Αγαπαω και θαυμαζω το Boyd Rice. Οριστε, το ειπα. Λατρευω το πνευμα αντιλογιας που διακατεχει το μεγαλυτερο μερος της πολυπλευρης προσωπικοτητας του. Ειτε ως ορκισμενος θορυβολαγνος, ειτε ως μελος του οργανωμενου Σατανισμου, ειτε ως 'κοινωνικος δαρβινιστης', ειτε ως θαυμαστης της διαστρεβλωμενης λαικης κουλτουρας των τελευταιων εξι δεκαετιων, ο Rice ηταν, ειναι και θα ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα μυαλα της αντι-αντι-διανοησης.
Στο Going Steady With Peggy Moffitt επισης αποδεικνυει το εξαιρετικο μουσικο του γουστο, επανεκτελωντας/διασκευαζοντας punk υμνους, minimal synth επη και γαλλικα chansons, αγκαλια με τη Giddle Partridge. Το αποτελεσμα ειναι τοσο psych, που θα εκανε ακομα και τους droogs του Κουρδιστου Πορτοκαλιου να χορευουν σα παλαβοι, τιγκα στο synthemesc.
Going Steady With Peggy Moffitt 7" (Discriminate Audio - 2008)Στο Going Steady With Peggy Moffitt επισης αποδεικνυει το εξαιρετικο μουσικο του γουστο, επανεκτελωντας/διασκευαζοντας punk υμνους, minimal synth επη και γαλλικα chansons, αγκαλια με τη Giddle Partridge. Το αποτελεσμα ειναι τοσο psych, που θα εκανε ακομα και τους droogs του Κουρδιστου Πορτοκαλιου να χορευουν σα παλαβοι, τιγκα στο synthemesc.
boiled rice(@yo!) and bubblegum pussies!
ReplyDelete