Blackest Ever Black - She Died With Her Eyes Open

  Σε προηγουμενη αναρτηση ανεφερα πως το μεχρι τωρα εξαιρετικο label Blackest Ever Black καταπινει hype με τις χουφτες απο εντυπα και bloggers, με sold-out 12ιντσα απο το πρωτο γαμημενο 48ωρο, με support σε †Cut Hands ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ†, διατηρωντας ομως ανεπαφη τη χαρακτηριστικη σκατοψυχη αισθητικη του. 

 H πρωτη (και τελευταια) σκεψη που εσκασε στο μυαλουδακι μου κατα την ακροαση του She Died With Her Eyes Open ειναι πως τα πραγματα εξελισσονται πιο γρηγορα απο μια broadband. Θα παιξει επανασταση σε περιορισμενα downloads και δε θα προλαβω να τη κατεβασω. Γερασα. Πλεον ενα mixtape με Sutcliffe Jugend, Burzum, Nocturnal Emissions και Yellow Tears μαζι με 5-6 darkwave obscurities θεωρειται kewl. Ο συγχρονος πολιτισμος μου αφαιρεσε το αναποσπαστο δικαιωμα στη χαρα που εισπραττω οταν καποιος αγνωμονας με αποκαλει παιδοφιλο, ανωμαλο πρεζακια η εστω κατι τοσο ευφανταστο για τις μουσικες μου προτιμησεις. Ας ειναι. Μπορω να ζησω μ' αυτο. Ευκολα. Ειθε η Blackest Ever Black να ειναι το new black. 

She Died With Her Eyes Open CD-R (Blackest Ever Black - 2011)

Regis - Complete Works 1997-1998

 Αν πεταξω καμμια μαλακια, καντε τα στραβα ματια γιατι δε ξερω τη τυφλα μου απο techno. Ουτε καν τουριστας. Τιποτα λεμε. Αλλα εχω ενα πραγματικα αξιοζηλευτο ταλεντο. Μπορω να ανιχνευσω τη blackιλα σε ολες τις μουσικες. Φερτε μου avant retard απο το Νησι του Πασχα μεχρι darkwave απο Τζαμαικα και θα σας βρω το αποστημα. Ειτε υπαρχει, ειτε οχι.

 Για να βρεις τη μαυριλα στη μουσικη του Regis δε χρειαζεσαι κανενα υποτιθεμενο ταλεντο. Ειναι προφανης. Ο  μεταλλικος εξωσκελετος του Complete Works 1997-1998 απορροφαει το φως των strobes. Η βιομηχανικη ραχοκοκαλια του παραμενει ευθυτενης ακομα και μετα απο τις επιληπτικες κρισεις των ρυθμων. Προτεινετε κι αλλα τετοια, τωρα που εχω ψηθει. Θα σας βρω το αποστημα.

Complete Works 1997-1998 CD (Downwards - 2012)

Vomir - Empty (verb)

 'An empty canvas is full'

- Robert Rauschenberg -

Υ.Γ. Με τη πολιτιστικη χορηγια του φιλου Kiwiknorr.

Empty (verb) CD-R (Self Released - 2012)

Macronympha - Super Oxide

 Οι Jagger/Richards του americanoise συλλεγουν πρωιμο υλικο με τη πολυτιμη βοηθεια του Dan Johansson για να επικυρωσουν αυτο που σκεφτομουν εδω και καιρο. Το ογκωδες, ακαθοριστο πραγμα που ειναι γνωστοτερο σε μας ως ο ηχος των Macronympha ειναι καθαρο αποτελεσμα της ψυχογεωγραφιας του Pittsburgh, Pennsylvania. Κατι πρεπει να συμβαινει εκει. Λεω να οργανωσουμε πενθημερη εκδρομη/λαικο προσκυνημα. Ζω για τη στιγμη που θα δω πουλμαν με χαρακτηριστικη επιγραφη στα πλαγια 'Εξωραιστικος συλλογος Corrupted Delights'. Συμμετοχες εντος. 

Super Oxide CD (Ljud & Bild Produktion - 2011)
(The link is removed by request)

Black Rain - Now I'm Just A Number: Soundtracks 1994-95

 Εκτος απο το να απολαμβανει αποπνικτικο αλλα δικαιολογημενο hype, η λονδρεζικη Blackest Ever Black δικαιολογει απολυτα το ονομα της ακομα μια φορα με την επανακυκλοφορια του Now I'm Just A Number. 

 Η ιστορια εχει ως εξης: oι Black Rain αναλαμβανουν τη μουσικη επενδυση του Johnny Mnemonic, o σκηνοθετης  απ' ολους τους ηθοποιους αυτου του πλανητη δινει το πρωταγωνιστικο στο Keanu Reeves, το soundtrack απορριπτεται, το group παυει τις δραστηριοτητες του μεχρι να επανελθει στη ζωη απο το προσφατο ενδιαφερον των ακροατων για οτιδηποτε Cut Hands, Vatican Shadow και Regis. 

 Η οργανικη αποψη της τετραδας για το cyberpunk γενναει ενα πλασμα ιδανικο για να κυκλοφορει με  βρεγμενη καπαρντινα στη μητροπολη του Blade Runner. Σπασμενο βλεμμα, σκυμμενο κεφαλι, βιονικα μελη, τεχνητα οργανα, ανθρωπινα αρχιδια. 

Now I'm Just A Number: Soundtracks 1994-95 LP (Blackest Ever Black)
(The link is removed)

Demdike Stare - Elemental

 'There are four gates to one palace; the floor of the palace is of silver and gold; lapis lazuli & jasper are there; and all rare scents; jasmine & rose and the scent of death. Let him enter in turn or at once the four gates; let him stand on the floor of the palace'

- Liber Al Vel Legis, Aleister Crowley -

Elemental 2xCD (Modern Love - 2012)
(The link is removed)

Phil Blankenship - Phil Blankenship Plays Criminally Insane

 Στο περσινο top ten του Aaron Dilloway, το Phil Blankenship Plays Criminally Insane καταλαμβανει τις 9 πρωτες θεσεις. Καθολου ασχημα, ιδιαιτερα οταν δειτε πως στη δεκατη βρισκεται το Lulu. Δε καταλαβαινω αν αυτο σημαινει κατι για τους Loutallica, παντως η-ηχογραφηση-ενος-obscure-mid-'70s-slasher-κατευθειαν-απο-λιωμενη-VHS κατι μου εκανε. Το site της Troniks το προτεινει ανεπιφυλακτα στους fans του τρομου, προειδοποιωντας χαρακτηριστικα πως 'This Is Not A Noise Record'. Θα ξεμπερδευε πιο γρηγορα με ενα 'An Essential Corrupted Delight'. 

Phil Blankenship Plays Criminally Insane CD
(Troniks / Saxon Gregory Productions - 2011)

Lasse Marhaug - The Great Silence

 Αυτη τη στιγμη αισθανομαι πως το κεφαλι μου εχει γινει νταουλι MacLise-ικου βεληνεκους. Με τη παραμικρη σταγονα πληροφοριας θα εκραγει. Σε λιγο θα μαζευω θραυσματα κρανιου και πιτσιλιες της αμελητεας φαιας ουσιας που εχω απο το πονοκεφαλο. Ακομα απορω πως γραφω αυτη τη στιγμη. Αυτοματος πιλοτος. Κανονικα. Μαλλον το ειχα αναγκη. Οπως και το να ακουω δυνατα το The Great Silence. 

The Great Silence CD (PacRec/Troniks - 2007)

Junk Records

Εξαρτημενο δισκοπωλειο. 

Βραχυκυκλωμενη Προπαγανδα.

Απο Τεταρτη 22 Φεβρουαριου μεχρι το Τελος.

Μαυρομιχαλη 46-50, Αθηνα

Τριτη με Σαββατο, 11:00 - 20:00

Τηλ: 215-5205181

Email: junkrecords@hotmail.com

Site: www.junkrecords.gr

The Cramps - File Under Sacred Music

 Ο γαμος του Jerry Lee Lewis με τη 13χρονη ανιψια του. Ο λοξυγγας του Charlie Feathers. H Bettie Page με τις γουνες. Οι γοφοι του σατανικου, διδυμου αδερφου του Elvis. To τριξιμο της δερματινης στο πισω καθισμα ενος 12μετρου convertible καθως ενα ζευγαρι χαμουρευεται σε υποπτο drive-in. Το Rocky Horror Picture Show σε OD στρυχνινης. To αρχεγονο beat που προσκαλει τους νεκρους σε παρτουζα. Surfin' πανω σε κυματα μπριγιαντινης. Το & του rock/roll.

File Under Sacred Music CD (Munster Records - 2011)

Aaron Dilloway - Modern Jester

 Συμφωνα με τις καρτες Tarot, ο Τρελος συμβολιζεται απο τον αριθμο μηδεν. Την αρχη και το τελος. Μπορει να ειναι οτιδηποτε επιλεξει. Κινειται εμπειρικα. Χωρις διανοητικη προσεγγιση. Χαρουμενος. Συνηθως απεικονιζεται με ενα δισακι στη πλατη, παρεα με ενα κατοικιδιο, καθως βαδιζει επικινδυνα στο χειλος ενος γκρεμου. 

 Ο 'Συγχρονος Τρελος' του Aaron Dilloway ειναι τυλιγμενος με χιλιομετρα μαγνητικης ταινιας. Δεν ενδιαφερεται για την οποια αρχη η το αναποφευκτο τελος. Μονο για τις απλωμενες λουπες του. Μπορει να γινει οτιδηποτε επιλεξει. Απο σοβαρος ανταγωνιστης των New Blockaders μεχρι και υποψηφιος για το βραβειο 'σωσιας του Terry Riley'. Θα επρεπε να απεικονιζεται με γλαρωμενο βλεμμα, να βαδιζει επικινδυνα στο χειλος του γκρεμου που χωριζει την Ιδιοφυια απο τη Τρελα. 

Modern Jester 2xLP (Hanson - 2012)

R/S - USA

 'I remember when I was with Special Forces. Seems a thousand centuries ago. We went into a camp to inoculate some children. We left the camp after we had inoculated the children for polio and this old man came running after us and he was crying. He couldn't see. We went back there and they had come and hacked off every inoculated arm. They were in a pile. A pile of little arms. And I remember I cried, I wept like some grandmother. I wanted to tear my teeth out. I didn't know what I wanted to do. And I want to remember it. I never want to forget it. I never want to forger. And then I realized. Like I was shot, like I was shot with a diamond. A diamond bullet right through my forehead. And I thought, My God. The genius of that. The genius. The will to do that. Perfect, genuine, complete, crystalline, pure.'

 - Marlon Brando ως Colonel Kurtz στο Apocalypse Now -

USA LP (Pan - 2011)
(The link is removed)

Conrad Schnitzler - Live '72

 Ταξιδι στο χρονο με τον Αδρονικο Επιταχυντη του Conrad Schnitzler. Ο λαιμος της σκουληκοτρυπας ειναι κατασκευασμενος απο τη ψυχρη μετρονομια που θα δανειστει λιγα χρονια αργοτερα το κακο συναπαντημα του industrial. Αντιστοιχα τσιτατα εχετε πετυχει ανα καιρους σ' αυτο το blog και οσο συνεχιζετε να το επισκεπτεστε θα τα διαβαζετε σε καθε πιθανη παραλλαγη τους, αλλα η ευρηματικοτητα του Live '72 θα σας αποζημιωσει για το χρονο που σπαταλησατε. Δεν εχετε ξανακουσει κατι τετοιο. Το 1972. Ζωντανα. Απο ενα τυπο που φορουσε κρανος με τροποποιημενα μεγαφωνα και ολοσωμες δερματινες φορμες, δηλωνοντας πως θελει να 'break the rock music, to make it kaput'. Οι ρωγμες ειναι προφανεις.

Live '72 2xLP (Further Records - 2011)

Swans - We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head

 H ιδεα του live album σχεδον εξ' ορισμου βρισκεται πολυ κοντα στη κουλτουρα των Don't Look Back fests, των remasters και της αναθεωρησης χαμενων 'classics', με η χωρις εισαγωγικα. Κονσερβοποιημενη νοσταλγια περασμενων μεγαλειων για να θυμουνται οι παλαιοτεροι και να μαθαινουν οι νεοτεροι. Ειμαι καθετος στη γνωμη μου και θα την υπερασπιστω ακομα και μπροστα σε ενα υπογεγραμμενο, χειροποιητο, κομπλεξικα περιορισμενο live των Swans. 

 Τεχνικα, η μπαντα σκοτωνει. Ειναι πιο δεμενη και απο το γορδιο δεσμο του μυαλου του Gira. Συναισθηματικα, σαρωνει. Στο Sex God Sex ανατριχιαζα σα γαλοπουλα, στο The Apostate εβλεπα εικονες, στο Eden Prison σκουπιζα σαλια. 

 Κι ομως προτιμαω να φανταζομαι. Δε θελω να εχω αμεση προσβαση σε ολο αυτο. Δε θελω να ανασυρω ενα μυθο με το πατημα ενος κουμπιου ακομα και αν αυτη η δυνατοτητα μου προσφερεται απο το ιδιο το group. Ειμαι ρομαντικος. Εξακολουθω να πιστευω πως ο δημοσιος ευνουχισμος αποτελει μια καλη ιδεα. 

We Rose From Your Bed With The Sun In Our Head 2xCD
(Young God - 2012)

Harumi - s/t

 Επειδη τα τρεχοντα trends υπαγορευουν (λαικιστικη) οργη και (αδιεξοδους) αφορισμους, σκοπευω να αρχισω τις (αρρωστημενα) αισιοδοξες ψυχεδελειες. Ετσι. Για το παρτα. Πατηστε τους εκει που πονανε. Καλως η κακως η δικη σας ευτυχια σημαινει δυστυχια των αλλων. Ανθρωπινη σιχαμενη φυση. 

 Το ομωνυμο, μοναδικο album του Harumi ειναι τοσο φιλοδοξο που μονο το 1968 θα μπορουσε να εχει κυκλοφορησει. Σε οποιαδηποτε αλλη εποχη θα ειχε θεωρηθει παραφουσκωμενο. Μεσα στο κοινωνικο πανικο και τις αναταραχες, αυτο κανει ενα Magical Mystery Tour στην Arable Land. Ουτοπικη psych-pop με παραδοσιακες μουσικες της Απω Ανατολης, στουντιακα κολπακια ακραιου panning με την αισθητικη του θεατρου Noh, δυτικοτροπο freak-out απο ενα νεαρο Ιαπωνα.
 Οσο προχωραμε προς το τελος, ο δισκος σοβαρευει. Φευγει. Χαζευει. Κατρακυλαει σε ενα μπερδεμενο και ασχημο trip. Την εποχη των smileys, ο P-Orridge μιλουσε για αυτο με τα καλυτερα/χειροτερα λογια. Να γιατι. 

Harumi 2xLP (Verve - 1968)