The Residents - B.S.

  Με αφορμη τη χειροτερη μερα που μπορεις να πας σε δισκαδικο, οι Residents κυκλοφορησαν προχθες, στη Record Store Day, για πρωτη φορα επισημα το Baby Sex, δηλαδη τη δευτερη αποτυχημενη προσπαθεια τους στο να εξασφαλισουν συμβολαιο με τη Warner. Το ιστορικο βαρος του B.S. ειναι μαλιστα τοσο μεγαλο για τους fans, που το να το ακουσεις αποστασιοποιημενα ειναι το ιδιο αδιανοητο με το να μην στηθεις στην ουρα του δισκοπωλειου σαν μαλακας για να το αποκτησεις.
 Αυτο που μου εκανε ομως μεγαλυτερη εντυπωση απο το οτι οντως υπαρχουν ανθρωποι που περιμενουν στην ουρα εξω απο δισκαδικα, ειναι το ιδιο το αλμπουμ. Εδω οι Residents ειναι μια καμμενη παρεα πιτσιρικαδων με αψογο μουσικο γουστο που βαραει ο,τι κατσαρολικο βρει μπροστα της, οχι πολυ μακρια απο αυτο που εκαναν οι Godz και οι Red Crayola λιγο καιρο πριν η αυτο που θα εκανε η Φινλανδικη free folk σκηνη πολλα χρονια αργοτερα. Απαραιτητο ντοκουμεντο.

Years before the eyeballs, the tuxedos and the ambitious concepts, The Residents were a squad of acid casualties, driven by their mutual love for the absurd, who wanted to invade the music business by all means necessary. Baby Sex (or just B.S. cause you know, 2019) was their second attempt for a contract with Warner Bros, which of course failed. The audience was not ready then and I doubt if it'll be ready anytime soon for this freak out of a record. Just imagine a highly potent psychedelic brew of Beefheart and ESP-Disk freeform skronk with communal banging, stream of consciousness lyrics, tape speed experiments, flashes of hillbilly music through their distorted lens and the trademark Residential absurdism that's ever present, even before their official birth.

B.S. LP (MVD Audio / Cherry Red / New Ralph Too - 2019)

Reynols - Minecxio Emanations 1993-2018

 Για το κοινο, ο Miguel Tomasin επαιζε ντραμς στους Reynols. Για μενα ειναι ο διαγαλαξιακος Αυτοκρατορας του συμπαντος, ο Υπερεγκεφαλος του διαστηματος, ο αδιαφιλονικητος Κυριαρχος του σκοτους, ο Γκουρου του ηλιακου συστηματος, ο ανθρωπος με τις πιο εξωφρενικες ιδεες στην ιστορια της Τεχνης, ιδεες που εκαναν το Fluxus να φανταζει τουριστικο φολκλορ. Ρεμιξ κενων κασετων, ηχογραφησεις καμμενων διαβατηριων, drone απο 10.000 κοτες, αποϋλοποιημενα cd (δηλαδη αδεια jewel box ♥), συμφωνιες κουαρτετου τσαγιερων και αλλα τετοια υπεροχα που δικαιολογουν αυτο που λεει ο ιδιος σε συνεντευξεις για τον εαυτο του: Miguel Tomasin does not exist. Επαυξανω.
 Ευτυχως για τους φανς της μπαντας, 15 χρονια μετα τη διαλυση της, το Minecxio Emanations 1993-2018 υπαρχει, εστω και μετα απο πολυετεις καθυστερησεις. Η Pica Disk συνελεξε ογκο ακυκλοφορητου υλικου, που δεν υποτιμαει τους φανατικους ουτε τρομαζει τους νεοφυτους, με καθε πιθανη λειτουργια των Reynols: μηχανη παραγωγης βαρβατου drone, αστρικες space/kraut προβολες, no-wave ατονικοτητες και πανω απ' ολα τα παραλογα concepts της Μεγαλειοτητας Του.

Υ.Γ. Να δειτε επειγοντως το ντοκυμαντερ Looking For Reynols εδω.

 Reynols deserve way more than a cult status amongst their fans, so Pica Disk collected tons of unreleased stuff to showcase their singularity. Inside these 6 CDs, you'll find everything that you hoped for in a band, but didn't get in one place only. Hardcore drone, atonal psych excursions, a Moe Tucker-ish approach to motorik drumming, some really fucked up conceptual pieces and of course the singing-chanting of His Highness, Miguel Tomasin, that begs for a sound poetry album. File them between The Shaggs, Dadaism and the sound of the cosmos consuming slowly itself. You're halfway there.

Μinecxio Emanations 1993-2018 6xCD & DVD Box (Pica Disk - 2019)

V/A - Leather

 Εξι μπαχαλοι της Institute Of Paraphilia Studies αντιστεκονται σθεναρα απεναντι στην Fiftyshadesofgrey-οποιηση της φετιχαρας τους με τους ισαριθμους τεντιμποισμους της συλλογης Leather.
 Aπ' αυτους θα ξεχωρισω τον παντα εξαιρετικο Mania, που οσο ωριμαζει, τοσο απλωνει τον ηχο του σε μια διασταυρωση power electronics σε slow motion και αμορφης dub τεχνικης. Συνεχιζω με Encephalophonic σε ενα cut-up ορυμαγδο αιχμηρων υψισυχνων θρυψαλων που ιπτανται πανω απο παχυ στρωμα μπασας καταγωγης. Καταληγω στη συμμετοχη του Caligula031 με ενα αρχετυπικοτατο, βοθρατζιδικο PE, απ' αυτα που κανω κρα για να βρω.

 Institute of Paraphilia Studies' latest compilation celebrates the worship of Leather with six connoisseurs of the matter. A mix of exemplary power electronics and modern harsh noise at their best.

Leather CS (Institute Of Paraphilia Studies - 2019)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 6

"Much as oblivion 

is the death of sorrow,

so death is life's

forgetfulness."

- Mihai Eminescu -

Everywhere At The End Of Time - Stage 6 2xLP
(History Always Favours The Winners - 2019)

Treriksröset ‎– Kristen Musik Från Rågsved

 "Do not avenge yourselves, dear friends, but give place to God's wrath. For it is written: "Vengeance is Mine; I will repay", says the Lord."

- Romans 12:19 - 

Kristen Musik Från Rågsved LP
(Removed after a kind request)
(Harbinger Sound - 2019)

Paal Nilssen-Love - New Japanese Noise

 Κακοτραχαλη free jazz βιαιης οξειδωσης και εκρηκτικης συμπεριφορας. Μπορει ο τιτλος καθως και οι συμμετοχες του New Japanese Noise να παραπεμπουν στο hi-fi παραναλωμα των Incapacitants και του Pain Jerk, ομως εδω ας δωθει βαση στο New (οπως λεμε New Thing) και φυσικα στο Noise που καλυπτει το μισο εξωφυλλο/μανιφεστο. 

 Η ελλειψη μπασου επιτρεπει στον Paal Nilssen-Love να τρεχει το εγχειρημα προς καθε πιθανη κατευθυνση, κυριως με ευκινητα hi-hat που στελνουν τον Sakata-san σε σοβαρη υποψηφιοτητα στο Ρεκορ Guinness Αντοχων 2019. Οσον αφορα το κιθαριστικο μερος, εδω αγγιζουμε τα χωρικα υδατα του Derek Bailey επι συνεργασιας με Ruins, οποτε η τζαπανιλα κρατιεται αληθινη. Να μην ξεχασω να αναφερω τα γρυλλισματα του Sakata στο τεταρτο κομματι, τα διακριτικα πιου πιου του Gomi, τα ξυσιματα του Mikawa (❤) και την παραγωγη του Lasse Marhaug που μαζευει τα αμαζευτα. Ηρωας. 

 A unique showcase of ungodly dexterity and deranged brutality. Paal Nilssen-Love offers his weightless drumming to this banger, while the other participants are travelling the space ways around him. As the title suggests, New Japanese Noise owes more to latter-day Hijokaidan than any usual free noodling, so bring along your diapers and dig in.

New Japanese Noise CD (PNL - 2019)

Royal Trux - White Stuff

 Τελικα οι Royal Trux αποδειχτηκαν πιο εξυπνοι απο καθε γραφια του pitchfork, πιο ανθεκτικοι απο καθε indie βλακα που την ειδε Ιησους απο τη Ναζαρετ στην πρωτη γραμμη που ηπιε και πιο ΚΟΥΛ κι απο το θαλαμο συντηρησης του Keith Richards. Εκει που θα ταριχευτουν και οι RTX σε καποια χρονια απο τωρα.
 Επομενως η επανασυνδεση τους δεν ηταν τοσο απροβλεπτη, αν σκεφτουμε πως η μπαντα ακολουθησε κατα γραμμα τις οδηγιες της rock μυθιστοριας. Αυτες που δεν περιλαμβανουν μονο πλατινενιους δισκους, τσαμπα ναρκωτικα και γαμησια του διαστηματος, αλλα και εμπορικες αποτυχιες, αβολα live album, υποχρεωτικους δισκους για λυση συμβολαιων, τσακωμους, διαλυσεις, ψιλοαδιαφορα προσωπικα projects και πανω απ' ολα: τη δισκογραφικη επιστροφη μετα απο 20 χρονια.
 Θα εβαζα το White Stuff αναμεσα στο Accelerator και στο Pound For Pound -τους λιγοτερο στριφνους δισκους της καριερας τους- αν και συνεχιζει να ακουγεται λες και ο Beefheart εποχης Bluejeans & Moonbeams εβαλε τρικλοποδια στο School's Out (εξωφθαλμη αναφορα του εξωφυλλου), μεσα σε 80ς στριπτιτζαδικο, ενω στο βαθος ακουγεται αχνα το Can't You Hear Me Knocking, με τον Kool Keith να μουρμουραει κατι για πιτσες. Ξερω, δεν βγαζει νοημα αυτο που λεω. Που να τ' ακουσετε κι ολοκληρο.
 Παντως οσο μπερδεμενο κι αν ειναι το White Stuff, στανταρ παραμενει το πιο rock'n'roll rock'n'roll album που εχω ακουσει εδω και πολυ καιρο.

 Jennifer, the chances for you to read this are excruciatingly slim but I have to say it. Your new album is so sick, that I wanna propose to you. Let's get married, shoot drugs into each other's eyeballs and listen to the Stones all day long.

White Stuff CD/LP (Fat Possum Records - 2019)

Gaël Segalen - Sofia Says

 Το Sofia Says ειναι πολυ ηλεκτρονικο για να χαρακτηριστει αμιγως musique concrete, πολυ συγκεκριμενο για να το στειλουμε στην αοριστια της sound art και εξαιρετικα λεπτομερες για να τοποθετηθει διπλα στο ραφι των επεξεργασμενων field recordings. Για παραδειγμα, οι αντιστοιχες δουλειες του Francisco López εχουν πολυ κοκκο και φυσημα, σε αντιθεση με τη διαυγεια της Gaël Segalen που λαμπει ακομα και μεσα απο το μαγνητικο μεσο της Coherent States. Η φθορα δεν εχει θεση στο album της Γαλλιδας συνθετριας. Καθε ηχος τοποθετειται σε πρωτο πλανο για να αναγνωριστει η καταγωγη του, αλλα ακομα και ετσι, η εσωτερικη λογικη του ειναι τοσο μυστηριωδης και γοητευτικη που καλει συνεχως τον ακροατη να αμφισβητησει την ακουστικη αντιληψη του.

 Gaël Segalen seems to be interested equally in the micro and the macroscopic universe of sounds as well, so she crafts a fluent narrative of tiny gestures and huge steps for her latest tape release. Recorded flawlessly, Sofia Says is a bright example of modern musique concrete with a warm, human touch, even though its synthetic nature encourages the listener's detachment. This intricate web will mess up your auditory perception, but it'll leave behind a sense of awe, which stays with you until the next listening session.

Sofia Says CS (Coherent States - 2019)

Michael O'Shea - s/t

                                    

 O μυθος θελει τον Bruce Gilbert και τον Graham Lewis των Wire να βολταρουν Λονδιναρα το 1980 και να πετυχαινουν στο δρομο τον Michael O'Shea, εναν εκκεντρικο μουσικο του δρομου να κοπαναει μια 17χορδη ιδιοκατασκευη απο καδρονι πορτας, με ηχο που προσεγγιζει τοσο το σιταρ, οσο και το σαντουρι. Η προταση για αλμπουμ επεσε αμεσως, αλλα ο O'Shea εμφανιστηκε στη Dome Records μετα απο δυο χρονια, επειδη τοτε του το υπαγορευσε το ζωδιο του. Τετοιος τυπος.

 Θα ηθελα ολα τα παραπανω να ισχυουν, αλλα ακομα και αν ειναι μερος της post punk μυθιστοριας, δεν με ενοχλει. Μου αρκει που η Allchival επανακυκλοφορησε το μοναδικο δισκο του O'Shea, ενα δισκο που δεν ειχα ακουσει μεχρι τωρα αλλα ουτε και αντιστοιχο του, ομως για να συνεννοηθουμε πρεπει να φερω στην κουβεντα τη μοναχικοτητα του Durutti Column και την αυρα του Laraaji.

 One of the most singular and obscure record of the 80s, finds new life and audience thanks to this essential reissue. Michael O'Shea was an Irish busker that roamed the planet with his self-built instrument and was found by Gilbert and Lewis of the Wire fame. They proposed a deal and the rest is history. A really concealed one that messes up our fixed ideas about the post punk era and its sound.

Michael O'Shea LP (Allchival - 2019)

Presidiomodelo - Внутренняя Империя

 Τυχαια ανακαλυψη απο τα τρισβαθα του Bandcamp. Το νεοσυστατο τριο των Presidiomodelo καταγεται απο τη Σιβηρια, με το Inner Empire να αποδιδει ηχητικα τις αχανεις εκτασεις και τον παγετο της Βορειας Ασιας. Το album συνδεει χωρις εμφανεις κοπτοραπτικες, field recordings υπαιθρου και διακριτικο αυτοσχεδιασμο, αναμεσα απο τελετουργικα περασματα σαμανικων προθεσεων.  Ο Chris Watson θα νιωσει περηφανος, ο Thomas Köner θα ζηλεψει, οι Fossil Aerosol Mining Project θα προτεινουν συνεργασια.

2018 keeps on giving great records, so if you're into Zoviet France, Thuja, K-Space, Alchemy of the 21st Century or you just wanna listen to Siberian ritual ambient, check this one out immediately. 

Внутренняя Империя CS (NKT - 2018)

Controlled Death - Journey Through A Dead Body / Deathwish Tapes 1-3

 Απαυγασμα πεθαμενατζιλας απο το τελευταιο project του Masonna της καρδιας μας. Ο Maso Yamazaki διαλεγει το πιο καυλωτικα τιποτενιο ονομα της χιλιετηριδας για να μας μαυρισει τη ψυχη με 2.5 ωρες πρωτογενους death industrial. Σε περιπτωση που φανταζεστε κατι παραπανω απο ενα προσκυνημα στον ταφο του Atrax Morgue με αποσκελετωμενη δομη και περιστασιακα black φωνητικα, μην μπειτε στον κοπο. Μπομπα.

 After the deluge of Atrax Morgue reissues, it was a matter of time to see Corbelli's influence spread once again, this time all over the newer generation of artists and listeners. Of course, Maso Yamazaki is a living legend, but his latest project, Controlled Death, feels like a rejuvenating move. I dare to say an enthusiastic one. Even if it's morbid as fuck.

 These two albums don't stray from the Slaughter Productions recipe, especially the Deathwish Tapes, which was recorded straight to tape with no overdubs. Masonna now uses sparingly a newfound black metal howl instead of his usual shrieks, but stays within well-defined death industrial parameters. On the other hand, Journey Through A Dead Body is not a nod to TG as its title suggests, but rather an autonomous entity that may has some borrowed limbs, but its voice is entirely singular.

Journey Through A Dead Body / Deathwish Tapes 1-3 LP, CD & 2xCS Box

(Urashima - 2019)

ZK - Isilo

 Με τα εχεγγυα του Sam McKinley, η πρωτοεμφανιζομενη Πολωνη Zuzanna Kuzmicka υπογραφει γεματη αυτοπεποιθηση με τα αρχικα της, χωρις να κουραζει με αναφορες σε 70ς ταινιες των 2 seeders. Το Isilo στεκεται γερα στα ποδια του. Δεν χρειαζεται conceptual πατεριτσες.

 Τα δυο δεκαλεπτα κομματια της κασετας δινουν την εντυπωση πως τα ηχεια σου ειναι εκτος φασης, με περιεργη διαταξη των συμβαντων στη στερεοφωνικη εικονα. Στην αρχη αυτο το εφε ηταν καπως ενοχλητικο, μεχρι το σημειο που καταλαβα πως η ΖΚ αντιστρεφει οσα ξερουμε για το ΗΝW. Αντι να συνθετει σιγα-σιγα ενα απορθητο wall, προτιμαει να παιζει με τα απομειναρια του. Το δευτερο κομματι εχει πιο πυκνη συσταση και ρολαρει γρηγοροτερα, αλλα εξακολουθει να μοιαζει με τη φασματικη απεικονιση του ειδους και οχι με τα τσιμεντα του κιλου. Αψογη.

 If you take Isilo at face level, you come across a great performed HNW album, with a few surprising detours off the beaten track. But if you look closely at this textured beauty, you realize that it's actually a pure distillation of your favorite harsh noise sounds, tightly crammed inside a box, in a way that the air between them crackles in their slightest movement.

Isilo CS (Lake Shark Harsh Noise - 2018)

Peter Brötzmann / Heather Leigh - Sparrow Nights

 Απο το For Adolphe Sax και το Machine Gun, μεχρι τους Last Exit και την προσφατη συνεργασια με Fushitsusha, ο ηχος του σαξοφωνιστα Peter Brötzmann εχει το εκτοπισμα μιας πυρηνικης βομβας που εκρηγνυται σε αργη κινηση επι 50+ χρονια, με φημες για σπασμενες φλεβες στο λαιμο και μνημειωδη μεθυσια, οποτε  οι πρωτες νοτες του τελευταιου του album καταρριπτουν τις προσδοκιες για free-for-all παραναλωμα. Το Sparrow Nights ακουγεται σαν την πρωτη μερα μετα την καταστροφη.
 Προφανως η εσωστρεφεια του δισκου οφειλεται στην Heather Leigh, ισως τη μοναδικη αυτοσχεδιαστρια pedal steel guitar που ξερω, με CV που περιλαμβανει Charalambides, Keiji Haino και Jandek. Στο Sparrow Nights καδραρει τις τσιριδες του Brötzmann σε ενα πλαισιο που αγγιζει τις παρυφες του shoegaze. Οσο δεν θυμιζει τον εαυτο της στους Taurpis Tula, παραπεμπει καρφωτα στο Coral Sea της Patti Smith με τον Kevin Shields και απο κει στον αγυριστο του δευτερου δισκου των Fushitsusha. Σε περιπτωση που ο Jandek αποπειραθει να παιξει free jazz, θα ακουγεται ακριβως ετσι.

 Don't let the name of Peter Brötzmann scare the shit out of you. Sparrow Nights highlights his gentler side, something I haven't heard from him since the days of Die Like A Dog Quartet. The real star of the session though is Heather Leigh who is channeling Texan psychedelia, Jandekian sparseness and deep Borbetomagus vibes -if they were brokenhearted- in a single strum of her pedal steel guitar.

Sparrow Nights CD/LP (Trost Records - 2018)

The Ten Obligatory Albums Of 2018

 H συνταξη καθε λιστας με τα καλυτερα της χρονιας αποτελει πλεον μια οριακα μουσειακη πρακτικη, που συναδει με την αποκαθηλωση του αλμπουμ ως καθοριστικου ντοκουμεντου στο βιογραφικο ενος project. Εστω πως απογοητευτηκες απο την τελευταια κασετα του αγαπημενου σου ambient noise wall καλλιτεχνη, κανε υπομονη 10 λεπτα και ενα refresh στο bandcamp του. Βγηκε ηδη η επομενη. 

Μεσα σε ενα τοσο σαδιστικα ταχυ ψηφιακο περιβαλλον, οι λιστες με τα τοπ οσα φανταζουν αυτοστιγμει παρωχημενες, ενα υπολοιπομενο γονιδιο της προηγουμενης γενιας που θα εξαφανιστει συντομα, οχι μονο λογω της ακαριαιας αναχρονιστικοτητας απο το συνεχη βομβαρδισμο κυκλοφοριων, αλλα επειδη τα ανθρωπινα αντανακλαστικα και αισθητηρια δυστυχως παραμενουν αναλογικα. Προτου λοιπον κανω refresh και αλλαξω γνωμη, σας παρουσιαζω τα αγαπημενα albums του Corrupted Delights για το 2018.

 "I like to remember things my own way. How I remember them. Not necessarily the way they happened." These are the notorious words of Bill Pullman in a key moment of Lost Highway, and these are the words I live by every single minute on this planet. So I choose to recall 2018 as a good one, even though it was objectively a bitch. At least, it had some really special moments and a few amazing records to boot, so never mind the bollocks, here's the Top 10.

1. Organum - Raven (Siren Records)
2. Jeph Jerman - The Bray Harp (White Centipede Noise)
3. Deben Bhattacharya - Paris To Calcutta (Sublime Frequencies)
4. Himukalt - Knife Through The Spine (Malignant Records)
5. Jóhann Jóhannsson - Mandy O.S.T. (Invada / Lakeshore Records)
6. Anastasia Ax / Lasse Marhaug - Objects To Be Destroyed               (Rekem Records)
7. Nurse With Wound - Changez Les Blockeurs (United Dirter)
8. Wince - The Older Generation (Tordon Ljud)
9. Linekraft - 33 Purgatories (Zaetraom)
10. Bizarressmania - II (Freak Animal)

Senyawa - Sujud

   Ο δισκος που περιμενα απο τους Corrupted, αλλα δεν.

 Sujud opens with a guttural incantation that repeats 666 times "Tanggalkan Di Dunia" which means UNDO THE WORLD in Indonesian. I shouldn't have to say more, but some of you are really picky, so I'll try to elaborate, as much as my deep knowledge and penetrative expertise of Indonesian psychedelic avant doom allows.
 Senyawa are a duo that share the ingeniosity of Corrupted at their prime, the sheer volume of early Swans, the exorcist blues of Phurpa and the psych folk mantras of Alexander Tucker if he was born in Yogyakarta, via a love for overamplified self-built stringed instruments with their own wtfness. You just can't believe that there are actually only two dudes behind this wall of Sleep (as in the band, not the act I wanna commit myself to, while I listen to anything SunnO))) released after their Black album) until you check their pic on the album's back cover, chillin' like a villain, instead of eating babies or doing ritual shizz in the name of an unpronounceable deity that urges you to listen to this like now.

Y.Γ. Καρδουλες και Εξαποδους στον πολυλατρεμενο Mixalhs Minmin για το ξεστραβωμα.

Sujud CD/LP (Sublime Frequencies - 2018)