Με εξωφυλλο βγαλμενο απο το DIY συμπαν του πρωιμου industrial και τη βαβουρα ενος mosh pit μεσα στο κωλο του Σατανα, το ομοτιτλο album των Kriegshog ειναι φτιαγμενο για να παρουσιαστει εδω μεσα, ασχετα αν δεν σας εχω συνηθισει σε hardcore αναρτησεις. Οι περισσοτεροι απο εσας θα τρεξουν να πουν πως ο ηχος της Ιαπωνικης συμμοριας θυμιζει Agnostic Front και S.O.D. Εγω δεν τα ξερω αυτα που μου λετε. Το punk credit μου δεν υπηρξε ποτε. Αυτο ομως που ακουω με κανει να χτυπιεμαι σα 15χρονο σπυριαρικο μαλακισμενο που κανει την επανασταση του. Μες στη καβλα σας λεω!
Υ.Γ. Βασιλη σε ευχαριστω και παλι που με ξεστραβωσες!
Kriegshog LP (La Vida Es Un Mus / H:G Fact - 2010)
Oι Fushitsusha πεθαναν, ζητω οι Seijaku! Μετα τον θανατο του Yasushi Osawa, o Keiji Haino ονομαζει ευγλωττα το πρωτο album του νεου του group, You Should Prepare To Survive Through Even Anything Happens. Το τριο λατρευει το πνευμα των blues απροκαλυπτα και μαλιστα αφιερωνει το cd στον Albert King, στους Doors και στους Steppenwolf, σηκωνοντας ειρωνικα το φρυδι σε οσους πανε να φορτωσουν με εξτρα πολιτιστικο φορτιο την μουσικη του project. O διαλογος μεταξυ της παραδοσης και της εξεζητημενης αποψης κατεληξε σε μια θερμη μασονικη χειραψια.
Δεν χρειαζεται να καταφυγεις σε σκηνοθετικα κολπακια για να αναδειξεις το μεγαλειο των Fushitsusha. Η μπαντα εχει την τεχνικη δεινοτητα της Magic Band, τη κινησιολογια αρχεγονης τελετης εξορκισμου και την εκφορα συγχρονης τραγωδιας, οποτε η αποφαση του σκηνοθετη να τοποθετησει απλα μια καμερα διπλα στον Keiji Haino -ενω το group βιωνει εξωσωματικες εμπειριες- ειναι σοφη. Στο 1991.9.26 19:15-20:08 παρακολουθουμε με ανοιχτο στομα και ξεραμενα σαλια στο πηγουνι την 53λεπτη παλη τριων σαμανων με τους δαιμονες τους. Το μονο τους βοηθημα ειναι το νηπενθες φαρμακο του ηλεκτρισμου.
Εξι labels ενωσαν δυναμεις για να κυκλοφορησει το Split 7ιντσο μεταξυ των αμερικανων βετερανων της σκατολογιας Cock E.S.P. και του ιταλικου noise-rock ντουετου των Ovo.
Λοιποοοον... Στην πρωτη πλευρα τα πραγματα ειναι λιγο πιο ξεκαθαρα. Οι Ιταλοι παιζουν παντομιμα με το ζωντανο ακροατηριο τους, χρησιμοποιωντας τις εξπρεσιονιστικες χειρονομιες του no-wave αλλα και του death metal. To σαξοφωνο βγαζει καποια free jazz απωθημενα στην επιφανεια τα οποια δυστυχως δεν εξομολογουνται πληρως. Σειρα εχει το harsh καφριλικι των Cock E.S.P. που ακουγεται σαν το party που δεν σας προσκαλεσαν ποτε, ενω επρεπε να υπομεινετε τη βαβουρα απο το διπλανο διαμερισμα μεχρι τα ξημερωματα, κανοντας baby-sitting στο μωρο της Rosemary. Τοσο καλο.
Split 7"
(8mm/Apop/Bar La Muerte/Bastardised/Carbon/Little Mafia - 2006)
Οι Νεουορκεζοι Sightings ριχνουν τη χαριστικη βολη στο κουτελο του power trio. Μονο και μονο λογω καταγωγης, κατηγοριοποιουνται χονδρικα ως noise-rock, αλλα κανοντας μια σωστη (δυνατη) ακροαση στο Absolutes, θα διαπιστωσετε πως η μπαντα ζει παρασιτικα απο το λιγοστο οξυγονο που απομενει στο δευτερο συνθετικο του ορου. Η απλοικη ενορχηστρωση του μπασου-κιθαρας-drums αποποιειται καθε χαρακτηριστικο της, αφου γινεται το πειραματοζωο στο εργαστηρι ενος εμπρηστικου post-production που καει συθεμελα ο,τι εχει απομεινει στο γνωστο τριπτυχο της rock'n'roll αμπελοφιλοσοφιας. Μονο τα drugs παραμενουν αθικτα.
To ποιητικο εξωφυλλο του Kanashimino Bishounen μιλαει απο μονο του. Το ιαπωνικο τριο LSD March εφτασε στο ζενιθ της δημιουργικοτητας του το 2004, παιζοντας ενα τεθλιμμενο υβριδιο ψυχεδελειας και θορυβου, που περναει μεσα απο τους Les Rallizes Denudes, τους Velvet Underground, τους Fushitsusha και τους Crazy Horse. Εδω, η εννοια του jam δεν στοχευει στην εξαλειψη των επιμερους προσωπικοτητων του group, αλλα στην μεγενθυση τους. Αυτο το LP αποτυπωνει μαλλον τη μοναδικη φορα στην ιστορια της μουσικης που οι παικτες θα καταναλωσαν αντικαταθλιπτικα αντι για ψυχοτροπικα και ειχαν ακριβως τις ιδιες παρενεργειες. Απαραιτητο.
Το χθεσινο mixtape post της δεσποινιδας Decadent Youth στο εξαιρετικο blog Drowned Valley με παλουκωσε μπροστα στην ακραια δεξιοτεχνια του Dizzy Gillespie, ενω μετα με εβαλε να ξαναδω το Power Of Salad των Lightning Bolt. Η ταινια ακολουθει το τοτε ασημο ντουετο στη προσπαθεια του να τα βγαλει περα με τις αντιξοοτητες μιας περιοδειας. Το group -που ακουγεται σαν το καφεινομανες ξαδερφακι των Mahavishnu Orchestra που τρελαινεται να φοραει μπλουζακια Black Flag- ειναι απιστευτα προσιτο και αυτοσαρκαζομενο με μια ιδιαζουσα dudeness, αναλογη του Big Lebowski, μειον του white russian, συν τις σαλατες και τα milkshakes. Την μιση παρασταση κλεβουν τα ΤΣΙΤΩΜΕΝΑ live. Την αλλη μιση, τα βρωμικα νυχια του Brian Chippendale.
Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde".
H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.
You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)
H Rock 'n' Roll μυθολογια ειναι γεματη απο υπερβολες και ιστορικες ανακριβειες. Ποτιζει τον Keith Richards με τις σταχτες του πατερα του, ταιζει τον Mick Jagger με mars αναμεσα απο τα ποδια της Marianne Faithfull, βαζει τον Iggy Pop να χεζεται πανω του απο υποθετο ηρωινης σε live των Stooges (αυτο παιζει και να ειναι γεγονος) και κρινει τους Blue Cheer ενοχους για το θανατο ενος σκυλου απο την εκκωφαντικη παραμορφωση τους (!). Οι High Rise εχουν στηριξει ολοκληρη την καριερα τους πανω στο τελευταιο μυθο και κανουν τις ιαπωνικες φιλοζωικες οργανωσεις να τρεχουν πισω απο καθε ζωντανη εμφανιση τους. Αυτοαποκαλουνται Psychedelic Speed Freaks και τραβανε το early 70s hard rock απο τα λαδωμενα μαλλια του. Καθε riff τους ειναι βαφτισμενο σε αμφεταμινες και ξυδια, ενω οι παραγωγες των albums τους οφειλουν τα παντα στην japanoise λατρεια του ηλεκτρισμου. Θα ηταν υπεροχο αν ολα τα γραφικα stoneroτσογλανια ακουγαν εστω και μια φορα το Durophet. Θα καταλαβαιναν επιτελους πως οι Kyuss υπηρξαν τοσο ακραιοι και ριζοσπαστικοι οσο και ο Eric Clapton.
Εκει που οι περισσοτερες συγχρονες, αμιγως κιθαριστικες μπαντες ναρκισσευονται παιρνοντας rawk ποζες στο καθρεφτη νομιζοντας πως ο κοσμος γυρω τους ειναι ενα τεραστιο στριπτιτζαδικο, οι Dead C ανηκουν στη σπανια ρατσα καλλιτεχνων που συμπεριφερονται στις εξαχορδες τους σαν να μην βρεθηκαν ποτε κατω απο το καθεστως των δωδεκαμετρων. Το τελευταιο τους album ονομαζεται Patience (η πιο αντι-rock αρετη?) και παραδιδει κατ' οικον μαθηματα στους ανερχομενους indie hipsters/stoners/post-σκαταδες για το πως να φτιαξουν ενα δισκο προωθημενης μουσικης χρησιμοποιωντας αυστηρα και μονο δυο κιθαρες, drums, τονους αξιοπρεπειας και τρια ζευγαρια αρχιδια.
H δευτερη επανακυκλοφορια της Phoenix απο τα αδυτα της δισκογραφιας των Les Rallizes Denudes. Ο ηχος του Blind Baby Has It's Mothers Eyes ακουγεται τοσο επικαιρος λογω της ελευσης των νεοψυχεδελικων groups (Wooden Shjips, Heavy Winged, Comets On Fire) που θα μπορουσε καλλιστα να εχει κυκλοφορησει την προηγουμενη εβδομαδα. Το album ομως ειναι ηχογραφημενο καπου στα μεσα της δεκαετιας του '70 (με τους Rallizes δεν μπορεις ποτε να γινεις ιστορικα ακριβης), στην Χωρα του Ανατελλοντος Θορυβου απο μια κατεστραμμενη μπαντα που τα μελη της ηταν ενεργοι αντιεξουσιαστες και μαλιστα ενας απο αυτους, πηρε μερος σε αεροπειρατεια. Ποια ειναι η τελευταια φορα που οι ω-τοσο-πρωτοποριακοι-indie-ηρωες-σας εκαναν κατι τετοιο?
Οι Swans ειναι ενα απο τα groups που συναντας στο ακατασχετο namedropping καποιου εξυπνακια οταν πηγαινει να σε πεισει για τις ακραιες μουσικες καταβολες του, αλλα εισαι σιγουρος οτι ποτε δεν καταφερε να αντεξει ολοκληρο το Cop η εστω το Filth. O συγκεκριμενος τυπας θα την σκαπουλαρει για αλλη μια φορα στις 27 Σεπτεμβρη, οπου το πρωτο studio album των Swans μετα απο 16 χρονια κυκλοφορει και ειναι σαφως πιο κατασταλαγμενο απο τα παραπανω. Το υπεροχα τιτλοφορημενο My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky ηχητικα βρισκεται μεταξυ του Soundtracks For The Blind και των δισκων των Angels Of Light (δυστυχως μειον την κλειστοφοβια του πρωτου, ευτυχως συν την απογοητευση/ευαισθησια/μιζερια των δευτερων). O Michael Gira εξελιχθηκε αλλα δεν αλλαξε. Ειναι ακομα ο ιδιος ανθρωπος που μπορει να εκλιπαρει μια γυναικα και παραλληλα να ουρλιαζει σα σκυλι. Και ναι. Γραφει ακομα κομματια σαν το You Fucking People Make Me Sick. Ετσι.
Ξεροτηγανισμενο 60s garage-punk που παιρνει ο,τι νομιζατε πως ξερετε για το τριπτυχο του sex, drugs & rock 'n' roll και το τριβει σα γυαλοχαρτο στη μουρη σας. Οι τεσσερις φιλτατοι Ιαπωνες οδηγουνται απο τον ενα και μοναδικο καφρο, Masonna(Maso Yamazaki) στο παραλληλο, ιδανικο συμπαν οπου τα παραισθησιογονα δεν απαγορευτηκαν ποτε, ο εξτρεμισμος ηταν ακομα ενδειξη καλλιτεχνικου credit και το rock 'n' roll δεν βρισκοταν σε κατασταση μονιμης ψηφιακης επανεπεξεργασιας. Το Virulent Fuzz Punk A.C.I.D. δεν ειναι νοσταλγικο. Ειναι απομειναρι μιας εποχης που στη πραγματικοτητα δεν υπηρξε ποτε.
H κληρονομια του σημαντικοτερου ιαπωνικου ψυχεδελικου group ολων των εποχων, επιτελους επανεκδοθηκε προσφατα απο την Phoenix σε μια ημι-επισημη, αλλα καλαισθητη εκδοση CD (αναμενουμε εναγωνιως το LP!) και θα αποκαταστησει την ιστορια. Οδηγουμενοι απο τον εγκεφαλο Takashi Mizutani, οι Les Rallizes Denudes, τσακωσαν απο το λαιμο τον ηχο των Velvets του White Light/White Heat και τον επνιξαν μεσα σε κυματα απο reverb και παραμορφωση. Οι δονησεις επηρρεασαν ολοκληρο το ιαπωνικο underground (και ιδιαιτερα τον ηχο της PSF Records), τους Sonic Youth, τους Dead C, το shoegaze και γενικα οτιδηποτε κραταει στα χερια του κιθαρα και μου κραταει ακομα το ενδιαφερον. Ονειρικη μουσικη? Σιγουρα, αλλα για ηρωινομανεις υπνοβατες.
Μισάνθρωπο no-wave/sludge με ακραίους στίχους που υμνούν τους serial killers, τις παραφιλίες, την κατάχρηση εξουσίας και οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τους κάθε λογής υποκριτές να κοκκινίσουν από τη ντροπή τους. Σε μια εποχή που δεν κυκλοφορούν πλέον δίσκοι που να μοστράρουν στο εξώφυλλο τους το χαρακτηριστικό σηματάκι του parental advisory, albums σαν το Obey είναι απαραίτητα.
