Pan Sonic - Oksastus

 Οι ανθρωποι που εχουν καταφερει να φερουν το θορυβο κοντα στην ηλεκτρονικη μουσικη (και οχι το αντιστροφο), τη sound art, το industrial, το μινιμαλισμο και καμμια ακομα δεκαρια -ισμους που σιχαινομαι, χωρις να με αηδιασουν με τη postοσυνη τους, ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου. Στη θεση του μεσαιου βρισκονται οι Pan Sonic, που σε καθε δισκο τους φροντιζαν να μειωνουν τη ποσοτητα λιπαντικου. Στο Kesto, η σαδιστικη του διαρκεια σε συνδυασμο με τις σε σημεια ενοχλητικες συχνοτητες του και τις αφιερωσεις σε TG και Alvin Lucier, εκαναν ακομα και το πιο επιμονο/μαλακα ακροατη να πατησει stop και να το ριξει σε μουσικη μασατζιδικου. Στο Gravitoni, τα πραγματα ηταν σαφως πιο μαζεμενα χρονικα, αλλα η παραγωγαρα του σκοτωνε εντομα και ερπετα. 

 Φτανουμε αισιως στο 2014 και ενω το group ειχε ανακοινωσει τη διαλυση του πριν τεσσερα περιπου χρονια, ενα ουκρανικο label κυκλοφορησε στα μουλωχτα το Oksastus, μια ζωντανη εμφανιση των Pan Sonic στο Κιεβο λιγο πριν τα παρατησουν. Εδω δεν υπαρχει ιχνος λιπανσης. Η ωμοτητα του ηχου ειναι μνημειωδης. Ακομα και σε μεσαια ενταση, το δυναμικο ευρος ειναι τεραστιο, αλλα σε παρακαλαει να το βαλεις δυνατα. Δεν εχω προλαβει να το κανω. Αυριο το πρωι θα γινει Τριτος Παγκοσμιος, χωρις lube και μαλακιες.

Oksastus CD/2xLP (Kvitnu - 2014)

Forza Albino - Black Dog

 Με γνωμονα το πολλα υποσχομενο βιογραφικο, τις κυκλοφοριες στη Posh Isolation, τα σωστα live στο youtube καθως και το proper στησιμο, ηταν φυσικο πως οι Δανοι Forza Albino αργα η γρηγορα θα κινουσαν τη περιεργεια της Freak Animal. Οπερ και εγενετο Black Dog, ενα μισαωρο ερωτικο γραμμα προς τον εκφυλισμο και την αρρωστια.

 Στο πρωτο track, το group δαγκωνει με το καλημερα. Φουλ αναλογιλα, samples απο το συμπαν του Peter Sotos, με ενα μαντραχαλο να ουρλιαζει HIV PROVIDER λες και ξυπναει με Pogrom και κοιμαται με Caligula031. Καλα περναει κι αυτος.

 Το δευτερο κομματι βασιζεται πανω σε μια λουπα που θα ορκιζομουν πως βγηκε απο το Physical Evidence του Non, αν απο πισω δεν επαιζαν ραδιοφωνικες παρεμβολες και κατι τελειωμενα φωνητικα που δε καταλαβαινω τι σκατα λενε, αλλα ειμαι σιγουρος πως δεν ευχονται και παγκοσμια ειρηνη. 

 Νο post/no core/no fun. Στηριζω.

Black Dog CS/LP (Freak Animal - 2014)

Fushitsusha - 名前を つけないで ほしい 名前を つけて しまうと 全てで なくなって しまうから

 Τελευταιο album Fushitsusha. Τυγχανει να γνωριζω δυο-τρεις ανθρωπους εκει εξω που μολις δουν αυτη τη φραση θα παθουν ντουβρουτζα και θα σκαψουν το δισκο χωρις δευτερη κουβεντα. Υπαρχουν βεβαια και οι υπολοιποι δυο-τρεις επισκεπτες του blog που παραμενουν αδιαφοροι απεναντι στη περιπτωσαρα Keiji Haino. Οποτε παραταω τους πρωτους στην ησυχια τους και απευθυνομαι στους δευτερους. 

 Σας νιωθω. Αληθεια. Εχω σιχτιρισει δεκαδες φορες το Haino για τη παραγωγικοτητα του. 52 solo και 88 split και 91 ξερωγωτιαλλο καθε γαμημενο χρονο. Βαρεθηκα. ΑΛΛΑ η περιπτωση Fushitsusha ειναι εντελως αλλο κολπο. Εδω εχουμε μεθοδευμενο σαμποταρισμα της rock/roll φορμας απο τρεις ανθρωπους που ακουγονται σα να την αγαπουν τοσο που τη σιχαινονται. Τα μετρα ανασυντιθενται, οι μελωδιες καρυδωνονται, το μπασσο (που κατα ενα περιεργο τροπο μου θυμιζει Mick Karn) μπουρδουκλωνεται σε ενα γωνιωδη γριφο χωρις προφανη λυση. Χεστηκαμε για τις λυσεις. Ειναι υπερεκτιμημενες. 

名前を つけないで ほしい　名前を　つけて　しまうと　全てで　なくなって　 しまうか CD (Heartfast - 2013)

Minibus Pimps - Cloud to Ground

Ένας rock δίσκος με τη γνωστή παραγωγή μπόμπα, σαν το Death Defying Unicorn των Motorpsycho, μόνο χωρίς τους Motorpsycho, αυτό το πράγμα ακριβώς σημαίνει Minibus Pimps σε πρώτη ανάγνωση, ο δίσκος του John Paul Jones με τον Deathprod. Κάπου πρέπει να πέσει το βάρος της συνεργασίας, μια τίμια μοιρασιά είναι αυτή, η πιο αναμενόμενη ίσως, θα βγει ρε παιδιά και θα το ακούσουμε και θα δούμε. Κάποιος μου δίνει πριν τριάντα χρόνια το Treetop Drive και επιμένει να το ακούσω καλά. Αυτό που ξεκινάει από εκεί, και σταματάει στο Morals and Dogma, φέρνει τον Νορβηγό καλλιτέχνη σε μια κάποια απάτητη κορυφή της κηδειακής κλίμακας. Ο μαύρος θάνατος, που δεν περιγράφεται τόσο καλά ούτε στο μνημειώδες Svartedauen (The Black Death) του Lars Pedersen. Ο Deathprod δεν είναι ο συνηθισμένος πολύ ποιοτικός experimental artist με ολίγη από improv. Είναι ο πιο νεκρικός. Παραλείπεται το βιογραφικό σημείωμα γιατί δε θα χρησιμεύσει και πουθενά. Ο John Paul Jones είναι το μέλος των Led Zeppelin του οποίου συμπαθώ περισσότερο τη σόλο καριέρα, χωρίς να τη θαυμάζω υπέρμετρα, χωρίς να μνημονεύσω ποτέ τους Led Zeppelin σαν την πιο αγαπημένη μου κορυφαία στιγμή της rock στην ανάλογη συζήτηση σε κάποιο μέρος στα Εξάρχεια, όταν θα έχουν λιγοστέψει τα μαλλιά και τα θέματα συζήτησης

Έχω ακούσει το δίσκο ήδη τρεις φορές, και θα παίξει περίπου άλλες πέντε, γιατί διαρκεί κάτι λιγότερο από μισή ώρα. Και δεν είναι πως πρόκειται τελικά για τον δίσκο του Helge Sten με καλεσμένο -και μη ιδιαίτερα διακρίσιμο- τον John Paul Jones. Ούτε που οι πιο φωτεινές στιγμές του Cloud to Ground είναι σαν το Knive του Svarte Greiner. Είναι που περίμενα να ακούσω Them Crooked Vultures με ψαγμένη παραγωγή και εδώ και κάποια ώρα ακούω το γαμημένο νέο δίσκο του Deathprod και έχει μαυρίσει το μαύρο σύμπαν. Κόβει πόδια και δυναστεύει ψυχές. Να μην πάρει άλλα δέκα χρόνια, ευχαριστώ.

Cloud to Ground LP (SusannaSonata - 2014)

V/A - Ten Jin

 Εχω ξεστομισει δεκαδες φορες τη φραση 'θελω ΤΩΡΑ ολοκληρο το καταλογο της Urashima' και θα την επαναλαμβανω κατα προτιμηση φωναχτα καθε φορα που ανακοινωνονται επικειμενες κυκλοφοριες. Ναι ρε. Τα θελω ολα τελικα. Ακομα και τα Alo Girl. 

 Στη κορυφη της λιστας προτεραιοτητων βρισκεται η συλλογη Ten Jin, η οποια συστηνει εξι ανερχομενα ιαπωνικα power electronics ονοματα με εξι ελευθερες αποδοσεις του 80ς ευρωπαικου ηχου. O/oι  Les Champs Magnetiques τον μπασταρδευουν με japanoise, o Mordant Karma βαζει ακανθινο στεφανι στο μαυσωλειο της Come Organisation, o Ultimastanza προσκυναει το Anal Perversions και ουτω καθεξης. 

 Δε βγαινουν καθε μερα τετοιοι δισκοι. Παλι καλα βεβαια γιατι δε θα ειχαμε ουτε για τσιγαρα. Αλλα τα θελω ολα γαμωτο. Ακομα και τα Alo Girl. 

P.S. A huge thanks to Noise Nightfall for the rip and all its trouble. I truly appreciate this man!

Ten Jin LP (Urashima - 2014)

D. Edwards - Teenage Tapes

 Απο τη στιγμη που η Death Of Rave κυκλοφορησε δισκο Merzbow, λυθηκαν οι αμφιβολιες μου για το αν το label διαλεξε το ονομα του νοσταλγικα η χαιρεκακα. Ποσο μαλλον τωρα, που μεσα στο σαλο περι techno/no-techno επιλεγει να βγαλει ενα album που ακουγεται σα να κανεις shuffle στο media player library ενος φασαιου με γαματο μουσικο γουστο.

 Το ντεμπουτο του Delroy Edwards καταρχην εντυπωσιαζει με την εκλεκτικοτητα του. Μεσα σε μιση ωρα προλαβαινεις να ακουσεις ξεγανωτους minimal synth τενεκεδες, υπεροχα κακοηχογραφημενο ebm, ψευδο-power electronics ξεσπασματα, κοκκωδες νταμπα ντουμπα τυπου Ron Morelli, κατι σαν ηλεκτρονικο black metal (o Kiwiknorr παντως μου ειπε πως μοιαζει απιστευτα με το Electric Doom Synthesis των Beherit) και μερικα carpenterικα synths με μηδαμινο budget. Ολα αυτα μια χαρα, αλλα κατι αδιορατο μου τη σπαει στο Teenage Tapes. Μεχρι να εντοπισω αυτο το 'αλλα', θα συνεχισω να το λιωνω. 

Teenage Tapes LP (The Death Of Rave - 2014)

Russell Haswell - 37 Minute Workout

 Ειτε ηχογραφει μυγες πανω απο κουφαρια φασιανων και εκρηξεις φιαλων προπανιου, ειτε παιζει στο Berghain, o Russell Haswell παραμενει TRVE. Θα ψησει μυαλα ακομα και τωρα που το cache του εχει ανεβει (η πολυ απλα, το cache του ανεβηκε γι' αυτο ακριβως το λογο). Οποτε το 37 Minute Workout συνεχιζει το τρυπανισμο κρανιων, ασχετα και αν κυκλοφορησε στο label του Powell και το δελτιο τυπου το παρουσιαζει σαν προωθημενο techno. Ας μη μιλησω καλυτερα.
 Το ψησιμο κυμαινεται απο rare σε well-done. Η πρωτη περιπτωση περιλαμβανει καταχρηση του clap σε ανισορροπα sequence και κατεστραμμενα beat που δε βγαζουν ακρη. H δευτερη ακουγεται σα τα πιθανα remix του Yasunao Tone στους Autechre του Draft 7.30. Οι δυο μολις ακροασεις που εκανα δε μου επετρεψαν να πιασω και πολλα, αλλα ειμαι σιγουρος πως θα λεω το ιδιο και μετα τις επομενες εικοσι. 

37 Minute Workout LP (Diagonal - 2014)

Trepaneringsritualen - Martyrium

 Παρα τη πορεια της Σουηδιας στο death industrial, συνεχιζω να χρησιμοποιω τη φραση 'γιναμε Σουηδια' σε περιπτωσεις εκπολιτισμου καταστασεων που (κατ' εμε) χρηζουν διαφορετικης αντιμετωπισης. Ετσι, για καθε χωρισμενο ζευγαρι που διατηρει αηδιαστικα φιλικες σχεσεις, καπου εκει εξω ενα αθωο LP του Brighter Death Now καταστρεφεται, ενω για καθε προσκοπο που βοηθαει μια ανημπορη γιαγια να διασχισει το δρομο, καποιος θρηνει για το μεταφυσικο χαμο του Songs From The Massive Darkness των Megaptera απο τη δισκοθηκη του. 

 Το συμπαν βεβαια δε καθεται με σταυρωμενα χερια και εξομαλυνει τις ενοχλητικες γωνιες υγειας και ευτυχιας με το ηχητικο γυαλοχαρτο του Trepaneringsritualen. Στο Martyrium, o Thomas Ekelund δινει εμφαση στο συνθετικο 'ritualen' του ονοματος του για μια αλα Archon Satani μαυριλα. Οταν το ακουω νομιζω πως επαναφερω καπως τη κοσμικη ισορροπια. Καντε το ιδιο. Πειτε οχι στα καλως κειμενα.

Martyrium CS (Small Doses - 2011)

BioMechanica - BM01

 Σκατα στα τελαρα που χορευαν στη πρωτη γραμμη του Hertz λες και εβλεπαν τη Janis Joplin. Θα τρελαινονταν το ιδιο ακομα και αν ακουγαν γυρω απο φωτια το 'Να μ' αγαπας' σε καμμια παραλια που ανακαλυψαν στο Rough Guide To Koufonisia. Ευχομαι μεσα απο τη ψυχη μου να μη σταυρωσουν wi-fi στο ελευθερο camping που θα επισκεφτουν αυτο το καλοκαιρι για να γινουν ενα με τη φυση και να συνεχισουν να πινουν το ιδιο κατουρημενο χορτο που τις κανει τοσο crazy. 

BM01 CD/LP (Geometrik - 2012)

Fumio Kosakai - Earth Calling

 Μεχρι να οριοθετηθει το Japanoise σε υποκαταστατα του Pulse Demon, επασχε απο σοβαροτατο στραβισμο, με το ενα ματι καρφωμενο στη krautιλα και στον αμερικανικο μινιμαλισμο και το αλλο να καυλαντιζει την αιμομικτικη παρτουζα του ευρωπαικου αυτοσχεδιασμου. Μπορειτε να διαπιστωσετε τα συμπτωματα ιδιοις ωσι στα πρωτα albums των Ηijokaidan και των Incapacitants που διολου τυχαια εχουν αρκετους κοινους συντελεστες. Ενας απο αυτους ειναι και ο τιτανοτεραστιος Fumio Kosakai, o οποιος προφανως σε μια κριση ενδοσκοπησης ηχογραφησε το Earth Calling το 1987. 

 Εδω λοιπον τα πραγματα αρχιζουν να γινονται πιο σαφη. Ο Kosakai απογυμνωνει το θορυβο του στα πληρως απαραιτητα για να μπει στον αυτοματο πιλοτο του Schnitzler και του Schulze με αμελητεα κινηση χωρις προορισμο. Στη διαδρομη συνανταει φευγαλεα τον Terry Riley, αλλα ξενερωνει με τα αυτοβελτιωμενα zen μουτρα του και συνεχιζει προς το τιποτα. Αντεστραμμενο kosmische.

Earth Calling LP (Memoirs Of A Crater Lake - 2013)

Les Rallizes Denudes / Taj Mahal Travellers - Oz Days Live 1973

 Τα Ιερο Δισκοποτηρο του Japrock εχει την αιγλη ενος φτηνιαρικου bootleg, με paste-on φωτοτυπημενο εξωφυλλο και μερικες απο τις πιο ενοχλητικες παναδες που εχω δει ποτε πανω σε δισκο. Κι ομως, το Oz Days Live 1973 εκτος απο τη βελονα σου γαμαει κι ολες τις remastered κοπριες που κυκλοφορουν σωρηδον. 

 Στη πρωτη πλευρα, τα τεσσερα ατιτλα κομματια των Les Rallizes Denudes φαντασιωνονται τη πιθανη συζευξη των Velvets με το John Cipollina. Στη ηδη ανιερη εξισωση, προσθεστε και ενα βαρυ, σχεδον post-punk μπασο και εχετε στα χερια σας τα 50 πρωτα νουμερα της PSF. 

 Η δευτερη πλευρα ανηκει στο Μυστηριο των Taj Mahal Travellers. Ακουγοντας τη ξανα, νιωθω την αναγκη να γεμισω μια αμοιρη παραγραφο με υπερβολες και μεγαλοστομιες για θεωσεις, τριτα ματια, πνιγμους στο σκοταδι και παπαριες. Απλα ακουστε το, δε βαζω τσαμπα τα links. Αιντε. 

Oz Days Live 1973 LP (Bootleg - ?)

Francisco López - La Selva

 Το La Selva θα μνημονευοταν πιο συχνα ως υποδειγμα επιτοπιων ηχογραφησεων αν δε βρισκοταν κατω απο τα τσιμεντα της αχανους δισκογραφιας του Francisco López. Δε διαλεγω τυχαια τη λεξη 'τσιμεντα'. Ο Ισπανος sound artist εχει πλεον Ph.D. στη χρηση και αναχρηση ηχων απο την αστικη βιοποικιλοτητα, οποτε ενα 70λεπτο field recording ενος τροπικου δασους στη Costa Rica αποτελει εξαιρεση του κανονα που εθεσε ο ιδιος. 

To album φωναζει μεσα στη ζουγκλα το ονομα του David Tudor, αλλα εκει που το Rainforest επενεβη στη πρωτη υλη του με επεξεργασια, ο López κραταει ατοφιες τις ηχογραφησεις και κανει διακριτικη κοπτοραπτικη για να δωσει καποια μορφη αφηγηματικοτητας. Μπροστα απο τα υπερευαισθητα μικροφωνα του περνανε εκατονταδες ειδη χλωριδας και πανιδας με τετοια λεπτομερεια που με λιγη καλη διαθεση θα νιωσετε πανω σας την υγρασια. Με κακη διαθεση, θα σας πιασουν αλλεργιες και θα θελετε να ριξετε napalm στο δασος. 

 Το προτεινω ιδιαιτερα σε fans του Chris Watson και του Russell Haswell, αλλα και σε οσους εχουν λατρεψει γονυκλινεις το Presque Rien. Αμην.

La Selva CD (V2_Archief - 1998)

Maeror Tri - Hypnotikum II

 Στο live μηχανουργειο του Hypnotikum II υπαρχουν αναφορες απο ολη τη πορεια του industrial. Η βιομηχανια βαρεων βαρων του Vivenza, ο υπνωτισμος των Pure, η επαναληψη του Non, το μελετημενο χτισιμο του Rapoon, η γλυπτικη των Inade. Kι ομως οι Maeror Tri καταφερνουν να ακουγονται εντελως δικοι τους, ορθωνοντας ενα Σινικο Τειχος μονο απο 3 κιθαρες. Αντε και καμμια εκατοστη effects. 

 Τα τεσσερα κομματια του δισκου λειτουργουν σε δυο ταχυτητες. Η μια μπορει να σε τσιτωσει με το καλημερα απο το καθεστως της ρυθμικοτητας τους. Η αλλη μπορει να σε φερει σε trance απο τη στιγμη που θα σκαλισεις λιγο πιο κατω απο τις βαριοπουλες των πανω στρωματων. Σε στιγμες αγγιζει το shoegaze, συν την υπερβατικοτητα, μειον τα νιανια φωνητικα. Ιδανικο για αιθουσες συνεστιασεων στο Καθαρτηριο.

Hypnotikum II LP (Poeta Negra / Absurd - 1998)

Sunn 0))) & Ulver - Terrestrials

 Terrestrials AKA πως να φατε στεγνο report απο το blogger. H πολυαναμενομενη συνεργασια μεταξυ Sunn 0))) και Ulver διερρευσε χθες ολοκληρη, μετα απο αποσπασματικα previews στο bandcamp και αρκετο hype για να συντηρησει δεκα ολοκληρα labels. Δικαιολογημενα. 

 Οι ακροασεις που εκανα δεν ειναι αρκετες για να μπορω να γραψω κατι το οποιο δε θα μετανιωσω μεσα στις επομενες μερες. Ομως διεκρινα πνευστα που συνδεουν το Messe Ι.Χ-VI.X με το A Rainbow In Curved Air του Terry Riley και σχεδον βαγκνερικες ορχηστρικες στιγμες που τεμνουν το Monoliths & Dimensions με τον Phill Niblock. Επισης θα εγκαινιασω τη playlist 'Κηδειες 2014' με το τελευταιο κομματι του album. Χοντρικα ειναι σαν Silver Mt. Zion με Penderecki. Η χρονια ανοιγει πολυ αισιοδοξα.

Terrestrials CD/LP (Southern Lord - 2014)
(The link has been removed)

Theologian - Some Things Have To Be Endured

 Φτασαμε αισιως στο σημειο στο οποιο ο Leech τιτλοφορει το δισκο του Some Things Have To Be Endured. Επαναλαμβανω. Ο ανθρωπος πισω απο τους αειμνηστους Navicon Torture Technologies μας κοιταζει συγκαταβατικα, σφιγγει τα χειλια σα να λεει 'καταλαβαινω ρε φιλαρακι', σκυβει μπροστα στο προβλημα μας και δινει συμβουλες. Ευτυχως λειπει το εκνευριστικο πατ-πατ στη πλατη.

 Βεβαια η επιλογη του εξωφυλλου παραλληλα με τις αυστηρα και μονο γυναικειες συμμετοχες πιθανοτατα σκιαγραφουν καποιο concept περι θηλυκοτητας, μητροτητας, προπατορικου αμαρτηματος, το στερεοτυπο της Αγιας Πορνης η τελος παντων κατι το οποιο δεν ειμαι πολυ εξυπνος να αντιληφθω, απλα ριχνω αδεια για να πιασω γεματα. 

 Μουσικα ο δισκος αποτελει το οριστικο σχισμα με τους NTT. Τα προηγουμενα Theologian ειχαν μια essence απο φορμολη. Εδω το project δινει εμφαση στην ατμοσφαιρα με πομπωδη pads και ορχηστρικα samples. Τα σποραδικα αιθερια φωνητικα μου εφεραν στο μυαλο τη Grand Guignol εκδοχη των Cocteau Twins. Μπορει απλα να εχω χαζεψει. Αλλα σας ειπα. Φτασαμε στο σημειο που δεχομαστε συμβουλες απο τον οποιονδηποτε. Ακομα και απο τον Leech.

Some Things Have To Be Endured CD (Crucial Blast - 2013)