Το χθεσινο mixtape post της δεσποινιδας Decadent Youth στο εξαιρετικο blog Drowned Valley με παλουκωσε μπροστα στην ακραια δεξιοτεχνια του Dizzy Gillespie, ενω μετα με εβαλε να ξαναδω το Power Of Salad των Lightning Bolt. Η ταινια ακολουθει το τοτε ασημο ντουετο στη προσπαθεια του να τα βγαλει περα με τις αντιξοοτητες μιας περιοδειας. Το group -που ακουγεται σαν το καφεινομανες ξαδερφακι των Mahavishnu Orchestra που τρελαινεται να φοραει μπλουζακια Black Flag- ειναι απιστευτα προσιτο και αυτοσαρκαζομενο με μια ιδιαζουσα dudeness, αναλογη του Big Lebowski, μειον του white russian, συν τις σαλατες και τα milkshakes. Την μιση παρασταση κλεβουν τα ΤΣΙΤΩΜΕΝΑ live. Την αλλη μιση, τα βρωμικα νυχια του Brian Chippendale.
Η μουσικη αφησε τη τελευταια της πνοη κατω απο μυστηριωδεις συνθηκες και οι Ιαπωνες Corrupted θα τελεσουν τη πομπη αποχαιρετισμου. Στο πρωτο track του Se Hace Por Los Suenos Asesinos κατεβαζουμε σεβασμια το κεφαλι για την 17λεπτη νεκρολογια που λαμβανει χωρα σε μια αποξηραμενη disneyland. Τα δακρυα μας θα σκουπιστουν απο τη σκατοψυχη βοθριλα των δυο επομενων κομματιων που κρυβουν μεσα τους μια χαιρεκακη ικανοποιηση. Στο τελος καθως μοιραζονται τα κολυβα θα αποκαλυφθει απο τους ρουφιανους Jonas Brothers οτι το group δεν ειναι υπευθυνο μονο για την τελετη, αλλα και για το θανατο της αδικοχαμενης. Να ζησουμε να τη θυμομαστε.
Πριν 8 χρονια περιπου, εκανα πως επαιζα μπασο σε ενα βραχυβιο group, ονοματι Point. Βρισκομουν μεσα σε μια απο τις πιο ασχημες περιοδους της ζωης μου και ειχα την αναγκη να εκτονωθω. Το γηπεδο δεν μου ταιριαζε, το tae kwon do ηταν ακριβο, οποτε μια φιλικη μπαντα χωρις δεσμευσεις ακουστηκε σαν τη πιο δελεαστικη λυση. Ξεκινησαμε σαν αποτυχημενο tribute band των Fall και των Joy Division και καταληξαμε σαν ενα αποτυχημενο free/αυτοσχεδιαστικο/οτι να 'ναι τερας με οχτω ακρα που δεν ειχε ιχνος μουσικοτητας. Συνειδητοποιησαμε τα χαλια μας οταν μαζευτηκαμε στο σπιτι του drummer για να ακουσουμε τις κασετες με τις προβες. Ενω υπηρχαν καποιες στιγμες τηλεπαθητικης επικοινωνιας, το ολο αποτελεσμα ηταν χαοτικο. Και εκει ακριβως, ο φιλος και βοκαλιστας των Point (ohayou gozaimasu Μαρινο-san!) ξεστομισε τo γνωμικο "ειμαστε τοσο σκατα, που καταληγουμε avant-garde".
H παραπανω φραση αγκαλιαζει το συμπαν των Harry Pussy πιο σφιχτα απο καθε αλλο review που εχει πεσει στην αντιληψη μου. Γεννηθηκαν μεσα απο τις σταχτες του hardcore αλλα εκει που οι συγχρονοι τους θελησαν να πειραματιστουν με χαμηλοτερες ταχυτητες, το τριμελες group απο το Miami εκανε fisting χωρις λιπανση στη φορμα του αμερικανικου underground. Tα φωνητικα της Adris Hoyos κανουν τα δοντια μου να κουνιουνται επικινδυνα και τα αντι-riff του Bill Orcutt ξεμπερδευουν με την εννοια της συμβατικης τεχνικης απο το πρωτο δευτερολεπτο. Δεν μπορω να προτεινω αρκετα το You'll Never Play This Town Again με απλες, κατανοητες λεξεις. Θα πρεπει να καταφυγω σε συμπλεγματα φθογγων, αναρθρων κραυγων και ακατασχετης γλωσσολαλιας.
You'll Never Play This Town Again CD (Load - 2008)
Τρια χρονια μετα το θανατο του Brion Gysin, δυο απο τους σημαντικοτερους εκπροσωπους της industrial διανοησης και υποκουλτουρας, αποτινουν τον υστατο φορο τιμης στον εφευρετη της Dreamachine. Το συρματοπλεγμα που καλυπτει το ψυχεδελικο drone του Andrew McKenzie (The Hafler Trio) και του Genesis P-Orridge, υψωνεται για να κραταει αποστασεις μεταξυ πραγματικοτητας και ονειρου. Αρνειται να γινει προσιτο και επιτρεπει την εισοδο μονο σε ψυχοναυτες και συναισθητικους. Ακουστε το με κλειστα ματια. Ακριβως οπως θα παρακολουθουσατε μια ονειρομηχανη εν δρασει.
Οι γνωσεις μου για την ινδονησιακη παραδοσιακη μουσικη μπορει να πλησιαζουν το μηδεν, αλλα το ενδιαφερον και η περιεργεια μου αγγιζει το δεκα. Oι ορχηστρες gamelan παραγουν επι μιαμιση χιλιετια ενα μουσικο τελετουργικο ιδιωμα που ξετιναξε το μυαλο των δυτικων μουσικων (απο τον Debussy και τον Satie, μεχρι τους Throbbing Gristle και τους Sun City Girls) και τους εκανε να αναθεωρησουν τη σταση τους απεναντι στη συνθεση. Δυστυχως, η περιορισμενη μουσικη παιδεια μου δεν μου επιτρεπει να προσεγγισω το παρακατω LP με την πρεπουσα σοβαροτητα, οποτε απλα θα αναφερθω σε γνωριμους ηχους που προσγειωθηκαν στο κεφαλι μου κατα την ακροαση. Η πρωτη πλευρα καταπονει την αισθηση του χρονου και θυμιζει τις μεταγενεστερες στιγμες των Coil, παιγμενες στις 16 στροφες με ετοιμοθανατα γυναικεια φωνητικα. Η δευτερη φτανει σε trance μεσω μιας συγκοπτομενης ρυθμολογιας, ενος ακουστικου λοξυγγα που με λιγη φαντασια θα μπορουσε να χαιδευει τις παρυφες του drum 'n' bass. Αποκοσμη μουσικη για τον εξευμενισμο των δαιμονων της Java και του Bali.
Αυτη η παχουλη βινυλιακη φετα περιεχει μολις και μετα βιας 3 λεπτα υλικου, που ομως κατα μεταφυσικο τροπο γινεται αμεσα σαφης για τις προθεσεις της. Οι Organum στρωνουν ενα ανισοπεδο δρομο απο ασφαλτο, χαλικια και βομβους για την επελαση της μπετονιερας των New Blockaders. Στη δευτερη πλευρα του 7ιντσου μοιραζομαστε τη χαρα του συνεργειου για την επιτυχια της κατασκευης, που επιστρατευει καποιους σκορπιους μεταλλικους ηχους χαλυβουργειου. Arbeit Macht Frei.
Συσκευαζουν το Ninguna Diversion σε wallet ανακυκλωμενου χαρτιου και περιμενουν να τους πιστεψω πως τρεφουν ευαισθησιες απεναντι στο περιβαλλον. Χα! Ειμαι σιγουρος πως αν καποιος διαβεβαιωνε τους Νορβηγους Jazkamer πως δεν θα υποστουν καμμια συνεπεια σε περιπτωση που κατεστρεφαν τη μιση υδρογειο, θα το εκαναν ευχαριστως. Η συλληψη του εμπρηστικου harsh noise τους εγινε για χαρη αυτου του cd-r μονοφωνικα και οχι, δεν επεμειναν σε αυτη την αποφαση για να προστατευσουν το πλανητη απο την υπερθερμανση. Πιστεψτε με.
Αφηνω τα πρωινα μου κεφια στο ελεος του Masonna και τον βλεπω να τα διατηρει μεσα στο βαζο με τη japanoise φορμολη. Ο φιλτατος Maso Yamazaki κατακρεουργει καθε ιχνος σοβαροφανειας και στη συνεχεια κοπανιεται πανω του σαν να μην υπαρχει αυριο. Το Beauty Beast ειναι τοσο, μα τοσο υπερβολικο, που αποκλειεται να ειναι προιον της φαντασιας καποιου σφιχτοκωλη. Οπως θα δειτε και στο παρακατω video, ο τυπος ειτε ειναι ενας δαιμονισμενος performance artist που παλευει με το πνευμα του Buster Keaton, ειτε απλα μετατρεπει το slapstick στην υπερτατη μορφη εξπρεσσιονισμου. Ο,τι και να ισχυει παντως, εγω ακομα χαμογελαω!
H Rock 'n' Roll μυθολογια ειναι γεματη απο υπερβολες και ιστορικες ανακριβειες. Ποτιζει τον Keith Richards με τις σταχτες του πατερα του, ταιζει τον Mick Jagger με mars αναμεσα απο τα ποδια της Marianne Faithfull, βαζει τον Iggy Pop να χεζεται πανω του απο υποθετο ηρωινης σε live των Stooges (αυτο παιζει και να ειναι γεγονος) και κρινει τους Blue Cheer ενοχους για το θανατο ενος σκυλου απο την εκκωφαντικη παραμορφωση τους (!). Οι High Rise εχουν στηριξει ολοκληρη την καριερα τους πανω στο τελευταιο μυθο και κανουν τις ιαπωνικες φιλοζωικες οργανωσεις να τρεχουν πισω απο καθε ζωντανη εμφανιση τους. Αυτοαποκαλουνται Psychedelic Speed Freaks και τραβανε το early 70s hard rock απο τα λαδωμενα μαλλια του. Καθε riff τους ειναι βαφτισμενο σε αμφεταμινες και ξυδια, ενω οι παραγωγες των albums τους οφειλουν τα παντα στην japanoise λατρεια του ηλεκτρισμου. Θα ηταν υπεροχο αν ολα τα γραφικα stoneroτσογλανια ακουγαν εστω και μια φορα το Durophet. Θα καταλαβαιναν επιτελους πως οι Kyuss υπηρξαν τοσο ακραιοι και ριζοσπαστικοι οσο και ο Eric Clapton.
Το απεραντο drone των Marsfield μπορει να θεωρηθει και ως ενα εργο σε συνεχη εξελιξη. Σε αυτο το gesamtkunstwerk, η θνητη εννοια της δραματικης κορυφωσης εξαλειφεται, ενω η αρχη και το τελος των συνθεσεων παραχωρουν τη θεση τους στο αιωνιο τωρα, σε μια κατασταση μονιμου παροντος. Κοιταζοντας το Three Sunsets Over Marsfield απο αποσταση, διακρινεις τις λεπτομερειες μιας αεροφωτογραφιας. Παρατηρωντας το ομως απο κοντα, ανακαλυπτεις ανισοπεδα μηκη και πλατη, δομημενα θαυματουργα, μεχρι να συνειδητοποιησεις πως βρισκεσαι μπροστα σε κατι τοσο μοναδικο, οσο και ενα δακτυλικο αποτυπωμα.
Κανεις δεν μπορει να κατηγορησει τους Antipakt για τουρισμο. Οι τυποι το εννοουν. Εχουν δωσει μερος απο τον εαυτο τους για αυτο το δολοφονικο power electronics project. Κυριολεκτικα. Το ενθετο του ντεμπουτου 7ιντσου τους φωτογραφιζει τους υποτιθεμενους εχθρους του group και ειναι γεματο απο λεκεδες σπερματος. Ναι, οι θεοι του συμπαντος εκατσαν και τον επαιξαν 100 φορες για να χυσουν και τις 100 κοπιες του Fuck Them Where They Breath. Αν μη τι αλλο, εχουν αντοχες. Χωρις μαλακιες.
Μετα τον τριτο καφε της ημερας, το ομωνυμο album του γερμανικου group Liaisons Dangereuses, ειναι αρκετο για να με τσιτωσει τοσο πολυ που θελω να παω για jogging. Και ναι, καλα καταλαβατε, δεν εχω παει ποτε στη ζωη μου. Τα μισα tracks του LP βασιζονται σε μινιμαλιστικα beats ελαστικης υφης (σαν το τριξιμο απο παντελονια δερματινης σε s/m club αμφιβολων συνθηκων υγιεινης) και τα αλλα μισα παιρνουν το cliche του σκοτεινου αστικου πριγκηπα, το ξεντυνουν απο τα τουλια και το βαζουν να χορεψει σαν robot σε μια disco/not-disco του κατακερματισμενου Βερολινου. Δυστυχως, ανοιξε το δρομο για το ΕΒΜ. Eυτυχως, δεν με ενδιαφερει.
Oι No More πρεπει να εχουν ολα οσα χρειαζεται ο καθε μοιρολατρης post-punk/minimal synth συλλεκτης (ξερετε, αυτος που δεν βγαινει ποτε απο το σπιτι και λεει συνεχεια ποσο θελει να πεθανει) για να μη μπορει να κοιμηθει ησυχος τα βραδια. Τενεκεδενια drum machines, ενρινα φωνητικα, γιγαντιες βατες, σακακια νεκροθαφτη, συννεφα απο λακ, αφαιμαξη της οποιας αντριλας απο την κιθαρα, στιβαρο μπασο, επιμονα πληκτρα και punk θρασος. Το Dreams συλλεγει τα singles και τις ακυκλοφορητες ηχογραφησεις της γερμανικης μπαντας, που αν ειχε προωθηθει καλυτερα (η μαλλον αν δεν ειχε αυτοπεριοριστει) θα μπορουσε τωρα καλλιστα να στρογγυλοκαθεται στο καταλογο των "κλασσικων". Διπλα στους τρισμεγιστους Bauhaus, στον Fad Gadget, στον Normal και στους Liaisons Dangereuses. Α ναι, ο ΥΜΝΟΣ Suicide Commando βρισκεται εδω μεσα, που καθε φορα που το ακουω θελω να σβηνω τσιγαρα μεσα στα ματια μου απο τη τσιτα. Η υπερτατη χορευτικη μουσικη για wannabe vampires και για τυπαδες που δεν γουσταρουν καθολου τον εαυτο τους.
To κερασφορο dark ambient/drone/noise του γαλλικου project Sorc'henn τρωει τις ιδιες του τις σαρκες στο Nvit Ravbee D 'Oree. H πρωτη πλευρα της κασετας ακουγεται σαν το πιθανο tribute των Burial Hex στα organ works του Anton LaVey ενω βρισκονται μεσα σε πηγαδι στη μεση του πουθενα. Στη δευτερη πλευρα, η σατανολατρεια ξεκιναει. Ενα ακρωτηριασμενο sample πουλαει τη ψυχη του στον ολοενα και δυνατοτερο λευκο θορυβο που κρυβεται στο background. H seance βγαινει εκτος ελεγχου οταν η συμφωνια σπαει και τα στατικα παρασιτα αρχιζουν να καταπινουν τα παντα γυρω τους. Ακουγεται απαραιτητα δυνατα, με κλειστα φωτα, μιζερη διαθεση και αντανακλαστικα σε καταστολη.
Το μονολιθικο HNW του αμερικανου Griz+zlor αφησε στο μουτρο μου το χαρακτηριστικο υφος των λοβοτομημενων. Καθε εγκεφαλικη μου δραστηριοτητα βρισκεται σε παυση και το μονο που μπορω να ελεγξω με το ζορι ειναι η κυστη μου. Βρισκομαι ηδη στα μισα του πρωτου track και ενω θελω να πατησω stop για να ξεκολλησω, απλα δεν μπορω! Εχω γινει ενα αβουλο zombie με ξεραμενα σαλια στο πηγουνι και βλεμμα αργοστροφης αμοιβαδας. To Static Corps δεν ειναι ενα τυπικο harsh noise wall. Ειναι μια ψυχοακουστικη μελετη 100 αδηφαγων λεπτων με πειραματοζωο τον ατυχο που θα βρεθει μπροστα του. Δηλωνω υποταγη.
