Emptyset - Borders

 Το Borders ορμαει στη καρωτιδα με το καλημερα. Ξεχαστε τις ευγενειες του Recur και το αυστηρο πρωτοκολλο συμπεριφορας του Medium. Επιτελους, οι Emptyset εβγαλαν το album που παντα περιμεναμε απο αυτους. 

 Το βρετανικο ντουετο ανεκαθεν γοητευοταν απο τα κλαπατσιμπανα του industrial (μεσω του φιλτρου των Pansonic) αλλα το ειχε φαει η μαρμαγκα των installations και της sound art. Ετσι, μεσα στη μισαωρη διαρκεια του αρτι αφιχθεντος album τους διανυουν περιοδο δευτερης εφηβειας. O οργανικος ηχος του Borders θυμιζει αμυδρα τη πιο συμπυκνωμενη μορφη των Raime που μπορειτε να φανταστειτε, αν οι τελευταιοι διασκευαζαν Test Dept η κατι αναλογο, που ενω ακουγεται πολυ εντυπωσιακο, δεν βγαζει κανενα νοημα. Δισκαρος.

 Borders is the album that you've always expected from Emptyset, but their self-imposed restrictions were in the way. Until now. The project confronts us with an aggressive, physical approach that owes more to industrial, than say, Raster-Noton's back catalogue. Maybe the album title hints at their new direction, between organic and electronic, negative space and sound, rhythm and the lack of it, but I like to think that it's just a reference of the grey zone between their really good past and their amazing present. 

Borders CD/LP (Thrill Jockey - 2017)

The Rita - The Lilac Fairy

 Σε καθε κυκλοφορια του Sam McKinley, γινομαστε μαρτυρες της σταδιακης αποδομησης των φετιχ του, απο το Creature From The Black Lagoon και τους καρχαριες, μεχρι την προσωπολατρεια της Edwige Fenech και τα γυναικεια ποδια. Η τρεχουσα εμμονη με το μπαλετο αποτελει ενα ακομα wtf κεφαλαιο στο εντελως προσωπικο Psychopathia Sexualis του, οποτε στο The Lilac Fairy αποσυνθετει στα εξ ων συνετεθη την αρχετυπικη φιγουρα της νεραιδας Πασχαλιας απο την Ωραια Κοιμωμενη του Τσαικοφσκι. Ειπαμε. Εχουμε θεματα.
 Το πρωτο μισο του album εχει ολα οσα απαιτεις απο το HNW σου. Ενα ογκωδες, ακατεργαστο μενιρ με διαστασεις πολυ μεγαλυτερες του χωρου σου. Αυτα τα βαζεις και τα αφηνεις να παιζουν χωρις να δινεις και πολυ σημασια. Κι ομως απο το δευτερο μισο και μετα, θελοντας και μη, βλεπεις πως η οψη του μενιρ εχει αλλαξει. Οσο δεν παρατηρουσες, ο Rita σκαλιζε αδιακοπα το καλλιτεχνημα του στη σαφεστατα πιο αδεια εκδοχη του, για τον καλυτερο wall δισκο που ακουσες εδω και πολυ καιρο.

 I'm beginning to think of Sam McKinley as a true minimalist. His art moves slowly away from the typical HNW sound, towards a harsh process music, which strips away all of the excessive fat and gets straight to the molecular level of his latest obsession. For the time being, it's the fetishisation of the ballerina, both as a strictly disciplined artist and an elegant female form.
 The Lilac Fairy deals with its subject matter, like all great Rita albums do. With layer upon layer of heavy crunch and heavier crackle, to the point of total saturation. And then some. For the better half of the record, the wall seems like a study in stasis, even though you hear some jittery slight changes. The patterns that emerge from side C onwards may or may not be actual, due to the listener's inherent need to recognize something familiar. Anything really. Either way, the record slays.

P.S. Special thanks to Chipflake for the amazing gift!

The Lilac Fairy 2xLP (Urashima - 2016)

William Basinski - A Shadow In Time

Time

David Bowie

Time - He's waiting in the wings

He speaks of senseless things

His scripts is you and me, boys

Time - He flexes like a whore

Falls wanking to the floor

His trick is you and me, boys

Time - In quaaludes and red wine

Demanding Billy Dolls

And other friends of mine

Take your time

The sniper in the brain, regurgitating drain

Incestuous and vain

And many other last names

Oh well, I look at my watch

It says 9:25 and I think

'Oh God, I'm still alive'

We should be on by now

We should be on by now

You - Are not a victim

You - Just scream with boredom

You - Are not evicting time

Chimes - Goddamn you're looking old

You'll freeze and catch a cold

'Cause you left your coat behind

Take your time

Breaking up is hard

But keeping dark is hateful

I had so many dreams

I had so many breakthroughs

But you, my love, were kind

But love has left you dreamless

The door to dreams was closed

Your park was real greenless

Perhaps you're smiling now

Smiling through this darkness

But all I have to give

Is guilt for dreaming.

We should be on by now

We should be on by now.

A Shadow In Time LP (Temporary Residence Ltd. - 2017)

Ennio Morricone - Maddalena O.S.T.

 Μεχρι να εντοπισω την ακριβη πηγη του sample σε εκεινο το κομματι του Pita απο το Get Out, πιστευα για χρονια πως προκειται για καποια αντεστραμμενη βερσιον του Ecstasy Of Gold. Τουλαχιστον βρηκα το συνθετη. Δεν θα μπορουσα να μπερδεψω τον Morricone με κανεναν αλλον. Τελικα, το ατιτλο επος του Rehberg χρωσταει τη ψυχη του στο Come Maddalena, το οποιο ανοιγει το δισκο της σημερινης αναρτησης.
 Φυσικα, ενα soundtrack του Mαεστρου δεν χρειαζεται τα διαπιστευτηρια τριτων για να μπει εδω μεσα, ουτε καν της ταινιας που ανηκει. Το Maddalena χοντρικα θιγει την ενοχικη παλη μεταξυ σαρκας και πνευματος και ενω κινηματογραφικα αυτη η ιδεα εχει αποδοθει δεκαδες φορες πιο ευστοχα, μουσικα αμφιβαλλω αν εχει επενδυθει καλυτερα. Ακουστε το. Το εχετε αναγκη.

 Ennio Morricone's discography is immense, so you need any help that you can get if you wanna go beyond the spaghetti classics or the latest deluxe giallo reissue that you just can't afford. So, I found my slowly to Maddalena through Pita's sampling on his monumental track from Get Out, which still sounds like the future itself.
 The movie brought up issues about the conflict of spirituality and carnality. Musically, that clash translates into a bittersweet fusion of orchestral arrangements and some sort of psychedelic-tinged sounds, that we have come to associate with the equally libidinous Gainsbourg/Vannier collaboration in Melody Nelson. Essential stuff.

Maddalena LP (GDM - 1971 / 2015)

Statik Dancin'

 To Corrupted Delights και το Sound Injections θα φιλοξενηθουν απο το Κομμωτηριο Μπαρ στις 21 Ιανουαριου για το πρωτο παραναλωμα της χρονιας. Συμφωνα με καποιους πολυ προχειρους υπολογισμους μας, θα πεθανει ο Χαρος. Απο τις 21.00 και μετα.  Επομενως, κανετε ευλαβικα νηστεια μεχρι τοτε και φυσικα δηλωνετε τις παρουσιες σας στη σελιδα του πολυαναμενομενου event. Ελπιζω να φανταζεστε το λογο για τον οποιο αυτη η προσκληση δεν θα συνοδευτει απο το αγγλικο της αντιστοιχο. Η κατασταση κλειστηκε αυθορμητα και δεν θα θελαμε ποτε να επιβαρυνουμε τους εκατομμυρια αναγνωστες μας με αεροπορικα κερατιατικα. 

 Industrial Πανικος / Italo Ζοφος / Minimal Χαμος / Maximum Απωλειες

Υ.Γ. Artwork απο τον Σκοτεινο Πριγκηπα του Μεσονυχτιου Ourfuneral 

Black Merlin - Hipnotik Tradisi

 Οπως καθε (πρωην) αναγνωστης του Wire που σεβεται τον εαυτο του και θελει να δειξει ποσο γουαουομαιγκαντ πσαγμενος ειναι, ετσι και γω εχω μια επιδερμικη επαφη με την παραδοσιακη μουσικη της Ινδονησιας μεσω της επιρροης της στο post-industrial. Κατι το Third Mind Movements, κατι το Form Grows Rampant, ε και βρεθηκα με καμμια δεκαρια συλλογες της Nonesuch και της Ocora επειδη επρεπε. Θα ανατρεξω σ' αυτες οταν η κατασταση γινεται ψιλοαπελπιστικη και θελω να τσεκαρω αν το ταβανι αλλαξε απο την τελευταια φορα που το χαζευα. Λειτουργει 100%. Ολα ειναι στη θεση τους. 

 Το Hipnotik Tradisi ανηκει στη σπανια κατηγορια δισκων που μπορεις να τσεκαρεις τη λειτουργικοτητα του ταβανιου σου απερισταστα καθως κουνας ρυθμικα το κεφαλι σου. Αυτη η διπολικοτητα μεταφραζεται σε επιτοπιες ηχογραφησεις gamelan ορχηστρας απο τα ταξιδια του Black Merlin στην Ινδονησια, που διαδεχονται proper υπνωτιστικοτατο νταμπαντουμπα. Αυτο ειναι το album που πασχιζει να βγαλει ο Fernow σαν Rainforest Spiritual Enslavement αλλα ακομα δεν. 

 Black Merlin's portable recorder captures local gamelan orchestras from the Indonesian islands, while he manages to blend them seamlessly into his locked grooves. The result gets really interesting on tracks like Tutur, which essentially is a post-punk hiccup or the Sandwell Districtisms of Waiting For The Horn, with ceremonial chants and all that jazz. If the cover won't convince you, then nothing will. 

Hipnotik Tradisi 2xLP (Island Of The Gods - 2016)

David Bowie - No Plan

★★★★★

No Plan Digital Release (Columbia / ISO Records - 2017)

Vit Fana - Irrgång

 #φασουλα #πραγματακια #βουπουindustrial 

Although the cross-pollination between industrial and dance culture is not something new and led to some glorious records, I'm still wondering why are we suspicious about these juxtapositions and we tend to remember the bad examples over the good ones. For every third-rate Wax Trax remix, there still is a 20 Jazz Funk Greats and for every Groovy, Laidback And Nasty there is a Micro-Phonies to separate the shit from the gold. 

 Irrgång is not a danceable record by any means, but some elements are informed of the recent industrial/techno hybrid, even if the press release insists about 'early industrial noise music', so you will move your limbs around to it, either you like it or not. For the most part, Vit Fana's debut sounds like Alberich's beat-driven pieces without the punch, while the vocals fall directly into the whole Silent Servant/Broken English Club territory. Secret Thirteen mixes are made of this stuff. I still can't decide if I really like it or I'm just a victim of the hype.

Irrgång LP (Northern Electronics - 2016)

Brian Eno - Reflection

 Η εναρξη του νεου ετους φερνει μια κοσμοιστορικη αλλαγη στο Corrupted Delights. Απο δω και στο εξης, θα γραφω τα δικα μου και στα αγγλικανικα. H απαντηση στο 'γιατι' θα ειναι 'επειδη ετσι'. Να περιμενετε λαθη, ασαφειες και γενοκτονιες νοηματος. Υπαρχει επισης πολυ σοβαρο ενδεχομενο να εχω εντελως διαφορετικη γνωμη για τον ιδιο ακριβως δισκο μεταξυ των κειμενων. Τα κανω κατι τετοια. 

 A ναι. Καινουργιο Brian Eno, το οποιο τρελαθηκα να ακουσω απο την ωρα που εμαθα πως συνοδευεται απο ενα application που αλλαζει το περιεχομενο του αναλογα με την ωρα αναπαραγωγης του. Μην ακουτε αυτους που παρομοιαζουν το Reflection με το Discreet Music, αυτοι ειναι ικανοι να μπερδεψουν το Taking Tiger Mountain με το Ambient 4. Αν μοιαζει με κατι, θα ειναι με το startup θεμα των Windows 95 αν το ειχε κανει timestretch στα 54 λεπτα. Καθολου κακη ιδεα. Χαραμιζομαι. 

From now on, Corrupted Delights will be bilingual -or at least it will try to be-, so be prepared for some serious misspellings, inconsistencies and a total lack of objectivity. If you don't trust your ears at all and you need some serious reviewing, then you have to look elsewhere.

Anyway, here is the very first big release of the year, namely Brian Eno's Reflection. The reviews around name-dropped Discreet Music as if their lives depended on it. While I totally understand their willingness to boost their credit by referencing a somewhat obscure record from Eno's back catalogue, the truth is really far from it. Reflection seems to hark back in the days of Thursday Afternoon or even Lux, with its sparse textures and its slow movement. It's going to be played on repeat around here, since it's a grower, so I suggest you do the same, especially if you don't expect anything like Discreet Music.

Reflection CD/2xLP (Warp Records - 2017)

Encephalophonic - X

 H τεχνικη και η υπερκινητικοτητα του harsh noise οφειλεται στους Ιαπωνες. Η βρωμα και η υπερβολη ανηκει στους Αμερικανους. Ομως η κυστη της αρρωστιας του βρισκεται στην Ιταλια, απο την εποχη που το τοτε μονοκυτταρο industrial μπηκε σε διαδικασια μιτωσης για να ξερασει M.B., New Sadism και Mauthausen Orchestra. Οποτε, οσο και να κοπανιεται ο Emanuele Bonini για να καμουφλαρει τη μυρωδια του ηχου του με εξακοσα κιλα χαλασμενου σουσι μπεργκερ, το πυον του X θα ζεχνει μουχλιασμενη μοτσαρελα.
 Προς το παρον, ο δισκος δοκιμαστηκε με υπερκαταναλωση καφεινης μετα απο διακοπτομενο υπνο. Μονο ετσι υπηρχε περιπτωση να προλαβω τα ιλιγγιωδη cut-ups που οποτε δεν προσκυνουν τον Pain Jerk, κανουν τεμεναδες στον T.E.F. Οταν κοπαζουν οι ψιλες, παρακολουθουμε τον Encephalophonic να γυρναει το διακοπτη στη λειτουργια Azoikum, δηλαδη λοκαρει σε μια κατευθυνση και κινειται προς αυτη με καθε δυνατο τροπο, συνηθως με μικρο αριθμο ηχητικων πηγων, χωρις να πολυφορτωνει τον τριγυρω χωρο με στρωσεις επι στρωσεων. Εκει τον γουσταρω παρα πολυ. Και εις ανωτερα. 

X CD (Freak Animal / Audio Dissection - 2015)

Black Merlin - Issue N. Fourteen

 "Thank you Lord, for bringing me where I did not want to come."

- The Last Temptation Of Christ - Nikos Kazantzakis -

Issue N. Fourteen 12" (Jealous God - 2016)

Jóhann Jóhannsson ‎– Arrival Ο.S.T.

 Η ευθυνη της μουσικης επενδυσης ενος υπαρξιακου sci-fi ειναι τεραστια, ιδιαιτερα οταν o συνθετης ξερει πως θα συγκριθει αντανακλαστικα με το μονολιθο του 2001, τα δακρυα στη βροχη του Blade Runner και την κλειστοφοβια του Under The Skin. Οποτε ο Jóhann Jóhannsson βαζει εθελουσια το κεφαλι του στη γκιλοτινα, αναλαμβανει το soundtrack του Arrival και βγαινει νικητης.
 Για μια ταινια που η κεντρικη ιδεα της βασιζεται πανω στην επικοινωνια, ο Ισλανδος παραδοξως διαλεγει ενα score που τα φωνητικα εμφανιζονται σποραδικα και επεξεργασμενα, θυμιζοντας αμυδρα φρασεις απο το Dolmen Music της Meredith Monk. Η μεγαλοπρεπεια του δισκου ομως βρισκεται στα ορχηστρικα σημεια, εκει που oι παλμοι του Steve Reich στο 18 Musicians πεφτουν στην πισσα του Deathprod και των KTL, χωρις πομπωδεις Ζimmerισμους και φλυαριες.
 Μεχρι να δω και να ακουσω το Arrival, ημουν επιφυλακτικος απεναντι στο εγχειρημα Blade Runner 2049. Τωρα το περιμενω με αγωνια. 

Arrival CD/2xLP (Deutsche Grammophon)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Boiler

Τριτη, 20 Δεκεμβριου

Απο τις 21.00 και μετα

Italo Noise / Harsh Disco / Power Saxophonics / Proto Musick 

Παρουσιες: Εδω

Απουσιες: Απαραδεκτες

Αrtwork απο τον Brittle

The 10 Bangers Of 201666

 Μετα απο ανυποκριτη βια και χουλιγκανισμο, το 2016 επιτελους φτανει στο τελος του, αφου πρωτα οργωσε Θεο και δαιμονες μεσα σε 366 μερες. O θανατος του Bowie ξεκλειδωσε μια κοσμικη αλληλουχια ατυχων γεγονοτων συλλογικου και προσωπικου επιπεδου, σε σημειο που κλονιστηκε η κυνικοτητα μου απεναντι στις δεισιδαιμονιες, ψαχνοντας με τις ωρες το artwork του Blackstar για να βρω απαντησεις στα αιωνια ερωτηματα του ανθρωπινου γενους. Πληροφοριακα, το μονο ερωτημα που απαντηθηκε ειναι πως ο κοσμος δεν θα σταματησει να γυρναει για κανεναν. Ακομα και για τον Bowie.
 Εκτος λοιπον απο ρηχες υπαρξιακες αναζητησεις που θα αναγουλιαζαν ακομα και τον Κοελιο, το τελος καθε χρονιας δημιουργει παραλληλα και την αναγκη απολογισμου, σε μια εκβιασμενη προσπαθεια αξιολογησης των περιστροφων που καναμε γυρω απο τον ηλιο και τον εαυτο μας. Οποτε, το Corrupted Delights δραττεται της ευκαιριας και καταθετει τον απολογισμο με το soundtrack των δικων του, φετινων περιστροφων. 

1. Con-Dom - How Welcome Is Death (Tesco Organization)
2. Puce Mary - The Spiral (Posh Isolation)
3. Duerf - Western Rituals (Coherent States)
4. Sutcliffe Jügend - Offal (Cold Spring)
5. The Gerogerigegege - Moenai Hai (Eskimo Records)
6. Atrax Morgue's Mörder Machine - s/t (Old Europa Cafe)
7. Leif Elggren - Das Baank (Fragment Factory / Rekem Records)
8. David Bowie - Blackstar (ISO / Sony)
9. Hermann Nitsch - 25. Aktion (Cien Fuegos)
10. Regressverbot - Music For Ordinary Life Machines (Fabrika Records)

Russell Haswell - PANTHER nO!se

 Ο Russell Haswell μας μισει μεσα απο τα βαθη της ψυχης του.  Του τη σπαμε αφορητα. Αυτο το μισος πρεπει να τροφοδοτειται με καθε αρθρο που τολμαει να τον πατροναρει, με καθε συνεντευξη που ανακυκλωνει τις ιδιες ερωτησεις, με καθε διθυραμβικο review. Αν μπορουσε, θα μας υποχρεωνε να κανουμε βουτιες σε μια πισινα γεματη legο. Το μονο που τον σταματαει ειναι η αντικειμενικη δυσκολια του εγχειρηματος, οποτε διαλεγει την καπως πιο πρακτικη οδο του modular αυτοσχεδιασμου για να μας τιμωρησει.
 Ποσταρω το PANTHER nO!se εγκυκλοπαιδικα. Δεν ξερω αν θα το ξανακουσω ποτε στη ζωη μου, δεν εχω καταλαβει καν αν μου αρεσε η οχι, αν και τετοια ηχητικα ξεκωλιασματα δεν κρινονται απο τη συχνοτητα ακροασης η το γουστο της καθε μποτομιερας του Haswell. Η παραλιγο 3D απεικονιση του χαμου παραπεμπει σε Zbigniew Karkowski και Pita, ισως και σε εναν πιο audiophile Marhaug, ομως οι σαδιστικες προθεσεις του θα το στειλουν κατευθειαν στα ταρταρα των δισκων που κραταω για περιπτωσεις maximum σκατοσυνης. To προτεινω ανεπιφυλακτα σε οσους νομιζουν πως τα εχουν ακουσει ολα. Γαμημενοι. 

PANTHER nO!se Digital (Haswell Studio - 2016)
(The link is removed due to Haswell's request)