Snuff - III

 Για να γινουν πλεον δυο αναρτησεις μεσα σε μια εβδομαδα, πρεπει να παιζει πολυ σημαντικος δισκογραφικος λογος σε αμεση σχεση με τον ελευθερο χρονο μας. Επειδη ομως ειμαστε απιστευτα busy, με δεκαδες επαγγελματικες και κοινωνικες υποχρεωσεις να ξεχειλιζουν το προγραμμα μας, εσεις θα θεωρησετε πως αυτη τη στιγμη σας κανουμε τεραστια χαρη, οποτε στο τελος του post θα αναγκαστειτε να πειτε και ευχαριστω.

 Το ΙΙΙ των Snuff εχει το τακτ ενος εφαψια νεαντερταλ σε περιοδο ζευγαρωματος, με τις καυλοφωναρες των δυο μελων να ανταλλαζουν καθηκοντα με τη λυσσα των Bloodyminded. Αν και τα κομματια ειναι μικροτερης διαρκειας, τα χιτακια τυπου Male Supremacy και Hail Black Rapists λειπουν για να προβληθει το κλιμα που υποννοει το εξωφυλλο. Μουχλα, τρομοκρατια, σκατοσυνη και καλοκαιρακι 2015.

Υ.Γ. Πολλες καρδουλες στη MoLLy για το link.

III CD (Filth & Violence / Untergeschoss - 2015)

Grunt - Myth Of Blood

 Πισω απο καθε τι μεγαλο, σχηματιζεται ενας ακομα μεγαλυτερος μυθος που επιβεβαιωνει τη θεση του στην ιστορια. Η μυθολογια και το συναισθημα της επικοινωνει με ενα τροπο που τα επιχειρηματα και η λογικη αδυνατουν να κανουν. Ετσι, οταν περασουν 200 χρονια, σας εχω θαψει ολους και κυβερνω το γνωστο και αγνωστο προς το παρον συμπαν, θα φροντισω να περασω το Myth Of Blood στους απογονους σας σαν το ανεπισημο θαυμα της εναπομεινουσας ανθρωποτητας. 

 Οπως καταλαβατε, η ψυχραιμια εχει φυγει κλωτσηδον απο αυτη την αναρτηση. Ειναι ανεπιθυμητη. Ακομα και να ηθελα να ειμαι πιο αντικειμενικος, δε με αφηνουν οι επι μερους λεπτομερειες, οπως το organ στο δευτερο μισο του ομωνυμου κομματιου, τα στραγγαλισμενα φωνητικα του εισαγωγικου Black Flag η την ηλεκτρικη καρεκλα του Interrogation Paranoia. Για πρωτη φορα στα χρονικα, ο Grunt θυμιζει συνειδητα κατι αλλο εκτος απο τον εαυτο του, σα να κανει ενα φορο τιμης στο προσφατο παρελθον του industrial συνεχους (πρωτο GO, Ex. Order, Survival Unit, ακομα και Halthan) για να συρραψει ενα μελλοντικο classic. Λειτουργει υπεροχα υπο συνθηκες πιεσης, κατα προτιμηση στο δρομο, με νταλα ηλιο και τσιτα νευρα. 

Myth Of Blood CD/LP (Freak Animal - 2015)

5th Birthdeath Experience

  Καθως οι γενεθλιες αναρτησεις του Corrupted Delights τεινουν να γινουν πιο συχνες κι απο τα τυπικα posts, οφειλω να ενημερωσω πως το blog παραμενει ενεργο. Παντως να ξερετε πως συμφωνα με εγκυροτατες μελετες τις οποιες επινοησα μολις τωρα για λογους δραματικοτητας, το προσδοκιμο ζωης ενος μουσικου blog ειναι οι 6 μηνες, οποτε τα πεντε χρονια που κλεινουμε σημερα σηκωνουν γλεντια. Το μονο που εχετε να κανετε ειναι να πατε στο bar της αρεσκειας σας, να πιειτε το πατο σας και στο τελος της βραδιας να πειτε με νοημα στο μαγαζατορα 'Tzomborgha'. Θα ξερει αυτος.

The New Blockaders - Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism

 'Γνωρίζω μια κατάσταση εκτός του πνεύματος, της συνείδησης, του είναι, η οποία δεν εχει πλέον ούτε λόγια ούτε γράμματα, μα στην οποία διεισδύει κανείς με κραυγές και χτυπήματα. Και δεν είναι πια καν ήχοι ή νοήματα που εξέρχονται, δεν είναι λέξεις, είναι ΚΟΡΜΙΑ.

 ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ

στη κολασμένη πυρά όπου ποτέ πιά δεν θα τεθεί η ερώτηση της λέξης ούτε και της ιδέας.

 Χτύπα μέχρι θανάτου και γάμα τους τα μούτρα, χύστους στα μούτρα, η έσχατη γλώσσα, η έσχατη μουσική που ξέρω και σας ορκίζομαι πως βγαίνουνε ΚΟΡΜΙΑ ζωντανεμένα.'

(Αποσπασμα απο το Πουτσα Και Ξυλο του Antonin Artaud)

Nonchalant Acts Of Artistic Nihilism CD (Klanggalerie - 2015)

LR & Puce Mary - The Female Form

  H Posh Isolation διαφημιζει πως το Female Form πραγματευεται τη στενη σχεση αλλα και τη τριβη μεταξυ των φυλων, λες και το 98,9% της παγκοσμιας δισκογραφιας δεν ασχολειται με το ιδιο θεμα. Ισως θα επρεπε να δωθει περισσοτερη σημασια στο γεγονος πως ο μισος δισκος ηχογραφηθηκε στην υπογα του Mayhem στη Κοπεγχαγη και ο υπολοιπος στο σαλονι των EMS στη Στοκχολμη. Απο αυτη και μονο τη λεπτομερεια θα επρεπε να γινεται αντιληπτη η αντιθεση και η ισορροπια που θελει να θιξει το concept, χωρις περαιτερω διευκρινισεις.
 Αλλωστε η θεματολογια γινεται προφανης μεσα στα πρωτα κιολας λεπτα του album. Οι καλλιτεχνες θολωνουν τα εμφυλα χαρακτηριστικα του συνηθως ασπρομαυρου ηχου τους σε ενα διαφανες γκριζο ηλεκτρακουστικο περιβαλλον, αντιστοιχο με το Decaying Ships του Pulse Emitter και το Dream House Variations του Keith Fullerton Whitman. Μοναδικη εξαιρεση διαφορετικης αποχρωσης αποτελουν τα φωνητικα, με τη πεθαμενατζιδικη εκφορα του LR να διαδεχεται τη σαφως πιο ανθρωπινη (και επι μονιμου βασεως σπασμενη) Puce Mary. Καλο θα ηταν να κανετε πρωτη ακροαση με χαλασμενη διαθεση. Οχι, δε θα βοηθησει καθολου, αλλα αυτο ακριβως ειναι το νοημα.

The Female Form LP (Posh Isolation - 2015)

Hijokaidan & You'll Melt More! - Watashi Wo Noise Ni Tsuretette

 Θα ελεγα πως δισκοι σα κι αυτον μεγαλωνουν ακομα περισσοτερο τη γεωγραφικη και πολιτισμικη αποσταση της Ιαπωνιας με την απο δω πλευρα, αλλα στη πραγματικοτητα δε ξερω αν υπαρχουν αλλοι δισκοι σα το Watashi Wo Noise Ni Tsuretette. Δεν ειμαι υπερβολικος. Εχω ακουσει τις συνεργασιες των Hijokaidan με τις Bis και τη Miku Hatsune αρκετα ωστε να χωνεψω πως η J-Pop κουλτουρα κινειται με αδιανοητους για το δυτικο αντιστοιχο της κανονες. Ας πουμε λοιπον πως δε προκειται να δουμε συντομα live τους New Blockaders με τη Rihanna.  

  Κι ομως, ακομα και μεσα σε αυτες τις συνθηκες, το album βρισκεται στο αλλο ακρο της λογικης μου. Ο Jojo προσγειωνει τις You'll Melt More! (μη ρωτησετε, ουτε εγω) στην ηδη ρευστη συνθεση της γκρουπαρας του για να ξεχειλωσει τα ορια του meanwhile in Japan, με τα 'λα-λα-λα΄ και τα 'νια-νια-νια' να προκαλουν σακχαρωδη διαβητη στο σχεδον free jazz χαμο των Hijokaidan. Οταν οι εξι πιτσιρικες πατανε τις στριγγλιες, η Junko τις αφηνει να χαρουν για λιγο μεχρι να τους δειξει πως γινονται σωστα οι δουλειες. Στριγγλιζοντας ακομα πιο πολυ.

 Αν βρειτε στο μεταξυ κατι αντιστοιχο, ενημερωστε με το συντομοτερο δυνατον. Θα ειμαι ευγνωμων. Νομιζω.

Watashi Wo Noise Ni Tsuretette CD (Teichiku - 2015)

Billy Bao - Dialectics Of Shit

  Το blogger με ενημερωνει πως προσπαθω να γραψω κατι για το Dialectics Of Shit απο τις 4 Φεβρουαριου -του τρεχοντος ετους- επειδη οι κλασσικες παπατζες μου γραφονται και κυριως σβηνονται κατα βουληση, αναλογα τη διαθεση, ευτυχως χωρις να δημοσιευονται. Σημερα λοιπον αποφασισα πως δεν υπαρχει πλεον λογος κωλυσιεργιας, τα πραγματα ειναι καπως στη θεση τους και πως πρεπει να γραψω ενα προλογο για το ποσο γρηγορα εξαντληθηκε η διαλεκτικη μεταξυ του punk και των ιδρυτων του. Χοντρικα οι συντεταγμενες παιζουν μεταξυ Wire και PIL, με τους μεν να αλλαζουν τις συνηθειες του μεσα σε φιλικο κλιμα και τους δε να του γαμανε επιδεικτικα τη μανα και το σοι. Απο κει και περα η κατασταση ειναι τραγικη, τα σεμιναρια των παραπανω δεν ειχαν τρελες παρουσιες, με κανα-δυο σημαντικοτατες εξαιρεσεις, οποτε νεκροφιλιες-ρετροκοπροφιλιες και teenage kicks απο σαρανταρηδες. Κατανοω πως αυτο που λεω εξαπτει τα πνευματα, αλλα ποτε δε γουσταρα τις ιερες αγελαδες, ποσο μαλλον οταν ειναι νεκρες.
 Συν τοις αλλοις πρεπει να λαβετε σοβαρα υποψη σας και την αναξιοπιστια του υπογραφοντα. Δεν ειχα ποτε punk κυρος, δε ξερω καν τι ειναι αυτο. Τι περιμενατε απο εναν ανθρωπο που μολις τωρα αναφερθηκε στον εαυτο του χρησιμοποιωντας τριτο προσωπο. Τουλαχιστον ο Mattin επινοησε τη περσονα του Billy Bao για να κανει σοβαροτατη κριτικη στη ταυτοτητα, στη κατοχη των πνευματικων δικαιωματων, στην ατιμη τη κενωνια και φυσικα στη (ιδια του τη) μουσικη. Γραμμενο ακουγεται πολυπλοκο αλλα στη πραγματικοτητα ειναι ενας μετα-Brainbombs meets Milan Knizak χαμος με οσα post-production κολπα χρειαζονται για να σας κανουν να σηκωθειτε να τσεκαρετε το κατα ποσο ειναι corrupted τα mp3 που κατεβασατε . Παρα πολυ.

Dialectics Of Shit LP (Parts Unknown Records - 2008)

Deterge ‎- Substrate Catalyzation

Δε γνωρίζω αν η Strange Rules θα γίνει η Hospital Productions της Ευρώπης, αλλά σε επίπεδο επιληπτικού βομβαρδισμού με κασσέτες την έχει ήδη νικήσει κατά κράτος τελευταία, καλωσορίζοντας την πρώτη εκατοστάδα ετικετών της μέσα σε τέσσερα χρόνια λειτουργίας. Σε μια φάση μάλιστα είχε βάλει στο παλιό site ένα υποτυπώδες digital store, δίνοντας ευκαιρία απόκτησης ψηφιακής μορφής των -πάντα- εξαντλημένων τίτλων της. Έχω μια ασθένεια, δεν την έχω μόνο εγώ αλλά τελοσπάντων υπάρχει, και συνίσταται στην ενδελεχή εξερεύνηση όλων ανελλιπώς των τίτλων μιας εταιρίας αν μου κάνει έντονη εντύπωση έστω και μία κυκλοφορία της. O ιδιοκτήτης Zen Zsigo ονόμασε ένα project Cremation Lily και αυτομάτως η ανάγκη γεννήθηκε: θα ψάξουμε όλη τη Strange Rules, και ανάμεσα στους αγνώστους RVH, Purple Light, Royal Tropical Institute, Venus Receiver, Domestic Belt Flagellation (γαμώ τα ονόματα), Lunar Castration και άλλους εκατό νοματαίους που πρόκειται πιθανώς για τον ίδιο άνθρωπο, βρίσκουμε και παλαιότερους γνώριμους. Τον Jim Haras. Που το δικό του καλλιτεχνικό όχημα λέγεται Deterge. Μου αρέσει η φράση "καλλιτεχνικό όχημα".

Οι Deterge, μαζί ίσως με τους Skin Graft, τον John Mannion και δεκαπέντε άλλους, είναι για μένα το σήμα κατατεθεν της νέας αμερικάνικης ακραίας σκηνής των '10s (twenty-tens, αν και προτιμώ tenners ή tennies) που άκουσε πάρα πολύ το όλο αμερικάνικο ακραίο εξπεριμεντάλε του Emil Beaulieau, των Macronympha (πριν τα σπάσουν μεταξύ τους), των Taint, του Crank Sturgeon, το διάνθισε με τα αντίστοιχα 00's όργια των Wolf Eyes, Yellow Swans, το έδωσε για έγκριση στον Wiese και ήρθε να κατακτήσει την επόμενη γενιά. Με μια ταυτόχρονη σεμνή αγάπη στο power electronics (χωρίς τα φωνητικά να είναι αντιαθλητικά πολύ μπροστά), με ελαφριά ψυχεδελική εσάνς και γλυκό φλερτ σε πιο HNW ρομάντσα.

Κοινώς, είκοσι λεπτά αγνής υστερίας, πόσα πολλά πράγματα μπορούμε να κάνουμε σε είκοσι λεπτά;

Substrate Catalyzation CS (Strange Rules - 2012)

Mob - Heolstor

  Η μαγεια των Mob βασιζεται πανω στο εξης παραδοξο: Ενω εχουν ολα τα χαρακτηριστικα του στρατευμενου HNW (και με το παραπανω), ταυτοχρονα απορριπτουν το μανιφεστο του NO IDEAS, NO CHANGES, NO DYNAMICS, ΝΟ DEVELOPMENT που προφανως συνελαβε καποιος αταλαντος για να δωσει αλλοθι στη τιποτιλα του. Ποσο τελειο ειναι αυτο? Απιστευτα πολυ. Ιδιαιτερα οταν καθε κομματι του Heolstor στελνει τις οδηγιες χρησης στο καλαθι των αχρηστων.
 Αυτη η ταση ειχε γινει αισθητη στο ντεμπουτο τους, αλλα στο Heolstor ειναι πλεον εξοφθαλμη. Τα τεσσερα tracks του album ειναι μεν ειναι το ηχητικο αντιστοιχο του μαυρου μονολιθου στο 2001, αλλα παραλληλα σφυζουν απο ιδεες, που δινουν την εντυπωση αφηγηματικοτητας - λεξη ταμπου στο wall. Ετσι, η βομβωδης εισαγωγη του δευτερου κομματιου δινει την αισθηση ασφαλειας μεχρι να σκασουν οι μπετονιερες των Incapacitants για να τα γαμησουν ολα, το τριτο κομματι που πηγαινοερχεται μεταξυ της φθορας του Nord και της αφθαρσιας των Vice Wears Black Hose και φυσικα τη παλιρροια του τεταρτου κομματιου που θυμιζει περισσοτερο εργο του Hokusai παρα οτιδηποτε (αντι)μουσικο.
 Aν ολα αυτα σας ακουγονται υπερβολικα, μαλλον δεν ακουσατε ακομα το Heolstor η εχω γινει fanboy και θελω αφισα με τις φατσες του Biz και του Tsop στο δωματιο μου.

Υ.Γ Θα σας συμβουλευα να προμηθευτειτε αμεσα το Heolstor απο το site της More Mars επειδη οι 80 κοπιες του συνοδευονται και απο το εκπληκτικο artwork του Tsop.

Heolstor CD-R (More Mars - 2015)

Encephalophonic - Regressed Progress

 Με ονομα-tribute στους Macronympha και αισθητικη που παραπεμπει στο 90s λεσι του americanoise, o Ιταλος Encephalophonic δινει αυτο που υποσχεται. Υπεροχες, αναγκαιες στιγμες ασχημιας σε οσους πνιγονται απο τις σελιδες για μανουλες που τα αγγελουδια τους βγαζουν τα πρωτα τους δοντακια. 

 Με τις πρωτες ακροασεις, το Regressed Progress δινει την εντυπωση πως ειναι ενα τυπικος αλλα καθ' ολα αποτελεσματικος harsh noise δισκος, με ολα τα καυλωτικα χαρακτηριστικα του ειδους. Εντονο editing, σφυρια και βαριοπουλες, καρεκλες και τραπεζια, ηλεκτρικες σκουπες και φαρασια, γυαλια και τζαμια. Επειδη ομως ο Σατανας βρισκεται στις λεπτομερειες, καλο θα ηταν να δωθει προσοχη σε επιμερους σημεια, οπως στον αλα Sickness ντουβρουτζα του Self-Destructive Behavior, στα καπως αβολα samples του Dead Thoughts Won't Leave Me Alone, καθως και στην ηρωικη εξοδο του Product Of Violence που για καποιο λογο μου φερνει σε Kazumoto Endo με σπαστικη κολιτιδα. Δε ξερω καν γιατι το γραφω αυτο, απλα μου φανηκε γαμω. 

Regressed Progress CD (Audio Dissection - 2013)

Εμβοές

Το Corrupted Delights ευχεται τα καλυτερα στις Εμβοες, το νεο εντυπο του πολυαγαπημενου Νικολα 'Genital Grinder' Μαλεβιτση, το οποιο κυκλοφορει σε 150 αντιτυπα. Για να μη γεμισω λοιπον δυο παραγραφους με καρδουλες και emoticons φιλακια, σας παραπεμπω στο παραπανω link για ψηφιακο ξεφυλλισμα/ξεστραβωμα. Θελω ηδη το δευτερο τευχος.

Riz Ortolani - Cannibal Holocaust O.S.T.

  Οταν μετα τις πρωτες προβολες της ταινιας σου αντιμετωπισεις σοβαρες κατηγοριες για ανθρωποκτονια των πρωταγωνιστων σου, τοτε εχεις κανει κατι πραγματικα πολυ καλα. Bεβαια το θεμα εληξε οταν ο Ruggero Deodato αναγκαστηκε να αποκαλυψει δημοσια τα τεχνασματα των effects καθως και να παρουσιασει τους ηθοποιους αρτιμελεις στο δικαστηριο. Απο τοτε το Cannibal Holocaust στρογγυλοκαθεται στο θρονο των video nasties, ακριβως οπως του αξιζει.
 Ενας απο τους παραγοντες που εκανε τους ανασκολοπισμους, καννιβαλισμους, βιασμους και δεκαδες αλλους -ισμους της ταινιας αξιομνημονευτους, ειναι σιγουρα το soundtrack του Riz Ortolani που αντιπαραθετει συνθετικους με φυσικους ηχους, για να τονισει τη συγκρουση των δυτικων με τους αυτοχθονες της νοτιοαμερικανικης ζουγκλας. Θα ακουσετε γλυκερες μελωδιες με εμβολιμα κακιασμενα synth, κοπροdisco υπερτατης γλιτσας, midi κρουστα που σαφως εμπνευστηκαν απο το Craig Leon (και πιθανοτατα ενεπνευσαν τον Cut Hands), ανατριχιαστικα εγχορδα και ενα τοσο ξεπλυμενο funk που κανει τους Average White Band να ακουγονται σα τη μπαντα του Sly. Ενα γνησιο Corrupted Delight. 

Cannibal Holocaust LP (Death Waltz Recording Co. / One Way Static - 2015)

Martin Hannett & Steve Hopkins - The Invisible Girls

 Θα υποκριθω πως δεν ειδα ποτε το εξωφυλλο-κακεκτυπο του Unknown Pleasures καθως και θα αρνηθω την υπαρξη των πεντε πρωτων κομματιων του The Invisible Girls, επειδη ειναι πολυ αερατα και αυτο το επιθετο πρεπει να χαρακτηριζει μονο παντελονια ιταλων πορνοσταρ και οχι τη μουσικη του Martin 'Zero' Hannett, του ανθρωπου που εκανε ακομα και τις ESG να ακουγονται σα να παιζουν μεσα στο πηγαδι των Joy Division.

  Το cd για μενα ξεκιναει επισημα με το Procession, δηλαδη τη συνεργασια των Invisible Girls με τη Nico. Ουσιαστικα το κομματι μεταφερει το Marble Index στα 80s, ανταλλαζοντας τα εγχορδα του Cale με ενα πλατο μακαβριων ηλεκτρονικων. Μετα παμε σε πρωτογονα drones, περασματα για αρχετυπικες wave μπασογραμμες, δυσοιωνοι παλμοι που θυμιζουν περισσοτερο Tangerine Dream παρα το καθε pinup του τοτε NME και χαρακτηριστικα τενεκεδενια drum machines αλα TG και Cabaret Voltaire. Οσο λοιπον ο Hannett κατεβαζε σιροπια και επινε το κωλο του, ανοιγε αθελα του δρομο για τους MBV και τους Seefeel ενω οσο επαιζε οπως στα πεντε γαμημενα πρωτα κομματια του cd, εδινε θαρρος στους Level 42. 

The Invisible Girls CD (Factory Benelux - 2015)

Terry Riley & Don Cherry ‎- Live Köln 1975

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1975 ο Terry Riley έπαιξε μια συναυλία με τον Don Cherry και τον Karl Berger στην Κολωνία. Ωραία.

Στο -όχι πάντα συνοχικό- μυαλό μου, ο Terry Riley ανέβηκε στο Βάθρο για τη μοναδική συνθετική ιδιοφυία του In C. Στο ίδιο μέρος, ο Don Cherry συνηθίζει να με επισκέπτεται πολλές φορές ανά την ημέρα, τόσο με το Bees Make Honey του Holy Mountain (παλαβό κόλλημα), όσο και με ένα πλέον μαγικό Actions που έφτιαξε με τον Krzysztof Penderecki για παράδειγμα, που ακούω και τώρα που μιλάμε. Αλλά και με πολλά άλλα. Και υπάρχουν εγκυκλοπαίδειες και άρθρα και αφιερώματα, για να καταλήξεις τελικά πως πίσω από τους Steve Reich, ο λόγος που υπάρχει αυτός ο δίσκος είναι ο Ινδός γκουρού και καθηγητής μουσικής Pran Nath, μαθητές του οποίου υπήρξαν τόσο ο Riley όσο και ο Cherry (και ο La Monte Young). Οπότε αν αναζητάτε τις ρίζες, είναι κάπου εκεί. Στο κάπως πιο βιωματικό μομέντουμ του Corrupted Delights, ο συνδυασμός εκκλησιαστικού οργάνου, τρομπέτας και vibraphone παρέχει την πρώτη ύλη για τρεις τιτάνιους αυτοσχεδιασμους που τοποθετούν το Live Köln στο πάνθεον των ιερών συνεργασιών που συνέβησαν στη μουσική ιστορία. Μέσα στο αναπόφευκτο χάος που επικρατούσε στο μυαλό και των τριών, εδώ καταφέρνουν να συνθέσουν ένα συναισθηματικό δίσκο, και δε μου αρέσει να προτιμώ πλευρές, αλλά το Β1 είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Νομίζω πως ο ρόλος του Terry Riley είναι αισθητά πιο ενεργός. 

Το πρόβλημα με την παρούσα ηχογράφηση είναι πως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα, οπότε υπάρχει μόνο ένα κάκιστο bootleg (με τα υψίσυχνα σημεία του Don Cherry να μικροφωνίζουν σχεδόν), οπότε μιας και η Mirumir παρείχε μια συγκλονιστική επανακυκλοφορία στο -μόλις πέντε μηνών προγενέστερο- τζαμάρισμα των Klaus Schulze και Günter Schickert, μήπως θα έπρεπε να αναλάβει όπως πρέπει και το Live Köln 1975; Στο -όχι πάντα συνοχικό- μυαλό μου μοιάζουν και αρκετά.

Live Köln 1975 LP (bootleg - 2013)

Bizarre Uproar - Amputaatio

  Ανεθεσα στον εαυτο μου την εξης δοκιμασια. Να κατσω να γραψω κατι για το Amputaatio την ημερα του Αγιου Βαλεντινου. Μερικες φορες με εκπλησσω με τις απυθμενα ηλιθιες ιδεες μου, αλλα οχι τοσο οσο με εξεπληξε το soulseek που μου προσεφερε το καινουργιο BU, σημερα - απ' ολες τις ημερες της χρονιας, ενω το ψαχνω για κανα εικοσαημερο. Δεν θα ελεγα πως ειμαι προληπτικος, γουσταρω να περναω κατω απο σκαλες, οι μαυρες γατες ειναι συμπαθεστατες, αλλα καλο θα ηταν να κλεινουμε τις ομπρελες εξω απο το σπιτι, γιατι πολυ απλα το πατωμα γινεται κωλος. Τετοιες ομως στιγμες, θα συγχαρω το συμπαν για το χιουμορ του. 

 Το Amputaatio φαινεται να προερχεται απο τα sessions του περσινου υπερτατου Vihameditaatio. Και τα δυο μοιραζονται την ιδια διεστραμμενα sludge λογικη, μονο που αυτη τη φορα τα πραγματα εχουν λιιιιιγο πιο ξεκαθαρη δομη. Highlight του δισκου ειναι σαφως οι στριγγλιες της Mrs. Uproar στο πρωτο track, τις οποιες ειχα να ακουσω απο το καιρο του Lily The Flesh και οι sabbathικες καμπανες του δευτερου track που κηδευουν τον Αγιο Βαλεντινο. Τελικα τα καταφερα. Και του χρονου.

Amputaatio CD (Filth & Violence - 2015)