δρομο η να αργησω κανα πενταλεπτο για να δω τι θα συμβει. Επιμενω να δινω ευκαιρια στο συμπαν μηπως τυχον ξεφυγει απο τη διεστραμμενη ρουτινα του. 

 Αν γινει κατι, θα ειναι αμελητεο και περαστικο. Οπως ο τυπος με τον τεραστιο σκυλο που συνανταω στο δρομο ακριβως την ιδια ωρα καθε γαμημενη μερα εξω απο την εκκλησια. Μαλλον κι αυτος θα σκεφτεται το ιδιο για μενα. Θα κραταει μια σακουλα απο σουπερ μαρκετ και θα φοραει ενα πλαστικο γαντι. Λιγο πιο κατω θα καθεται η γρια που ζηταει χρηματα απο ολους εκτος απο μενα. Σχεδον παρακαλαω να μου ζητησει για να ξυπνησω απο το deja vu. Μολις φτασω στο περιπτερο, θα σταματησω να παρω τσιγαρα και ο περιπτερας θα μιλαει στο τηλεφωνο. Θα καλημερισω απο κεκτημενη ταχυτητα, δε θα απαντησει και θα βρισω απο μεσα μου το σπιτακι του οταν γυρισει να πιασει το πακετο. Οπου να 'ναι, φτανω στο σημειο που ο ηλιος γινεται πολυ ενοχλητικος και θα μετανιωσω που δε φορεσα γυαλια, αλλα εξακολουθω να μη τα παιρνω μαζι μου. 

 Απο τη στιγμη που θα περασω το δρομο, οι συνειδητες κινησεις σταματουν. Αυτοματος πιλοτος. Συγκεκριμενες κινησεις, χειρονομιες, τυπικα χαμογελα, προκατ κουβεντες με τις οποιες απορω αν προερχονται απο μενα η απο ενα αλλο αχωνευτο πλασμα που μιμουμαι χωρις να το θελω. Δε δινω καν χρονο στον εαυτο μου να σκεφτει. Αρνουμαι πεισματικα. Περιφερομαι ασκοπα στη πιο αδιαφορη Μερα της Μαρμοτας που θα μπορουσα να διαλεξω. The Absolute Bottom. 

The Absolute Bottom CS (Husk Records - 2008)

Mount Vernon Arts Lab - The Séance at Hobs Lane

Ένα από τα πράγματα που θέλω εδώ και χρόνια να κάνω είναι να μαζέψω σε μια λίστα όλους τους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ οι εκάστοτε συνεργάτες των John Balance και Peter Christopherson. Ιδέα δεν έχω τι θα συμβεί μετά, ένα υποτυπώδες wordpad έχει ξεκινήσει, οι ρυθμοί είναι αργοί, οι συμμετέχοντες αυξάνονται, ο ήλιος μου τηγανίζει την ψυχή και εγώ μισώ το καλοκαίρι, τα κουνούπια και τον Ιησού.

Ο Drew Mulholland δε συμμετείχε ποτέ στους Coil μεν, αλλά ο λόγος που μπαίνει στη λίστα είναι ένας, πως έχει δηλαδή έχει δίσκο με τη λέξη Musick στον τίτλο, και μάλιστα στην Eskaton. Το όνομα του πρότζεκτ είναι Mount Vernon Astral Temple, αντιαθλητικό, δύο βολές και η μπάλα δική μας. Στην παρούσα δημοσίευση ασχολούμαι με τους Mount Vernon Arts Lab, παλαιότερο και σαφώς μουσικότερο σχήμα από τους Astral Temple. Και συγκεκριμένα με τον δεύτερο -και τελευταίο- δίσκο τους The Séance at Hobs Lane. Είναι γεγονός πως όλοι οι συμμετέχοντες της λίστας, όλοι, ο Stephen Thrower, o Ossian Brown, ο Drew McDowall και όποιος άλλος σκεφτείτε, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, έχουν σπουδάσει το Astral Disaster, έχουν μυηθεί στη δική του αφαιρετική λογική, έχουν προσπαθήσει να γράψουν τη δική τους μουσική μέσα από το πρίσμα του, τα έχουν καταφέρει ιδιαιτέρως καλά, ξέρουν να συνεννοούνται με αυτή τη γλώσσα, όλα είναι εκλεκτά, η απουσία των Coil δε θα καλυφθεί ποτέ (των ποτών), αλλά τουλάχιστον έχουμε δεκαπέντε δίσκους να ασχολούμαστε τα κωλοκαλοκαίρια. Το The Séance at Hobs Lane το αγαπώ παράφορα γιατί πάει ένα βήμα παραπέρα, καθώς ξεκινάει από τα σημεία που βαράνε προσοχή στον πυρήνα, οι ίδιοι οι Coil συμμετέχουν με remix άλλωστε, και ανάμεσα στα drone σημεία, τα beats (μην πιστέψετε λέξη από τις leftfield/glitch περιγραφές που κυκλοφορούν), και τα περιστασιακά του μινιμάλ απωθημένα, καταλήγει στο δεκατετράλεπτο free jazz κλείσιμο μετά ηλεκτρονικής συνοδείας του Percy Toplis, ένα κλείσιμο που σε κάνει να ψάχνεις τον Mats Gustaffson στους guests, εμένα με έκανε δηλαδή, και αν σας άρεσε ο δίσκος που έφτιαξε ο Nils Petter Molvaer με τον Moritz von Oswald, εδώ θα βρείτε κάτι εξαιρετικά παραπλήσιο. Ειδικά δε αν είστε σε καλοκαιρινή Fire Orchestra φάση, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό. Το The Séance at Hobs Lane κυκλοφόρησε το 2001. Έξι χρόνια αργότερα το ξανάβγαλε η Ghost Box. Ένας λόγος να τη συμπαθώ παραπάνω. 

The Séance at Hobs Lane CD

(Via Satellite - 2001)

The Rita - Ballet Feet Positions

 Για τους περισσοτερους εκει εξω, το μπαλετο αποτελει ενα χαριτωμενο αλλα αδιαφορο θεαμα και στη συλλογικη συνειδηση εχει τοποθετηθει διπλα στην εκμαθηση γαλλικων και πιανου σαν το μοντελο σωστης ανατροφης του προηγουμενου αιωνα. Στα ματια του Sam McKinley, ειναι μια υπερανθρωπη ασκηση πειθαρχιας που απαιτει απο τις επιδοξες μπαλαρινες αυτοκυριαρχια και επιπονες σωματικες τροποποιησεις. 

 Η πρωτη υλη του Ballet Feet Positions ειναι επιτοπιες ηχογραφησεις της αγνωστης σε μενα χορευτριας Kelly Davis επι το εργον. O McKinley εδεσε μικροφωνα επαφης στα ποδια της για να συλλαβει και το παραμικρο θορυβο και μετα επεξεργαστηκε ζωντανα τον ηχο της καθε position σε ενα χαος απο κλινικες σιωπες και εκκωφαντικο οχετο. Το αποτελεσμα δειχνει πως ο Rita δεν ειναι μονο ο ιδρυτης του HNW, αλλα και αυτος που με καθε κυκλοφορια του παει τη φαση ενα βημα μπροστα. Ευχομαι οι υπολοιποι να μπορουν να τον ακολουθησουν. 

Y.Γ. Εδω ευχαριστουμε πολυ τη MoLLy που ξετρυπωσε το link απο τα αδυτα του διαδικτυου και το μοιραστηκε μαζι μας!

Ballet Feet Positions CD
(Old Europa Cafe / Elettronica Radicale Edizioni - 2014)

Jandek - The Song Of Morgan

 Τα box sets κλασσικης μουσικης φημιζονται για τον ογκο τους, επομενως οταν ο Jandek goes classical, τα 9 cd τα 'χουμε στο ρελαντι. Σε αλλες περιπτωσεις δε θα ασχολιομουν καν η αν το εκανα θα εβριζα το δημιουργο για ματαιοδοξια, μηδαμινη αυτοκριτικη η εστω για ελλειψη editing. Οταν ομως ο Jandek ξυπναει με το ζορι ενα πρωι και θελει να κυκλοφορησει τα 'Νυχτερινα' του, ποιος ειμαι εγω που θα τον σταματησω.

 Το The Song Of Morgan χωριζεται σε 9 Nocturnes συνολικης διαρκειας 8.5 ωρων βαρεας και ανθυγιεινης ακροασης. Δεν προλαβα να το κανω ακομα στον εαυτο μου, αλλα δωστε μου λιγο χρονο, ξυπνησα πριν κανα διωρο. Το κλιμα του ειναι σαφως αμηχανο και παγωμενο, καπως ηδονοβλεπτικο -εφοσον φανταστουμε τον κυριο Smith κλειδαμπαρωμενο σε ενα αδειο δωματιο πανω απο ενα μυστηριωδως κουρδισμενο πιανο- και αμιγως wtf αφου διαπιστωνουμε πως αυτη ειναι η μοναδικη φορα που ο συγκεκριμενος ανθρωπος κανει εμμεση αναφορα στο εργο αλλου καλλιτεχνη. Δε περιμενα πως θα εβλεπα το ονομα του Jandek διπλα στο ονομα του Chopin στην ιδια προταση, ποσο μαλλον αυτη η προταση να γραφτει απο μενα. May he never tune his piano ρε καριολη.

The Song Of Morgan 9xCD (Corwood Industries - 2013)

White Hospital - Holocaust

 Ηταν μια βρωμικη δουλεια αλλα καποιος επρεπε να τη κανει, οποτε τα καλα παιδακια της Steinklang Industries ανελαβαν την επανακυκλοφορια του Holocaust. Το μοναδικο album των Ιαπωνων White Hospital απο το 1984 καταφερε να χαραχτει στη συλλογικη μνημη των industrial συλλεκτων παρα τις ταπεινες 300 original κοπιες και τα 60αρικα που κοστιζει, μονο και μονο για τη παραδοξη διασταυρωση του ηχου των πρωιμων SPK με τα tapes των Third Door From The Left. Στο μεσοδιαστημα παιζουν καποιες εντελως ιδιοσυγκρασιακες power electronics προσπαθειες, tribal νταουλια που στοιχηματιζω το νεφρο μου πως οταν τα πρωτακουσε ο Yamatsuka Eye εσκασε πονηρο χαμογελο, ενω η χαρακτηριστικη ιαπωνιλα εκφραζεται τις στιγμες που κανουν αυτο που εκαναν πιο ολοκληρωμενα οι Karuna Khyal ενα χρονο μετα.  

 Οταν διαλυθηκαν (προφανως απο υπερβολικη δοση γαματοσυνης) ο Τοmo Kuwahara εφτιαξε τους Vasilisk και ο Jun Konagaya συνεχισε ως Grim. Στηριζουμε και αγαπαμε Grim. Καρδουλες.

Holocaust CD/LP (Steinklang Industries - 2014)

An Innocent Young Throat-Cutter - Raya And Sekina

 Σε ενα ιδανικο κοσμο, το HNW θα ειχε αναγνωριστει παγκοσμιως για τις θεραπευτικες του ιδιοτητες. Θα ακουγονταν MIDI διασκευες Vomir σε πολυτελη ασανσερ, αεροδρομια, στασεις μετρο και σε διαμερισματα που διακοσμηθηκαν συμφωνα με το feng shui, ενω το μουσικο θεμα των Windows 95 θα ειχε αναλαβει ο Richard Ramirez. Δεν αστειευομαι καθολου. Οσο πιο πολυ ξυνω την επιφανεια της υποθεσης Harsh Noise Wall, τοσο πιο πολυ πιστευω πως αποτελει ενα αντεστραμμενο ambient, ενα αντιμουσικο χαλι που λειτουργει συμφωνα με τη προσοχη του ακροατη, που ειτε ζηταει κατι αδιαφορο να παιζει στο background, ειτε γουσταρει πληρη αισθητηριακο αποκλεισμο με σβηστα φωτα και ακουστικα.

 Δοκιμασα το Raya And Sekina και στις δυο περιπτωσεις. Με πληρη προσοχη λειτουργησε καταπραυντικα. Η τραχεια επιφανεια του ειναι απιστευτα υπνωτιστικη και μετα απο μια δυσκολη μερα με εφερε σε ισορροπια. Δουλευει εξισου καλα και χωρις τη παραμικρη προσοχη, με πρωινο καφε σε μετρια ενταση. Ολα αυτα ακουγονται πολυ new age και σε αλλες περιπτωσεις θα ειχα βγαλει καντηλες, αλλα τωρα οχι μονο το χρειαζομαι αλλα παρακαλαω δημοσια τoν Ramirez να διασκευασει ολοκληρο το Music For Airports.

Raya And Sekina 2xCS (Deadline Recordings - 2014)

Corrupted Delights - Birthday Mode: On

 Αυριο το λικνο του πολιτισμου, ο φαρος της γνωσης, ο λογος υπαρξης σας, το νοημα της ιδιας σας της ζωης που λεγεται Corrupted Delights φτανει αισιως στο τεταρτο χρονο ζωης του. Φυσικα αυτο δε θα συνεβαινε ποτε χωρις τον Kiwiknorr -τον μοναδικο ανθρωπο που θα μπορουσα να εμπιστευτω για να γινει συνεταιρος εδω μεσα-  και τη πολυτιμη συμβολη του τη τελευταια χρονια, η οποια νεκραναστησε το blog. 

 Τωρα ερχεται η ωρα που θα ευχηθω παγκοσμια ειρηνη, θα αγκαλιασω το βραβειο χαμογελωντας αστραφτερα και θα το αφιερωσω σε ολους εσας εκει εξω, τους δισεκατομμυρια θαυμαστες που μας πνιγετε απο επισκεψιμοτητα και καλα λογια. Ειστε αξιοι της μοιρας σας. Παθαινετε αυτο που σας αξιζει. Τωρα οσον αφορα τους haters, δυστυχως δεν υπαρχουν πολλοι, οι καλοι εχουν εξαφανιστει οποτε καντε κατι γι' αυτο, βαριεμαι χωρις μαλακισμενα mails και comments. Party hard λοιπον.

Muslimgauze - A Putrid Oasis

  Ο Bryn Jones ειχε κηρυξει Jihad στους απιστους οταν ακομα ο Fernow προσπερνουσε βιαστικα το CNN ψαχνοντας το Nickelodeon. Γι' αυτο, η Vinyl-On-Demand προσπαθωντας να φερει λιγη δικαιοσυνη σε αυτο το κοσμο, ανελαβε να ξεθαψει ακυκλοφορητο υλικο απο τη Σαχαρα της δισκογραφιας του Muslimgauze και να το συσκευασει σε ενα απο τα πιο ποθητα αντικειμενα του '14. Και μονο στη θεα αυτου του box, προκαλειται αυτοματος πριαπισμος και υπερεκκριση σαλιου, οποτε η ωριαια συλλογη που συμπεριλαμβανεται μεσα στο κουτι θα κατευνασει για λιγο τα πνευματα.  

 Ουσιαστικα το A Putrid Oasis ειναι ενα sampler του μουσικου ευρους του μακαριτη μεσα σε ενα πολυ συγκεκριμενο και συνειδητοποιημενο πλαισιο χoντροκομμενων edits, ωμων beats και ανατολιτικων samples που προφανως επηρρεασαν τα τρεχοντα νταμπα-ντουμπα (απο Shackleton μεχρι Vatican Shadow και ουτω καθεξης) αλλα και σχολιασαν την αραβοφοβια και την εξωτερικη πολιτικη των δυτικων. Ειθε ο Αλλαχ να του δινει παρθενες σε ολη την αιωνιοτητα. 

A Putrid Oasis CD (Vinyl-On-Demand/Soleilmoon - 2014)

Puce Mary - The Great Panic

 O -τηρουμενων των αναλογιων- μεγαλος πανικος που γινεται γυρω απο το ονομα της Puce Mary εχει λογο υπαρξης, αλλα δε θα τον διαπιστωσετε στο Great Panic. Αν θελετε κατι τετοιο, θα σας παραπεμψω στο περσινο Success που ουσιαστικα εφηυρε το NWOEPE στο μυαλο μου, αλλα ευτυχως καταλαβα γρηφορα πως σκεφτομαι μαλακιες και πως τα ευρωπαικα power electronics δε χρειαζονται κανενα new wave.  Αυτη τη φορα η Δανη Frederikke Hoffmeier προτιμαει την υπουλη industrial προσεγγιση των Nullification και του Richard Ramirez στο παραγνωρισμενο project του, Flesh Puppets με επιτηδευμενα old school ηχο και μολις 2% λιπαρα. Η δευτερη πλευρα της κασετας μου φανηκε πολυ πιο ενδιαφερουσα με καποια Con-Domικα φωνητικα, χωρις ομως να τρελαθω και να πρηξω τον Kiwiknorr πως τη θελω. Για παμε παρακατω.

The Great Panic CS (Freak Animal - 2014)

The Brian Jonestown Massacre - Revelation

 Το demo του Revelation εχει διαρρευσει στο youtube απο τον Ιανουαριο αλλα αρνηθηκα πεισματικα να το ακουσω. Ηθελα να αποκτησω αποψη απο την ολοκληρωμενη μορφη του. Οποτε η προχθεσινη επισημη κυκλοφορια του σημαινει μονο ενα πραμα. Γιουπι. 

Λοιπον βρισκομαι ηδη στο ενατο track και μπορω να πω πως η πενταμηνη υπομονη μου ανταμειβεται. Ο Anton φαινεται πως πλεον δεν αντιγραφει τους ηρωες του αλλα εχει φτασει στο σημειο να αντιγραφει τον ιδιο του τον εαυτο. Ποσο ΓΑΜΗΜΕΝΑ ROCK'N'ROLL ειναι αυτο. Αφορητα. Τοσο που οταν ερθει τον Ιουλιο για live θα ηθελα οχι μονο να πλακωθει στα κλωτσιδια επι σκηνης με τα μελη της μπαντας αλλα να παιξει και λιγο. Οχι τοσο ομως ωστε να ξενερωσω. 

 Aν και o δισκος ειναι επιεικως αλλα αντι αλλων, διατηρει μια συνοχη. Οποτε διπλα σε φλαουτοψυχεδελειες και reverb folk ξεπεταγματα, τοποθετουνται αγαρμπα ΥΜΝΟΙ που θυμιζουν εποχες Satanic Majesties Second Request αλλα και κομματια ξεπερασμενων μπλιμπλικιων και ψοφιου ανθυποtriphop που αν ακουγα καπου αλλου θα ειχα στειλει στο recycle bin με το καλημερα. Ομως οι Brian Jonestown Massacre εχουν ξεπερασει στο μυαλο μου το status μιας ακομα μπαντας και εχουν μπει στο απυροβλητο του οσο πιο σκατα ειναι, τοσο πιο πολυ μ' αρεσει. Με αυτο το σκεπτικο λοιπον, θα βαλω στο Revelation ενα 6. 

Revelation CD/LP (A Records - 2014)

Aaron Dilloway - Medicine Stunts

 Ο Aaron Dilloway εφερε την ηλεκτρακουστικη μουσικη στο υπογειο του καθε dude που τη βγαζει στο καναπε αγκαλια με ενα bong και θελει να ακουσει κατι far out. Πριν το ντεμπουτο των Wolf Eyes στη Sub Pop, η παραπανω εικονα ηταν τουλαχιστον ανηκουστη. Τωρα πλεον ειναι η καθημερινοτητα του αμερικανικου κασετοunderground.
 Απο τοτε, η μπαντα συνεχιζει τη πορεια της (παρα την αυτοσαρκαστικη δηλωση του John Olson πως το noise πεθανε) διατηρωντας τον Dilloway ως περιστασιακο συνεργατη, ενω ο ιδιος ακολουθει τη solo καριερα που αγαπαμε και εμπιστευομαστε οταν θελουμε να κανουμε shut down στο κεφαλι μας. Καπως ετσι ακουγεται και το Medicine Stunts. Σα τις τελευταιες μπερδεμενες σκεψεις λιγο πριν τον υπνο. Ο Dilloway ξεκολλαει υπομονετικα τα υπολειμματα τους απο το κρανιο με amplified μυστρι. Η νοοτροπια του μισαωρου track δεν βρισκεται και τοσο μακρια απο το Air Supply των Lambkin/Lescalleet, αν εξαιρεσουμε βεβαια τη διακριτικοτητα των παραπανω και την αντικαταστησουμε με μια θολη, χοντροκομμενη κασετιλα. Far out maaaaan.

Medicine Stunts CS (Lal Lal Lal - 2014)

Bizarre Uproar - Vihameditaatio

 Οσο η πιτσιρικαρια γοητευεται και ρομαντικοποιει την υποτιθεμενα επικειμενη ελευση του Τελους, οι Μεγαλοι Καλλιτεχνες εμπνεονται απο τη πιθανοτητα του να μη τελειωσει τιποτα. Ποτε. Η πορεια ειναι προκαθορισμενη, οπως ηταν και προκαθορισμενη η εξελιξη του Bizarre Uproar απο υπολογισιμη power electronics δυναμη σε κατι πολυ μεγαλυτερο απο το αθροισμα των μερων του.

 Ψηγματα της μεταμορφωσης κυοφορουνταν στο περσινο Perverse Bizarre Humiliation καθως και στο αριστουργηματικο Lily The Flesh που ξεκαθαρισαν τον ηχητικο κορεσμο των προηγουμενων δισκων σε κατι πιο αδειο αλλα σαφως πιο απειλητικο. H διαδικασια ολοκληρωθηκε επιτυχως στο Vihameditaatio. Ο Markkula πλεον διοχετευει το μισος του προς μια κατευθυνση που παραπεμπει περισσοτερο σε αξιονιστικο δρωμενο παρα σε μια ακομα harsh αλητεια. 

 Οι εκπληξεις ξεκινουν απο το πρωτο κομματι. Επι 21 λεπτα παρακολουθουμε την αποσυνθεση ενος sludgeοειδους riff σε ενα πνιγηρο μπουγιο απο παραμορφωση. Η ατμοσφαιρα βαραινει αφορητα στο δευτερο track με τη σχεδον κινηματογραφικη του αρρωστια. Τελετουργικα τυμπανα, ηχοι απο αλυσιδες, ουρλιαχτα απο το πουθενα, βομβοι μπασου. Aπο εκει και περα τα πραγματα αδειαζουν. To album χανεται σε ενα ενορχηστρωμενο τιποτα και χωρις να το επιδιωκει με κανει να λεω με τη πρωτη ευκαιρια στον οποιοδηποτε 'Δισκος της Χρονιας'. Δε θα τελειωσει τιποτα. Δεν ειμαστε τοσο τυχεροι. Ας το γιορτασουμε.

Υ.Γ To παρακατω link παραπεμπει στο πολυαγαπημενο Harsh Noise Wall Kitty που ειχε την ευγενικη καλοσυνη να μοιραστει αυτο το Επος. 

Vihameditaation CD (Filth & Violence - 2014)

Concrete Cookie & The Maggot Farmer - Mondegreen

Αρχικά όλο αυτό δεν πρόκειται για ενιαίο όνομα, αλλά την κοινή μουσική σύμπραξη των ιδιοκτητών της Mash Up Soundsystem. Της Concrete Cookie και του Maggot Farmer δηλαδή. Πολωνή αρχιτέκτων και αμερικάνος dj, αν δεν απατώμαι, που γύρισαν στα 90's όλα τα clubs της Ευρώπης και μετακόμισαν τέλος στο Los Angeles. Η εταιρία τους πρόκειται για μια πολιτική techno κολεκτίβα που βγάζει 12" των Duran Duran Duran και διοργανώνει gabber parties με όνομα Kläng Kläng. Οι ήχοι λικνίζονται από την πιο γλυκιά idm γλύκα ως την (ακόμα) πιο γλυκιά breakcore υστερία. Ωραία 12" στην Ευρώπη των £7.99, παρτάρες, Ελ Έι. Μπορώ να φανταστώ πως έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει. Άλλωστε κάπου πρέπει να βγάλει τα 12" του και ο Pig Destroyer Destroyer.

To Mondegreen είναι ο μοναδικός δίσκος που ηχογράφησαν μαζί και όπως ίσως κάνει φανερό η πρώτη παράγραφος, ουδεμία σχέση έχει με τα παραπάνω. Βλέπεις το εξώφυλλο, λες "θα κάνει summon τον Biosphere", σε ξεγελά πως πρόκειται για ηλεκτρονικό album ξεκινώντας με μερικά "παγωμένα techno beats" στον lo-fi ambient όλεθρο που ξεκινά, παίρνει το γάντι και βάζει λίγο θόρυβο, λίγο αμπστράκτ, λίγο θαλασσά, λίγο field recordings, (πολύ) λίγη μελωδία, και σε πενήντα λεπτά έχεις τον τέταρτο δίσκο εκείνης της σειράς των Alberich, Lussuria και Stillbirth που έβγαλε η Hospital το 2011. Μόνο που βγήκε τρία χρόνια νωρίτερα σε κάποια Force of Nature, και αντί για βινύλιο των πενήντα ευρώ είναι cd των πέντε. Και το προτιμώ έτσι. Αυτό, καθώς και κάθε άλλο Mondegreen του κόσμου αυτού.

Mondergreen CD (force of nature - 2008)

Clay Rendering - Waters Above The Firmament

 Μετα την αποχωρηση του απο το μπαχαλο των Wolf Eyes, o Mike Connelly δεν ηρεμησε στο ελαχιστο. Αναβιωσε τους Hair Police, ξεκαυλωσε με τους Mitochondrial DNA και προσφατα αποφασισε πως ο κοσμος θα ηταν λιγο χειροτερος χωρις τους Clay Rendering, το project που διατηρει με τη συζυγο του Tara το τελευταιο εξαμηνο. Στο πρωτο τους EP δε με εψησαν καθολου. Ηταν ενα ανεμπνευστο μια απ' ολα χωρις να ξεχωριζει κατι. Στο Waters Above The Firmament ομως ανεβηκαν level. Toυλαχιστον σε μενα. 

 Κυριαρχο στοιχειο των τεσσαρων κομματιων ειναι η μελαγχολια που ειτε εκφραζεται μεσω μιας μπασταρδης αντιληψης περι shoegaze και dreampop, ειτε απο τα διακριτικα dark ambient και doom-ιζοντα κλεισιματα του ματιου, θυμιζοντας στιγμες απο Yellow Swans στο At All Ends, Robedoor στο Shapeshifter Slave μεχρι και το Pygmalion των Slowdive. Ειναι πολυ πιθανον σε εσας να θυμιζει εντελως αλλα πραγματα, αλλα μαλλον εκει βασιζεται η ομορφια του. Ειναι ενα μουντο μουσικο rorschach test.

Waters Above The Firmament 12" (Hospital Productions - 2014)