Budrūs - Canine Visions IX

 Κανονικα δε θα επρεπε να ανεβασω το κακιστο εξωφυλλο του Canine Visions IX. Ειναι ικανο να ξενερωσει αμεσα καθε υποψηφιο ακροατη που θεωρει πως ενα ανθυποcrust logo που ιπταται ατσαλα πανω απο το κεφαλι ενος σκυλου που περιμενει εναγωνιως το μπαλακι του δε ταιριαζει στο roster της Freak Animal. Κανονικα θα επρεπε να κανω μηνυση στο γραφιστα για προσωρινη τυφλωση και ψυχικη οδυνη, αλλα η μουσικη των Λιθουανων Budrus ειναι τοσο ιδιαιτερη που σταματαει την ανυπαρκτη δικομανια μου.

 To project παιζει ενα μουντο υβριδιο shoegazατου drone, μελαγχολικου ambient και επιθετικων φωνητικων. Αν τα τελευταια δε βρισκονταν τοσο ψηλα στη μιξη, οι Budrus θα ειχαν κανει το πρωτο post-power electronics δισκο ολων των εποχων και εγω θα ειχα μπει εσωκλειστος σε μοναστηρι. Με πολυ φαντασια, εχουμε να κανουμε με το μεταβιομηχανικο αντιστοιχο των Dalek. Γλυτωνω το Αγιο Ορος μεχρι το επομενο album.

(Y.Γ. Θα ηθελα να ευχαριστησω τον Mr. Schwarz για τη συσταση και το link αλλα μου τη σπαει παρ' ολα αυτα) 

Canine Visions IX CD (Freak Animal - 2013)

Robert Beatty - Solos

O Robert Beatty επανήλθε στις αρχές της χρονιάς με τον εξωφρενικό δίσκο των Hair Police στην Type, σε μια εποχή που χρειαζόμουν επειγόντως ένα δίσκο των Hair Police στην Type. Δεν είναι μεγάλο ψέμα πως στα 00's έγινε το καθοριστικό ντου της αμερικάνικης θορυβώδους σκηνής. Μεγάλο ψέμα δεν είναι επίσης πως μια μερίδα από noise dudes εξελίχθηκαν αργά και σταθερά σε sound artists. Και κάποιοι από αυτούς το είχαν, και κάποιοι από αυτούς το είχαν πολύ. Και κάπως έτσι έγινε η στροφή για τον Beatty από το Certainty of Swarms στο Mercurial Rites. Ο Robert Beatty έβγαλε τη βδομάδα που μας πέρασε το Soundtracks for Takeshi Murata LP στην εταιρία του Jason Lescalleet. Από εχθές τον έχω ακούσει έξι φορές. Νιώθω πως ακούω τη μπάντα που έκανε ο Damion Romero και ο Rodger Stella με τους Emeralds. Και αυτό μόνο με κάνει να ξέρω πως θα τον ακούσω άλλες έξι σήμερα.

Από κάπου ξεκινούν όλα αυτά.

Την άνοιξη του 2009, ο Robert Beatty περιοδεύει σαν μέλος των Burning Star Core. Σε κάθε show, ενδιαμέσως των sets, ανεβαίνει με μια synth αρχαιολογία και αυτοσχεδιάζει για κάποια λεπτά. Ηχογραφεί δέκα κομμάτια από αυτά, το καθένα εκ των οποίων αντιστοιχεί και σε μια εμφάνιση από τις 2 ως τις 12 Απριλίου, τα ενώνει, τα τοποθετεί χρονολογικά, και το νέο synth diy είναι μαζί μας. Σε 166 paste on cover αντίτυπα κάπου εκεί έξω.

Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μη με πιάσει κάτι τέτοιο.


Solos LP (What The...? Records - 2009)

Äänipää - Through A Pre-Memory

 Συμφωνα με το Google Translator, Äänipää σημαινει 'Κεφαλη Αναπαραγωγης' στη μητρικη γλωσσα του Vainio. Θα μπορουσε καλλιστα να σημαινει και 'Σκατοσυνη και Μισανθρωπια' και να μη φαινοταν σε κανεναν υπερβολικο η παρατραβηγμενο. Tα doom electronics του Through A Pre-Memory διατηρουν επιδεικτικα τα χαρακτηριστικα των εμπλεκομενων. Τα industrialοειδη beats του Vainio, τη μουντιλα του O'Malley πριν μπλεχτει στη γκαλερι Μοιραρακη, τα διαολια του Dubin και τα δραματικα εγχορδα του Kang. Η παραπανω συνθεση εχει τοσο ψαχνο που μπορει να πουλησει και χοιρινο σε ραββινο, οποτε ακουστε το οπωσδηποτε. Mazel tov.

(Υ.Γ. Ενα μεγαλο ευχαριστω στον υπερτατο ΘΕΟ Παρασκευα Bon Jovi που ξετρυπωσε το link και μου εξασφαλισε μια χαμογελαστη Κυριακη)

Through A Pre-Memory CD/2xLP (Editions Mego - 2013)

Tropic Of Cancer - Restless Idylls

 Τα 'Ανησυχα Ειδυλλια' της Camella Lobo δεν εκφραζονται με εκρηξεις. Δεν κλιμακωνονται ποτε. Ειναι κλειδωμενα σε ενα φαυλο κυκλο επαναληψης και κλειστοφοβιας, ουσιαστικα κλεμμενης απο το Faith, το Medusa και τις παραγωγες του Martin Hannett. Και ενω αποφευγουν την επιτυχημενη συνταγη των προηγουμενων 12ιντσων, καθ' ολη τη διαρκεια του album αιωρουνται πανω απο ενα διχτυ ασφαλειας preset μελαγχολικων βομβων.
 Με τις παραπανω παρατηρησεις, προσπαθω ματαια να εκλογικευσω το γιατι τρελαινομαι για το ντεμπουτο των Tropic Of Cancer. Θα επρεπε να εχω εκδηλωσει ανοσια η εστω να ειμαι πιο κυνικος απεναντι σε οτιδηποτε αυτοχαρακτηριζεται 'καταραμενο'. Η εφηβεια εχει περασει προ πολλου, αλλα απο τη στιγμη που θα πατησω play, η διαθεση μου κατρακυλαει. Και ολοι ξερουμε τι καταρα ειναι η αιωνια εφηβεια. 

Restless Idylls CD/LP (Blackest Ever Black - 2013)

Ron Morelli - Spit

 Οταν ο Kiwiknorr μου ειπε πριν κανα μηνα πως ενας Ron Morelli θα βγαλει δισκο στη Hospital, το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μυαλο ηταν techno και πορνοσταρ. Οπως με ενημερωσε το επιτοπιο γκουγκλαρισμα, δυστυχως δεν εχουμε να κανουμε με καποιο ξεπεσμενο πρωταγωνιστη, αλλα με τον ιδρυτη της L.I.E.S., ενος label που παρουσιαζεται σα το νεο trve. Εγω δε τα ξερω αυτα, ειδα την αλα Taint εξωφυλλαρα και μπηκα, ουτε μπορω να σας πω αν το Spit ειναι αντικειμενικα καλο, επειδη το μετρο συγκρισης μου περιοριζεται σε 2-3 ονοματα. Θα σας πω ομως πως ο θολος ηχος, τα αρχαικα επιληπτικα μπλιμπλικια και οι σποραδικες λαμαρινες μου θυμισαν το Great Dose Of Monotonous Techno αλλα και λιγο Geometrico. 

(To link παραπεμπει σε streaming απο το Pitchfork. Που φτασαμε.)

Spit CD/LP (Hospital Productions - 2013)

Billy Bao - I Am Going To Kill All The Rich Man

 Ενω οι προσωπικες δουλειες του Mattin με αφηνουν αδιαφορο λογω της υπερβολικης διανοητικοποιησης που κουβαλανε, το μπαχαλο του Billy Bao με πιανει ενστικτωδως, ακομα και πισω απο το σχολιο του project για την οποια αυθεντικοτητα του punk. Τοποθετωντας στο ρολο του frontman ενα υποτιθεμενο εκπατρισμενο Νιγηριανο που φτυνει χολη στα μουτρα του καπιταλισμου, ο Mattin επινοησε τη μεγαλυτερη μουσικη προβοκατσια μετα το Extreme Music From Africa του Bennett. Concept μεν, με cojones δε. 

I Am Going To Kill All The Rich Man CS (Drone Errant - 2009)

V/A - Institute for Psychoacoustics & Electronic Music: 50 Years of Electronic & Electroacoustic Music at the Ghent University

Εγώ τα αρχικά IPEM τα γνώριζα να σημαίνουν Institute of Physics and Engineering in Medicine. Όταν είδα λοιπόν πως υπάρχει και τριπλός δίσκος IPEM, το μυαλό μου πρόλαβε στα πρώτα εννιά πικοδευτερόλεπτα να σκαρώσει ένα τεταμένο λογύδριο για το τι άλλο πια θα κοπεί σε βινύλιο σε αυτόν τον πλανήτη. Στο δέκατο πικοδευτερόλεπτο, που είχα πια διαβάσει πως IPEM stands for Institute for Psychoacoustics & Electronic Music, απλά ξύπνησε μέσα μου το φετίχ των προσεγμένων πανεπιστημιακών βινυλιακών εκδόσεων. Αυτό που ο όρος library music, αυτό (το επίμονο) που θες όλα τα GRM το ένα δίπλα στο άλλο, αυτό που ακαδημαϊκός μινιμαλισμός.

Ο τίτλος 50 Years of Electronic & Electroacoustic Music at the Ghent University δεν αφήνει και ιδιαίτερα περιθώρια επιπλέον επεξήγησης, οπότε ας αναφερθεί απλά το ότι όλα τα κομμάτια έχουν ηχογραφηθεί σε διάστημα 50 ετών στο studio του Πανεπιστημίου, είναι ως επί το πλείστον ακυκλοφόρητα, και πως ζήτημα να ήξερα πάνω από τρεις από τους δεκαεπτά συνθέτες που συμμετέχουν. Δεν είναι διαφορετικό από ο,τι φαντάζεστε: δικιά σας είναι η σειρά που θα ταποθετήσετε τις λέξεις contemporary, avant garde, experimental, minimal και musique concrète.

Προσωπικά έπεσα ξερός με το κομμάτι του Αργεντίνου Ricardo Mandolini (μιλάμε για παλαβά repeats), πράγμα που με οδήγησε σε αυτό το χρυσωρυχείο, όπου έχει ανεβασμένο το μοναδικό -μάλλον-album του, Elektro Akustische-Musik στην Edition RZ

Εδώ είναι η ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου της Γάνδης και εδώ αυτή της Metaphon. Άλλη μια ακαδημαϊκή Πέμπτη έφτασε στο τέλος της, συντονιστείτε μαζί μας για πολλές χαρούμενες ακαδημαϊκές Πέμπτες

Η αμέσως επόμενη δημοσίευση πρέπει να έχει μόνο ψεύτικες φωτογραφίες των The New Blockaders

50 Years of Electronic & Electroacoustic Music at the Ghent University part1 part2 3LP/2CD (Metaphon - 2013)

V/A - Trevor Jackson Presents: Metal Dance 2

 Η αδιαπραγματευτη επιρροη του τριτου κυματος του industrial στο καθεστως των 4/4 ξαναυπογραμμιζεται απο τη Strut. Κατι σα το καταπτυστο 'να θυμουνται οι παλιοι, να μαθαινουν οι νεοτεροι' αλλα με vanilla bondage στο εξωφυλλο και με περισσοτερο στυλ, γιατι αν δε χορεψετε με στυλ, θα καταληξετε να χορευετε σαν εμενα οταν μεθαω. 

 Βεβαια η λιστα με τους συμμετεχοντες ειναι αρκετα εντυπωσιακη, με τους συνηθεις υποπτους να διαδεχονται σχεδον εναλλαξ τις εκπληξεις. Απο τη μπριζα των πρωιμων Ministry στις σιδηρογροθιες των Test Dept, απο τα νευρα των Skinny Puppy στην αλα Der Raeuber Und Der Prinz καιλα του Conrad Schnitzler, απο τα δερματινα παντελονια με 50 βαθμους Κελσιου των Front 242 στο αγχωτικο avant/punk/funk των Tuxedomoon, ετσι ωστε ο χορος να διατηρει αγερωχα τη φαση, χωρις ομως να λειπουν τα απαραιτητα μεθυσμενα παραπατηματα. Αν θυμαστε πασα λεπτομερεια απο το προηγουμενο βραδυ η δε πιεστηκατε να κανετε εμετο χωρις λογο, τοτε δε περασατε καλα. 

Trevor Jackson Presents: Metal Dance 2 CD/LP (Strut - 2013)

UnicaZürn - Dark Earth Distillery

Δέκα χρόνια μετά το Luminous Darkness των Cyclobe, o Stephen Thrower σκαρώνει ένα νέο project, με τον David Knight αυτή τη φορά, τους UnicaZürn. To Temporal Bends, όπως και το Temporal Lapse cdr της ίδιας χρονιάς, όπως ολόκληρη η δισκογραφία των Cyclobe εδώ που τα συζητάμε, φοράνε τα μαύρα τους κοστούμια, παίρνουν την άψυχη και σιωπηλή έκφραση που απαιτείται, δέχονται συνολικά τον άχαρο ρόλο τους, και κουβαλάνε, περπατώντας αργά, το φέρετρο των Coil. Οι περιγραφές εκεί έξω ήθελαν να αναπνεύσουν τον αέρα του Ape of Naples ακόμα και στον δίσκο των X-TG. Ή στους δίσκους του CoH. Σε πολλά μέρη. Μέρη στα οποία δεν έλειπαν τα υλικά ή η τεχνογνωσία, αλλά αυτή η συγκεκριμένη αρρώστια που έφερε η εκστατική νέκρα των μελωδιών των Coil στα 90's. Των αφαιρετικών Coil του Worship The Glitch, των πειραματικών Coil του Astral Disaster. Στο Temporal Bends λοιπόν, όσο και στο Wounded Galaxies Tap At The Window των Cyclobe η αρρώστια αυτή είναι όσο παρούσα μπορεί να είναι, και δεν θα γράψω "το φάντασμα της αρρώστιας" γιατί το γραφικόμετρο θα τερματίσει.

Τέσσερα χρόνια μετά, οι UnicaZürn επανέρχονται με ένα 12", το Dark Earth Distillery, που αποτελείται από live κομμάτια της μπάντας στο Λονδίνο και αλλού. Αντίτυπα πωλούνται στη συναυλία τους στο The Horse Hospital στις 14 Σεπτεμβρίου. Στα 37 του λεπτά ακούμε τον Thrower αισθητά λιγότερο ορχηστρικό, με το μινιμαλιστικό μομέντουμ των καταληπτικών drones να μπορεί να επαναφέρει με άνεση την -τόσο συζητημένη πια- αρρώστια των μελωδιών που έκαναν τους Coil αυτό που ήταν, όσο και τον ίδιο τον Thrower το τρίτο μέλος των Coil. Η λέξη "μυσταγωγικό" πάλι, έχει περιγράψει τόσα και τόσα, που αρνούμαι να περιγράψει και αυτό. Το νόημα το έχετε πιάσει όμως. Και -επειδή το σκέφτομαι αρκετά- δεν είναι το αδρανειακό φορτίο των Balance/Cristopherson που ίπτανται νοσηρά ακόμα και σήμερα σε κάποια obscure studio στο Λονδίνο. Είναι πως ο Stephen Thrower έχει πραγματικά όσο ταλέντο απαιτείται, ώστε στα ιστορικά βιβλία να αναφέρουμε τους Coil ως τριμελή μπάντα.

Λίγα αντίτυπα του Dark Earth Distillery υπάρχουν ακόμα προς πώληση στη σελίδα τους

Dark Earth Distillery 12" (uZu music - 2013)

Brainbombs - Disposal Of A Dead Body

 Οι serial killers του riff rock προσπαθουν να ξεφορτωθουν το πτωμα της καριερας τους μετα την απροσμενη διαλυση της μπαντας. Το τεμαχιζουν βιαστικα σε 24 ακυκλοφορητα κομματια, τα οποια συσκευαζουν στις σκουπιδοσακουλες του Disposal Of A Dead Body και τα πανε για φουντο στο πλησιεστερο δασος. O δισκος βεβαια δεν ακουγεται αποσπασματικος. Η γνωριμη θεματολογια των Brainbombs δενει με μονωτικη ο,τι περισσευει. Δολοφονιες, βιασμοι, βρισιδια στα ιερα, μπινελικια στα οσια, απελευθερωτικη ασυδοσια. Αν προσπαθειτε με το ζορι να αποφυγετε τις παραπανω πρακτικες, τοτε προτεινω πολλαπλες ακροασεις. Καθαροαιμη ηθικη αυτουργια.  

Disposal Of A Dead Body 2xLP (Skrammel Records - 2013)

Bizarre Uproar - Perverse Bizarre Humiliation

 Πειτε ο,τι θελετε για το Markkula, αλλα ο τυπος ειναι συνεπεστατος. Επι 20 χρονια ωρυεται και κοπανιεται, ενω οι ελαχιστες αποκλισεις απο τη πατροπαραδοτη harsh φινλανδικη σαπιλα βρισκονται εκει μονο για να ορισουν το πλαισιο του Ευαγγελιου της Σαρκας. 

 Το Perverse Bizarre Humiliation αποτελει τη μεγαλυτερη στροφη των Bizarre Uproar μετα το επικων διαστασεων Lily The Flesh. Αφηνει προς το παρον τις εξαρσεις και ασχολειται με την υποβολη του ακροατη, απο το scat-ως-field recording ανοιγμα του Female Excrement μεχρι το 'οιBrainbombsκανουνπαρτυμετουςSadisticBlissστον69οροφο' χαμο του Bizarre Domination. Κι οσο εσυ φανταζεσαι περισσοτερα απο αυτα που ακους οντας τρομοκρατημενος, ο Pasi γλενταει τα υποπροιοντα της Fallen Angel. Σας το ειπα. Ειναι συνεπεστατος. 

Perverse Bizarre Humiliation CD/CS (Filth & Violence - 2013)

Aranos / Jon Mueller / Chris Rosenau - Bleeding In Behind Pastel Screens

Ο Τσέχος πολυοργανίστας Aranos συστήθηκε στο μουσικό κόσμο όταν ηχογράφησε  το Acts of Senseless Beauty με τον Steven Stapleton. Ξέρει να παίζει όσα όργανα έχει η Συμφωνική της Πράγας. Όταν ο drummer/percussionist Jon Mueller, λοιπόν, ίδρυσε την Crouton το 1999, όπου μεταξύ άλλων κυκλοφόρησε δουλειές των Andrew Mackenzie, Lionel Marchetti, David Shea και Daniel Menche, μάζεψε σε ένα studio τον κιθαρίστα Chris Rosenau (και οι δύο μετέπειτα στους Volcano Choir) για να ηχογραφήσουν το Bleeding In Behind Pastel Screens με τον Aranos. Προσπάθησα πολύ να αποφύγω ένα namedropping ολέθριο πρόλογο, αλλά σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να επιστρατεύσω τις τελείως άκομψες κραυγές ενθουσιασμού που χρησιμοποιώ για την περιγραφή του Physical Changes του Mueller, έναν από τους ωραιότερους δίσκους που άκουσα ποτέ μου. Σαν να αιτιολογώ το γιατί θα ακούω οτιδήποτε ηχογραφεί αυτός ο τύπος στον αιώνα τον άπαντα, με λίγα περισσότερα λόγια.

Το Bleeding In Behind Pastel Screens πάλι, έχει πολλά από όσα χρειάζεται κανείς από ένα δίσκο τριών experimental μουσικών με διακριτό ρόλο για τον καθένα εξ'αυτών. Τον μινιμαλισμό του ως εργαλείο, και όχι ως διακαές ζητούμενο. Τον ελαφρύ του glitch χαρακτήρα και τις ambient διαφεύγουσες. Τα ξεκάρφωτα οργανικά σημεία. Τις στιγμές που χάνεται στο avant garde του. Το πένθιμο βιολί και τη φωνή του Aranos στο Now Sparkling Ice. Την αξιοσημείωτη συνοχή που διατηρεί. Τα δεκάδες σημεία που "αυτό κάπου το έχω ξανακούσει σε ένα δίσκο του 2009 ενώ είναι 2001". Το ότι δεν πρόκειται για το πιο πειραματικό πράγμα που γράφτηκε ποτέ. Το ότι αυτό δεν έχει καμία σημασία όταν πιάνεις τον εαυτό σου να το ακούει μέρα παρά μέρα.

Bleeding In Behind Pastel Screens CD (Crouton - 2001)

My Bloody Valentine - M B V

 Ειναι αδυνατο να αναφερθεις στους My Bloody Valentine και να μη σου ξεφυγει η L word, επειδη πολυ απλα και ομορφα το Loveless θα βρισκεται εκει ψηλα ακομα και μετα απο 100 χρονια. Ασυζητητι. 

 Τα 22 ομως χρονια εχουν ηδη περασει και σε μια εποχη που οι εξελιξεις αιωρουνται ηδη σε καποιο cloud, το M B V θα μπορουσε πανευκολα να χαρακτηριστει γραφικο απο τους hipsters που εχουν κανει καταληψη στο συλλογικο γουστο του ακροατηριου. Ευτυχως δεν επεσε κατι τετοιο στην αντιληψη μου, αλλα και να γινοταν ποιος τους γαμαει. Ευχομαι η επομενη φαση να ειναι τα τραγουδιστικα ντουετα και να τους βλεπω να παρακαλανε στα forums για επανακυκλοφοριες των αδερφων Κατσαμπα. 

 Παρα τη πρωτη εντυπωση παλιμπαιδισμου, το M B V δειχνει την ωριμοτητα του μετα απο αρκετες ακροασεις. Παιζει με τα ορια της φορμουλας του Loveless, τα τραβαει ετσι ωστε να δεχτουν motorik ρυθμους πανω σε country & western καλπασμους και ξοφαλτσα drum & bass περασματα μεσα στη γνωριμη παραμορφωση που προκαλει ναυτια. Μολις μπειτε στη λογικη του, θα θελετε να χαζευετε μελαγχολικα το πατωμα μπροστα στη τουρμπινα ενος 747. Τοσο καλο. 

M B V CD/LP (MBV Records - 2013)

Ghédalia Tazartès - Coda Lunga

To 1961 o Παζολίνι πηγαίνει για πρώτη φορά στην Ινδία, την οποία και εξερευνά κρατώντας σημειώσεις. Στο μέλλον αυτές θα αποτελέσουν την οδοιπορική του συνεισφορά στο συγκεκριμένο παρακλάδι της λογοτεχνίας, την ταξιδιωτική. Μαγεμένος από το μυστηριακό της κλίμα, τις ευνοϊκές συνθήκες για θρησκευτικότητα, το άρωμα της ζωής μέσα από τις κακουχίες και τα πτώματα, το χαοτικό χρώμα της ίδια της χώρας, από τη Βομβάη ως το Δελχί, επηρεάζεται τρομερά και καταγράφει τις συγκινήσεις του. Δεν είναι σπάνια η στροφή της Δύσης στην Ανατολή προς αναζήτηση της obscure εκδοχής μιας βαθιάς λαϊκής κουλτούρας που αργότερα θα πλασαριστεί σαν τέχνη. Χωρίς αυτό από μόνο του να κουβαλάει την αρνητική χροιά των λέξεων που το περιέγραψαν. Χωρίς και κάποια de facto θετική όμως. 

Είναι γνωστό πως ο Γάλλος Ghédalia Tazartès είναι από τους πιο πειραγμένους, και αυτό πάλι έχει μόνο θετική χροιά. Μη θέλοντας να πέσει στην παγίδα κατασκευής ενός εθνολογικού δίσκου, αφήνει να διαρρεύσει η περιγραφή folklore of a non-existent country. Ταξιδεύει στην Kerala, γυρίζει το dvd Rushes of India και ηχογραφεί το Coda Lunga LP, το οποίο κυκλοφορεί το 2012. Το εγχείρημα πατάει τόσο στην αστείρευτη άντληση ερεθισμάτων όσων περιέγραφε ο Παζολίνι στο L'odore dell'India, όσο και στην ανεξέλεγκτη πειραματική ουσία του Γάλλου. Ανάμεσα στους ήχους της Ινδίας, τα midi και τα κολάζ, ο Tazartès σαμπλάρει ακόμα και τη φωνή του (στοιχείο στην ιδιαιτερότητα του οποίου είναι βασισμένη η δισκογραφία του) για να μην κλέψει αντιαθλητικά την παράσταση. Το Coda Lunga είναι ένας ορχηστρικός -τελικά- δίσκος με τη μικρή του διάρκεια να αναπαριστά το πυροτέχνημα που σκάει στο Ταζ Μαχάλ στη διάρκεια μιας γιορτής Ευρωπαίων εφοπλιστών, πυροτέχνημα που χαζεύουν οι κουρελιασμένοι νεαροί της Ινδίας από κάποια κοντινή φτωχογειτονιά, για να πω και γω την μαλακία μου.

Ο Παζολίνι επισκέπτεται έκτοτε αρκετές φορές την Ινδία. Το 1968 δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Appunti per un film sull'India, το οποίο το διαδίκτυο μας χαρίζει απλόχερα:

Coda Lunga LP (Von - 2013)

Cremation Lily ‎- Age Of Consent

Οι Cremation Lily είναι η μεταμοντέρνα εκπλήρωση του power electronics. Μεταμοντέρνα, επειδή έχουν την ιδιοτροπία του μπλεξίματος των όλων, διατηρώντας την άνεση να σαμπλάρουν πειραγμένα field recordings, είτε να προσθέτουν εκείνο το φινετσάτο soundtrack-ικό σημείο που θα σου θυμίσει το Blade Runner και θα ουρλιάζεις (μόνος σου) πως εδώ είμαστε. Στα του PE, από το βάθος των πιο κακοηχογραφημένων καναλιών του Con Dom ως την ολοκληρωτική αφοσίωση στους Grey Wolves/παλιούς Genocide Organ, το ιδίωμα φοράει τα καλά του. Τo απαραίτητο θορυβώδες σύρσιμο και η παγερή (και επίσης απαραίτητη) industrial αισθητική. Η σημειολογία των τίτλων. Το bigcartel της Strange Rules που χάνεις την κασσέτα αν αργήσεις το refresh. Το απροσδιόριστο κόλλημα με τα ελληνικά νησιά και την 21^η Απριλίου. Το αισθητήριο του Harbinger που τους μυρίστηκε και τους έκοψε εφτάρι. Ο δίσκος που θέλω από τους Cremation Lily. Αντιπροσωπεύουν το μέλλον σε αρκετά επίπεδα.

Η διπλή κασσέτα Age of Consent συνοψίζει όλα τα παραπάνω. Στη συσκευασία των δεκαέξι αντιτύπων συμπεριλαμβάνεται ένα προφυλακτικό με ένα Never Tell γραμμένο πάνω με μαύρο μαρκαδόρο. Το τρίτο κομμάτι λέγεται He Told Me.

Age of Consent 2xCS (Strange Rules - 2012)