Olivier Di Placido & Crank Sturgeon - Twice Heathen Scent

  Σε περιπτωση που το ονομα του Crank Sturgeon δε σας λεει κατι, καλο θα ηταν να κανετε πρωτα μια γρηγορη αναζητηση στις φωτογραφιες του google και μετα να τσακιστειτε να ακουσετε αυτο. Προκειται για μια εξαιρετικα ιδιαζουσα περιπτωση ηλεκτρακουστικου αυτοσχεδιασμου σπιτικης προελευσης που εχει πεταξει το savoir vivre απο το μπαλκονι. 

 Απο την αλλη ειστε δικαιολογημενοι αν δεν εχετε πετυχει καπου το ονομα του Olivier Di Placido, εφοσον οι εμφανισεις του ειναι περιορισμενες. Ανηκει στη συνομοταξια των Donald Miller, Bruce Russell, Peter Kolovos και ολων των υπολοιπων κιθαριστων που ακουγονται σαν οτιδηποτε αλλο εκτος απο κιθαριστες. Οχι, δεν ειχα ιδεα ουτε εγω, αλλα θα διορθωσω αμεσα το λαθος μου με το να σας παραπεμψω στο εκπληκτικο Twice Heathen Scent που κυκλοφορησε πριν μια εβδομαδα απο τη Coherent States. 

 Για να καταλαβαινομαστε, η κασετα αποτελει την υπερατλαντικη συνεργασια των δυο τυπαδων. Με τη πρωτη ακροαση ξαφνιαστηκα απο την υπερκινητικοτητα του υλικου που ρολαρει συνεχως, χαρη στο συνεκτικοτατο editing που μοιραζει χαστουκια. Δε καταλαβαινω ποιος κανει τι, παντως αναγνωριζω καποια πολυ μακρινη συγγενεια με Prick Decay. Με φουλ ζουμαρισμα, μπορει και να βρουμε στοιχεια απο Voice Crack, αλλα με περαιτερω ωμο, ανοθευτο, καυλωμενο, ασαλιωτο, μπουκωμενο, υπεροχο ΘΟΡΥΒΟ. Παντα τετοια. 

Twice Heathen Scent CS (Coherent States - 2016)

Händer Som Vårdar - Interiors

 Ακομα ενα project της Posh Isolation με ονομα που νιωθεις αμηχανα να προφερεις οταν το παιζεις ιστοριας με το τι ακους αυτο το καιρο. Συνηθως αποφευγω να απαντησω η απλα θα ξεμπερδεψω λεγοντας ΡΟΚ, πραγμα που δεν απεχει εξωφρενικα απο τη πραγματικοτητα. 

 Ο Σουηδος Händer Som Vårdar (κατα κοσμον Henrik Soderstrom) ακουγεται συνειδητα μουδιασμενος σε ολοκληρη τη διαρκεια του Interiors με αμελητεες διακυμανσεις μεταξυ των πιο ζαπρε στιγμων του Arv & Miljo και του Vegas Fountain των Damien Dubrovnik. Η κατασταση αποκταει ενδιαφερον στο τελευταιο track της κασετας, αλλα παραμενει αναιμακτη για τα γουστα μου. Καθολου ροκ εκ μερους του. Δε πειραζει, γλυτωνω και την αμηχανια του namedropping. Επιφυλασσομαι μεχρι την επομενη κασετα.

Interiors CS (Posh Isolation - 2016)

Κ.Κ. Null - Plasmagma

  Ενα πολυ μεγαλο μερος της ευθυνης για την εισαγωγη του ιαπωνικου no wave στην απο δω πλευρα, εχει αποδοθει δικαιωματικα στις συλλογαρες Dead Tech της θρυλικης Dossier. Τα δυο volumes συνεστησαν στο δυτικο ακροατηριο τους Boredoms, τους Ruins και τους Hijokaidan, πολυ πριν o Zorn ξεκινησει τα πηγαινελα στο Τοκυο και το Wire βαφτισει τη φαση Japanoise. 

 Αν λοιπον θεωρησουμε το Dead Tech κατι σαν το ιαπωνικο αντιστοιχο του No New York, τοτε ο Kazuyuki Kishino αναλαμβανει το ρολο του Brian Eno, εφοσον εκανε τις παραγωγες και το πουσαρισμα του ιδιωματος σε fanzines και περιοδικα της εποχης. Με μια ματια στο βιογραφικο του, καταλαβαινεις το λογο. Ενα κατεβατο απο συνεργασιες με ονοματα που ειτε ηδη ξερετε, ειτε εχετε αναγκη να μαθετε.

 Απο τοτε εχουν μεσολαβησει Πολλες κυκλοφοριες του Κ.Κ. Νull απο τις οποιες αγνοω ενα τεραστιο ποσοστο τους, οποτε εδω ασχολουμαστε συγκεκριμενα με το Plasmagma επειδη αυτο ετυχε να πεσει στα χερια μου. Τα τρια tracks της κασετας ενω ειναι θορυβωδη, σε καμμια περιπτωση δε διαθετουν το παροξυσμο που εχω ακουσει στο παρελθον απο το καλλιτεχνη. Θα μπορουσα να πω πως αποδιδουν ηλεκτρακουστικα (?) τη τζαπανιλα, αν στο μεσοδιαστημα δε πλακωναν βαρυγδουπα ρυθμικα μερη και κατι αψυχολογητα IDM μπινελικια απο το πουθενα. Οι συγκρισεις με τον Eno σταματουν καπου εδω, επειδη το Plasmagma ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο τo Lux. Chance meeting on a laptop. 

Plasmagma CS (Video Nasties - 2015)

LR & Puce Mary - The Female Form

  H Posh Isolation διαφημιζει πως το Female Form πραγματευεται τη στενη σχεση αλλα και τη τριβη μεταξυ των φυλων, λες και το 98,9% της παγκοσμιας δισκογραφιας δεν ασχολειται με το ιδιο θεμα. Ισως θα επρεπε να δωθει περισσοτερη σημασια στο γεγονος πως ο μισος δισκος ηχογραφηθηκε στην υπογα του Mayhem στη Κοπεγχαγη και ο υπολοιπος στο σαλονι των EMS στη Στοκχολμη. Απο αυτη και μονο τη λεπτομερεια θα επρεπε να γινεται αντιληπτη η αντιθεση και η ισορροπια που θελει να θιξει το concept, χωρις περαιτερω διευκρινισεις.
 Αλλωστε η θεματολογια γινεται προφανης μεσα στα πρωτα κιολας λεπτα του album. Οι καλλιτεχνες θολωνουν τα εμφυλα χαρακτηριστικα του συνηθως ασπρομαυρου ηχου τους σε ενα διαφανες γκριζο ηλεκτρακουστικο περιβαλλον, αντιστοιχο με το Decaying Ships του Pulse Emitter και το Dream House Variations του Keith Fullerton Whitman. Μοναδικη εξαιρεση διαφορετικης αποχρωσης αποτελουν τα φωνητικα, με τη πεθαμενατζιδικη εκφορα του LR να διαδεχεται τη σαφως πιο ανθρωπινη (και επι μονιμου βασεως σπασμενη) Puce Mary. Καλο θα ηταν να κανετε πρωτη ακροαση με χαλασμενη διαθεση. Οχι, δε θα βοηθησει καθολου, αλλα αυτο ακριβως ειναι το νοημα.

The Female Form LP (Posh Isolation - 2015)

Arv & Miljö - Kropp

 Κατα τη διαρκεια της νοσηλειας του για αρτηριοφλεβικο συριγγιο, οντας παραλυτος απο τη μεση και κατω, ο Matthias Andersson αντιμετωπιζε ενα πιθανο ζοφερο μελλον ηχογραφωντας το περιβαλλοντα χωρο του. Κι ομως, ο ολοκαινουργιος δισκος του Arv & Miljo ακουγεται ψυχρος και αποστασιοποιημενος, κρατωντας τον ακροατη σε αποσταση ασφαλειας απο συναισθηματικους εκβιασμους.

 Ενα πολυ μεγαλο μερος των τεσσαρων συνθεσεων παταει στα χαμηλης πιστοτητας field recordings του νοσοκομειου. Σιγα-σιγα αυτα φθειρονται κατω απο τις διακριτικες synth παρεμβασεις του Andersson, οχι και πολυ μακρια απο τη τεχνοτροπια του Sewer Election και των Lettera 22. Το ολο ακροαμα προς τιμη του, δεν ανηκει καπου συγκεκριμενα (εκτος απο τη kosmische θειλα του τελευταιου track) αλλα αν πρεπει σωνει ντε και καλα να καταταξω καπου το Kropp, μαλλον θα το εβαζα στη κατηγορια της βιωματικης concrete, αγκαζε με το Pilgrim του Lescalleet και το Sooner Or Later του Ostertag.  

Kropp LP (Posh Isolation - 2014)

IRM - Closure

 Στο Crash, o Cronenberg εβαλε τους αποξενωμενους πρωταγωνιστες του Ballard να περιφερουν το τομαρι τους ασκοπα, πνιγμενοι απο τον αισθητηριακο κορεσμο του συγχρονου πολιτισμου, με μουδιασμενους γευστικους καλυκες απεναντι στην ανθρωπινη εμπειρια, προσπαθωντας να νιωσουν κατι. Ειναι σαφως καλλιεργημενοι αλλα αδειοι, σα το πολυτελες διαμερισμα τους με τη minimal διακοσμηση και το ιδανικο feng shui. Το μονο που θα τους βγαλει απο το ληθαργο, ειναι ενα τροχαιο. Απο κει και περα αποκτουν σωματικη συνειδηση. Συγκρουστηκαν μετωπικα με το περιβαλλον τους. Ενιωσαν ζωντανοι.
 Το Closure εισβαλλει αποτομα στον ακροατη, ιδιαιτερα οταν το ακουσει απηυδισμενος απο τη ζωουλα του. Ηξερα πως καθε δισκος των IRM ειναι συναισθηματικο πορνογραφημα αλλα δε περιμενα αυτο το γαμησι. Στουκαρει μεσα σου. Απεχει μιλια μακρια απο τα συνηθισμενα genre electronics που παιζουν τριγυρω. Απεχει ακομα και απο τα προηγουμενα albums του ιδιου του project. Μακρινες συγγενειες θα βρειτε μονο με το Slice Through Or/In Glass Metal του John Mannion και το Pissmop των Yellow Tears αν ειχαν κλασσικη παιδεια και δεν εκαναν μπαχαλα στο Red Light District.
 "Μετα απο ενα συνεχη βομβαρδισμο προπαγανδας για οδικη ασφαλεια, ηταν σχεδον ανακουφιστικο το να βρεθω σε ενα πραγματικο ατυχημα". Ταδε εφη Ballard. Και στα δικα μας.

Closure CD (Malignant Records - 2014)

Aaron Dilloway - Medicine Stunts

 Ο Aaron Dilloway εφερε την ηλεκτρακουστικη μουσικη στο υπογειο του καθε dude που τη βγαζει στο καναπε αγκαλια με ενα bong και θελει να ακουσει κατι far out. Πριν το ντεμπουτο των Wolf Eyes στη Sub Pop, η παραπανω εικονα ηταν τουλαχιστον ανηκουστη. Τωρα πλεον ειναι η καθημερινοτητα του αμερικανικου κασετοunderground.
 Απο τοτε, η μπαντα συνεχιζει τη πορεια της (παρα την αυτοσαρκαστικη δηλωση του John Olson πως το noise πεθανε) διατηρωντας τον Dilloway ως περιστασιακο συνεργατη, ενω ο ιδιος ακολουθει τη solo καριερα που αγαπαμε και εμπιστευομαστε οταν θελουμε να κανουμε shut down στο κεφαλι μας. Καπως ετσι ακουγεται και το Medicine Stunts. Σα τις τελευταιες μπερδεμενες σκεψεις λιγο πριν τον υπνο. Ο Dilloway ξεκολλαει υπομονετικα τα υπολειμματα τους απο το κρανιο με amplified μυστρι. Η νοοτροπια του μισαωρου track δεν βρισκεται και τοσο μακρια απο το Air Supply των Lambkin/Lescalleet, αν εξαιρεσουμε βεβαια τη διακριτικοτητα των παραπανω και την αντικαταστησουμε με μια θολη, χοντροκομμενη κασετιλα. Far out maaaaan.

Medicine Stunts CS (Lal Lal Lal - 2014)

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 

 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 

 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

Francisco López - La Selva

 Το La Selva θα μνημονευοταν πιο συχνα ως υποδειγμα επιτοπιων ηχογραφησεων αν δε βρισκοταν κατω απο τα τσιμεντα της αχανους δισκογραφιας του Francisco López. Δε διαλεγω τυχαια τη λεξη 'τσιμεντα'. Ο Ισπανος sound artist εχει πλεον Ph.D. στη χρηση και αναχρηση ηχων απο την αστικη βιοποικιλοτητα, οποτε ενα 70λεπτο field recording ενος τροπικου δασους στη Costa Rica αποτελει εξαιρεση του κανονα που εθεσε ο ιδιος. 

To album φωναζει μεσα στη ζουγκλα το ονομα του David Tudor, αλλα εκει που το Rainforest επενεβη στη πρωτη υλη του με επεξεργασια, ο López κραταει ατοφιες τις ηχογραφησεις και κανει διακριτικη κοπτοραπτικη για να δωσει καποια μορφη αφηγηματικοτητας. Μπροστα απο τα υπερευαισθητα μικροφωνα του περνανε εκατονταδες ειδη χλωριδας και πανιδας με τετοια λεπτομερεια που με λιγη καλη διαθεση θα νιωσετε πανω σας την υγρασια. Με κακη διαθεση, θα σας πιασουν αλλεργιες και θα θελετε να ριξετε napalm στο δασος. 

 Το προτεινω ιδιαιτερα σε fans του Chris Watson και του Russell Haswell, αλλα και σε οσους εχουν λατρεψει γονυκλινεις το Presque Rien. Αμην.

La Selva CD (V2_Archief - 1998)

Hair Police - Mercurial Rites

 Οσο τα πρωην αφεντικα της πριν καμμια δεκαετιας αμερικανικης noise σκηνης κινουνται πλεον προς ρυθμικα πλαισια,  οι Hair Police συνεχιζουν να πορευονται σε εντελως αντιθετο δρομο απο τους Pete Swanson και τους Dominick Fernow αυτου του κοσμου. Τα εξ αγχιστειας αδερφια των Wolf Eyes κυκλοφορησαν πριν κανα δεκαμηνο το Mercurial Rites στο σαλονι της Type, χωρις ομως να αραιωσουν τον ηχο τους. Τους πειραματισμους με τη συνταγη τους κρατανε για τα solo albums τους.
 Ετσι ο δισκος ειναι μια ηλεκτρακουστικη σουπα απο τσιριχτα feebacks, αυτοσχεδιαστικα drums, no-wave κιθαρισμους, ανατριχιαστικες στριγγλιες, μεσα σε μια πιο ανοιχτη και καθαρη παραγωγη για τα δεδομενα τους. Bonus: μια σχεδον soundtrack-ικη ατμοσφαιρα που ελειπε απο τις προηγουμενες δουλειες.
Αν το Certainty Of Swarms ηταν το Grand Guignol τους, τοτε το Mercurial Rites ειναι σιγουρα το Absinthe τους. Βραβειο συνεπειας 2013.

Mercurial Rites LP (Type - 2013)

Äänipää - Through A Pre-Memory

 Συμφωνα με το Google Translator, Äänipää σημαινει 'Κεφαλη Αναπαραγωγης' στη μητρικη γλωσσα του Vainio. Θα μπορουσε καλλιστα να σημαινει και 'Σκατοσυνη και Μισανθρωπια' και να μη φαινοταν σε κανεναν υπερβολικο η παρατραβηγμενο. Tα doom electronics του Through A Pre-Memory διατηρουν επιδεικτικα τα χαρακτηριστικα των εμπλεκομενων. Τα industrialοειδη beats του Vainio, τη μουντιλα του O'Malley πριν μπλεχτει στη γκαλερι Μοιραρακη, τα διαολια του Dubin και τα δραματικα εγχορδα του Kang. Η παραπανω συνθεση εχει τοσο ψαχνο που μπορει να πουλησει και χοιρινο σε ραββινο, οποτε ακουστε το οπωσδηποτε. Mazel tov.

(Υ.Γ. Ενα μεγαλο ευχαριστω στον υπερτατο ΘΕΟ Παρασκευα Bon Jovi που ξετρυπωσε το link και μου εξασφαλισε μια χαμογελαστη Κυριακη)

Through A Pre-Memory CD/2xLP (Editions Mego - 2013)

Sutcliffe Jugend And Junko - Sans Palatine Uvula

 Καθε γενια θεωρει πως ειναι αμεσα υπευθυνη για το επικειμενο Τελος, θρεφει τους ψευδοπροφητες της, ναρκισσευεται διεστραμμενα πως θα γινει μαρτυρας του Τιποτα. Βεβαια καμμια γενια πριν απο τη τρεχουσα δεν ειχε στο βιογραφικο της το Sans Palatine Uvula. 

 Ο δισκος ακουγεται σα την 11η πληγη του Φαραω. Σε οποια ενταση και να παιχτει, σε αρρωσταινει. Η φωνη της Junko φταιει για ολα ρε, οι τσιριδες της ειναι τοσο διαπεραστικες που καλυπτουν ακομα και το χαος των Sutcliffe Jugend, οι οποιοι μπαινουν σε ηλεκτρακουστικο mode τυπου Threnody For The Victims Of Ignorance. Ολοι οι τιτλοι των κομματιων αναφερονται σε υποτιθεμενες ζημιες τις στοματικης κοιλοτητας. Point taken.

 Δε λεω πως θα βρεξει ακριδες και βατραχια. Λεω πως συνεργαστηκαν οι SJ με την αιωνια εχθρο μου. Αυτο το γεγονος απο μονο του ειναι αρκετο.

Sans Palatine Uvula CD (4iB Records - 2013)

John Cage - Shock

 Μεχρι και πριν μια εβδομαδα, στεκομουν ανεκφραστος μπροστα στην ιδιοφυια του John Cage. Ναι, αιωνιο respect και ολα τα συναφη που πρεπει να εχεις απεναντι σε τετοιες φιγουρες γιατι αλλιως θα φας κραξιμο απο τυπους που πιθανοτατα νιωθουν ακριβως οπως εσυ αλλα ντρεπονται να το παραδεχτουν, αλλα ποτε δεν καταλαβα το γιατι. Εχω δυσανεξια στις αγιογραφιες.

 To μονο που χρειαστηκε για να αλλαξει ο μουσικος μεταβολισμος μου ηταν τα 80 λεπτα του Shock. Το αφησα να παιζει ενω βρισκομουν μεταξυ facebook και αχρειαστης ανακαταταξης δισκων. Δεν εδινα απολυτως καμμια σημασια μεχρι τη στιγμη που συνειδητοποιησα πως οι ηχοι της πληκτρολογησης ταιριαζουν απολυτα στο πλαισιο του 0'00'' και πως το ξεκουβαλημα θα μπορουσε καλλιστα να ειναι μερος του Variations II (το οποιο σε σημεια αγγιζει τη λαμαρινοθεραπεια των Blockaders και του Hutchinson). Επιτελους καταλαβα πως ο Cage δε συστησε μονο τους μουσικους σε μια νεα αντιληψη συνθεσης αλλα και το κοινο σε μια νεα μορφη ακροασης. Ι was blind, now I can see.

  

Shock 2xLP (Em Records / Omega Point - 2012)

Mama Baer - Asylum Lunaticum

 "A casual stroll through the lunatic asylum shows that faith does not prove anything"

- Friedrich Nitzsche -

Asylum Lunaticum LP (Nihilist - 2011)

V/A - Necropolis, Amphibians & Reptiles: The Music Of Adolf Wölfli

 Καμμια αμφιβολια. Ο Adolf Wolfli ηταν ψυχοπαθης. Περασε το μεγαλυτερο μερος της ενηλικης ζωης του σε ενα κοσμο δικης του επινοησης, γεματο απο αποκαλυπτικες παραισθησεις, μεσα σε φυλακες και ψυχιατρεια στα τελη του 19ου αιωνα. Τα χιλιαδες σχεδια και οι δυσνοητες παρτιτουρες ουρλιαζουν outsider artist, αλλα το οραμα του Wolfli ηταν πολυ πιο ολοκληρωμενο απο το μεσο καιδι που βρηκε συνειδητα καταφυγιο στην art brut. Εξου και το ενδιαφερον του Graeme Revell, των NWW και των DDAA για το ογκωδες εργο του δευτερου πιο δημοφιλους στο google Adolf.

 Το Necropolis, Amphibians & Reptiles αποκωδικοποιει το χαος των παρτιτουρων αποδιδοντας το με τσαλακωμενα νανουρισματα και παλιμπαιδιζουσες υποσιτισμενες μελωδιες αλα Residents. Δε προκειται να βρειτε γνωριμα χαρακτηριστικα των groups. Αλλα δεν ερχεστε εδω μεσα για κατι τετοιο, ετσι δεν ειναι.

Necropolis, Amphibians & Reptiles LP (Musique Brut - 1986)