The Ten Obligatory Albums Of 2018

 H συνταξη καθε λιστας με τα καλυτερα της χρονιας αποτελει πλεον μια οριακα μουσειακη πρακτικη, που συναδει με την αποκαθηλωση του αλμπουμ ως καθοριστικου ντοκουμεντου στο βιογραφικο ενος project. Εστω πως απογοητευτηκες απο την τελευταια κασετα του αγαπημενου σου ambient noise wall καλλιτεχνη, κανε υπομονη 10 λεπτα και ενα refresh στο bandcamp του. Βγηκε ηδη η επομενη. 

Μεσα σε ενα τοσο σαδιστικα ταχυ ψηφιακο περιβαλλον, οι λιστες με τα τοπ οσα φανταζουν αυτοστιγμει παρωχημενες, ενα υπολοιπομενο γονιδιο της προηγουμενης γενιας που θα εξαφανιστει συντομα, οχι μονο λογω της ακαριαιας αναχρονιστικοτητας απο το συνεχη βομβαρδισμο κυκλοφοριων, αλλα επειδη τα ανθρωπινα αντανακλαστικα και αισθητηρια δυστυχως παραμενουν αναλογικα. Προτου λοιπον κανω refresh και αλλαξω γνωμη, σας παρουσιαζω τα αγαπημενα albums του Corrupted Delights για το 2018.

 "I like to remember things my own way. How I remember them. Not necessarily the way they happened." These are the notorious words of Bill Pullman in a key moment of Lost Highway, and these are the words I live by every single minute on this planet. So I choose to recall 2018 as a good one, even though it was objectively a bitch. At least, it had some really special moments and a few amazing records to boot, so never mind the bollocks, here's the Top 10.

1. Organum - Raven (Siren Records)
2. Jeph Jerman - The Bray Harp (White Centipede Noise)
3. Deben Bhattacharya - Paris To Calcutta (Sublime Frequencies)
4. Himukalt - Knife Through The Spine (Malignant Records)
5. Jóhann Jóhannsson - Mandy O.S.T. (Invada / Lakeshore Records)
6. Anastasia Ax / Lasse Marhaug - Objects To Be Destroyed               (Rekem Records)
7. Nurse With Wound - Changez Les Blockeurs (United Dirter)
8. Wince - The Older Generation (Tordon Ljud)
9. Linekraft - 33 Purgatories (Zaetraom)
10. Bizarressmania - II (Freak Animal)

Senyawa - Sujud

   Ο δισκος που περιμενα απο τους Corrupted, αλλα δεν.

 Sujud opens with a guttural incantation that repeats 666 times "Tanggalkan Di Dunia" which means UNDO THE WORLD in Indonesian. I shouldn't have to say more, but some of you are really picky, so I'll try to elaborate, as much as my deep knowledge and penetrative expertise of Indonesian psychedelic avant doom allows.
 Senyawa are a duo that share the ingeniosity of Corrupted at their prime, the sheer volume of early Swans, the exorcist blues of Phurpa and the psych folk mantras of Alexander Tucker if he was born in Yogyakarta, via a love for overamplified self-built stringed instruments with their own wtfness. You just can't believe that there are actually only two dudes behind this wall of Sleep (as in the band, not the act I wanna commit myself to, while I listen to anything SunnO))) released after their Black album) until you check their pic on the album's back cover, chillin' like a villain, instead of eating babies or doing ritual shizz in the name of an unpronounceable deity that urges you to listen to this like now.

Y.Γ. Καρδουλες και Εξαποδους στον πολυλατρεμενο Mixalhs Minmin για το ξεστραβωμα.

Sujud CD/LP (Sublime Frequencies - 2018)

Deben Bhattacharya - Paris To Calcutta: Men And Music On The Desert Road

 Δεν εχω κανει πολλα ταξιδια και αυτα που εχω κανει, ειτε ημουν πολυ μικρος οποτε δεν αναγνωριζω καν τον εαυτο μου στις σαπιες πολαροιντ, ειτε εγιναν στην ενηλικη ζωη φορωντας παντα τη ζωνη ασφαλειας. Εβγαλα φωτογραφιες μπροστα απο τα αξιοθεατα, εφαγα στα τουριστικα σημεια και ηπια εμφιαλωμενο νερο και ποτα που ηδη γνωριζα. Επισκεφτηκα σημεια που μου προτειναν φιλοι, που και αυτοι με τη σειρα τους ειχαν συμβουλευτει το TripAdvisor. Επεστρεψα σπιτι σωος και αβλαβης και φροντισα να ανεβασω τις φωτογραφιες στο dropbox, επειδη ποτε δεν ξερεις τι μπορει να συμβει στο pc. Η ζωνη ασφαλειας δεν βγηκε ποτε.
 Γι' αυτο το λογο τρελαινομαι για τα ηχογραφηματα της Sublime Frequencies. Πρωτα κανουν σταση για κατουρημα στον ακαδημαικο αυτοκινητοδρομο της μουσικης ανθρωπολογιας για να συνεχισουν προς το χωματοδρομο που οδηγει στο πιο υποπτο εστιατοριο της παραλλης ακρης του πλανητη. Οποτε αν σας ενδιαφερει εστω στο ελαχιστο για το πως ακουγοταν η ζωη σε μια διαδρομη 12000 μιλιων, το 1955, χωρις ζωνη ασφαλειας, δοξαστε το Paris To Calcutta.

 The full unreleased audio travelogue of field recordist and ethnomusicologist, Deben Bhattacharya, is a glimpse into the parallel, unknown past of 1955. Listening to it, you can imagine what would have happened to modern music, if Paris To Calcutta was handed to the beat generation along with Harry Smith's Anthology Of American Folk Music. A highlight of this or any other year.

Paris To Calcutta 4xCD (Sublime Frequencies - 2018)

Wince - The Older Generation

  Ακουγοντας δυνατα το The Older Generation νιωθω πως ειναι κατι πολυ παραπανω απο ακομα ενας harsh noise δισκος, με την ιδια λογικη που ο Ειρηνικος ωκεανος δεν ειναι απλα πολυ νερο. Η μονομανης αφοσιωση του Wince πανω στον ογκο και το γρεζι του υλικου του θυμιζει απο μακρια την τεχνοτροπια του HNW, ομως τα δυο 18λεπτα κομματια ειναι πολυ δραστηρια με το να βραζουν μεσα στο ζουμι τους. Μην τολμησετε να το χασετε.  

 I've read on the usual forums and mailorders that The Older Generation slays, but I didn't expect it to slay so fucking much. Once you put the stylus on the record, a huge crackling sound emerges, as though the needle were dragging across a closely-miked molten asphalt. Every single second, this self-replicating pitch black miasma, exposes details -not unlike a HNW creation- that your detached listening habits won't reveal easily. Meanwhile, Wince left behind some bursts of sudden activity, be it a buried vocal or a static that manages to go out of the murk, to confuse us even more, so a state of deep listening is required, even though you'll want to scream Eureka on top of your lungs. A solid slab of headcleaning. 

The Older Generation LP (Tordon Ljud - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Τριτη, 6 Νοεμβριου

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

Kαθαρτηριο: εδω

Himukalt - Knife Through The Spine

Νεκροτομειο. 

  After a few releases on high estimated labels, Ester Kärkkäinen's first full-length sounds exactly like its title. Sharp, gritty and to the point.
 Her sound is a hybrid of unhinged power electronics blended with a post-mortem stench, including minimal layering, throbbing synths and obsessive loops. The heavily flanged vocals, interwined into the rotting fabric of the music, are spliced into chunks of indecipherable murmurs and visceral shrieks. Don't make a mistake though and think of Himukalt as another clone of the usual PE terrorists. This is a strictly personal and original statement, a detailed depiction of self-loathing, as Kärkkäinen is mapping her psyche in front of us, channeling her negativity into an impressive album. 

Knife Through The Spine LP (Malignant Records - 2018)

Jóhann Jóhannsson - Mandy O.S.T

 Οταν ο Nicolas Cage σφαγιαζει μηχανοβιους απο την κολαση, εμεις, οι κοινοι θνητοι, οφειλουμε να προσκυναμε νυχθημερον μπροστα στο οραμα του Panos Cosmatos, το οποιο ομως δεν αντεξε το βαρος του hype και απλα παρακολουθησαμε επι δυο ωρες τον Cage να μαζευει ολες τις υπερβολες του πανω σ' ενα σπασμενο τζαμι και να τις σνιφαρει με τη μια. 

 Για το μονο πραγμα που θα θυμηθω το Mandy στο τελος της χρονιας ειναι για τον αυτοσαρκασμο του και φυσικα για τη μουσικη επενδυση του Jóhann Jóhannsson που απο μονη της ειναι ικανη να σε βγαλει στο δρομο πασαλειμμενο με αιματα κραδαινοντας δρεπανια και τσεκουρια.    

Mandy is a psychedelic eye candy, with its tongue firmly planted in its cheek, like a moving heavy metal album cover, full of gore, hand-crafted axes and satanic drugs. So, that means the music is a fist-pumpin', beer-chuggin' riff rock anthology? Fortunately, no. I wouldn't stand a second in front of another self aware b-movie with "ironic" tunes. Fuck that shit.

 Jóhannsson's posthumous soundtrack subverted the expectations which come naturally if you think about the whole art-house horror box that Mandy fits perfectly in, and escaped from all the unavoidable tropes, even if he used the mandatory synth melody on the only sentimental scene of the film, or the metal drone of Stephen O' Malley, whose appearance verges on self-deprecation. This soundtrack singlehandedly elevates the movie from an Evil Dead on drugs parody into a world that you need to experience.

Mandy O.S.T. CD/LP (Invada / Lakeshore Records - 2018)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 5

Time present and time past

are both perhaps present in time future

and time future contained in time past.

If all time is eternally present

all time is unredeemable.

What might have been is an abstraction

remaining a perpetual possibility

only in a world of speculation.

What might have been and what has been

point to one end, which is always present.

- T.S. Eliot, excerpt from Burnt Norton - 

Everywhere At The End Of Time - Stage 5 2xLP
(History Always Favours The Winners - 2018)

Linekraft - 33 Purgatories

 Industrial παλαιας κοπης απο Ιαπωνια μερια, με πληρη περιφρονηση προς τις τεχνολογικες εξελιξεις των τελευταιων 35 ετων. Για τον Masahiko Okubo, ο χρονος σταματησε επισημα τη μερα που ακουσε για πρωτη φορα SPK, γι' αυτο και το 33 Purgatories διαθετει τη στοφα ενος obscurity του τοτε. Ειδικα κατασκευασμενο για τους εκατομμυρια fans των White Hospital, του Grim και του κακου συναπαντηματος τους. 

 Masahiko Okubo was born 35 years too late, cause 33 Purgatories sounds exactly like the tape you would buy from a nasty xeroxed mailorder catalogue and then pray to Santa Postal Service for two months straight. Linekraft excels in the forgotten art of old school industrial, taking cues from Grim and Dissecting Table with a slight detour towards the rhythmic end of Greater Than One, on the almost danceable Mutant Embryo. Nowadays this sound is almost extinct, so 33 Purgatories is a thing to cherish. 

33 Purgatories CS (Zaetraom - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Tεταρτη, 12 Σεπτεμβρη

Από τις 21.00 και μετα

Στο Boiler
We learn dances, brand new dances,
like the nuclear bomb.
Mosh pit: εδω. 

Colin Stetson - Hereditary O.S.T.

 Στο ερωτημα για το αν το Hereditary ειναι οντως η πιο τρομακτικη ταινια της δεκαετιας, θα γνεψω καταφατικα, αρκει να επισημανω πως προκειται για το πιο τρομακτικο οικογενειακο δραμα στην προσφατη μνημη μου, με καποιες μεταφυσικες διαφευγουσες στο προσκηνιο για να κοπει κανα εισιτηριο. Αμα σταθουμε ομως σ' αυτες, θα αναφερθουμε απαραιτητα στο soundtrack του Colin Stetson.  
 Διατηρουσα τις αποστασεις μου απο τον Αμερικανο πολυοργανιστα, λογω του μπλεξιματος του με την Constellation και τους Arcade Fire, γι' αυτο και η εκπληξη μου ηταν διπλασια οσο συνειδητοποιουσα πως το μισο αγχος που μου προκαλεσε η ταινια οφειλεται στα drones του Stetson που ηχογραφηθηκαν σε πραγματικο χρονο. Τα λιγοστα overdubs που προστεθηκαν στο περας του εγχειρηματος καταληγουν να θυμιζουν Phurpa σε pop διαρκειες η ακομα και το soundtrack του Session 9 απο τους υπεροχους Climax Golden Twins, αν ειχε ηχογραφηθει σε κανονικο studio και οχι στο υπογειο του πατρικου τους.

Hail, Paemon!

Hereditary O.S.T. CD/2xLP (Milan - 2018)

Mo*Te - Life In A Peaceful New World

 Κατεβαστε τωρα για να (μην) σας παρει ο διαολος. 

 Life In A Peaceful New World has a cult following because of its unusual approach to the noise of the Rising Sun, back in '96. Fimiyuki Nagura steered away from the hi-end Japanoise of his time, to craft a bassy assault, more primal than a Homo Erectus seizure. You can call it proto-HNW, but I wouldn't call the original tape influential by any stretch of my imagination, due to its tiny edition of 50 copies, so here it is, in a slightly bigger CD edition, with a glossy digipack and the works. 

Life In A Peaceful New World CD (Audio Dissection / Industrial Recollections - 2018)

Lingua Ignota - All Bitches Die

 Με τιτλο που θα τριγκαρει το μισο ιντερνετ, η Kristin Hayter απαιτει την προσοχη μας. Και αν δεν τα καταφερει ο τιτλος, θα το κανει το εξωφυλλο που θυμιζει το tribute που θα εκανε η Lady Gaga στο Ballads του Derek Bailey αν ειχε καλλιτεχνικους διευθυντες τους The Body. Aν παραμεινετε αδιαφοροι, απλα πατηστε play για να ακουσετε το πιο εντυπωσιακο ντεμπουτο που επεσε στην αντιληψη μου απο τον καιρο της Pan Daijing.

  Η Lingua Ignota εχει υποστει κακοποιηση απο τους συντροφους της, οποτε ολος αυτος ο συσσωρευμενος θυμος διοχετευτηκε στο All Bitches Die με αντιδιαμετρικα αντιθετους τροπους μεταξυ τους. Απο τη μια λυσσαει με την οργη της Sewer Goddess στο Some Things Have Το Be Endured του Theologian, απο την αλλη επικαλειται το βιβλικο Θεο με την πικρα και την παραιτηση της PJ Harvey στο White Chalk. Λογω της κλασσικης παιδειας της, η Hayter θα παραπεμψει και λιγο στην Galàs, αλλα αυτο ηταν αναμενομενο. 

 Οσο λοιπον παρακαλαω το επωνυμο της Hayter να ειναι αληθινο, αλλο τοσο περιμενω τη συνεχεια της καριερας της.  

 A juxtaposition of concentrated rage and catatonic piano segments with classically trained vocals, full of bitterness and spite. This is the audio equivalent of I Spit On Your Grave with biblical overtones.

All Bitches Die CD/LP (Profound Lore Records - 2018)

Nurse With Wound - Changez Les Blockeurs

 Σε μια κριση πρωτοφανους ευλαβειας, οι Nurse With Wound ρεμιξαρουν διακριτικα το ντεμπουτο των New Blockaders με αφορμη τα 35α γενεθλια του, χωρις να επεμβουν στη μοριακη δομη του. Μαλιστα, η λατρεια του Stapleton για το πρωτοτυπο υλικο ειναι τοσο μεγαλη, που θα καταφυγει στη χριστιανικη σημειολογια για να βαφτισει τα δυο tracks.
 Στο Hallelujah T.N.B ακουμε σχεδον απαραλλαχτο το Changez Les Blockeurs, μεχρι τη στιγμη που θα συνειδητοποιησουμε πως τωρα παρουσιαζεται πιο συμπυκνωμενο, σαν να παιζουν και οι δυο πλευρες του ταυτοχρονα, ενω στο πισω μερος της σκηνικης διαταξης αχνοφαινεται μια χορωδια.
 Στο μεγαλυτερο μερος του Amen T.N.B, το αριστερο καναλι ειναι σχεδον σιωπηλο, με ανεπαισθητες λαμαρινες που θα γινουν εμφανεις μονο με ακουστικα. Οσο το κομματι φτανει προς το τελος του, το αριστερο καναλι κλιμακωνει την ενταση του, μεχρι το σημειο που θα καταπιει το δεξι.
 Το μονο που λειπει τωρα για να ολοκληρωθω σαν ανθρωπος ειναι το ρεμιξ του Chance Meeting απο TNB. Amen ΝWW.

Steven Stapleton and co. pay tribute to Ur-document of industrial culture, by remixing it like every sane man would do. With religious reverence. Changez Les Blockeurs knows a priori that you can't improve the original album, so it takes a peak inside the legendary shed of the the Rupenus bros to worship every single squeak of it.  

Changez Les Blockeurs LP (United Dirter - 2018)

Organum - Raven

 Η κενοτητα ειχε ανεκαθεν συμπρωταγωνιστικο ρολο στο εργο του David Jackman, ειτε ως απλη αναφορα στο Tower Of Silence και στο Vacant Lights ειτε ως ουσιαστικο μερος της συνθεσης, με προσωπικες αδυναμιες τα Veil Of Tears και Ein Schwärzeres Schwarz που ανακρινουν συνεχως τη μουσικη για τον ορισμο της. Στις λιγοστες συνεντευξεις που εχει δωσει, οι ερωτωντες πασχιζουν να εκμαιευσουν καποια post-Cage μεθοδολογια απο ολη αυτη την αδιακοπη αφαιρεση, αλλα ο Jackman θα αρνηθει τα παντα, αποδιδοντας τη σκεψη του σε zen αοριστιες για τη ζωη του ηχου και της σιωπης. Ποσο πιο Cage δηλαδη.

 Στο Raven, η κενοτητα τοποθετειται επικεφαλης, πλαισιωνοντας την σκελετικη ενορχηστρωση του album με ενα καθαροτατο τιποτα που επαναλαμβανεται 13 φορες, με bonus την κινηση του ομοτιτλου κορακιου στο στερεοφωνικο φασμα. Υπεροχο δισκογραφικο comeback και ταυτοχρονα τo πενθιμο haiku της χρονιας. 

 It's been ages since the last Organum album, that's why my excitement will be more than evident. Raven sounds like the last vestiges of life. It takes place within an empty but eerie setting that borders on the funereal, with a minuscule palette of decayed sounds. At first, this emptiness will be unsettling and your mind will try to fill the gaps of silence with the ambience of your space. As the record progresses, you will find yourself surrendered to this absence of sound, not worrying about the futile concepts of definitive beginnings and conclusive ends. 

Raven CD (Siren Records - 2018)

Geography Of Hell - Hiroshima 1945 / Nagasaki 1945

"Now I am become Death, the destroyer of worlds."

- J. Robert Oppenheimer - 

Hiroshima 1945 / Nagasaki 1945 2xLP (Hospital Productions - 2018)

Fire! - The Hands

 Σε συντριπτικη πλειοψηφια, η χρηση των θαυμαστικων ειναι αλογιστη και θεωρω πως οσοι τα χρησιμοποιουν κατα κορον, ειτε στερουνται βασικου λεξιλογιου, ειτε θελουν να εκβιασουν απο τον αναγνωστη τους μια μορφη εντυπωσιασμου για ανυπαρκτο λογο. Θα ειμαι αδιστακτος απεναντι τους οταν συναντηθουμε στα αδυτα της Κολασης. Απλα δωστε μου ενα καμινετο, ενα σφυρι και ενα κουβα προκες.   

 Μεχρι και δυο ωρες πριν, οι Fire! βρισκονταν στην κορυφη της λιστας με τα υποψηφια θυματα μου αναμεσα στους !!! για το κατα συρροη εγκλημα κατα της ανθρωποτητας και τους Godspeed You Black Emperor! για την αυθαιρετη μετακινηση του γαμημενου του θαυμαστικου τους, ομως ακουσα το The Hands και εδωσα αφεση αμαρτιων. Προς το παρον.  

 This shit's heavy. Something between Last Exit's free skronk, early Swans' bass lines and Jaki Liebezeit's percussive greatness, with a compositional style of their own.   

The Hands CD/LP (Rune Grammofon - 2018) 

Anastasia Ax / Lasse Marhaug - Objects To Be Destroyed

 Σ' ενα κοσμο που ζει και βασιλευει ο Lasse Marhaug δε βρισκω το λογο να βολευτουμε με κατι λιγοτερο, ειδικα οταν υπαρχουν κυκλοφοριες οπως το Objects To Be Destroyed. Ο Νορβηγος ερχεται αντιμετωπος με την performance artist και εικαστικο Anastasia Ax σ' ενα σαρανταλεπτο αυτοσχεδιασμο που μετατρεπεται βραδυκαυστα σε action. Λαμαρινες, μικροφωνα επαφης, στριγγλιες και ανασες. Καλο καλοκαιρι. 

Anastasia Ax, a performance artist whose work evokes the spirit of actionism, meets the almighty Lasse Marhaug for the slow-burning fulfilment of the titular promise. Apparently, some objects are destroyed through some proper metal bashing, but the tape catches some subtle nuances that differentiates this badassery from your run-of-the-mill junk metal torture. You can almost hear the room's dimensions along with heavy breathing, shrieks, laughter, cries and of course the controlled feedback. That's why we're here for anyway.

Objects To Be Destroyed CS (Rekem Records - 2018)

Bren't Lewiis Ensemble - Noncanonical Gospels From The Cult Of The Immortal Tapir

 Αδιανοητο ψυχιατρειο απο ιδρυτικα μελη της BUFMS. Οι Bren't Lewiis Ensemble παιζουν αντι-μουσικη για πρωτοντεμακηδες των Shaggs. Πιθανοτατα για τους συλλεκτες της Chocolate Monk. Ισως και για οσους θεωρουν πως οι Residents ξεπουληθηκαν μετα το Warner Bros Album. Παιζει να το εκτιμησουν οσοι εχουν προτομη του Wild Man Fischer στο σαλονι τους. Παντως, το μονο σιγουρο ειναι πως οι Bren't Lewiis Ensemble παιζουν αντι-μουσικη για τους αναγνωστες του Corrupted Delights. Και εμεις ευχαριστουμε ιδιαιτερως την Coherent States γι' αυτο.

 You might have heard of the Bren't Lewiis Ensemble as members of the Butte County Free Music Society -a collective that gave voice to pranksters, weirdos and anti-musicians in the early 80s until now- but you certainly do know them as the vehicle of Seymour Glass, the publisher of Bananafish, the magazine that sheltered every obscure music that mattered in the DIY infrastructure. So, there's a method behind the ostensible randomness of their latest tape. I think. You can't be sure about anything that comes out of these guys.
 Who cares about facts anyway? As long as this dadaist jam of surreal spoken word, reel-to-reel awkwardness, scratchy samples of wtfuckness, found sounds, readymade informecials and homemade electroacoustic non-sense exists, I don't. Highest possible recommendation to everyone who has loved Prick Decay and adored Smegma. And everything in between. 

Noncanonical Gospels From The Cult Of The Immortal Tapir CS
(Coherent States - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Tεταρτη, 20 Ιουνιου

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

Come along on my death trip

Οχλαγωγια εδω

Worth - Blood Possessed

 Θρασυτατο harsh noise που επικαλειται το μπουγιο των Infirmary, την σπαστικοτητα του Encephalophonic και τη μπιχλα του υπογειου των Black Leather Jesus. Ο Αμερικανος Worth καταπινει σπαθια και μασαει τσεκουρια σε πεντε γαμωπαναγια tracks πανεμορφης ασχημιας, για να προκαλεσει το ηχητικο αντιστοιχο του κολικου στην αισθητικη σας.

 I had no idea about Worth or his releases for that matter, so I was caught off guard by this immense CD-R. Blood Possessed is a no bullshit, hate-filled phenomenon that involves some of the most intense moments in recent harsh noise purity, with a bludgeoning brutality that you can only find in the veteran section of the genre. Each individual sound has been layered, but not processed beyond recognition, so you can actually hear what lies beyond this solid cacophony. I swear this shit's gonna get better with every spin.

Υ.Γ Εδω θα ηθελα να ευχαριστησω πολυ τον Τηποτα και Χαγκανανα για την ευγενικη παροχη του link!  

Blood Possessed CD-R (Prose Nagge - 2018)

Oil Thief - Colors Of Devotion

 O καταλογος της Total Black εχει μπερδεψει την βιοποικιλοτητα με τo συμφυρμο, καθως παραπαιει μεταξυ post-Prurient electronics, HNW και techno, με μοναδικη κατευθυντηρια γραμμη τη συγκεχυμενη αισθητικη πολλαπλων ανοιχτων tabs στο browser. Με τη σειρα τους, τα projects του roster αντανακλουν αυτη τη συμπεριφορα, οπως στην περιπτωση του Oil Thief που ενω με ειχε εντυπωσιασει με το ομολογουμενως καλο Obsolescence & Monality του '15, εδω μου τα κανει ψιλοσκατα. 

 Λεω "ψιλο" λογω του μεταβατικου χαρακτηρα των κασετων, που συνηθως σηματοδοτουν το περασμα απο τη μια επισημη κυκλοφορια στην επομενη, οποτε το Colors Of Devotion εχει το αλλοθι του format. Αυτο δεν σημαινει πως δεν εχει γινει sold out με το καλημερα, ουτε πως δεν θα αρεσει, ειδικα στους fans του Prurient επι Through The Window και Dial B For Beauty. Το μονο που λεει ειναι πως προφανως εχω γερασει και οταν ακουω κατι τετοιο, κανω Tron facepalm οπως μου υποδεικνυει το εξωφυλλο της κασετας. 

 Please reissue Obsolescence & Monality on LP.

Colors Of Devotion CS (Total Black - 2018)

Corrupted - Felicific Algorithim

 Μετα την αποχωρηση του τραγουδιστη και ιδρυτικου μελους των Corrupted, Hevi, η μπαντα εκανε σπασμωδικες κινησεις για να τον αντικαταστησει χωρις σταθερο αποτελεσμα, με τις σποραδικες live εμφανισεις να συνεχιζονται με την Rie Lambdoll στα φωνητικα, ενω το 2015 εμφανιζεται απο το πουθενα το εφταρι Loss. Αυτη τη φορα τα γρυλλισματα ανελαβε η εξισου αινιγματικη Mother Sii.
 Ενω ειχα παρει αποφαση πως η μπαντα νοσηλευεται στη μοναδα εντατικης θεραπειας, η Cold Spring παιρνει την ευθυνη ανανηψης με το Felicific Algorithim, ενα 12" που δινει την επιλογη στον ακροατη να διαλεξει τις στροφες που προτιμαει, με τις 33 στροφες να δινουν δυο ψιλοδιαδικαστικα αλλα σκαταδικα dark ambient κομματια και τις 45 να θρυμματιζουν για λιγο την εισαγωγικη drone συμμετρια, με τους Corrupted να γινονται ενα ολοσωστο harsh noise project μεχρι να επανελθει η ταξη και να ξαναπεσουν σε μια αλα Llenandose De Gusanos καταστολη.

 Corrupted rise from their ashes with the first 12" of the Hollow trilogy that will be concluded later. This time, the band chooses to explore further the dark ambient territory of Llenandose De Gusanos, that is playable both on 33 and 45 rpm. The former setting exhibits the droney side of things, with a seething sense of dread, while the latter instigates from the thick molasses of sound bursts of glorious noise, until they're suppressed again by the ominous hum. 

Felicific Algorithim 12" (Cold Spring - 2018)

John Duncan - Riot

 Με αφετηριακη επισημανση την σημαντικοτητα του Riot στην εξελιξη του αμερικανικου και ιαπωνικου noise καθως και την τιμη μιας original κοπιας, ηταν φυσικο και επομενο να ουρλιαζω κατω απο την πανσεληνο οταν ανακοινωθηκε η επανακυκλοφορια του. Καπου αναμεσα απο τα ψιλα γραμματα του δελτιου τυπου, αναφεροταν πως ο John Duncan επαναηχογραφησε τμηματα του δισκου επειδη δεν ηταν ικανοποιημενος με το αρχικο mix. Η αληθεια ειναι πως δεν καταλαβα καποια ουσιαστικη διαφορα απο το mp3 του soulseek, αλλα αυτο δεν μας ενδιαφερει. Εγω βρισκομαι εδω μονο για τη βαβουρα.
 Το ομοτιτλο κομματι καλυπτει ολοκληρη την επιφανεια της πρωτης πλευρας με στατικο θορυβο και βραχεα κυματα, που μαζι με το σκατιδι των ραδιοφωνικων εμπομπων και των σηματων μορς που πεταγονται απο το πουθενα, οδηγειται προς το παιξιμο μεχρι να σιχαθω την ωρα και τη στιγμη. Για τη δευτερη πλευρα δεν εχω να πω πολλα, δεν τα καταλαβαινω εγω αυτα. Εγω βρισκομαι εδω μονο για τη βαβουρα.

 Ideal Recordings provides us a huge public service by reissuing Riot, one of the very first examples of pure Noise assault. After his self-imposed exile on Japan back in 1984, John Duncan envisioned this record as an unbearable piece of music, a deliberate attack on the listener, but despite his effort to make something that ugly, Riot ironically became a key ingredient in the evolution of Japanoise as we know it. Behind the wall of static and shortwave randomness, you can trace a rich tapestry of metallic textures and a keen sense of physicality. The Black Sabbath sample is just a bonus.

Riot LP (Ideal Recordings - 2018)

Rotat - Grease District

 Ακομα ενα φινλανδικο μονομελες project που ακολουθει την αλανθαστη τακτικη του "βαραω μεχρι να με ακουσετε, αλλα αν δεν τα καταφερω, θα το κανω ακομα πιο δυνατα". Το harsh noise του Rotat εχει μια σχετικη hi-fi προσεγγιση στον ηχο, χωρις να θυσιαζει την αμεσοτητα του για χαρη της πιστοτητας, δηλαδη εξακολουθει να δαγκωνει κοκκαλα, αλλα ταυτοχρονα μπορεις να ξεχωρισεις ποιο απ' ολα.

 Απο τα εξι κομματια του Grease District, θα ξεχωρισω το Plastic Pubic Hairs, μια ηρωικα τιτλοφορημενη εντεκαλεπτη συνθεση που συμπυκνωνει αψογα την περιπτωση του ανωνυμου κυριου και το Last Breath, μια σπαστικα ασθμαινουσα καφριλα με κρατσανιστα επιπεδα και ακραιο panning. Live your myth in grease. 

 After a couple of tape releases on Obsessive Fundamental Realism and Hiisi Productions, this anonymous Finnish project makes its official debut on Freak Animal. Grease District has everything you need from your harsh noise, be it the crunchy low end, the balls out attack or the angular turns. The few industrial touches are more than welcome, like the tight last track with its rhythmical hammering in front of the brutal soundstage and the lost-in-somewhere vocal snippets. More like this please. 

Grease District CD (Freak Animal - 2018)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Αποψε, Κυριακη 6 Μαιου

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

Raw Power is sure to come a-runnin' to you.

Επευφημιες εδω.

Coherent States Showcase at Boiler

 Σε περιπτωση που ειχατε κλειστει σε bunker χωρις wi-fi τον τελευταιο μηνα, ενημερωνω πως η Coherent States παρουσιαζει τους Sigtryggur Berg Sigmarsson, Sick Llama, Judith Ηamann με Κωστη Κηλυμη και Dead Gum την Πεμπτη, 3 Μαιου στο Boiler, με ωρα εναρξης 21.00 ακριβως. To Cafe Oto θα εμπλεκε στο λαθρεμποριο οργανων γι' αυτο το lineup. Εσεις φυσικα δεν χρειαζεται να κανετε κατι τετοιο, επειδη η προτεινομενη συνεισφορα για τα lives ειναι 5 ευρω. Η αρτιμελεια και η διασκεδαση σας ειναι ηδη εγγυημενη.

Brian Eno with Kevin Shields - The Weight Of History / Only Once Away My Son

 Ξερω. Τετοιου ειδους συνεργασιες ειναι επιφοβες, με μεγαλυτερο θυμα το ιερο τερας της εξισωσης που διακυβευει την υποληψη του. To νεοτερο μελος συνηθως τη γλυτωνει με μια επιπληξη που θα ξεχαστει στο Wire του επομενου μηνα, καθως δηλωνει γοητευμενο απο τις ανορθοδοξες μεθοδους του ειδωλου του, ενω εχει ηδη κερδισει credit καλλιτεχνικης ωριμοτητας, ασχετα με το οποιο αποτελεσμα.
 Ο τιτλος του The Weight Of History αντανακλα τις παραπανω φοβιες των συμμετεχοντων. Εχοντας προηγηθει ενα Lulu (που κατα ενα διεστραμμενο λογο μ'αρεσε) και ενα Soused (που θελω να ξεχασω), οι Eno/Shields επαιξαν εκ του ασφαλους, χρησιμοποιωντας τη Record Store Day 2018 για διχτυ ασφαλειας. Ακομα και τα δυο κομματια του δωδεκαιντσου πατανε προσεκτικα πανω στα πλακακια που τοποθετησαν οι ιδιοι, για να αποφυγουν το κραξιμο. Ισως τελικα να προτιμουσα ενα Lulu. Τουλαχιστον δεν θα περνουσε απαρατηρητο.

 I expected way more from this collaboration, but that doesn't mean that The Weight Of History is bad in any way. It's just too safe for its own good. Still, an Εno/Shields 12" is better that no Eno/Shields 12", so here it is. 

The Weight Of History 12" (Opal Records - 2018)

Maya Deren - Divine Horsemen - The Voodoo Gods Of Haiti

 H Maya Deren θα επισκεφτει την Αιτη το 1946, χρηματοδοτουμενη απο την επιτροπη υποτροφιων του μουσειου Guggenheim, με σκοπο το γυρισμα ενος ντοκυμαντερ για τους λατρευτικους χορους της τοπικης θρησκειας, του Vodou (η αλλιως Vodun και Vodoun αλλα γνωστοτερο σε εμας με την παραφραση του, Voodoo). Δυστυχως το project θα μπει στον παγο επειδη η χρηματοδοτηση κοβεται απο τη στιγμη που η Deren ασπαστει το μαγικο-θρησκευτικο δογμα και ετσι, τα μιλια φιλμ που ειχε κινηματογραφησει, θα παραμεινουν ανεκμεταλλευτα.
 Τελικα το ντοκυμαντερ Divine Horsemen - The Voodoo Gods Of Haiti θα ολοκληρωθει το 1981, 20 χρονια μετα το θανατο της Deren, απο τον πρωην συζυγο της, Teiji Ito. Αυτο εδω ειναι το ηχητικο του ντοκουμεντο.

 Ultra lo-fi field recordings of Voodoo practices from the polymath Maya Deren. If you ever wondered how the fuck Brian Eno went polyrhythmic on our asses with Fear Of Music/Remain In Light, well, this is your chance. Of course, you can't have an all persons fictitious disclaimer. William Bennett based his whole Cut Hands shtick on this record.   

Divine Horsemen - The Voodoo Gods Of Haiti LP (Psychic Sounds - 2018)

The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stage 4

 "Certain memories, certain trains of thought are like the aching tooth one must always be touching just to make sure it still hurts."

- Aldous Huxley, Eyeless In Gaza - 

Everywhere At The End Of Time - Stage 4 LP
(History Always Favours The Winners - 2018)

Jeph Jerman - The Bray Harp

 Mε απροσπελαστη τριανταχρονη δισκογραφια και με συνεχη παρουσια στο αμερικανικο υπο-underground, ειναι αξιο αποριας πως - η ακομα καλυτερα - γιατι ο Jeph Jerman (και κατα συνεπεια το προσωπικο του project, Hands To) δεν εχει την εκθεση και την αποδοχη που του αξιζει. Σταδιακα, η δουλεια του αποτραβηχτηκε απο τις λουπες και τις ηλεκτρονικες παρεμβασεις, για να αφιερωθει στα μικροφωνα επαφης και τα field recordings σε αλμπουμς που εφταναν στα ορια της ακουστικης οικολογιας. Φετος ομως στο The Bray Harp, νοσταλγει τις βιομηχανικες του ριζες, με την καυλα ενος πιτσιρικα που πρωτοπιανει λαμαρινα και τη ψυχραιμια ενος βετερανου που κραταει ισες αποστασεις απο το αντικειμενο του ποθου του.
 Σαφεστατα το πρωτο που ερχεται στο μυαλο ειναι οι New Blockaders, ισως και οι Haters του In The Shade Of Fire, ειδικα στο δευτερο μισο της πρωτης ατιτλης πλευρας. Στη δευτερη πλευρα, ο Jerman συναρμολογει εναν υποδειγματικο junk metal χαμο που τον διαδεχεται μια ξεκουρδιστη gamelan ορχηστρα για το ολοσωστο κλεισιμο μιας ολοσωστης δισκαρας.

 A heavy junk metal record with intricate arrangements and a plethora of textures. The Bray Harp is spinning constantly at Corrupted Delight's HQ, so it's already a strong contender for you know what. 

The Bray Harp LP (White Centipede Noise - 2018)

Vagina Dentata Organ - Irene's Cunt

 "Η Ειρηνη ειναι σαν μια αψιδα πανω απο την θαλασσα. Αχ, αχ. Η Ειρηνη καλει τον εραστη της. Τον εραστη της που καυλωνει απο μακρια. Αχ, αχ. Η Ειρηνη αγωνια και σπαρταρα. Εκεινος ορθωνεται καυλωμενος σαν θεος πανω απο την αβυσσο. Αυτη κουνιεται, εκεινος την αποφευγει, αυτη κουνιεται και του δινεται. Αχ. Η οαση υποκλινεται με τις πανυψηλες τις χουρμαδιες της. Ταξιδιωτες, οι πανωφορες σας στροβιλιζονται μεσ' τη λεπτη την αμμο. Απ' το λαχανιασμα η Ειρηνη κοντευει να διαλυθει. Εκεινος την κοιταζει. Το μουνι εχει μουσκεψει καρτερωντας τ' ολοζωντανο παλουκι. Στ' απατηλα βουνα της αμμου, μια σκια ζαρκαδιου. Κολαση, ας αρχισουν οι καταραμενοι σου να μαλακιζονται, η Ειρηνη εχυσε."

 - Αποσπασμα απο "Το Μουνακι της Ειρηνης" του Λουι Αραγκον - 

 Irene's Cunt is probably the most cheerful record of all time.

Irene's Cunt CD (WSNS - 2018)

Skin Crime - Ghosts I Have Been

  Νεο υλικο απο τους Skin Crime, που δοκιμαζουν την τυχη τους σε αυτο που ολοι αποκαλουμε 'ηλεκτρακουστικο αυτοσχεδιασμο' αλλα δεν ξερουμε τι ακριβως σημαινει. Κατι παρεμφερες ειχε συμβει και στο ομωνυμο album τους, ομως εκει υπηρχε μια κλιμακουμενη νοσηροτητα που στο Ghosts I Have Been εχει αντικατασταθει απο μια αισθηση παραδοσης στην διαδικασια και οχι στο αποτελεσμα. Οπως και να 'χει, θα παιξει πολυ μεχρι να βγαλω ακρη.

 Patrick O'Neil and co. brought Skin Crime back to life after a long hiatus which involved two side projects, a live appearance at the Hospital Productions' 20 years festival and a huge box set that I'll buy as soon as I get my hands on a million euros. Their latest incarnation is a different kind of animal compared to their harsh noise CV, so no more Whorebutcher and Genital Modification for you guys. This time the mood is way more eerie, just like a Small Cruel Party session that went awry, with a couple hundred amplified microsounds requesting immediate headphone listening. Dig in. 

Ghosts I Have Been CD (Hospital Productions - 2018)

Mania - Little Pieces Of Violence

 Ενος λεπτου σιγη στη μνημη των δισκων που δεν ακουστηκαν εγκαιρα για να σταθουν διπλα στα καλυτερα της χρονιας. 

 Keith Brewer shows us once more how shit's gets done. As always, Mania's approach is way more freeform than your average power electronics fare, yet it possesses a unique sense of composition behind all the layering of junk metal and sudden burst of anger to be shelved next to the harsh noise crowd. When the chaos is cleared, you can hear the negative space around the edges that builds tension, without a release, even when these Little Pieces Of Violence escalate to their full form. Excellent stuff. 

Little Pieces Of Violence CD (Phage Tapes - 2017)

Bizarressmania - II

"You are here for science and the comfort of our heroic soldiers. Your life as leeching parasite on the German Reich has placed you high on the list of undesirables. However, here you will be given the opportunity to be useful to the Fatherland and the honour to be of service to its glorious pursuit of its final victory. You will find that you'll be expected to show your gratitude with your complete and immediate obedience to orders. Hesitation or refusal to perform any task assigned to you will be considered a rebellious act and appropriate punishment will follow."

- taken from the film SS Camp 5: Women's Hell - 

II CD/LP (Freak Animal - 2018)

V/A - La Contra Ola - Synth Wave And Post Punk From Spain 1980-86

 Οσο συνεχιζονται οι εκσκαφες στα obscure 80s, τοσο η φαση θα μου θυμιζει το Τρελο Γουικεντ Στου Μπερνι. Οι εταιριες περιφερονται κουβαλωντας ενα πτωμα στους ωμους, το οποιο θα επρεπε να εχει θαφτει εδω και 30 χρονια. Ωστοσο δεν παραπονιεμαι, εχω ανακαλυψει τα οσα χαρη στις συλλογες τυπου Now That's What I Call Minimal Synth Volume Ταδε. 

 Στην περιπτωση της La Contra Ola, ξεθαβεται το DIY ρευμα της Ιβηρικης Χερσονησου, μιας σκηνης που αγνοουσα, περαν των τεραστιων Esplendor Geométrico, των Diseño Corbusier και των σαφως πιο pop, Oviformia SCI. Αναμεσα τους πεταγονται οι EBM αποπειρες των La Fura Dels Baus, το dark wave των Derribos Arias και η Pop Group-meets-Blurt-meets-ο,τι να ναι παρανοια των La T. Ομως ο πρωταγωνιστικος ρολος της συλλογης ανηκει στο γοητευτικοτατο ερασιτεχνισμο, φουλ στις σπαστες προφορες και στο ατσαλο sampling.

 An eye-opening compilation that showcases the spanish post punk scene, back at a time when the analog keyboards took over. Most of the acts deviate from their respective niche sound and they manage to strain an excess of ideas from their self-confined means. Somehow, the hummability of the tunes remain intact, even when the bands are frenetic or just plain weird. Of course the whole thing sounds dated, but that's exactly its charm.

La Contra Ola CD/2xLP (Les Disques Bongo Joe - 2018)

Jean-Marc Foussat / Georgios Karamanolakis - Substunce Sans Scrupule

 Ηλεκτρακουστικος διαλογος μεταξυ του Γαλλο-Αλγερινου Jean-Marc Foussat και του Γεωργιου Καραμανωλακη. Ο καθε καλλιτεχνης επεμβαινει στα ηχογραφηματα του αλλου, ειτε με διακριτικες παρεμβασεις απο field recordings και lower case αυτοσχεδιασμο, ειτε αντιστρεφει εντελως το τοπιο με σχεδον harsh θρασος. Αυτο ομως που εντυπωσιαζει αυτοματα στο Substunce Sans Scrupule ειναι η αισθηση πως οι εμπλεκομενοι δεν φοβουνται να λερωσουν τα χερια τους, πραγμα αδιανοητο για τις συγχρονες αποστειρωμενες musique concrete παραγωγες. Oι fans της Creel Pone, της Recollection GRM και των C.C.C.C. θα λατρεψουν.

 The esoteric world of electroacoustic composition is graced with this black slab of vinyl. Substunce Sans Scrupule may be a cerebral work, but its million twists and turns have a full hand-on approach, thanks to the extensive use of EMS Synthi. The real magic happens when the disjointed fragments gel together into a cohesive vortex that brings to mind the Forbidden Planet soundtrack, remixed by Hiroshi Hasegawa inside the legendary GRM Studio. This is a unique record which guarantees constant revisiting.

Substunce Sans Scrupule LP (Άγιος Άνθρωπος / Ηρακλής / Coherent States / More Mars / Noise-Below / Robbery Alarm - 2017)

Alvin Lucier - Criss Cross / Hanover

 O oγδονταεφταχρονος Alvin Lucier αναθετει στον Stephen O' Malley και τον Oren Ambarchi την εκτελεση δυο προσφατων συνθεσεων του για ηλεκτρικη κιθαρα και ταλαντωτη. Κι οσο και αν αυτο ακουγεται θεμελιωδες η ακομα και αχρειαστο για ενα συνθετη που ασχολειται με τις ιδιοτητες του ηχου για παραπανω απο πενηντα χρονια, αξιζει αφενος να αναλογιστουμε την τοτεμικη θεση της ηλεκτρικης κιθαρας στη λαικη μουσικη και αφετερου τη σταδιακη εργαλειοποιηση της στα χερια του Chuck Berry, του Keith Rowe, του Lou Reed, του Robert Fripp, του Kevin Shields και του Dylan Carlson. Επομενως το Criss Cross / Hanover θα συνεβαινε αργα η γρηγορα. 
 Οπως φανταζεστε οι συνθεσεις ξεγυμνωνουν το εξαχορδο απο τα γνωστα χαρακτηριστικα του. Το πρωτο κομματι αποτελειται απο δυο κυκλικους, μουντους τονους που συναντιουνται περιοδικα, καπως σαν την doom εκτελεση του Adnos I-III της Eliane Radigue. Στο δευτερο ακουμε προσεκτικα, ξυπναμε απο το ληθαργο, σβηνουμε το φακελο drone απο τον υπολογιστη και στη συνεχεια σκοτωνουμε στο discogs τα albums του Eleh.

 Alvin Lucier composed Criss Cross and Hanover in 2013 and 2015 respectively, but these works could have been born at any time of the octogenarian's career. In the first composition, we watch two oscillating tones drawing patterns at glacial pace, as Stephen O' Malley and Oren Ambarchi create their own Soliloquy For Lilith. On Hanover, the duo is joined by a "big band" of some sorts, with saxes, violin, piano et al, but the results are equally minimal and delicate, offering tiny details akin to dust particles swirling in a beam of light. Heady stuff, with its balls placed right where they should be. 

Criss Cross / Hanover LP (Black Truffle - 2018)

V/A - Epicurian Escapism I

 "An extreme example of a saint who was truly zealous in the mortification of her flesh and senses is Saint Mary Magdalene de'Pazzi. 

 Born in Florence in 1566 of an aristocratic family, Caterina de'Pazzi was a religiously precocious child. At age 10 she made a vow of perpetual chastity, secretly whipped herself and wore a crown of thorns. Although her parents were unhappy with her behavior, they allowed her to enter a Carmelite convent where she chose the name of the holy harlot, Mary Magdalene. Due to the austerity of her life she soon gained a reputation for outstanding virtue. Frequently she experienced periods of 'rapture' during which she made predictions about the future. She reportedly was able to cure diseases; one procedure she followed was to lick the skin lesions of afflicted nuns, including one who was thought to have leprosy, and to suck the maggots out of skin ulcers. 

 At age 20 she declared that God had ordered her to eat only bread and water. Because of swelling in her feet she often crawled around the convent on all fours and kissed the feet of the bewildered nuns. Claiming that she was being hounded by devils, she frenetically and publicly whipped her body to chase them away and threw herself naked on thorn bushes until she was covered with blood. She burned her skin with hot wax and cajoled the novices in the convent to whip her and to step on her mouth. 

 At about age 37, emaciated and racked with coughing and pain, she took to her bed and did not leave it until she died four years later in 1607. Her painful gums were so badly infected that she could not bear to close her jaw, until her teeth fell out, one by one. Her body was covered with putrefying bed sores, but when the sisters offered to move her she warned them off for fear that by touching her body they might experience sexual desires. 

 Because of her virtuous life, her miraculous healing, her clairvoyance and the presence of a perfumed fragrance that emanated from her corpse, she was beatified by Pope Urban VIII in 1626. She was admitted to the company of the saints by Pope Clement IX, who issued a decree of canonization in 1668. A large statue of her holding a flagellant whip can be seen in her church in Florence where many people from around the world still come to pay her tribute."

(The extract is taken from the book "Bodies Under Siege: Self-Mutilation and Body Modification in Culture and Psychiatry" by Dr. Armando Favazza)

Epicurian Escapism I CD (The Epicurian / Silken Tofu - 2014)

V/A - Epicurian Escapism II

 Η συλλογη Epicurian Escapism κυκλοφορησε το 2013 με αφορμη το ομωνυμο φεστιβαλ, παρουσιαζοντας την πολυπλευρη προσεγγιση των συμμετεχοντων πανω στο συγχρονο (post) industrial. Απο τοτε οι εξελιξεις ηταν ραγδαιες και τα ονοματα ανεβοκατεβηκαν την κλιμακα δημοφιλιας, με κορυφαιο παραδειγμα τον Trepaneringsritualen που αυτη τη στιγμη που μιλαμε απολαμβανει τα σαλονια των μεγαλων εταιριων.
 Oι υπολοιποι καλλιτεχνες παρουσιαζουν αυτο που ξερουν καλυτερα, με τους Ke/Hil σε ψυχροπολεμικο mode, τον Αnemone Tube σε δυο ελλειπτικα drones χωρις τρελες εκπληξεις, Post Scriptvm σε απονερα του Grey Eminence και Dieter Müh να μεγαλουργουν στο εικοσαλεπτο Bethlehem.

 The exemplary curated second volume of the infamous Epicurian Escapism compilations showcases a diverse roster of artists that serves both as a treat for the initiated and an introduction for the newcomer. If I had to pick only one track, I would get Dieter Müh's Bethlehem, which is an glorious mindfuckery in the vein of Maeror Tri and Unveiled. Luckily I don't have to.

Epicurian Escapism II CD (The Epicurian / Silken Tofu / Peripheral - 2013)

H.Ö.H - Palava Kuljettaja

 Μυστηριωδες φινλανδικο project με αρκετες κασετες στο βιογραφικο του, τοποθετημενες μεθοδικα μεσα στην τρεχουσα δεκαετια, ετσι ωστε να διατηρηθει η ανωνυμια του. Το Palava Kuljettaja εκμεταλλευεται τη συμβιβασμενη πιστοτητα της μαγνητικης ταινιας σε σημειο που ο ακροατης δυσκολευεται να ξεχωρισει το εργο απο το μεσο, με πρωτη και κυρια αναφορα το Oxide του Chop Shop, χωρις τις μηχανορραφιες. Ενω τα εξι ατιτλα κομματια του album αποτελουνται μονο απο υποτυπωδεις λουπες και βραχεα κυματα, στο συνολο της δουλειας ενυπαρχει μια Filth & Violence συνιστωσα που αδυνατω να καταδειξω. Ισως να φταιει η τιποτενια xerox εξωφυλλαρα, μπορει και η ιδια η καταγωγη του project, ακομα και η προσφατη συλλογη στη Freak Animal. Παντως θα συνεχισω την ερευνα, με την κασετα στο auto reverse.

 Raw tape music made in the most unsophisticated way. H.Ö.H bypasses any "artistic" associations that usually plague these jams with boring concepts and goes straight into the texture of the ferric tape. Most of the time Palava Kuljettaja is drenched in shortwave signals, but the rudimentary loops and their abrupt stops are the stars of the show. In a different setting, I would be saying that the whole thing sounds like a Conet Project remix by William Burroughs, but Finns do it better anyway.  

Palava Kuljettaja CS (Self Released - 2017)

Alfarmania & Proiekt Hat - Flugornas Herrar

 H προσωνυμια "Αρχοντας των Μυγων" (Flugornas Herrar) που συνοδευει τον Βελζεβουλ μεσα στους αιωνες, ετυμολογειται στη χριστιανικη περιφρονητικη παραφραση του ονοματος του μεσανατολικου θεου Βααλ. Οι Φιλισταιοι τον λατρευαν με το ονομα Βααλ-Ζεμπουμπ που σημαινε "Αρχοντας του Υψηλου Οικου". Mε το περασμα του χρονου, δαιμονοποιηθηκε στα γριμορια ως η προσωποποιηση του μιασματος, ειτε με τερατωδεις απεικονισεις και υψηλη θεση στην ιεραρχια της κολασεως, ειτε ως συνωνυμος του Σατανα.

 The follow-up of Mardrömd Dödsström is a bottomless pit of sonic gunk, a sticky unidentified substance poured inside your tape deck. Flugornas Herrar means 'The Lord Of The Flies' in swedish, so you better prepare yourself for some serious occult-ridden death industrial of the highest order. Each track bleeds into the next and you can actually hear their undercurrents beneath the murk, if you're not locked into a random tribal rhythm or a dying synth pattern that managed to escape from the thick textures. These are the outer reaches of psychedelic music, albeit an inwards-looking one.

Flugornas Herrar CS (Styggelse - 2017)

Your Pretty Face Is Going To Hell

Tεταρτη, 24 Ιανουαριου 

Απο τις 21.00 και μετα

Στο Boiler

I took a record of pretty music,

now I'm putting it to you straight from Hell.

Ζητωκραυγες εδω

Grunt - Castrate The Illusionist

 Choir Of Corpses 

If only they could have been able to grasp

what it meant to bow down in front of virtues of modern ideals

former ivory towers transformed into reeking piles of feces.

Embracing the enemies

drift and mutate into service of new religion

finding delights in the most loathsome things

furtherance of own personal hell.

Choir of corpses unable to see their own reality

that waits only few steps ahead

singing the hymns of new religions of man.

Howling with broken voices, smiling with fractured jaws

sacrifices never too great - Lure of collective martyrdom.

Castrate The Illusionist CD/LP (Freak Animal - 2018)