Skullflower - Draconis

 Θα μπορουσα να ακουω μονο Skullflower για το υπολοιπο της ζωης μου χωρις κανενα απολυτως προβλημα, αρκει ο Matthew Bower να συνεχισει να ηχογραφει τις κουτουλιες που ριχνει στις πυλες της αντιληψης. Καποιες φορες τσεκαρε τι τρεχει μεσα απο τη κλειδαροτρυπα (Taste The Blood Of The Deceiver), καποιες αλλες εκανε οργανωμενο ντου (Fucked On A Pile Of Corpses, Malediction) ενω σε συγκεκριμενες στιγμες του Circulus Vitiosus Deus καταφερε να εκφερει το ανειπωτο της αλλης πλευρας. Παντως το νοημα ειναι ενα. Η μουσικη του Bower ειναι γεματη απο δυνατοτητες και υποσχεσεις για το τι μπορει να συμβει με μια στοιβα απο ενισχυτες που αδυνατει να αποδοσει στο 100% το οραμα του καλλιτεχνη. Και αυτο το λογο αγαπαω τους Skullflower.
 To Draconis πρεπει να ειναι η πιο prog στιγμη του group, απο την αποψη της πολυσυλλεκτικοτητας του. Για καθε κομματι που θυμιζει κατι απο το προσφατο παρελθον της μπαντας, εχουμε το γλυκοπικρο χαος του Sunset Dreams και για καθε track που χρωσταει την υπαρξη του στο Metal Machine Music, παιρνουμε τη ψυχεδελικη καταθεση του Dakshinikalika, του πιο ομορφου (και δυστυχως μοναδικου) ντουετου τουρμπινας-αρπας που εχω ακουσει ποτε. Θεωρηστε το Draconis αναγκαιο, τουλαχιστον μεχρι να βγει ο επομενος δισκος. 

Draconis 2xCD (Cold Spring - 2014)

Consumer Electronics - Estuary English

 Σε μολις 20 λεπτα διαρκειας, το Estuary English περιεχει τα πιο πολλα cunts και fucks που εχω ακουσει ποτε μαζεμενα σε τοσο λιγο χρονο. Και ενω η μικρη διαρκεια του στην αρχη με ξενερωσε, μετα καταλαβα πως ειναι ενα απο τα ατου του δισκου. Εδω μεσα δεν υπαρχει αχρειαστη στιγμη. Αλλωστε τα επισημα albums των Whitehouse η στη συγκεκριμενη των Consumer Electronics δεν εχουν εκμεταλλευτει ποτε τη πληρη χωρητικοτητα του εκαστοτε μεσου. Επειδη ΕΤΣΙ. Απλα θα μπορουσαν καλλιστα να το βαλουν σε ενα lp για να μην αλλαζω πλευρες καθε πεντε λεπτα.
 Πλεον το project του ενος και μοναδικου Philip Best αποτελειται απο τον ιδιο, τη συζυγο του Sarah Froelich καθως και τον πολυαγαπημενο μου Russell Haswell, o οποιος μελοποιει τα ακαταπαυστα μπινελικια του Best με τη χαρακτηριστικη nO!se τεχνοτροπια του, χωρις φοβο και παθος για τη γνωμη του καθε TRVE PE πιουριστα. Για παραδειγμα, ενω το ομωνυμο track καλυπτεται απο ενα παροιμιωδες hi-fi σκατιδι διαπεραστικων συχνοτητων που γαμαει αυτια και ηχεια, σιγουρα θα βρεθει κοσμος που θα χαλαστει απο το technoειδες κοπανημα του Co-Opted και το spoken του Air Lock. Ειμαι σιγουρος πως τα μισα cunts και fucks απευθυνονται σ' αυτους. Τα αλλα μισα πανε στους φανατικους οπαδους.

Estuary English 2x12" (Dirter Productions - 2014)

Αναστενάρια - Music Of The Fire Walkers

 Τα Αναστεναρια ειναι ενα λατρευτικο εθιμο της Βορειας Ελλαδας που τελειται καθε χρονο στις 21 Μαιου και οι συμμετεχοντες γιορταζουν με πυροβασια τη διασωση εικονισματων των Αγιων Κωνσταντινου και Ελενης απο πυρκαγια σε φερωνυμο ναο το 1250. Συμφωνα με τους αναστεναρηδες, η υπερβατικη συμπεριφορα τους καθως και το φαινομενο της ακαιας, οφειλεται στη πνευματικη κατοχη τους απο τον Αγιο Κωνσταντινο. Η επισημη εκκλησια τους θεωρει ειδωλολατρες επειδη διατηρουν αυτοκεφαλο θρησκευτικο συνδεσμο και τελουν τη λατρεια τους σε ιδιωτικα ιερα. 

 Το Music Of The Fire Walkers εκτος απο το συνδεει πανεξυπνα μια εκστατικη επιτοπια ηχογραφηση απο την Αγια Ελενη Σερρων το 1977 με δυο remixes απο Vatican Shadow και Pete Swanson που διατηρουν τη trance του πρωτοτυπου υλικου, καθιστα τον ακροατη κοινωνο σε μια αρχαικη παγανολατρεια που κανει τη μουσικη του Angus MacLise να ακουγεται επιδερμικη. Σας υποσχομαι πως μετα την ακροαση του δισκου, οι πατουσες και τα μυαλα σας θα ειναι καμμενα. Για μενα, αυτος ο δισκος ειναι το Pipes Of Pan At Joujouka του 21ου αιωνα. 

Music Of The Fire Walkers 2xLP (ΚΕΜΑΛ - 2014)

Splintered - Moraine

 Η αφανης βρετανικη κολλεκτιβα των Splintered περασε ξυστα απο τα ρανταρ του Τυπου σε ολη τη διαρκεια των 90s, ενω ηχητικα δεν ειχε τιποτα να ζηλεψει απο το κακο συναπαντημα των τοτε Skullflower, Ramleh, αιντε και των Godflesh. Μη ξεχνατε πως τοτε το internet ηταν μονο σεναριακη αφορμη για ταινια της Sandra Bullock και η λιγοστη ενημερωση που επαιζε αναφεροταν στις διαμαχες Slayer-Sepultura και Blur-Oasis. Η φαση ηταν σκατα. Οποιος λεει το αντιθετο προφανως ειναι απο τους τυπους που ποσταρουν στο facebook γραφικοτητες για το ποσο ωραια ηταν τοτε που παιζαμε μπαλα και καρατε στις αλανες, ενω ξεχναει πως θα πουλουσε τη μανα του για ενα gameboy. 

 Το Moraine αποτελειται απο δυο κομματια με πολυ χρονο στη διαθεση τους για να χτιστουν. Αυτο το χτισιμο ξεκιναει απο την ηλεκτρακουστικη αποδοση του 'Hawkwind goes Group Ongaku' με οσα μπλιμπλικια χρειαζονται για να γινει ο παραπανω χαρακτηρισμος δοκιμος (στο κεφαλι μου). Στη συνεχεια η μπαντα διυλιζει τις οποιες motorik προσμιξεις βρισκονταν στο noise-rock για να φτασει σε μια πιο ελευθερη φορμα, που ναι μεν παταει σε ενα και μονο riff, αλλα αφηνει τα υπολοιπα μελη του γκρουπ να κανουν τα δικα τους στο παρασκηνιο. Με διαφορετικη μιξη θα ειχαμε να κανουμε με δισκο των A Band. Τωρα αντιμετωπιζουμε τη πιο free εκδοχη του Xaman των Skullflower.

Moraine LP (Suggestion Records / No Risk No Fun Records - 1996)

Alberich - NATO-Uniformen

 Oι πιο παρατηρητικοι θα εχουν πετυχει το ονομα του Kris Lapke στα ψιλα γραμματα των συντελεστων της Hospital Productions, αλλα και σε albums που ανηκουν στο ευρυτερο δικτυο γνωριμιων της, οπως για παραδειγμα στους Cold Cave η στον Haxan Cloak. Ομως, εκτος απο παραγωγος ηχου, μαστερας και PRιστας, ο Lapke ενιοτε καβατζωνεται στο bunker του και κυκλοφορει με την ακριβεια ελευθερου σκοπευτη τις πιο ενδιαφερουσες αποψεις για το death industrial του τωρα.
 Το τωρα βεβαια ειναι σχετικο, επειδη το NATO-Uniformen εσκασε το 2010 σε 50 γαμωκοπιες, οι οποιες τωρα κοστιζουν 200+ ευρω, οποτε πρεπει να ευχαριστησουμε το θειο Fernow που μεριμνησε την προσφατη επανακυκλοφορια σε διπλο δισκο, εστω και ελαφρως πετσοκομμενη.  Γιατι ολος αυτος ο χαμος? Ο Alberich ζευγαρωνει το πιο ρυθμικο ακρο της Tesco στα 90s με synths που ξεκινουν απο τα soundtracks του Carpenter για να φτασουν στις παρυφες του darkwave. Βαλτε και σα κερασακι τη ψυχροπολεμικη παρανοια του artwork, αντε και τις σπανιες ζωντανες εμφανισεις που σκαει ντυμενος σα μπατσος του Mad Max και εχουμε ενα υπερπληρες θελκτικοτατο πακετο industrial ΚΑΥΛΑΣ.

NATO-Uniformen 2xLP (Hospital Productions - 2014)

Vomir - Recouvre La Merde

 Εκτος απο σπουδες πανω στη στασιμοτητα και την ακινησια, οι δισκοι του Vomir εχουν εντυπωμενη αρνητικοτητα πανω στο γενετικο υλικο τους. Τοσο, που αγγιζουν τη παρωδια. Νομιζω πως πλεον το ολο project σατυριζει εκ των εσω το HNW με το πετυχημενο τροπο. Σου δινει αυτο που περιμενεις σε υπερβολικο βαθμο, καθως ο Perrot σκαει σιγουρα σαρδονιο χαμογελο πισω απο τη χαρακτηριστικη σακουλα στο κεφαλι.

 Αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο. Δεν ακυρωνει τις προθεσεις του καλλιτεχνη ουτε την αποτελεσματικοτητα του εργου του. Θελεις να βαλτωσεις επι 72 λεπτα? Ιδου. Recouvre La Merde. Συχνοτικος βοθρος απυθμενης πατιλας. Αλλα αυτο ακριβως εννοω. Το εγχειρημα ειναι τοσο κορεσμενο (και πρωτα απ' ολα απο τον ιδιο τον Vomir) που οταν θελω να πατωσω, θα διαλεξω να ακουσω καποιο αλλο album του ιδιου, μαλλον παλιοτερο, για να μη φανταζομαι πως με ψιλοδουλευει πισω απο τη σακουλα του. Κατα τα αλλα, ολα καλα. 

Recouvre La Merde CD (4iB Records - 2014)

Pharmakon - Bestial Burden

 Αν δεν ανεβει η επισκεψιμοτητα του blog κατακορυφα με αυτη την αναρτηση, αυτο θα σημαινει δυο πραγματα. Πρωτον, το hype της Pharmakon θα ξεφουσκωσε καταληγοντας σε νεκρα link τουριστικων blogs που συμπεριφερονται στη Sacred Bones λες και ειναι η καινουργια Factory και δευτερον πως πρεπει να ανεβασω το Ultraviolence της Lana Del Rey που για μενα τουλαχιστον εχει πιο πολυ ζωη μεσα του απο το Bestial Burden. 

 Παμε τωρα στα θετικα. Καταρχην το εξωφυλλο. Επικο επος επικοτητας. Στα συν θα μετρηθει επισης και η πιο οργανικη χροια του δισκου, σα να υποχωρησαν τα πολλα-πολλα girl power electronics στη μιξη για να τα διαδεχθει μια κατασταλαγμενη, πιο ωριμη καφριλα που εκφραζεται με σχεδον μιλιταριστικα τυμπανα και βομβωδη μπασα. 

 Μια χαρα ειναι ο ιδιος ο δισκος. Απλα μου τη σπαει αφορητα το πρηξιμο που θα φαω στο facebook και στα blogs και στις διθυραμβικες κριτικες μολις κυκλοφορησει επισημα. Οποτε ακουστε το ανεπιφυλακτα, αλλα επιτρεψτε μου να προτιμησω την Puce Mary και φυσικα τη Lana. 

Bestial Burden CD/LP (Sacred Bones - 2014)

IRM - Closure

 Στο Crash, o Cronenberg εβαλε τους αποξενωμενους πρωταγωνιστες του Ballard να περιφερουν το τομαρι τους ασκοπα, πνιγμενοι απο τον αισθητηριακο κορεσμο του συγχρονου πολιτισμου, με μουδιασμενους γευστικους καλυκες απεναντι στην ανθρωπινη εμπειρια, προσπαθωντας να νιωσουν κατι. Ειναι σαφως καλλιεργημενοι αλλα αδειοι, σα το πολυτελες διαμερισμα τους με τη minimal διακοσμηση και το ιδανικο feng shui. Το μονο που θα τους βγαλει απο το ληθαργο, ειναι ενα τροχαιο. Απο κει και περα αποκτουν σωματικη συνειδηση. Συγκρουστηκαν μετωπικα με το περιβαλλον τους. Ενιωσαν ζωντανοι.
 Το Closure εισβαλλει αποτομα στον ακροατη, ιδιαιτερα οταν το ακουσει απηυδισμενος απο τη ζωουλα του. Ηξερα πως καθε δισκος των IRM ειναι συναισθηματικο πορνογραφημα αλλα δε περιμενα αυτο το γαμησι. Στουκαρει μεσα σου. Απεχει μιλια μακρια απο τα συνηθισμενα genre electronics που παιζουν τριγυρω. Απεχει ακομα και απο τα προηγουμενα albums του ιδιου του project. Μακρινες συγγενειες θα βρειτε μονο με το Slice Through Or/In Glass Metal του John Mannion και το Pissmop των Yellow Tears αν ειχαν κλασσικη παιδεια και δεν εκαναν μπαχαλα στο Red Light District.
 "Μετα απο ενα συνεχη βομβαρδισμο προπαγανδας για οδικη ασφαλεια, ηταν σχεδον ανακουφιστικο το να βρεθω σε ενα πραγματικο ατυχημα". Ταδε εφη Ballard. Και στα δικα μας.

Closure CD (Malignant Records - 2014)

Wold - Postsocial

 Δυσκολη περιπτωση το Postsocial. Δε κατατασσεται καπου, δεν ακουγεται ευκολα, δε θελει να κανει τη ζωη μας ομορφοτερη, δεν εχει υποκρισιες πως ειναι κατι αλλο απο αυτο που ειναι. Ενα κακασχημο αφηρημενο πραμα που δε κοτσαρει προσημα και υποτιθεμενα concepts για να εξηγηθει.
 Σε περιπτωση που το ακουσετε να ξερετε πως δε θα σας αρεσει. Αλλα αυτη ειναι και η αποστολη του. Καθε φορα που καποιος σταματαει ξενερωμενος αποτομα το album στα πρωτα δευτερολεπτα του, οι Wold χαιρονται, οποτε με καποιους προχειρους υπολογισμους μου, το group πρεπει να ειναι οι πιο ευτυχισμενοι ανθρωποι του ηλιακου συστηματος. Αν ομως του δωσετε λιγο χρονο, οχι μονο θα ανακαλυψετε μια δισκαρα που αποδομει το black metal με την επιτυχια των Skullflower και των Abruptum, αλλα θα κανετε και τους Wold να σκεφτονται σοβαρα την αυτοκτονια. Το χρωστατε στους υπολοιπους.

Postsocial CD/LP (Profound Lore / The Death Of Rave - 2014)

Puce Mary - Persona

 Σας τα χω κανει πλανητες με τη Puce Mary. Το ξερω. Αν χρειαζοταν θα σας επιανα απο το γιακα (δηλαδη και τους τεσσερις αναγνωστες του blog) για να σας φωναξω καταμουτρα "ΡΕ Η ΤΥΠΙΣΣΑ ΓΑΜΑΕΙ" η εστω κατι πιο κομψο, παντως θα ηταν το ιδιο σαφες. Η Hoffmeier μ' αρεσει πολυ. 

 Το Persona ανοιγει με το πιο εξωστρεφες -τηρουμενων των αναλογιων- κομματι του δισκου, ενα μπουκωμενο ντουπου-ντουπου που προφανως εχει ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη του. Και να ξερετε πως λατρευω τα μπουκωμενα ντουπου-ντουπου που εχουν ακουσει πολυ Wolf Eyes στη ζωη τους. Στη συνεχεια, τα εναπομειναντα πεντε tracks αρχιζουν να τρωνε φρικη με τη παρτη τους. Ζοριζονται απο τυψεις και ενοχες, ναρκισσευονται με τους υποτιθεμενους ρολους που πρεπει να υποδυθουν αλλα ταυτοχρονα εχουν αναπτυξει και αντισωματα απεναντι τους. Παραπαιουν μεταξυ μανιας και κατατονικης εμβροντησιας. Εκει οφειλεται και η νευρικη φαγουρα που σε πιανει οταν ακους δυνατα το Pigs και η αναγουλα που σκαει οταν αφησεις να παιζει το The Viewer στο background. 

 Για το μονο που αναρωτιεμαι ειναι το αν αυτο που ακουω ανηκει στη Puce Mary η στη περσονα που εφηυρε για τις αναγκες του δισκου. Δε θα καταλαβω ποτε. Γυναικες ρε.

Persona LP (Posh Isolation - 2014)

Sewer Election & Puce Mary - Masks Are Aids

 Μετα το στιγμιαιο στραβοπατημα του The Great Panic, η Frederikke Hoffmeier επανερχεται στα proper μετρα και σταθμα της με το εξαιρετικα τιτλοφορημενο Masks Are Aids. Αυτη ειναι αλλωστε η τριτη συνεργασια της με τον Dan Johansson, τα χνωτα τους εχουν ηδη περασει το τεστ συμβατοτητας με πληρη επιτυχια, οποτε το album ειναι τοσο δεμενο που θα μπορουσε να ειναι καταχωρημενο σαν Sewer Mary η Puce Election.
 Το να χαρακτηρισω τα δυο κομματια της κασετας 'σκοτεινα' ειναι τοσο αυτονοητο, οσο το να πω πως η ζωη ειναι σκατα. Η παραπανω γνωμη δε ταυτιζεται απαραιτητα με την επι τουτου μισανθρωπια και σκατοσυνη που ειναι πολυ στη φαση. Ειναι μια ωριμοτατη, εμπεριστατωμενη αποψη που επιβεβαιωνεται καθημερινα απο την απουσια αποδειξεων για το αντιθετο. Δε χρειαζεται ομως να προσφυγουμε στην αγνοια. Αν φαινεται σα σκατα και μυριζει σα σκατα, ε τοτε ειναι.
 Που ειχα μεινει? Α ναι. Το Masks Are Aids ειναι τελειο.

Masks Are Aids CS (Total Black - 2014)

Trepaneringsritualen - Perfection & Permanence

 Οπως βλεπετε, ο Thomas Ekelund χρειαζεται επειγοντως διακοπες. Οπως και γω. Το μονο που μας κραταει σε μια σχετικη ισορροπια ειναι η τεχνη του. Οποτε αρχιζω να σπαω, βαζω το Perfection & Permanence. Μεχρι να αναρωτηθω αν ο Trepaneringsritualen αποτελει λυση η ειναι μια εκφανση του ιδιου του προβληματος, ο δισκος εχει τελειωσει και οι μαλακισμενες σκεψεις σκανε. Ολα καλα. 

 To ντεμπουτο του Σουηδου για το θεσμο της Cold Spring ειναι ενας υποδειγματικος death industrial δισκος. Τα εχει ολα ρε. Το βαρβατο κοπανημα απο το εκμαγειο του Brighter Death Now, το πιο καθαρο ηχο του Theologian, τη σοβαροτητα του Control και μια εντελως προσωπικη occult θεματολογια και φωνητικα που συνηθως συνανταμε στην απο κει πλευρα του black metal. Tη καλη δηλαδη. 

 Highlight αποτελει η υπερκομματαρα Alone/A/Cross/Abyss. Προκειται για το πιο εθιστικο κομματι του 14. Σοβαρα. Διψηφια repeats. Μεχρι το τελος της χρονιας θα εχουν διπλασιαστει. Οπως και η θεση του στα καλυτερα της χρονιας, με η χωρις διακοπες. 

Perfection & Permanence CD/LP (Cold Spring - 2014)

Croatian Amor - The Wild Palms

 Για να αποκτησει καποιος τη κασετα του The Wild Palms επρεπε να στειλει μια γυμνη selfie στον Croatian Amor. Ο ιδιος ο Loke Rahbek ζητησε ευγενικα απο τους συμμετεχοντες να μη διαρρευσουν τη μουσικη του, οπως και εκεινος δε θα μοιραζοταν τις φωτογραφιες τους. Ομως οπως βλεπετε, ο κυκλος της εμπιστοσυνης εσπασε. Καποιος ριπαρισε το album και το ανεβασε σε private tracker. Ας αποτελειωσω λοιπον με αυτο το post ο,τι απεμεινε. 

 Το ιδιο το album εχει μια αισθηση διακριτικοτητας η οποια ειναι προφανης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Επειδη δεν εχω ασχοληθει με τη περιπτωση του αξιοτιμου κυριου παρα μονο καποιες περαστικες ακροασεις του Genitalia Garden και της εξαιρετικης συνεργασιας του με Lust For Youth (ευχαριστω πολυ Molly!) δεν εχω ολοκληρωμενο κριτηριο τρομαρα μου. Παντως αυτο που ακουω μ' αρεσει. Μελωδικο lo-fi synthoambient με τη πρεπουσα πατοπαραγωγη, αυτη που κανει αυτοματα κατι καλο ακομα καλυτερο. Οχι ομως τοσο καλο ετσι ωστε να βγαλω φωτογραφια το λιλι μου και να το στειλω σε ενα αγνωστο. Τωρα περιμενω να παρει μυρωδια ο Rahbek το leak της κασετας και να αρχισει να κανει tag σε κοσμο.

The Wild Palms CS (Posh Isolation - 2014)

Lussuria - Industriale Illuminato

 Οπως ολα τα dark ambient projects που αξιζουν το χρονο σας ζητανε απο τον ακροατη τη πληρη προσοχη του για να λειτουργησουν, ετσι και ο Lussuria κανει τη μιση δουλεια. H αλλη μιση αφηνεται στη διακριτικη ευχερεια σας. Φυσικα αυτο δε θα ειναι καθολου δυσκολο, καθως η αισθητικη του Αμερικανου τσιμπολογαει αναφορες απο τη παγκοσμια συνωμοσιολογια, τα gialli, το 'Περυσι στο Μαριενμπαντ' και την Ευρωπαικη decadence (και οχι απο τη παρακμη). 

 Μουσικα αυτο μεταφραζεται σε ενα αψυχολογητο προξενιο μεταξυ του χαρακτηριστικου ηχου της Cold Meat Industry με τους Demdike Stare που τελικα λειτουργει αψογα, παρα τις ενστασεις των κομπλεξικων που ζουν για να μπουκαρουν δραματικα τη τελευταια στιγμη στην εκκλησια και να φωναξουν 'ΕΓΩ'. Οπως φανταζεστε η ατμοσφαιρα του Industriale Illuminato ειναι μαυρη αλλα οχι κατσιμαυρη, εχει τρυπες για να μπαινει οξυγονο, πχ η αλληλουχια μεταξυ της tribal κατηφειας του Venus In Retrograde με τη ψευδομινιμαλοnewageομελαγχολια του Breath Of Cinder δειχνει πως ο καλλιτεχνης δε θελει να μας διωξει. Λες και θα πηγαιναμε καπου αλλου. Να το ακουσετε οπωσδηποτε. Δε καθομαι να γραφω τσαμπα κυριακατικα. 

Industriale Illuminato CD/LP (Hospital Productions - 2014)

Cremation Lily - Fires Frame The Silhouette

 Επειδη πλεον η εννοια του album σαν ολοκληρωμενη και πολυ συγκεκριμενη δηλωση του εκαστοτε καλλιτεχνη εχει διαστρεβλωθει, το να κατσω να σκασω για το αν το Fires Frame The Silhouette ειναι συλλογη (με αποσπασματα απο κασετες σε limitation που απευθυνεται σε συγγενεις εξ αιματος) και οχι αμιγως δισκος, θα ειναι δικο μου λαθος και οχι του Βρετανου Cremation Lily, επειδη απ' οσο εχω καταλαβει ο πιτσιρικας το ΄χει. Πολυ.

 Ηχητικα ο Zen Zsigo ξεκιναει με βαση την Cocaine Death/And Stll Wanting εποχη του Prurient με ολα τα ασηκωτα synths και την μελοδραματικοτητα που την χαρακτηριζει, με μερικες Ramleh διαφευγουσες (ακουστε το εναρκτηριο κομματι και πειτε μου ποσο Hand Of Glory) για να καταληξει σε κατι νεο, σαφως πιο μελωδικο αλλα με τις λαμαρινοηχογραφησεις και τους ορχεις στη σωστη θεση. Φωνητικα, τα γαβγισματα του τυπου ακουγονται αγωνιωδη, σα να ουρλιαζουν/θρηνουν για το ανεκπληρωτο. Aren't we all.

 Οποτε δε πουλαμε ψυχη και νεφρα για να τσιμπησουμε καμμια κασετα, παιρνουμε το δισκο και τρωμε τα ηδη φαγωμενα νυχια μας για το επομενο βημα. Και εις ανωτερα.

Fires Frame The Silhouette LP (Alter - 2014)