The Stranger - Watching Dead Empires In Decay

 Για ενα καλλιτεχνη που το συνολικο εργο του ειναι εμπνευσμενο απο τη βιαιοπραγια του χρονου, η μουσικη του Leyland Kirby ακουγεται παραδοξως επικαιρη σε καθε στιγμη της καριερας του, απο τη παρωδια της pop (εφημερης και οχι απαραιτητα μαζικης) κουλτουρας σαν V/Vm μεχρι τους θρηνους για την αναξιοπιστια της μνημης σαν Caretaker.
 Ο ισχυρισμος μου επιβεβαιωνεται και απο το Watching Dead Empires In Decay. O τυπος επανεφερε στην επιφανεια ενα παραγνωρισμενο project του ονοματι The Stranger για να υμνησει τη γοητευτικη πατινα της φθορας. To album κραταει αποστασεις απο τη μεγαλη του Basinski σχολη και παταει σε ρυθμικα, σχεδον ritual μοτιβα που καταληγουν να κοντραριστουν με τους Zoviet France εποχης Shouting At The Ground αλλα και με το δισκο που δεν εχουν βγαλει ακομα οι Demdike Stare. Αξιζει να σημειωθει πως κομματια οπως το Providence Or Fate δε βγαινουν καθημερινα. O Henry απο το Eraserhead παιζει νεκρωσιμο shoegaze.
 Τελικα η μουσικη του Kirby δεν ειναι τοσο επικαιρη οσο διαχρονικη. Παω να ακουσω το White Christmas απο V/Vm.

Watching Dead Empires In Decay LP (Modern Love - 2013)

Oum Kaltsoum - Lumiere Sur Le Desert

 Η γιαγια μου ηταν απο την Αλεξανδρεια της Αιγυπτου. Λατρευε τα λουλουδια και την αναποληση. Με τη παραμικρη ευκαιρια που της δινοταν, με βομβαρδιζε με ονοματα και προσωπα γνωστων και αγνωστων συγγενων, ιστορικα και μη γεγονοτα, σημαντικες και ασημαντες περιγραφες καταστασεων που οσο ημουν μικροτερος απεφευγα να ακουω επειδη ημουν πολυ απασχολημενος με ηλιθιοτητες, αλλα οσο μεγαλωνα ενιωθα την αναγκη να κατσω να παρακολουθησω με προσοχη επειδη καταλαβα πως ολα οσα ελεγε με αφορουσαν. Μου περιεγραφε τη ζωη ενος ανθρωπου που λατρευω. Δυστυχως δε το εκανα ποτε ακομα και οταν εβλεπα πως η ορεξη της για μπιρι-μπιρι μειωνοταν αισθητα, καθως ο χρονος και η υγεια της την προδιδαν.
 Χθες την εχασα και θα εδινα τα παντα για να εχω παλι μαζι της εστω μια ωρα. Να βαλω αυτο το δισκο και να κατσει να μου πει τα δικα της. Λογικα θα περιεγραφε τη σκηνικη παρουσια της Oum Kaltsoum, αλλα οι συνειρμοι της θα ξεφευγαν και θα καταληγαμε στο να μου λεει ποσο με αγαπαει. Σιγουρα οσο και γω.

Lumiere Sur Le Desert LP (Cairophon - 1974)

Actress - Grey Over Blue

O Actress θα κυκλοφορήσει σε ένα μήνα το τριπλό LP Ghettoville, το οποίο θα είναι λέει και το τελευταίο του. Θα λειτουργήσει μάλιστα και ως sequel στο ντεμπούτο του Hazyville, οπότε υποψιάζομαι -και το δελτίο τύπου προετοιμάζει- πως θα πρόκειται περισσότερο για ένα χορευτικό παρά πειραματικό δίσκο. Ο κύκλος των κυκλοφοριών θα κλείσει, ο ημι-αινιγματικός Darren J. Cunningham θα περάσει στην ιστορία, και όλοι θα λέμε R.I.P. και θα ακούμε Splaszh. Σε τρία χρόνια θα επανέλθει με καλοφόρετη abstract αφαιρετική techno, χορευτική ή μη, και θα φτιάξει μια ευχάριστη ιστορία που θα πει ο Mike Paradinas σε κάποιο invinsible jukebox όταν ερωτηθεί για τον Actress. Η θέση στη λίστα του Wire θα είναι για πάντα εξασφαλισμένη άλλωστε (#1 το 2010). Almost end of story.

Πριν λίγες εβδομάδες, στα προεόρτια του μεγάλου χορού που θα καλωσορίσει το 2014, ο Cunningham ρίχνει στην αγορά ένα black label 12", προάγγελο υποτίθεται του δίσκου. Η όλη κουλτούρα με τα ηλεκτρονικά 12" είχε πάντα τους δικούς της κανόνες, αλλά αυτό εδώ με μπέρδεψε. Όχι επειδή είναι για πλάκα το ωραιότερο 12" που άκουσα φέτος, αλλά γιατί πρόκειται για οτιδήποτε πιο μινιμαλιστικό, σκοτεινό και εσωτερικό φέρει το όνομα Actress. Ούτε r'n'b concrete, ούτε ποπ κονστρουκτιβισμός, ούτε κατά διάνοια για clubs. Άντε οριακά η β πλευρά. Αν τα 12" εξυπηρετούν ας πούμε τις ανάγκες του σύγχρονου ανανεωτικού dj που εξοπλισμένος με δεκαπέντε white labels (μέσα στην ειδική τσάντα) βαδίζει προς το Golden Pudel για να μαγέψει τα πλήθη, υποθέτω πως ο κόσμος θα θέλει να χορέψει εκεί. Εκτός αν έχουμε φτάσει στη μεταμοντέρνα εκδοχή που δεν χορεύουμε στα clubs, και τα 12" φτιάχνονται για να συνοδεύουν απομονωμένους περιπάτους στη βροχή υπό το απαραίτητο αστικό φόντο. Σε κάθε περίπτωση ο Actress έφτιαξε το EP της χρονιάς, και αν ο δίσκος κάνει την έκπληξη και βαράει έτσι, μαζί με τη λίστα του 2013 θα έχω σημαντικά στοιχεία και για την επόμενη.

Grey Over Blue 12" (werk discs / ninja tune - 2013)

Vox Populi! - Half Dead Ganja Music

 Eνω η καθαροαιμη εννοια της ψυχεδελειας αγκαλιαζει οτιδηποτε μπορει να σου καρφωσει με τις ωρες το βλεμμα στο ταβανι, εξακολουθουμε να κοτσαρουμε τη ταμπελα στο κουτελο καθε μουσατου που βαραει ενα ντεφι με το αλλοθι του retro. Πολυ απλα δε βρισκω κατι 'νεο' η 'ψυχεδελικο' στη 'νεοψυχεδελεια'. 

 Αντιθετα, βρισκω απιστευτες ψυχοδηλωτικες ιδιοτητες στο Half Dead Ganja Music, ασχετα και αν οι Vox Populi προερχονταν απο το γαλλικο post-industrial γκετο. Η μουσικη τους θα μπορουσε να βρισκεται χωρις δευτερη κουβεντα στη λιστα του NWW διπλα στους Faust, στους Fille Qui Mousse και τον Tazartes, αφου μοιραζονται την ιδια περιεργεια για την επιδραση του επεξεργασμενου ηχου στο μουδιασμενο μυαλο του ακροατη, αλλα χωρις τη σκληρη προσεγγιση των προαναφερθεντων. Ουσιαστικα το album ειναι ενα αφηρημενο κολαζ μισοτελειωμενων αφηρημενων ιδεων που σιχαινεται τη χιππικη μεταφραση της ψυχεδελειας ως συλλογικη πραξη. Εδω η σχεση πομπου και δεκτη ειναι αυστηρα προσωπικη. Πατσουλι και λαχουρι τελος. Δισκαροδισκαρα που επανακυκλοφορησε προσφατα απο την εταιρια του Spencer Clark των Skaters. Θελω.

Half Dead Ganja Music CS (Cthulhu Records - 1987)

10 tips on how to survive 2013's rollercoaster

Σε λιγα χρονια απο τωρα, τo ψυχολογικο rollercoaster του 2013 θα μνημονευεται σα τη χρονια που ειχε πιο πολλα ανεβοκατεβασματα απο τη δισκογραφια των Fall. Εκει που νομιζες πως εχεις να κανεις με μια This Nation's Saving Grace κατασταση, ξαφνικα ετρωγες μια Interim σφαλιαρα. Οταν ολα εδειχναν πως θα εξελιχθουν Bend Sinister, εσκαγε μπροστα σου καποιο αχρειαστο 2g+2. Για καθε Grotesque, επρεπε να ανεχθεις ενα Light User Syndrome. Βεβαια ακομα και η τελευταια κρεβατομουρμουρα του Mark E. Smith ειναι αξιαγαπητη και παταει κατω το 99% του καθε αγαμητου singer/songwriter οποτε αν θελεις να λεγεσαι φανατικος, πρεπει να αγαπησεις και το πιο πατωμενο bootleg. Αλλιως οι Fall δε σου αξιζουν.
 Η παραπανω ατυχης παραβολη φτανει στο εξης αυτονοητο συμπερασμα. Δε θα αλλαζα απολυτως τιποτα απο το 2013. Θα ξανακουγα ευχαριστως καθε χαζομαρα που μου προσεφερε, επειδη για ανταλλαγμα θα εισεπραττα τους κατωθι δισκους. 

1. Lustmord - The Word As Power (Blackest Ever Black)
2. My Bloody Valentine - M B V (MBV Records)

3. Alberich - Machine Gun Nest: Cassette Works, Vol. 0 

    (Hospital Productions)

4. Svarte Greiner - Black Tie (Miasmah)

5. V/A - Le Couperet (Harbinger Sound)

6. Mob - s/t (Self Released)

7. Hair Police - Mercurial Rites (Type)

8. Tropic Of Cancer - Restless Idylls (Blackest Ever Black)

9. Control - Transgression (Ant-Zen)

10. Violet Poison - Awakening Messiah (Bed Of Nails)

Cut Hands - Madwoman

 Aπο το καιρο του Birthdeath Experience μεχρι και σημερα, στα νταουλια του Damballah 58, το εργο του Bennett αφορουσε παντοτε τη σαρκα. Ακομα και οταν ξεκινησε τις διαλεξεις για τη καταστολη του ασυνειδητου απο τη χρηση του προφορικου λογου που δεσμευει το σημαινον με το σημαινομενο, νομιζω πως αντιμετωπισε τη γλωσσα με τη φυσικη της μορφη. Ενα γυμνο μυ. 

 To Madwoman αποτελει την αποθεωση της απελευθερωμενης σαρκας. Εκει που το Black Mamba λικνιζοταν, αυτο κοπανιεται εκστασιασμενο ειτε μεσα σε ενα πολυρυθμικο μπαχαλο κρουστων της ομωνυμης κομματαρας. Στη δευτερη πλευρα το ξυλικι καταλαγιαζει. Απο τα τρια b-sides θα διαλεξω το καλεσμα πολεμου του Eat Them Like Bread που με κανει να θελω να βγω στο μπαλκονι με αδαμιαια περιβολη και να φωναζω MY COCK'S ON FIRE αλλα κανει κρυο και δε θα μπορω να ανταποκριθω πληρως στις υποσχεσεις μου. 

 Ακουστε το δυνατα σε κολλημενο repeat. Ειναι φτιαγμενο για κατι τετοιο. Οι ξεβρακωτοι αλαλαγμοι στο μπαλκονι ειναι προαιρετικοι αλλα καλοδεχουμενοι.

Madwoman 12" (Downwards - 2013)

Violet Poison - Awakening Messiah

 Τα μονα πραγματα που ξερουμε για τον κυριο Violet Poison ειναι πως καταγεται απο την Ιταλια και πως αποτελει το 1/2 των εξισου μυστηριωδων Violetshaped. Oλα τα αλλα μπορουμε να τα φανταστουμε απο την ακροαση του Awakening Messiah. 

 Καταρχην, ο τυπος δε πρεπει να περναει πολυ καλα στη ζωη του. Θα αφιερωνει το μεγαλυτερο μερος της μερας παρακολουθωντας στο mute Blade Runner και Terminator. Λογικα θα τα συνοδευει ακουγοντας στο repeat Black Rain και Christian Cosmos. Κατα το απογευμα, θα μπαινει λιγο στο facebook, θα στραβωνει απιστευτα με τους παντες και τα παντα, αλλα η ελαφρως μαζοχιστικη ιδιοσυγκρασια του θα τον κραταει μπροστα στην οθονη. Οταν πηξει, θα κανει minimize τις κοινωνικες διαδραστικοτητες για να βγαλει το αχτι του σε καποιο software που δανειστηκε απο τον Fernow. To αποτελεσμα θα ειναι εκπληκτικο, γεματο δυστοπικες εικονες, με στιβαρη ρυθμικοτητα, μεταλλικες αντηχησεις και μαυρα synth pads. Φυσικα και δε θα ειναι ευχαριστημενος απο το αποτελεσμα, αλλα το deadline τον πνιγει, οποτε ευτυχως για εμας τα στελνει στη Bed Of Nails. 

Ευχομαι η ζωη αυτου του ανθρωπου να παραμεινει το ιδιο μιζερη, τουλαχιστον μεχρι τον επομενο δισκο του. 

Awakening Messiah 12" (Bed Of Nails - 2013)

Hair Police - Mercurial Rites

 Οσο τα πρωην αφεντικα της πριν καμμια δεκαετιας αμερικανικης noise σκηνης κινουνται πλεον προς ρυθμικα πλαισια,  οι Hair Police συνεχιζουν να πορευονται σε εντελως αντιθετο δρομο απο τους Pete Swanson και τους Dominick Fernow αυτου του κοσμου. Τα εξ αγχιστειας αδερφια των Wolf Eyes κυκλοφορησαν πριν κανα δεκαμηνο το Mercurial Rites στο σαλονι της Type, χωρις ομως να αραιωσουν τον ηχο τους. Τους πειραματισμους με τη συνταγη τους κρατανε για τα solo albums τους.
 Ετσι ο δισκος ειναι μια ηλεκτρακουστικη σουπα απο τσιριχτα feebacks, αυτοσχεδιαστικα drums, no-wave κιθαρισμους, ανατριχιαστικες στριγγλιες, μεσα σε μια πιο ανοιχτη και καθαρη παραγωγη για τα δεδομενα τους. Bonus: μια σχεδον soundtrack-ικη ατμοσφαιρα που ελειπε απο τις προηγουμενες δουλειες.
Αν το Certainty Of Swarms ηταν το Grand Guignol τους, τοτε το Mercurial Rites ειναι σιγουρα το Absinthe τους. Βραβειο συνεπειας 2013.

Mercurial Rites LP (Type - 2013)

Mob - s/t

 Εχω τη τιμη να γνωριζω προσωπικα τον Tsop και τον Biz, οποτε ο ενθουσιασμος μου για το πρωτο cd-r των Mob ειναι απολυτα δικαιολογημενος. Μοιραζεται μεταξυ της χαρας για τους φιλους μου και του στραβωμενου μορφασμου που κανω οταν το ακουω. Μαλιστα νομιζω πως καθε φορα που θα το βαλω να παιξει, κανω ανεπανορθωτο κακο στο περιβαλλον και στον εαυτο μου. Και σας διαβεβαινω πως αυτο ειναι το απολυτο κοπλιμεντο για ενα album πανεξυπνου HNW.  

 Ο δισκος αποτελειται απο τρια κομματια που παιζουν με τα ορια και τον ορισμο των wall. Στο πρωτο track, τα παρασιτα μου θυμιζουν εντονα Vast Glory με ενδοφλεβια χορηγηση καφεινης δηλαδη μη περιμενετε εξαντλητικες διαρκειες αλλα συμπυκνωμενη σαπιλα. Το δευτερο track ξεκιναει υπουλα για να  ξεδιπλωσει μια αναφλυφη μαυρη επιφανεια τυπου Werewolf Jerusalem, με βρωμικα μπασα και ολα τα καλα. Αν το ακουσει ο Ramirez, παιζει και να τα παρατησει και να ασχοληθει αποκλειστικα με το σχεδιο μοδας. Το τριτο κομματι εχει τον αερα του Infirmary στο Necropenetrator, δηλαδη ωμο θορυβο χωρις περαιτερω concept και φρουφρου και τις μαλακιες που αποσπουν τον ακροατη απο τον ιδιο τον ΗΧΟ. Εγγυημενο μουδιασμα κρανιου. Mob rules ρε.

Mob CD-R (Self Released - 2013)

Alberich - Machine Gun Nest: Cassette Works, Vol. 0

 ANTIΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ BOOMKAT - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΥ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ. 

 Σε ενα πρωτοφανη και προκλητικο διαγκωνισμο βιαιοτητας, η μονοπωλιακη λογικη του Boomkat εξεθεσε εκατονταδες ανυποπτους ακροατες στο ρεσιταλ ανθρωποφαγιας του Alberich. Η αυθαιρετη ταμπελοποιηση του Machine Gun Nest ως Techno/House, οχι μονο οδηγησε το album σε αντανακλαστικο ξεπουλημα, αλλα και καταργησε εμμεσως το δισκογραφικο απορρητο των sellers στο discogs. 

 Αδερφια κουραγιο. Ο αγωνας δεν ειναι ατομικος, ειναι συλλογικος. Η τρομοκρατια των mailorders δε θα περασει. 

Machine Gun Nest: Cassette Works, Vol. 0 LP (Hospital Productions - 2013)

Budrūs - Canine Visions IX

 Κανονικα δε θα επρεπε να ανεβασω το κακιστο εξωφυλλο του Canine Visions IX. Ειναι ικανο να ξενερωσει αμεσα καθε υποψηφιο ακροατη που θεωρει πως ενα ανθυποcrust logo που ιπταται ατσαλα πανω απο το κεφαλι ενος σκυλου που περιμενει εναγωνιως το μπαλακι του δε ταιριαζει στο roster της Freak Animal. Κανονικα θα επρεπε να κανω μηνυση στο γραφιστα για προσωρινη τυφλωση και ψυχικη οδυνη, αλλα η μουσικη των Λιθουανων Budrus ειναι τοσο ιδιαιτερη που σταματαει την ανυπαρκτη δικομανια μου.

 To project παιζει ενα μουντο υβριδιο shoegazατου drone, μελαγχολικου ambient και επιθετικων φωνητικων. Αν τα τελευταια δε βρισκονταν τοσο ψηλα στη μιξη, οι Budrus θα ειχαν κανει το πρωτο post-power electronics δισκο ολων των εποχων και εγω θα ειχα μπει εσωκλειστος σε μοναστηρι. Με πολυ φαντασια, εχουμε να κανουμε με το μεταβιομηχανικο αντιστοιχο των Dalek. Γλυτωνω το Αγιο Ορος μεχρι το επομενο album.

(Y.Γ. Θα ηθελα να ευχαριστησω τον Mr. Schwarz για τη συσταση και το link αλλα μου τη σπαει παρ' ολα αυτα) 

Canine Visions IX CD (Freak Animal - 2013)

Robert Beatty - Solos

O Robert Beatty επανήλθε στις αρχές της χρονιάς με τον εξωφρενικό δίσκο των Hair Police στην Type, σε μια εποχή που χρειαζόμουν επειγόντως ένα δίσκο των Hair Police στην Type. Δεν είναι μεγάλο ψέμα πως στα 00's έγινε το καθοριστικό ντου της αμερικάνικης θορυβώδους σκηνής. Μεγάλο ψέμα δεν είναι επίσης πως μια μερίδα από noise dudes εξελίχθηκαν αργά και σταθερά σε sound artists. Και κάποιοι από αυτούς το είχαν, και κάποιοι από αυτούς το είχαν πολύ. Και κάπως έτσι έγινε η στροφή για τον Beatty από το Certainty of Swarms στο Mercurial Rites. Ο Robert Beatty έβγαλε τη βδομάδα που μας πέρασε το Soundtracks for Takeshi Murata LP στην εταιρία του Jason Lescalleet. Από εχθές τον έχω ακούσει έξι φορές. Νιώθω πως ακούω τη μπάντα που έκανε ο Damion Romero και ο Rodger Stella με τους Emeralds. Και αυτό μόνο με κάνει να ξέρω πως θα τον ακούσω άλλες έξι σήμερα.

Από κάπου ξεκινούν όλα αυτά.

Την άνοιξη του 2009, ο Robert Beatty περιοδεύει σαν μέλος των Burning Star Core. Σε κάθε show, ενδιαμέσως των sets, ανεβαίνει με μια synth αρχαιολογία και αυτοσχεδιάζει για κάποια λεπτά. Ηχογραφεί δέκα κομμάτια από αυτά, το καθένα εκ των οποίων αντιστοιχεί και σε μια εμφάνιση από τις 2 ως τις 12 Απριλίου, τα ενώνει, τα τοποθετεί χρονολογικά, και το νέο synth diy είναι μαζί μας. Σε 166 paste on cover αντίτυπα κάπου εκεί έξω.

Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μη με πιάσει κάτι τέτοιο.


Solos LP (What The...? Records - 2009)

Äänipää - Through A Pre-Memory

 Συμφωνα με το Google Translator, Äänipää σημαινει 'Κεφαλη Αναπαραγωγης' στη μητρικη γλωσσα του Vainio. Θα μπορουσε καλλιστα να σημαινει και 'Σκατοσυνη και Μισανθρωπια' και να μη φαινοταν σε κανεναν υπερβολικο η παρατραβηγμενο. Tα doom electronics του Through A Pre-Memory διατηρουν επιδεικτικα τα χαρακτηριστικα των εμπλεκομενων. Τα industrialοειδη beats του Vainio, τη μουντιλα του O'Malley πριν μπλεχτει στη γκαλερι Μοιραρακη, τα διαολια του Dubin και τα δραματικα εγχορδα του Kang. Η παραπανω συνθεση εχει τοσο ψαχνο που μπορει να πουλησει και χοιρινο σε ραββινο, οποτε ακουστε το οπωσδηποτε. Mazel tov.

(Υ.Γ. Ενα μεγαλο ευχαριστω στον υπερτατο ΘΕΟ Παρασκευα Bon Jovi που ξετρυπωσε το link και μου εξασφαλισε μια χαμογελαστη Κυριακη)

Through A Pre-Memory CD/2xLP (Editions Mego - 2013)

Tropic Of Cancer - Restless Idylls

 Τα 'Ανησυχα Ειδυλλια' της Camella Lobo δεν εκφραζονται με εκρηξεις. Δεν κλιμακωνονται ποτε. Ειναι κλειδωμενα σε ενα φαυλο κυκλο επαναληψης και κλειστοφοβιας, ουσιαστικα κλεμμενης απο το Faith, το Medusa και τις παραγωγες του Martin Hannett. Και ενω αποφευγουν την επιτυχημενη συνταγη των προηγουμενων 12ιντσων, καθ' ολη τη διαρκεια του album αιωρουνται πανω απο ενα διχτυ ασφαλειας preset μελαγχολικων βομβων.
 Με τις παραπανω παρατηρησεις, προσπαθω ματαια να εκλογικευσω το γιατι τρελαινομαι για το ντεμπουτο των Tropic Of Cancer. Θα επρεπε να εχω εκδηλωσει ανοσια η εστω να ειμαι πιο κυνικος απεναντι σε οτιδηποτε αυτοχαρακτηριζεται 'καταραμενο'. Η εφηβεια εχει περασει προ πολλου, αλλα απο τη στιγμη που θα πατησω play, η διαθεση μου κατρακυλαει. Και ολοι ξερουμε τι καταρα ειναι η αιωνια εφηβεια. 

Restless Idylls CD/LP (Blackest Ever Black - 2013)

Ron Morelli - Spit

 Οταν ο Kiwiknorr μου ειπε πριν κανα μηνα πως ενας Ron Morelli θα βγαλει δισκο στη Hospital, το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο ηταν techno και πορνοσταρ. Οπως με ενημερωσε το επιτοπιο γκουγκλαρισμα, δυστυχως δεν εχουμε να κανουμε με καποιο ξεπεσμενο πρωταγωνιστη, αλλα με τον ιδρυτη της L.I.E.S., ενος label που παρουσιαζεται σα το νεο trve. Εγω δε τα ξερω αυτα, ειδα την αλα Taint εξωφυλλαρα και μπηκα, ουτε μπορω να σας πω αν το Spit ειναι αντικειμενικα καλο, επειδη το μετρο συγκρισης μου περιοριζεται σε 2-3 ονοματα. Θα σας πω ομως πως ο θολος ηχος, τα αρχαικα επιληπτικα μπλιμπλικια και οι σποραδικες λαμαρινες μου θυμισαν το Great Dose Of Monotonous Techno αλλα και λιγο Geometrico. 

(To link παραπεμπει σε streaming απο το Pitchfork. Που φτασαμε.)

Spit CD/LP (Hospital Productions - 2013)