The New Blockaders / Thurston Moore / Jim O'Rourke - The Voloptulist

 Τα ετεροκλητα ονοματα που εμπλεκονται στο The Voloptulist αποσαφηνιζουν τη δημιουργικη διαδικασια πισω απο το χτισιμο ενος συγχρονου industrial δισκου. Με λιγα λογια, ο ακροατης διακρινει ξεκαθαρα το ποιος κανει τι.

 Στη πρωτη πλευρα του LP, οι New Blockaders χρονομετρουν τον Thurston Moore στο ποσο γρηγορα μπορει να καλουπωσει αλλα και να συντηρησει ενα μονοχνωτο drone χωρις να επηρρεαστει αμεσα απο τα metal junk γλυπτα τους. Ο Moore φαινεται να σεβεται τους αδερφους Rupenus και παιζει με τους δικους τους κανονες, καλυπτοντας τη συμβολη του κατω απο ενα στρωμα αυτοσυγκρατησης.

 Στη δευτερη πλευρα, οι TNB τεσταρουν τη μνημη του Jim O'Rourke και τις αντοχες του Chris Corsano. O πρωτος, ευτυχως δεν ξεχασε το καιρο που πλακωνοταν δισκογραφικα με τον K.K. Null ενω ο δευτερος ειναι ακομα πολυ νεος για να αρνηθει τη προκληση. Αλλωστε, μετα την υπερανθρωπη προσπαθεια που καταβαλλει στο 840 Seconds Over, δικαιουται να τοποθετησει αυτη τη συνεργασια στη κορυφη του βιογραφικου του.

The Voloptulist LP (Ecstatic Peace - 2007)

Masayuki Takayanagi - Action Direct

  Ο αειμνηστος μουσικοκριτικος Lester Bangs ανεφερε σε σχετικο review πως το Metal Machine Music του Lou Reed ηταν το μονο μουσικο εργο στο οποιο αντιδρουσε ενεργα το κατοικιδιο καβουρι του. Ο Spud εβγαινε απο το καβουκι του προσπαθωντας να σκαρφαλωσει τα καγκελα του κλουβιου και μετα βολταριζε χαρουμενος κανοντας σχεδον χορευτικες κινησεις. 

 Καθως λοιπον θαυμαζω το εξειδικευμενο αισθητηριο του συμπαθεστατου καρκινοειδους μαλακοστρακου, ακουω παραλληλα το Action Direct του Masayuki Takayanagi. Εδω, η post-jazz φρασεολογια του εχει αντικατασταθει πληρως απο ενα τραχυ μεταβιομηχανικο λεξιλογιο που περιλαμβανει ανασες του MMM, φθογγους του Keith Rowe και αναρθρες συλλαβες των Organum. Τα παραπανω συνθετουν ενα ακαταληπτο τραγουδι που ελπιζω να φτασει ως τα αυτια του Spud στον καβουρενιο παραδεισο. Θα γουσταρει τρελα.

Action Direct LP (Tiliqua - 2005)

Le Syndicat - Corrumpate

 Μισανθρωπο και αρρωστημενο industrial/noise, βγαλμενο μεσα απο τα σωθικα των mid-80s. Oι Γαλλοι Le Syndicat αφου κερδισαν το δικαιωμα στη θορυβοποιια με τη συμμετοχη τους στο καταλογο της θρυλικης Broken Flag, ξεκινησαν την βιομηχανικη επανασταση στο τοτε ανυπαρκτο underground της χωρας τους. 

 Tο μιερο σωμα του Corrumpate στηριζεται πανω στα δεκανικια της λουπας για να παει βολτες στα στρατοπεδα συγκεντρωσης των Mauthausen Orchestra και στα λεβητοστασια των Male Rape Group. Καπου στη μεση, τρελαινεται απο το θεαμα, ουρλιαζει απογοητευμενο αλλα τα φωνητικα του ειναι κυριολεκτικα θαμμενα κατω απο τη σαπιλα. Απλα τελειο.

Corrumpate CS (Le Syndicat - 1985)

Sutekh Hexen - Constellation

  Μετα απο ενα τριημερο λιωσιμο στο κρεβατι, επιστρεφω στη ρουτινα μου με ολα τα συνεπακολουθα. Πρωινο ξυπνημα, συσκευασμενοι καφεδες, αντανακλαστικο καπνισμα, ψυχαναγκαστικες αναρτησεις και μια σκατοψυχη κασετα να παιζει στο background. Dolce Vita.

 To μονομελες black/noise project των Sutekh Hexen περιεχει οσες κραυγες και σατανικα riffs  χρειαζεται καποιος νυσταλεος blogger για να χαρακτηρισει το Constellation ως black metal, αλλα η πριμα παραγωγη και το ξυσιμο στην επιφανεια προσεγγιζουν το τρεχοντα ηχο των Skullflower. Δυστυχως η κασετα ειναι μολις 10 λεπτα και αναγκαζομαι να αλλαζω συνεχεια πλευρα. Ποσο kvlt εκ μερους μου.

Constellation CS (Fragment Factory - 2010)

Junko - Sleeping Beauty

 Το Sleeping Beauty ειναι το πιο ακραια ανταγωνιστικο LP που εχω στη δισκοθηκη μου. Παιζει με τις αντοχες του ακροατη. Διωχνει ακομα και τον πιο πεισματαρη μαλακα που επιμενει πως εχει ακουσει τα παντα. Βαζω στοιχημα πως φρικαρει ακομα και τη Yoko Ono. Καθε φορα που θα το βαλω στο πικαπ, ξερω οτι μετα δεν θα θελω να αντικρυσω ανθρωπο για 15 μερες. Οι κραυγες της Junko (Hijokaidan) αγγιζουν το παροξυσμο, χρησιμοποιωντας μονο διεστραμμενη γλωσσολαλια και ατσαλενιες φωνητικες χορδες. Προκαλω τον οποιοδηποτε αναγνωστη να φερει σε περας αυτο το album χωρις να χασει τη ψυχραιμια του.

Sleeping Beauty LP (Elevage De Poussiere - 2002)

Iannis Xenakis - La Legende d'Eer

 Ειναι σχεδον απιθανο να συνειδητοποιησουμε το γεγονος οτι ο Ξενακης συνελαβε το La Legende d'Eer το 1978. Η φουτουριστικη, αλλα και συγχρονως αρχεγονη μουσικη του μοιαζει σαν να ειναι το προιον μιας διανοησης που υπαρχει απο την γεννηση του χρονου. Αν συνεχισω ομως με αυτο το ρυθμο, πρωτον θα γεμισω το κειμενο με κοινοτυπιες και δευτερον θα βρεθω στο πειρασμο να αναφερω το Sun Pandamonium του Florian Hecker (που θα μπορουσε να ειναι το sequel της στοχαστικης μουσικης του Ξενακη). Το κεφαλι μου μολις εξερραγη. Σας αφηνω για να σκουπισω τα μυαλα απο την οθονη.

La Legende d'Eer CD (Montaigne - 2002)

Earth - Angels Of Darkness, Demons Of Light 1

 Κατεβαστε τωρα το νεο album των Earth πριν μας δεσουν τα λαγωνικα του blogger. Το Angels Of Darkness, Demons Of Light 1 θα κυκλοφορησει επισημα 7 Φεβρουαριου, οποτε μεχρι τοτε παρτε μια μικρη γευση του υπεροχου artwork και των επικων drug blues τους σε 192 kbps. Ποτε πριν μια χρονια δεν μου συμπεριφερεται τοσο καλα απο τη δευτερη μολις μερα της. Να ανησυχω?

Angels Of Darkness, Demons Of Light 1 CD (Southern Lord - 2011)

Thurston Moore - Suicide Notes For Acoustic Guitar

  Ενω ολοι αγαπαμε και σεβομαστε τους Sonic Youth, οφειλουμε να παραδεχτουμε πως οι solo δουλειες του θειου Thurston ειναι αδιαφορες. Μοιαζουν με βιαστικα κακεκτυπα του εαυτου τους. Κι ομως, στο Suicide Notes For Acoustic Guitar ο Moore ακουγεται σαν να κανει μαθηματα προετοιμασμενης κιθαρας με καθηγητη τον Keiji Haino. Στα πισω θρανια, ο Kevin Drumm φτυνει σαλιωμενα χαρτακια στα μαλλια του Haino-san, o Jandek σκαλιζει τη μυτη του βαριεστημενος και ο Michael Morley απορει γιατι ο Thurston Moore δεν εδειξε τοσο ζηλο στις προηγουμενες εξεταστικες. 

Suicide Notes For Acoustic Guitar CD-R (Carbon Records - 2010)

Malveillance - Just Fuck Off

Καλη χρονια και ευτυχισμενο το νεο ετος.

Just Fuck Off CD 

(Suffering Jesus Productions / Sabbathid Records / New Scream Industry)

Bizarre Uproar - 13/10/06

  Καθε κυκλοφορια των Bizarre Uproar ειναι ενα ηχητικο ψυχογραφημα. Μια γκροτεσκα παρασταση στο θεατρο της σκληροτητας, σε σκηνοθεσια και πρωταγωνιστικο ρολο του Pasi Markkula. Στο whipping session του 13/10/06 διαλεγει για dominatrix την εκλεκτη της διαστροφης του, την Mrs. Uproar. Ουσιαστικα εδω το ζευγος ηχογραφει τις προσωπικες στιγμες του και στη συνεχεια τροφοδοτει τη περιεργεια του καθε ενδιαφερομενου με BDSM εικονες και στομωνει τα ηχεια του με metal junk σαπιλα. Το soundtrack του αποψινου σας reveillon μολις καλυφθηκε.

13/10/06 CS (Institute Of Paraphilia Studies - 2008)

Mlehst - An Old Broom Knows All The Dirty Corners

  Το An Old Broom Knows All The Dirty Corners του βρετανου Mlehst ειχε συμπεριληφθει σε μια παλαιοτερη παραγγελια μου ως δωρο του mailorder. Δεν θυμαμαι τι ακριβως ειχα παραγγειλει τοτε, παντως δεν του ειχα δωσει καμμια σημασια. Μεχρι και χθες το βραδυ. 

 Ακολουθησα το πρωτοκολλο που εχω επιβαλλει στον εαυτο μου για τις πρωτες ακροασεις ενος album και βρεθηκα μπροστα σε ενα απολυτα ελεγχομενο ψηφιακο περιβαλλον που συνδυαζει την στωικοτητα του Joe Colley, την υπουλη ηρεμια που ελλοχευει στις ηχογραφησεις του Rudolf Eb.Er, τη λεπτομερεια του Brandon LaBelle και το καυστικο feedback του Alvin Lucier. Με καποια πιθανη διαφορετικη μιξη, το cd θα μπορουσε να προκαλεσει ανευρυσμα σε χρονο dt, αλλα προς τιμη του ο Mlehst διαλεγει το δυσκολο δρομο της αναμονης. Προτιμαει να παραμονευει στο παρασκηνιο, περιμενοντας την επομενη φορα που θα κλεισουμε τα ματια μας επαναπαυμενοι.

An Old Broom Knows All The Dirty Corners CD (Belief Recordings - 2006)

Roky Erickson - You're Gonna Miss Me

 Οταν τα μισα αμερικανικα groupακια του '60 επαιζαν διασκευες R&B, οι Elevators ειχαν ηδη γραψει στο εξωφυλλο του πρωτου album τους τη λεξη psychedelic. Οταν oι τοσο πρωτοποριακοι μουσικοι που θαυμαζετε ηπιαν ενα τσιγαρο και ειδαν το Χριστο φανταρο, ο Roky Erickson καταπινε τριπακια με το ρυθμο που αναπνεουμε. Οταν τα λεγομενα freakbeat/garage σκατα του κιλου επαιζαν με το reverb, ο απροσεκτος φιλτατος ηταν ηδη στο ψυχιατρειο. Οταν στο Woodstock, χιλιαδες μαλακες εκαναν τσουληθρα στη λασπη, ο Erickson υπεφερε απο λανθασμενες συνταγες και ηλεκτροσοκ. Οποτε καταλαβαινετε γιατι ΠΡΕΠΕΙ να δειτε το documentary You're Gonna Miss Me.

P.S. I would like to thank Abraxas 365 Dokumentarci for sharing this document with us!

You're Gonna Miss Me DVD (Directed By Kevin McAlester - 2005)

Halflings - Self Esteem

  Η γνωριμη θεματολογια των power electronics παρακαμπτεται απο τους αμερικανους Halflings, που τοποθετουν στο ματι του κυκλωνα τους τη διεστραμμενη συγχρονη αποψη για τη πρεπουσα αυτοεικονα. Το Self Esteem βραζει στο ψυχωτικο ζουμι του, αηδιαζει απο την αστυνομευση της σκεψης, τσαντιζεται με το βομβαρδισμο προκατασκευασμενης ομορφιας και στρεφεται στο καθρεφτη του. Εκει συνανταει ενα μετα-Prurient σμπαραλιασμενο ειδωλο, απογοητευεται και τουμπαλιν. Καπως ετσι θα επρεπε να ειναι το soundtrack του Fight Club.

Self Esteem LP (RRRecords - 2009)

Hermann Nitsch - Das 6-Tage Spiel Des Orgien Mysterien Theaters

 To εργο του Αυστριακου καλλιτεχνη Hermann Nitsch προκαλει εντονες αντιδρασεις απο τις αρχες του '60 ως σημερα. Επισημαινει τα παγανιστικα καταλοιπα που κυοφορουνται στη τρεχουσα θρησκευτικη εικονογραφια μεσω εξαημερων multimedia παραστασεων. Η λεπτη διαχωριστικη γραμμη μεταξυ της τεχνης και της πραγματικοτητας του Nitsch ειναι βαμμενη απο αιμα, το οποιο πασαλειβει καθε εκφραση του. Απο τις αξιονιστικες αποδοσεις της σταυρωσης μεχρι και τη σχεδον βαγκνερικη μουσικη που συνοδευει τις οργιαστικες performances.   Δυστυχως, οι χρονικοι περιορισμοι του LP δεν επιτρεπουν τη πληρη εικονα, αλλα εστω και ετσι, το Das 6-Tage-Spiel Des Orgien Mysterien Theaters ακουγεται σαν τη Δευτερα Παρουσια.

Das 6-Tage-Spiel Des Orgien Mysterien Theaters LP 

(Cortical Foundation - 1999)

Emil Beaulieau - Moonlight In Vermont

 Ναι μωρε ενταξει, ξερω οτι θα το βρειτε και σε αλλα blogs αλλα χεστηκα. Το Moonlight In Vermont οφειλει και πρεπει να βρισκεται εδω μεσα επειδη ο Emil Beaulieau ειναι ο αναμφισβητητος πατερας του αμερικανικου harsh noise. Φυσικα και το ξερει. Ειναι ομως συγχρονως και ο πρωτος που θα σαμποταρει τη στερεοτυπικη εικονα του macho noise artist, που θα παιξει με το κοινο, που θα σπασει πλακα και θα περασει καλα. Μονο μπυροκοιλιες, αρχες καραφλας και βαβουρα!

Moonlight In Vermont LP (Ecstatic Peace - 2006)